คู่แค้นแสนรัก

                            ภายในห้องนอนใหญ่ของโอนุชิตและอิณทินี   หลังจากที่ภาคินเดินหน้าเหี่ยวเฉากลับเข้ามาภายหลังจากที่ไปแอบฟัง นันทณาและโอนุชิตคุยกันและกลับไร่ส้มไป เธอย่อมรู้ดีว่าสถานการณ์ภายหลังจากวินาทีที่ภาคินเดินกลับมาจากที่ได้ยินมันจะเป็นยังไงต่อไป อิณทินีที่นั่งครุ่นคิดกับคำถามภายในใจอยู่นาน เธอตัดสินใจถามมันออกมาเพื่อคลายความในใจ
 
   " พี่โอ คุยอะไรกับคุณซันหรอค่ะ " อิณทินีที่นั่งอยู่บนเตียงในตำแหน่งพื้นที่ของตัวเองเอ่ยถามโอนุชิตที่นอนเอามือก่ายหน้าผาก
   " ไม่มีอะไรหรอก นอนเถอะ" 
   " ไม่มีอะไรได้ยังไง พี่โอก็เครียด คุณซันก็เครียด พี่ชายก็เครียด" อิณทินีกระวนกระวาย
   " ไอชายมาแอบฟังหรอ " โอนุชิตตกใจ
   " ใช่ค่ะ ฟังเสร็จก็หน้าจ๋อยกลับมา แล้วก็ขับรถกลับไร่ไปเลย มีอะไรรึป่าว" อิณทินียังคงซักถามต่อ
   " เห้อออ  "  โอนุชิตถอนหายใจยาว
   " เล่าให้ชั้ลฟังได้มั้ย" อิิณทินีอ้อน โอนุชิตพยักหน้า
   " ตอนที่ซันไปเรียนอยู่ที่สวิต ซันเจอกับผู้ชายคนนึง เค้าคนนั้นเป็นลูกมาเฟีย ครอบครัวของผู้ชายคนนั้นรวยมาก เค้าเป็นคนดีนะ แต่ดันไปขัดผลประโยชน์กับอีกกลุ่มหนึ่ง พ่อแม่ของผู้ชายคนนั้นถูกฆ่าตายหมด แต่เค้ารอบ เค้าเลยหลบหนีไปอยู่ที่สวิต อยู่ได้ไม่นานก็มีคนเจอตัวเพราะเจอสร้อยคอประจำตระกูลของเค้า ก็เลยถูกตามฆ่า แต่ซันช่วยเค้าไวได้ เค้าเลยฝากสร้อยเส้นนั้นไว้กับซัน หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ถูกตามไล่ล้าอยู่หลายปี พักหลังๆเค้าห่วงในความปลอดภัยของซันเลยหนีไปอยู่ที่อื่นแต่ยังคงติดต่อกันตลอด  ผู้ชายคนนั้นรักซันมาก มากจนพี่กับพี่อิฐรับรู้ได้ พี่ยอมรับว่าเค้าเป็นลูกผู้ชายเป็นสุภาพบุรุษ แต่พี่ก็เป็นห่วงความปลอดภัยของซัน แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย หามก็ไ่ได้ กีดกันก็ไม่ได้ " โอนุชิตเล่าอย่างกลุ้มใจ
 
   " แล้วคุณซันรักเค้ารึป่าวค่ะ"
   " รัก แต่รักแบบพี่ชาย" 
   " ค่อยยังชั่ว" อิณทินี ถอนหายใจ
   " ทำไม คิดจะจับคู่ให้พี่ชายตัวเองหรอ" โอนุชิตเอ่ยถาม พร้อมเลื่อนมือไปบีบจมูกภรรยาสาวอย่างหมั่นไส่
   " พี่ชายก็เป็นคนดีนะ เพียงแต่อารมณ์ร้อน เจ้าอารมณ์ ขี้โมโห ปากแข็ง เจ้าคิดเจ้าแค้นไปหน่อย" 
   " แต่คู่แข่งเพอร์เฟคเลยนะ " 
   " นั้นนะสิ ตอนนี้ก็ยังโกรธๆกันอยู่ด้วย  ไม่ได้การแล้วแบบนี้" อิณทินีครุ่นคิด
   " หยุดคิดเรื่อคนอื่นแล้วมาคิดเรื่องเราดีกว่านะ"  โอนุชิตพลักร่างภรรยาสาวลงกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมร่างหญิงสาว
 
   " พี่โอๆ  จะทำอะไรอิณ" หญิงสาวเขิลอายพยามดันตัวหนี
   " นี่ หลายวันแล้วนะ ไม่ได้จู๋จี๋กัน" โอนุชิตพูดก่อนจะหอมแก้มภาายาสาวทั้ง 2 ข้าง
   " อย่าทำแบบนี้เลยนะ อีกไม่กี่เดือนก็จะหย่าแล้ว" อิณทินีหน้าเศร้า
   " ไม่หย่า ยังไงก็ไม่หย่า ขนาดนี้แล้วรักดูไม่ออกอีกหรอว่าพี่รักอิณ อิณก็รักพี่ ซันเองก็รักอิณแล้วด้วย"
   " พี่พูดอะไร"  อิณทินีอึ้งกับประโยคหลังที่ได้ยิน
   " ซันไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร ถ้าเกลียดก็คือเกลียด รักก็คือรัก รู้ไม่ซะ ถ้าซันเกลียดอิณจริงๆ วันที่อิณโดนเมธินีทำร้ายซันไม่ช่วยเด็ดขาด "
   " แต่เค้าห่วงพี่มากนะ"
   " ที่ซันห่วง หวงพี่เพราะซันคิดวาอิณไม่ดี แต่ตอนนี้ซันไม่ได้คิดแบบนั้นแล้ว อิณดูไม่ออกหรอ ที่ซันอยากใหพี่ได้ภรรยาที่ดี ดูแลพี่ได้ แบบอิณไง"
  " พี่พูดเองเออเองทั้งนั้น "
  " อย่ามาเจ้าเล่ห์นะ พอแบบนี้ก้วกเข้าเรื่องนี้ทุกครั้ง พี่อธิบายให้ฟังไม่รู้กี่ครั้งแล้วเนี่ย นี่เป็นแผนสยบศึกของอิณใช่มั้ย" 
  " ^_^  รู้ทันอีก  แหะๆ" แผนเดิมๆที่เธอให้เป็นประจำในยามที่เขาต้องการ
   " พี่จะไม่ทน " โอนุชิตพูดจบก็เริ่มบรรเลงรักในทันทีด้วยความยินดีและเต็มใจของภรรยาสาว
 
              
 
                1 อาทิตย์ผ่าน  นันทณาที่ยังคงทำหน้าบูดบึง ไม่สบอารมณ์กับใคร ไม่ออกไปไหน ไม่พูดมาก ยังคงอยู่ในสภาพเดิมทุกประการเป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็มๆ เช่นเดียวกับภาคินที่ยังคงเก็บตัวอยุ่กับบ้านท้ายสวน การงานไม่ยอมทำ เอาแต่ดื่มเหล้าเมาไปวันๆ
 
   " ยัยซันมากินข้าว !" โอนุชิตที่พยามเรียกให้น้องสาวขี้งอลออกมากินข้าว หลังจากที่ตัวเธอหมกมุ่นอยู่แต่ในห้อง หญิงสาวยอมออกจากห้องมาโดยดี
 
   " นี่เป็นอะไร ทำตัวแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ" โอนุชิตถาม
 
   " เซง !" นันทณาตอบก่นจะเดินลงบันไดไปยัง้องรับประทานอาหารอย่างไร้อารมณ์
 
   " อารมณ์เดียวกับคนที่ไร่เลยค่ะ พี่โอ" อิณทินีเอ่ย
 
   " จะเอายังไงดี "
 
   " ต้องให้คุยกันค่ะ ถึงจะเข้าใจ"
 
  " ทำไง "  โอนุชิตครุ่นคิด
  
  " เดี๋ยวอิณจัดการเอง" อิณทินีพูดจบก็เดินลงบันไดไปทันที โดยมีโอนชิตเดนตามมา
 
  " คุณซันค่ะ" อิณทินีเอ่ยทัก นันทณาที่นั่งเขี่ยข้าวเล่นอยู่อย่างไร้อารมณ์
 
   " คุณซัน คุณซันอีกแล้ว ช่วยเอาคุณออกได้แล้ว แล้วเรียกซันเฉยๆก็พอ เดี๋ยวก็ไม่ให้มาเป็นสะใภ้บ้านนี้เลย" นัทณายิ้มๆ แซว
 
   " ได้ค่ะๆ" อิณทินียิ้ม
   " อ่อ อีกอย่าง ไม่ต้องมาคงมาค่ะด้วย เรารุ่นเดียวกัน พูดปกตินะ" 
 
   " เดียวช่วยไปไร่ส้มกับอิณหน่อยนะ ที่ไร่มีปัญหา ได้มั้ยซัน" อิณทินีอ้อน
 
   "  ไม่อยากไป ไม่อยากเห็นหน้าคนหลอกลวง เสแสร้ง" นันทณาหน้าเศร้า
 
    "  ซันไปเป็นเพื่อนอิณหน่อยนะ พี่ต้องเข้าบริษัท" โอนุชิตช่วยอีกคน
 
    "  ก็ซันไม่อยากไปหนิ" นันทณาเซ็งๆ
 
    "  คุณหนู ไปเป็นเพื่อนคุณอิณหน่อยเถอะนะค่ะ " นมแจ่มมาช่วยอีกคน
 
    "   นมมม  !!  ก็ได้ๆ ไปก็ได้ จะไปวันไหน เมื่อไหร่ ตอนไหน บอกมา"  ทุกคนยิ้มดีใจ แผนสำเร็จไปขั้นนึงแล้ว
 
