คู่แค้นแสนรัก

    
                     ตะวันลับขอบฟ้า ดวงจันทราผ่านข้ามาแทนที่ ภายในห้องพักหรู ในโรงพยาบาล นันทณายังคงนั่งเหม่อลอยมองดวงดาวอยูริมระเบียงหน้าห้องเพียงผู้เดียว สมองคิดวกวนกลับไปกลับมา กับเรื่องระหว่างเธอและเขา เรื่องราวทุกฉากทุกตอนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันวกวนเข้ามาในสมองของเธอ ผู้ชายหนึ่งที่ทำให้เธอต้องมอบหัวใจในเขาหมดทั้งใจตั้งแต่เด็ก ผู้ชายที่เธอทำให้เธอจมปักอยู่กับเขาเกือบทั้งชีวิต ผู้ชายที่ทำให้เธอไม่เคยหมายมองชายคนใดอีก ผู้ชายที่ทำให้เธอทั้งสุขและทุกข์ยิ่งนัก 
 
    " ทำไมพี่ถึงไม่รักซันบางนะ ทำไมถึงได้เกลียดซันขนาดนี้ " นันทณายังคงนั่งมองดาวที่สองแส่งริบหรี่ยามคำคืนเพียงลำพังต่อไป  
 
                      เสียงประตูห้องพักของนันทณา เริ่มเปิดอย่างช้าๆ โดยมีชายผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาอย่างช้า และเงียบที่สุด  เขาหันมองรอบห้อง เมื่อไม่เห็นใครจึงรีบจ้ำฝีเท้าเข้าหาหญิงสาวที่ระเบียงทันที
 
   " โอ้ย !" มือเล็กของนันทณาถูกคว้าให้ลุกขึ้นตามแรงกระชากอย่างแรง
   
   " ไปกับชั้ล " ภาคินพยามลากนันทณาให้เดินตามเขาไป
 
   "  ปล่อย ชั้ลเจ็บ ชั้ลไม่ไปไหนทั้งนั้น  ปล่อย !! " หญิงสาวพยามแกะมือใหญ่ของชายหนุ่มออก
   "  ไปกับชั้ล !!!" ภาคินเสียงดุ ดวงตาเขาเริ่มเกรี้ยวกราด
   "  ชั้ลไม่ไป !! ไม่ไปไหนทั้งนั้น " นันทณาก็เริ่มมีดวงตาเกรี้ยวกราดไม่แพ้กัน
   " เธอจะอยู่รอให้ไอราชันย์มันมารับหรือไง !" 
   " ใช่ !! "
   " นี่เธอเต็มใจไปอยู่กับมันหรอ !"
   " ใช่ !! "
   "  ชั้ลไม่ให้ไป !!"
     " นั้นมันเป็นเรื่องที่ชั้ลต้องตัดสินใจเองไม่เกี่ยวกับนาย ออกไปได้แล้ว" 
   "  เกี่ยวสิ เมียจะไปกับชู้ ผัวจะอยู่เฉยได้ยังไง " ภาคินคว้าตัวนันทณามาอยู่ในอ้อมกอด
   " เมียหรอ ฟังดูมีค่าเกินไปนะสำหรับชั้ล ชั้ลมันก็แค่เศษเดนที่นายโยนให้พี่ราชันย์ไง โยนมันไปแล้วหนิ แล้วนี่จะมาตามหาเศษเดนอย่างชั้ลอีกทำไม" ความเสียใจเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆโดนผ่านสายธารที่ไหลรินจากดวงตาหวานคู่นั้น
   " ยังไงเธอก็เป็นของชั้ลแล้ว ชั้ลไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร " ภาคินเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นหยดน้ำตาของนันทณา
   " หึ ! กลับไปเถอะ  พรุ่งนี้อิณก็กลับมาแล้ว นายน่าจะดีใจนะ " นันทณาพูดพร้อมกับหันหลังเดินไปยังเตียงคนไข้ 
   " เธอรักมันรึป่าว !" ภาคินกระวนกระวายใจหนักเมื่อคำได้ที่ได้จากเธอที่เป็นเสมือนคำยืนยันว่าจะไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น เขาทั้งหึง ทั้งหวง ทั้งกลัวว่าเธอจะมอบดวงใจที่เขาโหยหาให้กับราชันย์ ผู้ชายที่ดีพร้อมทุกอย่าง ดีกว่าเขาในทุกด้าน เขากระชากร่างเธอให้หันมาตอบคำถามของเขา 
   " รัก " นันทณาแกะมือภาคินออก ขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วหันหลังให้กับเขา เธอไม่รู่เลยว่าในเวลานี้ไม่ใช่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ปวดใจ แต่คำตอบของเธอมันก็ทำให้เขาปวดใจไม่แพ้กัน  ภาคินจำต้องเดินออกจากห้อง อย่างผิดหวังกับคำตอบที่ได้ยิน ประตูห้องถูกเปิดออก และปิดลงในเวลาไล่เลี่ยกัน นันทณาหันไปมองยังประตูห้อง
   " แต่รักแบบพี่ ไม่ใช่แบบคนรัก"
 
