คู่แค้นแสนรัก

                          ตะวันลับขอบฟ้า หญิงสาวยังคงหลับไหลอยู่บนเตียงนุ่ม ทั้งชายหมุ่นยังคงดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิดไม่ห่างหาย มือหนาค่อยแตะหน้าผากหญิงสาวสม่ำเสมอ ใบหน้าชายหนุ่มดูเศร้าหมอง สำนึกผิดกับสิ่งที่กระทำกับเธอ เธอเจ็บมากเท่าไหร่เขาเจ็บมากเท่านั้น แต่จะให้ทำยังไงได้หละ ในเมื่อชายจิตใจหยาบกระด้าง ป่าเถื่อนอย่างเขา ไม่เคยทำอะไรตรงกับใจเลยสักครั้ง ชายหมุ่นลูกผมหญิงสาวที่ยังคงหลับไหลอย่างแผ่วเบา

   

    " เธอรู้มั้ยซัน ตอนที่ชั้ลรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำร้ายอิณ ใจชั้ลแทบขาดเลยนะ ชั้ลรู้สึกผิดมากเลยนะ ที่่ชั้ลทิ้งเธอไว้คนเดียวในที่แบบนั้น ยิ่งตอนที่มันมาข่มเหงเธอ ที่ชั้ลเป็นสภาพเธอ รอยแผลที่ปาก รอยแดงตามเนื้อตัวของเธอ ชั้ลแทบบ้า ถ้าเธอเป็นอะไรไปชั้ลคงเหมือนตายทั้งเป็น           ตอนนั้นชั้ลอยากจะขอโทษเธอ ชั้ลอยากจะเช็ดน้ำตาให้เธอ ชั้ลอยากกอดเธอ แต่ชั้ลก็ทำไม่ได้ ชั้ลไม่รู้จะเริ่มยังไงดี มันทรมานมากเลยนะที่ต้องทำตรงข้ามกับที่ใจต้องการ บางครั้งชั้ลก็อยากจะทำเหมือนผู้ายคนอื่นๆ อยากดูแลคนที่ตัวเองรัก อยากใกล้ชิด อยากกอด อยากจูบ อยากทำให้มีความสุข แต่ชั้ลมันป่าเถื่อน หยาบกระด้าง เหมือนที่เธอบอก ชั้ลทำได้แค่ตะหวาด ตะคอกใส่เธอเวลาที่เธอร้องไห้ เธอคงคิดว่าชั้ลเกลียดเธอ แต่สำหรับชั้ล ชั้ลแค่ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ คำพูดตะคอกของชั้ล ถ้าเปรียบกับการกระทำของผู้ชายคนอื่นในตอนนั้น คงเป็นการเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาให้กับหญิงคนรัก เธอคงคิดว่ามันประหลาดมากสินะ" ชายหนุ่มพูดพลางลูบผมหญิงสาวที่ยังคงหลับอยู่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน

 

        ไม่นานนักร่างเล็กๆบนเตียงนุ่มก็เริ่มขยับไปมาเล็กน้อย ก่นจะดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอน หญิงสาวขยี่ตาเบาๆก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ แล้วเดินออกจากห้องนอน ตามกลิ่นอาหารที่หอมฟุ้งเข้ามาในห้อง เธอเดินไปเรื่อยๆจนเจอกับชายร่างรูปที่กำลังจัดโต๊ะอาหารให้กับเธออยู่ ชายร่างรูปหันมาเห็นก็ยังคงนิ่งเฉยไม่พูดอะไร กลับนั่งทานข้าวตามสบาย หญิงสาวเดินกลับมาในห้องนอน ไม่นานชายร่างสูงก็เดินตามเข้ามา

 

   " ออกไปกินข้าว" ชายหนุ่มพูดอย่างเรียบเฉย

  " ชั้ลยังไม่หิว" หญิงสาวที่ั่นั่งอยู่ปลายเตียงพูดโดยไม่หันมองหน้าชายหนุ่ม

  " ไม่หิวก็ไปกิน วันนี้เธอไม่ได้กินอะไรเลย" 

  " มันเรื่องของชั้ล " 

