คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
23) แก้แค้น 1/1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบ้านรัตนาพิพัฒน์ เมื่อถึงเวลาที่นัดหมายก็ไร้วี่แววของนันทณา นมแจ่มจึงรีบบอกเรื่องราวทั้งหมดให้โอนุชิตและภาคินทราบ ทั้งคู่รีบออกตามหา แต่กลับเจอกับแพรวาที่เดินมาขวางทางเอาไว้
" พี่โอจะไปไหนค่ะ" แพรวาทำหน้าใสซื่อ
" ชั้ลไม่จำเป็นต้องบอกเธอ" โอนุชิตวิ่งออกไปอย่างเร็ว ภาคินยังคงอึ่งงงกับการมาของแพรวา
" ไหนนมแจ่มบอกว่า 2 คนนั้นไปกับแพรวาไง" ภาคินถามนมแจ่ม
" อย่าหน้าโง่ตามเกมส์ไอซันไม่ทันสิ " แพรวาตอบ ภาคินหลงเชื่อ กำหมัดแน่น รีบเดินขึ้นรถออกไปตามหาน้อง
นันทณาที่ยังจุกแน่นท้อง พูดหว่านล้อมให้เมฆาปล่อยตัวแต่ก็ไม่ได้ผล ในขณะเดี๋ยวกันที่อิณทินียังคงหลับในรถตู้เพราะริษยาสลบ
" เมฆานายปล่อยชั้ลไปเถอะนะ ชั้ลขอร้องหละ"
" อย่าพร่ามมากได้ไม่วะ รำคาญ"
" อยากได้ชั้ลมากใช่มั้ย" นันทณาถามอย่างยั่วยืน มือของเธอลูบไล้ไปตามต้นแขนของเมฆา
" เป็นบ้าอะไรขึ้นมาวะ" เมฆาถามอย่างงง
" เลี้ยวเข้าซอยนี้สิ แล้วเรามาสนุกกันได้แล้ว ชั้ลรอไม่ไหวแล้วนะ" นันทณายังคงลูบไล้ตามลำตัวขอเมฆา เขารีบเลี้ยวเข้าข้างทางอย่างเร็ว และจอดรถทันทีที่ปลอดคน
" เริ่มเลย" เมฆาปลดสายเบลล์ออกแล้วเริ่มซุกไซต้นคอนันทณา หญิงสาวมีสีหน้าสะอิดสะเอียน แต่ก็ทำยอมๆไป
" พี่เมฆาจ๋า ไปด้านเบาะหลังดีกว่านะ ตรงนี้วซันว่ามันแคบไป" นันทณาทำหน้าอ้อน
" ได้จร๊ะๆ " เมฆาเปิดประตู แต่ยังคงหันมองนันทณาอย่างสังเกต หญิงสาวทำทีท่าว่าจะข้ามไปเบาะหลังจะกลับเปิดประตูชนเมฆาอย่างแรงจนล้มไป แล้วรีบปิดประตูกอล็อคและขับรถออกไปอย่างเร็ว
" โธ่เว้ยยยย !!!" เมฆารีบลุกขึ้นแต่ก็ตามไม่ทันแล้ว
ทางด้านโอนุชิตที่เริ่มตามหาอิณทินี โชคดีที่เข้าเคยติดสัญญาณไว้กับโทรศัพท์ของอิณทินี เลยจับพิกัด ที่อยู่ของเธอได้โดยการ โอนุชิตขับรถตามไปเรื่อยๆโดยไปห่างนัก กริ๊งงงง กริ๊งงงง
" พี่โอๆ ช่วยอิณด้วย พี่โอ" นันทณาพูดพลางขับรถ
" ซันๆ ไอหมอไปช่วยแล้วใช่มั้ย ซันปลอดภัยแล้วใช่มั้ย" โอนุชิตถามอย่างเป็นห่วง
" พี่หมอรู้ได้ยังไง ซันหนีมาได้ค่ะ "
" ไอหมอรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว มันโทรมาบอกพี่ ตอนนี้พี่กำลังขับรถตามอิณอยู่เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ซันโทรหาไอหมอแล้วกลับบ้านพร้อมกับมันนะ"
" ระวังตัวด้วยนะพี่โอ"
" พี่หมอ อยู่ไหนค่ะ "
" ซันอยู่ไหน ออกมาได้ยังไง"
" ซันอยู่ที่สี่แยกอะไรก็ไม่รู้ค่ะ หน้าโรงพยาบาลอำเภอ"
" อยู่ตรงนั้นนะ พี่อยู่ไม่ไกลกัน เดี๋ยวรีบไปเลย อย่าไปไหนนะ"
ภาคินที่ยังขับรถตามหาน้องสาวอยู่ ตอนนี้ภายในใจของเค้าทั้งเป็นห่วงน้องสาวและโกรธแค้นนันทณาอย่างมาก
อิณทินีที่อยู่ในรถตู้เริ่มฟื้นตัว เธอพยายามดิ้นหนีจากการถูก 2 สมุนของเมฆาลวนลาม รถตู้เลี้ยวเข้าโรงแรมม่านรูปแห่งนึง 2 สมุนลากอิณทินีลงจากรถ เธอร้องไห้หนัก ชายทั้ง 2 ลากเธอขึ้นบนเตียง และปิดประตูโดยเร็ว อิณทินีร้องลั่นเมื่อชายคนนึงขึ้นค่อมร่างของเธอไว้ ใบหน้าก็เธอถูกตบฉาดใหญ่ มันเริ่มซุกไซร้ซอกคอของเธอ โดยที่ชายอีกคนนึงยืนรออยู่หน้าห้อง ไม่นานนักก็มีเสียงต่อสู้ดังมาจากข้างนอก ก่อนที่ประตูจะถุกเปิดออกจากแรง โอนุชิตที่เนื้อตัวสะบักสะบอม ผลักร่างของชายที่ยืนอยู่หน้าห้องเข้ามาในห้องในสภาพที่ไร้สติ ชายที่ยังค่อมร่างอิณทินีอยู่ถูกกระชากออกมาอย่างแรง ทั้งสู้แลกหมัดกันก่อนที่ชายผู้นั้นจะวิ่งออกไปจากห้อง โอนุชิตรีบวิ่งไปกอดภรราสาวที่นั่งร้องไห้หนักไว้แน่น
" ไม่เป็นอะไรแล้วนะ คุณปลอดภัยแล้ว" โอนุชิตลูบศรีษะอิณทินีเบาๆ
" ชั้ลกลัว ฮืออ ฮืออ ฮืออ" หญิงสาวโอบกอดชายหนุ่มไว้แน่น
" ผมยังอยู่ทั้งคน คุณจะกลัวอะไร ที่รัก" โอนุชิตยังคงกอดแน่น
" แล้วคุณซันหละ เค้าเป็นยังไงบ้าง ก่อนที่ชั้ลจะหลับไปชั้ลเห็นเมฆา" หญิงสาวถามอย่างเป็นห่วง
" ไอหมอไปช่วยไว้แล้ว เรากลับบ้านกันนะ" ชายหนุ่มเช็ดเลือดข้างริมฝีปากให้หยิงสาวก่อนจะอุ้มเธอขึ้นรถ
กริ๊งงง กริ๊งงงง
" ไอภาคินกลับบ้านเลยนะ ชั้ลช่วยอิณออกมาได้แล้ว" โอนุชิตจูบจบก็โดนภาคินตัดสายทิ้งทันที
บ้านรัตนาพิพัฒน์ นันทณากับหมอวิวัฒน์ที่มาถึงก่อนแล้ว กำลังนั่งคอยอิณทินีกับโอนุชิตอย่างเป็นห่วง
" พี่หมอรู้ได้ไงว่าซันโดนไอเมฆา พาตัวไป" นันทณาถามอยางสงสัย
" พี่ไปกินข้าวกับพี่จูนที่ร้านเดียวกับเราไง แต่เข้าไปหลัง ตอนที่จอดรถพี่เห็นไอเมฆากับพวกมัน 2 3 คน แต่กไม่ได้เอะใจอะไร พอเข้าไปในร้านเห็นเรา อิณ และก็แพรวาคุยกัน พี่เคยไม่ค่อยไว้ใจ ก็เลยให้พี่จูนกับไปก่อน พี่รออยู่จนเราโดนจับตัวไปก็เลยโทรไปบอกไอโอ"
เสียงรถหน้าบ้านวิ่งเข้ามา ทั้งหมดรีบเดินออกไปหน้าบ้าน ดอนุชิตเดินพยุงอิณทินีออกมาจากรถ
" เธอเป็นยังไงบ้าง ชั้ลขอโทษนะ คือ ชั้ลไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ " นันทณาสีหน้ารู้สึกผิด
" ไม่เป็นไรหลอกเราต่างก็โดนหลอกด้วยกันทังคู่" อิณทินียิ้ม
" เรานะเป็นอะไรรึป่าว " โอนุชิตวางอิณทินีลงบนโซฟาก่อนจะหันมากอดนันทณาและสำรวจร่างกายของเธอ
" ไม่เป็นอะไรค่ะ สบายมาก"
" น้อยใจพี่รึป่าวที่พี่ไม่ไปช่วย พี่เห็นว่าไอหมอมันอยู่ใกล้ซันที่สุดแล้วก็น่าจะช่วยซันได้ก่อนพี่" โอนุชิตถามพร้อมเอามือไปลูบผมนันทณา
" ซันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" นันทณากอดโอนุชิตอ้อนๆ
" ทุกคน ขอตัวกลับก่อนนะ" หมอวิวัฒน์พูดแทรกขึ้น
" พี่จูนโทรมาตามละสิ แหมๆ แต่งเมื่อไหร่ก็ริงโทนหาเค้าด้วยนะตัวเอง" นันทณาแล้ว หมอวิวัฒน์เขิลๆ เดินออกไป
" ซันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะพี่โอ ซันนอนบ้านนู้นนะ อิณ ทานยาด้วยนะ "
ไม่นานนักที่นันทณาเดินออกไปภาคินก็เดินเข้ามาในบ้าน
" นมแจ่ม อิณอยู่ไหน" ภาคินเป็นห่วงจัดรีบถามหาน้องสาว
" อยู่บนห้องค่ะ เชิญเลยนะค่ะ คุณอิณรออยู่" ภาคินรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที พอเข้าห้องก็รีบคว้าร่างน้องสาวมาโอบกอดไว้แน่น
" อิณเป็นอะไรมากรึป่า เจ็บตรงไหนรึป่าว" ภาคินสำรวจร่างน้องสาว
" ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แค่ปากแตกนิดหน่อย"
" มันทำอะไรอิณ บอกพี่มาสิ มันทำอะไรอิณ" ภาคินเขย่าตัวน้องสาว
" เอ่อออ คือออ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย"
" จะตอบดีๆ หรือจะให้พี่ไปหาคำตอบจากที่อื่น" ภาคินโกรธจัด
" มันทำร้ายอิณกับคุณซันค่ะ มันพาอิณเข้าโรงแรม แล้วนายเมฆาก็พาคุณซันไปทำร้ายด้วยเหมือนกัน" อิณทินีเล่า
" ทำร้ายคุณซันหรอ เลิกเข้าข้างผู้หญิงคนนั้นสักทีได้มั้ยอิณ" ภาคินแค้น
" พี่ชาย นี้พี่พูดอะไร" อิณทินีหน้างง
" พี่รู้เรื่องทุกย่างหมดแล้ว เรื่องนี้มันคือแผนการของเค้าและผู้หญิงที่ชื่อแพรวา" ภาคินกำหมัดแน่น
" ไม่จริง พี่เค้าใจผิด พี่รู้ได้ยังไง"
" คอยดูผลกรรมของผู้หญิงคนนั้นก็แล้วกัน" ภาคินพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที
" พี่ชาย พี่ชายหยุดก่อน ฟังอิณก่อน พี่กำลังเข้าใจผิด พี่ชาย พี่ชาย" อิณทินีพยามเดินตามภาคินไป
นันทณาที่อยู่ในชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบาง เธอกำลังนอนดูทีวีอยู่บนเตียงนอนนุ่ม เสียงเคาะประตูดังขึ้น หญิงสาวลุกไปเปิดประตู
" O_O นายภาคิน มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง" หญิงสาวหน้างง
" โอ้ยยย !! เจ็บนะ จะพาชั้ลไปไหน ปล่อยสิ ปล่อยยย" ภาคินลากหญิงสาวออกมาจากห้อง มือของเขากำแขนเล็กของเธอไว้แน่น ความแค้นแล่นลงสู่แขนเล็กของหญิงสาว
" ชั้ลเจ็บนะ ปล่อยสิ ชั้ลบอกให้ปล่อย !!" หญิงสาวพยามแกะมือใหญ่ของเขาออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จ เขายิ่งกำแน่นและแรงขึ้นเรื่อยๆ ภาคินจับลากหญิงสาวขึ้นรถและขับออกไปทันที โดยมีอิณทินีที่วิ่งตามมาแต่ไม่ทัน
" นายจะพาชั้ลไปไหน ชั้ลจะกลับบ้านจอดรถสิ จอด !!! ชั้ลบอกให้จอด !!"
" ทำไม กลัวหรอ" ภาคินหน้านิ่ง แต่แววตาดูดุดันน่ากลัว หญิงสาวเริ่มมีอาการหวั่นกลัว
" นี้มันดึกมากแล้วนะ นายจะพาชั้ลไม่ไหน"
" พาไปทำในสิ่งที่เธอทำกับอิณทินีไง"
" นายพูดอะไรของนาย ชั้ลไปทำอะไรอิณ"
" อย่ามาตีหน้าซื่อได้มั้ย !!! แผนเธอครั้งนี้มันชั่งเลวจริงๆ พาน้องสาวไปให้เพื่อนผัวตัวเองข่มขืน ฮึ ชั่ว !!!" ภาคินตะคอกใส่หน้านันทณาที่นั่งอึ่งกับประโยคที่ได้ยิน
" นายกำลังเขาใจชั้ลผิดนะ พาชั้ลกลับบ้านเถอะนะ ชั้ลข้อร้อง" น้ำตาใสๆเริ่มไหลรินออกมา เพราะความเสียใจ น้อยใจ และกลัว
" หยุดมารยาได้แล้ว เธอคงจะไปเสวยสุขกับไอเมฆาวินะ แล้วปล่อยให้เพื่อนของผัวเธอ มาข่มขืนน้องสาวชั้ล เธอทำได้ยังไง !!!"
" ชั้ลไม่ได้ทำ ฮือ ฮือ แล้วไอเมฆามันก็ไม่ใช่ผัวชั้ล ชั้ลคิดว่านายรู้จักชั้ลดีว่าชั้ลเป็นคนยังไง ทำไมนายถึงพูดกับชั้ลแบบนี้ ฮือ ฮือ ฮือ"
" ก็เพราะชั้ลรู้ไงหละว่าเธอมันอิจฉาน้องชั้ล เธอกลัวเสียไอโอไปจนทำได้ทุกอย่าง ไอครั้งที่แล้วที่ไปกับมัน ชั้ลก็หลงเชื่อว่าเธอโดนหลอกแต่ที่แท้ก็เต็มใจไปให้มันเอา" เพลีียะ นันทณาตบหน้าภาคินอย่างแรง เสียงรถเบรคเป็นทางยาว
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