CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

9.8

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.

35 ตอน

17 วิจารณ์

56.90K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) Catwalk 01 : กูชนะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

By nooonaa

Catwalk 01 : กูชนะ

+น้องหมาเล็ก+

"น้องแวน อีกสองชั่วโมงเราต้องไปถ่ายที่ชายหาดกันนะ ทาครีมกันแดดเยอะๆเลย เดี๋ยวผิวเสียหมด"

"ครับพี่กันย์" ผมตอบรับพี่กันย์ที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของผมก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นรอเวลา วันนี้ผมก็โดดเรียนอีกแล้ว โดดมาถ่ายแบบที่หัวหิน เพราะคอนเซปของงานชิ้นนี้คือเสื้อคู่รัก มันก็ดีนะครับถือว่าได้พักผ่อน แต่พักผ่อนยังไงผมถึงออกไปไหนไม่ได้เลยอย่างนี้ จะเพราะอะไรล่ะครับ ก็เพราะพี่เขากลัวผมดำ ผมเลยต้องสนองให้พี่แกหน่อย นอนแม่.งแต่ในห้องนี่แหละ

"แล้วก็นางแบบที่จะถ่ายคู่วันนี้คือน้องฟ้านะ อย่าไปมองนางมาก เดี๋ยวนางวีนใส่"

ฟ้า...ชื่อนี้คุ้นๆแหะ

"ใครหรอครับ ผมเคยร่วมงานด้วยมั้ย"

"ก็กิ๊กคุณทิวไง ที่อึ๋มๆน่ะ" พี่ฟ้าที่เป็นกิ๊กไอ้หมาทิวอะนะ หึ เสร็จกูล่ะสิ วันนี้มันจะมาเฝ้าเด็กมั้ยวะ แค่คิดก็รู้สึกคันตีนยิบๆแล้ว

อยากให้สองชั่วโมงนี่ผ่านไปเร็วๆจังเว้ย กูสัญญาว่าถึงตอนนั้นเมื่อไหร่ กูจะกวนตี.นมึงให้สุดๆไปเลยไอ้ทิว

"แน่นอนครับ...ผมจะไม่มองแน่" แต่ผมจะแกล้งพี่ฟ้าจนมึงต้องควันออกหูต่างหาก หึ...น่าสนุกดีแหะ

สองชั่วโมงผ่านไป

"สวัสดีครับพี่ สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้พวกพี่ๆทีมงานของวันนี้จนทั่วกองหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ซึ่งผมทำมันเป็นประจำทุกครั้งจนเป็นนิสัย ก่อนที่พวกพี่สาวจะเข้ามาห้อมล้อมผมแบบทุกครั้งเช่นกัน

"น้องแวนขา มาแล้วหรอคะ ไม่ได้เจอกันต้องนาน น่ารักขึ้นนะคะเนี่ย"

"แค่สองวันเองครับพี่" นานตรงไหนวะ กูยังไม่หายจนลุกที่มึงแอบแตะอั๋งกูเลยนะ

"สองวันของพี่เหมือนทั้งชาติต่างหากล่ะ ไหนๆมาให้พี่หอมให้หายชื่นใจหน่อยสิ"

ฟอดดดดด

นี่ไงที่ผมบอกว่า...แตะอั๋ง

ผมกลายเป็นเด็กน้อยน่ารักของวงการนี้ไปแล้วครับ อาจจะเป็นเพราะผมชอบยิ้มตลอดเวลาไม่ว่าจะทำอะไร ทุกคนเลยชอบเข้ามาคุย(เข้ามาลวนลามด้วย) แล้วยิ่งผมเป็นคนไม่ถือตัวเท่าไหร่พวกพี่ๆแกเลยยิ่งชอบ เลยต้องโดนพวกพี่เขาทำตามอำเภอใจไปซะทุกอย่าง แต่ก็ดีนะครับ มันก็สนุกดี ได้เจอคนใหม่ แปลกๆ แล้วที่สำคัญ..ได้เจอไอ้สัดทิวด้วย

อันนี้แหละที่ผมต้องการ

"หอมผมมากๆแบบนี้เอาแม่มาขอผมเลยนะ ผมไม่ยอมด้วย" ผมแกล้งทำหน้าบึ้งเหมือนจะร้องไห้จนพี่เขาหัวเราะคิกคักชอบใจก่อนจะมากดจมูกเข้าที่แก้มผมอีกหลายที ผมเองก็ทำเป็นยิ้มแผล่ชอบใจ

"พี่ให้หมดตัวเลยแบบนี้ ไม่ต้องถึงแม่พี่หรอกน้องแวน"

"ผมจะรอน้า" เห้อ...เหนื่อย

"ก็อย่างนี้แหละนะ เด็กมันก็คือเด็ก ทำยังไงมันก็ได้แตะสาวนิดๆหน่อยๆ แต่ไม่ได้กินสักที เขาเรียกว่าอะไรนะ...ไร้น้ำยาใช่มะ"

คุณได้ยินเสียงอะไรมั้ย เสียงนี้แหละที่ผมเฝ้ารอมาทั้งชีวิต

"ปากพี่นี่เหมือนสุนัขเลยครับ พี่ทิว" แล้วผมก็ได้เจอมันสักที

"ใครหมาวะไอ้เด็กเหี้.ยนี่!!!" มันพุ่งพรวดเข้ามาจะชกผมอย่างบ้าดีเดือด แต่พี่ๆทีมงานก็เข้ามาล็อกมันไว้ทันก่อนจะถึงตัว ส่วนผมนะหรอ...ยิ้มสิครับ

กูชนะแล้วหนึ่ง

"ทำไมถึงชอบทำร้ายผมนักครับ ผมไปทำอะไรให้พี่" ผมทำเป็นวิ่งหนีไปหลบหลังพี่ช่างภาพแล้วตัวสั่นเล็กน้อยจนทุกคนในที่นั้นร่วมใจกันลงประณามไอ้หมานั้นยกให้ ผมเลยยกคิ้วกวนตีนให้มันอีกดอก

"ไอ้เด็กเหี้.ย! วันนี้มึงตายแน่!!"

"อะๆ พี่ทิว อย่าทำผมนะ"

"คุณทิวคะ! อย่าทำร้ายน้องนะ คุณทิวเป็นคนหาเรื่องน้องเองแล้วจะมาทำแบบนี้กับน้องเขาไม่ได้นะคะ"

ใช่ๆ พี่พูดถูกมากครับพี่เมคอัพ(ช่างแต่งหน้า)

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ตาของผมคงจะกวนส้นพี่เขามากเกินไป ที่จริงผมก็ไม่อยากเกิดมามีตาแบบนี้ เห้อ...ผมผิดเองแหละครับ" พร่ำเพ้ออีกนิด ลดเสียงอีกหน่อย นั่นแหละใช่เลย...จะได้น่าสงสาร

"รู้ตัวก็ดีนิมึง!" ไอ้สัดทิว! มึงแหละกวนตี.น!!

"ไม่เห็นจะกวนส้นเลยนะน้องแวน ออกจะมีเสน่ห์น่าค้นหา มีแต่คุณทิวคนเดียวแหละที่มีปัญหา ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่พาไปอยู่ที่อื่นดีกว่า ตรงนี้มันไม่น่าอยู่แล้วล่ะ" แล้วพวกพี่ๆก็พากันโอ๋ผมยกใหญ่เมื่อผมบีบน้ำตาให้มันคลอนิดๆ

"ขอบคุณครับพี่...."

"ไอ้แวน มึงจะไปไหน! มาให้กูจัดการก่อนไอ้เด็กเวรนี่!!"

"พี่ทิว..ผมขอโทษ"

"คุณทิว! จะมากเกินไปแล้วนะ น้องแวนไปทำอะไรให้คุณคะ ถึงทำแบบนี้กับน้อง!"

เอาเลยครับพี่ เตะมันเลยยิ่งดี ผมเชียร์ครับ

"ไม่เป็นไรครับพี่ ผมรับได้"

"โถ่ๆ น้องแวน น่าสงสารจริงลูก"

ฮ่าๆ อีกหนึ่งแต้ม

แค่นี้มึงก็กลายเป็นคนที่ถูกรังเกียจแล้ว

สมน้ำหน้าไอ้หมาทิว!

"มึงกับกูได้เห็นดีกันไอ้แวน!" พอมันเห็นมาทุกคนเข้าข้างผม มันก็คาดโทษผมไว้เสียงเข้มแล้วเดินกลับไปหาพี่ฟ้าที่อยู่อีกเต็นท์ ผมเองก็ถอนหายใจออกพรืดอย่างโล่งอกทันทีที่มันไป อย่างน้อยผมก็รอดไปอีกหนึ่งวันแล้ว

สามชั่วโมงผ่านไป

"ชิดๆกันอีกนิด นั่นแหละๆ"

แชะๆๆๆ

"สวยๆ น้องฟ้าๆ แอ่นหน่อยครับ นั่นแหละ...ดีๆ"

แชะๆๆ

"โอเคๆ เสร็จ เลิกกองได้!.."

เสร็จสักทีเว้ย

"ขอบคุณครับ..." ผมยกมือไหว้พี่ๆทีมงานทุกคนจนครบก่อนพี่ผมจะเห็นพี่ฟ้ากับกำลังเก็บของกลับ ผมเลยรั้งพี่เขาไว้ก่อนที่พี่ฟ้าจะเดินไปหาไอ้หมาทิว

"พี่ฟ้าครับ ผมอยากถ่ายรูปกับพี่สักภาพได้มั้ยครับ อยากไปอวดเพื่อนๆน่ะ พวกมันชอบพี่มากๆเลย"

"จริงหรอคะน้องแวน"

โกหกครับ แหะๆ ผมแค่อยากกวนตี.นหมาที่นั่งลิ้นห้อยอยู่ตรงนู้นอะ

"จริงครับ มันเซ้าซี้ให้ผมถ่ายมาให้มันให้ได้เลยด้วย ช่วยผมหน่อยนะครับ"

"ได้สิ มาเลยๆ" แล้วพี่เขาก็เข้ามาใกล้ผมก่อนจะเอี่ยงใบหน้าสวยหวานนั้นเข้ามาใกล้ ผมเลยเอี่ยงเข้าไปบ้าง เอี่ยงจนหมาบ้ามันเห่าหอนกันระนาวเลยทีเดียว

"น้องฟ้าครับ กลับได้แล้ว!" นั่นไง โกรธๆ สะใจเว้ย!

"แปปหนึ่งนะคะพี่ทิว ฟ้าคุยกับน้องแวนอยู่" พี่ฟ้าตะโกนกลับไปก่อนจะหันมายิ้มให้กล้องมือถือผมอีกครั้ง

"ขอกอดเอวหน่อยได้มั้ยครับ พวกมันจะได้อิจฉา" พวกมันที่ผมหมายถึงนี่คือไอ้ทิวนะ จะได้ควันออกหูไปเลย

"ได้คะ" อ่า...น่ารักจริงเว้ย

ผมกับพี่ฟ้าเลยถ่ายกันหลายรูปจนอีกคนเริ่มทนไม่ไหวเมื่อผมทั้งโอบเอว กอดคอ เอาหน้าชิดกัน มันเลยเข้ามาผลักผมออกจากพี่ฟ้าอย่างแรงแล้วดึงตัวพี่ฟ้าไปด้วยความโมโห ส่วนผมนะหรอ..

"โอ๊ย!" แกล้งล้มซะเลย

"สำออย!"

"พี่ทิว! อย่าคะอย่า อย่าไปทำน้องแวนเขานะคะ เราแค่ถ่ายรูปเท่านั้นเอง" พี่นางฟ้าแสนสวยเริ่มออกตัวปกป้องผมเมื่อผมทำสีหน้าหวาดกลัว มันเลยจ้องหน้าผมเขม็งแล้วชี้หน้าด่าอีกครั้ง

"ทำไมเด็กเวรอย่างมึงถึงมีแต่คนปกป้องวะ มึงมันนี่เหี้.ยตัวพ่อชัดๆ"

ด่าได้เจ็บมาก...เหี้.ยตัวพ่อ

ไอ้เวร! ด่าได้แบบ.... ฆ่ากูเถอะ! ถ้ามึงด่าจะขนาดนั้น

"พี่ทิว ทำไมพี่เกลียดผมนักล่ะ ผมรู้สึกไม่ดีเลย"

"ตอนแรกกูก็เกลียดแค่ตามึงนะ แต่ตอนนี้กูเกลียดมึงทุกอนูรูขุมขนของมึงนั่นแหละ หมั่นไส้เว้ย!" มันด่าเสร็จก็เตะทรายใส่หน้าจนมันเข้าตาแสบไปหมด คราวนี้มันเกินไปแล้วนะเว้ย มึงด่ากูนี่ไม่เท่าไหร่ แต่เล่นเตะทรายใส่แบบนี้มีเฮแน่

"พี่ทิว! ทำไมทำแบบนี้ละคะ อย่าอันตพารสิ ฟ้าไม่ชอบเลย"

"ไม่เป็นระไรครับพะพี่ฟ้า ฮึกๆ ผะผมผิดเอง...ฮือๆ"

"น้องแวน!/น้องแวนร้องไห้ทำไมกันลูก" พี่ฟ้าดูตกใจมากที่เห็นน้ำตาผมไหล ส่วนพี่ๆทีมงานที่เฝ้าดูอยู่ก็รีบกู่เข้ามาช่วยผม พี่กันย์ผู้จัดการส่วนตัวของผมเองก็เข้ามาห้ามไว้ก่อนจะช่วยผมปัดทรายออกจากตัว

"ไม่ร้องๆน้องแวน พวกพี่อยู่นี่แล้ว คุณทิว! แกล้งน้องแวนอีกแล้วนะคะ"

"พี่..."

"ไม่ต้องไปปกป้องเขาแล้วค่ะน้องแวน พี่จัดการเอง คุณกันย์คะ พาน้องแวนไปพักเถอะค่ะ"

"ไปกันแวน" พี่กันย์พยักหน้ารับพวกพี่ๆเขาแล้วพาผมออกมาจากวงนั้นช้าๆ แต่ก่อนที่ผมจะเดินผ่านตัวมันไปผมก็เอ่ยกระซิบเสียงเบาข้างๆหูมันอย่างผู้ชนะ

"กูชนะ หึ"

"ไอ้แวน!!!"

"คุณทิว!!!"

กูบอกแล้วไง ว่ามึงต้องจำกูให้ได้ขึ้นใจ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม มึงก็จะไม่มีทางลืมกูได้อีกแน่

ไอ้หมาทิว!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130905

น้องหมาเล็กร้ายกาจ สงสารพี่หมาใหญ่อ่า รีบๆจับกดเลยพี่ทิว นัดเวลามา เดี๋ยวไรท์แต่งให้ ฮ่าาๆ (หื่นเอง)