CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

Catwalk 00 : จุดเริ่มต้นสู่วงการ

 

 

 

+น้องหมาเล็ก+

 

 

'แวน...มึงไปร้านขายหนังสือเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ วันนี้สาวๆวางแผง'

 

'เมื่อวานสาวๆมึงก็เพิ่งว่างแผงไปไม่ใช่หรอวะ'

 

'อันนั้นสาวๆจากปลาดิบ วันนี้สาวๆจากกิมจิ ขาวๆเหมือนกันแต่กูไม่เหมารวมนะเว้ย'

 

ไอ้บ้านี่ มึงหื่นก็บอกมาเถอะ

 

'เออๆ เก็บของก่อน' ผมผลักหน้าหื่นๆของมันให้ออกห่างจากตัวผม มันเองก็หัวเราะคิกคักชอบใจที่ผมยอมไปกับมัน

 

มันชื่อภัทรครับ มันเป็นเพื่อนสนิทผมเลยล่ะ...สนิทกันจนมันจะกลายเป็นลูกชายของบ้านผมไปอีกคน มันนิสัยดีนะครับ เสียอยู่อย่าง มันชอบดูสาวๆในแมกกาซีนมากที่สุด วันๆไม่ทำอะไร เอาแต่ดูสาวๆมันวนไปวนมาเป็นพันรอบ ก็เข้าใจนะครับที่ตอนนี้มันเป็นฮอโมนของวัยรุ่นมอปลายที่ต้องการอะไรสักอย่างมาทดแทนเมื่อตนเองไม่สามารถปั๊บป๊ามกับสาวๆได้

 

แต่สำหรับมึง...แม่.งหื่นเกิน เรื่องจริง!

 

วันนี้เป็นวันศุกร์ครับ ผมมาเรียนวันสุดท้ายของสัปดาห์แล้วก็มาเรียนใหม่ในวันจันทร์หน้า ซึ่งมันเป็นอะไรที่ซ้ำๆซากๆไม่มีอะไรแปลกใหม่สักนิด น่าเบื่อ จำเจ เห้อ...เมื่อไหร่ผมจะมีอะไรใหม่ๆในชีวิตบ้างนะ

 

อยากมีอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกสนุกบ้าง

 

'พี่แวนคะ...'

 

'หะ' ใครเรียกผมกันเนี่ย

 

ในขณะที่ผมกับไอ้ภัทรกำลังเดินออกจากโรงเรียนเพื่อจะเดินไปร้านขายหนังสืออย่างว่าของมัน แต่กลับมีเสียงหวานใสรั้งผมไว้ให้หันไปมอง ซึ่งผมก็พอเดาได้ว่าเป็นใคร

 

น้องน้ำหวาน...หวานสมชื่อจริงๆนะครับ

 

'พี่แวนคะ จะกลับแล้วหรอ น้ำหวานกลับด้วยนะ' แขนเรียวสวยเข้ามากอดแขนผมไว้แน่นก่อนจะพยายามดันหน้าอกหน้าใจเข้าหาผมเต็มที่ ก็ยอมรับอะนะว่านุ่มนิ่มและน่าสัมผัส แต่มันเสนอตัวมากเกินไป...มันไม่ท้าทาย

 

'ไม่ได้หรอก พี่จะไปร้านหนังสือเป็นเพื่อนไอ้ภัทรมัน'

 

'งั้นน้ำหวานไปด้วยนะคะ น้ำหวานอยากได้หนังสือเหมือนกัน' คือว่า...จะตามให้ได้ใช่มะ เห้อ...ตามใจละกัน

 

'ก็ได้'

 

'เห้ยๆไอ้แวน เอาผู้หญิงไปได้ไง ไม่ได้นะเว้ย' นี่มึงเพิ่งจะมาอายรึไง มึงอายน้องที่มึงจะไปซื้อหนังสืออย่างว่าอะนะ ไม่ทันแล้วสัด

 

'พี่ภัทร! อย่ามาห้ามน้ำหวานนะ น้ำหวานจะตามไปดูแลพี่แวน พี่ไม่เกี่ยว!' คุณเธอดุไอ้ภัทรซะเสียงแหลมจนผมเริ่มขำเมื่อมันทำหน้าไม่ถูกที่โดนหญิงว่า ผมเลยตัดปัญหาโดยการดันหลังทั้งสองคนให้ออกเดิน แต่ดูน้องเขาจะชอบอกชอบใจที่ผมดันหลัง

 

'พี่แวนกอดเอวน้ำหวานด้วย ดีใจจัง'

 

อะอืม...ตามนั้นแหละ

 

'เห้ยไอ้แวน นั่นมันพี่ทิวนี่หว่า'

 

พี่ทิว...

