คู่แค้นแสนรัก

        " ก็เพราะชั้ลรู้ไงหละ ว่าเธอมันอิจฉาน้องสาวชั้ล เธอกลัวเสียไอโอไปจนทำได้ทุกอย่าง ไอครั้งที่แล้วที่ไปกับมัน  ชั้ลก็หลงเชื่อว่าเธอโดนหลอกแต่ที่แท้ก็เต็มใจไปให้มันเอา "  

       เพลี๊ยะ นันทณาตบหน้าภาคินอย่างแรง เสียงรถเบรคเป็รทางยาว ใบหน้าของภาคินเต็มไปด้วยความโกรธแค้น 

       " ลงไปจากรถ ! ชั้ลบอกให้ลงไปจากรถชั้ล !!!" เขาตะคอกใส่หน้าหญิงสาวที่นั่งสะอื้นไห้

       " ตรงนี้มันเปลี่ยวมากนะ แล้วตอนนี้ก็ดึกมากด้วย แล้วชั้ลจะกลับยังไง ฮึก ฮึก ฮืออ" หญิงสาวหันดูพื้นที่รอบๆอย่างหวาดกลัว ตอนนี้ก็เกือบตีหนึ่งแล้ว บริเวณข้างทางก็มีแต่ป่า มองไม่เห็นแสงไฟเลย ไม่มีบ้านคนเลยสักหลัง 

       " งั้นก็เลือกเอาแล้วกันนะ  ถ้าจะไปต่อเธอคงจะคิดได้นะว่าชั้ลจะพาเธอไปทำอะไร ถ้าไม่อยากไปกับชั้ล ก็ลงไปซะ" ชายหนุ่มพูดอย่างเลยเย็น

       " นายภาคิน " หญิงสาวร่ำไห้กับประโยคที่ได้ยิน ทั้งผิดหวัง น้อยใจ เสียใจที่ทำไมเขาไม่เชื่อเธอบ้าง ทั้งกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น หญิงสาวไม่มีทางเลือก จำต้องเปิดประตูลงจากรถอย่างจำใจ ทันทีที่เธอปิดประตู ชายหนุ่มก็ขับรถออกไปทันที

       " ทำไมนายทำแบบนี้ นายภาคิน ฮือ ฮือ ฮือ" หญิงสาวร้องไห้หนัก สายตายังคงมองตามหลังรถที่ขับออกไป เธอเดินมาหลบอยู่ริมข้างทาง มือเล็กทั้งสองโอบกอดตัวเองไว้แน่น  

      ทางด้านของอิณทินีก็พยายามโทรหาภาคินแต่ก็ไม่รับสาย " ชั้ลหวังว่าพี่คงไม่ทำร้ายหัวใจตัวเองอีกนะ" เธอยังคงพยามติดต่อเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ภาคินก็ยังคงไมรับสาย  

    " โทรมาทำไม" ภาคินยอมรับสายน้องสายที่โทรมาหาเขาเป็นร้อยครั้ง

    " พี่ชาย พี่เข้าใจคุณซันผิดอยู่นะ พี่อย่าทำอะไรเธอ ทุกอย่างเป็นแผนของแพรวา" อิณทินีพยามอธิบาย

    " หยุดพูดได้แล้วชั้ลไม่อยากฟัง ชั้ลกำลังขับรถอยู่แค่นี้นะ" 

    " ถ้าพี่ว่าง เราจะไม่คุยกันอีกต่อไป" อิณทินียื่นคำขาด

    " งั้นก็พูดมา" ภาคินจอดรถข้างทางฟังน้องสาว อิณทินีเล่าเหตุการณ์ทุกย่างให้ฟังจนจบ ภาคินเข้าใจทุกอย่างจึงรีบกลับรถขับกลับไปทางเดิมทันที

    นันทณาที่นั่งร้องไห้กอดตัวเองอยู่ข้างทาง เมื่อเห็นมีแสงไฟจากรถกำลังผ่านมาที่เธอ ก็นึงว่าเป็นภาคินที่ย้อนกลับมาหาเธอ หญิงสาวรีบวิ่งไปข้างหน้ารถทันที แต่แล้วเธอก็หน้าซีดลงเมื่อรถคันนั้นไม่ใช่รถภาคิน และคนที่ลงมาจากรถก็เหมือนมีอาการเมา ใบหน้าดูโหดเหี้ยวน่ากลัวเหลือเกิน หญิงสาวเริ่มเดินถอยหลังหนี แต่ก็โดนผู้ชายคนนั้นฉุดรั้งเอาไว้

