คู่แค้นแสนรัก

                     ความรู้สึกภายในใจของภาคินที่สื่อออกมาผ่านทางเนื้อเพลงและดวงตาของเขา หญิงสาวฟังบทเพลงด้วยหัวใจ สายตาเธอจ้องมองดวงตาของเขา หัวใจทั้งสองเต้นแรงทั้งคู่ แต่ภายในใจนันทณายังคงค้างคาถึงแฟนเก่าของภาคิน ' อย่าคิดมากสิซัน เค้าไม่ได้ทำแบบนี้กับเราคนเดียว เค้าเคยทำกับคนอื่นมาก่อน เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเธอ เค้าแค่ต้องการให้เธอเลิกวุ่นวายกับน้องสาวเค้าเท่านั้นแหละ' ดวงตาเริ่มหญิงสาวเริ่มหมองเมื่อความคิดและความรู้สึกไม่ตรงกัน
    
   " อย่าแปลกใจ ที่ผ่านมานานเท่าไหร กาลเวลาไม่อาจหนุมหัวใจ
     เปลี่ยนไปจากเธอ คงเป็นไปไม่ได้  เมื่อใจผูกพันมีแต่เธอ
     แม้จะนอนและฝันชั้ลมีแต่เธอเท่านั้น ไม่อาจแบ่งใจปันเผื่อไว้ให้ใคร
     ใจเมื่อเจอเธอแล้ว เหมือนคนที่เจอจุดหมาย เมื่อมีเธอไม่ต้องการใคร
     เมื่อวานก้รัก วันนี้รักเะอ พรุ่งนี้ก็รักเธอ พอใจที่มีเธอ
     ไม่มีอีกแล้ว ใครจะมาเข้าใจ  ชั้ลได้ดีอย่างเธอ ตอบแทนเธอรักเดียวใจเดียว
      ดั่งทะเลโอบกอดด้วยพื้นทรายและคงไม่มีใคร พรากใจดวงนี้ได้
     ไม่ว่ากาลเวลาจะหมุนผ่านไป ยิ่งมั่นใจเราคือกันและกัน
     แม้จะนอนหลับฝันชั้ลมีแต่เธอเท่านั้น ไม่อาจแบ่งใจปันเผื่อไว้ให้ใคร
     ใจเมื่อเจอเธอแล้วเหมือนคนที่เจอจุดหมาย เมื่อมีเธอไม่ต้องการใคร  " หญิงสาวเริ่มเคลิ้มหลับกับบทเพลงที่ได้ฟัง หญิงสาวหลับตาฟังบทเพลงอันแสนไพเราะจากเขา ก่อนจะหลับลง ภาคินเอนศรีษะของหญิงสาวที่นั่งหลับพิงบ่าของเขา มาไว้ที่ตักของเขา เธอขยับร่างเล็กนอนหลับอย่างสบายตัว เขายังคงร้องเพลงต่อจนจบ แหละร้องอีกครั้งกับบทเพลงเดิมโดยมองไปหน้าหญิงสาวที่หลับไหลทั้งเพลง 
   
    " ชั้ลเฝ้ารอให้เธอมาตอนตักชั้ล แล้วชั้ลเล่นกีตาร์ร้องเพลงให้เธอฟังแบบนี้มานานแล้ว แม้ชั้ลจะเคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนนึงที่ชั้ลพร่ำคิดเสมอว่าเค้าคือเธอ แต่มันก็ไม่ได้ทำใหชั้ลมีความสุขเลย เพราะชั้ลกำลังหรอกตัวเอง แต่ตอนนี้ซันรู้มั้ยหัวใจพี่พองโต มันคงมีความสุขมาก ที่เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้" ชายหนุ่มพูดพร้อมเอามือลูบผมหญิงสาวอย่างอ้อนโยนก่อนจะจูบลงบนหน้าากเธออย่างแผ่วเบา  
 
      ค่ำมืดแล้วหญิงสาวยังคงนอนอยู่บนตักของชายหนุ่ม ชายหนุ่มพยามปลุกเรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมตื่่น เขาจึงตัดสินใจอุ้มเธอกลับไปยังบ้านพักของเขา
 
 
     เช้าตรุ่ของวันใหม่นันทณาโอบกอดร่างภาคินแน่น ศรีษะที่หนุนแขนเขา มือเล็กที่โอบกอดอกแกร็งไว้ ทำเอาชายหนุ่มที่ตื่นนานแล้วหัวใจเต้นแรงมาก ยิ่งตอนนี้ที่เธอขยับร่างเล็กของเธอมาเบียดชิดกับร่างใหญ่ของเขามากขึ้น จนร่างใหญ่ของภาคินสัมผัสกับอกอิ่มของเธอ อารมณ์เริ่มพลุ่งพล่านอีกแล้ว ภาคินรีบพลักร่างเล็กออกอย่างตกใจและรีบลุกออกจากเตียงทันที
 
    " ขืนนอนต่อชั้ลคงได้ปล้ำเธอแน่ อยู่ใกล้เธอทุกที ชั้ลระงับอารมณ์ไม่อยู่ทุกที " ภาคินมองหญิงสาวที่หลับสนิทอยู่ ก่นจะเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว
 
