คู่แค้นแสนรัก

              ไร่ส้มอธิพัฒน์ธนากร ชายหนุุ่มร่างสูง นั่งเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ข้างน้ำตกท้ายไร่ ใบหน้าของชายผู้นั้นดูเศร้าหมองนัก ภาพเหตุกาณ์ในอดีตวกวนเข้ามาในความคิดของเขา เด็กผู้หญิงคนนึงกำลังเดินตามพ่อ แม่ พี่ชายทั้ง2 ไปยังรถที่ท้ายกระบะเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ เธอกำลังขนย้ายของออกไปจากไร่ส้ม เด็กผู้หญิงหันกลับมามองใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนึงที่หยุดเดินตามเดินและยืนย่างจากเธอประมาณหนึ่ง เด็กผู้หญิงสะอื้นไห้กับการจากลาในครั้งนั้น เธอโบกมืออำลาเขาก่อนจะเดนขึ้นรถไป รถคันดังกล่าววิ่งออกไปจากไร่ นับแต่วิชาทีนั้นมาเขาและเธอก็ไม่ไดเจอกันอีกนาน และตอนนี้เธอกลับจากเขาไปอีก ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นและกลับบ้าน
 
   " นายใหญ่ นี้เป็นอาทิตย์แล้วนะค่่ะ ที่ไม่ได้เข้าไปดูงานในไร่" ป้าอ้อมที่ยืนคอยภาคินกลับมาเอ่ยถาม
   " ผมไม่มีอารมณ์ เดี๋ยวค่อยไปเข้าไปก็แล้วกัน" ชายหนุ่มตอบอย่างไร้อารมณ์ก่อนจะเดินเข้าไปเก็บตัวอยู่แต่ในห้องเหมือนเดิม
   
       กริ๊งงงง กริ๊งงง เสียงโทรศัพท์อิณทินีดังขึ้น หญิงสาวที่นั่งอยู่ในสวนหย่อมหน้าบ้านกดรับโทรศัพท์
   
    " สวัสดีค่ะ ป้าอ้อม"
    " คุณหนู นายใหญ่ไม่ดีขึ้นเลย กลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนอีกแล้วค่ะ"
    " ขออิณคุยกับพี่ชายหน่อยค่ะ" สิ้นเสียงอิณทินี ป้าอ้อมรีบจ้ำฝีเท้าไปยังห้องของภาคิน เคาะประตูหน้าห้อง ชายหนุ่มเปิดประตูเดินออกมา
    " คุณอิณค่ะ" ป้าอ้อมพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ภาคิน
    " ว่าไง" เขาพูดอย่าไร้อารมณ์
    " ทำไมพี่ต้องปิดเครื่องด้วย อิณติดต่อพี่ไม่ได้เลย พี่เป็นอะไร ทำไมเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว"
    " แค่เหนื่อย ไม่มีอะไรหรอก "
    " ถ้าคิดถึงเค้าก็มาหาเค้าสิ จะทรมานตัวเองไปทำไม"
    " ชั้ลไม่ได้คิดถึงใคร ชั้ลแค่เหนื่อย" ภาคินพูดจบก็ตัดสายทิ้ง ยื่นโทรศัพท์ให้ป้าอ้อมแล้วกลับเข้าห้องดังเดิม
 
    ทางด้านนันทณาก็ไม่ต่างกัน เอาแต่เหม่อลอย เก็บตัวอยุ่แต่ในบ้านท้ายสวนไม่ยอมออกไปไหน ไม่เจริญอาหารเหมือนแต่ก่อน ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน โอนุชิต อิณทินี นมแจ่ม ที่ยืนมองหญิงสาวอยู่ห่างๆ 
 
   " สภาพไม่ต่างกับคนที่ไร่เลยค่ะ" อิณทินีพูดขึ้น
  " ไอ้ภาคินนะหรอ" โอนุชิตหันมาถามภรรยาสาว เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ
   " เราจะทำยังไงดีค่ะ นี้ก็เป็นอาทิตย์แล้วนะค่ะที่คุณหนูอยู่แบบนี้" นมแจ่มเสริม  
 
  " พี่โอค่ะ !!!  ดูอะไรกันอยู่หรอค่ะ" แพรวาแขกไม่ได้รับเอิญเดินจ้ำๆเข้ามา หล่อนลักอิณทินีแล้วเข้าสวมกอดโอนุชิตทันที
  " แพรคิดถึงพี่โอจังเลยค่ะ" แพรวายิ้มแป้น เมื่อเห็นโอนุชิตไม่สนใจ จึงหันไปมองตามสายตาของคนทั้งสาม
 " นั้นยัยซันนิ ทำไมนั่งยังกับคนหมดอะไรตายอยากแบบนั้นหละ" แพรวาเอ่ยขึ้น โอนุิตแกะมือแพรวาออกก่อนที่จะเดินเข้าบ้านโดยมีอิณทินีและนมแจ่มเดินตามไป แพรวาโกรธจัดที่โอนุชิตไม่สนใจ เธอเดินมาหานันทณา
  
  " นิ เมื่อไหร่แกจะกำจัดนั่งนั้นออกไปจากบ้านนี้สักที" แพรวาแว๊ดเสียงใส่นันทณาที่นั่งไร้อารมณ์อยู่
  " ขอเวลาชั้ลหน่อย" หญิงสาวพูดโดยไม่ได้หันไปมองหน้า แพรวากระชากหญิงสาวให้สนใจเธอ หญิงสาวสะบัดมือออกอยากแรง
  " แกจะหักหลังชั้ลใชมั้ย" แพรวา
  " ป่าว แต่ตอนนี้ชั้ลไม่ค่อยสบาย ชั้ลอยากพักผ่อน" นันทณาจะเดินกลับเข้าบ้านไปแต่แพรวามาขวางไว้
  " ถ้าแกไม่ทำ ก็เท่ากับแกเป็นศัตรุชั้ล เตรียมรับมือไว้ให้ดีแล้วกัน" แพรวาพูดจบก็เดินออกไปทันที นันทณาเครียดหนัก
 
 
    ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
  " ชั้ลดูทีท่าแล้ว มันคงจะช่วยอะไรชั้ลไม่ได้แล้วหละ" แพรวา
  " แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป" เมธินี
  " ในเมื่อมันหักหลังชั้ล ชั้ลก็แค่อยากบอกให้มันรู้ว่ามันกำลังเล่นอยู่กับใคร " แพรวา
  " เธอจะทำยังไง " เมธินีเอ่ยถาม แต่ไม่มีคำตอบ สีหน้าแพรวาเหมืนมีแผนการอยู่ในใจ 
 
     ช่วงสายของวันใหม่ ภาคินเดินถือกระเป๋าใบเล็กออกมาจากบ้าน เขากำลังจะเดินขึ้นรถ
  
   " นายใหญ่จะไปไหนค่ะ" ป้าอรเอ่ยถาม
   " เอ่อออ  ไปธุระครับ " ภาคินรีบตอบและรีบขึ้นรถออกไปทันที
 
    บ้านรัตนาพิพัฒน์ นันทณาที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ใบหน้าดูนิ่งเครียดเหมือนคิดอะไรอยู่ เธอกำลังสนทณากับคนปลายสาย ดูท่าทีเครียดจัด
 
   " ชั้ลขอคิดดูก่อนนะ เดี๋ยวจะโทรไปอีกที" นันทณาพูดจบก็เดินออกจากบ้านท้ายสวนทันที 
   " นมแจ่ม ยุ่งอยู่รึป่าวค่ะ"
   " คุณหนูมีอะไรให้นมช่วยหรอค่ะ"
   " ซันอยากปรึกษาอะไรหน่อยค่ะ"  นมแจ่มพยักหน้าตอบรับ หญิงสาวดึงมือนมแจ่มไปยังบ้านท้ายสวน
  " คือเมื่อกี้แพรวาโทรมาค่ะ เค้าบอกอยากจบทุกอย่าง เค้าให้ซันพาอิณทินีไปพบเค้า เค้าอยากคุยกับอิณ เค้าบอกว่าเค้าไม่อยากวุ่นวายกับเรื่องนี้อีกแล้ว นมแจ่ม ซันจะทำยังไงดี" หญิงสาวพูดอย่างหนักใจ
   " จะไว้ใจได้หรือป่าว ถ้าจบจริงก็ดีนะ เรื่องวุ่นๆจะได้ไม่ต้องเกิดขึ้นอีก แต่ถ้ามันเป็นแผน เราจะเอาตัวรอดได้รึป่าว"
   " ถ้าไปซันคงไม่ทิ้งให้อิณอยู่คนเดียว เพราะคราวก่อนที่ไร่ส้มเราก็เจอศึกหนัก"
   " คุณหนูคิดว่าไงค่ะ"
   " ซันจะลองเชื่อใจเค้าดูสักครั้งนะค่ะ ซันอยู่ด้วยแพรคงไม่กล้าทำอะไรมาก ถ้ายังไงซันจะโทรมาหานมแจ่มนะ นมอย่าบอกพี่โอก่อนนะ ถ้า ทุ่มนึงซันยังไม่กลับ นมบอกพี่โอเลยนะ เดี๋ยวซันไปคุยกับอิณก่อนนะ" 
 
 
        ก๊อกๆๆๆ  
 
  " คุณซัน" อิณทินี
  " ชั้ลขอคุยอะไรด้วยหน่อย พี่โออยู่รึป่าว" 
  " ไม่อยู่ค่ะออกไปข้างนอก" นันทณารีบจ้ำฝีเท้าเข้าห้องทันที
  " เมื่อกี้แพรวาโทรมา เค้าบอกกับชั้ลว่าเค้าอยากจะจบทุกอย่าง เค้าอยากให้เธอออกไปพบเค้า กับชั้ล เธอว่าไง" นันทณาเอ่ยถาม
  " เราจะเชื่อใจเค้าได้หรือป่าว" อิณทินีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก
  " ชั้ลจะไปด้วย ชั้ลจะอยู่กับเธอตลอด ชั้ลจะไม่ทิ้งเธอ ถ้าเธอเชื่อใจชั้ล" นันทณาพูดอย่างจริงจัง อิณทินีพยักหน้าตกลง  หญิงสาวโทรไปนัดหมายกับแพรวาก่อนจะขับรถออกไปทั้ง 2 คน
 
   บ้านอิณทรเดช สมาชิกในบ้านยุ่กันพร้อมหน้า
 
  " ทุกอย่างเป็นไปตามแผน พี่เมฆาพร้อมรึป่าวค่ะ" แพรวายิ้มอย่างมีเล่เหลี่ยม
  " พร้อมสิ โอกาสของชั้ลมาถึงแล้ว ชั้ลจะพลาดได้ยังไง พ่อแม่เตรียมฉลองได้เลยนะครับ ได้เมียรวย ไม่ต้องสู่ขอ แถมมีเงินมากองไว้ตรงหน้าอีก 5555 "
  " บอกเพื่อนพี่เตรียมพร้อมรับมือให้ดี แล้วเราก็ไปกันได้แล้ว" แพรวาและเมฆาออกไปด้วยกัน
 
 
  บ้านรัตนาพิพัฒน์ ภาคินที่เพิ่งขับรถมาถึงถามหาอิณทินีทันที แต่ก็ไม่เจอ เขาจึงตัดสินใจรออยู่ที่บ้าน โดยมีโอนุชิตที่เพิ่งกลับจากบริษัทเข้ามาทักทาย ทั้ง 2 เริ่มเอะใจเมื่อทั้งนันทณาและอิณอินีออกไปด้วยกัน นมแจะหน้าไม่ค่อยดี แต่ไม่กล้าผิดคำถึงนิ่งเงยบไว้ก่อน 
  " 6.00 รีบกลับมานะค่ะคุณหนู" นมแจ่มพรึมพรำ
 
    ร้านอาหารนอกชานเมือง แพรวา อิณทินี นันทณา นั่งคุยกัน
 
   " ทำไมนัดมาไกลจังเลยหละ" นันทณาเริ่มใจคอไม่ดี
   " อย่าทำเป็นใจเซาะ ได้มั้ย"แพรวา
   " ชั้ลต้องการให้เธออย่ากับพี่โอ" แพรวาพูดโดยวางทีท่าเหนือกว่า อิณทินีนิ่งเงียบ
   " ไหนเธอบอกจะหยุดทุกอย่างไง" นันทณาเริ่มรู้ว่าตัวเองโดยหลอก
   " ก็นี้ไงหยุดทุกอย่าง ถ้าอีนี่มันหย่าชั้ลก็จะหยุด!!!" แพรวาตบโต๊ะ พูดตะคอก
   " แต่ตอนที่เราคุยกันเธอไม่ได้พูดแบบนี้นิ" นันทณาเริ่มระแวง
   " แต่ชั้ลต้องการแบบนี้ ชั้ลต้องการให้แกหย่า นังหน้าด้าน !!!" แพรวาตะคอกใส่หน้าอิณทินี
   " งั้นก็ไม่ต้องพูดกันอีก อิณกลับ" นันทณาดึงมืออิณทินี ลากไปทีรถ แพรวายิ้มเยาะ
 
      ที่ลานจอดรถ นันทณากำลังหากุญแจในกระเป๋าอยู่
 
  " ช่วยด้วย ๆๆ  คุณซัน ช่วยชั้ลด้วย" อิณทินี ถูกลากขึ้นรถตูไป โดยมีผู้ชายแปลกหน้า 2 คนอุ้มไป
  " อิณ !! อิณ  !!" นันณทากำลังจะก้าววิ่งตามแต่ก็โดนกระชากแขนเอาไว้
  " ไอเมฆา" หญิงสาวหน้าซีดเผือด เธอหันไปมองแพรวาที่เดินยิ้มเยาะออกมาจากหน้าร้าน
  " นี่เธอหอกชั้ลหรอ" หญิงสาวหันไปพูดกับเพื่อนทั้งน้ำตา
  " ช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อแกไม่มีประโยชน์ ชั้ลก็ไม่จำเป็นต้องทำดีกับแก มีความสุขมากๆนะนันทณา" แพรวาโบกมือบ๊ายบายก่อนจะเดินขึ้นรถและขับออกไป นันทณาดิ้นไม่หยุดเพื่อให้พ้นจากอ้อมแขนของเมฆา 
  " โอ้ยย !" เมฆาต่อยท้องหญิงสาวแล้วพาขึ้นรถไปทันที