CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

 

By nooonaa

Catwalk 09 : ฝากไว้ก่อน

 

+น้องหมาเล็ก+

 

ไอ้ เหี้.ย ทิว

 

ฮือๆ

 

'พอแล้ว...พอได้แล้ว ฮือๆ กูเจ็บ'

 

'อืม...'

 

'หยุด ฮึกๆ ขอร้อง...'

 

'อ๊าาา ซี๊ดดดด อืม...'

 

'อ๊าาาาาาาาาา...'

 

'แวน...'

 

กูเกลียดมึง!

 

"ตื่นๆ แวน"

 

"อื่อ..."

 

"ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาหน่อยนะ"

 

"ไม่ อย่ามายุ่งกับกู" ผมผลักอกมันให้ห่างจากตัวก่อนจะซุกหน้าเข้าหาหมอนใบใหญ่ มันก็ไม่ได้ว่าอะไรผมแต่เดินหายไปสักพักก่อนผมจะได้ยินเสียงบางอย่าง

 

แกร็ก

 

อะไร

 

ผมมองตามเสียงนั้นจนเห็นข้อมือใหญ่ของไอ้ทิวมีกุญแจมือถูกคล้องอยู่ แต่พอผมมองไล่ตามโซ่ยาวเกือบเมตรมาเรื่อยๆผมก็เจอ...ข้อมือผม

 

"ทำอะไรวะ!" มาจับผมคล้องกุญแจมือทำไม

 

"มึงจะได้อยู่กับกูตลอดเวลาไง แล้วก็ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้ว ก่อนที่กูจะโมโห"

 

ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากพอมันพูดแบบนั้น แต่พอผมมองใบหน้าหล่อเลวนั่นผมก็ต้องลุกขึ้นจากเตียงจริงๆ หน้ามันเหมือนพร้อมเอาจริงทุกเมื่อ

 

"ลุกไม่ไหว ปวดเอว" ปากผมแบะไปแล้วก่อนจะคลำสะโพกตัวเองไปมา เมื่อวานพอมันบอกจะไม่ปล่อยผมไปมันก็ลากผมขึ้นเตียงทันที จับผมกดจนหมดแรงแม้แต่ขยับ นอนรอมันทำจนเสร็จมันถึงจะปล่อย แต่ยังดีที่มันเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ทำให้ผมรู้สึกสบายตัวกว่าที่เป็น

 

"ปวดมากหรอวะ ทำไมผู้หญิงไม่เห็นปวดเลย"

 

"จะรู้ไหมเล่า กูก็เพิ่งเคยกับมึงนั่นแหละ! แล้วก็ออกไปให้พ้นหน้ากูด้วย กูไม่อยากเห็นมึง"

 

ทำไมผมต้องโมโหด้วยเนี่ย เพียงแค้มันพูดถึงผู้หญิง ผมก็รู้สึกขุ่นมันทันที ผมล้มตัวลงนอนอีกครั้งแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง มันเองก็เดินมานั่งใกล้ๆก่อนจะโน้มตัวลงมา

 

"อารมณ์เสียอีกแล้ว เมื่อไหร่มึงจะทำตัวน่ารักกับกูสักทีวะ"

 

"ชาติหน้า!"

 

"อุ แรงนะนั่น" มันยังคงทำเสียงยียวนใส่ผม มันไม่เคยใส่ผมเลยว่าผมกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน เอาแต่เล่น กวนประสาท มันบ้า!

 

"ไปไกลๆกูไป!"

 

"ไม่เอาหน่า มึงก็รู้ว่ายังกูก็ไม่ไป มึงก็เลิกทำตัวงี้เง้าได้แล้ว"

 

"งี้เง้า! กูเนี่ยนะ มึงนั่นแหละที่งี้เง้า! ไอ้หมาทิว!"

 

"คำนี้อีกแล้วนะไอ้แวน สอนไม่จำ"

 

"กูไม่จำอะไรทั้งนั้น!"

