CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

Catwalk 21 : จะมีอีกมั้ยนะ

 

 

 

+น้องหมาเล็ก+

 

 

"โทษทีวะ แต่กูมีผัวแล้ว"

 

กูขอโทษ กูขอโทษจริงๆที่ทำร้ายมึง

 

"มะ มึงมีผัวแล้ว หมายความไงวะ" สีหน้ามันดูตกใจสุดขีด ผมเลยแกะกระดุมเสื้อแล้วแหวกให้มันดู

 

"รอยที่มันทำทิ้งไว้" ผมต้องยืนยันว่าผมพูดความจริง แล้วมันจะได้ตัดใจจากผมไปด้วย เพราะตอนนี้...ผมไม่อยากทำให้มันเจ็บไปมากกว่านี้

 

ยิ่งการที่เราเห็นคนที่เราผูกผันไปอยู่กับคนอื่นต่อหน้าต่อตา...มันเจ็บเหมือนจะขาดใจ

 

เหมือนกับที่ผมเห็นไอ้ทิวนอนกับพี่ไอซ์

 

มันเจ็บจริงๆ

 

"กับใคร บอกกูได้มั้ย...ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร" ตามันสั่นมากจนผมสงสารมันจับใจ ทำไมผมถึงโหดร้ายกับมันขนาดนี้

 

"มึงก็รู้"

 

"แล้วไหนมึงบอกว่าโดนแกล้ง"

 

"กูขอโทษ"

 

"ทำไม! ทำไมต้องโกหกกูด้วย!" มันดูโกรธผมมากอย่างที่ไม่เคยเห็น ใจผมเริ่มสั่นด้วยความกลัวจนผมต้องถอยออกห่างมาจากมัน

 

"ไอ้ภัทร...มึงอย่าทำแบบนี้สิ กูกลัวมึงนะเว้ย" ผมพูดไปพร้อมกับเดินไปที่ประตูห้อง ผมเริ่มจะไม่ไว้ใจมันแล้ว เพราะผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้ เหมือนมันจะควบคุมตัวเองไม่ได้

 

"กลับไปไอ้แวน กลับไปก่อนที่กูจะทำร้ายมึง กลับไป!" เพียงแค่มันพูดแบบนั้นก็ทำให้ผมวิ่งออกจากห้องอย่างไว ผมวิ่งไปที่ลิฟไม่คิดชีวิตจนดูเหมือนคนขี้ขลาด แต่จะให้ผมอยู่ตรงนั้นต่อไปก็ไม่ได้ เพราะมันอาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันแบบที่มันพูด

 

ผมอาจจะโดนมันทำร้ายก็ได้

 

ผมเดินมาตามทางเรื่อยๆจนเริ่มรู้สึกเหนื่อย ในใจก็คิดอยากจะกลับบ้าน แต่มันก็กลับไม่ได้ เพราะบ้านที่ผมอยากกลับนั้น มันเป็นบ้านที่มีหมาตัวใหญ่เป็นเจ้าของ

 

คอนโดไอ้ทิว

 

แต่ผมจะยกโทษให้มันง่ายๆไม่ได้ เพราะมันมีส่วนผิดมากที่กล้านอกใจผมแบบนั้น ถึงแม้ว่าผมกับมันจะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันที่ผมสามารถเก็บมันเป็นของผมคนเดียว แต่มันบอกว่าผมเป็นเมียมัน ดังนั้นผมก็ต้องมีสิทธิทุกอย่างเกี่ยวกับมันเหมือนกัน

 

ให้ตายเถอะ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ผมจะทำยังไงดีเนี่ย ผมควรจะเลิกกับมันหรือว่าทวงมันกลับคืนมา

 

โอ๊ย! ปวดหัวเว้ย!  ทำไมผมต้องมาเครียดเพราะมันด้วยวะ

 

เครียดมากก็ปวดหัว กลับบ้านดีกว่าวะ

 

ว่าแล้วผมก็โบกแท็กซี่ให้ไปส่งที่บ้าน แล้วบ้านที่ผมบอกกับพี่เขาไปก็ดันเป็นเป็นคอนโดไอ้ทิว นี่ตกลงผมหนีมันไม่พ้นใช่มั้ย

 

ระหว่างทางผมก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไปพลางๆก่อนจะตัดสินใจดูข่าวย้อนหลังเรื่องคลิปนั่น ข่าวมันดังน่าดูเลยครับ เกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นที่ด่าพี่ไอซ์ไม่ยั้ง แต่ก็มีอีกหลายเปอร์เซ็นต์ที่ด่าคู่ขาที่ทำเหมือนแอบถ่ายแล้วเอามาแบล็คเม ซึ่งมันดูยังไงก็รู้ว่าแอบถ่าย เพราะเห็นแต่หน้าไอ้พี่ไอซ์เต็มๆ...คนเดียว

 

เอ๊ะ! นี่หรือว่ามันจงใจทำแบบนี้...เพื่อกลบข่าวผม

 

อย่าบอกนะว่า...มึงนอนกับมันเพราะกู

 

ไอ้หมาใหญ่

 

ไม่นานผมก็มาถึงหน้าคอนโดมัน ผมมองไปที่ประตูทางเข้าคอนโดก็เริ่มใจสั่น เหมือนผมดีใจที่จะได้เจอมัน

 

"ไอ้แวน!" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าคอนโด ก็มีเสียงเรียกผมดังลั่นบริเวร ผมหันไปมองตามเสียงนั้นด้วยหัวใจที่เต้นรัวก่อนตัวผมทั้วตัวจะถูกอีกคนดึงไปกอดอย่างรวดเร็ว

 

ไอ้ทิว...นี่มึงมารอกูหรอ

 

"มึงหายโกรธกูแล้วใช่มั้ย" เสียงมันดูดีใจมากที่เห็น แล้วมันก็ทำให้ผมดีใจมากเหมือนกันที่มันดีใจ 

 

ตกลงผมดีใจที่เจอมันใช่มั้ย

 

"ไม่ได้หาย กูไม่ได้กลับมาหามึงสักหน่อย"

 

โอ้ย!ไอ้แวน มึงพูดแบบนั้นทำไมวะ เล่นตัวไปได้

 

"ทำไมล่ะ" มันดันตัวผมออกแล้วถามด้วยใบหน้าเศร้า ผมมองแล้วแทบอดขำไม่ได้

 

มึงกังวลมากเลยรึไง

 

"กูแค่กลับมาเอาของ แล้วก็ปล่อยกูได้แล้ว เดี๋ยวนักข่าวเห็น" ผมรู้ว่าตอนนี้นักข่าวคงซุ้มอยู่ที่ไหนสักแห่งใกล้ๆคอนโดไอ้ทิว กะถ่ายภาพผมกับมันแน่ แต่ผมไม่แคร์แล้วล่ะ จะถ่ายอะไรก็ถ่ายไป ยังไงผมก็รับอยู่เต็มอกว่ามันเป็นผัวผม

 

สรุป...ยังไงผมก็ขาดมันไม่ได้

 

"ทำไมล่ะ มึงอย่าทำแบบนี้สิ กูขอโทษ อย่าทิ้งกูไปเลยนะ" ไม่อยากจะเชื่อว่าเสือผู้หญิงที่ทุกคนกล่าวขานอย่างมันจะมาสิ้นลายกับเด็กผู้ชายอย่างผม

 

"เลิกพูดเถอะน่า หลบไป!" ผมทำเป็นโมโหที่มันงี้เง้าพูดไม่รู้เรื่องก่อนจะเดินผ่านร่างสูงไปโดยไม่สนใจ มันเลยรีบเดินมาจับมือผมไว้แล้วเดินมาด้วยกัน ผมเองก็มองมือนั้นแล้วอมยิ้มแต่ก็ต้องสะบัดหน้าหนีไปอีกทางเพื่อไม่ให้มันเห็น

 

"ไอ้แวน...ยกโทษให้กูเถอะนะ" มือใหญ่ลูบหลังมือผมอย่างอ้อนวอนก่อนจะยกขึ้นมันมาหอมถี่ๆ ผมเลยทำเป็นเหลือบมองแล้วดึงมือกลับแต่มันก็ยังคว้ามือผมไปใหม่แล้วทำแบบเดิม

 

ทำแบบนี้เดี๋ยวกูก็ยอมมึงง่ายเกินไปอะดิ

 