  " ก็บอกให้ออกไปกินไงวะ" ชายหนุ่มเลยมีอาการหงุดหงิด หญิงสาวไม่ตอบแต่กลับเดินหนี 

  " ว้ายยย !!  ปล่อยสิ ปล่อย" ชายหนุ่มเดินมาอุ้มหญิงสาวออกจากห้องนอน เธอดิ้นไม่หยุด เขาวางเธอบนเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว

  " กิน แล้วย่าคิดจะลุกเดินหนีไปไหนอีกนะ เดี๋ยวชั้ลจะให้เธอกินในห้อง กินทั้งวันทั้คืนเลย" ชายหนุ่มลวนลามหญิงสาวด้วยสายตา 

  " หน้าหื่น !" หญิงสาวพูดจบก็ช้อนข้าวใส่ปาก รสชาติอาหารชั่งเหมือนกับครั้งก่อนๆที่เธอเคยทานมา เธอกินอย่างมูมมามเช่นเคย สีหน้าหญิงสาวจากที่ไม่ค่อยเต็มใจจะทานสักเท่าไหร่ เปลี่ยนเป็นหมกหมุ่นอยู่กับการมองกับข้าวตรงหน้า และกินมันอย่างไม่แกล้งใจคนร่วมโต๊ะ

 " ไหนบอกไม่หิว" ชายหนุ่มยิ้มๆแซวหญิงสาว

  " นี่นายไปซื้อมาจากไหน รสชาติอร่อยมาก อร่อยเหมือนครั้งก่นๆที่ชั้ลเคยกินตอนที่อยู่กับนายเลยนะ ทั้งตอนที่ไปหัวหิน แล้วก็ไร่ส้ม ร้านนี้เปิดหลายสาขาเลยหรอ" หญิงสาวกินไปพูดไป

  " คงงั้นมั้ง" ชายหนุ่มที่นั่งยิ้มๆ มองหญิงสาวกินข้าวอยู่เอ่ยตอบ

  " นี่มีข้าวอีกมั้ย ชั้ลไม่ได้หิวหรอกนะ แต่ชั้ลเสียดายกับข้าวหนะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับพลักจานข้าวของตนไปยังชายหนุ่ม ชายหนุ่มตักข้าวให้

  " ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนหรอ ชั้ลได้ยินเหมือนเสียงคลื่นเลย เหมือนกับอยูใกล้ทะเล"

  " บ้านชั้ลเอง ชั้ลแอบมาสร้างไว้นานแล้ว แล้วก็อยู่ติดทะเลด้วย เดินออกไปอีกหน่อยก็ถึงทะเลแล้ว" ชายหนุ่มพูดไปกินไป

  " ชั้ลอยากออกไปเดินข้างนอก เดี๋ยวชั้ลล้างจานเสร็จเราไปเดินข้างนอกกันนะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับเก็บจานที่ไม่หลงเหลืออาหารอยู่เลยมากรวมกันแล้วนำไปล้าง

  " หายโกรธชั้ลแล้วหรอ" ชายหนุ่มเดินมายืนข้างๆหญิงสาวเอ่ยถาม

  " เออลืม" สติเริ่มมาปัญญาเริ่มเกิด หญิงสาวนึกขึ้นได้ก็จะเดินหนี แต่ชายหนุ่มคว้ามือไว้ แล้วเดินจับมือเธอออกไปยังชายหาดหน้าบ้าน

 

         ทะเลตอนกลางคืน เสียงคลื่นซัดเข้ามายังชายหาดเสียงดังฟังชัด แสงจันทร์ที่ส่องแสงสะท้อนลงมากระทบท้องทะเลชั่งสวยงามเหลือเกิน ค่ำคืนนี้ดวงดาวแข่งกันส่องแสงสว่างเต็มท้องฟ้า เสียงลมพัดกระทบกับต้นไม้สูงที่โบกโบยไปมา หาดทรายชายนวมหน้านั่งพักพิง ตอนนี้มีเพียงเขาและเธอที่ยืนอยู่บนพื้นทรายนี้ หญิงสาวมองทะเลอันกว้างไกล เงยหน้าขึ้นมองแสงจันทร์และดวงดาวที่ส่องสว่างแข่งกันบนท้องฟ้า เธอหลับตาลงเบาๆพร้อมสูดหายใจเข้าออกอยางเต็มปอด ก่อนจะนั่งลงบนท่อนไม้ใหญ่ท่วางอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มที่ค่อยจับตามองดูแต่ใบหน้าหญิงสาวจนลืมบรรยากาศที่แสนจะสวยงามตรงนั้นอย่างลืมตัว