 

"มึงจะเอาไงกับกูวะ พูดมาเลยดีกว่า กูต้องทำไงมึงถึงจะอยู่กับกูที่นี่" อยู่ๆมันก็พลิกผมให้นอนหงายแล้วกดไหล่ผมจนจมเตียง มันถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังมากซะผมเริ่มกลัว

 

"กู ไม่ อยู่ ชัดมั้ยไอ้เหี้.ย!"

 

"หือ ชัดมากไอ้แวน กูชักเหนื่อยกับมึงแล้วนะเว้ย! เมื่อไหร่มึงจะรู้เรื่องสักที!!"

 

มึงโกรธจริงหรอวะ

 

"อะไรเล่า" อยู่ๆเสียงผมก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนมันจะดึงตัวผมขึ้นนั่ง

 

"ฟังนะ...ต่อไปนี้มึงต้องทำตามที่กูสั่ง ถ้ากูบอกว่าไม่มึงก็ต้องไม่ ถ้ากูบอกว่าได้มึงก็ต้องได้ เข้าใจไหมไอ้แวน"

 

มันกดเสียงต่ำมากก่อนจะจ้องตาผมเขม็ง ผมไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรจากผม แต่มันดูไม่ปล่อยผมไปง่ายๆแน่ ถ้างั้นผมก็ต้องเหนือมันให้ได้

 

"ก็ได้ แต่กูขออะไรมึงอย่าง"

 

"อะไรก็ได้ ยกเว้นที่จะไปจากกู" มึงแม่.งเล่นดักทุกทางแบบนี้กูก็ตายสิวะ

 

"กูขอต่อยมึงคืนได้มะ กูอยากซัดมึงหนักๆ" ในเมื่อทำยังไงก็ต้องอยู่กับมันอยู่ดี งั้นกูขอเอาคืนให้สาสมกับที่มันทำหน่อยเถอะ เล่นซะผมไม่มีแรงมันก็ต้องโดนบ้าง

 

"เหมือนมึงอยากมาก"

 

"เออ! กูอยากที่สุดในชีวิตเลยวะ"

 

พลั้วะ!!

 

พลัก!!

 

โอ้ย!!!

 

"สะใจชิบเลยวะ"

 

"..."

 

"เงียบไมล่ะ หรือมึงอยากอีก"

 

"อย่าให้ถึงทีกูนะมึง"

 

"ฮ่าๆ..." ตลกชะมัด หน้ามันนี่บวมฉึ่งเลยครับ คิ้วกับปากแตก แถมแก้มตุ่ยเลยด้วย เห็นแล้วอยากหัวเราะใก้ฟันร่วงจริงๆ

 

"ตลกมากใช่มั้ยไอ้แวน!"

 

"เออ! โคตรตลกเลยวะ ฮ่าๆ" ผมขำท้องขัดท้องแข็งจนอีกคนใส่มะเหงกให้หนึ่งก้อน ผมเลยค้อนมันควับแต่มันกลับฉกจูบผมไปหนึ่งที

 

จุ๊บ.

 

"นุ่มวะ"

 

"อื่ย! ไอ้หมาทิว! มะ มึงเล่นห่.าไรวะ" แม่.ง! ขนลุกซู่เลยกู

 

"ทำไม มึงอยากต่อยกู กูก็ให้แล้วไง คราวนี้ตากูจูบมึงบ้าง"

 

"อย่าแม้แต่จะคิดนะมึง!" ผมรีบยกเท้ายันหน้าท้องแกร่งของมันไว้ทันก่อนมันจะโน้มมาจูบผมอีก มันก้มลงมองเท้าผมแล้วขมวดคิ้วใส่ทันที

 

"มึงแม่งไม่เห็นจะน่ารักเลยวะ เล่นเท้าเลยนะมึง"

 

"ก็เพราะเป็นมึงนั่นแหละ ถ้าเป็นคนอื่นกูจะน่ารักกับเขา แต่กับมึง ฝัน ไป เถอะ เหมือนกันเว้ย!"