พอมาถึงห้องผมก็ทำเป็นหยิบกระเป๋ามาแล้วเอาเสื้อผ้าไปใส่ในกระเป๋าโดยมีหมาใหญ่ตัวโตนั่งมองผมลิ้นห้อยอยู่ข้างๆ ผมก็ทำเป็นเก็บช้าๆเพื่อให้มันง้ออีก แต่คราวนี้มันไม่ง้อผมครับ มันกลับหยิบเสื้อผ้าผมออกหมดเมื่อผมหันหลังไปเอาเสื้อตัวใหม่จากตู้เสื้อผ้า แล้วพอหันกลับมาผมก็ต้องก้มไปเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าใหม่

 

ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้มึงนี่ ก็ง้อกูเยอะๆสิวะ เดี๋ยวกูก็ยอมเองแหละ กูก็ทำเป็นเล่นตัวอย่างนั้นเอง มึงเข้าใจปะ

 

"ไอ้แวน มึงจะทิ้งหมาอย่างกูลงหรอ เดี๋ยวกูเหงาตายขึ้นมาทำไงอะ แล้วดูเหมือนมันจะตายง่ายด้วย เพราะมันขาดเจ้าของไม่ได้"

 

บ้า มึงพูดแบบนี้กูยอมมึงง่ายไปดิวะ ไอ้นี่มันรู้จุดอ่อนผมอะ มันรู้ว่าผมชอบให้มันอ้อน

 

"เจ้าของของมึงอยู่ในคลิปนั่นไง ผิดคนแล้วมึง" ผมทำเป็นผลักมือที่กำลังจะดึงตัวผมเข้าไปกอด จนใบหน้าหล่อดูหงอยขึ้นมาถนัด

 

"ไม่ใช่น้ามึง กูจำเป็นจริงๆ แค่เห็นหน้ามันกูก็แทบอ้วก คืนนั้นกูต้องหลับตาแล้วคิดว่าเป็นมึง มันจำเป็นจริงๆนะแวน กูไม่ได้อยากทำ"

 

ตึกตักๆ

 

ต้องคิดว่าเป็นผมงั้นหรอ ถึงจะทำลง

 

ไอ้หมาใหญ่...กูรู้สึกดีจัง

 

"พูดต่อดิ" ผมทำเป็นซีเรียสอีกครั้งก่อนจะโดนมันดึงไปนั่งตักกว้าง แต่คราวนี้ผมกลับไม่เล่นตัวเพราะผมรอฟังมันพูดต่อ

 

"กูลบรูปไม่ได้ กูเลยคิดว่าถ้ามันส่งรูปให้นักข่าว ข่าวมึงต้องดังมาก กูไม่อยากให้อนาคตมึงดับเพราะกู กูก็เลย..."

 

"นอนกับมันแล้วปล่อยคลิปออกมาเพื่อกลบข่าวกูงั้นสิ" 

 

คราวนี้มันไม่ตอบหรือแสดงอาการอะไรเลย มันเอาแต่กดร่างผมแทบจมอกกว้าง แล้วกดจมูกลงมาซ้ำๆที่กกหู 

 

"แล้วทำไมมึงต้องทำเอง ให้คนอื่นทำไม่ได้รึไง"

 

"มันเกาะติดกูทุกฝีเก้า แถมหยิ่งอีกต่างหาก ไม่มีทางที่ใครจะได้ถึงตัวมันหรอก แล้วถ้าให้คนอื่นทำมันอาจจะแจ้งตำรวจก็ได้ว่าข่มขืนมันแต่ถ้าเป็นกู คลิปก็จะออกมาดูสมยอม แล้วทีนี้มึง...จะยกโทษให้กูได้มั้ย"

 

กูยกโทษให้ต้องนานแล้วเถอะ ยังโง่อยู่ได้

 

"ความผิดมึงใหญ่หลวงมากนะเว้ย กูไม่ยกโทษให้มึงง่ายๆหรอก" ผมว่ามันเสร็จก็ลุกออกจากตักมันทันทีก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรกิน ทำเป็นยังโกรธเพื่อให้มันกังวล จะได้รู้ว่าผมไม่ได้ง่ายๆ

 

"ไอ้แวน อย่าทำแบบนี้ดิ กูเครียดนะเว้ย" มันบ่นไปแล้วก็เดินตามผมไป ผมเลยยิ่งได้ใจใหญ่สิแบบนี้

 