 

   " นี่นายมองอะไร" หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ

   " อ่อ เอ่อ ปล่าวๆ" หันสะดุ้งกับเสียงทักของเธอจำต้องละสายตาจากใบหน้าที่แสนสวยมาดูท้องทะเลที่แสนกว้างไกล ชายหนุ่มเดินไปนั่งข้างๆหญิงสาว

   " เธอยังเกลียดอิณอยู่หรือป่าว" ชายหนุ่มถามอย่างจริงจัง

  " นี้ชายยังคิดว่าชั้ลเป็นคนทำร้ายอิณอยู่อีกใช่มั้ย แล้วนายจะตามไปช่วยชั้ลทำไม นี่นายจะไม่เชื่อชั้ลเลยใช่มั้ย นายไม่ไว้ใจชั้ลเลยใช่มั้ยย ชั้ลบกแล้วไงว่าชั้ลไม่ได้ทำ" หญิงสาวลุกขึ้นโวยวายใหญ่

   " ชั้ลรู้แล้วว่าเธอไม่ได้ทำ แต่ชั้ลไม่เข้าใจว่าเธอจะนัดเจอกับผู้หญิงคนนั้นทำไม" ชายหนุ่มยืนตาม อธิบายให้หญิงสาวเข้าใจ

   " ชั้ลคิดว่าถ้าได้คุยกันทุกอย่างจะจบ แพรวาโทรมาหาชั้ลบอกว่าจะจบเรื่องทุกอย่าง ชั้ลเองก็ไม่ได้่ว่าจะโดนเพื่อนหลอกเหมือนกัน ชั้ลมันโง่เองแหละที่หลงเชื่อเค้า" หญิงสาวนั่งลงรู้สึกผิด ยังคงเล่าต่อ

   " ชั้ลนะ ไม่ได้กีดกั้นความรักของน้องสาวนายตั้งแต่ตอนที่อยู่ไร่ส้มแล้ว ตอนที่ชั้ลไปเที่ยวกับพี่ภูผา พี่ปลายฟ้า พี่สะใภ้ของชั้ลโทรมาคุยกับชั้ล อธิบายเรื่องทุกอย่างให้ชั้ลเข้าใจ ชั้ลเลยเปิดใจรับอิณไว้พิจราณาตั้งแต่ตอนนั้น หลังจากวันนั้นเมธินีแฟนเก่าของพี่โอ ก็มาหาเรื่องถึงที่ไร่ เค้าจะขับรถชนชั้ลกับอิณ แต่ดีที่อิณช่วยไว้ เมื่อรู้ว่าเค้าไม่สู้ใคร ชั้ลเลยรู้สึกผิดที่ชั้ลทำร้ายเค้าเมื่อครั้งก่อนๆ ขนาดชั้ลทำกับอิณไว้มากนะ อิณยังช่วยชั้ลเลย ชั้ลก็เลยรู้สึกดีตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็สัยยากับตัวเองว่าชั้ลจะไม่ทำร้ายเค้าอีก" 

 

  " แล้วเธอไม่ห่วงไอโอแล้วหรอ"

   " ชั้ลก็ไม่ได้หวง ห่วงอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ชั้ลแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาแต่งงานใช่หนี ทำไมยอมแต่งงานจัง ชั้ลคิดว่าอิณตั้งหน้าตั้งตาจะมาจับพี่โอหนะ ชั้ลก็เลยจัดเต็มไปหน่อย" หญิงสาวหันไปยิ้มฝืดๆ

 

  " แล้วไงต่อ"

  " ก็เค้าก็เป็นคนดีอะนะ เรียบร้อยนิสัยดี พูดเพราะ อ่อนหวาน งานบ้านงานเรือนก็ใช่ได้ ดูแลเอาใจใส่ดี ไม่อ้อร้อ เออๆ นั้นแหละ แล้วที่สำคัญคือ พี่โอรักเค้า ชั้ลก็เลยต้องรกด้วยย   มั้ง" หญิงสาหันไปยิ้มกับชายหนุ่ม