 

สะใจดีจริงเว้ย! หน้าหล่อมันนี่เหวอไปเลย อยากจะถ่ายรูปแล้วเอาไปว่อนเน็ตจริง ยิ่งหน้าตาบูดเบี้ยวบอกบุญไม่รับนี่อีก สะใจสุดๆ

 

"เห้อ...ชักเหนื่อยกับมึงแล้ววะ"

 

ทะ ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วยวะ

 

อยู่ๆใจผมก็วูบไปอยู่กับตาตุ่ม ก่อนมันจะลุกออกห่างจากตัวผมแล้วกระตุกโซ่ที่ข้อแขนให้ผมลุกขึ้นตาม

 

"จะไปไหน"

 

"ไปกินข้าว"

 

"ที่ไหน"

 

"ห้องเพื่อนกู" ไปห้องคนอื่นในขณะที่กูมีสภาพยิ่งกว่าซอมบี้เนี่ยนะ

 

"ไม่ไปเว้ย!" มึงไปคนเดียวเถอะ ยิ่งมีกุญแจมือนี่อีก เดินไปไหนใครเขาเห็น อายตายเลย

 

"ปล่อยกูนะไอ้แก่บ้ากามณ์!! กูไม่ไปกับมึงนะเว้ย ปล่อย!!!!" แต่มันกลับลากผมจนออกมานอกห้อง ถึงผมจะจิกจะทุบจะตบมันก็ไม่สน แรงควายจริง!

 

"ไอ้แวน!!! มึงจะทุบหัวกูหาพ่องมึงเรอะ!!! มึงอยากตายใช่มั้ย!!!"

 

"ก็ปล่อยสิวะไอ้เหี้.ย! กูไม่ไป!!!"

 

"อืม เละซะน่าเกลียดเลยวะ" อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนคุยกัน ผมเลยหันไปมองก่อนจะเจอพี่คนที่ชอบทำหน้านิ่งๆกับใครอีกคนที่มีใบหน้าขาวใสน่ารักมาก แต่ผมคงลืมไปว่าตาผมมันน่ากลัวเลยทำให้พี่สาวคนนั้นตกใจหน้าซีดวิ่งหนีเข้าห้องไปเลย

 

"ไอ้กวาง...."

 

"ทำคนอื่นเขากลัวไปหมดมึงเนี่ย"

 

เอ้า! มาโทษกูอีก กูไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า

 

"เขามาได้แล้ว อาหารเสร็จแล้ว"

 

"ขอบใจมากไอ้ฟินย์ ขอฝากท้องหน่อยนะ ไอ้แวน! ยืนบื้อทำไม ขอบคุณพี่เขาดิ" มันดันตัวผมให้เข้าไปหาคนที่ชื่อพี่ฟินย์ก่อนจะสั่งผม ผมเลยยกมือไหว้พี่เขา

 

"สวัสดีครับพี่"

 

"อืม...หน้าโทรมมากเลยนะ ไอ้ทิวทำหรอ" ดูออกด้วยอะ

 

"ใช่ครับพี่ ช่วยผมหน่อยดิ"

 

"ฟ้องนะมึง!"

 

"โอ้ย! ไอ้สัด ตบหัวไมวะ" เดี๋ยวนี้รุนแรงกับกูตลอดนะมึง เดี๋ยวเถอะ!!

