คู่แค้นแสนรัก

          บ้านรัตนาพิพัฒน์ เมื่อถึงเวลาที่นัดหมายก็ไร้วี่แววของนันทณา นมแจ่มจึงรีบบอกเรื่องราวทั้งหมดให้โอนุชิตและภาคินทราบ ทั้งคู่รีบออกตามหา แต่กลับเจอกับแพรวาที่เดินมาขวางทางเอาไว้
 
  " พี่โอจะไปไหนค่ะ" แพรวาทำหน้าใสซื่อ
  "  ชั้ลไม่จำเป็นต้องบอกเธอ" โอนุชิตวิ่งออกไปอย่างเร็ว ภาคินยังคงอึ่งงงกับการมาของแพรวา
  " ไหนนมแจ่มบอกว่า 2 คนนั้นไปกับแพรวาไง" ภาคินถามนมแจ่ม
  " อย่าหน้าโง่ตามเกมส์ไอซันไม่ทันสิ " แพรวาตอบ ภาคินหลงเชื่อ กำหมัดแน่น รีบเดินขึ้นรถออกไปตามหาน้อง
 
     นันทณาที่ยังจุกแน่นท้อง พูดหว่านล้อมให้เมฆาปล่อยตัวแต่ก็ไม่ได้ผล ในขณะเดี๋ยวกันที่อิณทินียังคงหลับในรถตู้เพราะริษยาสลบ
 
   " เมฆานายปล่อยชั้ลไปเถอะนะ ชั้ลขอร้องหละ"
   " อย่าพร่ามมากได้ไม่วะ รำคาญ" 
   " อยากได้ชั้ลมากใช่มั้ย" นันทณาถามอย่างยั่วยืน มือของเธอลูบไล้ไปตามต้นแขนของเมฆา
   " เป็นบ้าอะไรขึ้นมาวะ" เมฆาถามอย่างงง
   " เลี้ยวเข้าซอยนี้สิ แล้วเรามาสนุกกันได้แล้ว ชั้ลรอไม่ไหวแล้วนะ" นันทณายังคงลูบไล้ตามลำตัวขอเมฆา เขารีบเลี้ยวเข้าข้างทางอย่างเร็ว และจอดรถทันทีที่ปลอดคน
   " เริ่มเลย" เมฆาปลดสายเบลล์ออกแล้วเริ่มซุกไซต้นคอนันทณา หญิงสาวมีสีหน้าสะอิดสะเอียน แต่ก็ทำยอมๆไป
   " พี่เมฆาจ๋า ไปด้านเบาะหลังดีกว่านะ ตรงนี้วซันว่ามันแคบไป" นันทณาทำหน้าอ้อน
   " ได้จร๊ะๆ " เมฆาเปิดประตู แต่ยังคงหันมองนันทณาอย่างสังเกต หญิงสาวทำทีท่าว่าจะข้ามไปเบาะหลังจะกลับเปิดประตูชนเมฆาอย่างแรงจนล้มไป แล้วรีบปิดประตูกอล็อคและขับรถออกไปอย่างเร็ว
   " โธ่เว้ยยยย  !!!" เมฆารีบลุกขึ้นแต่ก็ตามไม่ทันแล้ว
 
   ทางด้านโอนุชิตที่เริ่มตามหาอิณทินี โชคดีที่เข้าเคยติดสัญญาณไว้กับโทรศัพท์ของอิณทินี เลยจับพิกัด ที่อยู่ของเธอได้โดยการ โอนุชิตขับรถตามไปเรื่อยๆโดยไปห่างนัก กริ๊งงงง  กริ๊งงงง
 
   " พี่โอๆ ช่วยอิณด้วย พี่โอ" นันทณาพูดพลางขับรถ
   " ซันๆ ไอหมอไปช่วยแล้วใช่มั้ย ซันปลอดภัยแล้วใช่มั้ย" โอนุชิตถามอย่างเป็นห่วง
   " พี่หมอรู้ได้ยังไง ซันหนีมาได้ค่ะ "
   " ไอหมอรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว มันโทรมาบอกพี่ ตอนนี้พี่กำลังขับรถตามอิณอยู่เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ  ซันโทรหาไอหมอแล้วกลับบ้านพร้อมกับมันนะ"
   " ระวังตัวด้วยนะพี่โอ"
 
