สวนด

 ความเดิมตอนที่แล้ว...
ปัง ปัง ปัง โอ๊ย!!
คชาถูกยิง 3 นัด เฉียว 1 นัด
------------------------------------------------------------------------------
"ชา!! ชาอย่าหลับนะ อย่าหลับ!!" ผมรีบอุ้มมาที่รถแล้วเรียกทุกคนมา
"ต้นขับรถนะ เฟรมไปกับต้น เจมส์ดูแลแพรว แพรววานะ แล้วเดี๋ยวตามมา"
ผมให้ต้นขับรถเพราะต้นขับรถเร็วมาก ไม่นานเราก็มาถึงดรงพยาบาล คชาถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วนตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องฉุกเฉินกับ ต้น เฟรม สักพักคุณหมอมาพร้อมกับสิ่งเร่งด่วน
"มีใครมีเลือดกรุ๊ป B บางครับ ตอนนี้ทางเราไม่มีเลยครับ"
"ห๊า!!! พวกเราในนี้ไม่มีใครกรุ๊ปเลือด B เลยนะครับ" ผมเริ่มเครียด
"งั้นถ้าห้องบริจาคเลือดไม่มีใครนำกรุ๊ปเลือด B มาให้เราอีกครึ่งชม.เราช่วยคนไข้ไม่ได้นะครับ"
"ม...ไม่ได้นะครับ"
"ใจเย็นก่อนครับ"
-"คุณหมอคะ โรงพยาบาลข้างกำลังส่งเลือดมาให้คะ ต..แต่" พยาบาลเดินมาพร้อมข่าวดี
"แต่อะไรหรอครับ"
"แต่!! อะไร"
"แต่ถ้ามารถพยาบาลไม่ทันช่วยคนไข้หรอกคะ ต้องใช้เวลา 2 ชม"
"งั้น ผมจะโทรบอกเพื่อน" ผมรีบโทรหาเจมส์ทันทีเพราะโรงพยาบาลนั่นเป็นทางผ่านของพวกเขา
"ฮัลโหล!!! นี่เจมส์ นายผ่านโรงพยาบาลเก่ามาหรือยัง"
/ยังเลย กำลังถึง/
"งั้น แวะให้หน่อย บอกว่ามาขอเลือดฉุกเฉิน"
/ด...ได้พี่/
------------------------ที่โรงพยาบาล>ที่เจมส์ไป<-----------------------------------
"สวัสดีครับ ผมมาจากโรงพยาบาลข้างๆครับ ผมขอเลือดกรุ๊ป B ฉุกเฉินด้วยครับ"
"อ๋อ คะ คุณนนทนันท์ ใช่ไหมคะ นี่คะ"
พยาบาลรีบเอาให้ แล้วผมก็ฝากที่เหลือใช้แพรว แพรววาจัดการ ผมรีบนั่งวินมาครับ
-----------------------------หน้าห้องฉุกเฉิน----------------------------------------
 ตอนนี้ผมอยู่กับเพื่อนๆทุกคนครบครับแต่ขาดอยู่คนเดียว เขาอยู่ในห้องฉุกเฉิน 5 ชม.กว่าแล้ว แล้วก็มีเตียงผู้ป่วยทุกเข็นมากับคุณหมอ ใบหน้าที่แสนจะน่ารักกลับเต็มไปด้วยบาดแผลนอนหลับอยู่บนเตียง
"หมอครับ เป็นไงครับ"
"ตอนนี้หมอมีข่าวร้ายกับข่าวดีครับ อยากจะฟังข่าวไหนก่อนละครับ" คุณหมอพูดเอาผมใจหาย
"ข..ข่าวร้ายครับ"
"คือ คนไข้มีไมเกรนเป็นโรคประจำตัว เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้คนไข้เอ่อ...ค...ความจำเสื่อมชั่วคราวครับ แล้วก็ลูกกระสุน 3 นัดๆแรกโดนที่หน้าท้อง นัดที่สองโดนที่แขนขวาและนัดนี้อันตรายที่สุดเลย
คือออ..โดนที่ขาซ้ายนะ แล้วทำให้คนไข้เดินไม่ได้ครับ"
"ห๊า!!! เดินไม่ได้ ไม่จริง"
"ใจเย็นๆพี่เต๋า เอ่อ..แล้วจะมีโอกาสกลับมาเดินได้อีกไหมครับหมอ" เฟรมปลอบผม
"ก็ขึ้นอยู่กับกำลังใจของน้องเขา แล้วก็ต้องทำกายภาพบำบัดทุกวันนะครับ"
"ขอบคุณครับ" เฟรมเคลียร์ปัญหา
"'งั้นหมอไปนะครับ"
"เดี๋ยวครับหมอ จะไปส่งที่ห้องพักคนไข้ใช่ไหมครับ ผมไปด้วย"
...แล้วพวกเราก็ถึงที่ห้องของคชา
**233**
"ยังไงถ้าอะไรดีขึ้นก็เรียกหมอนะครับ"
"ขอบคุณครับหมอ"
3 วันผ่านไป------------------------------------------------------------------------
"แค่กๆๆ"
"ชา!! ชาฟื้นแล้ว"
"คุณ....."
"พี่เต๋า ชา ชาฟื้น เดี๋ยวเรียกหมอนะ"
ผ่านไปสักครู่------------------------------------------------------------------------
"คนไข้ปกติแล้วครับ แต่อย่าทำอะไรให้จิตเขาเสื่อมนะครับ เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสฟื้นความจำ หมอขอตัวนะครับ"
 ผมดีใจมากที่ชาฟื้น ผมเล่าประสบการณ์ที่เคยอยู่ด้วยกันมา แล้วโทรหาเฟรมขณะที่เฟรมยังเรียนแต่เฟรมก็รับโทรศัพท์
/ห๊า!!! ชาฟื้นแล้ว/ ทุกคนในห้องเรียนตกใจมากสักครู่ก็ดีใจแต่ก็ต้องตกใจกับเสียงที่เฟรมพูดขึ้น
/จำแม้แต่ชื่อตัวเองไม่ได้/
/พอพูดว่านนทนันท์ก็บอกถามว่าใคร/
ทำให้ครูที่นั่นบอกให้เฟรมไปดูเพื่อนที่โรงพยาบาล
----------------------------ติดตามตอนต่อไป---------------------------------------