 

'ใครวะ ไม่เห็นจะเคยได้ยิน' แล้วทำไมต้องทำเสียงตื่นเต้นขนาดนั้นด้วย ก็แค่มนุษย์โลกคนหนึ่งเท่านั้นเอง

 

'ก็พี่ทิว หนึ่งในสามเสือจากมหาลัย...ไง มึงไม่รู้จักหรอ พี่ทิวที่ฟันสาวๆในระแหวกมหาลัยพี่แกได้เกือบทุกคน ยิ่งสาวๆมอปลายนี่ของชอบพี่เค้าเลย แม่.ง! ไอดอลกูชัดๆ' มันชี้ให้ผมดูใครบางคนที่ยืนพิงรถมินิคันหรูอยู่หน้าประตูโรงเรียนของเรา พร้อมกับมีสาวๆห้อมล้อมกายพี่มันเต็มไปหมด ยิ่งทั้งแขนล่ำทั้งสองข้างมีมือสาวๆที่เป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนผมก็เริ่มทำให้ผมไม่ค่อยชอบพี่แกสักเท่าไหร่ แต่พอไล่สำรวจจนมาถึงใบหน้าหล่อเหลาแบดบอยนั่นยิ่งทำให้ผมตกใจ

 

อย่างกับหลุดออกมาจากแมกกาซีน...หล่อเกินไป

 

ผมไม่เคยชมใครว่าหล่อเลยนะ แต่เขาเป็นคนแรกที่ผมจะชม ร่างกายกำยำนั่นอีก เหมือนนายแบบเลยให้ตายสิ ถ้างั้นก็ไปว่าเขาไม่ได้หรอกที่พี่เขาจะมีสาวๆเต็มไปหมดให้เลือกกิน เพราะถ้าเป็นผม ถ้าผมเป็นสาวๆพวกนั้นเอง...ก็คงอยากให้เขาสัมผัสสักครั้ง

 

ก็เขามีเสน่ห์จริงๆนี่นา

 

'...แวน ไอ้แวน! ป๊าบ! ไอ้เหี้.ยแวน!'

 

'โอ๊ย! สัดภัทร เจ็บนะเว้ย!!' ตบมาได้ กระหม่อมกูยิ่งบางๆอยู่สัด เจ็บวะ

 

'มองอยู่นั่นแหละ มึงปลื้มพี่เขาเหมือนกันใช่มะ'

 

ก็อาจจะใช่

 

แต่เสียงไอ้ภัทรที่ถามผมเมื่อกี้กลับดังลั่นทั่วบริเวรจนเจ้าตัวที่อยู่ในบทสนทนานั้นหันมามองเรา

 

ตายห่.า นินทรากันเสียงดังด้วย

 

เปรี้ยะ

 

แต่แล้วมันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราสองคนสบตากัน มันหยุดให้ผมจ้องดวงตาเจ้าเล่ห์นั้นนิ่งจนผมเริ่มขนลุกก่อนที่เจ้าของดวงตานั้นจะแสยะยิ้มออกมา

 

เขายิ้มเยาะผมงั้นหรอ

 

อยู่ร่างหนาก็เดินแหวกสาวๆที่กำลังคุยอยู่นั้นแล้วเดินมาทางผม ผมมองตามเขาจนมาหยุดอยู่ตรงหน้า มือหนายกขึ้นมาจับคางผมไว้แล้วพลิกไปพลิกมาเหมือนสำรวจอะไรสักอย่างก่อนจะมองตาผมอีกครั้ง

 

'ตามึงนี่กวนตี.นเหี้.ยๆเลยวะ มึงสนใจเป็นนายแบบมั้ย...ไอ้หนู'

 

นายแบบ...เด็กมอปลายอย่างผมนะหรอ แล้วถ้าเป็นแล้ว...ผมจะมีเสน่ห์แบบพี่มั้ย

 

....

...

..

.

 

ก็คงไม่สินะ...

 

เชี่ยเอ้ย! ถ้าวันนั้นย้อนไปได้...ผมจะไม่ตอบตกลง จะไม่หลงกลนัยน์ตาเจ้าเล่ห์นั่นเป็นแน่

 

"น้องแวนคะ อีกเซตนะคะ เปลี่ยนชุดเลยคะ"

 

เพราะมันทำให้ผมอารมณ์เสียทุกครั้งที่นึกถึง

 

หลังจากที่ผมตอบตกลง ไอ้เสือบ้านั่นก็ทิ้งนามบัตรไว้ให้ผมก่อนจะให้ผมมาแคสติ้งที่บริษัทมัน ผมเองก็ไม่รู้คิดยังไงถึงยอมมาแคส แล้วดันเสือ.กผ่าน ผมเลยต้องการมาเป็นนายแบบเด็กมอปลายที่มีดวงตาน่าค้นหาที่สุดของวงการนี้

 

ก็ดีใช่มั้ยล่ะ...แล้วผมเครียดอะไรใช่มั้ยล่ะ คือสิิ่งที่ทุกคนคิดนั้นมันไม่ใช่ไงครับ ก็มันไม่ได้เป็นไปตามที่ทุกคนคาดหวัง พอผมผ่านการแคสติ้งผมก็คิดว่าจะได้รับการต้อนรับจากคนที่เป็นคนพาผมเข้าสู่วงการ แต่ไอ้หมานั่นกลับไม่มาที่บริษัทแม่เลยสักครั้ง อันนี้ผมก็พอจะไม่อะไรหรอกนะ ถ้าการเจอครั้งแรกของเราเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ไอ้หมานั่นจะไม่พูดกับผมแบบนี้

 

-หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้-

 

'กูเกลียดตามึงวะ กวนตี.นสัดๆ'

 

ผมก็อึ้งดิ ใครมันจะดีใจกันที่อยู่ๆก็มีคนมาพูดแบบนี้กับผม

 

'ว่าอะไรนะครับ' ทำไมถึงพูดกับผมแบบนั้น

 

'กูเกลียดตามึงวะ เห็นแล้วคันตี.นสัดๆ'

 

'จะมากเกินไปแล้ว!' กล้ามาว่าผมแบบนั้นได้ไงวะ

 

'กูอยากจะรู้จริงๆ ใครพามึงเข้ามาวะ มันคิดห่.าไรอยู่!'

 

จึก!

 

พูดแบบนี้มึงหมายความว่าไงวะ มึงพูดเหมือนจำกูไม่ว่าใครที่พากูเข้ามาในวงการนี้

 

พี่จำไม่ได้ยังงั้นหรอ...จำผมไม่ได้เลยหรอ

 

ใจร้ายวะ

 

'พี่จำผมไม่ได้หรอ....'

 

'จำไรของมึง ถ้ามึงไม่มีนมกูก็ไม่จำให้รกสมองหรอก อย่าพูดมาก หลบๆไปปะ รำคาญตาชิบหาย' แล้วมันก็เดินชนไหล่ผมจนกระเด็นติดข้างฝาก่อนจะหันมายิ้มเยาะใส่ผมอีกครั้งแล้วเดินจากไป...แบบไม่ใยดี

 

เจ็บ

 

สรุปแล้ว...มึงลืมกู

 

ไอ้เหี้.ย!!! มึงกล้าลืมกูได้ไงวะ มึงกล้าลืมคนอย่างกูได้ยังไงไอ้สัดทิว! ถ้างั้นมึงก็จำใส่สมองไว้เลย ว่ามึงต้องจำกูได้จนขึ้นใจแล้วไม่มีทางลืมกูได้อีกแน่

 

ไอ้หมาทิว!!!

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130902

 

เริ่มต้นเบาๆกับความแค้นของไอ้หมาเล็กตัวน้อยของพี่ทิวนะคะ ฮ่าๆ