คู่แค้นแสนรัก

      ช่วงสายของวันใหม่ ราชันย์ที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินเข้ามายังเตียงที่ยังคงมีเพียงร่างของหญิงสาวที่นั่งนอนหลับสนิทอยู่ ไม่นานนัก ผ้าห่มที่คลุมร่างของเธอไว้ก็ถูกดึงออก พร้อมกับผมของหญิงสาวที่ยุ่งเหยิงจากการโดนขยี้ผมของราชันย์
 
   "  ตื่น ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " ปากก็พูดไป มือก็ขยี้ผมนันทณาต่อไป
   "  ตื่นแล้วๆๆๆ  หยุดๆ หยุดก่อนพี่ราชานนนนนน"  นันทณาลุกย่างเร็วทันทีกับการปลุกของราชันย์
   "  5555 หน้าเอ๋อมากอะ 5555" ราชันย์ยืนขำกลิ้งกับใบหน้าหญิงสาวที่บูดบึ้ง
   "  ยังง่วงอยู่เลย รีบไปไหนเนี่ย" 
   "  ปีนหน้าผา ไปมั้ย ?"
   "  O-O  ไปๆๆๆๆ  เดี๋ยวอาบน้ำก่อน รอแปบนึงนะ" นันทณารีบลุกจากเตียงและเข้าห้องน้ำทันที
   "  15 นาทีนะ  รีบๆ"  ราชันย์เดินออกปนอกบ้านเพื่อขนสัมภาระขึ้นรถ ไม่นานนันทณาก็เดินออกมาจากบ้านในชุดทะมัดทะแมงพร้อมลุยเต็มที
   " เร็วดี ขึ้นรถเลย" รถหรูของราชันย์ ขับไปถึงจุดหมายปลายทาง  ทั้งคู่ลงจากรถและเตรียมลุยกับความสนุกในทางข้างหน้าอย่างเต็มที่ ใบหน้าของทั้งสองเต็มเปี่ยมไปด้วยร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะ ความคล่องแคล่วในการปีนผาของทั้งคู่ ทำให้รู้ว่า มันไม่ใช่ครั้งแรกของเขาทั้งสองเลย
   "  นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้มา"
    "  ก็พี่มัวแต่ไปเล่นตามล่าหากระสุนปืนกับศัตรูอยู่นิ" นันทณาพูดพลางปีนขึ้นไปเรื่อยๆ
   "  ทำยังกับว่าพี่ชอบยังงั้นแหละ "
   "  นั้นนะสิ แต่ก็หลายปีจริงๆนะ ที่เราไม่ได้ปีนผาแบบนี้ "
   "  ใช่ นานมาก " ทั้งคู่หันมาสบตากัน อดีตที่เขาและเธอเคยทำอะไรแบบนี้ด้วยกัน ก่อนที่จะต้องแยกจากกันหลายปี
   "  ตอนเราห่างกัน ซันคิดถึงพี่รึป่าว"
   "  คิดถึงซิ เป็นห่วงมากด้วยนะ ซันติดต่อหาพี่ตลอดแต่ก็ติดต่อไม่ได้  แล้วพี่คิดถึงซันมั้ย" 
   "  ไม่คิด 5555" ราชันย์ตอบกวนๆ ก่อนจะรีบปีนขึ้นไปแซงหน้านันทณา 
   " ให้มันได้อย่างนี้สิ !" ทั้งคู่ปีนป่ายจนถึงจุดสูงสุด ก่อนจะค่อยๆปล่อยตัวเองลงมายังพื้นดิน
   "  สนุกมั้ย"
   "  สนุกมากกก  ไปเล่นน้ำตกกันต่อนะ เอาให้ลืมความเศร้าไปเลย" ราชันย์ชะงักกับคำพูดของนันทณา
   "  เศร้าอะไร ! ??"
   "  อ่อ เอ่ออ  ก็เศร้าที่พี่จะแต่งงานไง "
   "  โกหก" ราชันย์พูดจบก็เดินมาเชือกพยุงตัวให้หญิงสาว
 
   "  ตกลงจะไปเล่นน้ำตกมั้ยค่ะ" เธอเริ่มใช้ลูกไม้การอ้อนวอดจากเขาเหมือนเช่นเคย
  "  อีกแล้ว มาไม้นี้อีกแล้ว อ้อนได้อ้อนดีจริงๆ  หอมก่อนเดี๋ยวพาไป" ราชันย์ยื่นหน้ามาใกล้นันทณา
  "  พี่เชน นี่เราอยู่เมืองไทยนะ ไม่ได้ๆ ไม่เอา "
  "  ทำไม น้องหอมพี่ มันผิดตรงไหน ไม่หอมก็ไม่ไป" ราชันย์จะเดินหนี
  "  โอเคๆ ครั้งเดียวนะ " ราชันย์ยักคิ้ว นันทณาหอมแก้มราชันย์
  "  ก็แค่เนี๊ยย" ความสุขเล็กๆที่เขาได้รับจากเธอเป็นประจำ เมื่อเธอต้องการอะไรจากเขา  ทั้งคู่เดินขึ้นรถ แล้วขับออกไปยังน้ำตกในบริเวณใกล้เคียงกัน ทริปครั้งนี้ มันทำให้ทั้งคู่มีความสุขมาก หลังจากที่เขาและเธอไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันมานานมาก รถหรูจอดอยู่ที่หน้าทางเข้าน้ำตก นันทณารีบลงจากรถและวิ่งไปที่น้ำตกอย่างเร็ว ราชันย์ส่ายหน้าขำๆกับการทำตัวเป็นเด็กๆของนันทณา
  "  เร็วสิพี่เชน รีบๆหน่อยนี่ก็จะค่ำแล้ว เดี๋ยวได้เล่นไม่นาน " หญิงสาวที่กระโดดลงไปในน้ำเหมือนเด็กๆ หันมาชวนชายหนุ่มที่ยังคงเดินช้าๆ 
  " เล่นเถอะ เดี๋ยวพี่รอตรงนี้"
  "  ไม่เอาลงมาเล่นด้วยกัน เร็วๆสิ" นันทณาขึ้นจากน้ำ ลงไปอ้อนราชันย์ให้มาเล่นกับเธอ
  "  ไม่เอาขี้เกียจเปลี่ยนเสื้ออีก ไปเล่นคนเดียวเลยไป"
  "  ไม่มาดีๆ ก็ต้องมีใช้กำลังกันบ้างหละ " หญิงสาวพยามลากชายหนุ่มร่างสูงลงน้ำ แต่ตัวเธอเองกลับโดดอุ้มและถูกโยนลงน้ำในที่สุด
  "  5555 สมน้ำหน้า .....  อ้าว เห้ย หายไปไหน  ซัน !! ซัน !!  ซัน !!  อย่าเล่นแบบนี้สิ ซัน !! ขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ซัน !!"  ชายหนุ่มตกใจ เมื่อหลังจากที่เขาโยนเธอลไปในน้ำ เธอยังไม่โผล่ขึ้นมาอีกเลย เขาตัดสินใจกระโดลงไปในน้ำทันที ชายหนุ่มดำน้ำ อยู่นาน แต่ก็ไม่เจอกับหญิงสาว ใจคอเขาเริ่มไม่ดี เรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมตอบรับสักที 
  " จ๊เอ๋ ^^" หญิงสาวที่แอบอยู่หลังโขดหิน เมื่อแกล้งเขาจนสมใจก็ยอมปรากฎตัวออกมา แต่หารู้มั้ยว่าสิ่งที่เธอทำ มันทำให้เขาโกรธเธอ ราชันย์ขึ้นจากน้ำและเดินไปยังรถทันที หญิงสาวหน้าจ๊อย
  "  ซันขอโทษ ซันแค่อยากเอาคืนที่พี่โยนซันลงน้ำก็แค่นั้น ที่หลัซันจะไม่ทำอีก ยกโทษให้ซันน๊าาา"  นันทณาเดินไปออดอ้อนราชันย์ มือเล็กสะกิดแขนขอเขาเป็นการง้องอน
  "  ขอโทษจริงๆนะ ซันจะไม่ทำอีก สัญญา" หญิงสาวชูนิ้วก้อยขึ้น
  "  เล่นไม่รู้เรื่องเลย " 
  "  แหมทีตัวเองโยนคนอื่นลงน้ำ เล่นรู้เรื่อง ว่างั้นเถอะ"
  " เอ้า กวนตีนนิ " ราชันย์ขำๆ ก่อนจะดึงร่างเล็กมาไว้ในอ้อมกอด
 
  "  เอ้าแต๊ะอั๋งหนิ"
  " เอ้า แล้วจะทำไม"
  "  เอ้า ก็โดนหยิกนะสิ" มือเล็กหยิกหน้าท้องแข็งของราชันย์
  "  เจ็บๆๆๆ  ปล่อยก่อนๆๆๆ  เจ็บบบ โอ้ยยยย  ไม่ปล่อยใช่มั้ย " แก้มหญิงสาวถูกหอมเป็นการรับโทษ
  "  แต๊ะอั๋งอีกแล้ว  ผู้ชายนี่ไวจริงๆ " 
  "  โกรธหรอ "
  " โด่เอ้ยย ทำเป็นจ๋อยย  พี่หอมจนซันชินไปแล้ว ซันจะโกรธทำไม ทำมาเป็นรู้สึกผิด หล่อนะเรา 5555" 
  "  ก็เห็นเหมือนจะโกรธ ไอเราก็ตกใจ"
  "  โกรธคนอื่น ไม่ได้โกรธพี่สักหน่อย  กลับดีกว่า มืดแล้วเนี่ย" ใบหน้าของเขาล่องลอยเรามาในใจของเธอตลอดเวลา จะสุขก็ไม่สุข จะทุกข์ก็ไม่ทุกข์ มันคือความรู้สึกของเธอในตอนนี้
 
    บ้านรัตนาพิพัฒน์  อิณทินีกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ภายในห้องนอน โดยที่โอนุชิต พยามขัดขวาง
  "  อิณจะไปทำไม ให้มันจัดการเองบ้างสิ มันเป็นคนสร้างปัญหาทุกอย่างขึ้นมาเอง มันก็ต้องแก้เอง"
  "  อิณรู้ดีว่าพี่ชายเป็นคนยังไง อิณเลยต้องไปแก้ปัญหาเองไงค่ะ"
  "  ก็ปล่อยให้มันกินเหล้า ไปจนตาย ถ้ามันคิดได้อยู่แค่นั้น"
  "  พี่โอ !!"
  "  พี่ไม่ให้ไป !"
  "  อิณจะไป อิณตัดสินใจแล้วค่ะ "
  " จะไปกี่วัน"
  " จนกว่างานที่ไร่จะเรียบร้อยค่ะ"
  " งั้นก็ไป พี่ไปด้วย" โอนุชิตเดินไปเปิดตู้เสือผ้าทันทีที่พูดจบ 
  "  อิณจัดการเอง พี่ไม่ต้องไป" 
  "  พี่ตัดสินใจแล้ว ! ดูจากสภาพไอายตอนนี้ อิณคนเดียวรับมือกับมันไม่ไหวหรอก ต้องรอคนกว่าซันจะกลับมา"  
 
 
       ภาคินที่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านท้ายไร่  ขวดเหล้าภายในบ้านวางเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด เสื้อผ้าที่ใช้แล้ววางอยู่เต็มห้องอยากกระจัดกระจาย สภาพบ้านเละเทะดูแทบไม่ได้ บนโซฟา มีร่างชายหนุ่มที่แทบจะไม่มีสติเพราะริษเหล้า ใบหน้าหมองคล้ำจากการไม่หลับไม่นอน ในมือ ถือขวดเหล้า และยกขึ้นมาดื่มเรื่อยๆ
 
  " คงมาจะความสุขกันมากสินะ หายไปสามวันสามคืนแบบนี้ กลับมาคงจะได้ลูกมาด้วย " น้ำเสียงคนเมาที่แบจะฟังไม่รู้เรื่อง คำประชดประชันของเขาที่พูดออกเพื่อระบายคววามในใจกับสิ่งที่เขารู้สึก
 
 " ใช่สิ ชั้ลมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง ชั้ลมันสู้มันไม่ได้สักอย่างง"