CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

Catwalk 04 : คำต้องห้าม

 

+น้องหมาเล็ก+

 

"จะพากูไปไหน ปล่อยเลยมึง!"

 

"พาไปนวดข้อเท้าดิ ถามโง่ๆนะมึง หรือมึงโง่จริง"

 

"ไอ้ทิว! อย่าเพิ่งมากวนตีนกูตอนนี้นะมึง คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่!" ผมวีนใส่มันด้วยสีหน้าที่ต่างไปจากเดิม มันเองก็อึ้งไปสักพักก่อนจะพยักหน้าให้

 

"โอเคๆ กูจะไม่ชวนมึงทะเลาะก็ได้ เห็นว่ามึงเพิ่งโดนแกล้งมาหรอกนะ กูจะตามใจมึงก็ได้" มันบอกกับผมเสียงนิ่งจนผมไม่สามารถจับอารมณ์ของมันได้เลย ว่ามีนคิดอะไรหรืออยู่ในอารมณ์หมวดไหน ผมเลยเลือกที่จะนั่งเงียบๆอยู่กับตัวเองแล้วเริ่มคิดย้อนกลับไปเมื่อตอนซ้อม

 

ผมรู้ครับว่าที่จริงเอ็มวีตัวนี้ที่ผมได้เล่นนั้นมันเป็นของพี่ไอซ์ ที่ตอนนี้กำลังเป็นดาราวัยรุ่นหน้าใสที่โด่งดังของเมืองไทย แต่ผมผิดหรอที่ผมดันได้รับงานชิ้นนี้แทน ก็พี่เขาดันเล่นตัวไม่ยอมรับ เขาเลยยกมันให้ผม แต่ผมก็เข้าใจว่ามันเสียหน้าที่โดนเด็กอย่างผมแย่งงานไป ซึ่งผมก็ยอมที่จะโดนแกล้งแล้วไง ไม่ตอบโต้หรือเอาเรื่องอะไรทั้งสิ้น แต่การที่ชกผมจริงๆนี่มันดูออกจะเกินเหตุไปหน่อย แล้วเจาต้องการจะเอาอะไรจากผมอีก

 

"ลงได้แล้ว" อยู่ๆมันก็เรียกสติผมที่หลุดรอยไปให้กลับมา พร้อมกับเครื่องยนต์ที่เพิ่งถูกดับ ผมมองไปรอบๆอย่างสงสัย มันพาผมมาคอนโดของใคร

 

"ที่ไหนวะ"

 

"คอนโดกู ลงมาให้แล้ว" มันตอบผมทันทีที่มันเปิดประตูฝั่งผมได้ นี่มันคิดจะเล่นตลกอะไรกับผมกันแน่ ถึงมาทำดีกับผมแบบนี้

 

"ทำไมต้องลง"

 

"ก็ลงไปนวดไง กินข้าวด้วย หิวแล้ว" มันตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะดึงผมให้ลงจากรถ แต่ผมมีความรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนไม่น่าไว้ใจ

 

"กูไม่ไป พากูกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยมึง" ผมสั่งมันเสียงเข้มแล้วควักโทรศัพท์ขึ้นโทรหาพี่กันย์ แต่มันกลับคว้าไปแล้วยัดใส่ในกระเป๋าตัวเองทันที

 

"กูบอกว่า...กูจะตามใจมึง ก็คือกูจะดูแลมึงตอนนี้ กูไม่ทำอะไรหรอกหน่า ยังไงมึงก็เด็กในสังกัดบริษัทพ่อกู" นี่มันมาไม้ไหนกันแน่เนี่ย ผมตามมันไม่ทันแล้วนะ แล้วยิ่งน้ำเสียงกับแววตาที่สื่อกับผมว่ามันจริงจังก็ยิ่งทำให้ผมสับสน คนอย่างมันน่ะหรอที่จะมาดูแลผมง่ายๆ มันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ

 

"ไอ้ทิว กูจะพูดกับมึงเป็นครั้งสุดท้าย วันนี้กูไม่มีอารมณ์จะมาเล่นกับมึง พากูกลับบ้านเดี๋ยวนี้"

 

"ไอ้แวน กูก็จะพูดกับมึงเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน ลงมา!"

 

อะ!

 

"โอ้ย!"

