CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

 

By nooonaa

Catwalk 16 : จับได้แล้ว

 

+น้องหมาเล็ก+

 

ไม่กลับ

 

มันไม่กลับมาคอนโดจริงๆด้วย

 

เมื่อวานพอถึงกรุงเทพผมก็รีบให้พี่โซ่มาส่งที่คอนโดมันทันที แล้วผมก็กลับมานั่งรอมันเหมือนเมื่อคืน แล้วนี่มันก็จะเที่ยงคืนแล้วด้วย สรุปแล้วมันนอนที่คอนโดพี่ไอซ์จริงๆน่ะหรอ

 

เลวบัดซบ!

 

มึงทำแบบนี้ได้ยังไงวะ มึงทิ้งกูไม่พอยังไปอยู่กับคนอื่นทั้งๆที่มึงบอกจะดูแลกูแบบนี้ มึงมันเชื่อใจไม่ได้ มึงมันเลวจริงๆ

 

กูจะไม่เชื่อใจมึงอีก...ไอ้หมาไม่รักดี มึงไม่ซื่อสัตย์กับกู

 

ตอนนี้หัวใจผมปวดจริงๆ มันอยากเจอไอ้เลวนั่นแล้วฆ่ามันให้ตาย มันกล้าทิ้งผมได้ยังไง

 

ครืดๆ

 

แต่แล้วโทรศัพท์ผมก็สั่นเป็นเจ้าเข้า แค่นั้นก็เริ่มมีความหวังว่าจะเป็นอีกคน ผมรีบคว้ามันมาแล้วกดรับสายทันที

 

"ไอ้ทิว!"

 

(อะไรน้องแวน นี่พี่เอง) พอผมได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆลดโทรศัพท์มาดูที่หน้าจอ ก็พบว่าเป็นพี่กันย์

 

"มีอะไรรึป่าวครับ พรุ่งนี้ไม่มีงานไม่ใช่หรอ"

 

(ไม่ใช่แค่พรุ่งนี้ แต่เป็นทุกงานเลยต่างหาก นี่นายไปทำอะไรไว้รึป่าว ทำไมเขาถึงถอดนายออกแล้วเอาไอซ์มาแทนนาย)

 

พี่ไอซ์! อีกแล้วหรอ เมื่อไหร่มันจะจบๆสักทีวะ

 

"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ ผมก็ปกติ"

 

(นายไปกวนตีนคุณทิวรึป่าว)

 

ไอ้ทิวน่ะหรอ...หมายความว่าไงวะ

 

"เปล่านี่ครับ"

 

(พี่ว่า...คุณทิวต้องเอาไอซ์มาแทนนายแน่ เพราะพี่เห็นเขามาเฝ้าไอซ์ที่กองถ่าย แสดงว่าสองคนนั้นเป็นแฟนกันแน่ เขาถึงเอางานให้กัน)

 

จึก!

 

แฟน!

 

ไม่จริง! มันสองคนจะเป็นแฟนกันได้ไง ก็ในเมื่อผมเป็น...เมียมัน

 

หรือว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว...มันไม่ได้ต้องการผมแล้ว เพราะมันเจอของใหม่นั่นคือพี่ไอซ์

 

หายใจไม่ออกอีกแล้ว

 

(น้องแวน...น้องแวน! ฟังพี่อยู่รึป่าว)

 

"อะ ฟังครับฟัง" ผมรีบขานรับทันทีที่อีกคนเพิ่มระดับเสียง พี่กันย์คงเครียดพอสมควรถึงได้มีน้ำเสียงแบบนี้

 

(ไม่เป็นไรนะน้องแวน เดี๋ยวพี่ไปคุยกับเฮียไทเอง น้องแวนไม่ต้องเครียดนะ)

 

บอกตัวเองเถอะพี่

 

"ครับ งั้นช่วงนี้ผมไปโรงเรียนนะ"

 

(อืม เดี๋ยวพี่โทรหาล่ะกัน) แล้วพี่เขาก็วางสายจากผมไป ผมเลยได้เวลามาคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น

 