 

"พอๆ ไปกินข้าวกันเถอะ"

 

"นั่งๆ" ไอ้ทิวพาผมมาจนถึงโต๊ะกับข้าวที่มีอาหารวางเรียงกันเป็นตับ ผมมองก็รู้สึกจะอ้วกทันที มันเหมือนไม่ได้กินอะไรมาหลายวันเลยกินไม่ลง ไม่นานนักพี่สาวคนสวยที่ผมเห็นก็เดินมากับผู้ชายตัวใหญ่หน้าโหดเพื่อนของไอ้ทิว ผมจำได้ พี่เขาดูกลัวผมไม่น้อย เอาแต่หลบตาผมก่อนที่จะมีผู้ชายตัวเล็กผิวขาวซีดหน้าหวานมากเดินตามพี่ฟินย์มา พี่เขาดูเป็นคนขี้อายสุดๆแต่ดูพี่ฟินย์ก็ห่วงสุดๆเหมือนกัน เกาะไหล่เล็กของพี่เขาตลอด

 

"กินข้าวหน่อยไอ้แวน" ไอ้ทิวนี่ก็ตักนั่นตักนี่ให้จนล้นจาน ดูมันจะบริการเกินเหตุนะ แต่ยังไงผมก็ยังไม่รู้สึกจะอยากกินสักนิด

 

"คุณเธอ ช่วยดูแลไอ้เด็กเวรนี่หน่อยสิ มันไม่ยอมกินข้าวอะ สองวันแล้ว"

 

ชื่อคุณเธอหรอ...น่ารักจังฮู้

 

พี่เขาเลยมานั่งใกล้ๆผมแล้วส่งยิ้มหวานให้ แค่นั้นผมก็ฝันหวานแล้วครับ น่ารักสุดๆ ทำไมคนน่ารักแบบนี้ถึงมาอยู่กับพวกบ้าๆนี่เนี่ย ไม่เหมาะกันเลย

 

"ถ้าเมียมึงกัดแฟนกู...จะเหนี่ยวให้หายซ่าเลยมึง"

 

ใครเมียใคร! พูดให้มันดีๆนะเว้ย!

 

"ไม่กัดหรอกมึง เมียกูน่ารักจะตายถึงจะดุก็เถอะ" ไอ้ทิวดึงเอวผมเข้าใกล้ตัวมันแล้วพูดจาน่าชวนอ้วกที่สุด ผมเลยค้อนพวกมันเรียงตัวให้ แต่กลับขำผมซะ ไอ้พวกนี้!! นี่กูกำลังโกรธอยู่นะเว้ย! แต่แล้วก็มีมือเล็กนิ่มมาจับมือผมที่กำหมัดแน่น ผมหันไปมองใบหน้าน่ารักนั้นแล้วรู้สึกดีขึ้นมาถนัด เหมือนเขาเป็นห่วงแล้วอยู่เคียงข้างผม ผมว่า...ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้แล้ว

 

"พี่ชื่อคุณเธอนะ นายชื่อแวนใช่มั้ย" ผมพยักหน้าตอบ

 

"หิวมั้ย นี่รู้มั้ย...ซาร์น่ะเขาทำอาหารสุดฝีมือเลยนะพอบอกนายจะมาร่วมโต๊ะด้วย" จริงหรอ ขอบคุณครับพี่ซาร์

 

"พี่ไม่รู้ว่านายชอบกินอะไร เลยทำหมูทอดให้ นายคงกินได้นะ" ใบหน้าใสนั้นยิ้มให้อย่างน่ารักจนพี่ฟินย์ต้องเอามือใหญ่มาดันหน้านั้นเข้าอกแล้วดุเสียงเข้ม

 

"ยิ้มสวยทำไมไอ้ซาร์ เดี๋ยวเจอดีแน่มึง" นี่ก็ห่วงจริงเว้ยไอ้นี่ แค่พี่เขาคุยกับผมเอง

 

"ก็ผมอยากคุยกับน้องเขานี่ พวกพี่น่ะนิสัยไม่ดีชอบแกล้งพวกเรา" พวกพี่ก็โดนหรอ นิสัยแย่วะพวกมึงเนี่ย

 

"กินกันเถอะเนอะ พี่ตักหมูให้" พี่สาวคนสวยตักหมูชิ้นสวยมาให้ผมเลยิ้มขอบคุณ พี่เขาใจดีจัง

 

น่ารัก..

