คู่แค้นแสนรัก

          สนามบิน  

 

  "  พี่อิฐ พี่ฟ้า " เมื่อนันทณาเห็นอิฐทินนท์และปลายฟ้าเดินมา ก็วิ่งเข้าสวมกอดอย่างเร็ว

  "  เป็นไงบ้างเด็กดื้อ "  ปลายฟ้าขยี้ผมนันทณาอย่างหมั่นไส้

  "  โอเคค่ะ ^^ ซันคิดถึงพี่ฟ้าจังเลย แล้วไอแสบอยู่ไหนค่ะ " นันทณาเริ่มมองหาภูมินทร์หลานชายสุดที่รักของเธอ

  " น้าซันน ภูคิดถึงจังเลย " เด็กผู้ชายตัวน้อยรีบเดินออกจากหลังผู้เป็นแม่มาหาน้าสาว

  "  น้าซันก็คิดถึงภูเหมือนกันครับ "  นันทณาคุกเข่ากอดหลานชาย ก่อนจะแลกหอมกัน

  " สวัสดีค่ะ พี่อิฐ พี่ฟ้า "  อิณทินีที่เดินตามมาทีหลังเอ่ยทัก

  "  สวัสดีครับ/ ค่ะ " อิฐทินนท์และปลายฟ้ารับไหว้

  "  สวัสดีครับพี่อิฐ " ภาคินเอ่ยทัก

  " ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่ทะเลาะกับยัยซันแล้วหรอ " อิฐทินนท์แปลกใจ เพราะเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมา นมแจ่มจะคอยรายงานอิฐทินนท์ตลอด 

  "  เอ่อออ " 

  "  กลับบ้านกันดีกว่าครับ นมรออยู่ "  โอนุชิตรีบตัดบททันที ก่อนจะเดินไปอุ้มภูมินทร์ไปยังรถ

 

 

     บ้านรัตนาพิพัฒน์  ห้องโถงใหญ่ ทุกคนอยู่พร้อมหน้า

  "  จะครบสองปีแล้ว ว่าไง ยังอยากจะหย่ากันอีกมั้ย " อิฐทินนท์เอ่ยถาม โอนุชิตและอิณทินีมองหน้ากัน

  "  ผมไม่หย่าครับ"  โอนุชิตตอบอย่างมั่นใจ

  "  อ้าว ยัยซันเราหละ ว่าไง ไอโอมันไม่อยากหย่าอีกแล้ว " อิฐทินนท์หันมาถามนันทณา

  " อ้าว ทำไมพี่อิฐมาถามซัน ซันไม่ได้เป็นภรรยาพี่โอสักหน่อย คำถามนี้ต้องถามนู้น อิณทินีนู้น"

  " ยอมอ่อนข้อแล้วหรอค่ะ แม่คุณ "  อิฐทินนท์แซวๆ

  "  นานแล้วย่ะ พ่อประธานบริษัทยักษ์ใหญ่แต่กลัวเมีย "

 

  "  ใครวะ กลัวเมีย แกหรอว่ะไอโอ ไม่ได้นะเว้ย เราต้องเป็นช้างเท้าหน้า จะมากลัวมงกลัวเมียอยู่ไม่ได้ ไม่ไหวๆ"

  " ป๊า นั้นแหละ กลัว ม๊า น้าโอไม่ได้กลัวสักหน่อย "  ภูมินทร์ตอบอย่างไร้เดียงสา

  " ไม่ได้กลัวหรอกซัน แค่พูดสองสามคำก็หยุดแล้ว " ปลายฟ้าแซว

  "  แหมทำเป็นคุยนะพี่อิฐ อย่างผมนะไม่มีวันกลัวหรอก คนนี้ผมเอาอยู่ "

  " งั้นอิณจะหย่า " อิณทินีล้อโอนุชิตเล่น

  "  เอ้ย ไม่ได้นะหย่าไม่ได้ ถ้าหย่าแล้วพี่จะอยู่กับใครหละ ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอม "

  "  น้าโอก็กลัวเมีย 5555" 