 
          กลิ่นอาหารโชยเข้ามาในห้องนอน ทำเอานันทณาที่ยังคงหลับไหลอยุ่สูดดมกลิ่นอาหารลุกขึ้นจากเตียงทันที เธอขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวและออกมาในชุดใหม่  ระเบียงหน้าบ้านอาหารเช้าว่างอยู่เต็มโต๊ะ โดยมีภาคินที่นั่งรอทานข้าวอยู่
 
    " นายตื่นนานแล้วหรอ" นันทณาเอ่ยถาม
    " ใช่นะสิ เป็นผู้หญิงยังไงตื่นหลังผู้ชาย แล้วนี้ถ้าไม่มีใครหาอาหารให้กินเธอจะอดตายมั้ยเนี่ย" ภาคินบ่นๆก่อนจะหยิบช้อนตักข้าว
    " อยู่บ้านนมแจ่มก็ทำให้กิน อยู่กับนายนายก็หาให้กินอยู่แล้ว แล้วจะไปกลัวอดทำไม" หญิงสาวกินไปพูดไป ภาคินส่ายหน้ากับความไม่เอาไหนของเธอ  ทั้งสองทานข้าวเสร็จก็เก็บของขึ้นเรือกลับทันที
 
 
 
                  บ้านริมทะเลของภาคิน  ตอนนี้มีอิณทินี  โอนุชิต และภูผาที่มาหานันทณารออยู่ในบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว   ไม่นานนักภาคินและนันทณาก็เดินเข้ามาในบ้าน ทั้งคู่ตกใจกับมวลประชาที่นั่งจ้องมาที่เธอกับเขา โดยเฉพาะโอนุชิตที่จ้องหน้าภาคินอย่างเอาเรื่อง
 
   " ไปไหนกันมา !!" โอนุชิตทัก
   " ไปเที่ยวมาค่ะ" นันทณายิ้มฝืดๆ
   " ที่ไหน" ภูผาเอ่ยถาม  ภาคินและโอนุชิตมองหน้าภูผา
   " ที่เกาะค่ะ  ว่าแต่พี่ผามาได้ยังไง ไม่เห็นบอกซันเลย" หญิงสาวมองหน้าภูผาเอ่ยถามงงๆ
   " จะบอกได้ไงโทรไปก็ไม่รับ โทรศัพท์ซันก็ไม่เอาไปด้วย" ภาคินมองหน้าภูผาไม่พอใจที่มาสักถามนันทณา
   " สงสัยจะลืม" นันทณายิ้มก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ ภูผา ภูผาลูบผมนันทณา ภาคินไม่พอใจหนัก ใบหน้าเริ่มมีอาการคิ้วขมวด อิณทินีมองยิ้มๆกับโอนุชิต
   " ซันพี่มีเรื่องจะบอก" โอนุชิตตัดบท นันทณาหันมาหาโอนุชิต
   " เมฆา ลุง ป้า เสียแล้วนะ แล้วก็เผาไปแล้วด้วย" นันทณาอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
   " เกิดอะไรขึ้นค่ะ !" นันทณาเอ่ยถามทั้งน้ำตา
   " นายเมฆา ลุงกับป้า ติดการพนันที่บ่อนคาสิโนของเจ้าพ่อคนนึงพี่ก้ไม่รู้ว่าใคร ทั้ง3 คนเอาบ้านไม่จำนองแต่ก็ยังไม่พอกับหนี เลยคิดจะหนี เจ้าพ่อเลยเรียกมาตกลงเจรจากัน แต่เค้าก็ไม่ยอม คิดจะฆ่าเจ้าพ่อด้วยนะ ก็เลยโดนยิงตายทั้งหมด " 
   " แล้วแพรวาหละค่ะ" 
    " หนีไปได้ ตอนนี้ยังหาตัวไม่เจอเลย นี้แหละคือเห็นผลที่ไอเมฆามันฉุดซันไป และที่แพรวาอยากจะแต่งงานกับพี่ เรื่องนี้ พี่กับพี่อิฐรู้มานานแล้ว"
    " แล้วทำไมไม่บอกซัน"
    " ทำยังกับว่าเราเป็นคนเชื่อฟังว่านอนสอนง่ายอย่างนั้นแหละ"
    "ตอนนี้แพรวาจะเป็นอัตรายรึป่าว"นันทณาถามอย่างเป็นห่วง
    " ไม่หรอก เจ้าพ่อคนนั้นเปิดบ่อนตามกฎหมาย มีสัญญาสัมปทานถูกต้อง อีกอย่างก็เป็นคนใจกว้างมากด้วย ไม่มีทางทำอะไรแพรวาหรอก" ภูผเสริม
    " มึงนิรู้มากจังเลยนะ" ภาคินแขวะ เมื่อเห็นภูผากุมมืนันทณา ภูผารีบปล่อย อิณทินีมองขำๆ
    " เราจะกลับบ้านกันพรุ่งนี้นะ นอนกันที่นี้ก่อนแล้วกัน ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ไม่อยากขับรถตอนกลางคืน  ได้มั้ยไอภาคิน" โอนุชิตเอ่ยถาม
    " เออ ได้"
 
