สวนด

 ความเดิมตอนที่แล้ว...

ปัง ปัง ปัง โอ๊ย!!

คชาถูกยิง 3 นัด เฉียว 1 นัด

------------------------------------------------------------------------------

"ชา!! ชาอย่าหลับนะ อย่าหลับ!!" ผมรีบอุ้มมาที่รถแล้วเรียกทุกคนมา

"ต้นขับรถนะ เฟรมไปกับต้น เจมส์ดูแลแพรว แพรววานะ แล้วเดี๋ยวตามมา"

ผมให้ต้นขับรถเพราะต้นขับรถเร็วมาก ไม่นานเราก็มาถึงดรงพยาบาล คชาถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วนตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องฉุกเฉินกับ ต้น เฟรม สักพักคุณหมอมาพร้อมกับสิ่งเร่งด่วน

"มีใครมีเลือดกรุ๊ป B บางครับ ตอนนี้ทางเราไม่มีเลยครับ"

"ห๊า!!! พวกเราในนี้ไม่มีใครกรุ๊ปเลือด B เลยนะครับ" ผมเริ่มเครียด

"งั้นถ้าห้องบริจาคเลือดไม่มีใครนำกรุ๊ปเลือด B มาให้เราอีกครึ่งชม.เราช่วยคนไข้ไม่ได้นะครับ"

"ม...ไม่ได้นะครับ"

"ใจเย็นก่อนครับ"

-"คุณหมอคะ โรงพยาบาลข้างกำลังส่งเลือดมาให้คะ ต..แต่" พยาบาลเดินมาพร้อมข่าวดี

"แต่อะไรหรอครับ"

"แต่!! อะไร"

"แต่ถ้ามารถพยาบาลไม่ทันช่วยคนไข้หรอกคะ ต้องใช้เวลา 2 ชม"

"งั้น ผมจะโทรบอกเพื่อน" ผมรีบโทรหาเจมส์ทันทีเพราะโรงพยาบาลนั่นเป็นทางผ่านของพวกเขา

"ฮัลโหล!!! นี่เจมส์ นายผ่านโรงพยาบาลเก่ามาหรือยัง"

/ยังเลย กำลังถึง/

"งั้น แวะให้หน่อย บอกว่ามาขอเลือดฉุกเฉิน"

/ด...ได้พี่/

------------------------ที่โรงพยาบาล>ที่เจมส์ไป<-----------------------------------

"สวัสดีครับ ผมมาจากโรงพยาบาลข้างๆครับ ผมขอเลือดกรุ๊ป B ฉุกเฉินด้วยครับ"

"อ๋อ คะ คุณนนทนันท์ ใช่ไหมคะ นี่คะ"

พยาบาลรีบเอาให้ แล้วผมก็ฝากที่เหลือใช้แพรว แพรววาจัดการ ผมรีบนั่งวินมาครับ

-----------------------------หน้าห้องฉุกเฉิน----------------------------------------

 ตอนนี้ผมอยู่กับเพื่อนๆทุกคนครบครับแต่ขาดอยู่คนเดียว เขาอยู่ในห้องฉุกเฉิน 5 ชม.กว่าแล้ว แล้วก็มีเตียงผู้ป่วยทุกเข็นมากับคุณหมอ ใบหน้าที่แสนจะน่ารักกลับเต็มไปด้วยบาดแผลนอนหลับอยู่บนเตียง

"หมอครับ เป็นไงครับ"

"ตอนนี้หมอมีข่าวร้ายกับข่าวดีครับ อยากจะฟังข่าวไหนก่อนละครับ" คุณหมอพูดเอาผมใจหาย

"ข..ข่าวร้ายครับ"

"คือ คนไข้มีไมเกรนเป็นโรคประจำตัว เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้คนไข้เอ่อ...ค...ความจำเสื่อมชั่วคราวครับ แล้วก็ลูกกระสุน 3 นัดๆแรกโดนที่หน้าท้อง นัดที่สองโดนที่แขนขวาและนัดนี้อันตรายที่สุดเลย

คือออ..โดนที่ขาซ้ายนะ แล้วทำให้คนไข้เดินไม่ได้ครับ"

"ห๊า!!! เดินไม่ได้ ไม่จริง"

"ใจเย็นๆพี่เต๋า เอ่อ..แล้วจะมีโอกาสกลับมาเดินได้อีกไหมครับหมอ" เฟรมปลอบผม

"ก็ขึ้นอยู่กับกำลังใจของน้องเขา แล้วก็ต้องทำกายภาพบำบัดทุกวันนะครับ"

"ขอบคุณครับ" เฟรมเคลียร์ปัญหา

"'งั้นหมอไปนะครับ"

"เดี๋ยวครับหมอ จะไปส่งที่ห้องพักคนไข้ใช่ไหมครับ ผมไปด้วย"

...แล้วพวกเราก็ถึงที่ห้องของคชา

**233**

"ยังไงถ้าอะไรดีขึ้นก็เรียกหมอนะครับ"

"ขอบคุณครับหมอ"

3 วันผ่านไป------------------------------------------------------------------------

"แค่กๆๆ"

"ชา!! ชาฟื้นแล้ว"

"คุณ....."

"พี่เต๋า ชา ชาฟื้น เดี๋ยวเรียกหมอนะ"

ผ่านไปสักครู่------------------------------------------------------------------------

"คนไข้ปกติแล้วครับ แต่อย่าทำอะไรให้จิตเขาเสื่อมนะครับ เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสฟื้นความจำ หมอขอตัวนะครับ"

 ผมดีใจมากที่ชาฟื้น ผมเล่าประสบการณ์ที่เคยอยู่ด้วยกันมา แล้วโทรหาเฟรมขณะที่เฟรมยังเรียนแต่เฟรมก็รับโทรศัพท์

/ห๊า!!! ชาฟื้นแล้ว/ ทุกคนในห้องเรียนตกใจมากสักครู่ก็ดีใจแต่ก็ต้องตกใจกับเสียงที่เฟรมพูดขึ้น

/จำแม้แต่ชื่อตัวเองไม่ได้/

/พอพูดว่านนทนันท์ก็บอกถามว่าใคร/

ทำให้ครูที่นั่นบอกให้เฟรมไปดูเพื่อนที่โรงพยาบาล

----------------------------ติดตามตอนต่อไป---------------------------------------