   " จะไปไหนหรอน้องสาว ใส่ชุดนอนบางๆ มาเดินที่เปลี่ยวๆแบบนี้ไม่กลัวหรอจร๊" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับสำรวจร่างกายของเธออย่างหื่นกาม

  " เอ่ออ  คืออ ปละปล่อยชั้ลเถอะนะ ชั้ลจะกลับบ้านแล้ว" หญิงสาวพยายามตัดมือหยาบของเขาที่พยายามลูบไล้ตามเนื้อตัวของเธอ น้ำตาเธอยังคงรินไหลออกมาไม่หยุด

  " เดี๋ยวซิ อยู่คุยกับชั้ลก่อน เดี๋ยวชั้ลจะพาไปคุยที่สวรรค์ 5555" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับซุกไซรตามซอกคอของเธออย่างกระหาย

  " ปล่อย !! ปล่อย !!  ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย !!!" หญิงสาวต่อสู้ขัดขืนอย่างแรง 

   เพลี๊ยะะะ  !!! ใบหน้าของชายคนนั้นหันไปตามแรงตบของหญิงสาวอย่างเร็ว เพลีียะ เธอถูกตบกลับอย่างแรงจนหน้าคว่ำล้มลงไป เริ่มข้างริมฝีฝากไหลนอกมาซิบๆ ชายขี้เมาลากเธอเข้าไปในป่าข้างทาง และวางร่างเธอลงกับพื้นอย่างแรง  

   " ช่วยด้วยยย  ช่วยด้วยยย !!!!!" หญิงสาวตัวสั่นไปทั้งตัว ร้องไห้ขอความช่วยเหลือ เพลี๊ยะ !! หน้าของเธอถูกตบอีกครั้งหนึ่ง ชายขี้เมา ฉุดลากขาเธอที่พยามหนีออกห่าง เขาถอดเสื้อตัวเองออก และฉีกกระชากชุดนอนของเธอออกอย่างป่าเถื่อน เรือนร่างที่ผิวนวลขาวเผยออกมายั่วยวนสายตาชายขี้เมาอย่างมาก หญิงสาวร้องไห้หนักขึ้น พยามใช้มือปกปิดเรือนร่างของเธอเอาไว้  

   " อย่าทำอะไรเลยนะ ฮืออ ฮืออ ปล่อยชั้ลไปเถอะ ชั้ลขอร้อง ฮือออ ฮือออ ฮือออ " หญิงสาวอ้อนวอน ชายขี้เมาที่เอามือของตัวเองมาลูบไล้ตรงหน้าท้องแบนราบของเธอที่ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้ามาปกปิด

   " 5555 ผิวดีจริงๆ ทั้งขาวทั้งเนียน 5555 ถ้าเธอไม่แหกปากโวยวาย ชั้ลจะทำเบาๆ ชั้ลรับประกันได้เลยว่าเธอจะไม่มีวันลืม 555" เขาพูดจบก็เริ่มซุกไซร้ตามซอกคอของเธออย่างหื่นกระกาย มือทั้งสองข้างของหญิงสาวถูกจับไว้แน่นชูเหนือศรีษะ หญิงสาวเบือนหน้าหนีอยางรังเกียจและร้องไห้ลั่นด้วยความกลัว

   " ช่วยด้วย  ฮือออ ฮือออ ฮืออ ช่วยชั้ลด้วยยย  อย่าาาาา อย่าาาา !!!!" หญิงสาวยังคงดิ้นไม่หยุด ตัวเธอสั่นคลอนเมื่ออกคอของเธอถูกสัมผัสด้วยลิ้นหนาของชายขี้เมา 

   "  555   มันจะหอมหวานอะไรแบบนี้วะ อย่าร้องไปเลยสาวน้อย ชั้ลจะทำให้เธอมีความสุขนะ" เขายังคงซุกไซร้ซอกคอเรื่อยๆ และเริ่มไล่ลงมายังอกคู่สวย 