  " ไอโอนะหรอรักอิณ" ชายหนุ่มอึ้งๆ

  " อือ ดูดีๆสิ พี่โอรักอิณมาตั้แต่เด็กแล้ว ชั้ลจะแปลกใจตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพิ่งมาดูออกชัด ก็ไม่กี่เดือนมานี่แหละ" 

  " แล้วเธอหายโกรธ ชั้ลยัง" ชายหนุ่มถามอย่างจริงจัง

  " ชั้ลรู้นะว่านายเกลียดชั้ล ไม่ชอบขี้หน้าชั้ล อาจจะอยากให้ชั้ลไปให้พ้นๆจากชิวิตนาย แต่นายไม่น่าทำกับชั้ลแบบนั้นเลย " หญิงสาวก้มหน้านิ่ง

  " ชั้ลไม่ได้เกลียดเธอ แต่ชั้ลเข้าใจผิด ชั้ลคิดว่าเธอเป็นคนทำ" ชายหนุ่มรู้สึกผิด

  " นายไม่รู้หรอกว่ามันน่ากลัวแค่ไหน แค่ชั้ลอยู่คนเดียวในที่เปลี่ยวๆแบบนั้นชั้ลก็จะบ้าตายอยู่แล้ว นี่ยังจะเจอไอบ้านั้นอีก ถ้าชั้ลตกเป็นเมียมันนะ ชั้ลต้องฆ่าตัวตายแน่ๆ" น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาหวานคู่เดิม

  " เธอกลัวขนาดนั้นเลยหรอ" หญิงสาวไม่ตบแต่พยักหน้า และก้มหน้าร้องไห้

  " ชั้ลขอโทษๆ ชั้ลสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกนะ ชั้ลจะไม่ทิ้งเธอ ชั้ลจะแกล้งเธออีก" 

  " ถ้ามีครั้งต่อไป ชั้ลจะหนีไปให้ไกล นายจะไม่มีวันเจอหน้าชั้ลอีก " หญิงสาวเช็ดน้ำตาแล้วหันหน้ามาพูดกับชายหนุ่ม

  " ชั้ลจะไม่ทำอีก ชั้ลสัญญา" เพียงแค่ได้ยินมาเธอจะหนีเข้าไป หัวใจของชายหนุ่มแทบหยุดเต้น ใบหน้าของเขาซีดเผือดกับประโยคที่ได้ยิน

  " นายเกลียดชั้ลมั้ย" เธอตัดสินใจถามในสิ่งที่ค้างคา หัวใจเต้นแรงเมื่อรอฟังคำตอบจากชายหนุ่ม

แลัในขณะเดียวกันกับความรู้สึกของชายหนุ่มที่ไม่ต่างอะไรจากเธอ หัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อสบตากับดวงตาหวานที่รอฟังคำตอบอยู่

   " ชั้ล           ชั้ล" ดวงใจสองดวงเต้นแรงและดังขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มถึงกับใบ้กิน เขาไม่ได้ต้องการตอบแต่คำถามของเธอ เธอเองก็อยากที่จะได้ยินคำตอบที่มากกว่านั้น ทั้งคู่สบตากันนิ่ง

   " ชั้ลไม่ได้เกลียดเธอ" ชายหนุ่มพูดจบก็เบือนหน้าหนีทันที เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยคำๆนั้นออกมา ในขณะที่หญิงสาวเองก็หน้าจ๋อยรอฟังคำๆนั้นอยู่เหมือนกัน

   " อยากดำดูปะการังมั้ย" ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาถามหญิงสาว

   " ตอนนี้เนี่ยนะ" หญิงสาวหน้าเอ๋อ

   " พรุ่งนี้สิครับ แหม ถามมาได้"  ชายหนุ่มขำๆ

   " ไปสิไป แต่ชั้ลหายมาแบบนี้พี่โอเป็นห่วงแย่เลย"

   " ผมโทรไปร่ยงานหมดแล้วครับ คุณนาย"

