คู่แค้นแสนรัก

          ภายในห้องโถงของบ้านรัตนาพิพัฒน์ สมาชิกภายในบ้านอยู่กันพร้อมหน้า มีเพียงหญิงสาวน้องเล็กของบ้านที่ป่านนี้ยังไม่กลับถึงบ้าน 
 
   " ติดต่อได้แล้วยังค่ะ คุณโอ" อิณทินีสมาชิกใหม่ของบ้าน เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ทุกคนพยายามติดต่อหานันทณากันอย่างจ้าระหวั่น แต่ก็ไร้วี่แวว
 
  "ยัง !  เพื่อนสนิทยัยซันก็บอกว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วนี้น้องไปอยู่ไหนของน้องเนี่ย " โอนุชิต ที่อยู่ในอารมณ์เครียดจัด ซึ่งตอนนี้ เขาเหมือนคนบ้าที่คอยตามหาน้องสาวตัวแสบ 
 
  " มึงก็มีเพื่อนเป็นตำรวจ ทำไมไม่ให้เขาช่วยตามหาวะ" ภาคินที่นั่งเงียบอยู่เอ่ยขึ้นมา
 
  "โทรไปแล้ว แค่ไม่มีใครเจอ  หลายปีก่อนก็ทะเลาะกันแบบนี้ ยัยซันก็หนีออกจากบ้านไปเขาผับกินเหล้า แล้วก็เกือบโดนไอเมฆาทำร้าย" โอนุชิตพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเครียด ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูก นั่งเครียด ทั้งเป็นห่วง ทั้งกลัว 
 
         กริ๊งงงง กริ๊งงงงง กริ๊งงงง    ทุกคนหันไปมองยังเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
 
  " ฮัลโหล ฮัลโหล นั้นใคร ใคร" โอนุชิตรับวิ่งไปรับโทรศัพท์ อย่างร้อนรน
  "5555 น้ำเสียงแบบนี้ น้องสาวคงจะหายตัวออกจากบ้านสินะ" หมอวิวัฒน์ เพื่อนสนิทของโอนุชิตเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆเล็กน้อย
   " ยัยซันอยู่กับซันตั้งแต่ บ่ายแล้ว ตอนนี้ก็นอนหลับไปแล้ว อยู่ที่คอนโดชั้ลนี้แหละ เดี๋ยวชั้ลพาไปส่งให้" 
   " แล้วทำไมเพิ่งโทรมาบอกวะ  ชั้ลจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย  " โอนุชิตที่สีหน้าตึงเครียดเมื่อรู้ว่าน้องสาวปลอดภัย ก็ยิ้มร่า ในทันที
   " จะโทรบอกได้ยังไงวะ โทรศัพท์มือถือก็ยึดของชั้ลไป โทรศัพท์บ้านก็ถอดสายออกเอาเครื่องมานั่งกอดอยู่ ชั้ลหลีกตัวออกห่างไม่ได้เลย รอจนกว่าจะหลับแล้วก็โทรบอกแกเลยเนี่ย" หมอวิวัฒน์ พูดพร้อมกับหันไปมองคนร่างเล็กที่หลับสนิทอยู่ที่โซฟา อย่างเอ็นดู ก่อนจะว่างสายแล้วอุ้มร่างเล็ก เพื่อพาไปส่งบ้าน
 
 
        ปี้น ปิ้น  เสียงแตรรถดังขึ้นจากหน้าบ้านรัตนาพิพัฒน์ สมาชิกในบ้านรีบวิ่งออกไปยังหน้าบ้านในทันที เว้นเสียแต่ภาคินที่ยังนั่งอยู่ภายในห้องโถง
 
    " เรียกร้องความสนใจ ปัญญาอ่อน" ภาคินเอ่ยขึ้น ทำท่าสะอิดสะเอียน ก่อนจะเดินไปที่รถและขับกลับบ้านไป
 
          โอนุชิตอุ้มนันทณาลงจากรถ
  
   "ขอบใจมากนะไอหมอ  ขับรถดีๆวะ " 
   "เออๆ ชั้ลกลับก่อนหละ" รถหมอวิวัฒน์ค่อยๆแล่นออกจากคฤหาสน์หลังโต
 
