CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

 

By nooonaa

 

Catwalk 07 : ฟุ้งซ่าน

 

+น้องหมาเล็ก+

 

เจ็บ..

 

ผมเจ็บมาก

 

ตอนนี้ผมหนีกลับมาอยู่บ้านแล้วครับ พอมีโอกาสก็รีบเรียกแท็กซี่ให้มาส่ง ตอนแรกพี่แท็กซี่คิดว่าผมโดนรุมโทรม(ซึ่งมันก็จริง) ก็จะพาผมไปแจ้งตำรวจให้ได้ แต่ผมก็รั้นจะกลับแต่บ้าน ก็ถ้าไปแจ้งตำรวจ ผมคงลงหน้าหนึ่งแน่

 

แต่ถือว่าผมยังคงโชคดีอยู่ เพราะพ่อกับแม่ผมไม่อยู่บ้านในช่วงสามสี่วันนี้ ทำให้ผมเข้ามาในบ้านได้โดยไม่มีใครสงสัยในสภาพผม ก็มีแต่แต่ป้าแม่บ้านที่มาเฝ้าบ้านให้เท่านั้นที่เห็นผมในสภาพนี้ แต่ผมก็บอกกับป้าเขาไปว่าเป็นแอฟเฟ็คจากการแสดง เขาแต่งเหมือนจริงมาก ป้าแกก็เชื่อ ผมเลยสั่งป้าแกว่าผมอยากพักผ่อน ถ้าใครมาหาก็ให้บอกว่าผมไม่อยู่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายขนาดไหน ซึ่งป้าแกก็รับปาก

 

ผมขึ้นมาบนห้องได้ก็รีบโทรหาพี่กันย์ผู้จัดการส่วนตัวผมทันที พอพี่เขาได้ยินเสียงผมเท่านั้นแหละ ถามผมซะยกใหญ่ว่าหายไปไหน เพราะผมโดดงานไปหลายชิ้นอยู่ ผมเลยบอกพี่แกว่าผมไม่สบาย ไปทำงานไม่ไหว ผมขอลางานไม่มีกำหนด แล้วผมก็จะไม่อยู่กรุงเทพสักพักด้วย พี่เขาก็ถามอีกและไม่ยอมให้ผมหยุด ผมเลยยื่นคำขาดว่าจะให้ผมหยุดหรืออยากให้ผมเลิกอาชีพนี้ นั่นแหละ พี่เขาถึงได้ยอม

 

ทำไมชีวิตผมมันถึงวุ่นวายขนาดนี้วะ

 

เพราะมันคนเดียวที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้...ไอ้หมาทิว

 

มันเล่นเอาผมซ้ำไปซ้ำมาจนแทบคางเหลือง ดีนะที่มันมีจิตสำนึกยอมปล่อยผม ผมเลยใช้โอกาสนั้นหนี

 

แล้วก็ขออย่าให้เรามาเจอกันอีกเลยเถอะ ผมไม่อยากยุ่งกับมันแล้ว มันเลว...เลวซะผมกลัวมัน

 

ก๊อกๆ

 

"น้องแวนคะ ป้าเอาข้าวต้มมาให้ค่ะ"

 

"ขอบคุณครับ" ผมได้ยินเสียงป้าแกจากข้างนอกห้องก่อนที่ผมจะใส่เสื้อผ้าหลังอาบน้ำเสร็จ ผมอาบน้ำอยู่นานคอยล้างสิ่งโสมมออกจากตัว แต่มันก็ยังไม่ยอมออก มันแดงติดผิวเนื้อแล้วยังมีทั่วตัวไปหมด ผมมองมันผ่านกระจกแล้วน้ำตามันก็ไหล

 

รอยดูด

 

เหมือนชีวิตผมดับแล้ว

 

ตอนนี้ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ ทำไมมันถึงทำกับผมได้น่ารังเกียจขนาดนั้น

 