   " เร็วนะเราเนี่ย" ทั้งคู่ยิ้มอย่างขำๆ 

   " นาย คือ ชั้ลมีอะไรจะถาม "

   " อะไร"

   " เมื่อกี้ชั้ลเข้าห้องน้ำ ชั้ลอาบน้ำ เอ่อ  รอยจ้ำๆ ที่คอชั้ลมันมาจากไหน นายแอบหยิกชั้ลหรอ" หญิงสาวถามอย่างงง ชายหนุ่มหน้าตกใจกับคำถามที่ได้ยิน

   " มันไม่ได้ที่เฉพะที่คอหนิ"

   " O_O  นินายรู้ได้ไง นายแอบดูหรอ" หญิงสาวตกใจรีบเรามือมาปิดอกตัวเอง

   " เอ่อ ก็เออ ชั้ลเปลี่ยนเสื้อให้เธอ แล้วก็ เอ่อออ  เช็ดตัว คือ มันบัเอิญเห็นนิดนึง" ชายหนุ่มพูดพร้อมเบือนหน้านี้ ที่จริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก เขาแค่ทำใจไม่ได้ในรอยตราบนเรืนร่างของเธอ เขาต้องการให้รอยตราทั้งหลายมาจากเขาเพียงผู้เดียว ภาพเมื่อคืนผลุดขึ้นมาในสมองของชายหนุ่ม ภาพที่เขาอุ้มเธอมาวางบนเตียง ภาพที่เขาเช็ดตัวให้เธอ ภาพที่เขามองดูรอยตราที่มันบาดหัวใจของเขาเป็นอย่างมาก ภาพที่เขาค่อยๆจูบอย่างแผ่นเบาลงบนรอยตราทั้งหมด ทุกจุดบนเรือนร่างเธอ ทั้งตามซอกคอและเนินอกอวบอิ่มของเธอ เพื่อเปลี่ยนเป็นรอยตราที่มาจากเขา ภาพที่เขาพยายามหักห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ให้เลยเถิดไปไกลกว่านี้ 

 

  " นี่ แล้วทำๆมต้องมองแปลกด้วยฮะ หรือว่านาย " หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอยางไม่พอใจ

  " ปล่าวๆ ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด"

  " นายไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ย" หญิงสาขมวดคิ้วรอฟังคำตอบ

  " อืออ  นี่เธอไม่รู้จริงๆหรอว่ามันเป็นรอยอะไร" ชายหนุ่มถามอย่างงง

  " ใช่นะสิ ชั้ลคิดๆดูแล้ว ชั้ลก็ไม่ล้มลง คอไปถูกหิน สักหน่อย หรือกิ่งไม้มาเกี่ยว แต่มันก็ต้องเป็นทางยาว นี้มันเป็นจ้ำๆ เต็มไปหมด" หญิงสาวเอามือมาลูบที่รอยตรา

  " ชั่งมันเถอะ น๊าาา  งั้นชั้ลขอถามบ้างนะ"

  " ถามอะไร"

  " เธอไม่เคยมีอะไรกับใครใช่มั้ย"

  " O_O เห้ยยย ถามตรงไปมั้ย" หญิงสาวตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน

  " หรือว่าเคยแล้ว" ใบหน้าชายหนุ่มเริ่มแสดงอาการรอฟังคำตอบอย่างชั้ลเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

  " เอ่ออ คืออ  เอ่ออ  ชั้ล   ชั้ล  ชั้ลไม่เคยมี ไม่เคยมีแฟน" หญิงสาวตอบ อย่างจ๋อยๆ

  " ไม่หน้าเชื่อ ไปเรียนถึงเมืองนอก เรื่องแบบนี้ไม่หน้าพลาด" เมื่อได้ยินคำตอบ ถึงกับโล่งอก ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจและแซวหญิงสาวอย่างอารมณ์ดีผิดปกติ

  " นายยิ้มกว้างไปนะ ชั้ลว่ามันแปลกๆ มันแปลกมากหรอที่ชั้ลไม่เคยมีอะไรกับใคร" หญิงสาวที่สักเกตอาารชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างงง

