CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

Catwalk 02 : ครั้งที่สาม

 

+น้องหมาเล็ก+

 

 

"พี่กันย์ ผมอยากไปเรียนอะ"

 

"ไม่ได้ คิวงานเต็ม"

 

"ยกเลิกได้มั้ย อยากไปเรียน" อยากกลับไปใช้ชีวิตเด็กชายหัวโปกอะ อยากเจอไอ้ภัทรด้วย อยากไปเหล่สาวโรงเรียนข้างๆ แล้วก็อยากกินน้ำแข็งใสร้านป้าใจดี

 

สรุป...อยากทุกอย่างอะ

 

"ไม่ได้ๆ งานนี้สำคัญนะ ถ้านายได้ถ่ายล่ะก็ ถือว่าได้โกอินเตอร์เลยล่ะ" อุ...โกอินเตอร์ น่าสนวะ

 

"ถ่ายไรหรอ"

 

"ของห้องเสื้อ Bliss น่ะ" ห้องเสื้อเบรนด์ดังระดับเอเซียอะนะ ให้ตายสิ น่าตื่นเต้นชะมัด เห็นว่าเจ้าของยังเป็นแค่เด็กมหาลัยเท่านั้นเอง แล้วที่สำคัญ แค่ปีเดียว BLISS ก็ดังไปทั่วเอเซียแล้ว อย่างนี้ก็ถือว่าเป็นโอกาสของผมที่จะดังนะสิ

 

"กี่โมงหรอครับ"

 

"ตอนเที่ยง เรากินข้าวเสร็จเดี๋ยวค่อยไป"

 

"ครับๆ งั้นผมไปนอนก่อนนะ ปลุกด้วยนะครับ" เหลือเวลาอีกสามชั่วโมงกว่า สักงีบก็คงจะดี จะได้วิ้งๆไงล่ะเดี๋ยวไม่หล่อแล้วจะไม่ดังเอา

 

ไปเรื่อยแล้วกู

 

"นอนไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่เคลียร์ตารางเดือนหน้าเสร็จแล้วจะไปปลุก" อะไรกัน ตารางเดือนหน้ามาแล้วหรอ นี่มันเพิ่งจะวันที่สามของเดือนเองนะ ให้ตายเถอะ! ให้ผมพักบ้าง!

 

"ให้ผมไปเรียนหนังสือบ้างเถอะครับ ผมยังเป็นเด็กมอปลายอยู่นะ แล้วเหลืออีกแค่เทอมเดียวผมก็ต้องสอบเข้ามหาลัยแล้วด้วย"

 

"ไม่จำเป็นหรอก พี่เขียนขอโควต้าให้นายเข้ามหาลัยแล้ว ไม่ต้องไปเรียนก็ได้" นี่กะให้ผมทำงานอย่างเดียวเลยใช่มั้ย

 

แต่ช่างมันเถอะ ในเมื่อผมเลือกเองมันก็ต้องยอมรับมันนั่นแหละ

 

ผมเลยเลือกที่จะหยุดคุยแล้วเดินเข้าไปนอนในห้องนอนของผม แต่ผมก็อดคิดไม่ได้สักทีว่าผมเหมือนไม่ใช่คนปกติทั่วไป ผมอยากกลับไปเป็นเด็กมอปลายเหมือนเดิม ให้น้องน้ำหวานมาเกาะแกะผมอีกพันเท่าก็ได้ แต่ผมอยากกลับไปเรียน ไปเจอเพื่อนของผม

 

อยากได้ชีวิตเดิมคืนมาก...ตามตรง

 

 

ณ ห้องเสื้อ BLISS

 

 

"ถึงแล้ว..." ผมบิดตัวเล็กน้อยหลังจากหลุดออกมาจากจราจรติดขัดของเมืองกรุงได้ มันน่าเบื่อจริงๆ ยิ่งนโยบายรถคันแรกก็ยิ่งทำให้รถติดเว่อร์เข้าไปอีก ไม่รู้จะซื้อกันทำไม เต็มเมืองไปหมด

 

จะว่าไป...เคยแต่ขับผ่าน แต่ไม่เคยเข้ามาเหยียบที่นี่เลยสักครั้ง คลาสสิคเป็นบ้าเลยวะ สวยจริงๆ ทำเหมือนเป็นบ้านหลังหนึ่งไปเลย น่าอยู่ๆ

 

"น้องแวน...วันนี้อย่าทะเลาะเข้าใจมั้ย ถือว่าพี่ขอนะ ยิ้มๆอย่างเดียว" อะไรวะ ทำไมต้องห้ามไม่ให้ผมทะเลาะด้วย ผมเคยไปทะเลาะกับใครที่ไหนกันล่ะ ผมออกจะเป็นน้องแวนเด็กดีของวงการนี้ต่างหาก

 

"ทำไมละครับ"

 

"เออหน่า ถือว่าพี่ขอ อย่าไปกวนส้นใครเขาเข้าใจมั้ย" อืม...ถ้าพูดซะขนาดนี้คงขัดได้เนอะพี่

 

"ครับ"

 

"มากันแล้วหรอคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ" อยู่ๆก็มีพี่สาวแสนสาวเดินออดมาต้อนรับเราที่หน้าร้าน ผมเลยยกมือไหว้อย่างนอบน้อมจนคุณพี่เขายิ้มแก้มแทบปริ

 

"ขอบคุณครับพี่สาว"

 

"น้องแวนน่ารักจัง พี่คิดว่าจะหยิ่งกว่านี้ซะอีก" อะไรๆ ใครหยิ่ง กูออกจะเฟรนด์รี่เว้ย ที่สำคัญ...หล่อด้วย

 

"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ ผมน้อยใจนะ" ผมเลยแกล้งงอนพี่เขาไปนิดหน่อย พี่เขาเลยเข้ามาโอ๋ผมใหญ่ ผมก็ยิ้มสิ มีพี่สาวสวยๆมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้หัวใจผมก็กระชุ่มกระชวยดีนะ

 

นิ่มด้วย แหะๆ

 

"พอเลยน้องแวน จะหน้าหม้อเกินไปและ เข้าไปข้างในเตรียมตัวได้แล้ว"

 

อุ่ย! ซี๊ดเลยกู

 

ด่าผมว่าหน้าหม้อเนี่ยนะ ตรงไหน! ตรงไหนที่มันบอกว่าผมหน้าหม้อ ปรักปรำผมอะ

 

"พี่กันย์! ผมเป็นเด็กดีนะ"

 

"พอเถอะคะๆ เข้าไปข้างในกันเถอะคะ คุณๆเข้ารอกันอยู่" คุณๆนี่หมายถึงเจ้าของร้านอะหรอ เห้ย...ผมจะได้เจอพวกเขาหรอ ตื่นเต้นวะ

 

"ครับ" ผมตอบรับแล้วรีบเดินตามเข้าไปทันที พอไปถึงก็เห็นช่างกล้องและทีมงานอีกหลายคนกำลังเตรียมงานกันอยู่ ผมเลยยกมือไหว้พวกพี่ๆเขาอีกครั้งก่อนจะไปเตรียมตัวเปลี่ยนชุด

 

โห! ชุดมึงสวยจังวะ

 

สวยแบบที่หาที่ไหนไม่ได้แน่ถ้าไม่ใช่ที่นี่ แล้วยิ่งเครื่องประดับนี่ด้วย สวยอ่า...อยากได้

 

"พี่กันย์ อยากได้กำไลข้อมือนี้อะ ซื้อให้หน่อย"

 

"ซื้อแล้วกินขี้มั้ยล่ะน้องแวน พี่จะได้ซื้อให้"

 

อุ่ย! แรง! กินขี้เลยอ่อ

 

ผมเลยหยิบมันขึ้นมาดูราคา หือ...กำไลบ้านเตี่ยมึงรึไงหมื่นหก กูใส่แล้วกูได้เมียเป็นนางงามป่าววะ สวยก็จริง...แต่มันแพงไป ใครมันจะโง่ซื้อวะ แค่คิดก็ขนแทบร่วงแล้ว

 

"น้องแวนคะ เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเชิญด้านนอกเลยคะ" พี่สาวคนเดิมบอกผมพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวาน ผมเลยพยักหน้ารับแล้วรีบเปลี่ยนชุดทันที

 

หลังจากผมเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดก็เจอผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งกำลังคุยงานกับพี่ตากล้อง ผมว่าเขาต้องเป็นเจ้าของที่นี่แน่เลย เพราะแค่ชุดที่เขาใส่ก็ดูรวยแล้วก็เท่มากเถอะ แล้วที่สำคัญ...แม่เจ้าเว้ย! มึงจะหล่อไปไหนวะ

 

ต้องประจบๆ ทำตัวดีๆ ใครๆจะได้รัก แล้วผมก็จะรวย ฮิๆ

 

"สวัสดีครับพี่ ขอบคุณมากเลยนะครับที่ให้โอกาสผมได้รับงานนี้" ผมยกมือทักทายผู้ชายตรงหน้า ซี่งพอเขาได้ยินผมทักก็หันกลับมามอง...มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบพิจารณาอะไรสักอย่าง ดูดุแล้วก็โหดชะมัด น่ากลัวอ่ะ ผมเลยยิ้มให้แล้วก็เลยไปหาอีกคนที่ก็ดูหล่อไม่แพ้กัน แต่คนนั้นดูเงียบๆนิ่งๆ เขาพยักหน้ารับไหว้ผมแล้วกลับไปสั่งงานนิดหน่อยก่อนจะเดินมาทางผม

 

"ทางพวกเราก็ขอบใจนายมากนะที่รับงานนี้" เท่ห์วะ ถึงจะดูเย็นชาก็เถอะ

 

"แต่กูกลับไม่ขอบใจด้วยวะ กูไม่อยากได้มึงอะ...ตามตรง" แต่แล้วตัวขัดความเจริญก็มา เสียงนี้มันคุ้นๆนะ ลองเดากันดูมะ แต่สำหรับผมไม่ต้องเดาหรอก เพราะไอ้ตัวที่กวนตีนได้อย่างหมาๆนี่มีอยู่คนเดียว

 

ไอ้ทิว!

 

"มึงมาได้ไงวะ" แต่ผมกลับตกใจที่เห็นไอ้ทิวลงมาจากชั้นสอง แล้วที่สำคัญ ดูมันกล้าพูดแบบนี้แสดงว่านี่เป็นถิ่นของมึงงั้นสิ แต่โทษทีเถอะกูไม่กลัววะ

 

"ก็นี่มันร้านกู ส่วนมึงอะส่วนเกิน"

 

ร้านมึง!! แม่เจ้า...สภาพหน้ามึงไม่น่ามีร้านหรูๆอย่างนี้นะตามตรง

 

"โทษทีวะ แต่ร้านมึงจ้างกู" ผมเลยชักยิ้มกวนตีนใส่ไอ้ทิวไม่ยั้ง แถมหรี่ตาลงเล็กน้อยให้ดูกวนตีนเพิ่มขึ้นอีก เป็นไงล่ะมึง...เจ็บใจปะ

 

"งั้นกูยกเลิก"

 

"แต่กูจะถ่าย.."

 

เอาสิ ยังไงวันนี้กูก็ต้องชนะ

 

"กูไม่ให้ถ่าย เพราะกูเกลียดหน้าที่มันกวนส้นกู"

 

"งั้นก็เรื่องของมึง เพราะมันส้นมึงไม่ใช่ส้นกู"

 

"ไอ้เด็กเวร!!" คราวนี้มันด่าไม่สนใครเลยครับจนพี่ที่หน้านิ่งๆต้องรั้งไหล่หนาไว้ไม่ให้พุ่งใส่ผม อารมณ์มันแรงจริง ขี้โมโหง่ายด้วย แต่ผมกลับไม่รู้สึดกลัวเลยสักนิดแต่สะใจซะมากกว่า

 

"มึงก็ไอ้แก่เวรเหมือนกันแหละวะ"

 

"ไอ้ทิว!! หยุด!!" คราวนี้พี่คนหน้าดุก็รีบมากลั้นระหว่างผมกับมันให้หยุดต่อคารมณ์กันก่อนจะเกิดเรื่องขึ้นจริง ไอ้ทิวเลยทำได้แค่ขยี้หัวอย่างหงุดหงิดก่อนก่อนจะเดินขึ้นข้างบนไปเลย ส่วนผมก็หัวเราะสิ ก็ผมชนะมันได้อีกแล้ว แต่พอหันกลับมามองที่พวกพี่ๆอีกสองผมกลับหน้าซีด เขามองผมแปลกๆแต่ก็ไม่ได้ดุอะไร ผมก็รู้นะว่าผมก้าวร้าว แต่ผมก็ก้าวร้าวกับไอ้หมานั่นคนเดียวนะ

 

"ขอโทษครับที่เสียมารยาท" ผมเลยยกมือไหว้ขอโทษพวกเขาก่อนจะเดินไปคุยกับช่างภาพแก้เขิน ไม่รู้ว่าเขาจะมองผมยังไง แต่ผมก็ปล่อยไก่ไปตัวใหญ่น่าดู

 

"กูว่ามันคงไม่ธรรมดาแล้วว่ะ เด็กคนนี้กับไอ้ทิว" แต่แล้วผมกลับได้ยินพวกพี่สองคนน้ันคุยกันแล้วก็หัวเราะออกมาในเรื่องของผมกับไอ้ทิว แต่ก็อย่างว่าแหละครับ กัดกันอย่างกับหมาแบบนี้จะมาปกติได้ยังไง

 

"น้องแวนคะ เราจะเริ่มถ่ายในอีกห้านาทีนะคะ"

 

"ครับพี่สาว" ดีๆ เริ่มสักทีเถอะ ตกอยู่ในเป้าสายตาของผู้ชายสามคนนั้นแล้วประสาทจะกิน อึดอัดวะ

 

แล้วพวกเราก็เริ่มถ่ายกันไปเรื่อยๆตามมุมต่างๆของห้องเสื้อนี้ ผมไม่อยากจะบอกเลยจริงๆครับ ว่ามันสวยทุกมุมเลย ยิ่งเสื้อผ้าที่ผมถ่ายนี่ยิ่งเจ๋ง มันเท่ห์แล้วก็สวยมากๆ ทำไมพวกพี่เขาเก่งจัง(ยกเว้นไอ้หมาทิวนะ) ผมชักปลื้มพวกเขาแล้วสิ(ยกเว้นมึงอีกนั่นแหละไอ้หมาทิว)

 

พอผมถ่ายเสร็จก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดตัวเองแล้วออกมาดูรูปภาพที่ถ่ายไป พี่ช่างกล้องคนนี้เขาเก่งที่สุดในแวดวงนี้เลยครับ เอาพี่มาถ่ายได้แสดงว่าเส้นใหญ่น่าดู และนั่นก็ถือว่าเป็นเกียรติ์ของผมอีกนั่นแหละ

 

"สวยทุกรูปเลยครับพี่ ผมขอทุกรูปเอาลงอัลบัม ส่วนอันที่จะลงหนังสือพี่ช่วยเลือกอีกทีนะครับ" พอได้ยินแบบนั้นใจผมก็ชื่นขึ้นมาทันที เหมือนภูมิใจยังไงไม่รู้ ที่มีคนชมแบบนี้

 

"สวยตรงไหน หน้าก็กาก คนก็กาก" มาอีกและ กวนตีนสัดๆ

 

"ไอ้ทิว หุบปากเลยมึง"

 

"คนมันไร้ศิลปะในหัวใจก็งี้แหละพี่ กากกว่าผมอีก อ่อ...หน้ามึงก็กากไอ้ทิว" เอาสิวะ ผมจะไม่ว่าเลยถ้ามันด่าแต่ผม แต่นี่มันดันว่าผลงานของผมกับคนอื่นแบบนี้น่ารังเกียจที่สุด

 

"ไอ้เด็กเวรนี่ มึงไม่ได้ตายดีแน่"

 

"ไอ้ทิว!!" พี่เขารีบดึงแขนไอ้ทิวไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่เจ้าตัวจะพุ่งมาทางผมอีกครั้ง โดยมีพี่หน้าโหดเข้ามาบังผมไว้อีกแรง

 

เป็นหมาบ้ารึไง อะไรๆก็จะต่อย บ้า! ฉีดยาบ้างเถอะมึง เดี๋ยวจะตายก่อนจะจำกูได้ขึ้นใจ

 

"มึงจะไปไหนก็ไปปะ ส่วนนายก็เลิกกวนตีนมันได้แล้ว" พี่หน้าโหดไล่ไอ้ทิวเสียงแข็งก่อนจะหันมาเตือนผม ผมเลยยิ้มให้เล็กน้อยแล้วกล่าวคำขอโทษ

 

"ขอโทษครับพี่" ยกมือขอโทษพวกพี่เขายกเว้นไอ้ทิวก่อนจะส่งนิ้วกลางให้มันอีกแท่ง ไอ้ทิวนี่เต้นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ

 

สมน้ำหน้า

 

"ไอ้แวน ไอ้เด็กเหี้.ย!!" คราวนี่มันด่าเสียงดังจนทุกคนหันมามองกันเต็มไปหมดก่อนจะถูกลากขึ้นไปชั้นสองเหมือนเคย ผมเลยรีบสลายตัวให้หายไปจากตรงนั้นก่อนจะเจอพี่ๆเขาว่าผมว่าไร้มารยาท

 

แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับการเจอครั้งที่สามของเรา

 

แล้วตอนนี้มึงพอจะจำกูได้บ้างรึยังวะ...ไอ้หมาทิว

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130907