    " พี่หมอ อยู่ไหนค่ะ "
    " ซันอยู่ไหน ออกมาได้ยังไง"
    " ซันอยู่ที่สี่แยกอะไรก็ไม่รู้ค่ะ หน้าโรงพยาบาลอำเภอ"
    " อยู่ตรงนั้นนะ พี่อยู่ไม่ไกลกัน เดี๋ยวรีบไปเลย อย่าไปไหนนะ"
 
    ภาคินที่ยังขับรถตามหาน้องสาวอยู่ ตอนนี้ภายในใจของเค้าทั้งเป็นห่วงน้องสาวและโกรธแค้นนันทณาอย่างมาก 
 
   อิณทินีที่อยู่ในรถตู้เริ่มฟื้นตัว เธอพยายามดิ้นหนีจากการถูก 2 สมุนของเมฆาลวนลาม รถตู้เลี้ยวเข้าโรงแรมม่านรูปแห่งนึง 2 สมุนลากอิณทินีลงจากรถ เธอร้องไห้หนัก ชายทั้ง 2 ลากเธอขึ้นบนเตียง และปิดประตูโดยเร็ว อิณทินีร้องลั่นเมื่อชายคนนึงขึ้นค่อมร่างของเธอไว้ ใบหน้าก็เธอถูกตบฉาดใหญ่ มันเริ่มซุกไซร้ซอกคอของเธอ โดยที่ชายอีกคนนึงยืนรออยู่หน้าห้อง ไม่นานนักก็มีเสียงต่อสู้ดังมาจากข้างนอก ก่อนที่ประตูจะถุกเปิดออกจากแรง โอนุชิตที่เนื้อตัวสะบักสะบอม ผลักร่างของชายที่ยืนอยู่หน้าห้องเข้ามาในห้องในสภาพที่ไร้สติ ชายที่ยังค่อมร่างอิณทินีอยู่ถูกกระชากออกมาอย่างแรง ทั้งสู้แลกหมัดกันก่อนที่ชายผู้นั้นจะวิ่งออกไปจากห้อง  โอนุชิตรีบวิ่งไปกอดภรราสาวที่นั่งร้องไห้หนักไว้แน่น
 
   " ไม่เป็นอะไรแล้วนะ คุณปลอดภัยแล้ว" โอนุชิตลูบศรีษะอิณทินีเบาๆ
   " ชั้ลกลัว  ฮืออ ฮืออ ฮืออ" หญิงสาวโอบกอดชายหนุ่มไว้แน่น
   " ผมยังอยู่ทั้งคน คุณจะกลัวอะไร ที่รัก" โอนุชิตยังคงกอดแน่น
   " แล้วคุณซันหละ เค้าเป็นยังไงบ้าง ก่อนที่ชั้ลจะหลับไปชั้ลเห็นเมฆา" หญิงสาวถามอย่างเป็นห่วง
   " ไอหมอไปช่วยไว้แล้ว เรากลับบ้านกันนะ" ชายหนุ่มเช็ดเลือดข้างริมฝีปากให้หยิงสาวก่อนจะอุ้มเธอขึ้นรถ
  
 
      กริ๊งงง กริ๊งงงง 
   
   " ไอภาคินกลับบ้านเลยนะ ชั้ลช่วยอิณออกมาได้แล้ว" โอนุชิตจูบจบก็โดนภาคินตัดสายทิ้งทันที
 
     บ้านรัตนาพิพัฒน์ นันทณากับหมอวิวัฒน์ที่มาถึงก่อนแล้ว กำลังนั่งคอยอิณทินีกับโอนุชิตอย่างเป็นห่วง
 