  " ชั้ลก็แค่ดีใจ" ชายหนุ่มเพลอหลุดปาก เมื่อเห็นหญิงสาวจ้องหน้า จึงรีบแก้ตัว

  " เอ่อ ไม่ใช่ ชั้ลแปลกใจ เออ ใช่ แปลกใจนะ เธอเองก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรนิทำไมไม่มีแฟนหละ" ชายหนุ่มรีบกลับมาในสภาพปกติทันที

  " ทั้งพี่โอ ทั้งพี่อิฐคุมแจ สะขนาดนั้นใครมันจะมาจีบ พับก็ไม่ใช่เข้า เพื่อนชายก็ต้องผ่านการแสกนไวรัสก่อนกว่าจะให้คน เที่ยวก็ตามไปคุม โทรศัพท์ก็ไม่ให้คุย ยิ่งพี่โอนะ มานอนห้องชั้ลทุกคืน มานอนกันท่ากลัวชั้ลคุยกันใคร  หรือว่าชั้ลไม่สวยรึป่าวก็ไม่รู้ ถึงไม่มีแฟน"

  " สวย !!"

  " ฮะ !!!" ชายหนุ่มก็ตอบอย่างหลุดปาก หญิงสาวก็อึ้งกับสิ่ที่ได้ยิน มันอย่างรวดเร็วอะไรขนาดนี้

  " เอ่ออออออออ คืออออ เอ่ออออ " ชายหนุ่มทำหน้ามถูก เขิลๆายๆชอบกล

  " หรือว่านายคิดอะไรกับชั้ล" หญิงสาวชี้หน้าจับผิดก่อนจะโน้มหน้าเข้าใกล้หน้าชายหนุ่มเพื่อหาคำตอบ

  " ออกไปห่างๆเลยไป" หัวใจของเขาเริ่มเตนแรงเมื่อใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น

  " ฮันแหน๊ะๆ คิดอะไรอยู่บอกมา ห้ามหนี" หญิงสาวยิ่งโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ ชายหนุ่มถอยห่าง หัวใจเขาเต้นแรงมากขึ้น

  " ชั้ลเตือนเธอแล้วนะ บอกไปห่างๆ" เขาเริ่มทนกับความต้องการขงตัวเองไม่ไหว

  " อะไรๆ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องบอกมาเดี๋ยวนี้" ใบหน้าของเธออยู่ใกล้เขาแค่คืบ ชายหนุ่มอดใจไม่ไหว มือทั้งสองข้างของเขาจับใบหน้าของเธอ ริบฝีปากหนาของเขากดทับกับริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างเร้าร้อน หญิงสาวพยามดันตัวเขาออกห่าง แต่ใจของเธอก็เต้นแรงพอๆกับหัวใจของเขอ ตัวเธอเองก็ไม่สามารถอดทนกับความต้องการของตัวเองได้อีกต่อไป มือเลกของเธอเลื่อนไปจับแผ่นหลังของชายหนุ่ม ชายหนุ่มเริ่มสอดแทรกลิ้นหนาของเขาเข้าไปในโพร่งปากของเธอ โดยความยินยอมของเธอเอง โพร่งที่หวานราวกับน้ำผึ่ง ชายหนุ่มไล่ตมลิ้นหญิงสาวที่พยามหนีจากลิ้นหนาของเขาด้วยความไร้เดียงสา มือเล็กจิกหลังสาวหนุ่มเพราะอารมณ์แปลกๆที่เธอไม่เคยไม่สัมผัสมาก่อน หญิงสาวตัวสั่นระริก ขนลุกฟูทั้งตัว เธอเริ่มมีอาการร้อนๆหวานๆ หัวใจเต้นแรงจนผิดปกติ เธอเริ่มหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มเองก็เช่นเดียวกัน หัวใจเต้นแรงผิดปกติ เขาโหยหากับสิ่งนี้จากเธอมานานแสนนาน จนวันนี้เขาไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ ชายหนุ่มยังคงตามไล่ลิ้นหญิงสาวอยู่เรื่อยๆ จนเธอยอมตอบรับและสัมผัสกับลิ้นหน้าของเขา เขาชายจำใจถอนจูบออก เพราะหญิงสาวหายใจหอบหนัก หญิงสาวเบือนหน้าหนีเพราะอาย

 