   " อย่าาาา !!!  กรี๊ดดดดดดด !!!!  ฮือออ ฮือออ ฮือออ" มือของชายขี้เมา เลือนมาจับหน้าอกสวยของเธอ ทำเอาหญิงสาวสะอุ้งเฮือก  เธอพยามผลักไสมือของเขาให้พ้นจากอกสวยของเธออย่างร้อนรน ปากก็ร้องขอความช่วยเหลืออย่างไม่ขาดสาย น้ำตาไหลพรากเป็นสายธาร 

   " พี่ชายยย อยู่ไหนน มาช่วยซันด้วยสิ ฮืออออ ฮือออ ฮือออ  ซันจะขาดใจตายอยู่แล้ววว  ฮือออ ฮือออ ฮือออ" มือของเธอทั้งสองข้างถูกมือของชายขี้เมาจับไว้แน่น และมันยังคงซุกไซร อกยังคงมีบราปกปิดอยู่ต่อไป  

   "  มึง !!!!"  พลั๊วะ พลั๊วะ พลั๊วะ  ภาคินที่เพิ่งวิ่งหาเสียงร้องไห้คร่ำควาญของหญิงสาวเจอ กระชากอย่างชายขี้เมาที่คร่อมร่างของหญิงสาวออกมาและกระหม่ำหมัดไม่ยั้ง จนชายผู้นั้นไร้สติ หญิงสาวพยามลากร่างของตัวเองที่มีท่อนบนมีเพียงบราที่ปกปิดไว้มานั่งหลบหลังต้นไม้ใบ ชุดนอนของเธอถูกฉีกขาด จนไม่สามารถกลับมาสวมใสได้เหมือนเดิม เพียงแต่สามารถปกปิดส่วนล่างของเธอได้เพียงเล็กน้อย หญิงสาวยังคงตัวสั่นและร้องไห้หนัก ใบหน้าของเธอบวมช้ำจากการโดนตบถึง 2 ครั้ง

   " ซัน " ภาคินเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ยังคงนั่งร้องไห้มือทั้งร้องของเธอโอบกอดร่างบางของตัวเองไว้ ภาคินถอดเสื้อหนัง คลุมร่างเธอไว้

  " หยุดร้อง แล้วเดินไปขึ้นรถได้แล้ว" เขาพูดอย่างนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่หญิงสาวร้องไห้หนักด้วยความน้อยใจ

  " ที่จริงนายหน้าจะรอเก็บศพชั้ลพรุ่งนี้เลย จะได้สาแกใจนายไง !!!" เธอพูดทั้งน้ำตา

  " ชั้ลบอกให้หยุดร้องแล้วไปขึ้นรถ" หญิงสาวไม่ตอบเอาแต่นั่งร้องไห้

  " อย่าทำตัวหน้ารำคาญได้มั้ย !!!" เขาเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นเธอร้องไห้ไม่หยุด

  " คงจะเกลียดชั้ลมากสินะ" 

  " บอกให้หยุดร้องไงวะ  หยุดสิ  หยุด หยุด หยุด" ภาคินกระชากร่างหญิงสาวขึ้นมา และเขย่าร่างของเธอด้วยความโมโห หญิงสาวยังคงร้องไห้หนัก เรือนร่างของเธอเริ่มอ่อนแรงลง

  " นี่เธอ !! เป็นอะไรไป ซัน ซัน เป็นอะไรไป ซัน ซัน ฟื้นสิ ฟื้น" ภาคินพยามปลุกนันทณาที่สลบไปอย่างบ้าคลั่งด้วยความเป็นห่วง เขาเอาเสื้อมาปกปิดร่างกายของเธอไว้แล้วอุ้มเธอไปที่รถทันที

     เช้าตรู่ของวันใหม่ หญิงสาวยังคงหลับไหลอยูบนเตียงนุ่ม ภายใต้เสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ของภาคิน ทั้งชายหมุ่มที่นอนโอบกอดร่างหญิงสาวไว้แน่นภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน หญิงสาวเริ่มรี่ตาเมื่อแสงอาทิตย์สอดส่องเข้ามาผ่านทางผ้าม่าน เธอเริ่มลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แล้วหันไปมองใบหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างๆเธอ ก่อนจะลุกขึ้นจะเดินออกไปนอกบ้าน 