  " พี่หมอรู้ได้ไงว่าซันโดนไอเมฆา พาตัวไป" นันทณาถามอยางสงสัย
  " พี่ไปกินข้าวกับพี่จูนที่ร้านเดียวกับเราไง แต่เข้าไปหลัง ตอนที่จอดรถพี่เห็นไอเมฆากับพวกมัน 2 3 คน แต่กไม่ได้เอะใจอะไร พอเข้าไปในร้านเห็นเรา อิณ และก็แพรวาคุยกัน พี่เคยไม่ค่อยไว้ใจ ก็เลยให้พี่จูนกับไปก่อน พี่รออยู่จนเราโดนจับตัวไปก็เลยโทรไปบอกไอโอ"
   
   เสียงรถหน้าบ้านวิ่งเข้ามา ทั้งหมดรีบเดินออกไปหน้าบ้าน ดอนุชิตเดินพยุงอิณทินีออกมาจากรถ
 
  " เธอเป็นยังไงบ้าง ชั้ลขอโทษนะ คือ ชั้ลไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ " นันทณาสีหน้ารู้สึกผิด
  " ไม่เป็นไรหลอกเราต่างก็โดนหลอกด้วยกันทังคู่" อิณทินียิ้ม
  " เรานะเป็นอะไรรึป่าว " โอนุชิตวางอิณทินีลงบนโซฟาก่อนจะหันมากอดนันทณาและสำรวจร่างกายของเธอ
  " ไม่เป็นอะไรค่ะ สบายมาก"
  " น้อยใจพี่รึป่าวที่พี่ไม่ไปช่วย พี่เห็นว่าไอหมอมันอยู่ใกล้ซันที่สุดแล้วก็น่าจะช่วยซันได้ก่อนพี่" โอนุชิตถามพร้อมเอามือไปลูบผมนันทณา
   " ซันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" นันทณากอดโอนุชิตอ้อนๆ
   " ทุกคน ขอตัวกลับก่อนนะ" หมอวิวัฒน์พูดแทรกขึ้น
   " พี่จูนโทรมาตามละสิ แหมๆ แต่งเมื่อไหร่ก็ริงโทนหาเค้าด้วยนะตัวเอง" นันทณาแล้ว หมอวิวัฒน์เขิลๆ เดินออกไป
   " ซันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะพี่โอ ซันนอนบ้านนู้นนะ อิณ ทานยาด้วยนะ " 
 
     ไม่นานนักที่นันทณาเดินออกไปภาคินก็เดินเข้ามาในบ้าน 
 
   " นมแจ่ม อิณอยู่ไหน" ภาคินเป็นห่วงจัดรีบถามหาน้องสาว
   " อยู่บนห้องค่ะ เชิญเลยนะค่ะ คุณอิณรออยู่" ภาคินรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที พอเข้าห้องก็รีบคว้าร่างน้องสาวมาโอบกอดไว้แน่น
   " อิณเป็นอะไรมากรึป่า เจ็บตรงไหนรึป่าว" ภาคินสำรวจร่างน้องสาว
   " ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แค่ปากแตกนิดหน่อย"
   " มันทำอะไรอิณ บอกพี่มาสิ มันทำอะไรอิณ" ภาคินเขย่าตัวน้องสาว
   " เอ่อออ คือออ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย"
   " จะตอบดีๆ หรือจะให้พี่ไปหาคำตอบจากที่อื่น" ภาคินโกรธจัด
   " มันทำร้ายอิณกับคุณซันค่ะ มันพาอิณเข้าโรงแรม แล้วนายเมฆาก็พาคุณซันไปทำร้ายด้วยเหมือนกัน" อิณทินีเล่า
   " ทำร้ายคุณซันหรอ เลิกเข้าข้างผู้หญิงคนนั้นสักทีได้มั้ยอิณ" ภาคินแค้น
   " พี่ชาย นี้พี่พูดอะไร" อิณทินีหน้างง
   " พี่รู้เรื่องทุกย่างหมดแล้ว เรื่องนี้มันคือแผนการของเค้าและผู้หญิงที่ชื่อแพรวา" ภาคินกำหมัดแน่น
  " ไม่จริง พี่เค้าใจผิด พี่รู้ได้ยังไง"
  " คอยดูผลกรรมของผู้หญิงคนนั้นก็แล้วกัน" ภาคินพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที
  " พี่ชาย พี่ชายหยุดก่อน ฟังอิณก่อน พี่กำลังเข้าใจผิด พี่ชาย พี่ชาย" อิณทินีพยามเดินตามภาคินไป
     