    "  ไปวันนี้ ตอนนี้เลยนะ" อิณทินีพูดพลางยิ้ม
 
    "  แล้วยิ้มอะไรกัน" หญิงสาวเริ่มสงสัย
 
    "  อ่อ เออ ปล่าวๆ ไปได้แล้วๆ จะได้กลับมาไม่ค่ำมือเกิน  เอ่อ พี่ไปทำงานก่อนนะ" โอนุชิตพูดจบก็เดินไปทันที  นมแจ่มหยิบกุญแจรถมาให้ อิณทินีลากนันทณาขึ้นรถ 
 
    "  ทำไมทำตัวกันแปลกๆ" นันทณาบ่นๆ แต่ก็ยอมก้าวขึ้นรถ
 
     ไร่ส้ม 2 สาวเดินลงมาจากรถ ป้าอรและป้าอ้อมที่รู้แผนการณ์ทั้งหมดแล้วเริ่มเดินตามแผน รวมทั้งคนงาน  4-5 คนด้วย ป้าอร ป้าอ้อม และคนงาน ต่างมีสีหน้าเครียดกับปัญหาจอมปลอม ทั้งหมดเค้ามาคุยกับอิณทินีอย่างเคร่งเครียด 
 
    "  เราจะทำยังไงกันดีค่ะ" ป้าอรพูด
 
    "  แล้วนี่พี่ชายอยู่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องใหญ่โตขาดนี้ "อิณทินีเอ่ยอย่างดุๆ
 
    "  หลังจากกลับมาก็เอาแต่เมาเหล้า เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านทายไร่ การงานไม่ทำเลยค่ะ" ป้าอ้อมบ่นๆ
    "   งั้นเราไปดูในไร่กันก่อนนะ พี่ชายเดี๋ยวอิณค่อยมาจัดการที่หลัง" อิณทินีและคนงานจะเดินไปในไร่
    "  ชั้ลจัดการเอง"  นันทณาพูดจบก็เดินจ้ำๆ ไปยังบ้านท้ายไร่ทันที   
 
     ประตูบ้านไม่ได้ล็อค หญิงสาวเปิดประตูเข้าไป ใบหน้าเธอดูโกรธจัด กับสภาพบ้านที่เห็น ขวดเหล้าเต็มไปหมด เสื้อผ้าเกลื่อนกลาดเต็มพื้น กับร่างชายหนุ่มที่คุ่นเคยนอนกองอยูบนโซฟา
   "  นายภาคิน !!  นายภาคิน !! ตื่น !!!" นันทณาเค้าไปดึงแขนชายหนุ่มอย่างแรง
   "  ภาคิน !!! ชั้ลบอกให้ตื่นเดี๋ยวนี้ ตื่นสิ !!!" หญิงสาวกระชากร่างชายหนุ่มขึ้นมา
    "  อย่ามายุ่งได้มั้ยวะ !!  หน้ารำคาญ !!"  เขาผลักเธอลงไปกองกับพื้นอย่างแรง
   "  โอ้ยย !!  เป็นบ้าอะไร ทำไมถึงได้ทำตัวทุเรศแบบนี้" สิ้นเสียงของเธอ รางเล็กของเธอก็ถูกกระชากปลิวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างแรง
   " ใครมันจะไปดีเหมืนไอราชันย์ สุดที่รักของเธอหละฮะ !!!" ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าหญิงสาว
 
   " นี่นายแอบฟังชั้ลคุยกับพี่โอหรอ " หญิงสาวอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
 
   " ทำไมเรื่องผัวเธอ ชั้ลจะรู้ไม่ได้เลยหรอ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเฉือดเฉือน
   
   " เออ คนนอกอย่างนาย ชั้ลไม่อยากให้มายุ่งวุ่นวายกับชั้ลสักเรื่อง" หญิงร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจ
 
    " อย่าว่าแต่ชั้ลเลย ตัวเธอเองก็อย่ามาแส่เรื่องชั้ลเหมือนกัน กลับไปได้แล้วไป !!!" ชายหนุ่มผลักร่างหญิงสาวล้มลงย่างแรง เธอร้องไห้ไม่หยุด
 
    " ชั้ลก็ไม่อยากแส่เรื่องนายนักหรอก " 
 
    " ไสหัวกลับไปได้แล้ว ชั้ลไม่อยากเห็นหน้าเธอ กลับไปหาไอเหี้ยราชันย์ะไป !!!!" เขาตะคอกใส่เธออย่างไม่ใยดี 
   
      เพลี๊ยะ !!!  เธอตบหน้าเขาอย่างแรง
 
   " อย่ามาว่าพี่ราชันย์ !!!"
   " แตะต้องไม่ได้เลยนะ !!" ชายหนุ่มกำหมัดแน่น ดวงใจแทบจะร้าวฉานเหมือนได้ยินคำนั้นจากปากของเธอ
   " ใช่ !!! " หญิงสาวร้องไห้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่เข้าใจเธอเลย
   " รักมันมากสินะ !" เขายังพูดอย่างเลือดเย็น 
   " ใช่ !! รักมาก ต่างจากนาย ที่ชั้ลเกลียด.... O_O" ยังไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มก็เริ่มระบายความแค้น ความน้อยใจ ความเสียใจ ของเขาลงบนปากอวบอิ่มของเธอ เขากระทำอย่างป่าเถื่อนเหมือนทุกครั้งที่เธอทำผิด หญิงสาวร้องไห้หนัก พยามต่อสู้ขัดขืนกับจูบป่าเถื่อนของเขา มือเล็กพยามผลักดันร่างสูงออกแต่ไม่ได้ผล มันกับทำให้เขายิ่งอย่างเอาชนะเธอมากขึ้น หญิงสาวหยุดนิ่งปล่อยให้เขากระทำตามอำเภอใจ แต่ภายในใจแทบสลายกับสิ่งที่เขากระทำต่อเธอ ชายหนุ่มถอนจูบออก
 
    "  ออกไป  !!!  ออกไป !!!"  ภาคินเบือนหน้าหนีไม่อยากเห็น้ำตาหญิงสาวที่ยืนร้องไห้หนัก อีกทั้งไม่อย่างให้หญิงสาวเองต้องเห็นน้ำตาลูกผู้ชาย
 
    "  ชั้ลเกลียดนายย  !!!  ชั้ลเกลียดนายย  !!!"  นันทณารีบวิ่งออกไปจากบ้านทันที  ในขณะเดียกันกับที่ภาคินทรุดตัวลงนั่งหมดแรง น้ำตาเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ  นันทณาพอไปถึงรถก็รีบขับออกไปทันที  ทุกคนที่แอบมองดูอยู่ถึงกับผิดหวังในแผนการครั้งนี้  อิณทินีรีบเดินไปคุยกับภาคิน
 
 
    " พี่ชาย ทำไมทำแบบนี้ !" อิณทินีดุ
 
    " ชั้ลอยากอยู่คนเดียว ออกไป !!!!"  ภาคินที่อารมณ์ร้อนดุดดั่งไฟอาละวาดขึ้ทันทีที่ได้ยินเสียงอิณทินี
 
    " พี่เป็นแบบนี้ ระวังจะเสีย ซันไปจริง ๆ" 
 
    " จะระวังอะไรอีก ตอนนี้ก็เสียไปแล้วหนิ" ชายหนุ่มสิ้นหวังเริ่มระบายความรู้สึกในใจออกมาผ่านน้ำใสๆที่รินไหลจากดวงตาคม
 
    " ซันไม่ได้รักผู้ชายคนนั้น" ิณทินีพยามอธิบายให้ฟัง
    " เมื่อกี้เค้าเพิ่งพูด ว่าเค้ารัก รักมาก !!" ภาคินปาดน้ำตา ลุกขึ้นมาพูดเผชิญหน้ากับอิณทินี
 
    " พี่โอเล่าให้อิณฟังหมดทุกอย่างแล้ว ถ้าพี่ชายไม่เชื่ออิณ อิณก็จะไม่พูดกับพี่อีก อิณอุส่าห์พาคุณซันมาที่นี่ได้ แต่ดูพี่ทำซิ  อิณไม่เข้าใจเลย ทำไมพี่ต้องพูดแบบนั้น แล้วไอสิ่งที่พี่พูดกับพี่ภูผาที่ริมทะเลก็เหมือนกัน ใช่อะไรคิด แล้วนี่ก็มานั่งเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ" อิณทินีโวยวายไม่พอใจ
 
   " แล้วจะให้ทำยังไงหละ ก็คนมันโมโหหนิ" ภาคินสำนึกผิด
 
   " แล้วก็กี้ก็ทำบ้าก็ไปไรไม่รู้ ถ้าพี่ชายไม่เลิกใจร้อน ขี้โมโห ไม่ฟังใคร วู่วาม ปากแข็ง เจ้าคิดเจ้าแค้น อิณจะไม่ยุ่งกับพี่อีก  แล้วพรุ่งนี้ถ้าอยากจะไปกับอิณก็ตื่นแต่เช้า อิณจะกลับตอนเช้า" อิณทินีพูดจบก็เดินอออกจากบ้านทันที   ปล่อยให้ภาคินสำนึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่