    ประตูบ้านทุกบานถูกล็คไม่สามารถเปิดออกได้เลย หญิสาวยังคงสำรวจหาทางออกไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่พ้น  

   " ทำอะไร !" ชายหนุ่มที่เพิ่งตื่นจากนอน เอ่ยถามหญิงสาว

   " ชั้ลจะกลับบ้าน "หญิงสาวพูดโดยที่ไม่หันมองหน้าเขา

   " ชั้ลยังไม่อยากกลับ" ชายหนุ่มพูดพร้อมเดินกลับเข้าห้องไปนอนต่อ

   " แต่ชั้ลไม่อยากอยู่ที่ี้นี่ ชั้ลไม่อยากอยู่กับนาย ชั้ลไม่อยากเห็นหน้านาย" หญิงสาวเดินตามมาพูดกับนายหนุ่มที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง

   " ชั้ลบอกว่า ชั้ลยังไม่อยากกลับไง ฟังไม่รู้เรื่องหรอวะ !!!!" ชายหนุ่มเริ่มโมโห พูดตะคอกใส่หญิงสาว เธอเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว

   " นายจะทำอะไรอีกหละ ถ้าเกลียดชั้ลมากก็ฆ่าชั้ลให้มันตายๆไปเลย เรื่องมันจะได้จบๆสักที" เธอพูดทั้งน้ำตา

   " ตายง่ายไปหน่อยมั้ย !! ตัวเธอยังมีประโยชน์กว่านั้นอีกเยอะนะ" ชายหนุ่มมองเรือนร่างของหญิงสาวด้วยสายตาหื่นๆ 

   " ทำไม นายจะทำเหมือนที่ไอเมฆา หรือว่า ให้คนขี้เมาทำกับชั้ลเมื่อคืนสินะ ฮึก ฮึก ฮือ เอาสิเอาเลย จะทำอะไรก็ทำไปเลย  ผู้ชายมันอยากได้อะไรมันก็ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วนิ ฮือ ฮือ เอาให้สาแกใจนายไปเลย เกลียดชั้ลมากไม่ใช่ฮะ !! ลุกขึ้นมาสิ ฮืออ ฮืออ ฮืออ นายรู้ทั้งรูว่าชั้ลกลัวความมืด ชั้ลกลัวที่ผู้ชายมาทำแบบนั้นกับชั้ล แต่นายก็ยังทิ้งชั้ลไว้ในที่เปลี่ยวๆ แบบนั้น ชั้ลรู้ว่านายเกลียดชั้ล แต่ชั้ลไม่คิดว่านายจะเกลียดั้ลได้มากขนาดนี้ ฮืออ ฮืออ ฮือออ"  ร่างของเธอเริ่มเซไปเซมา ก่อนที่เธอจะล้มลงหมดสติไป  ชายหนุ่มที่นั่งอึ้งกับสิ่งที่เธอพูด เมื่อเห็นร่างของหญิงสาวล้มลงไปนนกับพื้นก็รีบลุกจากเตียงโดยเร็ว

   " ซัน ๆ พี่ขอโทษ ซัน ซัน ฟื้นสิ  ฟื้น" ภาคินพยามเรียกสติหญิงสาว มือของเขาเขย่าต้นแขนเธอเบาๆ แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ เขาอุ้มร่างหญิงสาวมาวางไว้บนเตียง  

   " ตัวร้อนอย่างกับไฟ นิเธอไม่สบายหรอ พี่ขอโทษ ซัน พี่ขอโทษ" ชายหนุ่มโอบกอดร่างหญิงสาวแน่น เขาเอาน้ำและผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตามเรือนร่างของเธอ แขนหญิงสาวที่เขียวช้ำ ซอกคอ และเนิ่นอกของเจอเป็นรอยจ้ำแดงๆ เต็มไปหมด ท้องของเธอมีรอยช้ำเหมือนโดนถูกต่อยที่ท้อง  ชายหนุ่มมองตามเรือนร่างของหญองสาว เริ่มสำนึกผิด เขาเช็ดตัวให้เธออย่างอ่อนโยน 

   " พี่ขอโทษนะ" ชายหนุ่มเอ่ยคำขอโทษต่อหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิทด้วยพิษไข้ แล้วจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา