คู่แค้นแสนรัก

      " นี่ พามาเที่ยวนะครับ ไม่ได้พามาอมทุกข์ " ราชันย์ที่เล่นน้ำทะเลอยู่วิ่งมาหาหญิงสาวที่นั่งหน้าซึมเศร้าอยู่รมหาดทรายขาว

      " ซันก็แค่คิดอะไรนิดหน่อย " 

      " คิดอะไรอยู่ " 

      "  ก็คิดเรื่อยเปื่อย  นิพี่ราชันย์ ถามอะไรหน่อยสิ" 

      " เรียกชื่อที่มันดูสนิทกันมากกว่านี่ได้มั้ย บอกไม่รู่กี่รอบแล้วไม่เคยทำตามเลย ขัดใจจริงๆ" ราชันยืนั่งลงข้างๆนันทณา สีหน้าหงุดหงิด

     "  ชื่อราชันย์ เพราะดีออก ใช่มั้ยค่ะ พี่ราชานนนน^^" ความกวนๆ ของเธอคือต้นตอของความรักของเขา  มือหนาของราชันย์ขยี้ผมนันทณาอย่างยุ่งเหยิง

    "  ตลอดดดด  ผมยังกับรังไก่ พี่หนิ อะไรก็ไม่รู้" นันทณาผลักราชันย์อย่างหมั่นไส้

    "  เห้อ  ไม่นานก็ต้องแต่งงานแล้ว  "  ราชันย์ถอนหายใจยกใหญ่

    "  ดูทำเข้า ยังกับไม่อยากแต่ง " 

    "  อยากแต่งซิ อยากแต่งกับคนรัก ไม่ใช่แต่งกับคนที่ไม่ได้รัก " 

    "  พี่เชน ทำไมพูดแบบนั้น" นันทณามองหน้าราชันย์อย่างสงสัย

    "  พี่ยังรักเธออยู่ เลยรักคนอื่นไม่ได้ " ใบหน้าชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความจริงจัง ประโยคเดิมๆและบ่อยครั้งที่หญิงสาวได้ยินจนชินหู แต่เธอก็ดีใจทุกครั้งที่ได้รับฟัง 

    "  ก็แน่สิ พี่ก็ต้องรักน้องสาวคนเดียวเท่านั้น ห้ามรักผู้หญิงอื่นแบบน้องสาว แต่ถ้ารักผู้หญิงอื่นแบบคนรัก ซันอนุญาต" หญิงสาวยักคิ้ว อย่างกวนๆ

    "  ขยันเปลี่ยนเรื่องนักนะ"

    "  อย่างพี่ต้องเจอคนที่เฟี้ยวกว่าซัน แบบซันนะมันธรรดมาเกินไป " 

    "  ยังไง " ชายหนุ่มขมวดคิ้ว งง 

    "  ก็พี่เป็นมาเฟีย เมียมาเฟียกต้องเฟี้ยวๆหน่อย ปากกล้า ใจกล้าสู้คน ไม่กลัวอะไร ใจถึง ใจแกล้ง สวย เซ็กซี่แต่ก็แบบแมนๆหน่อย ลุยๆอะ ไรงี้มันถึงจะเข้ากับพี่ แล้วดูซัน กลัวตุ๊กแก กลัวผี อะไรไม่รู้ มันไม่ใช่นะกิ๊ฟ " หญิงสาวเพ้อๆ จิตนาการถึงผู้หญิงที่เธอวาดไว้

   "  ไม่มีผู้หญิงแบบนั้นหรอก เพ้อเจ้อใหญ่แล้วเรา " ชายหนุ่มผลักศรีษะหญิงสาวเบาๆ

   " เดี๋ยวก็เจอ คอยดู ไม่นานนี้แหละ " 

   "  พอๆ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ไปเล่นน้ำดีกว่าไป " ราชันย์วางมือนันทณาลงเล่นน้ำทะเลด้วยกันอย่างสนุกสนาน 

                          .....................................................

