CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

Catwalk 03 : เด็กกู

 

+พี่หมาใหญ่+

 

เกลียด

 

ผมเกลียดมัน

 

โคตรจะเกลียดสุดๆของชีวิตเลย

 

ทำไมผมถึงเกลียดมันได้ขนาดนี้...ไอ้หมาแวน!

 

ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้มัน มันถึงกวนตีนผมทุกครั้งที่เจอ ยิ่งหน้ามันที่ดูจะกวนตีนอยู่แล้วด้วย มันยิ่งจะทำให้ประสาทผมกลับ อยากจะจับมันมาหักคอแล้วส่งออกนอกประเทศไปเลย

 

แต่ผมกลับทำไม่ได้ ไม่ว่าผมจะด่ามันกลับยังไงมันก็เอาแต่ยกยิ้มชอบใจที่ผมด่า แล้วมันยังชอบทำตัวสำออยให้คนอื่นส่งสาร สงสารเสร็จก็มารุมด่าผม ทั้งๆที่มันกวนตีนผม

 

อะไรๆ ก็ได้ๆ ผมยอมรับว่าผมเป็นคนหาเรื่องมันก่อน ก็ดูหน้ามันดิ กวนประสาทขนาดนั้น ถึงมันจะดูสวยเกินไปสำหรับผู้ชายก็เถอะ แต่มันก็กวนตีนอะ...จบมะ

 

กวนจนผมนอนไม่หลับแล้วก็อยากจะแก้แค้นมัน...แล้วเอาแต่คิดถึงเรื่องมันตลอดเวลา

 

มันทำให้ผมล่องลอยจนมาที่บริษัทของป๊าผม แล้วผมก็คิดไว้แล้วว่าผมจะกำจัดมาออกจากวงการนี้ เพราะถ้าผมได้บอกว่าเกลียด ก็ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้แน่

 

แต่ว่าทำไมผลมันเป็นแบบนี้ซะงั้นละ....

 

"ลื้อจะบ้ารึไง นั่นมันบ่อเงินบ่อทองของบริษัทอั๊วเลยนะเว้ย พูดหมาๆ รึอยากกินตีนอั๊ว พูดมาได้จะให้อาหนูแวนออก นั่นมันนายแบบคนสำคัญของอั๊วนะเว้ย! "

 

อาหนูแวนเลยหรอวะ สงสัยป๊าจะหลงมันมาก มันจะหารายได้ให้บริษัทได้เท่าไหร่กันเชียว ก็แค่เด็กมอปลายที่ขาว ตัวเพรียว หน้าสวย แค่นั้นเอง ผมหล่อกว่าเป็นไหนๆ รึคุณจะเถียง!

 

"ก็หนูไม่ชอบมันอะป๊า มันกวนตีนหนูอะ หรือป๊าเห็นมันดีกว่าหนู"

 

"เออ! อั๊วเห็นอาหนูแวนดีกว่าลื้อหลายล้านเท่าเลย เขามีแต่จะหาเงินให้อั๊ว ไม่ใช่ลื้อที่เอาแต่ผลาญ ผลาญ แล้วก็พลาญ จนต้องมานั่งด่าลื้ออยู่นี่ยังไงล่ะ!"

 

อูย...จี๊ดเลยกู นี่ผมแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ

 

"โถ่ป๊า..."

 

"ไม่ต้องมาเรียก! จะไปไหนก็ไปไป๊ อั๊วก็รำคาญหน้าลื้อเหมือนกัน!"

 

"ป๊า! ผมจะฟ้องม๊าว่าป๊าไล่หนู" เอาสิ กล้าไล่ผมเรอะ จะฟ้องให้ม๊าไล่ออกจากบ้านบ้างเลยคอยดู

 

"งั้นอั๊วฝากลื้อไปฟ้องม๊าอีกอันด้วย ว่าเดือนนี้ลื้อเอาเงินไปใช้เท่าไหร่แล้ว!"

 

อุ!

 

"ผมว่าผมขี้เกียจฟ้องแล้วละ" ก็ถ้าม๊ารู้ว่าผมใช้เงินมากมายขนาดนั้น โดนด่าหูชาแน่

 

ที่จริงม๊าของผมใจดีนะครับ รักผมมากด้วย อยากได้อะไรก็ให้หมด แต่ม๊าแกเป็นขี้บ่น บ่นได้บ่นดี โดยที่สามารถบ่นจนลูกชายผมบวชเลยละ แต่ถ้าเจอผมทำท่าน้อยใจม๊าก็จะหุบปากปั๊บ ก็งี้แหละ ก็ผมมันลูกรักนี่

 

"งั้นก็ออกไปจากห้องอั๊วเลยปะ เหม็นขี้หน้า แล้วก็รีบๆหาเมียเป็นตัวเป็นตนสักที ก่อนที่อั๊วจะขนเงินไปให้คนอื่น!"

 

อีกและ นี่ก็อยากจะให้หาเมียรึเกิน คนเพิ่งจะได้เจอโลกเองนะ

 

"โหป๊า ไม่เอาดิ เมียนะมีแน่ แต่ยังหาแม่ของลูกไม่ได้เลย รอก่อนดิ" รีบร้อนวะ อยากได้กี่คนกันละเมียน่ะ หาให้ได้หมดอะ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงที่จะมาเลี้ยงลูกผมต้องเป็นนางสาวไทยใจดีเท่านั้น ไม่งั้นไม่ได้แอ้มน้ำอสุจิผมแน่

 

"เออ เรื่องของลื้อ!" แล้วป๊าก็หันหลังใส่ผมเลยครับ

 

ค้างเติ่งเลยกู

 

ผมเลยเดินออกมาจากห้องป๊าอย่างเซ็งๆ ทำยังไงก็กำจัดมันไม่ได้ คงต้องตามจองเวรมันอย่างเดียวแล้วล่ะ แต่จะตามยังไงดีวะ ผมไม่รู้เลยว่ามันทำงานที่ไหน คงต้องสืบซะหน่อยและ

 

ผมเดินลงมาอีกชั้นหนึ่งที่เป็นชั้นทะเบียนของพวกศิลปินในบริษัท แล้วขอตารางงานสำหรับเดือนนี้ของมันที่พนักงาน เขาก็รีบเอามาให้ทันทีที่ผมขอ

 

ไหนมาดูสิ วันนี้มึงทำงานที่ไหนบ้าง

 

"เรียนแอ็คติ้งที่บริษัทเรานี่หว่า" หวานหมูแล้วกู

 

ผมรีบกดลิฟแล้วขึ้นไปอีกห้าชั้นก่อนจะเจอห้องฝึกซ้อมการแสดง นี่มันจะแสดงละครด้วยหรอ มันเป็นแค่นายแบบไม่พอรึไง แต่จะว่าไปหน้าตามันก็เป็นที่ต้องการของวัยรุ่นเหมือนกันนั่นแหละ ไม่งั้นคนอย่างผมจะชวนมันมาเป็นนายแบบทำไม ถ้าไม่เห็นว่ามีแวว แต่ผมจะบอกใครไม่ได้ว่าผมเป็นคนแนะนำมันมา เพราะคุณทิวนั้นต้องหาแต่สาวๆอึ๋มๆสวยๆเท่านั้น ไอ้ที่มีอะไรๆเหมือนกันกับผม ผมไม่หาให้เสียสายตาหรอก แต่ไอ้หมานั่นดันแตกต่าง เพราะหน้ามันเรียวสวยและมีดวงตาที่น่าค้นหา

 

ค้นหาจนได้เรื่องเลยนี่ไง แม่ง! กวนตีนกูทุกระเบียดนิ้ว

 

เป็นพวกที่ไม่สำนึกบุญคุณเลยจริงๆ

 

"กูหมันไส้มันจริงๆนะเว้ย เป็นแค่รุ่นน้องแต่ดันมาแย่งบทเด่นจากกูไปเลย จัดการมันให้หน่อยสิวะ" อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงใครคุยกันที่นอกระเบียงที่ผมเดินผ่าน ผมเลยหยุดฟังมันสักหน่อยเพราะดูท่าแล้วไอ้พวกนี้คงต้องกำลังทำอะไรทุเรศๆอยู่แน่

 

"มึงก็จัดการทำให้มันไปถ่ายไม่ได้สักอาทิตย์สองอาทิตย์สิวะ แล้วงานนี้ก็จะถ่ายอีกแค่สามวัน งานตกมาอยู่ที่มึงแน่"

 

นี่พวกมึงจะเล่นอะไรกันวะ

 

ผมแอบดูพวกมันก็เจอผู้ชายหน้าตาถือว่าดีมากๆแต่ออกจะไปทางสวยนิดหน่อย ผมจำมันได้นะ มันชื่อไอซ์ เป็นนักแสดงรุ่นใหม่ที่กำลังมาแรง และอีกคนที่จะดูตี๋ๆหน่อยก็ชื่อตี้ ไอ้นี่เล่นเป็นพระรองตลอด แล้วมึงแนะนำเขาแบบนี้เหมือนมึงอยากให้เขาดังกว่าตัวเองเลยวะ

 

"ทำไงวะตี้ กูอยากให้มันรู้ซะบ้างว่ากูเป็นใคร"

 

"มึงก็ผลักมันตกบันไดไปเลยดิ ง่ายๆ แค่นี้มันก็ขาหักไม่ก็แขนหักแล้ว แล้วงานก็ต้องตกมาอยู่ที่มึง"

 

โง่เง้าสุดๆไอ้เวรพวกนี้ ทำไมพวกมึงไม่พยายามให้มากกว่านี้ เขาจะได้ให้งานมึง แล้วนี่คิดจะมาทำคนในบริษัทกู มึงนั่นแหละไม่ได้ตายดี

 

สักพักมันสองคนก็เดินเข้ามาข้างใน ผมเลยรีบหลบไปอีกฝั่ง มันสองคนก็เดินไปเรื่อยๆจนเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ผมเลยรีบตามมันเข้าไป ก็เจอพวกมันเองตัวกับ...ไอ้หมาแวน

 

อย่าบอกนะว่า คนที่จะถูกกำจัดนี่คือมึงหรอวะ นี่มึงไปกวนตีนอะไรเขาวะ

 

"สวัสดีค่ะคุณทิว" พี่ที่อยู่ในห้องนั้นทักผมเสียงเมื่อผมเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนในนั้นเลยหันมามองผมกันใหญ่ ผมเลยยิ้มให้เล็กน้อย

 

"ตามสบายเถอะครับ ผมแค่อยากเรียนรู้งานน่ะ" โอ้...สตอได้ใจเลยวะไอ้ทิว

 

ผมบอกพวกเขาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาอีกด้านหนึ่ง แต่ระหว่างทางผมกลับได้สบตากับไอ้เด็กนั่นจังๆก่อนที่มันจะชูนิ้วกลางให้ผมอันเบ้อเร้อ ผมก็ขยับปากด่ามันไม่มีเสียงไม่ยั้ง แต่มันก็ยักคิ้วใส่ผมอีก

 

คันตีนเว้ย!

 

หลังจากที่พวกพี่เขาเอาน้ำมาให้ ผมก็นั่งดูมันสามตัวฝึกซ้อมแอ็คติ้งกันอยู่นาน ไอ้เด็กที่ชื่อไอซ์ก็ดูร้ายใช่ย่อย ทำเป็นซ้อมแต่ก็ลงแรงใส่ไอ้ตัวเล็กนั่นอยู่หลายครั้ง แต่มันก็เอาแต่ยิ้มให้แล้วบอกว่าไม่เป็นไร นี่ถ้าเป็นผมนี่เตะเสยคว่ำไปแล้วนะเนี่ย ไม่ปล่อยไว้ทำเจ้าหรอกมึง จะว่าพอดูๆไปไอ้แวนมันก็เป็นคนที่เต็มที่กับงานเหมือนกันนะ ให้ทำอะไรก็ได้หมด แล้วทำได้ดีด้วย ก็นี่แหละนะเด็กผมนี่เนอะ

 

"โอ๊ย!"