    "คุณ คืนนี้ผมจะนอนกับซันนะ คุยนอนได้เลยนะ เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้ผมจะไปเล่นจ้ำจี้ด้วย ^^" โอนุชิตที่ตอนนี้อุ้มนันทณาอยู่ พูดเริงร่า ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม 
     " ทะลึ่ง !  แหมพอได้ตัวน้องสาวกลับมาก็ยิ้มแป้นเลยนะ 555" อิณทินีแอบแซวเล่น ก่อนจะเดินเขาห้องไป
 
 
       เช้าตรู่ แสงสีส้มอ่อนๆของตะวัน ยามเช้าเล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้อง หญิงสาวร่างบางที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายทั้งคืน ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ
 
   " พี่โอ " หญิงสาวร่างเล็กหันมามองพี่ชายอันเป็นที่รักก่อนจะเอ่ยเรียกเบาๆเพื่อปลุกเข้าในตื่นขึ้นมา ร่างเล็กสวมกอดที่ชายอย่างทะนุถนอม น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโต อย่างน้อยพี่ชายก็ยังเป็นห่วงเขาและไม่ทิ้งเขาไปไหน
 
    " ตื่นแล้วหรอแม่ตัวดี เมื่อวานไปไหนมาฮะ พี่จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย โทรศัพท์ก็เป็นเครื่องติดต่อไม่ได้เลย" โอนุชิตที่ยังงั่วเงียอยู่ บ่น น้องสาวอย่างอดไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 
    
    " พาผู้หญิงคนนั้นออกไป แล้วซันะไม่ทำแบบนี้อีก" นันทณาผละออกจากอ้อมกอดของพี่ชาย พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปในทันที ก่อนที่โอนุชิต จะเดินไปยังห้องตัวเองด้วยอารมณ์หงุดหงิดกับความดื้อ เอาแต่ใจของน้องสาวตน
 
      ภายในห้องรับประทานอาหาร นมแจ่ม เตรียมสำรับวางบนโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงสมาชิกในบ้านลงมารับประมานอาหารอย่างพร้อมหน้า โดยมีอิณทนีสมาชิกใหม่มาเป็นลูกมือให้กับนมแจ่ม ไม่นานนัก นันทณาก็เดินมายังโต๊ะอาหาร
 
    "นมแจ่ม นมแจ่มคนสวย อยู่ไหนเอ่ย" หญิงสาวเอ่ยเรียกสาวร่างท้วม 
    "นมอยู่ในครัวค่ะคุณหนู" สิ้นเสียงนมแจ่ม หญิงสาวเดินตามเสียงเข้าไปในครัว ก่อนจะเข้าสวมกอดและหอมแก้มหญิงร่างท้วมอย่างที่เคยเป็นประจำ จนไม่ได้สักเกตุอีกคนหนึ่งที่อยู่บริเวณนั้นด้วย
 
     "แก้มนม ห๊อมหอม หอมมากเลยยย"หญิงสาวพูดจบก่อนจะพบกับใครบางคน สีหน้าร่าเริงของเธอกับเต็มไม่ด้วยความโกรธ โมโห  " เธอเข้มามาในนี้ทำไม  ออกไป แล้วก็เก็บข้าวของของเธอออกไปด้วย ไป !!!" หญิงสาวพูดพร้อมกับผลักร่างของอิณทินีนั่งลง อิณทินีหน้าเสีย พูดอะไรไม่ออก
 
    "คุณหนู คุณหนูค่ะ  คุณอิณเธอแค่มาช่วยนมจัดอาหารนะค่ะ ไม่มีอะไรนะค่ะ" นมแจ่มที่อยู่ในอาการตกใจกอดฉุดรั้งร่างของหญิงสาวอารมณ์ร้ายเอาไว้เพื่อไม่ให้ทำร้ายใคร 
 
    " แต่หนูไม่ชอบ นมเข้าใจไม่ค่ะว่าซันไม่ชอบ ซันไม่อยากให้มันมาอยู่ที่นี้ !!!" หญิงสาวพูดพร้อมกับพยายามแกะมือของหญิงร่างท้วมออก
    "คุณอิณออกไปก่อนค่ะ ออกไปก่อน  คุณหนูค่ะ แต่คุณเข้าเป็นภรรยาของคุณโอพี่ชายคุณหนูนะค่ะ" หญิงร่างท้วมพยายามฉุดรั้งหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็พยายามที่จะแกะมือของผู้ที่มารั้งเธอไว้
 