         ไร่ส้ม  ป้าอ้อมที่โทรศัพท์มาฟ้องอิณทินีกับพฤติกรรมแย่ๆ แบบเดิมๆของภาคิน ทั้งกินเหล้า เมา ไม่รับรู้อะไร การงานไม่ยอมทำ ไม่ดูแลไร่ เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านท้ายสวน 

     "  ช่วยด้วยนะค่ะคุณหนู ป้าไปพูดไม่ได้เลยค่ะ ถูกอาละวาดออกมาทุกทีเลย"

    "  เดี๋ยวอิณจัดการเองค่ะ ขอบคุณนะค่ะป้าอ้อมที่โทรมาบอก  ด้วยดูแลพี่ชายด้วยนะค่ะ" อิณทินีวางโทรศัพท์ ก็เดินขึ้นห้องไปถามโอนุชิต เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนที่เธอไม่อยู่  เพราะเธอเองตอนนี้ก็เดาไม่ออกว่าพี่ชายตัวเองเป็นแบบนี้เพราะอะไร

    "  พี่โอ "

    "  ว่าไง มีอะไรรึป่าว"

    "  ตอนอิณไม่อยู่ มีอะไรเกิดขึ้นรึป่าว  ระหว่างพี่ชายกับซัน" 

    "  ถามทำไม !"

    "  เอ่อ คือ  อิณคิดว่าเค้าสองคนทะเลาะกัน เพราะตอนนี้พี่ชายเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว เป็นเหมือนครั้งก่อนที่ผ่านมาแถมยังเป็นหนักกว่าเดิมอีก  อิณแค่อยากรูว่าเพราะอะไร"

   "  อย่ารู้เลย ปล่อยให้มันแก้ปัญหาเองบ้าง แล้วก็หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว"

   "  แต่อิณอยากรู้ ! บอกอิณหน่อยสิ "

   "  ชั้ลไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก ไปนอน !" โอนุิตดุ

   "  ก้ชั้ลอยากรู้หนิ ถ้าไม่บอกชั้ลจะโทรไปถามซัน !" อิณทินีไม่พอใจที่โอนุชิตเรียกเธอแบบห่างเหิน

   " อย่าถามซันเรื่องนี้ "

   "  งั้นก็บอกว่าสิ มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ"

   "  ใช่ !!!" ความโกรธเริ่มทำงานอีกครั้ง

   "  ก็บอกมาสิ !!! " 

   " อิณ ไปนอนเถอะ พี่ไม่อยากพูดแล้ว " โอนุชิตยอมอ่อนลง เขาไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้ภรรยาสาวรู้ เพราะกลัวเรื่องมันจะไปกันใหญ่

   "  ไร่มันกำลังจะพังอยูแล้ว เจ้าของไร่มันเอาแต่เมาจนไม่เอาการเอางาน ใครก็เข้าหน้าไม่ติด มีอิณคนเดียวที่จะคุยรู้เรื่อง แต่อิณไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ว่าที่พี่ชายเป็นแบบนี้เพราะทะเลาะกับซัน แต่นี้เป็นหนักมาก อาละวาดจนบ้านแทบพัง มันหนักเกินไป คนงานก็ไม่รู้จะอยู่กันยังไง ทำอะไรไม่ถูก ป้าอ้อม ป้าอรก็เข้าหน้าไม่ติด เพราะอย่างนี้ไงอิณถึงยากรู้ว่ามันหนักหนาขนาดไหนกันที่พี่ชายเป็นได้ถึงขนาดนั้น"

   "  ไอชายมันเข้าใจผิดว่าซันเป็นคนทำร้ายอิณ มันตามซันไปที่บ้านที่หัวหิน โดยที่พี่ไม่รู้ มันข่มขืนซัน แบบนี่หนักพอมั้ย" โอนุชิตพูดจบก็เดินออกจากห้องทันที  อิณทินีหน้าเหวอ อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

                                      ...........................................

               โต๊ะอาหารดินเนอร์ ที่ถูกจัดขึ้นใต้แสงเทียน ริมทะเล อย่างสวยหรูและโรแมนติก อาหารสุดโปรดของนันทณาถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอยากครบถ้วน ราชันย์ที่อยู่ในชุดสบายๆสีขาว ยืนรออยู่หน้าห้อง เหลือเพียงนันทณาที่ยังคงแต่งตัวอยู่ภายในห้อง  ราชันย์เดินออกจากหน้าห้องลงสู่ริมทะเล เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์

   " ช้าจริงๆ เด็กคนนี้"  เขาเดินไปเรื่อยๆ ตามหาดทรายขาว พระจันทร์ในค่ำคืนนี้ช่างงดงามเหลือเกิน เขาหยุดเดินเงยหน้ามองพระจันทร์อย่างสบายอารมณ์

   " โอ้ย !!  ใครกันวะ !  ชนชั้ลล้มแล้วคิดจะหนีหรอ "  ราชันย์ที่โดนชนล้มลง หันมองร่างที่วิ่งหนีไป อย่างโกรธ ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งตามไป

   "  หยุด  ชั้ลบอกให้หยุด  หยุด !!!"  