 
            อาหารม้อค่ำ ปารตี้เล็กๆริมหาด โอนุชิต อิณทินี และนันทณานั่งทานอาหารกันอยู่อย่าสบายอารมณ์ ส่วนภาคินกับภูผาดื่มเบียร์คุยกันไม่ไกลนัก 
 
   " ซันไปถามภูผากับภาคินมากินข้าวสิ จะหมดอยู่แล้วเนี่ย หายหัวไปไหนทั้งสองคน" โอนุชิตบ่นๆ
   " ไม่มาก็ไม่ต้องกินปล่อยให้อด" นันทณากินไปบ่นไป
   " ไปๆ " โอนุชิตออกคำสั่ง
   " เดี๋ยวอิณไปตามเอง" อิณทินีกำลังลุกขึ้น โอนุชิตคว้ามือไว้ นันทณาแอบแซว
   " แหมๆ กับมงกับเมียไม่ใช้ ใช้แต่กับน้อง ซันรู้นะจะหาเวลาจู๋จี๋กันหละสิ โอเคๆ ไปก็ได้" นันทณาแซว ก่อนจะเดินหาชายๆ เธอเห็นผู้ชาย 2 คนนั่งคุยกันอยู่ริมหาดไม่ไกลนักก็แอบเดินเข้าไปฟังใครๆ
   " คุยอะไรกันอยู่นะ" นันทณาบ่นๆ ก่อนจะย่องๆ เข้าไป
   " มึงชอบซันใช่มั้ย" ภูผาถามภาคิน
   " มึงถามทำไม" ภาคินตอบ
   " กูเห็นมึงมีท่าทีแปลกๆเวลากูอยู่ใกล้ซัน" ภาคินเงียบไม่ตอบ หญิงสาวได้ยินคำพูดทุกคำชัดเจน ตอบนี้หัวใจเธอเริ่มเต้นแรง รอฟังคำตอบจากปากของภาคิน บางครั้งมันอาจจะช่วยตอบคำถามให้ใจของเธอด้วยก็ได้ 
   " กูไม่ได้ชอบ" ภาคินตอบเสียงเฉยชามาก หัวใจนันทณาแทบสลายเมื่อได้ยินกับคำตอบของเขา คำถามมากมายวิ่งเข้ามาในสมองของเธอ
   " กูก็เข้าใจว่ามึงชอบซันสะอีก "
   " กูไม่เคยชอบ กูแค่ไม่อยากให้เค้ามาวุ่นวายกับอิณ ที่กูทำดีด้วย อย่างน้อยก็แยกเค้ามาจากอิณได้บ้างก็เท่านั้นแหละ " ความรู้สึกผิดหวัง และเจ็บจี๊ดที่หัวใจอย่างที่เธอไม่เคยู้สึกมาก่อน มันทำใหน้ำใสๆยดออกมาจากดวงตาหวานของเธอ นันทณาปาดน้ำตาก่อนจะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งเดินเข้าไปหาชายทั้งคู่
 
   " ขอบใจนายมากนะที่มาฝืนทำดีกับชั้ล แต่ต่อจากนี้ไปนายคงไม่ต้องฝืนใจตัวเองมาอยู่กับชั้ล กับคนที่นายเกลียดแล้วนะ เพราะชั้ลจะไม่วุ่นวายไม่ทำร้ายน้องสาวนายอีก ต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมาเจอกันอีก แล้วที่หลังก็อย่าไปเสแสร้งแกล้งทำดีกับใครเค้าอีกหละ เพราะมันอาจทำให้คนอื่นเค้าเสียใจกับการเสแส้งหลอกลวงของนาย   อ่อ พี่ผา พี่โอให้ไปกินข้าว" นันทณาพูดจบก็เดินหนีออกไปทันที ภาคินหน้าเสียรู้สึกผิดแต่ไม่กล้าตามไป  ภูผาลุกตามนันทณาไป  ภาคินเจ็บใจตัวเองที่ทำให้นันทณาโกรธ
 
   " ชั้ลไม่ได้ชอบเธอ แต่ชั้ลรักเธอ เข้าใจมั้ยว่าชั้ลรักเธอ" ภาคินพรึมพรำคนเดียวอยู่ริมชายหาด ในขณะที่คนอื่นนอนกันหมดแล้ว นันทณาเองก็ยังคงร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียว ความรู้สึกเหมือนตัวเธอเองโดนหลอก ' ชั้ลคิดว่านายรู้สึกดีกับชั้ลสะอีก ที่ไหนได้ ชั้ลคิดไปเองทั้งนั้น TT' 
 
 
     เช้าวันใหม่ทุกคนเก็บข้าวของสัมภาระเตรียมออกเดินทาง นันทณาขอไปกับภูผา เธอไม่มองหน้าภาคินแม้แต่น้อยเดินขึ้นรถไปทันทีที่เก็บสัมภาระเสร็จ ทางด้านภาคินเองก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่พูดไปแต่ก็ไม่พอใจที่นันทณาไปกับภูผาตามลำพัง