     "นม ปล่อยซันนะ ปล่อย ซันจะไปตบมัน ถ้านมไม่เข้าใจซัน ซันจะไม่คุยกับนมอีก นมปล่อยสิปล่อย" นันทณาผละตัวออกจากการฉุดรั้งของนมแจ่มได้สำเร็จ แล้วรีบวิ่งไปหาอิณทินีอย่างเร็วโดยมีนมแจ่มที่รีบจ้ำฝีเท้าตามนันทณาให้ทัน
 
     เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ  ร่างหญิงสาวผู้บอบบางล้มลงกับพื้นตามแรงตบของนันทณา
 
     " ออกไปจากบ้านของชั้ล ออกไป ชั้ลบอกให้ออกไป  เพลี๊ยะ" นันทณาที่ตอนนี้อยู่ในอารมณ์ร้ายสุดขีด เข้าตบตีอิณทินี โดยมีนมแจ่มมาห้ามไว้ แต่แรงคนแก่หรือจะสู้แรงหญิงสาวได้
 
     " หยุด !!!!!  นันทณา !!หยุดเดี๋ยวนี้ " โอนุชิตที่วิ่งมาคว้าแขนน้องสาวของตนไว้ ก่อนทีจะเข้าไปผยุงร่างภรรยาที่นั่งร้องไห้ขึ้นมา
 
     " ซันทำเกินไปแล้วนะ ทำไมทำแบบนี้ " 
     " ถ้าไม่อยากเจอแบบนี้ ก็พามันออกไปสิ " 
     " ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่อง พี่จะไม่พูดด้วย แล้วก็พอสักทีเถอะกับความเอาแต่ใจตัวเอง" โอนุชิตพูดจบก็พยุงร่างอิณทินีเข้าไปทำแผลในบ้าน พรอมกับนมแจ่มที่เดินตามมา
 
    "มีเมียแล้วนิ ไม่รักชั้ลแล้วสินะ ฮืออ ฮืออ ฮืออ"  หญิงสาวร้องไห้กับความน้อยใจพี่ชาย นมแจ่มก็ไม่เข้าใจเธอ แถมยังมาโดนพี่ชายดุอีก หญิงสาวเดินไปยังสวนหลังบ้านในที่ที่เธอมาหลบอยู่บ่อยๆเวลาทะเลาะกับสมาชิกในบ้าน บ้านสวน บ้านที่เธอให้เพื่อนชายสนิทมาสร้างไว้ เพื่ออยู่อาศัยในเวลาที่เธอไม่ต้องการใคร หญิงสาวนอนร้องไห้อยู่บนเตียงนุ่มในบ้านสวนของเธอ
 
    ก๊อง ก๊อง ก๊อง ก๊อง ก๊อง ก๊อง  " ใครมาเคาะประตูเนี่ย หยุดได้แล้ว !!!  ชั้ลกำลังจะไปเปิด" หญิงสาวที่กำลังเคลิ้มหลับ เมื่อได้ยินเสียงประตูที่มีคนเคาะอยากแรง ก็สะดุงตื่นขึ้นมาและต้องรีบออกไปเปิดประตู 
  "นายภาคิน O-O" หญิงสาวตกใจเมื่อเปิดประตูมาเจอกับชายร่างสูง ทำให้เธอหน้าซีดเผือดเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอเเพิ่งกระทำกับน้องสาวอันเป็นที่รักของเขาเมื่อครู่นี้ และเธอกับกำลังปิดประตูเพื่อหลีกหนีไม่ประทะคารมกับเขา แต่แรงหญิงหรือจะสู้แรงชายได้
           ภาคินผลักประตูห้องเดินออก และรีบปิดประตูห้องข้างเร็วพร้อมกับล็อคกลอนห้องอย่างเร็ว เขาเดินย่างสามขุมมายังร่างของหญิงสาวที่ตอนนี้หน้าซีด กลัว และยืนติดกับฝาผนังห้อง เขากระฉากร่างของเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
 
