CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”
9.8
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.
35 ตอน
17 วิจารณ์
56.90K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
15) Catwalk 14 : หงุดหงิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
By nooonaa
Catwalk 14 : หงุดหงิด
+พี่หมาใหญ่+
หงุดหงิด
หงุดหงิด
นี่ผมบอกรึยังว่าตอนนี้ผมหงุดหงิด...มาก
ตอนนี้ผมอยากจะเอาน้ำมันมาราดกองถ่ายแล้วก็เผาให้วอด ไอ้หมาตัวเล็กจะได้กลับมาหาผมสักที ไม่ใช่ต้องไปอยู่ตรงนั้นให้ป้าๆมาตอดจนแก้มใสๆนั้นแดงไปด้วยรอยหอม นี่พวกมันไม่รู้เลยรึไง ว่าผมเป็นเจ้าของไอ้หมาตัวเล็กตัวนั้น หัดดูบ้างดิ รอยตรงคออะ อุตส่าทำซะเด่นแล้วไม่คิดจะเห็นบ้างรึไงวะ
โอ๊ย! หงุดหงิด!
ที่จริงก็กะทำตัวดีเป็นผู้ใหญ่รอมันอยู่ในห้อง เพราะมันบอกว่าถ้าผมออกไปข้างนอกเดี๋ยวคนจะสงสัย แล้วมันจะเกิดเรื่องใหญ่ ผมเลยนั่งๆนอนๆอยู่หน้าทีวี แต่แล้วมันก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนมันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับไอ้เด็กปากดีนั่นแน่ มันอาจจะถูกแกล้ง หรือถูกทำอะไรโดยที่มันได้แค่ยิ้มรับ แค่นั้นผมก็ทนนอนต่อไม่ได้ ต้องลุกออกไปแอบบดูพวกมันที่กองถ่าย แล้วก็จะๆเลยครับ เล่นเอาคันตีนยิบ มันคุยกับใครอยู่วะ แถมไอ้บ้านั่นยังมองไอ้แวนแบบที่ผู้ชายด้วยกันไม่มองอีก แล้วนั่น! จับแขนเมียกูอีก
ต้องเคลียร์!
ต้องเคลียร์ด่วน!
ผมรีบกดโทรศัพท์โทรหามันทันที แต่พอมันเห็นสายที่ผมโทรหาก็เหมือนกับใครไปเหยียบตีนมัน หน้านี่หงิกสุดๆ ดูมันจะอารมณ์เสียที่ผมโทรหา
นี่มึงอยากคุยกับไอ้นั่นมากกว่ากูหรอวะ!
(ว่าไง) มันรับสายก่อนจะยิ้มอย่างน่ารักให้กับไอ้บ้านั่น
"มึงคุยกับใคร!" พอผมถามมันมันก็รีบมองหาผมใหญ่ หน้าตาเหมือนเด็กที่ถูกแม่จับได้ว่าขโมยของ แต่พอมันเห็นผมเท่านั้นแหละ รอยยิ้มแหยๆมันก็เผยออกมาทันที
เพิ่งรู้รึไงว่าตัวเองทำผิด
(คุยกับมึงอยู่ไง...)
"เดินมาหากูเดี๋ยวนี้!"
(ก็ได้...) มันเดินคอตกมาหาผมแต่ดูก็รู้ว่ามันไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ นี่ผมจะต้องทำยังไงให้มันเชื่อฟังผมบ้างเนี่ย
"มีไร"
"ริจะมีชู้หรอมึง" ผมกระชากมันให้เข้ามาใกล้
"อะไรเล่า!"
นี่มึงเถียง!
"นี่มึงเถียง! มึงคิดจะมีชู้จริงๆใช่มั้ย!" สีหน้ามันอึ้งไปเล็กน้อย ริมฝีปากบางสวยเม้มเข้าหากันก่อนจะพูดออกมาเหมือนเหลืออด แต่ผมนี่สิ...แทบหยุดหายใจ
"ไอ้ทิว...ต้องให้กูย้ำมั้ยว่าใครเป็นเจ้าของกู"
หึ...ไอ้สัดแวน! ได้ยินแบบนี้แล้วกูดีใจสุดๆเลยวะ
พอได้ยินแบบนั้น มันก็ทำให้ผมยิ้มออกมาทันที ผมเกี่ยวเอวบางมากอดไว้แล้วก้มลงหอมแก้มนุ่มสองสามที มันก็พยายามเบี่ยงหน้าหลบเหมือนโกรธผมอยู่หน่อยๆ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกดีมากๆ
"ปล่อย! กูไม่อยากคุยกับมึงแล้ว ชอบหาเรื่องทะเลาะกับกู" เขาไม่ได้เรียกว่าทะเลาะ เขาเรียกว่าหวงต่างหากเว้ย
เห้ย! หวง! ไม่จริง! ผมไม่มีทางรู้สึกแบบนั้นกับเด็กเวรนี่หรอก ไม่มีทาง
"อย่ามาดื้อกับกู" ผมแสร้งว่ามันเสียงแข็งเพราะตัวเองแก้ตัวอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่ต้วเองคิด มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ผมเชื่อ...เพราะผมไม่มีทางหวงอะไรกับเด็กอย่างมันแน่
"มึงก็อย่างนี้ตลอด เอาแต่ใจแล้วก็มาลงที่กู" มันทุบอกผมดังอักก่อนจะค้อนผมอีก แต่ยิ่งมันทำแบบนั้นผมกลับรู้สึกว่ามันน่ารัก
"กูบอกแล้วไง ทุบมากๆเดี๋ยวกูก็จับทำเมียซะหรอก"
"ไอ้บ้า! ปล่อยเลย ต้องไปทำงานแล้ว!" คราวนี้ใบหน้าใสนี่แดงก่ำจนผมแอบขำ มันรีบมุดหน้าหนีสายตาผมแล้วใช้มือเล็กๆพยายามดันตัวให้ออกห่าง ผมเลยจับหน้ามันให้หันมามองกันชัดๆ
"จูบก่อนค่อยไป"
"ก็ทำไปแล้ว" มีเถียงด้วยแฮะ
"มันคนละที่กัน เอาใหม่ดิ ไม่ทำกูก็ไม่ปล่อยหรอก" ยิ่งขัดขืนยิ่งอยากเอาชนะ
"เออๆ แม่.ง ชอบบังคับ" มันด่าผมแต่ก็ยอมทำให้ ร่างเล็กเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยจนถึงก่อนจะกดริมฝีปากมาที่ปลายคาง ผมเลยจับคอมันแล้วเลื่อนปากประกบกับมันทันที
หวานชิบหายเลยวะ มึงแม่.งน่ากินไปทั้งตัวจริงๆ
แชะๆ
แต่แล้วผมกลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เสียงเหมือนมีคนกำลังแอบถ่ายรูป ผมรีบปล่อยมันออกจากตัวแล้วมองไปรอบๆ
ต้องมีคนเห็นแน่
"มีอะไรหรอ" ไอ้แวนถามผมเสียงอู้อี้ในขณะที่มือเล็กยังกำเสื้อผมแน่น มันคงไม่ทันรู้สึกตัวแน่
"ไม่มีอะไรหรอก มึงรีบไปทำงานไป เสร็จแล้วรีบกลับมาหากูด้วย" ผมรีบไล่ให้มันไป เพราะตอนนี้ที่นี่ชักเริ่มไม่ปลอดภัย แต่อีกคนเหมือนจะไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ที่ผมไล่มัน
"ไอ้หมาบ้า.." ดูมันด่าดิ น่าจับมาตีก้นให้หายดื้อวะ
"มึงด่าแบบนี้อยากโดนกูกดตรงนี้มั้ย ไอ้เรื่องโชว์ชาวบ้านนี่กูถนัดนะมึง" พอผมขู่มันกลับ หน้ามันก็แดงเถือกทันที ปากมันพะงาบๆเหมือนอยากจะด่าแต่ก็ไม่กล้า ท่อนขาเล็กเลยเตะที่ต้นขาของผมอย่างจังแล้วก็วิ่งหายไปทันที
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง"
"ไอ้แวน!" ชักเอาใหญ่แล้วนะมึง! เตะมาได้
แล้วผมก็ยืนรอดูมันวิ่งกลับไปที่กองถ่าย คงจะปลอดภัยแล้วล่ะ เหลือก็แต่...ใครกล้ามากระตุกหนวดเสือวะ
ผมรีบเดินไปดูต้นทางของเสียงที่ได้ยิน แต่มันกลับไม่มีใครอยู่ พอหันไปดูรอบๆก็ไม่มีแม้แต่มดตัวเดียว มันคงหนีไปแล้วล่ะ แต่ที่แน่ๆ...มันไม่ใช่เรื่องดีแน่
แต่แล้วยังไม่ทันที่ผมจะเดินออกมาจากตรงนั้น ผมก็เห็นอะไรบางอย่างตกอยู่ เหมือนมันจะเป็นสร้อยข้อมือ สะเพ้ามากเถอะ กะมาถ่ายรูปกูแต่ทิ้งหลักฐานซะเบ้อเร้อ แล้วอย่าคิดว่าเรื่องนี้มันจะจบ เจอไอ้ทิวก่อนเถอะมึง
ผมเก็บสร้อยข้อมือนั้นไว้แล้วเดินกลับรีสอร์ท แต่พอเดินไปก็เจอห้องอาหารที่เต็มไปด้วยเค้กหน้าร้าน ถ้าผมซื้อเก็บไว้ให้หมาน้อยแล้วมันจะดีใจมั้ยนะ
เอาสักหน่อยดีกว่า
ผมเดินไปดูเค้กชิ้นหน้าตาน่าทานในตู้กระจกก่อนพนักงานจะเดินเข้ามาถาม
"รับอะไรดีคะ" เสียงหวานใสทักจนผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง น่ารักดีวะ...หน้าตาจิ้มลิ้มเชียว น่าจะเป็นเด็กมอปลายด้วย สเป็คกูเลยสัด
"รสอะไรอร่อย"
"ฟรุตเค้กค่ะ แล้วก็บานาน่าช็อคก็อร่อย"
"แล้วน้องอร่อยปะ" ผมถามก่อนจะมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า น้องเขาเองก็เขินจนหน้าแดง
"พูดอะไรน่ะคะ" มือเล็กผลักไหล่ผมเบาๆแก้เขิน แต่อาการอย่างนี้...หลงผมเต็มๆ
ง่ายวะ...น่าเบื่อ
ทำไมไม่ต่อต้านหรือเล่นตัวให้น่าเอาชนะแบบไอ้แวนบ้างวะ แบบนั้นดิถึงจะน่าสนุก
แบบไอ้แวน! เอาอีกแล้ว คิดถึงมันอีกแล้ว!
"เอาอย่างละชิ้นใส่กล่องให้หน่อย" ผมเลยสั่งน้องเขาไปแล้วควักโทรศัพท์ออกมาเล่น ทำเป็นไม่สนใจร่างบางอีก น้องเขาก็นิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะรีบเอาเค้กใส่กล่องให้
"ได้แล้วคะ" มือเล็กยื่นถุงสีสวยใบใหญ่มาให้พร้อมกับรอยยิ้มที่ผมดูยังไงก็ดูออกว่ากำลังยั่วผมอยู่ ผมเลยเอาแบงค์พันยื่นให้น้องเขาไปแล้วเดินกลับห้องตัวเองทันที
น่าเบื่อ
เมื่อไหร่ไอ้แวนจะเลิกงานวะ น่าเบื่อชิบเลยว่ะ
ครืดๆๆ
ไอ้แวน!
พอเห็นคนโทรมาผมก็รีบรับสายแทบไม่ทัน ใช้ได้เว้ย ตรงเวลาดีจริง
(โทรหาแล้วนะ) หึ เสียงอย่างนี้ มึงกำลังเขินกูอยู่ใช่มะ
"ใกล้เสร็จยัง"
(ยัง เพิ่งเริ่มเอง) อะไรวะ ทำไมมันนานงี้เนี่ย
"อีกนานปะ"
(คงเลิกกองเย็นๆแหละ มึงไม่ต้องรอกินข้าวเที่ยงนะ กูคงกินที่กอง)
"อะไรวะ มึงจะให้กูกินข้าวคนเดียวรึไง" จี๊ดขึ้นสมองเลยกู
(ก็กินไปก่อน เดี๋ยวกลับไปกินข้าวเย็นด้วยแล้วกัน แล้วกูจะไม่โทรหาแล้วนะ)
"อะไรนะ!!!"
(อย่ามางี้เง้า! แค่นี้นะ)
ติ๊ด
ไอ้แวนนนนนนนน มึงตัดสายกู!
อย่าให้กลับมานะมึง! พ่อจะเล่นให้หนักเชียว!
แล้วผมก็มานั่งหัวเสียคนเดียว ทำไมมันดื้ออย่างนี้วะ ทำไมไม่ว่านอนสอนง่ายบ้าง ชอบขัดใจอยู่เรื่อย
แต่วันนี้ต้องกินข้าวเที่ยงคนเดียวจริงหรอเนี่ย เออ...ก็ได้วะ ทนๆหน่อย เดี๋ยวมันก็กลับ
ผมเลยล้มตัวลงนอนฆ่าเวลาเล่น จะได้ถึงตอนเย็นเร็วๆสักที แป๊ปเดียวแหละไอ้ทิว
นี่เหมือนผมอยากเจอมันมากอย่างนั้นแหละ
บ้าน่า! แค่เบื่อเท่านั้นเอง...จริงๆนะ
"ไอ้ทิว...ไอ้ทิว"
"หือ..." ใครเรียกผม
ผมผงกหัวขึ้นมาดูก็เจอไอ้แวนกำลังนั่งอยู่บนเตียงข้างๆ มือเล็กเขย่าตัวผมไปมาให้ตื่นจากการนอน
"กลับมาแล้วหรอ" หันไปดูนาฬิกาก็พบว่ามันหกโมงครึ่งแล้ว แต่อีกคนกลับไม่พูดอะไรอีก มันล้มตัวลงนอนข้างๆผมแล้วกอดเอวไว้แน่น
"เป็นอะไรวะ" มันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ เหมือนมันกำลังมีเรื่องทุกข์ใจ
"กูไม่อยากเป็นดาราแล้ว ก็ไม่อยากเป็นแล้ว"
เห้ยๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ
"มึงเป็นไร ใครทำอะไรมึง" ผมรีบดันมันออกมาเพื่อดูหน้า แต่พอเห็น...ใจผมก็วูบไปอยู่กับตาตุ่ม
ร้องไห้...มันร้องไห้อีกแล้ว
"มึงเป็นไรเนี่ย อย่าทำให้กูใจเสียแบบนี้ดิ" ให้ตายเถอะ อยากจะฆ่าคนที่มันทำให้มันร้องไห้ ใครมันกล้าทำเมียกูวะ
"แวน...เป็นอะไร อย่าเงียบสิ"
"มันแกล้งกูอีกแล้ว มันทำกูอีกแล้ว"
มัน?
"ใคร..." อย่าให้รู้นะมึง พ่อจะเล่นให้หน้ายับเลยสัด!
แต่ไอ้ตัวเล็กมันก็เอาแต่ร้องไห้ ถึงเสียงสะอื้นจะไม่มีให้ได้ยิน แต่หน้าอกของผมที่มันซุกอยู่ก็ชื้นจนรู้ นี่ใครทำมันจนสติแตกขนาดนี้
ผมเลยเอื้อมมือไปเปิดไฟตรงหัวเตียงเพื่อให้มองเห็นอีกคนให้ชัดขึ้น แล้วมันก็ทำให้ผมเห็นแขนเรียวเล็กขาวถลอกปอกเปิกไปหมด แค่นั้นผมก็พอจะรู้แล้วล่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น
"แวน! นี่มันอะไร!" ผมจับแขนมันขึ้นมาดูแล้วถามมันด้วยอารมณ์ที่โกรธสุดขีด แต่ใบหน้าสวยนั้นกลับแหยแล้วร้องหนักกว่าเดิม เหมือนกลัวผมยังไงอย่างนั้น
"มึงตะคอกกู นิสัยไม่ดี"
เห้ยๆ ลืมตัว ขอโทษ กูแค่โมโหที่เห็นมึงเป็นแผล
"ไม่ร้องมึงไม่ร้อง ไหนมาให้กูดูหน่อยสิ เจ็บไหม" ผมอุ้มมันมานั่งซ้อนตักแล้วให้แผ่นหลังเล็กผิงอก มันเองก็ยังคงสะอื้นเล็กน้อย ผมเลยยกแขนมันมาดูให้ชัดขึ้น
แผลนี่ถลอกแล้วก็แดงมาก สงสัยจะล้มแรงน่าดู ผมเลยล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงที่ตัวเองมักจะติดตัวไว้มาเช็ดคราบเลือดรอบๆแผลนั้นเบาๆ
"เจ็บไหม..."
"เจ็บ..."
"เจ็บตรงไหน....บอกมาสิ"
"ตรงนี้...." นิ้วเรียวชี้มาตรงข้อศอก ผมเลยเป่าลมไปตรงแผลนั้น
"หายเจ็บยัง..."
"นิดหน่อย"
หึ เด็กน้อยเอ้ย เหมือนอยากให้ใครมาดูแลเอาใจตอนที่ตัวเองกำลังรู้สึกแย่อย่างนั้นแหละ
น่ารักวะ
"หิวป่าว ไปหาไรกินกันไหม"
"ไม่เอา ไม่อยากกิน" นี่คือมันเข้าโหมดเอาแต่ใจแล้วใช่มั้ย เหมือนเด็กที่ร้องไห้แล้วชอบเอาแต่ใจ
"วันนี้กูซื้อเค้กมาให้ด้วย มึงอยากกินปะ"
"เค้ก! กินๆ" เสียงใสขึ้นมาเชียว นี่มึงเพิ่งร้องไห้ไปเองนะ
"จะกินก็ต้องไปกินข้าวก่อน กูจองโต๊ะไว้แล้ว" ต้องหลอกล่อครับ เดี๋ยวไม่สบายกันพอดี เล่นไม่กินข้าวแบบนี้
แต่อีกคนกลับทำท่าคิดนิดหน่อยแล้วเหลือบมองผม เรียวตาเฉี่ยวนั้นดูเจ้าเล่ห์มากพอมันทำแบบนี้ ผมเลยรีบดันตัวมันให้ไปอาบน้ำ
"ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูไปหายามาทำแผลให้มึงก่อน"
"ไปหาที่ไหน" มันรีบคว้าแขนผมไว้แล้วจ้องตาแป๋ว
จะมาทำตัวเชื่องตอนนี้ทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็อดไปกินข้าวกันพอดี
"เดี๋ยวมา มึงก็รีบอาบน้ำเร็วด้วย" ผมขยี้เส้นผมนุ่มนั้นจนมันต้องปัดมือผมออก ตาเรียวค้อนผมอย่างขัดใจก่อนจะสะบัดก้นหายเข้าไปในห้องน้ำ
น่าตีก้นชิบ
ผมเดินออกมาที่ล็อบบี้ก่อนจะขอกล่องปฐมพยาบาลที่เคาน์เตอร์ เขาก็ดีนะครับ รีบหาให้ผมใหญ่ แต่พอผมจะเดินกลับห้องกลับชนใครบางคนเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย!" ร่างเพรียวล้มลงไปกองกับพื้นแล้วร้องเสียงหลง ผมก็เลยรีบดึงเขาขึ้นมา
"เป็นอะไรรึป่าว" ผมก้มดูตามเนื้อตัวอีกคนแต่ก็ไม่มีแผลอะไร นึกว่าจะต้องซวยซะแล้ว
"ไม่เป็นอะไรครับ อ่าว...พี่ทิว"
รู้จักกูด้วย
แต่พอผมมองหน้ามันให้ชัดๆก็ร้องอ๋อทันที
"ไอซ์ มานี่ได้ไง"
"ผมมาถ่ายเอ็มวีครับ แล้วพี่มาทำอะไรหรอ" มาถ่ายเอ็มวี นี่อย่าบอกนะว่าที่หมากูแขนเดี้ยงแบบนี้เพราะมึง
เล่นไม่ซื่ออีกแล้วนะไอ้ไอซ์
"มาเที่ยวน่ะ"
"หรอครับ แล้วถ้า...ผมขอร่วมทริปกับพี่ด้วย จะได้มั้ย" มันคิดจะทำอะไร มันคงไม่ได้อยากจะมาเที่ยวกับคนอย่างผมหรอกนะ เพราะผมไม่เคยคุยกับมันเลยสักครั้ง
"เออ..."
"แล้วถ้าผมมีอันนี้ล่ะ พี่จะไปเที่ยวกับผมมั้ย"
นี่มึง!!!"
+++++++++++++++++++++++++++++++
131001
ใครก็ได้เอานางไอซ์ไปเก็บที คิดจะทำอะไรกับพี่หมาใหญ่ห๊ะ! เดี๋ยวเจอน้องหมาเล็กกัดซะนี่!!!
ปล. ใครอยากจุ๊บไรท์ มาเลยคร่า พร้อมๆ ฮ่าๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