  "  ไอแสบบบบบ "  โอนุชิตจับภูมินทร์มาจักกะจี้อยางหมั่นไส้ 

  " ไอชาย ว่าแต่แกเมื่อไหร่จะหาเมียสักที " ภาคินกับนันทณาสะดุ้งกับคำถามยิงตรงของอิฐทินนท์ โอนุชิต อิณทินี ภาคิน และนันทณามองหน้ากัน

  " เอ่อ เอ่อออ  "  ภาคินหน้าซีดกลัวเผลอหลุดความลับ

  "  เอ้อ พี่อิฐ พรุ่งนี้เราไปไร่ส้มกันดีมั้ย พี่ไม่ได้ไปนานแล้วนิ ถือโอกาสไปเที่ยวซะเลย อิณกับไอชายจะได้กลับบ้านด้วย"  โอนุชิตรีบตัดบททันที 

  "  เออ ก็ดีเหมือนกัน ฟ้าอยากไปมั้ย "

  "  ไปสิค่ะ อยากไปอยู่เหมือนกัน"

  " ซันไม่ไปนะค่ะ ซันนัดเพื่อนไว้ "

  " ไม่ได้ !" ภาคินพูดเสียงแข็งทุกคนหันมามองหน้าอย่างสงสัย 

  "  น้าซัน ไปเถอะนะ ภูอยากไปเที่ยวกับน้าซัน  นะภูอยากไปเที่ยว นะครับ นะนะ " ภูมินทร์อ้อนสุดริด ภาคินดีใจใหญ่ที่มีตัวช่วย

  " ไปๆ ไปก็ไป " ภูมินทร์ เข้ามากอดอ้อนน้าสาว ภาคินยิ้มได้ใจ 

 

 

    ไร่ส้มอธิพัฒน์ธนากร รถหรูสองคันจอดอยู่หน้าบ้านใหญ่ ทุกคนลงมาจากรถ ปาอ้อมและป้าอรรอต้อนรับอยู่

  "  สวัสดีครับป้าอ้อม ป้าอร นี่ปลายฟ้า ภรรยาผม นี่ภูมินทร์ลูกชายผมครับ " 

  " สวัสดีค่ะคุณอิฐ ไม่ได้เจอตั้งนาน ภรรยาสวยนะค่ะ " ป้าอ้อมเอ่ยทัก ก่อนจะหันไปยิ้มกับปลายฟ้า

  "  เชิญทุกคนเข้าบ้านก่อนนะค่ะ ป้าทำอาหารไว้แล้ว " 

  " น้าซันๆ ภูอยากกินส้ม ส้มจากต้นส้มเลย เดี๋ยวกินข้าวเสร็จพาภูไปหน่อยนะ " ภูมินทร์ แกว่งมือน้าสาวไปมาอย่างอ้อนๆ

  "  หอมก่อนเดี๋ยวพาไป " นันทราคุกเข่าลงเพื่อรับรอยจูบจากเด็กน้อย 

  "  ไปด้วยคนได้มั้ยครับ ^^" ภาคินอาศัยจังหวะที่ทุกคนเดินเข้าบ้านไปหมดแล้ว เอ้ยถามภูมินทร์

  " ใครครับน้าซัน " ภูมินทร์มองหน้าภาคิน งงๆ

  " ไม่รู้สิ น้าซันไม่รู้จัก " นันทณาเบือนหน้าหนี

  " อา ชื่อ อาชายครับ อาเป็นเจ้าของไร่ส้มนี้ ที่ท้ายไร่มีน้ำตกด้วยนะ ภูอยากไปมั้ยเดี๋ยวอาพาไป" ภาคินได้โอกาสก็เอาใหญ่

  "  น้าซันภูอยากเล่นน้ำตก พาไปหน่อยนะ นะครับนะนะ "

  "  ไม่เก็บอย่างเดียวก็พอนะ"

  "  ไม่เอา ภูอยากไปน้ำตกด้วยนะ นะ ไปกันสามคน อาชาย น้าซันแล้วก็ภู นะนะ"

  "  แต่น้าซันไม่อยากไป "

 