    "เธอทำอะไรน้องสาวชั้ล เธอทำแบบนั้น เธอต้องการอะไร" ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่เต็มไปด้วยความหน้ากลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธอย่างสุดขีด มือของเขากำลังถ่ายทอดอารมณ์โกรธผ่านแขนเล็กของนันทณาที่ยื่นร้องไห้อยู่ในตอนนี้
 
    "ชั้ลถามว่าเธอทำแบบนั้นทำไม !!!!  ทำไมไม่ตอบ ยื่นเงียบอยู่ทำไม !!!!" ภาคินตะคอกใส่หน้านันทณาที่ตอนนี้ยืนร้องไห้หนักขึ้นเพราะความกลัว 
    " ไม่พูด ไม่ใช่ ดี เดี๋ยวชั้ลจะหาคำตอบเอง " 
    "O-O อื้อ อื้อ " เขารวมตัวตัวเธอเขามาและจูบเธออย่างป่าเถื่อนให้สมกับความร้ายกาจที่เธอให้ทำไว้กับน้องสาวข้องเขา และในขณะที่เธอ ทั้งเกลียดทั้งกลัวกับสิ่งที่เธอกำลังถูกเขากระทำ เธอพยายามต่อสู้ ขัดขืน แต่มือเล็กๆของเธอไม่อาจทำให้เขาสะทกสะท้านได้  ภาคินถอนจูบออก ใบหน้าหญิงสาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ไม่อาจทำให้เขาเห็นใจได้เลย
 
   " ร้องไห้ !  5555  อย่าทำเหมือนไม่เคยหน่อยเลย แสดงเก่งดีนิ แต่ชั้ลไม่เชื่อ ผู้หญิงอย่างเธอคงจะผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วนแล้ว อย่ามาทำตวเหมือนนางเอกในละครหน่อยเลย" 
   " ถ้าชั้ลเป็นแบบนั้น ก็คงไม่ต่างจากนังอิณ สักเท่าไหร่หรอก ชั้ลไม่อยู่แบบนี้ คงจะได้ขายตัวให้พี่ชายชั้ลเต็มทีหน่อย แต่ค่าตัว ชั้ลว่าแพงไปนะ อย่างน้องสาวนาย ให้ฟรียังไม่มี อื๊บบ  "
 
       เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ได้รับบทลงโทษดังเคยอย่างสาสม เขาจูบเธออย่างป่าเถื่อน และรุงแรงกว่าที่ผ่านมา เขาพยายามจะสอดแทรกลิ้นหน้าเข้าไปในโพร่งปากหวานของเธอ แต่เธอกับกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ส่วนของเขาเขามายังส่วนของเธอได้ หญิงสาวร้องไห้หนักขึ้น เมื่อถูกมือของภาคินบีบปากอย่างแรงเพื่อให้ลิ้นหนาของเขาได้สัมผัสกับโพร่งปากหวานของเธอ  หญิงสาวพยายามดิ้นรน เพื่อให้หลุดออกจากความปรารถนาของเขา แต่ไร้ประโยชน์ แรงเธอสู้แรงเขาไม่ได้ ภาคินกระทำอย่างสาสมกับความปากร้อยของหญิงสาว เขาจูบเธออย่างดูดดื่มและป่าเถื่อนที่สุด และจำต้องหยุดการกระทำของเขาเมื่อร่างกายของหญิงสาวอ่อนลงอย่างไร้สติ
 
  " เฮ้ยยย  นี้เธอ เธอ  นันทณา เป็นบ้าอะไรเนี่ย" ภาคินเขย่าตัวหญิงสาว เมื่อไม่มีการตอบสนองกลับมาเธอจึงอุ้มร่างของหญิงสาวไปวางไว้บนเตียง
  " เป็นลม โดนจูบแล้วเป็นลม ทำยังกับไม่เคยโดนมาก่อน ช่วยไม่ได้นะสาวน้อย ชั้ลจะต้องลงโทษกับความผิดของเธอ ชั้ลต้องทำเพื่อปกป้องน้องสาวของชั้ล"  ภาคินพูดพร้อมกับยิ้มผ้าห่มมาห่มร่างของหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป