คู่แค้นแสนรัก

        4 เดือนผ่านไปกับการแต่งการใช้หนี้ อิณทินี โดนแกล้งสารพัดจากนันทณาน้องสาวคนเล็กของบ้าน แต่เธอก็ทนอยู่ได้ ไว้ว่าจะโดยใช้ให้ทำงานบ้านทั้งหลัง โดนตบโดนตี ถูกสาดน้ำใส่หน้าเธอโดยมาหมดแล้วทุกอย่าง ความดีและความอดทนของเธอทำให้โอนุชิตสามีตามกฎหมายของเธอหลงรักในตัวเธอมากขึ้น อิณทินีเองก็แปลกใจ หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ที่เธอถูกทำร้ายจากผู้หญิงของโอนุชิต เธอก็ไม่เคยถูกใครเข้ามาทำร้ายอีกเลย อีกทั้งน้องเล็กของบ้าน พักหลังๆนี้ก็เข้ามาวุ่นวายกับเธอน้อยลง  เธอเริ่มมีความสุขกับการใช้ชีวิตหลังแต่งงานแล้วสินะ
 
           " นั่งคิดอะไรอยู่หรอ"  โอนุชิตเดินเข้ามาหาภรรยาตามกฎหมายที่นั่งไกว่เปลอยู่ใต้ต้นไม้ริมชายหาด
           " ชั้ลแค่นั่งคิดอะไรเพลินๆนะค่ะ" หญิงสาวหันไปยิ้มหวานให้กับสามีหนุ่ม
           " คิดว่าอยากมีลูกรึป่าว ผมช่วยได้นะ" ชายหนุ่มก้มมองใบหน้าหญิงสาว แล้วยิ้มทะลึ่ง
           "บ้าหรอ เราแต่งกันแค่สองปีเดี๋ยวก็หย่ากันแล้ว เราไม่ได้รักสักหน่อย" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองลงเมื่อคิดถึงสถานะอันแท้จริงของเธอ
           " เราจะรักกันไม่ได้หรอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองใบหน้าหญิงสาวอย่างจริงจัง
           " น้องสาวคุณไม่มีทางยอมหรอก เราอย่าฝืนความจริงเลย ไหนจะคุณแพรวาแฟนสาวของคุณอีก " หญิงสาวพูดโดยไม่หันมองใบหน้าชายหนุ่ม
           " ผมกับแพรวาเราไม่ได้รักกัน ผมไม่ได้รักเค้า เราเป็นแฟนกันก็จริงแต่เราต่างก็ไม่ได้รักกัน" 
          "พอเถอะค่ะ พูดเรื่องอื่นดีกว่า" เราจะรักกันได้ยังไง ชั้ลยังมองไม่เห็นทางนั้นเลย
 
                          ................................................      
 
        ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง หญิงสาว 2 คนนั่งคุยกัน
 
   " นี้ก็ 4 เดือนแล้วนะ ทำไมมันยังไม่ออกไปจากบ้านแกสักที ไหนแกรับปากว่าจะจัดการเองไง แล้วนี้อะไร ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย หรือว่าแกรับยัยผู้หญิงชายตัวนั้นเป็นพี่สะใภ้แกแล้ว" แพรวาที่อยู่ในอาการโกรธจัดพูดออกมาอย่างบ้าคลั่ง
 
   " ขอเวลาชั้ลอีกหน่อย เดี๋ยวชั้ลจะจัดการให้" นันทณาที่สีหน้าไม่ค่อยดีนักพูดตอบ
   " ขอเวลา ! แกขอเวลาชั้ลแบบนี้ทุกครั้งที่นัดเจอกัน ถ้าแกจัดการไม่ได้ ชั้ลจะจัดการกับมันเอง ถ้ามันยังหน้าด้านอยู่ที่นั้นอีก ชั้ลก็จะทำให้มันเป็นผีเฝ้าที่นั้นไปเลย !!!!"  แพรวาพูดจบก็ลุกขึ้นออกไปจากร้านทันที
 
                               ............................................
 
            บ้านอินทรเดช
 
    " นี้เมื่อไหร่แกจะจับไอโอได้สักทีฮะ" แม่แพรวา
    " ก็หนูพยามอยู่นี้ไง หนูไม่มีตัวช่วยเลย" แพรวา
    " ก็ยัยซันไง เห็นแกบอกว่ามันไม่ชอบยัยอิณอะไรนั้น" แม่แพรวา
    " ตอนนี้มันเปลี่ยนไป มันไม่ค่อยจะอะไรกับนังนั้นแล้ว"
     " โธ่่เอ้ยยย  แกก็จัดการเองซะสิ"
     " ก็หนูกำลังคิดอยู่นี้ไง ยังไงหนูก็ต้องเข้าไปอยู่บ้านหลังนั้นให้ได้ "
     
                            ...................................................
 
            ไร้ส้มอธิพัฒน์ธนากร  ชายหนุ่มร่างสูงซึ่งอยู่ในชุดชาวสวน กำลังยืนเก็บผลส้มสุกอยู่ในไร่ส้ม สีหน้าของเขาดูมีความสุขนักเมื่อได้รับข่าวดีจากน้องสาวเขา อย่างน้อยๆน้องสาวเขาก็อยู่ในบ้านหลังนั้นได้อย่างมีความสุข แม้จะไม่สุขเท่าไหร่นักก็ตาม
 
  "นายครับนาย ส้มในตะกร้าตรงนั้นเอาไปลงร้านเลยมั้ยครับ" คนงานในไร้วิ่งมารับคำสั่งจากผู้เป็นเจ้าของไร่
   " เออ เดี๋ยวรอตะกร้านี้เสร็จก็เอาไปได้เลย" นายใหญ่แห่งไร่ส้มพูดกับคนงาน
    " เห้ย ไอภาคิน หมู่นี้อยู่แต่ในไร้ ไม่ไปหาน้องอิณแล้วหรอวะ" ภูผาเพื่นชายของภาคิน เจ้าของไร่ส้มที่อยู่ติดกันเดินเข้ามาทักทาย
    "เออ คนทางนู้นเค้าสบายดีหวะ ไม่น่าห่วงแล้ว ชั้ลขอลุยงานต่อดีกว่า" ชายหนุ่มพูดไป มือก็เก็บส้มไปด้วย
    " เออนิ เมื่อกี้ชั้ลเห็นผู้หญิงคนนึงเดินไปที่น้ำตกท้ายไร่แกหวะ ชั้ลดูๆก็คิดว่าเห็นน้องซันนะเว้ย ปกติไม่มีใครรู้ทางไปที่นั้นนิ นอกจากพวกเรา" ภูผาพูดอย่างคุ่นคิด เพราะตอนเด็กๆ นอกจากเขา ภาคิน โอนุชิต อิฐทินนท์ นันทณา อิณทินี ก็ไม่มีใครรู้ทางไปน้ำตกนั่น
   " ใครมันกล้าบุกที่ส่วยตัวของชั้ลวะ" 
     
         ภาคินและภูผารีบขี้ม้าไปยังน้ำตกท้ายสวนในทันที  บริเวณน้ำตก หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้น ลอยคอยู่ในน้ำอย่างสบายอารมณ์
  
     " สถานที่อันเป็นที่คลายเครียดของชั้ล สบายใจจริงๆ  555" หญิงสาวว่ายน้ำไปมาอย่างสบายอารมณ์
     " เธอเป็นใคร เข้ามาที่นี้ได้ยังไง !!"  ภาคินถามเสียงดุ เล่นเอาคนในน้ำสะดุงเฮือกกับเสียงอันดังก้อง 
     "เสียงนี้คุ้นๆแหะ  ไอบ้าภาคินแน่นอน" หญิงสาวอุทานเบาๆ เธอยังหันหลังให้กับเจ้าของคำถาม  
     " ชั้ลถามว่าเธอเป็นใคร เข้ามาที่นี้ได้ยังไง !!!" น้ำเสียงชายหนุ่มหนักขึ้น ทำเอาคนที่มาพร้อมกับเขาต้องสะกิดเป็นการเตือนสติ
    " ชั้ลเป็นคน เดินเข้ามา" หญิงสาวพูดพร้อมกับหันหน้าไปหาเจ้าของคำถาม เธอยักคิ้วใส่เขาอย่างกวนๆ
    " ยัยบ้า ! / น้องซัน"
    " ใช่ชั้ลเอง " หญิงสาวพูดจบก็ว่ายน้ำเล่นต่อโดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่เลย
    " ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ !" ภาคินพูดอย่างดุๆ
    " อีก 10 นาที เคป่ะ" เธอหันหน้ามากวนๆเขา
     " บอกให้ขึ้นมา !!" เขายังคงดุใส่เธออยู่
     " งั้นมาช่วยหน่อย " หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งมือให้เขา ภาคินเดินเข้าไปหาหญิงสาว ชายหนุ่มส่งมือให้เธออย่างระแวงๆ แผนเดิมๆของคนเดิมๆ ' เดี๊ยวเธอก็คงจะดึงชั้ลให้ตกน้ำสินะ ' เขาคิดผิด เธอยอมขึ้นมาแต่โดยนี้ ทำเอาชายหนุ่มยืนอึ้งไปเลย  แต่  โครมมม  
     "  5555555  อุ้ย อุ้ย พี่ภูผาดูๆ ลูกหมาตกน้ำ 555555" เธอถีบตัวชายหนุ่มลงไปในน้ำโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
     "โธ่เว้ยยย !!!   ไอบ้า !!" ชายหนุ่มที่อยู่ในน้ำโวยวายหนัก
     "พี่กลับก่อนนะน้อง ไว้เจอกันใหม่ รีบๆขึ้นมานะน้อง อะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา กิ้วๆ" เธอทั้งยียวน ทั้งกวนประสาทเขา ก่อนจะเดินรถกลับบ้านทันที
     " เอ้าน้องภาคิน รีบๆขึ้นมาได้แล้ว พี่ซันเค้ากลับไปแล้วนะเร็วๆน้องเร็วๆ" ภูผาที่ยืนหัวเราะ พูดเชิงกวนประสาท
     " ไอภูผา !!"  ภาคินรีบขึ้นมาจากน้ำก่อนจะขี้ม้าตามหญิงสาวไป ' เดี๋ยวเถอะยัยตัวแสบ เดี๋ยวจะเจอดี'
 
                         ............................................................
 
           ภายในบ้านพักหลังเล็กๆ ในไร่ส้ม หญิงสาวร่างเล็กกำลังพูดคุยอยู่กับหญิงร่างท้วม 2 คน ที่ชุดรับแขกหวาย ภายในบ้าน
 
    "  คุณหนูมาทำอะไรที่นี้ค่ะ" ป้าอรถามหญิงสาว
    " ซันคิดถึงแม่ค่ะ ก็เลยถือโอกาสมาพักผ่อนที่นี้ซะเลย" 
    " แล้วจะกลับเมื่อไหร่ค่ะ" ป้าอ้อม
    " คงจะพรุ่งนี้ค่ะ"
    " คุณอิณ อยู่ที่นู้นคงจะสบายดีนะค่ะ" 
    " ก็ดีค่ะ " หญิงสาวตอบแบบไม่ค่อยอยากจะตอบสักเท่าไหร่ สีหน้าของเธอดูเศร้ามอง พี่ชายของเธอทิ้งเธอให้ดูบ้านในขณะที่ตนเองไปพลอดรักกับคนที่เธอไม่ชอบ เธอไม่อยากต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มีพี่ชาย เธอเหงาและเครียดเพราะต้องทำร้ายคนที่พี่ชายของเธอรัก พักหลังๆเธอเริ่มไม่ยุ่งกับอิณทินีเพราะเธอสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่ารัก เธอรู้ว่าพี่ชายของเธอรักเขาเข้าแล้ว เธอจึงต้องมาอยู่ในที่ๆทำให้เธอสบายใจ ความน้อยใจแล่นเข้ามาสู้หัวใจของหญิงสาว ดวงตาใสๆของเธอเริ่มกลายเป็นสีแดงๆ น้ำตาคลอเบา
    " คุณหนูเป็นอะไรรึป่าวค่ะ" 
    " ไม่เป็นไรค่ะ ป้ากลับบ้านดีกว่านะ ตอนนี้ก็มืดมากแล้ว เดี๋ยวจะดูทางไม่เห็น" 
 
      บ้านอธิพัฒน์ธนากร 
  "สองป้า ไปไหนกันมาครับฝนตกๆแบบนี้ยังจะหนีเที่ยวอีก"  ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามหญิงร่างท้วมที่เดินเปียกปอนกันมา
  " ป้าไปอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูซันนะค่ะ "
  " ยัยบ้านั้นยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" ภาคินอุทานเบาๆ ก่อนที่จะนึกแผนการอะไรบางอย่าง
   
        
                 ภายในห้องนอนเล็ก หญิงสาวร่างเล็กในชุดนอนสีขาวบางกำลังนอนคุ้นคิดอะไรอยู่ภายใต้แฟงไฟส้มๆที่มาจากโคมไฟเท่านั้น เธอกำลังจะหลับตาพักผ่อน แต่ เหมือนมีอะไรบางอย่างเข้ามาในบ้านของเธอ
   " ใครนะ ! ชั้ลถามว่าใคร" หญิงสาวเห็นเงาใครบางคนผ่านช่องแคบๆตรงประตูแว็บไปแว็บมาอยู่บริเวณหน้าห้อง เธอหญิงแจกันที่ปราศจากดอกไม้ขึ้นมาหมายจะทำเป็นอาวุธ
   "  ชั้ลถามว่าใคร" หญิงสาวพยามเปิดประตูออกอย่างช้าๆ  เพล๊งงงง แจกันถูกปัดตกจากมือแตกกระจาย
   "  แกเป็นใคร ออกไปนะ ออกไป ช่วยด้วยๆ" ชายคนนั้นใส่เสื้อแขนยวกางเกงขายาวสีดำ สวมถุงมือและร้องเท้าสีดำ ในหน้าของเขาถูกปิดมิดด้วยหมวกเมื่อให้เห็นแค่ดวงตาน่ากลัวคู่นั้น
   " อย่าเข้ามา  ออกไป ออกไป !!!" หญิงสาวเดินถอยหลังหนีชายปริศนา เธอผลักประตูบ้านและวิ่งออกจากบ้านไปทันที บรรยากาศภายนอกบ้านฝนตกหนักมาก
   " 5555" ชายปริศนาที่วิ่งไล่ตามเธอไป หัวเราะลั่นอย่างน่ากลัว
   " ช่วยด้วยใครก็ได้ ช่วยด้วยยยย ฮืออออ ฮืออออ" หญิงสาวยังวิ่งหนีท่ามกลางสายฝน
   " 55555  หนีไปไหนสาวน้อย  อะอะ จับไปแล้ววว" ชายปริศนาคว้าแขนหญิงสาวไว้ได้ แล้วลากตัวหญิงสาวไปยังที่ๆเขาจะไป
   " ปล่อยชั้ลนะ  ปล่อยยยย ช่วยด้วยยยย ช่วยด้วยยย !!!!!" หญิงสาวร้องอย่างสุดเสียง 
   " ถึงแล้ว วิมานรักของเรา 55555" ชายปริศนาพาเธอมายังบ้านท้ายสวน เขาพลักหญิงสาวเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูอย่างเร็ว
   "  ช่วยด้วยยย   ช่วยด้วยยยยย  ใครก็ได้ช่วยชั้ลด้วยย  !!!!! ฮือออ ฮืออออ" หญิงสาวเดินถอยหลังหนี เมื่อชายปริศนากำลังเดินเข้าหาเธออย่างช้าๆ เขาต้อนเธอไปจนถึงปลายเตียงนอน และผลักเธอลงบนเตียง
   "  อย่าร้องไปสาวน้อยมาจะสนุกกับพี่ดีกว่า " ชายปริศนาพูดพร้อมกับเอามือลูบไล้ตามเนื้อตัวหญิงสาวที่เปียกปอย หญิงสาวปัดมือออกและตบหน้าเขาอย่างแล้ว
  " ชอบความรุนแรงหรอค่ะ  ได้ๆ เดี๋ยวพี่จัดให้" ชายหนุ่มลากร่างของหญิงสาวขึ้นไปกลางเตียงและถอดเสื้อของตัวเองออกก่อนจะขึ้นคร่อมร่างหญิงสาวและจัดการซุกไซรซอกคอของหญิงสาว
  " อย่าาาาา !!!!  อย่าาาาาทำแบบนี้  ชั้ลกลัวววว !!!  ฮืออออ ฮืออออ ฮือออ "  หญิงสาวตัวสั่น และร้องไห้อย่างคนเสียสติ ทำให้ชายปริศนาถึงกับหยุดให้ทันที เขามองดวงตาหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความกลัว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เรือนร่างที่สั่นระริก
 
   " นี้เธอกลัวขนาดนี้เลยหรอ" ชายปริศนาเอ่ยถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากหญิงสาว เธอยังคงร้องไห้หนักเช่นเดิม
  " อย่าทำอะไรชั้ลเลยนะ ฮือออ ฮือออ ฮือออ" หญิงสาวที่ยังร้องไห้หนัก พูดด้วยความอ้อนวอด ชายปริศนาที่ยังคร่อมร่างหญิงสาวอยู่ตกใจกับความกลัวของหญิงสาว จำต้องลุกออกมาห่างๆ
  " ชั้ลขอโทษ นิชั้ลเอง ภาคิน เธอลืมตาแล้วมองหน้าชั้ลสิ" ชายหนุ่มถอดหมวกออก เผยให้เห็นใบหน้าของเขา หญิงสาวจากที่หลับตาปี๋ เมื่อได้ยินคำพูดของเขาจึงลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองใบหน้าของชายหนุ่ม
  " ทำบ้าอะไร ฮืออ ฮืออ ชั้ลกลัวจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว ฮืออออ ฮืออออ" หญิงสาวโวยวายหนักเมื่อรู้ว่าชายปริศนาคนนั้นคือภาคิน 
   " ก็เธอหาเรื่องชั้ลก่อน ชั้ลก็เลยเอาคืนไง แต่ไม่นึกว่าเธอจะกลัวขนาดนี้" ชายหนุ่มพูดอย่างสำนึกผิด
   " เอาคืนบ้าอะไรของนาย ทำแบบนี้เหมือนจะฆ่ากันชัดๆ  ฮืออ ฮือออ ฮือออ"
   " นี่หยุดร้องก่อนได้มั้ย ชั้ลไม่ได้ทำอะไรเธอแล้วเนี่ย " เขาเริ่มหงุดหงิด เมื่อเธอไม่หยุดร้องสักที
   " ก็ชั้ลกลัว เข้าใจมั้ยว่าชั้ลกลัววว  ฮือออ ฮือออ" และเธอ ก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
   " ทำไม ไม่เคยหรอ  อยู่เมืองนอกมาหลายปีเรื่องอย่างว่าไม่น่าจะพลาดนะ" เขาเริ่มสงสัยในตัวเธอ
   " ชั้ลไม่ใช่อยู่หญิงอย่างที่นายคิดนะ ฮือออ ฮือออ" 
   "เออ แม่บริสุทธิ์ผุดพร่อง นี้ ถ้ายังไม่หยุดร้องนะ คืนนี้คือจะไม่เป็นผู้หญิงบริสุทธิ์อีกต่อไป" เขาพูดพร้อมส่งสายตาหื่นไปยังเธอ
    " ฮึก ฮึก  หยุดแล้วๆ" เธอจำต้องกลืนสะอื้นในทันที
    "ผ้าเข็ดตัว เสื้อผ้าอิณอยู่ในตู้ ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ เร็วๆ " ชายหนุ่มชี้แนะหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของเขา
    หญิงสาวอาบน้พเสร็จก็ออกจากห้องนอน เดินตามกลิ่นอาหารที่หอมฟุ้งเข้าไปในห้องนอน
  " ทำอะไรหรอ " หญิงสาวที่ยืนดูชายหนุ่มกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัว
  " โจ๊กกุ้ง" ชายหนุ่มพูดพร้อมหันมามองหญิงสาว ก่อนที่จะจัดการโจ๊กในถ้วยแล้วยกมาให้หญิงสาว
  "นี่ เธอไปนั่งหน้าบ้านเลยมั้ย  เข้มามาใกล้ๆชั้ลมา มากินเร็วๆ" ชายหนุ่มที่นั่งมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ติดประตูบ้าน
  "เข้ามาเถอะ ชั้ลไม่ทำอะไรแล้ว มาๆ ถ้าไม่มาสิ่งที่เธอกำลังคิดมันจะเกิดขึ้นจริง"
  " ชั้ลจะไว้ใจนายได้หรือป่าว"
  " ถ้าชั้ลทำชั้ลทำไม่นานแล้วนะ เข้ามาเถอะ เร็ว หรือต้องให้ชั้ลไปอุ้ม" 
  " ไม่ต้อง !" หญิงสาวเดินไปหยิบมีดในครัวก่อจะเดินมานั่งยังโต๊ะอาหาร
  "นี้บ้านใครหรอ" 
  " บ้านชั้ลสิ แล้วมีดหนะ ช่วยเอาไปไว้ไกลๆได้มั้ย"
  " ชั้ลไม่ไว้ใจนาย ชั้ลนอนที่ไหน" 
  " หน้าบ้าน "
  "เห้ย !! ไม่ ฝนตก"
   " ไหนบอกไม่ไว้ใจชั้ลไง"
   " นายก็นอนข้างนอก ชั้ลนอนข้างใน"
  " ชัล้จะนอนในห้อง นั้นมันห้องชั้ล"
   " แต่ชั้ลเป็นผู้หญิง "
   " เออๆๆๆ ชั้ลนอนที่โซฟาก็ได้ รีบๆกินจะได้นอน นี้จะรุ่งเช้าแล้วเนี่ย"
    
                       ...................................................................