 

ยังไม่ทันที่ผมจะได้สวนกลับมันก็กระชากผมให้ลงจากรถอย่างไม่ออมมือ ผมเลยกระเด็นตามแรงกระชากไปกระแทกกับแผ่นอกมัน โดยที่มือข้างหนึ่งประคองเอวผมอยู่...เหมือนกลัวผมจะล้มลงพื้นยังไงยังงั้น

 

"ขอโทษๆ กูกะแรงไม่เป็น เจ็บป่าว" นี่ขนาดมึงกะแรงไม่เป็นนะ ขากูเกือบหัก แล้วถ้ามึงออกแรงจริงๆกูไม่หักเป็นสองท่อนหรือวะ

 

ไอ้แรงควาย!

 

"เจ็บสิสัด เบาเป็นมั้ยวะ คนเจ็บขาอยู่นะเว้ย"

 

"เออ กูก็ขอโทษแล้วไง ด่าอยู่นั่นแหละ เป็นเด็กที่ไม้น่ารักเอาซะเลยมึงเนี่ย"

 

"แล้วใครอยากให้มึงมารักสัด ปล่อย! เดี๋ยวติดเห็บ!"

 

"เห็บ! มึงว่ากูเป็นหมาหรอไอ้แวน!" หน้ามันเริ่มขึ้นสีแล้วครับ หรือมันจะโกรธผมจริงเนี่ย แต่ตอนนี้กูไม่มีแรงพอจะต่อยกับมึงนะเว้ย

 

"มึงคิดเองนะ ก็ไม่ได้พูด" กูไม่เกี่ยวนะเว้ย

 

"จิ๊ เออ...วันนี้กูจะปล่อยมึงไปถือว่าวันนี้มึงโดนมาเยอะและ แต่ถ้าครั้งหน้ากูได้ยินอีกกูเอามึงตายแน่!"

 

กูไม่กลัวหรอกสัด ทำเป็นเก่ง

 

"เออๆ กูขอโทษ" แหะๆ ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่มีแรงสู้กับมันตอนนี้ ติดไว้ก่อนนะ อ่อนตามมันไปก่อน

 

"งั้นก็ขึ้นห้องได้แล้ว กูหิว แล้วไม่ต้องคิดอะไรมาก กูแค่สงสารมึงหรอกนะถึงทำดีด้วย" มันบอกแค่นั้นแล้วดันผมให้ออกเดินไปพร้อมกัน ผมเองก็อึ้งที่มันพูดแบบนั้น แต่บางทีมันอาจจะอยากช่วยผมให้รู้สึกเหมือนยังมีคนอยู่ข้างผมก็ได้มั้ง มันเลยทำดีกับผมแบบนี้ แล้วยิ่งตอนที่ไอ้ทิวจับแขนผมไว้เหมือนรั้งให้ผู้รู้สึกตัวว่ายังมีมันอยู่ข้างๆผมก็แทบจะทำให้บ่อน้ำตาผมแตก ผมอยากจะโผล่เข้ากอดมันแล้วร้องไห้ออกมาให้สุดเสียงเพื่อระบายสิ่งที่อัดอั้นมาตลอดตั้งแต่เริ่มเข้าวงการจนถึงตอนนี้ เพราะผมไม่เคยมีความสุขเลย ผมเองก็คงคิดมากไปที่คิดว่ามันจะแก้แค้นผมคืน โดยความจริงมันก็คงจะเป็นคนดีที่ผมสามารถขอความช่วยเหลือตอนนี้ได้

 

"ขอบคุณนะ" ครั้งนี้กูจะถือว่ากูเป็นหนี้มึงละกัน เพราะสิ่งที่มึงทำตอนนี้มันคือสิ่งที่กูต้องการ...

 

ใช่ครับ ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมากในวงการนี้ ต้องตีหน้าแสร้งว่าเป็นเด็กดีต่อหน้าทุกคน ทั้งๆที่ผมอยากจะนั่งเงียบๆคนเดียวเพราะความเหนื่อยจากการทำงานมากกว่า แล้วยิ่งวงการนี้มีแต่คนหน้าไหว้หลังหลอกชิงดีชิงเด่นกันด้วย มันก็ยิ่งทำให้ผมท้อ แต่พอมาวันนี้...มันออกมาปกป้องผมแล้วยังทำให้ผมรู้สึกดีแบบนี้ ผมก็ซึ้งแล้วจริงๆ

 

"มีอะไรให้กูช่วยก็บอก ยังไงต้นเรื่องก็เป็นเพราะกู"

 

ต้นเรื่อง

 

"หมายความว่าไงวะ มึงไปทำอะไรไว้" ทำไมต้นเรื่องถึงต้องเป็นมึงด้วย อย่ามากำกวมจนกูอารมณ์เสียอีกรอบนะเว้ย

 

"ช่างมันเถอะ รีบขึ้นห้องได้แล้ว" มันรีบเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยครับ ปล่อยให้ต่อมอยากรู้ของผมทำงาน ก็ไอ้สิ่งที่มันพูดมันแปลกๆยังไงไม่รู้

 

มันพาผมเดินมาที่ชั้น19ของตึกจนถึงห้องๆหนึ่งที่ทั้งชั้นมีอยู่แค่สี่ห้าห้อง สงสัยจะห้องใหญ่น่าดู มันจะแตะคีย์การ์ดที่หน้าห้องๆหนึ่งเพื่อเปิดประตู มันดันผมให้เดินเข้าไปในห้องแล้วตัวเองก็หายไปในห้องครัว

 

"กินเบียร์ได้ป่าวมึง หรืออยากกินข้าว"

 

"กินทั้งสองอย่างได้มะ กูหิวอะ" ผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงเลย มัวแต่ซ้อมแอ็คติ้งอย่างเดียว ทำให้ผมลืมไปเลยว่าผมต้องกินข้าว

 

"เออ แต่รอพิซซ่าแป็ปล่ะกัน" มันบอกเสร็จก็กระดกเบียร์เข้าปากรวดเดียวหมดแล้วก็เปิดขวดใหม่ตามทันที มันกินอย่างกับน้ำเปล่าแหนะ ไม่กลัวเมารึไง

 

"แล้วเบียร์กูอะ" กินอยู่คนเดียว ตะกละวะ

 

"กินพิซซ่าก่อนแล้วค่อยดื่ม เดี๋ยวเมา"

 

อะไรวะ ทีมึงยังทำได้เลย แล้วทำไมกูจะทำไม่ได้

 

"ไม่ต้องมองแบบนั้นเลยไอ้แวน กูเป็นพี่ กูพูดอะไรก็ต้องฟัง อย่าขัด!"

 

"ทำไม มึงไม่ได้เป็นพี่กูจริงสักหน่อย" อย่าทำมาเป็นกร่างนะเว้ย

 

"ไหนใครบอกไม่อยากจะทะเลาะ มึงนี่เริ่มล้วนๆเลยไอ้แวน อย่าให้กูขึ้นนะมึง ขอเตือน"

 

แม่ง! ให้มันได้อย่างนี้สิวะ มันเป็นวันอะไรของผมกันเนี่ย มีแต่คนคอยจะแกล้งผม นี่ผมไปทำอะไรใครไว้เมื่อชาติก่อนป่าวเนี่ย ตามจ้องจะจองล้างจองผลาญกูจัง

 

"เออๆ เอาอะไรมาให้ดื่มแก้ขัดก่อนดิ"

 

"อะ..รับ" แล้วมันก็หยิบของในตู้เย็นแล้วโยนมาให้

 

นมกล่อง

 

"เห็นกูเป็นเด็กหกขวบรึไง! กวนตีนนะมึง"

 

"กินรองท้องไปก่อน อย่าเรื่องมาก"

 

แม่ง...จำไว้เลยมึง อย่าให้ถึงทีกูนะ

 

ระหว่างรอพิซซ่ามาส่งมันก็หยิบเอากล่องยามาแล้วโยนโครมใส่ตักผม ผมเลยชี้หน้าคาดโทษมันก่อนที่มันจะบอกว่ายานวดอยู่ในกล่อง ผมก็อึ้งสิ นี่ตกลงผมต้องตัดการกับข้อเท้าผมเองใช่มะ แม่.ง ไม่มีน้ำใจ แล้วไม่นานพิซซ่าก็มาส่ง ผมกับมันก็โซ้ยกันไม่ยั้ง ไม่มีใครรอใคร แล้วพิซซ่าถาดใหญ่ถาดที่หนึ่งหายไปในพริบตา ด้วยฝีมือไอ้หมาตัวใหญ่ตรงหน้า ผมเองก็เอาแต่กินไก่บาร์บีคิวคนเดียวจนเกือบหมด อันนี้ผมชอบครับ กินได้ให้หมดร้านก็กินได้

 

"ชอบกินปีกนกกระทารึไง"

 

อะไรคือนกกระทาของมันวะ พูดซะอยากจะอ้วกเลยจริงๆ

 

"ไหนนกกระทา"

 

"ก็ไอ้ที่มึงกินอยู่นี่ไง อันเล็กซะกูคิดว่าไม่ใช่ไก่ กูว่ามันต้องเอานกกระทาไม่ก็พิราบมาให้มึงกินแน่ เชื่อกู..."

 

เอื้อก...กลืนมันลงคอแทบไม่ลงเลยทีนี้

 

"มึงจะพูดให้กูคิดมากทำไมวะ!"

 

"เอ้า! เรื่องอาจจะจริงก็ได้นี่หว่า เขาขายทั่วประเทศ ใครจะมามีไก่ใก้มึงดินตลอด หเมือนเาเนื้อหมามาแทนหมูไง ลดต้นทุนอะ รู้จักปะ แล้วอิ่มป่าว เอาอะไรอีกมั้ย"

 

"พูดขนาดนี้กูก็อิ่มแล้วสัด!" ยิ่งมันบอกว่านกพิราบยิ่งขนลุก ผมเลยดันกล่องไก่นั่นให้ออกจากห่างจาดตัวเองแล้วหยิบพิซซ่ามากินแทน

 

กินอันนี้ประทังชีวิตไปละกัน

 

"ดีๆ กูจะได้กิน"

 

อะ อ่าวสัด!!!

 

"ไหนมึงบอกเป็นพิราบไง!"

 

"กูไม่ถือ หึๆ" เห็นหางมันโพล่ทันทีเลยครับ

 

ไอ้หมาทิว! มึงหลอกกู!

 

"ไอ้เหี้.ย! มึงหลอกกูให้เลิกกินแล้วมึงจะกินเองใช่มะ เลวเหี้.ยๆเลยมึง!!" ผมปาหมอนพิงใส่มันอย่างรุนแรงก่อนจะเข้าคว้ากล่องไก่ที่มันหยิบไปคืน แต่ผมกลับลืมคิดไปว่าข้อเท้าผมยังไม่พร้อม ทำให้ผมแทบทรงตัวไม่ได้เลยล้มตรึงใส่ร่างอีกคนทันที

 

"เห้ยๆ"

 

ตุบ!

 

"โอ้ย!" จุกอะ

 

"เห้ยไอ้หมา ตายยังวะ" มันรีบพยายามดันผมขึ้นหลังจากรับตัวผมไว้ได้ทัน ผมขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็เสียท่าอีกครั้งทำให้ขาผมพลิกอีก มือหนาเลยรีบช้อนผมเข้าหาตัวแล้วกระขับเอวผมแน่น พอผมเริ่มตั้งตัวได้ก็กะจะหันไปขอบใจมันแต่พอแค่ผมกันไป เราสองคนก็...สบตากันทันที

 

ผมชะงักกึกเมื่อมันเองก็จ้องตาผมนิ่ง มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วอยากจะค้นหาความคิดตอนนี้ของอีกฝ่ายก่อนที่มันเหมือนกระแสไฟฟ้าขนาดเล็กเข้าช็อตร่างผมทันทีที่มันยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มผม นิ้วเรียวเกลี่ยผมที่ลงมาบังตาไปทัดที่หูจนมันทำให้ผมเห็นมันทั้งสองตา

 

นี่มันอะไรกัน...ทำไมผมถึงขยับตัวไม่ได้ เพียงเพราะมันจ้องตาผมงั้นหรอ ถึงทำให้ผมไม่มีแรง

 

"ตามึงนี่กวนตีนสัดๆเลยวะ เห็นแล้วอยากจะควักออกมาแล้วดองให้ลูกหลานกูดู"

 

เพล้ง!

 

"ไอ้เหี้.ย!" ผมรีบผลักหน้ามันออกทันทีที่มันปล่อยหมาใส่หน้าผม ไอ้เราก็กำลังเคลิ้ม เอ้ย!เออ..กำลังตกใจต่างหาก เสียอารมณ์เลยวะ ผมว่าแล้วเชียว ว่ามันต้องกำลังจะแกล้งผม

 

"อะไรเล่า รับไม่ได้รึไง"

 

"ไม่ใช่รับไม่ได้ แต่มึง มึง...อื่ย! เสียรมณ์วะ" ด่ามันไม่ออกแล้วจริงๆ อยากจะกระทืบให้แหลกจนแยกชิ้นส่วนไม่ได้เลยมึง

 

"ทำไมทีคนอื่นมึงถึงเรียกซะเพราะ เรียกพี่ครับ ผมอย่างนั้นผมอย่างนี่ แต่กูนี่เหี้.ยเอ้าเหี้.ยเอา จนตอนนี้กูจะมีสมบัติเป็นตัวเหี้.ยแล้วเนี่ย" มันบ่นกระปอดกระแปดจนผมเริ่มขำ อะไรของมัน...น้อยใจรึไง

 

"นี่กูให้เกียรติ์มึงมากกว่าใครเลยนะ เรียกมึงไม่เหมือนใคร ภูมิใจซะไอ้หมาทิว"

 

"นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำ เรียกกูว่าหมาอีกและ อะไรของมึงวะ ไม่น่ารักเลย อย่าให้กูได้ยินอีกนะมึง กูไม่ชอบ...อย่าหาว่าไม่เตือน แล้วไหนลองเรียกกูว่าพี่ทิวดิ๊ แล้วกูจะเรียกมึงว่าน้องแวน"

 

พี่ทิว น้องแวน

 

อื่ย...ขนลุกซุ่เลยวะ

 

"ไม่มีทาง! ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องมาคุยกับกู ยังไงมึงก็เกลียดกูมากอยู่แล้วนิ" ดังนั้นก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมาพูดดีใส่กันเลย

 

"กูจะเกลียดมึงก็ตรงที่มึงมาซ่ากับกูเนี่ยแหละ กูเป็นพี่นะเว้ย มึงต้องทำตามที่พี่เขาบอกสิ"

 

"แต่กูไม่มีพี่อย่างมึงแน่ เพราะกูไม่ใช่หมา ฮ่าๆ"

 

ปึก!

 

"ไอ้แวน! กูบอกว่าอย่าให้กูได้ยินว่าหมาอีกไงวะ!!"

 

ผลั้ก!

 

ตุบ!

 

"อะ! ทำไรวะ!" มึงจะทำอะไร ทำไมต้องมองกูแบบนั้นด้วย

 

มันเหวี่ยงผมลงไปกับโซฟาอย่างเลือดเย็น ผมเองก็รีบคลานหนีไม่คิดชีวิตแต่มันก็ยังจับขาข้างที่ผมเจ็บแล้วดึงกลับมาใต้ร่างมันใหม่

 

"ทำให้มึงรู้ไง ว่ากูคนหรือหมา ถ้าหมากูก็ทำอย่างนี้ได้ละวะ!"

 

อุ๊บ!

 

ริมฝีปากสีซีดตรงเข้าปิดปากของผมอย่างรวดเร็วจนผมไม่ทันได้ตั้งตัว ผมเลยพยายามเบี่ยงหน้าหลบด้วยความรู้สึกคลื่นเหี๋ยน แต่มือหยาบกลับบีบคางผมให้เผยปากออกก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้ามาสำรวจข้างใน

 

อึ้ง...ผมนิ่งค้างไปไม่เป็นทันที่ลิ้นเรียวพยายามดุนดันแล้วอ่อนนุ่มจนมันเริ่มทำให้ผมเคลิ้มตาม

 

ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงไม่สู้มันแล้วก็ทำในสิ่งที่ผมควรทำตอนนี้ แต่ผมกลับยอมให้มันนำ

 

หรืออาจจะเป็เพราะ...มันกำลังชนะ แล้วผมกำลังแพ้

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130911

 

 

ตอนหน้าจัดเต็มคะ รับรอง! 555 หื่นๆ

มีรีดเดอบอกว่าอย่กให้อัพวันละสามรอบ ไรท์ขอเปลี่ยนเป็นสามวันรอบได้มั้ยคะ555