CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”
9.8
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.
35 ตอน
17 วิจารณ์
58.25K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
16) Catwalk 15 : เฝ้าผิดคน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
By nooonaa
Catwalk 15 : เฝ้าผิดคน
+น้องหมาเล็ก+
เจ็บแผลจัง
ผมนั่งรออีกคนที่ควรจะกลับมาที่ห้องได้แล้วเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน แต่ตอนนี้ก็ยังไม่กลับ แถมโทรไปก็ไม่รับ นี่มันไปเอากล่องยาหรือมันกำลังหม้อสาวอยู่เนี่ย
หิวแล้วด้วย
ผมเลยเดินไปเปิดตู้เย็นดูเผื่อไอ้ทิวจะซื้ออะไรติดตู้ไว้ แล้วก็เจอกล่องสีสันน่ารักถูกวางอยู่ในนั้น คงจะเป็นเค้กที่มันพูดถึงแน่ งั้นกูก็กินระหว่างรอมึงเดินทางกลับมาล่ะกัน
ผมเปิดกล่องออกดูก็เจอเค้กนับสิบก้อนอยู่ในนั้น มีหลายรสชาติเลยด้วย น่ากินชะมัด เลยหยิบก้อนแรกมากินทันที
โคตรอร่อยอะ
ก๊อกๆ
"อาหารที่สั่งได้แล้วครับ" อยู่ๆเสียงก็ดังมาจากหน้าห้อง ผมงงนิดหน่อยที่มีคนสั่งอาหารมา ไหนไอ้ทิวบอกจองโต๊ะไว้แล้วไง ผมเลยเดินไปเปิดประตูดูก็เจอพนักงานโรงแรมเอาอาหารมาเสริฟพร้อมกับ....กล่องยา
แล้วไอ้ทิวไปไหน
ผมหลีกให้อีกคนเข้ามาวางอาหารก่อนจะจ้องกล่องยานั้นนิ่ง มันไปไหนทำไมไม่บอก แล้วไหนบอกจะพาผมไปกินข้าวไง
"คนสั่งไปไหนครับ"
"ไม่ทราบครับ เขาสั่งแล้วก็ฝากกล่องยาให้เอามาให้"
แค่นั้นหรอ
"ขอบคุณนะครับ"
"ยินดีครับ"
พอพนักงานออกไปผมก็เปิดอาหารออกดู ราดหน้าทะเลกับบัวลอยไข่หวาน แค่นั้นผมก็ลืมเรื่องที่มันหายไปเลย จัดการกินอาหารตรงหน้าจนหมดทันที
อิ่ม
พอกินเสร็จก็มานั่งดูทีวีรอ ตาก็จะปิด ง่วงแล้วนะตอนนี้เนี่ย ทำงานมาทั้งวันแล้วยังต้องมานั่งรอมึงอีกไอ้หมา คนมันเหนื่อยรู้ไหมเนี่ย แต่มันก็ยังไม่อยากนอน อยากรอให้อีกคนมาแล้วตามใจเหมือนเมื่อเย็น มันรู้สึกดีพิลึก แล้วผมก็ต้องการอีก
ผมคิดว่าเดี๋ยวมันก็คงจะกลับมาแล้วพาผมเข้านอนเหมือนทุกคืน แต่ว่าคืนนี้ไม่ว่าผมจะรอเท่าไหร่มันก็ยังไม่กลับ นี่มันปล่อยให้ผมรอมันทั้งคืนได้ยังไง
มันหายไปไหนกัน
ผมมองดูนาฬิกาก็พบว่ามันจะเที่ยงคืนแล้ว แล้วพรุ่งนี้ผมก็ต้องถ่ายเอ็มวีแก้อีก นี่มันจะปล่อยให้ผมรอไปเมื่อไหร่เนี่ย ถ้าพรุ่งนี้ตื่นสายขึ้นมานี่ความผิดมึงล้วนๆเลยนะ ผมเลยหันมาดูทีวีต่อแต่พอมองไปที่ประตูอีกครั้งหนังตาก็เริ่มปิดก่อนที่ผมจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย
ตื๊ดๆๆๆๆ
เสียงยาฬิกาปลุกบอกเวลาหกโมงเช้าที่ผมตั้งไว้เมื่อคืนดังอย่างต่อเนื่อง มันเล่นเอาผมปวดหัวจี๊ด แต่ก็จำใจต้องตื่นขึ้นมา