 

"ตักให้คนอื่นแล้วก็หันกลับมาดูแลผัวมึงด้วย กูก็หิว.."

 

"มือก็มี ตักเองดิ"

 

"คุณ-เธอ!!" อยู่ไอ้โหดก็ดุพี่เขาซะผมขำก่อนมือเล็กจะตักอาหารตรงหน้าใส่จานพี่มันจนพูนแล้วคุกจนเหมือนข้าวหมา แต่ใบหนาหล่อนั้นกลับยิ้มอย่างพอใจ

 

โรคจิตเหมือนกันหมด

 

"พอใจยัง"

 

"สุดๆ"

 

ตลกจัง

 

"เจ๊ครับ ทานผัดผักนะ" ผมอยากตักให้พี่เขาบ้าง เป็นการขอบคุณ

 

"นายเรียกพี่ว่าอะไรนะ" ทำไมหรอ ผมพูดอะไรผิด ทำไมทุกคนนิ่งกันหมดแบบนั้น

 

"เจ๊ไงครับ"

 

พรืดดดดดด!

 

"ฮ่าๆๆ.."

 

แล้วทุกคนก็ขำพรืดออกมาหมดเลยครับ ผมก็หน้าเหวอไปด้วยดิ ขำอะไรกัน

 

"แวน...คือพี่เป็นผู้ชาย"

 

"ห๊าาาาา!!!"

 

ไม่จริง! พี่สาวคนสวยกู! หมดกัน!

 

"ฮ่าๆ..."

 

"หยุดขำเลยนะไอ้กวาง!!"

 

"ขอโทษครับ ผมนึกว่าพี่เป็นผู้หญิง" พี่เขาจะโกรธผมมั้ย

 

"ไม่เป็นไร พี่ชินแล้ว แล้วเมื่อไหร่มึงจะหยุดขำหะไอ้กวาง!" พี่เขายิ้มให้ผมเหมือนไม่โกรธอะไรก่อนจะหันไปตะครุบปากพี่กวางไว้แน่น

 

"ก็กูขำนี่หว่า ฮ่าๆ"

 

"งั้นผมเรียกพี่ว่าเจ๊นะครับ" แต่ยังไงพี่ก็ดูเหมาะกับคำนี้นะ

 

"ตามใจ.."

 

"พอทีคุณเธอนี่พูดดีเชียวนะมึง ทีกูนี่แทบจะเปิดสวนสัตว์ได้" อยู่ๆเสียงน้อยใจก็ดังมาจากคนข้างๆผม ใบหน้าหล่อแบดบอยนั่นหงิกอย่าบอกใคร แต่ผมไม่สนใจหรอก

 

"ก็ดีแล้วไง เพราะมึงมันเหี้.ย แล้วเหี้.ยก็เป็นสัตว์ จะได้อยู่กับญาติมึงไง"

 

น่าหมั่นไส้!

 

"ปากดีอีกแล้วนะมึง ยังไม่เข็ดใช่มั้ย!!"

 

กึก!

 

ไอ้หมาทิว! นี่มึงขู่หรอวะ!

 

"กินข้าวเลยสัด กูหิวแล้ว" ผมรีบใช้มือดันใบหน้าหล่อเลวของมันออกก่อนจะรีบตักข้าวเข้าปากแล้วไม่พูดอะไรต่อ มันกะให้ผมยอมมันตลอดเลยใช่มะ

 

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง กูไม่ลืมง่ายๆแน่"

 

"ทำไม! มึงจะทำไร!" คิดว่ากลัวนักรึไง!

 

"ทำแบบที่ทำๆกันไง มึงลืมแล้วหรอ"

 

"อะ ไอ้ ไอ้ทิว!"

 

แม่.ง! สักวันเถอะ! กูจะเป็นคนขู่มึงบ้าง

 

ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130921