"ไม่เป็นไรนะแวน มึงอยู่บ้านแล้ว มึงปลอดภัยแล้ว"

 

ผมปาดน้ำตาตัวเองออกก่อนจะคว้าอย่าลดไข้กับแก้ปวดมากินแล้วล้มตัวลงนอนทันที แต่เพียงผมขยับ มันก็เจ็บจี๊ดจนปวดหัวไปหมด ผมเลยนอนอยู่อย่างนั้นไม่ขยับไปไหน จนยามันเริ่มออกฤทธิ์แล้วผมก็หลับไป

 

ก๊อกๆ

 

"น้องแวน หนูจะกินข้าวกลางวันไหมคะ"

 

"ไม่ครับ ผมไม่หิว ป้าไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ เดี๋ยวผมหิวแล้วจะลงไปเองครับ"

 

"งั้นป้าทำวางไว้ให้นะคะ"

 

"ขอบคุณครับ" บอกกล่าวขอบคุณป้าเขาเป็นรอบที่สองของวันหลังจากที่ผมก็ปฏิเสธข้าวเช้าไป ก็คนมันกินอะไรไม่ลงนี่ ผมคงเครียดมากเกินไปเลยทำให้ไม่หิวขนาดนี้ แถมยังเอาแต่นอนอยู่ในห้องทั้งวัน

 

จะเน่าตายคาห้องแล้ว ผมเนี่ย

 

"เออ...น้องแวน เมื่อกี้มีคนมาหาน้องแวนด้วยละ"

 

มีคนมาหา!!!

 

คงไม่ใช่มึงหรอกนะ

 

"ใครครับ" ผมสะดุ้งลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้นก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง

 

"ใครก็ไม่รู้คะ หล่ออย่างกับดาราแหนะ เขาบอกว่ามาหาน้องแวน แต่ป้าบอกไปแล้วนะคะว่าน้องแวนไม่อยู่ เพื่อนนายแบบน้องแวนหรอคะ"

 

เพื่อนที่ไหนล่ะ ไอ้หมาทิวล่ะสิ

 

"แล้วมันไปไหนแล้วครับ"

 

"กลับไปแล้วคะ แต่ดูเขาจะผิดหวังมากเลยนะคะพอรู้ว่าน้องแวนไม่อยู่"

 

หึ...แสแสร้งละสิไม่ว่า อย่างมึงเนี่ยนะจะผิดหวัง แล้วที่มึงตามมาหากูถึงบ้านนี่ต้องการอะไร ที่มึงเอาไปมันไม่พอรึไง กูเสียศักดิ์ศรีจนไม่เหลือคำว่าลูกผู้ชายขนาดนี้ มึงยังตามราวีกูอีก...ไอ้เลว

 

ผมเกลียดมัน!

 

"ถ้ามันมาอีกก็บอกไปเลยนะครับว่าผมไม่อยู่ แล้วไม่รู้จะกลับเมื่อไหน เพราะผมหายไปหลายวันแล้ว" ถ้ามึงอยากจะตามก็ตามให้พอเลยละกัน คนอย่างมึงคงไม่ได้จริงจังกับอะไรมากขนาดนั้น เดี๋ยวมันก็เบื่อไปเอง

 

"ค่ะ ได้ค่ะ ป้าจะบอกให้นะคะ"

 

"ขอบคุณครับ"

 

พอป้าแกไปผมก็กลับมานอนใหม่ แต่พอผมว่างแค่นิดเดียวมันก็ทำให้ผมหวนกลับไปคิดเรื่องนั้นอีก แล้วน้ำตามันก็ไหลตามทันที

 

เมื่อไหร่มันจะจบๆไปสักที ผมจะไม่ไหวแล้วนะ

 