"ไอ้ทิว...ปวดหัว" มือควานหาร่างสูงที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆ แต่มันดันไม่มี มันว่างเปล่าจนผมต้องลืมตาขึ้นมาดู
มันไปไหน
แต่สภาพเตียงเหมือนยังไม่ถูกใช้เลย เหมือนกับว่าไอ้ทิวมันไม่ได้กลับมาเมื่อคืน ผมเลยยันตัวลุกขึ้นมานั่งแต่มันก็เจ็ยจี๊ดและตึงๆที่แขน พอยกขึ้นมาดูก็พบว่าแผลของผมถูกพันด้วยผ้าก๊อตเหมือนโดนทำแผลให้อย่างดี แต่เมื่อคืนผมยังไม่ได้ทำแผลเลยนะ พอกินข้าวเสร็จก็มานั่งดูทีวีรอมัน แล้วทำไมแผลผมถึงถูกทำ
นี่ตกลงว่ามึงกลับมาที่ห้องรึป่าว
ผมลองมองไปรอบๆก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ เพราะเหมือนห้องนี้จะมีอะไรหายไป มันดูโล่งพิลึก พอมองดีๆก็พบกระดาษโน๊ตถูกวางไว้บนเคาน์เตอร์ ผมเลยรีบคว้ามันขึ้นมาดูทันที
'จะกลับมารับ'
หมายความว่ายังไงกัน ทำไมถึงบอกว่าจะกลับมารับ นี่มันไปไหน แล้วตกลงว่าเมื่อคืนมึงกลับมาที่ห้องใช่มั้ย แต่แล้วผมกลับรู้สึกวูบที่หัวใจเมื่อสมองเริ่มประมวลผล มันบอกกับผมแบบนี้แสดงว่ามันต้องไปไหนแน่ ผมเลยรีบวิ่งไปดูที่ตู้เสื้อผ้าและนั่นก็แทบทำให้ผมเจ็บจี๊ด
กระเป๋าเสื้อผ้ามันหายไป
นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ผมระดมกดโทรหาอีกคนอย่างบ้าคลั่งแต่กลับไม่ติดสักสาย เหมือนมันปิดเครื่อง
ครืดๆ
อยู่ๆข้อความก็เข้ามาที่เครื่อง ผมเลยรีบเปิดดู แต่มันกลับเป็นข้อความของพี่กันย์ที่เตือนผมไม่ให้ไปที่กองถ่ายสาย ผมเลยต้องเลิกติดต่อหาอีกคนแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน
แต่ตอนนี้เหมือนมันไม่ค่อยมีแรงจะไปทำงานสักเท่าไหร่เลย มันแปลกๆ ที่มาเกิดขึ้นกับผมเพียงเพราะไอ้ทิวมันหายไป
พอมาถึงกองถ่ายผมก็ถูกเรียกไปแต่งตัวทันทีก่อนจะกลับมาซ้อมบทกับพี่กันย์ แต่พออีกคนเห็นแผลผมก็หัวเสียใหญ่ที่ผมปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ตัวเองมีรอยแผล เพราะร่างกายของผมต้องใช้งานตลอดเวลา ผมเองก็นั่งฟังพี่เขาบ่นไปไม่ได้คิดอะไร เพราะผมไม่ได้เป็นคนทำให้มันเกิด มีคนแกล้งผมต่างหาก ดังนั้นผมไม่ผิดอะไร
"แขนไปโดนอะไรมาครับน้องแวน"
"อ่าวพี่โซ่ สวัสดีครับ" อยู่ๆพี่โซ่ก็มาทักผม ก่อนจะยื่นแก้วมาให้
"ให้ผมหรอครับ"
"อืม...ชอบมั้ย นมสดปั่น"
"ชอบครับ ขอบคุณนะครับพี่โซ่" ผมรับแก้วนั้นมาก่อนจะยิ้มขอบคุณอีกครั้ง แต่แล้วพี่เขาก็มองตาผมนิ่งๆ ไม่ว่าผมจะหลบหรืออะไรเขาก็ยังคงมองจนทันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
"มีอะไรรึป่าวครับ" ผมคลำหน้าตัวเองก่อนจะเอ่ยถาม
"ปะ ป่าวหรอก"
ก็เห็นอยู่ว่ามึงจ้อง!
"แล้วแขนไปโดนอะไรมา"
"ล้มน่ะครับ" พี่เขาจับแขนผมขึ้นมาดูเล็กน้อยอย่างเป็นห่วง พี่เขานี่นิสัยดีจริงๆ เป็นห่วงผมด้วย
ปึก!
อยู่ๆเสียงเหมือนเก้าอี้ล้มอย่างแรงก็ดังมาจากข้างหลังที่พวกเรานั่งอยู่ เล่นเอาขวัญหายไปหมด แต่พอหันกลับไปมองก็เจอคนที่ผมนั่งรอมันทั้งคืนกับ...พี่ไอซ์
ผมมองทั้งสองคนด้วยความสงสัย แต่ไอ้ทิวกลับจ้องผมเหมือนโมโหมาก คิ้วนี่ขมวดจนติดกันแถมดวงตามันยังดุสุดๆ มันเล่นเอาผมเสียวสันหลังวาบจนต้องรีบลุกออกมาจากตรงนั้น
"ขอโทษนะครับ" ต้องรีบออกห่างจากพี่ไอซ์ก่อนที่มันจะโมโหไปมากกว่านี้
"จะไปไหนหรอ" แต่มือหนากับรั้งผมไว้ก่อนที่เขาจะลุกตาม
อย่าเพิ่งมายุ่งกับผมได้มั้ยพี่...เดี๋ยวได้ตายยกกองหรอก
"ไป...เออ "
"เจ็บมั้ยครับพี่ทิว แล้วเดินยังไงไปเตะเก้าอี้ได้เนี่ย" แต่แล้วผมกลับได้ยินเสียงใสของใครอีกคนที่ยืนอยู่อีกฝั่ง ผมนิ่งชะงักทันทีก่อนจะหันไปดูเพื่อความชัดเจน
"ไม่เป็นไร"
"พี่ทิวครับ ผมหิวน้ำน่ะ หยิบน้ำให้ผมหน่อย" ร่างสูงใหญ่พยักหน้ารับแล้วเดินไปหยิบขวดน้ำให้ ผมมองแล้วก็รู้สึกแปลกๆ มันสองคนไปสนิทกันตอนไหน ทำไมผมไม่เห็นจะรู้เรื่อง แต่ไม่ว่าผมจะพยายามสื่ออีกคนให้หันมามองผมบ้างมันก็ไม่เป็นผล เพราะร่างสูงเอาแต่มองใบหน้าสวยของพี่ไอซ์อย่างเดียว...
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
"ทำไมคุณทิวถึงมาที่นี่ได้ล่ะ แล้วนี่เขาเปลี่ยนรสนิยมแล้วหรอ" พี่โซ่ที่มองพวกเขาอยู่เหมือนกับผมก็เอ่ยถาม แต่มันเล่นกระตุกหัวใจผมแปลกๆ
"ไม่รู้สิครับ"
"ธรรมดาเห็นตามเฝ้าน้องน้ำฟ้าที่เป็นดาราใหม่ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมเปลี่ยนมาเฝ้าน้องไอซ์ล่ะ"
กึก!
ตามมาเฝ้างั้นหรอ...ที่จริงคนที่ต้องยืนอยู่ตรงนั้นมันคือกูไม่ใช่รึไงไอ้หมาทิว
"น้องแวนคะ เข้าฉากได้แล้วคะ" ไม่นานพี่ทีมงานก็มาเรียกผมเข้าฉาก ผมเลยขอตัวจากพี่โซ่เล็กน้อยก่อนจะเดินไป โดยที่ตาผมยังคงมองสองคนนั้นอยู่
ทำไมต้องนั่งชิดกันขนาดนั้นด้วย
แล้วทำไมผมถึง...หายใจไม่ออก
"สู้ๆนะครับน้องแวน"
"คะ ครับพี่โซ่" พี่เขาเองก็เดินตามมาส่งถึงที่ถ่าย ผมยิ้มขอบคุณมี่เดินมาส่งก่อนจะเริ่มเข้าฉาก
อีกสองฉากงานก็จะเสร็จ ก็คงจะได้กลับกรุงเทพทันเย็นนี้ แต่ว่า...ผมจะต้องกลับยังไง ผมยังคงต้องกลับกับไอ้ทิวอยู่มั้ย
โอ๊ย! ปวดหัวเว้ย
ช่างแม่.งมึงแล้ว อยากทำอะไรทำไปเลย ไม่สนใจหรอก
พอสลัดความคิดบ้าๆที่ค้างอยู่ในหัวออกก็รีบทำงานทันที ต้องเลิกสนใจเรื่องอื่น เพราะตอนนี้ผมต้องทำงานตรงหน้าให้เสร็จก่อน แล้วผมจะเคลียร์ให้หายคาใจแน่
"น้องแวน...จะกลับกับพี่ป่าว"
"ไม่ครับ เดี๋ยวผมกลับกับเพื่อน"
"ก็ได้ เดี๋ยวพี่โทรหานะ แล้วก็พรุ่งนี้ไม่มีงาน น้องแวนก็พักผ่อนซะ"
"ครับพี่กันย์ ขอบคุณครับ" ยกมือลาพี่กันย์เสร็จก็มานั่งรอใครบางคน ผมอุตส่ารีบเก็บของแล้วออกมา เพื่อจะได้ถามเรื่องที่คาใจ แต่ผมกลับไม่เห็นมันแม้แต่เงา มือถือก็ปิด ผมติดต่อมันไม่ได้เลย หรือว่ามันจะกลับไปแล้ว
ไหนบอกจะมารับกันไง นี่มันอะไรกันวะ เริ่มงงแล้วนะเว้ย
ผมชะเง้อคอมองหามันอีกครั้งก่อนจะพบมันเดินมากับพี่ไอซ์เหมือนเดิม แถมใบหน้าสวยยังยิ้มแก้มปริที่อีกคนดูเอาใจตัวเองสุดๆ ผมมองแล้วก็อยากจะเข้าไปกระชากไอ้หมามาแล้วเตะๆให้หายหมันไส้
"เดี๋ยวทานข้าวเย็นที่ร้านนั่งเล่นก่อนนะครับ ผมไม่ได้ไปกินนานแล้ว"
"อืม"
"แล้วคืนนี้พี่ก็นอนค้างกับผมที่คอนโดด้วยนะ"
นอนค้าง!
นี่มันอะไรกันวะ! ทำไมต้องนอนค้างด้วย!
"ไอ้ทิว!" ผมรีบเดินออกไปขวางหน้าพวกมันสองคนก่อนจะจ้องใบหน้าหล่อซะตาเขียว แต่มันแค่มองผมด้วยหางตาเท่านั้น
ทำไมต้องมองเหมือนไม่ใยดีกันแบบนั้นด้วย
"มีอะไรหรอครับน้องแวน" เจ้าของชื่อไม่ตอบ แต่คนตัวเพรียวข้างๆกลับตอบแทน ผมตวัดตาไปมองพี่เขาด้วยอารมณ์ที่เริ่มยั้งไม่อยู่จนอีกคนชะงักเล็กน้อย
"ผมจะคุยกับไอ้ทิว พี่ไม่เกี่ยวพี่ไอซ์"
"พูดอย่างนี้ได้ไงน้องแวน ก็พี่ทิวเป็นคนของพี่ ดังนั้นพี่ก็ต้องเกี่ยวทุกเรื่อง"
คนของมึง!
ฟังแล้วเจ็บแปล็บแปลกๆ
"หมายความว่าไง" ผมหันไปถามร่างสูงทันที แต่มันก็เอาแต่นิ่งไม่ยอมพูดอะไร ตอนนี้สมองผมเริ่มขาวโพลนไปหมดก่อนที่ตาผมจะร้อนผ่าว
"ไอ้ทิว...ตอบกูมาสิ"
"......"
เงียบ...มึงจะเงียบให้กูคิดมากทำไมวะ
"กลับเถอะครับพี่ทิว...ผมเหนื่อยแล้ว" ผมจ้องมันอยู่นานจนอีกคนจับเข้าที่แขนล่ำ เสียงทุ้มเองก็ตอบรับเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านผมไปเหมือนผมไม่มีตัวตน
"อืม"
แล้วผมล่ะ แล้วผมจะกลับยังไง
"ไอ้ทิว...แล้วกูล่ะ" ผมรีบถามเมื่อรู้สึกว่าต้องรั้งอีกคนให้หยุด เสียงผมเริ่มสั่นจนผิดปกติ แต่มันกลับไม่มีผลอะไรกับอีกคนเลย
"รีบกลับเถอะไอซ์ พี่อยากไปคอนโดไอซ์แล้ว" มือหนาขึ้นจับไหล่บางแล้วดันให้ออกเดิน มันไม่แม้จะหันกลับมามองผมเลยสักนิด ขาผมนี่ทรุดลงกับพื้นทันทีก่อนจะมองภาพตรงหน้าที่เริ่มห่างออกไป แต่แล้วเมื่อผมมองร่างเพรียวที่เดินเคียงข้างกับมันผมก็เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยมาจากใบหน้าสวยหวานนั้นอย่างจัง
นี่พี่เขาเกลียดผมมากขนาดนี้เลยรึไง...ถึงต้องมาแย่งคนของผมไป ผมไปมำอะไรให้ ถึงต้องแกล้งผมขนาดนี้ แต่ทำแบบนี้มันเจ็บนะ
ไอ้ทิว...อย่าไปหลงกลมัน มันแค่ต้องการเอาชนะกู กลับมา...กลับมาหากู
"น้องแวน! เป็นอะไรรึป่าวครับ" แต่แล้วก็มีมือมีดึงผมให้ลุกขึ้นจากพื้น เสียงนุ่มนั้นดูเป็นห่วงผมมาก ผมเลยรีบไล่น้ำตาที่คลออยู่ให้หายไปทันที
"ผมเวียนหัวนิดหน่อยนะครับ" ผมรีบแกะมือหนาออกจากแขนก่อนจะทรงตัวให้ยืนนิ่งๆ แต่สีหน้าพี่เขาดูจะเป็นห่วงผมจริง
"เป็นอะไรมากรึป่าว ให้พี่พาไปหาหมอไหม"
"ไม่เป็นอะไรครับ" ผมรีบปฏิเสธแล้วเดินไปเข็นกระเป๋าตัวเอง ก่อนมันจะโดนแย่งไปอีก
"น้องแวน...อย่าดื้อสิ หน้าซีดขนาดนี้แล้วจะบอกไม่เป็นอะไรได้ยังไง" เสียงนุ่มนั้นดุจนผมหงอ ผมเลยยิ้มให้พี่เขานิดๆ
"ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วครับ"
"เอาเถอะ...แล้วนี่กลับยังไง"
"เออ..." จะบอกไงดีล่ะ
"ผู้จัดการน้องแวนล่ะ"
"กลับไปแล้ว"
"อ่าว แล้วทิ้งนายไว้แบบนี้หรอ แย่จริง"
ทิ้ง...เจ็บวะ คำนี้
"ผมกลับเองได้ครับ"
"งั้นกลับกับพี่ล่ะกัน พี่กลับคนเดียวอยู่แล้ว" แล้วเขาก็ลากกระเป๋าผมไปเลย ผมยังไม่ทันได้ปฏิเสธอะไรก็ต้องวิ่งตามมาถึงรถพี่เขา ร่างหนาจัดการเอากระเป๋าผมใส่ท้ายรถก่อนจะเดินมาเปิดประตูให้
"ขึ้นสิ"
"ผมกลับเองก็ได้ครับ ผมไม่อยากรบกวนพี่"
"กลับทางเดียวกันอยู่แล้ว ไม่เห็นจะรบกวนตรงไหนเลย" พี่จะดีกับผมเกินไปมั้ย
"ถ้าอย่างนั้น...ผมขอเลี้ยงอาหารพี่สักมื้อเป็นการตอบแทนนะครับ" มันคงเป็นความโชคดีของผมที่ได้รู้จักพี่เขา เลยได้รับความช่วยเหลือในเวลาที่ไม่มีใครแบบนี้
"ยินดีเลยล่ะ" แค่นั้นผมก็ลดความเกรงใจไปได้บ้าง ผมเลยขึ้นรถพี่เขากลับมากรุงเทพด้วย
จะไม่ลืมบุญคุณพี่เลยจริงๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++
131005
ขอโทษที่ช้านะคะ
ขอขอบคุณทุกโหวตและทุกคอมเม้นนะคะ อ่านแล้วต้องอมยิ้มตาม ดีใจคะที่รีดเดอชอบ เอาอีกเยอะๆเลยนะคะ ชอบๆ
ปล.รีดเดอร์e'mookคะ เหมือนไรท์เป็นคนพิเศษสำหรับรีดเดอเลยอะ ห้าๆ ขอบคุณนะคะ ดีใจอะ555
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