 
    นันทณาที่อยู่ในชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบาง เธอกำลังนอนดูทีวีอยู่บนเตียงนอนนุ่ม  เสียงเคาะประตูดังขึ้น หญิงสาวลุกไปเปิดประตู
 
   " O_O  นายภาคิน มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง" หญิงสาวหน้างง 
  " โอ้ยยย !! เจ็บนะ จะพาชั้ลไปไหน ปล่อยสิ ปล่อยยย" ภาคินลากหญิงสาวออกมาจากห้อง มือของเขากำแขนเล็กของเธอไว้แน่น ความแค้นแล่นลงสู่แขนเล็กของหญิงสาว
  " ชั้ลเจ็บนะ ปล่อยสิ ชั้ลบอกให้ปล่อย !!" หญิงสาวพยามแกะมือใหญ่ของเขาออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จ เขายิ่งกำแน่นและแรงขึ้นเรื่อยๆ  ภาคินจับลากหญิงสาวขึ้นรถและขับออกไปทันที โดยมีอิณทินีที่วิ่งตามมาแต่ไม่ทัน
  
   " นายจะพาชั้ลไปไหน ชั้ลจะกลับบ้านจอดรถสิ จอด !!! ชั้ลบอกให้จอด !!" 
   " ทำไม กลัวหรอ" ภาคินหน้านิ่ง แต่แววตาดูดุดันน่ากลัว หญิงสาวเริ่มมีอาการหวั่นกลัว
   " นี้มันดึกมากแล้วนะ นายจะพาชั้ลไม่ไหน" 
   " พาไปทำในสิ่งที่เธอทำกับอิณทินีไง"
   " นายพูดอะไรของนาย ชั้ลไปทำอะไรอิณ"
   " อย่ามาตีหน้าซื่อได้มั้ย !!! แผนเธอครั้งนี้มันชั่งเลวจริงๆ พาน้องสาวไปให้เพื่อนผัวตัวเองข่มขืน ฮึ ชั่ว !!!" ภาคินตะคอกใส่หน้านันทณาที่นั่งอึ่งกับประโยคที่ได้ยิน
   " นายกำลังเขาใจชั้ลผิดนะ พาชั้ลกลับบ้านเถอะนะ ชั้ลข้อร้อง" น้ำตาใสๆเริ่มไหลรินออกมา เพราะความเสียใจ น้อยใจ และกลัว
   " หยุดมารยาได้แล้ว เธอคงจะไปเสวยสุขกับไอเมฆาวินะ แล้วปล่อยให้เพื่อนของผัวเธอ มาข่มขืนน้องสาวชั้ล เธอทำได้ยังไง !!!"
   " ชั้ลไม่ได้ทำ ฮือ ฮือ แล้วไอเมฆามันก็ไม่ใช่ผัวชั้ล ชั้ลคิดว่านายรู้จักชั้ลดีว่าชั้ลเป็นคนยังไง ทำไมนายถึงพูดกับชั้ลแบบนี้ ฮือ ฮือ ฮือ"
   " ก็เพราะชั้ลรู้ไงหละว่าเธอมันอิจฉาน้องชั้ล เธอกลัวเสียไอโอไปจนทำได้ทุกอย่าง ไอครั้งที่แล้วที่ไปกับมัน ชั้ลก็หลงเชื่อว่าเธอโดนหลอกแต่ที่แท้ก็เต็มใจไปให้มันเอา" เพลีียะ นันทณาตบหน้าภาคินอย่างแรง  เสียงรถเบรคเป็นทางยาว