 

เห้ย! ไอ้แวน

 

อยู่ร่างบางก็ล้มไปกับพื้นหลังจากฝึกซ้อมฉากต่อยกัน เหมือนกับจะซ้อมวิธีล้มกลับพื้นและสีหน้าให้สมจริง แต่ดูมันจะสมจริงเกินไปนะเนี่ยไอ้ไอซ์

 

"ขอโทษ พี่ขอโทษนะแวน" หน้าด้านจริงๆ

 

"มะ ไม่เป็นไรครับพี่ไอซ์" นี่ก็เด็กดีเกิน

 

"ไหวมั้ย" คราวนี้ไอ้เด็กตี้เป็นคนมาช่วยไอ้หมาลุกขึ้นยืน แต่ดูท่ามันน่าจะยืนไม่ไหวซะแล้ว ขาคงจะแพลงจริง

 

"ครับ ขอบคุณครับ"

 

ทำไมทีคนอื่นมึงถึงพูดเพราะจังวะ พอทีกูนี่...แทบจะยกสวนสัตว์มาไว้ตรงหน้า แม่ง! รู้สึกโหวงๆยังไงไม่รู้เว้ย เหมือนอยากให้มันพูดเพราะๆกับผมบ้าง

 

"พี่ว่าคงไม่ไหวแล้วล่ะ วันนี้พอแค่นี้เถอะ น้องแวนไปหาอะไรประคบข้อเท้าด้วยนะ เดี๋ยวไม่ทันแสดงเอ็มวี" อะไรวะ...แค่แสดงเอ็มวีเองหรอ ทำซะเหมือนเด็กกูได้แสดงหนังฟอร์มยักษ์ เล่นเอาซะมันโดนแกล้งเละไปหมดแล้วเนี่ย พวกมึงไม่รู้รึไง...ว่ากูแกล้งหมาของกูได้คนเดียว

 

คนอื่น ไม่ มี สิทธิ์!

 

"ครับพี่แต๋ว" มันตอบรับพี่เขาเหมือนรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้การซ้อมต้องยกเลิก

 

มึงนี่มันเป็นคนยังไงกันแน่วะ กูอยากจะรู้ในสิ่งที่มึงคิดจริงๆ...ไอ้หมาแวน

 

ร่างบางเดินกะเพกๆมาทางผมที่นั่งอยู่ใกล้ๆของๆมันที่วางอยู่ มันไม่มองหน้าผมเลยครับ กลับหยิบแค่ของๆตัวเองแล้วเดินผ่านไป เหมือนมันมีอะไรที่ต้องคิดจนไม่มีที่ว่างคิดถึงผม

 

จี๊ดวะ เหมือนโดนทิ้งเลยกู

 

"เสร็จแล้วหรอน้องแวน พี่รอตั้งนานแหนะ" ผมคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทันก่อนที่มันจะเดินผ่านไป มันมองผมอย่างตกใจที่ผมพูดแบบนั้นใส่ ผมเลยยักคิ้วให้มันไปสามทีแล้วตะโกนหาไอ้สองตัวนั่นเสียงดัง มันเองก็อึ้งกิมกี่ไปนานแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าได้ไวกว่าจิ้งจกเปลี่ยนสีซะอีก

 

"วันนี้กูจะปล่อยมึงไปนะไอ้เวร แกล้งเด็กกูซะเจ็บเลยมึง แต่ถ้าครั้งหน้าพวกมึงทำอีก...มึงนั่นแหละที่จะตกบันไดเอง!"

 

กูเตือนมึงแล้วนะสัด เด็กกู...กูแกล้งได้คนเดียว

 

"ปะน้องแวน เดี๋ยวพี่พาไปนวดแล้วไปกินข้าวกัน"

 

แต่ตอนนี้คงต้องดูแลมันก่อนแล้วละ เพราะหน้ามันเหมือนหมาถูกรถชนจนขาหักแบบนี้

 

แต่ความจริงแล้ว...ตอนนี้ผมรู้สึกสงสารมัน มาก

 

"จะทำอะไรไอ้ทิว" มันกัดปากถามผมเสียงเบา ผมเลยยิ้มกวนตีนใส่มันบ้าง

 

"ไม่ต้องขอบใจหรอก ยังไงกูก็เกลียดมึง!"

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130908

 

พี่ทิวน่ารักอะ ไอเลิฟยูโซมัสนะ จุบๆ ฮ่าๆ

 

เมื่อตอนที่แล้วมีรีดเดอหลายท่านมาให้กำบังใจด้วย น่ารักมากๆเลยคะ ไรท์มีความสุขมาก ฮ่าๆ ต้องขอบคุณนะคะที่ชอบ แล้วก็บอกว่าฟิคของไรท์มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองด้วย ดีใจมากๆเลยคะ วันนี้เลยเอาพี่หมาใหญ่มาให้กอดก่อนนอนนะ

 

ขอบคุณนะคะรีดเดอ