"เออๆ กูขอคิดดูก่อน ถ้าความประพฤติมึงดีกูก็ค่อยรับพิจารณาอีกที แต่ถ้าทำให้กูจี๊ดอีก คราวนี้อย่ามาหวังว่ากูจะยอมนะมึง"

 

"ได้ครับผม" มันตะแบะใส่ผมอย่างน่ารัก จนผมต้องต่อยท้องมันไปทีด้วยความหมันไส้

 

"ทำท่าดีใจเหมือนกูยกโทษให้เนอะ"

 

"ก็กูดีใจนี่หว่า กูนึกว่าคืนนี้ต้องนอนคนเดียวอีกแล้ว"

 

ไอ้ทิว! กูก็เขินเป็นนะเว้ย

 

"กลัวขนาดนั้นเชียว"

 

"ก็บอกแล้วไง ว่ากูเป็นหมาที่ต้องนอนกอดเมีย"

 

อ่า...กูก็เหมือนกัน

 

อย่างนี้ใช่มั้ยที่ทำให้ผมอยากจะมาหาแต่มัน

 

"แล้วเรื่องข่าว มึงจะเอาไง" ผมถามมันอีกครั้งพอนึกได้ เรื่องนี้มันดังมากเลยนะ 

 

"ก็ปล่อยมันไปแบบนี้แหละ เดี๋ยวก็เงียบ" แค่นี้ก็เงียบแล้วจริงๆ ไม่มีใครมาขุดคุ้ยเรื่องผมเลย ทุกคนมุ่งประเดินไปที่พี่ไอซ์จนข่าวผมเงียบกริบ ดังนั้นผมเชื่อมันว่าเรื่องจะเงียบเอง

 

"แล้วพี่ไอซ์ละ ตอนนี้เป็นไงบ้าง"

 

"เก็บตัวเงียบรอแถลงข่าว แต่มันคงจะดับของจริง"

 

น่าสงสาร

 

"แต่มึงก็ระวังตัวหน่อยละกัน กูว่ามันอาจจะกลับมาแก้แค้นเราก็ได้" มันบอกผมอย่างเป็นห่วง ผมเองก็เข้าใจ

 

"ก็สมควรอะนะ" ไปทำอนาคตเขาดับแบบนั้น  เป็นผม...ผมก็โกรธ

 

"พอๆ ไม่คุยเรื่องมันแล้ว คุยก็ปวดหัว เรามาจู๋จี๋กันเถอะ กูคิดถึงมึงวะ" อยู่ๆมันก็เปลี่ยนเรื่องก่อนจะดึงผมไปกอด

 

ดวงตาคมสวยจ้องมองหน้าผมอย่างหลงใหลก่อนจะมาหยุดที่ปากของผม ผมมองแล้วก็รู้สึกแปลก เพราะมันทำให้ผมละสายตาจากมันไม่ได้ มันยกมือใหญ่ขึ้นมาเชยคางผมให้เงยขึ้นแล้วโน้มลงมาแตะริมฝีปากผมเบาๆ

 

จุ๊บ

 

"จะมีใครดื้อเท่ามึงอีกมั้ยนะ"

 

พูดอะไรเนี่ย อยู่ดีๆก็มาพูดแบบนี้ใส่ มันคิดจะทำอะไร

 

ผมเลยมองเฉยๆแต่กลับทำให้หัวใจผมเต้นแรง 

 

ทำไมดวงตาคู่นั้นถึงดูหวานเชื่อมขนาดนี้

 

"จะมีใครน่าจูบเท่ามึงอีกมั้ยนะ"

 

"....."

 

"แล้วจะมีใครน่ารักเท่ามึงอีกมั้ยนะ" พอจบประโยค นิ้วเรียวก็เกี่ยแก้มผมเบาๆก่อนจะกดจูบลงมาอีกครั้ง

 

จุ๊บ

 

"เป็นแฟนกับกูนะ"

 

จุ๊บ

 

"นะ"

 

พูดขนาดนี้...แล้วหมาเล็กอย่างผมจะรอดพ้นจากหมาใหญ่อย่างมันมั้ย

 

"อืม..."

 

ก็คงไม่สินะ

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++

131028

 

กรี๊ดดดดด น้องหมาเล็กกับพี่หมาใหญ่ น่ารักอะ 555 แต่งเองชมเองอะ เอาสี๊ 555