  " น้าซันไม่รักภูแล้วใช่มั้ยครับ ภูไปกับอาชายสองคนก็ได้ น้าซันใจร้าย น้าซันไม่รักภู"

  " นี่ตามใจหลานหน่อยสิ นานๆครั้งกว่าจะมา ทำเป็นเล่นตัวอยุ่ได้ ไม่ไหวเลย " ภาคินแขวะนันทณา

  " นายมันชอบฉวยโอกาส " 

  " โอเคครับ เดี๋ยวไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยไปน้ำตกกัน " นันทณาหันมามองหน้าเด็กน้อยก็ใจอ่อน เพราะตอนนี้ภูมินทร์เริ่มตาแดงๆมีน้ำตาคลอๆแล้ว

   " เย้ๆๆๆ  งั้นไปกินข้าวกัน เร็วๆเลยนะ จะได้ไปน้ำตก " ภูมินทร์รีบวิ่งเข้าบ้านทันที

 

 

    บริเวรน้ำตกท้ายไร่ ทั้งสาม กำลังว่ายน้ำกันอย่างสนุก โดยที่ภูมินทร์อยู่ในอ้อมกอดของภาคินตลอด 

  " หนาวมั้ยตัวเล็ก " ภาคินชูตัวภูมนทร์ขึ้นเหนือหัว ภูมินทร์หัวเราะชอบใจใหญ่

  " พี่ชาย เดี๋ยวภูก็ตกน้ำหรอก " 

  " เมื่อกี้เรียกว่าอะไรนะ " เขาดีใจไม่น้อยที่เธอเรียกเขาแบบสนิทสนม

  " นายอย่าทำแบบนั้นสิ ถ้าภูตกน้ำ ชั้ลไม่เอานายไว้แน่ "

  " ไม่ตกหรอกน้าซัน อาชายแข็งแรง "

  " เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ " นันทณางอล ว่ายน้ำออกไปห่างๆ 

 

    กริ๊งงง  กริ๊งง กริ๊งงงง  เสียงโทรศพท์ภาคินดังขึ้น ภาคินว่ายน้ำกลับฝั่งพร้อมกับภูมินทร์เพื่อไปรับโทรศัพท์   นันทณาแอบฟังอยู่ห่างๆ

 

  " ฮัลโหล" 

  " มาถึงแล้วหรอ อีกครึ่งชั่วโมงผมจะถึงไปที่นั้นนะ เดินดูของไปก่อน " 

  " อาชายคุยกับแฟนหรอครับ " ภูมินทร์ที่นั่งฟังอยู่เอ่ยถามอย่างสงสัย นันทณาใจหายทันทีที่ได้ยิน

  "  เป็นเด็กเป็นเล็กรู้จักคำว่าแฟนด้วย " ภาคินขยี้ผมภูมิทร์อย่างหมั่ยไส้ในความแก่แดด

  " ก็เมื่อกี่ภูได้ยินเป็นเสียงผู้หญิง " คำพูดของหลานชายทำเอาน้าสาวหน้าเสียในทันทีที่ได้ยิน 

  " เดี๋ยวชั้ลเข้าไปในเมืองก่อนนะ ภูอาชายไปธุระก่อนนะครับ " ภาคินรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ถูกภูมินทร์รั้งไว้

  " ภูอยากไปเที่ยวในเมือง "

  " อย่ารบกวนเค้าเลย ภู เค้าลงมีธุระสำคัญ" นันทณาหน้างอลเริ่มประชดประชัน

  " ไปสิ ชวนน้าซันไปด้วย ถ้าน้าซันไป อาชายจะพาไป "

  " ชั้ลไม่ไป !"

  "  น้าซันไปเถอะนะ ภูอยากไปเที่ยวในเมือง ไปนะ นะนะ นะครับ นะนะ "

  " แต่น้า..."

  " น้าซันไม่รักภู"

  " รักสิ "

  "  งั้นก็ต้องไปกับภู " นันทณาพยักหน้ารับคำอย่างจำยอม ภูมินทร์ดีใจใหญ่ ภาคินแอบยิ้ม ก่อนจะยักคิ้วใส่นันทณาอย่างเหนือชั้น

 

 

     ในเมือง  ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง 

 

  " ฟาง " ภาคินเอ่ยทักหญิงสาวที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ หญิงสาวคนนั้นยืนขึ้้น ทั้งคู่กอดกัน นันทณาหัวใจแป๋วทันทีกับสิ่งที่เห็น

  " คิดถึงจังเลย สบายดีมั้ย " ภาคินเอ่ยถาม นันทณาสีหน้าไม่ค่อยพอใจ

  "  สบายดีสิ ว่าแต่มากับใครหรอ " หญิงสาวคนนั้นเอ่ยถาม ภาคินกระซิบบอกข้างหู ทั้งคู่ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น นันทณาทำตัวไม่ถูก หัวใจก็ร้อนระอุแทบจะระเบิดกับท่าทีสนิทสนมของภาคินกับหญิงสาว

  " เชิญนั่งก่อนเลยค่ะ " ฟางเชิญทุกคนให้นั่ง

  " ภูอยากกินเค้กมั้ย " ภาคินเอ่ยถาม

  " กินครับ พี่ฟางเป็นแฟนอาชายหรอครับ" ภูมิทร์เอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา ฟางยินแต่ไม่ตอบคำถาม ภาคินเองก็ยิน นันทณาใจหายทันที เธอเหมือนอยากจะเดินออกไปจากตรงนั้ันซะวินาทีนี้เลย ภาคินเดินไปหยิบเค้กมาให้กับภูมินทร์

  " ชาย ชายชอบแบบไหน " ฟางยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาให้แก่ภาคิน หนังสือคล้ายๆกับจัดซุ้มแต่งงาน นันทณาแอบดูอยู่ห่างๆ

  "  เอาโทนสีขาวดีกว่า ฟางว่าเหมาะมั้ย "

  " ก็ได้นะ มีสีครีม สีน้ำตาลอ่อนๆ ไล่ไปจนเข้มๆ มาผสมผสาน ฟางว่ามันสวยมากเลยนะ " 

  " ตำแหน่งที่สองจะจัดยังไงดีหละ " 

  " แบบนี่ๆ ฟางว่าเข้ากับนิสัยผูหญิงดีนะ ชายว่ายังไง "

  "  ดีเลยๆ แบบนี้แหละ " ภาคินและฟางคุยกัน โดยที่ไม่สนใจนันทณาแม้แต่น้อย นันทณาสับสนกับเหตุการณตรงหน้า หนังสือเล่มนั้น เป็นหนังสือที่ใช้จัดซุ้มแต่งงาน เมื่อคืนเขาทำเหมือนเขารักเธอ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ว่านั่งคุยเรื่องแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น

  " แล้วแหวนหละ ฟางได้รับแล้วยัง"

  " ได้รับแล้ว สวยมากเลยนะชาย เลือกเก่งมาก "

  " ทุกอย่างน่าจะเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ขอแต่งงาน" 

  " ก็รีบๆขอสิ "  นันทณาแทบจะขาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน นี่เขาถูกผู้คนนี้หลอกหรอกหรือ เมื่อคืนมันคงเป็นแค่ฝันเหมือนที่เธอคิดไว้จริงๆ ทำไมเธอต้องมานั่งเสียใจซ้ำซากกับผู้ชายคนนี้

  " ชาย ฟางกลับก่อนนะ เดี๋ยวค่อยโทรคุยกันนะ" 

  " กลับก่อนนะค่ะ " หญิงสาวคนนั้น หันมาเอ่ยลานันทณา เธอยิ้มตอบเล็กน้อยก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเดินออกไป

  " จะกลับกันเลยมั้ย ภูอยากไปเที่ยวที่ไหนอีกมั้ย"

  " ไม่ดีกว่าครับอาชาย ภูอิ่ม เริ่มง่วงแล้ว"

  " ซันจะไปไหนอีกมั้ย"

  " กลับเถอะ " นันทณาลุกขึ้น จูงมือภูมินทร์เดินออกไปที่รถทันที