  " รีบเข้าห้องไปก่อน แล้วล็อคประตูห้องด้วย" ชายหนุ่มออกคำสั่ง

  " ทำไมต้องล็อค" หญิงสาวถามงงๆ

  " เชื่อชั้ล รีบไปซะแล้วก็ล็อคห้องด้วย เร็วๆสิ " ชายหนุ่มกระชายแขนหญิงสาวให้ลุกขึ้น

  " นี่ชายเป็นอะไร ชั้ลเจ็บนะ" หญิงสาวแกะมือชายหนุ่มที่กำแขนเธอไว้แน่นออกและถามอย่างงุงงง

  " ไปสิเร็วๆ รีบไปก่อนที่ชั้ลจะทนไม่ไหว" ชายหนุ่มหันมามองหน้าหญิงสาว เขาไม่อย่างทำอะไรเธอไปมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เขาแทบจะระงับความต้องการของตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว

  " นะนาย เป็นอะไรไป ทำไมหน้าแดงแบบนั้นหละ " หญิงสาวถามพร้อมกับจะเดินเข้ามาดูใบหน้าชายหนุ่ม เขาเดินถอยหนี

  " รีบเข้าห้องไปได้แล้วไม่ต้องสนใจชั้ล " 

  " ก็เข้าไปด้วยกันสิ"

  " ไม่ได้ เธอเข้าไปก่อน แล้วล็อคห้องด้วย"

  " ทำไม" เธอยังไม่เข้าใจในอารมณ์ของผู้ชาย  ชายหนุ่มกระชากร่างหญิงสาวมาโอบกอด ตัวเธอปลิวตามแรงกระชากเขามาอยู่ในอวบกอดของเขา ชายหนุ่มเริ่มซุกไซร้ตามซอกคอของหญิงสาวอย่างเร้าร้อน มือหนาของเขาลูบไล้ตามแผ่นหลังนวลนิ่มของหญิงสาว คอขาวๆของเธอทำให้ชายหนุ่มเพลอขบฟันประทับตราไว้หลายจุ มือของเขาเริ่มสอดเข้าภายใต้เสื้อของหญิงสาว เธอสะดุ้งเฮือก ขนลุุกฟูทั้งตัวเมื่อคอของเธอถูกสัมผัสด้วยลิ้นหนาของชายหนุ่มและมือของเขาที่ลูบไล้ตามแผ่นหลังของเธอโดยไม่เสื้อมากั้นไว้ หัวใจสองดวงเต้นแรงมาก หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก ตกตะลึ่งกับความรู้สึกที่ได้รับ ร่างกายเหมือนอุณภูมิไม่เท่ากันร้อนๆหวานๆ หัวใจเต้นแรง และหายใจหอบๆ ตัวสั่นระริก  ชายหนุ่มหยุดการกระทำของเขา หญิงสาวยังคงยืนตาข้างหายใจหอบ มงใบหน้าหายหนุ่มที่ยืนหอบอยู่เหมือนกัน

 

   " ชั้ลจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย รีบเข้าห้องไปซะแล้วล็อคห้องด้วย" ชายหนุ่มพยามหักห้ามใจตัวเอง หญิงสาวยังคงอึ้ง มึน งง หัวใจยังคงเต้นแรงอยู่

   " ชั้ลห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้แล้ว รีบไปซะ " 

   " นะนาย มีอารมณ์หรอ" หญิงสาวถามอย่างหวั่นๆ 

    " รีบไปซะ" ชายหนุ่มหันหน้าไปทางอื่น หญิงสาวรีบเดินเข้าบ้านไป และเขาห้องนอนทันที

 

   " ชั้ลห่างหายจากสิ่งนนี้มานาน เธอรับมันไม่ไหวหรอกซัน ชั้ลจะทำก็ต่อเมื่อวันที่เธอพร้อมที่จะเป็นของชั้ลจริงๆ"  ชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ริมหาดทราย

 

   " รอยแดง !" หญิงสาวมองรอยแดงที่คอในกระจก และพบกับคำตอบที่เธอสงสัย แต่เธอกับหัวใจเต้นแรงอีกครั้งหนึ่ง เมื่อมือเล็กของเธอเรื่อยมาสัมผัสกับรอยตราของเขา