   "  โอ้ย !! ชั้ลเจ็บนะ ปล่อยสิ ปล่อย !!"  

   " ผู้หญิงหรอ !"

   " หน้าชั้ลมันเหมือนผู้ชายมากหรือไงฮะ !!"

   " พี่เชน ๆ !!  เกิดอะไรขึ้น"  ราชันย์ที่หันมาตามเสียงเรียกของนันทณา เพ้อปล่อยมือคนที่ทำร้ายตนเอง หญิงสาวรีบวิ่งหนีไปอย่างเร็ว

   " หนีไปแล้ว" ราชันย์หันมองตามหลังหญิงสาวผู้นั้น แต่ก็ไม่ตามไป

   " ใครหรอค่ะ " นันทณางง

   " ไม่รู้สิ อยู่ๆก็วิ่งมาชนแล้วก็วิ่งหนี  หน้าตาก็สวย ไม่น่าเป็นทอม" 

   " ไปกินข้าวดีกว่าหิว " นันทณาพูดพร้อมเอามือมาลูบหน้าท้อง

  " หิวตลอด  ไปๆ " ราชันย์กอดคอนันทณาไปยังโต๊ะอาหาร

  " ของชอบเราทั้งนั้นเลยนะ  กินให้หมดอย่าให้เหลือ"  ราชันย์ตักอาหารใส่จานนันทณา

  " ขอบคุณค่ะ  .... เอ่อ นี่ พี่เชน แล้วพี่จะแต่งงานเมื่อไหร่ " 

  " อาทิตย์หน้า "

  "  แต่งกับพี่แอนนา ?"

  " อือ  ไม่ใช่คนที่เราเพ้อไว้เมื่อตอนเย็นหรอกนะ "

  " นั้นนะสิ ลืมพี่แอนนาไปเลย 555 "

  "  ซันกับภาคินเป็นอะไรกัน "  เพล็งง ! เสียงช้อนกระทบกับจานข้าวของหญิงสาว

  "  เอ่อออ  เค้าเป็นพี่ชายของอิณค่ะ" ใบหน้าเธอดูซีดเมื่อได้ยินกับคำถามตรงๆของราชันย์

  " พี่ไม่ได้ถามว่าภาคินเป็นอะไรกับอิณ"

  "  กินต่อเถอะนะ ซันไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีก" หญิงสาวอ้อนวอดอย่างจริงจัง

  " เรารักผู้ชายคนนี้ใช่มั้ย" 

  " พี่เชน ซันบอกว่าอย่าพูดแล้วไง ไม่รู้เรื่องหรอ" ใบหน้าเธอดูเศร้าทันที 

  " พี่รู้ว่าซันรักเค้า แล้วที่มาที่นี้ก็เพราะต้องการประชดเค้า ซันโกรธอะไรเค้า ทำไมไม่คุยกันใหรู้เรื่อง หนีปัญหาทำไม" ราชันย์รู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับนันทณา รู้แม้กระทั่งว่าเธอรักใคร เรื่องราวทุกอย่างตั้งแต่ที่เขารู้ว่าจากเธอเอง จากโอนุชิต และจากอิณทินีเมื่อไม่นานมานี้มันทำให้เขารู้ว่าเธอรักใคร

  " ซันไม่ไดรักเค้า "

  " ซันกำลังโกหกพี่อยู่ รู้ใช่มั้ยว่าพี่ไม่ชอบ"

  " เค้าไม่ได้รักซัน เค้าทำร้ายซัน ซันไม่อยากเจอเค้าอีก ซันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก ถ้าพี่เชนยังถามอีก ซันจะไม่พูดกับพี่ "

  " ขอโทษๆ ไม่ถามแล้ว กินต่อเถอะ " หญิงสาวหน้างอน แต่ก็ยอมทานข้าวต่อ