วันนี้วันจันทร์ครับ ผมอยู่บ้านมาสองวันเต็มก็เลยรู้สึกเบื่อ เลยตัดสินใจวันนี้ผมจะไปโรงเรียน ไปเจอเพื่อน บางทีมันอาจจะทำให้ผมหายฟุ้งซ่านก็ได้

 

หลังจากที่ผมทานข้าวเช้าของป้าแม่บ้านเสร็จก็เดินไปรอรถที่หน้าปากซอย พอได้ทำแบบนี้แล้วมันนึกถึงวันเก่าๆที่ผมยังเป็นแค่เด็กธรรมดาที่ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น มันเรียบง่ายอย่างนี้นี่เอง

 

ไม่นานผมก็มาถึงโรงเรียนที่อยู่ใจกลางเมืองกรุงเทพ แต่ตอนนี้มันยังเช้าอยู่ก็เลยไม่ค่อยมีใครมา ผมเดินไปที่โต๊ะนั่งประจำของตัวเองก็เห็นบนโต๊ะมีแต่ข้อความถากถางผมสารพัด อย่างเช่น

 

'ดังแล้วลืมกูเลยนะสัด หล่อนักรึไง'

 

'กลับมากูจะเอาขี้ปาหน้ามึง!'

 

'กูเหงาวะไอ้แวน'

 

ไอ้ภัทร กูขอโทษ ขอโทษที่ปล่อยให้มึงอยู่คนเดียวที่นี่ แต่ตอนนี้กูกลับมาแล้วนะเว้ย มึงเองก็มาเร็วๆเข้า กูอยากเตะบอลกับมึงแล้ว

 

"เพิ่งนึกได้รึไงว่ามึงยังต้องเรียน" เสียงนี้

 

"ไอ้ภัทร!" ผมหันไปมองทางประตูก็เจอคนที่ผมเพิ่งนึกนึง ผมวิ่งเข้าไปกอดมันแน่นอย่างคิดถึง

 

"คิดถึงมึงวะ"

 

"เออ! นึกว่าลืมกูไปแล้ว ดังแล้วลืมรึไงมึง!"

 

"อย่าประชดกูสิวะ กูไม่มีเวลาจริงๆ" แต่ตอนนี้คงจะมีมากขึ้นแล้วมั้ง

 

"เออ ก็ยังดีที่กลับมา แล้วกินข้าวรึยัง"

 

มันก็คงยังเป็นห่วงผมเสมอ

 

"ยัง..." ผมโกหกมันไปเพราะผมรู้ว่ามันยังไม่ได้กินข้าว มันเลยชวนผมไปหาของกินที่โรงอาหาร แต่ผมคงคิดผิดแล้วล่ะที่จะลงมากิน ก็พอเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมองแล้วก็ซุบซิบเต็มไปหมด คือผมรู้ว่าพวกเขากำลังคุยเรื่องผมที่ผมเป็นดารา แต่เจอแบบนี้มันก็อึดอัดนะ

 

"เป็นไงล่ะมึง ดังสนั่นเลยสิ"

 

"เมื่อไหร่มึงจะเลิกประชดกูวะ นี่กูอุตสาห์มาเรียนนะเว้ย แทนจะมีมึงที่พูดดีๆกับกู" ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่ขึ้นหรอกครับ แต่ฟังมันประชดมากๆแล้วอารมณ์เสีย มันเองก็นิ่งไปสักพักก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไปเลย

 

งอนหรอวะ ตุ๊ดรึไง!