 
          รถหรูสีดำ จอดอยู่ภายในบ้านรัตนาพิพัฒน์ ราชันย์ ที่อยู่ในชุดสูทหรูสีขาวสง่าและอิณทินีเดินลงมาจากรถคันดังกล่าว นมแจ่มวิ่งเข้าสวมกอดอิณทินีด้วยความเป็นห่วงและคิดถึง
    " คุณอิณเป็นยังไงบางค่ะ มีใครทำอะไรคุณรึป่าว" นมแจ่มสำรวจเรือนร่าอิณทินี
    "  อิณสบายดีค่ะ กินอิ่ม นอนหลับสบาย คุณราชันย์ ดูแลดีมากเลยค่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง" อิณทินียิ้ม
    "  ขอบคุณมากนะค่ะ คุณราชันย์ที่รักษาคำพูด " 
    "  ครับ แล้วซันกลับมายังครับ"
    "  ใกล้จะถึงแล้วอะ  นั้นไงมาพอดีเลย" นมแจ่มมองตามเสียงรถ ที่มีโอนุชิตขับมาจอดอยู่บริเวณใกล้ๆ โอนุชิตและนันทณาเดินลงจากรถ
     "  อิณ / พี่โอ" คู่สามีภรรยา วิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของกันและกัน ก่อนจะผละออกจากกันเมื่อมีรถอีกคันหนึ่งขับมาจอดต่อจากรถของโอนุชิต 
    "  มึงมาทำไม !!"  โอนุชิตมองหนเาภาคินอย่างเอาเรื่อง
    "  ไม่ใช่เรื่องของมึง !!" ภาคินมองอย่างท้าทาย ก่อนจะเดินเข้าไปหาอิณทินี
    "  มันทำอะไรอิณรึป่าว" ภาคินสำรวจร่างกายน้องสาว ก่อนจะมองหน้าราชันย์อย่างหาเรื่อง
    "  อิณไม่ได้เป็นอะไรค่ะ อิณสบายดี" อิณทินีเงยหน้ามองภาคินที่เอาแต่จ้องราชันย์อย่างงง
    "  พี่ชายค่ะ พี่ชาย" อิณทินีเขย่าแขนภาคิน
    "  ซัน พร้อมแล้วยัง" ราชันย์ตัดบทหันมาถามนันทณา 
    "  พร้อมค่ะ " นันทณายิ้ม ก่อนจะหันมองภาคิน โดยที่ภาคินเองก็แอบมองเธออยู่ 
    "  ซัน จะไปไหน " อิณทินีเดินมาหานันทณา
    "  ไปอยู่กับพี่ราชันย์ อิณ ชั้ลขอโทษนะ ชั้ลไม่รู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น " 
    "  อะไรกัน มันไม่เกี่ยวกับซันเลย อย่าคิดแบบนั้นสิ " อิณทินีจับมอนันทณาไว้
    "  ชั้ลไม่อยู่สักคน ต่อไปคงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก " 
    "  นี่ๆ ไปไม่กี่วัน เดี๋ยวก็กลับมา จะพูดแบบนั้นทำไม" โอนุชิต กอดปลอบนันทณา ภาคินเองก็ใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน
   "  ซันเต็มใจไปกับพี่รึป่าว" ราชันย์เอ่ยถามอย่างหนักแน่น
    "  ไปอยู่กับคนหล่อๆ รวยๆ อย่างพี่ ใครจะไม่อยากไป" 
   "  ปากเก่งให้ตลอดนะเรา" ราชันย์ลูบศรีษะนันทณาก่อนจะเดินขึ้นรถด้านคนขับ ภาคินมองอย่างไม่พอใจ 
    " ไปก่อนนะอิณ พี่โอ นมแจ่ม แล้วจะแวะมาเยี่ยมนะ " นันทณาหันไปยิ้มให้ทุกคนก่อนขึ้นรถ ยกเว้น ภาคิน รถหรูของราชันย์ออกจากบ้านไป
   " ทำไมแกปล่อยให้ซันไปกับมัน ไหนบอกรักนักรักหนาไงวะ" ภาคินถามอย่างไม่เข้าใจ
   " พีชาย คุณราชันย์เข้าเป็นคนดีนะ ไว้ใจได้ เป็นสุภาพบุรุษมากด้วย  ไม่ต้องเป็นห่วงเลย "
   " ยังไงมันก็เป็นผู้ชาย " 
   " ราชันย์มันรักซัน รักมาก ตอนนี้ก็อยู่ที่ว่าซันรักมันรึป่าว ถ้ายังข้องกับไอเรื่องเลวๆที่ผู้ชายเลวๆมันทำ หยุดคิดไปได้เลย เพราะกูเชื่อใจ และไว้ใจราชันย์" โอนุชิตพูดเน้นทุกคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ภาคินแค้นใจ 
   " พี่ชาย มันไม่มีอะไรหรอกนะ เชื่ออิณเถอะ" อิณทินีมองสีหน้าภาคินก็รู้ใจทันที  
 
   " ไม่แน่เสมอไปหรอกอิณ " 
 
   " เชื่ออิณเบอะ อิณพูดไปตอนนี้พี่ก็ไม่เข้าใจ  สักวันพี่จะรู้เอง " มือเล็กแตะบ่าหนาของพี่ชายเบาๆเป็นการให้กำลังใจก่อนจะเดินจากไป