มันรู้สึกแปลกๆพอเห็นไอ้ทิวกับพี่ไอซ์อยู่ด้วยกัน มันเป็นความรู้สึกอะไร มันเหมือนไม่พอใจมาก หรืออาจจะเป็นเพราะผมกับพี่ไอซ์ไม่ถูกกันแล้วยิ่งไอ้ทิวเปลี่ยนข้างไปอยู่กับพี่เขาเลยทำให้ผมรู้สึกแย่

 

ใช่...มันคงเป็นเพียงความรู้สึกแย่ ที่โดนทรยศ

 

เช้ารุ่งขึ้นผมก็ตัดสินใจมาเรียน มาเจอเพื่อนๆจะได้หมดวันหนึ่งเร็วสักที จะให้นอนอยู่ห้องที่หว้าเหว่แบบนั้นก็กระไรอยู่ สู่มาคุยกับเพื่อนดีกว่าเป็นไหนๆ ผมมานั่งรอไอ้ภัทรืี่ใต้ตึกเพื่อจะได้ไปกินข้าวเช้ากัน แต่พอมันมาถึงก็ทักผมซะน่ารักเชียว

 

"ไอ้แวน! ไอ้เพื่อนเลว!"

 

"เห้ยๆ อะไรวะ!"

 

โป๊ก!

 

"โอ๊ย! สัด! เจ็บนะเว้ย!" เขกมาได้ไงวะ มือมึงอันตั้งใหญ่ แม่.งจี๊ดเลยกู

 

"ก็จะทำให้มึงเจ็บน่ะสิ คิดบ้าไรอยู่ห๊ะ! ถึงทิ้งกูกับยัยนั่นไว้สองคน มึงนี่ชักจะคิดพิเรนๆใหญ่แล้วนะเว้ย!"

 

อูย

 

เป็นชุดเลยกู

 

"ก็แค่หวังดี..." ดูท่ามันจะโกรธจริง ถึงด่าเป็นชุดแบบนี้ ผมเลยแกล้งเอาหัวไปถูๆไถๆที่หน้าอกมันแล้วอ้อนนิดหน่อย

 

"ไม่ต้องเลยมึง! กูโกรธจริง" มันดันหัวผมออก ผมเลยกลับไปถูใหม่

 

"ไม่เอาหน่า มึงจะโกรธกูจริงอ่อ กูรักมึงน่า" เอาสิมึง กูลงทุนขนาดนี้มึงจะยอมมะ

 

"มึงก็เป็นแบบนี้ตลอด แล้วกูจะได้โกรธมึงบ้างมะ สักครั้งน่ะ"

 

"ฮ่าๆ เพราะมึงรักกูไง ยังไงก็โกรธกันไม่ลงหรอกฮ่าๆ" ผมตบไหล่มันอย่างขบขันแต่มันกลับจ้องตาผมนิ่งๆ

 

เป็นไรวะ ไม่ตลกอ่อ

 

"ใช่ เพราะกูรักมึง"

 

อึก

 

แปลก...ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ พอมันพูดแบบนั่น เหมือนมันรักผม...มากเกินไป

 

บ้าน่า...มันเป็นเพื่อนผมมาตั้งนานแล้ว จะมามากกว่าเพื่อนได้ไง

 

"ใช่ๆ ฮ่าๆ"

 

แต่ผมก็ไม่กล้าจะเล่นต่ออีกแล้ว กลัวสิ่งที่คิดมันจะเป็นจริง

 

ครืดๆ

 

โทรศัพท์ผมสั่นขึ้นมากลางวงเลยทำให้ผมมีโอกาสหนีจากสถานการณ์มาคุนั้น ผมรีบหยิบมันขึ้นมาดู แต่มันกลับรู้สึกเหมือนโดนจับจ้อง

 

"ไอ้ภัทร...มึงจ้องกูแบบนั้นทำไมวะ"

 

"ใครส่งมา" มันถามเสียงนิ่งแต่เล่นเอาผมขนลุกซู่ ผมเลยยื่นโทรศัพท์ให้มันดู

 

"'วันนี้พี่จะมารับไปทานข้าวเย็นกันนะครับ สองทุ่มเจอกันนะ' ใครคือพี่โซ่วะแวน" มันคืนโทรศัพท์ผมมาก่อนจะถามแบบจริงจังอีกครั้ง หน้าผมนี่เสียเลยครับ มันดูแปลกๆอะ ความรู้สึกนี้เหมือนที่ผมรู้สึกเวลาไอ้ทิวถาม

 

"พี่โซ่ที่เป็นนักร้องน่ะ กูติดเลี้ยงข้าวเขา"

 

"ไปรู้จักกันได้ไง" ทำไมต้องจู้จี้ด้วยวะ

 

"ไอ้ภัทร! มึงเป็นเหี้.ยไรวะ ทำเหมือนมึงเป็นแฟนกูอย่างนั้นแหละ" อึดอัดนะเว้ย เมื่อก่อนมันไม่เคยเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ แล้วอยู่ดีๆมันเป็นบ้าอะไรขึ้นมา

 

"ก็กูเป็นได้แค่เพื่อนมึงนี่ไง กูถึงต้องมานั่งเครียดแบบนี้"

 

"ไอ้ภัทร!!!"

 

มึงหมายความว่าไงวะ

 

แค่มันพูดแบบนั้นมันก็ทำให้ผมช็อคไปแล้ว 'เป็นได้แค่เพื่อน...ถึงได้เครียด' มึงหมายความว่าไงวะ

 

หรือว่ามึงรักกูเกินไปจริงๆ

 

ไอ้เหี้.ย! หรือว่าที่มึงทะเลาะกับน้องน้ำหวานทุกครั้งเพราะมึงหึง...กู

 

ซวยแล้ว

 

"กูกลับและ" ผมรีบลุกออกมาจากโต๊ะม้าหินใต้ตึกทันที ทิ้งไอ้ภัทรไว้ตรงนั้น จะให้ผมทนนั่งอยู่แล้วมองหน้าเพื่อนตัวเองที่แปลกไปแบบนี้ไม่ได้หรอก มันกระดากใจชะมัด

 

มึงเป็นบ้าอะไรวะ

 

ตลอดทางกลับคอนโด ไอ้ภัทรก็โทรหาผมไม่ยั้ง มันคงรู้สึกผิดถึงได้โทรมาถี่ขนาดนี้ แต่ผมยังไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะรับความจริงที่มันกำลังเกิดขึ้น

 

พอถึงห้องผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างทันที หลับตาลงช้าๆด้วยความเหนื่อยล้า ทำไมเรื่องมันถึงเยอะขนาดนี้

 

วันนี้ผมกะไปเรียนหนังสือเพื่อช่วยให้ตัวเองหายคิดมาก แต่กลับมีเรื่องเข้ามาเพิ่มตั้งแต่ยังไม่แปดโมง เลยต้องถอกกลับมาตายรังที่นี่ เหนื่อยเว้ย

 

กลิ่น...

 

อยู่ๆกลิ่นประจำตัวของใครบางคนที่ผมคุ้นเคยก็เข้าจมูกผมอย่างจัง มันทำให้ตาผมเปิดโผงก่อนจะไล่สายตาไปทั่วห้อง

 

ว่างเปล่า

 

ทำไมอยู่ๆผมถึงได้กลิ่นไอ้ทิว ทั้งๆที่มันไม่กลับมาเลยหรือว่า...ผมกำลังคิดถึงมัน

 

โอ๊ย! ปวดหัวเว้ย!

 

ไม่เคิงไม่คิดมันแล้ว จะกลับไม่กลับก็เรื่องของมึง เพราะกูจะรออยู่ที่นี่แล้วเคลียร์ทุกอย่าง มันจะได้จบๆไปสักที สักเรื่องก็ยังดี

 

'พี่มาถึงแล้วนะครับ อยู่หน้าคอนโด'

 

ผมอ่านข้อความของพี่โซ่ที่ส่งมาเมื่อกี้ทำให้ผมต้องรีบแต่งตัวให้เร็วขึ้น พี่เขามาตรงเวลาแป๊ะ มันเลยทำให้ผมรู้สึกกระดากใจนิดๆ

 

ผมหยิบเสื้อคลุมหนังสีดำขึ้นใส่ทับเสื้อกล้ามสีขาวแล้วก็รีบวิ่งลงไปหาพี่โซ่ทันที ดีที่กะเวลาแต่งตัวดี ไม่งั้นรออีกนาน แต่พอเห็นอีกคนที่ยืนรออยู่ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด

 

"ขอโทษที่มาช้าครับพี่" ผมยกมือขอโทษก่อนจะหอบเล็กน้อย แต่พี่เขาเพียงแค่ยิ้มเหมือนกลั้นขำท่าทางของผมแล้วเอื้อมมือมาจับหน้า ผมชะงักเล็กน้อยจนพี่เขาดึงมือกลัยก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้

 

"ไม่ช้าหรอก เข้าไปนั่งพักก่อนปะ" ผมเลยยิ้มแก้เขินนิดหน่อยแล้วเดินขึ้นไปนั่งก่อนจะพี่เขาจะปิดประตูให้ แต่แล้วหางตาผมกลับเห็นกล่องของขวัญขนาดใหญ่อยู่ด้านหลังรถทำให้ผมสงสัยทันที

 

"วันนี้วันเกิดพี่โซ่หรอครับ"

 

"ป่าวหรอก วันเกิดเพื่อนน่ะ กะจะแวะเข้าไปให้มันหน่อย เออ...รบกวนน้องแวนรึป่าวถ้าพี่จะแวะก่อนไปทานข้าวหน่อยนะ" พูดแบบนี้คืออยากให้ผมไปด้วยใช่มะ

 

"ไม่รบกวนหรอกครับ " ผมยิ้มให้เพื่อให้พี่เขาคลายกังวล พี่โซ่เลยยิ้มตอบแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากคอนโด

 

ไม่นานเราสองคนก็มาถึงผับชื่อดังใจกลางเมือง ที่มีรถจอดแน่นไปหมด พี่โซ่วนรถอยู่นานกว่าจะมีที่จอดให้ สงสัยคนมางานเพื่อนพี่มันแน่ เพราะวันอังคารใครจะมาเที่ยวผับกัน

 

"เข้าไปด้วยกันนะครับ พี่ขิอยู่สักเดี๋ยวจะได้ดูไม่น่าเกลียด" ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามพี่เขาเข้าไป เสียงเพลงนี่ดังกระหึ่มจนหัวใจผมเต้นตามเหมือนจะหบุดออกมานอกอก ให้ตายเถอะ คนก็เยอะ เบียดก็เบียด เสียงก็ดัง เหม็นกลิ่นบุหรี่อีก ผมไม่ชอบเลย

 

"R.I.P เพื่อน" พี่โซ่ยิ้มทักก่อนจะยื่นกล่องของขวัญให้พี่คนหนึ่งเมื่อเราเดินมาถึงโต๊ะ พี่เขานี่แยกเขี้ยวใส่พี่โซ่แล้วด่าตามทันที

 

"วันเกิดเว้ยไอ้สัด ไม่ใช่วันตาย แม่งดูมันดิ จะให้กูไปสู่สุขคติรึไง" ผมฟังแล้วก็ต้องขำตาม เพื่อนสนิทสินะถึงกล้าอวยพรกันแบบนั้น

 

"นั่นใครวะ หล่อว่ะ" แต่แล้วพี่เจ้าของวันเกิดก็หันมาจ้องหน้าผมเขม็ง ผมเลยยกมือไหว้พวกพี่เขาและคนอื่นๆที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ...จนมาถึงสองคนสุดท้าย

 

ไอ้ทิว! กับพี่ไอซ์

 

มึงมาได้ไง

 

ผมนี่อ้าปากค้างไปแล้วครับโดยมีมันนั่งกอดอกมองหน้าผมแบบไม่สบอารมณ์สุดๆ แค่นั้นขนหัวผมก็ลุกพรึบก่อนพี่โซ่จะดันให้ผมเข้าไปนั่ง ผมกับมันนั่งห่างกันโดยมีพี่ๆคนอื่นนั่งคั่นอยู่สองคน ผมเหลือบมองมันตลอด อยากจะเดินเข้าไปหาแล้วกอดร่างสูงให้แน่น แต่คงทำไมได้เพราะแขนล่ำโดนพี่ไอซ์กอดอย่างกับของรักของหวง

 

ไม่รู้ทำไมถึงอยากทำแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมดีใจที่ได้เจอมัน...มาก

 

"นี่น้องแวน คนที่เป็นนายแบบน่ะ"

 

"จริงหรอวะ ถึงได้ว่า หล่อสัด" มือใหญ่พี่คนเดิมตบโต๊ะดังป้าบก่อนจะเดินตรงดิ่งมาคว้าเข้าที่คางผมให้

 

"ยิ่งมองยิ่งสวยว่ะ เหี้.ย! มึงมีแฟนยัง"

 

อ่าวเห้ย! เมื่อกี้มึงยังชมว่ากูหล่ออยู่เลย ทำไมเปลี่ยนเป็นสวยแล้ววะ

 

"พอเลยไอ้อาร์ม น้องยังเด็กอยู่!" พี่โซ่รีบปัดมือพี่อาร์มออกแล้วรีบเดินมาคั่นกลาง พี่เขาดูอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีก่อนจะโดนเพื่อนอีกคนลากไปฝั่ง

 

"อะไรวะ! ก็กูชอบอะ ไอ้แวน! มึงมาเป็นเมียกูนะ"

 

บ้ากันไปใหญ่แล้ว

 

"อย่าไปสนใจมันเลยน้องแวน มันก็หม้อแบบนี้แหละ พี่ชื่อไกด์นะ นี่ไอ้สองแล้วนั่นคนนั้นน่าจะรู้จัก น้องไอซ์น้องชายไอ้อาร์ม" พี่ไกด์ยิ้มให้ผมอย่างใจดีก่อนจะแนะนำคนที่นั่งถัดไปจนถึงพี่ไอซ์ แต่ผมกลับไม่มองพี่เขา สายตาผมตอนนี้มันจับจ้องอยู่แต่กับไอ้ทิว ผมมองแล้วจ้องใบหน้าหล่อแบดนั้นแต่มันไม่หันมามองผมเลยสักนิด ทำไมถึงดูห่างเหินกันขนาดนี้

 

"สวัสดีครับพี่สอง...พี่ไอซ์ พี่ทิว" มีแต่พี่สองที่ยิ้มทักทาย แต่อีกคนไม่สนใจกลับยกแก้วเหล้ากระดกอย่างเดียว แค่นั้นใจผมก็หายวูบ มองกันสักนิดก็ไม่ได้หรอ

 

"กินอะไรมั้ยน้องแวน" พี่โซ่ถามแต่ผมส่ายหน้าให้ ก่อนจะหันไปมองไอ้ทิวแบบเดิม

 

หันมามองกันบ้างสิ

 

สักนิดก็ยังดี

 

"ไอ้แวน...พี่อาร์มชอบมึงจริงๆนะครับ มามะ มาเป็นเมียกูเถอะ" พี่อาร์มยังคงตะโกนหาผมไม่เลิก แถมใช้คำที่ฟังแล้วดูปวดหัว ซึ่งผมก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มให้แล้วแสร้งหันไปคุยกับพี่โซ่ แต่ดูพี่อาร์มจะจริงจังมาก

 

"ไอ้แวน...0801234567 เบอร์กู เมมไว้นะ"

 

"เห้ย! มึงจริงจังหรอวะไอ้อาร์ม!" พี่ไกด์คงเหลืออดที่พี่เขาเอาแต่ตะโกนหาผม พี่อาร์มเลยลุกขึ้นยืนแล้วประกาศซะเสียงดังลั่น

 

"เป็นเมียกูเถอะครับน้องแวน!"

 

ปัง!

 

อยู่ๆเสียงตบโต๊ะก็ดังสนั่นจนทุกคนพร้อมกันเงียบ ผมหันไปมองทันต้นเสียงก็เห็นร่างสูงลุกขึ้นยืนพร้อมกลับต้องหน้าผมเขม็ง

 

"กูไปเข้าห้องน้ำแป๊ป" แล้วมันก็เดินออกไปจากโต๊ะทันที ผมมองตามมันไปด้วยหัวใจที่สั่นวูบ มันกำลังไม่ถูกใจ...ผมสัมผัสได้

 

"พี่ทิว! พะ พี่ทิว!" พี่ไอซ์เรียกอีกคนที่เดินจากไปเสียงเังลั่นแต่มันก็ไม่หันกลับมา ก่อนพี่เขาจะโดนพี่อาร์มดุเสียงดัง

 

"ไอ้ไอซ์! อย่าร่านมากนะมึง ปล่อยมันไปฉี่บ้าง นั่งกับกูนี่แหละ" ท่อนแขนหนักกดไหล่พี่ไอซ์อย่างจน ทำให้เจ้าตัวลุกตามไอ้ทิวไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนี้...ตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่ดีของผม

 

"ผมขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับพี่โซ่" ผมบอกพี่โซ่แล้ววิ่งตามอีกคนไปทันที ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว แค่อยากวิ่งตามมันไปให้ทันแล้วรั้งอีกคนไว้

 

แต่พอผมวิ่งมาถึงห้องน้ำกลับไม่พบมันแม้แต่เงา แค่นั่นขาผมก็แทบทรุด

 

หายไปอีกแล้ว

 

"ไอ้ทิว..." ตอบกูหน่อยสิ มึงอยู่ไหน...กูอยากเจอมึง

 

พรึบ!

 

"เห้ย! ปล่อยนะ! อุ๊บ!.." แต่แล้วกลับมีแรงกระชากผมจากด้านหลังพร้อมกลับมือใหญ่ปิดปากผมแน่น ก่อนที่มันจะปิดประตูแล้วล็อกห้องน้ำห้องหนึ่งทันที

 

กลิ่นนี้...ผมจำได้

 

ไอ้ทิว

 

ผมหยุดดิ้นแล้วคว้ามือที่กอดเอวผมแน่น ผมบีบมันอย่างแรงเพื่อยืนยันว่าเป็นความจริงก่อนท่ี่น้ำตาผมจะไหลตามลงมาทันที

 

"ไอ้ทิว..." ผมเรียกมันเสียงเบาก่อนมันจะพลิกผมให้หันไปหา เพียงแค่นั้นผมก็โผเข้ากอดร่างสูงทันที

 

จับตัวมันได้แล้ว

 

แค่นั้นผมก็ลืมเรื่องที่โกรธมันไปหมด

 

"ไอ้แวน..."

 

"มะ มึงจริงๆ ด้วย" เสียงผมสั่นมาก แต่ก็พยายามกลั้นเสียงไม่ให้ร้องสะอื้น ก่อนอีกคนจะจับหน้าผมให้ถอนออกจากอกมัน

 

"ไอ้แวน...อย่าร้องสิ" นิ้วเรียวสวยเกี่ยน้ำตาให้หายออกไปจากหน้าก่อนจะพรมจูบซับมันไว้ ผมหลับตาลงพร้อมรับ

 

"เลิกร้องได้แล้ว.."

 

"เพราะใครเล่า! ถ้าไม่ใช่มึง" ถ้ามึงอยู่กับกูเหมือนเดิมกูคงไม่ต้องมาร้องไห้เป็นตุ๊ดแบบนี้หรอก

 

"ก็กูบอกแล้งไง ว่า'จะกลับมารับ'"

 

"อะไรของมึง! กลับมารับอะไร ปล่อยกูทิ้งกลางเขาใหญ่" ผมเถียงมันเป็นวักเป็นเว แต่อีกคนกลับยิ้มให้

 

"กูให้ไอ้ฟินย์ไปรอรับแล้วไง มีแต่มึงนั่นและ ขึ้นรถไอ้หอกนั้นไปทำไม"

 

อะไรนะ!

 

"นี่มึงโยนความผิดให้กูรึไง!" ผมทุบเอวมันสองสามตุบจนมันต้องจับมือผมไว้ไม่ให้ทุบต่อก่อนยกมันขึ้นมาหอม เพียงแค่นั้นหน้าผมก็ร้อนผ่าว มันเลยล้มตัวนั่งบนฝาชักโครกแล้วดันผมนั่งตัก

 

"อย่าเพิ่งชวนกูทะเลาะได้มั้ย กูคิดมึงจะตายอยู่แล้ว" หัวใจผมเริ่มสั่นแรงกว่าเสียงดนตรีข้างนอกซะอีก มันทำให้ผมกลั้นยิ้มไม่ได้จนต้องมุดหนีอีกคน

 

"ก็กลับมาสิ" ผมสูดกลิ่นตัวมันจนสุดปอดก่อนจะเอามือใหญ่มาประสานนิ้วไว้แน่น ผมกลัว ผมกลัวมันจะหายไปแล้วมือนี้จะไปกุมมือคนอื่นที่ไม่ใช่ผม

 

"กลับแน่ แต่รอกูจัดการอะไรบางอย่างก่อน" มันพูดไปแล้วก็จับหน้าผมให้กลับมามองหน้ากันใหม่ มันกดริมฝีปากลงมาซ้ำๆหลายครั้งเหมือนคิดถึงกันมากจนครั้งสุดท้ายมันกดแช่อยู่แล้วส่งลิ้นเข้ามาสำรวจข้างใน ลิ้นฉ่ำดูดดันอยู่นานจนผมต้องคว้าคอแกร่งเป็นที่ยึด

 

รู้สึกดีจัง

 

ผมดันอกอีกคนออกเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน มันจูยซ้ำอีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นซอกคอขาว มือหนาเกี่ยวเสื้อคลุมผมออกแล้วดึงสายเสื้อกล้ามให้ต่ำลงก่อนจะใช้ปากเข้าครอบงำเม็ดอกผมทันที

 

ผมแอ่นหน้าอกตามแรงนั้นอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะรู้สึกเสียวแวบที่ท้องน้อยอย่างจัง ลมหายใจผมเริ่มติดขัดก่อนอีกคนจะกลับมาไซร้ที่ซอกคอผมใหม่

 

"อยากกลับไปกอดมึงแล้ว" มันถอนจมูกโด่งออกแล้วตรงเข้าฉกหอมที่แก้มนุ่ม

 

ทำไมผมถึงปล่อยให้มันทำแบบนี้กันนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมไม่ชอบให้มันแตะตัวผมด้วยซ้ำ รู้สึกขยะแขยงที่มันสัมผัส แต่ตอนนี้...ผมกลับรู้สึกดี

 

"แล้วมึงกับพี่ไอซ์ไม่ได้เป็นแฟนกันใช่มั้ย" อยู่ๆมันก็เข้าหัวแวบ พอนึกออกผมก็รีบถาม มันจะได้หายคาใจสักที อยากจะรู้...ว่ามันยังเป็นของผม

 

"ไม่ได้เป็น ส่วนมึงก็เลิกยุ่งกับไอ้โซ่ซะ แล้วก็ไอ้อาร์มนั่นด้วย เสน่ห์แรงนักนะมึง เลิกยุ่งให้หมดก่อนองค์กูจะลง" คราวนี้มันเปลี่ยนเสียงทันทีก่อนชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่อง ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆแล้วซบลงที่อกแกร่งมันอีกครั้ง

 

"กูไม่สน ถ้ามึงยังอยู่กับพี่ไอซ์กูก็จะอยู่กับพี่โซ่"

 

เอาสิมึง ทีใครทีมัน

 

"ไอ้เหี้.ย! งั้นพรุ่งนี้มึงเตรียมตัวรอกูอยู่ที่ห้องเลยมึง ห้ามติดต่อไอ้โซ่ด้วย"

 

"หมายความว่าไง พรุ่งนี้มึงจะกลับมาหากูแล้วใช่มั้ย" ได้ยินแบบนั้นผมก็ยิ้มแก้มปริ มันดีใจยังไงก็บอกไม่ถูก มันจะกลับมาแล้ว

 

"เออ กูจะจัดการมันคืนนี้แหละ กูอยากกอดมึงใจจะขาดอยู่แล้ว"

 

บ้า!

 

พูดอะไรไม่รู้

 

แต่บางทีผมคงจะต้องยึดมันให้เป็นของผมให้ได้ ก่อนจะมีใครมาแย่งมันไปจากผมอีก

 

"งั้นกูจะอาบน้ำรอนะ"

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++

 

131007

 

คือมีเรื่องหนักใจมากอยู่สองสามเรื่อง

 

1. ไรท์ถือศิลกินเจดังนั้นห้ามคิดเรื่องไม่ดี

 

2. ฉากหน้าเอ็นซี

 

สรุป...หนักใจมากจริงๆ ไม่รู้จะเจจะแตกรึป่าวเนี่ย ฮ่าๆ