 

ไม่สนใจมันหรอก ผมไม่ผิด มันนั่นแหละผิดที่ประชดผมอยู่ได้ ผมเลยกินก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าต่ออย่างไม่สนใจ ก่อนที่อีกคนจะเดินกลับมา

 

"บัวลอยไข่หวาน ของโปรดมึง" อยู่ๆถ้วยบัวลอยก็ลอยมาอยู่ตรงหน้า นี่อย่าบอกว่ามึงไปซื้อมาง้อกูน่ะ

 

"ไอ้ภัทร กูรักมึงวะ" ก็คงมีแต่มึงเท่านั้นแหละ ที่จริงใจกับกูจริงๆ

 

"พูดมาก กินๆไป" มันดันหัวผมเบาๆเหมือนแก้ขัดเวลามันเขิน ผมเลยยิ้มให้มันซะกว้างแล้วรีบกินก๋วยเตี๋ยวจนหมด ก่อนจะต่อด้วยบัวลอยทันที

 

ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้วล่ะ ผมเริ่มมีอะไรทำมันก็ไม่เครียดและนึกถึงเรื่องนั้นแล้ว มันก็คงไม่พ้นที่จะขอบใจมึงสินะ...ไอ้ภัทร

 

"วันนี้มึงว่างป่าว"

 

"ว่าง มีไร อย่าบอกว่ามึงจะไปซื้อสาวๆอีกนะ"

 

"ป่าว...อยากดูหนัง" ดูหนังหรอ น่าสนดีนี่

 

"ไปดิ" ผมตอบตกลงทันทีหลังจากเก็บสมุดคณิตที่เป็นคาบสุดท้ายของวัน ไม่ได้เรียนมานานก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย

 

หลังจากอาจารย์ปล่อยคลาสผมกับไอ้ภัทรก็เดินลงจากอาคารเรียนเพื่อไปดูหนังที่ห้างข้างๆ แต่พอเดินมาถึงประตูด้านหน้า ผมกลับเจอรถมินิคูเปอร์สีดำของใครบางคนที่ผมเคยนั่งจอดอยู่ แล้วที่สำคัญ...มันมีไอ้นั่นยืนอยู่ เหมือนรอใครสักคน

 

ไอ้หมาทิว

 

หึ...ก็คงเป็นเด็กมึงสินะ

 

จี๊ด...อะ เจ็บ ทำไมผมเจ็บ...ที่หน้าอกแบบนี้

 

หายใจไม่ออก

 

"เป็นไรป่าววะแวน หน้ามึงซีดมากเถอะ" ไอ้ภัทรรีบเข้ามาประคองผมไว้เมื่อผมทำท่าจะทรุดลงพื้น มันเหมือนจะหน้ามืดไปชั่วขณะยังไงอย่างนั้น

 

"ไม่เป็นไรมึง กูหน้ามืดนิดหน่อย ดูหนังไว้วันหลังได้มั้ยวะ กูคงไม่ไหว"

 

"เออๆ ก็ได้ กลับบ้านเถอะมึง หน้ามึงเหมือนคนขาดอากาศมากอะ"

 

นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย

 

"ขอบใจ" ผมบอกกับมันแค่นั้นก่อนจะปลีกตัวเดินออกจากโรงเรียนทางด้านหลัง ผมยังไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้ ถึงแม้ว่าการมาของมันจะไม่ใช่เพราะผม แต่ผมก็ยังไม่พร้อม ผมยังให้อภัยกับสิ่งที่มันทำไม่ได้

 

พอผมกลับถึงบ้านได้ก็ตรงหาเตียงนอนแล้วตัวลงกับมันทันที แต่เพียงแค่หน้าผมสัมผัสกับหมอน น้ำตามันก็ดันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

 

ทำไมผมถึงร้องไห้ล่ะ หรือเป็นเพราะผมเห็นมันแล้วรู้สึกเกลียดจนน้ำตาไหล ผมจะไม่ไหวแล้ว จบสักทีสิ

 

ผมขอร้อง

 

ตุบๆ

 

"อย่านะคะคุณ" เสียงอะไรน่ะ ดังลั่นบ้านเลย

 

ปัง!!

 

"ไอ้แวน!!!"

 

"อ๊ะ! ไอ้ทิว!"

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130917

 

รีบๆมาปลอบหมาเล็กเลย หมาเล็กร้องไห้จนตาปวมแล้วนะหมาใหญ่!