คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
12) บทลงโทษ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความภายในห้องโถงของบ้านรัตนาพิพัฒน์ สมาชิกภายในบ้านอยู่กันพร้อมหน้า มีเพียงหญิงสาวน้องเล็กของบ้านที่ป่านนี้ยังไม่กลับถึงบ้าน
" ติดต่อได้แล้วยังค่ะ คุณโอ" อิณทินีสมาชิกใหม่ของบ้าน เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ทุกคนพยายามติดต่อหานันทณากันอย่างจ้าระหวั่น แต่ก็ไร้วี่แวว
"ยัง ! เพื่อนสนิทยัยซันก็บอกว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วนี้น้องไปอยู่ไหนของน้องเนี่ย " โอนุชิต ที่อยู่ในอารมณ์เครียดจัด ซึ่งตอนนี้ เขาเหมือนคนบ้าที่คอยตามหาน้องสาวตัวแสบ
" มึงก็มีเพื่อนเป็นตำรวจ ทำไมไม่ให้เขาช่วยตามหาวะ" ภาคินที่นั่งเงียบอยู่เอ่ยขึ้นมา
"โทรไปแล้ว แค่ไม่มีใครเจอ หลายปีก่อนก็ทะเลาะกันแบบนี้ ยัยซันก็หนีออกจากบ้านไปเขาผับกินเหล้า แล้วก็เกือบโดนไอเมฆาทำร้าย" โอนุชิตพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเครียด ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูก นั่งเครียด ทั้งเป็นห่วง ทั้งกลัว
กริ๊งงงง กริ๊งงงงง กริ๊งงงง ทุกคนหันไปมองยังเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
" ฮัลโหล ฮัลโหล นั้นใคร ใคร" โอนุชิตรับวิ่งไปรับโทรศัพท์ อย่างร้อนรน
"5555 น้ำเสียงแบบนี้ น้องสาวคงจะหายตัวออกจากบ้านสินะ" หมอวิวัฒน์ เพื่อนสนิทของโอนุชิตเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆเล็กน้อย
" ยัยซันอยู่กับซันตั้งแต่ บ่ายแล้ว ตอนนี้ก็นอนหลับไปแล้ว อยู่ที่คอนโดชั้ลนี้แหละ เดี๋ยวชั้ลพาไปส่งให้"
" แล้วทำไมเพิ่งโทรมาบอกวะ ชั้ลจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย " โอนุชิตที่สีหน้าตึงเครียดเมื่อรู้ว่าน้องสาวปลอดภัย ก็ยิ้มร่า ในทันที
" จะโทรบอกได้ยังไงวะ โทรศัพท์มือถือก็ยึดของชั้ลไป โทรศัพท์บ้านก็ถอดสายออกเอาเครื่องมานั่งกอดอยู่ ชั้ลหลีกตัวออกห่างไม่ได้เลย รอจนกว่าจะหลับแล้วก็โทรบอกแกเลยเนี่ย" หมอวิวัฒน์ พูดพร้อมกับหันไปมองคนร่างเล็กที่หลับสนิทอยู่ที่โซฟา อย่างเอ็นดู ก่อนจะว่างสายแล้วอุ้มร่างเล็ก เพื่อพาไปส่งบ้าน
ปี้น ปิ้น เสียงแตรรถดังขึ้นจากหน้าบ้านรัตนาพิพัฒน์ สมาชิกในบ้านรีบวิ่งออกไปยังหน้าบ้านในทันที เว้นเสียแต่ภาคินที่ยังนั่งอยู่ภายในห้องโถง
" เรียกร้องความสนใจ ปัญญาอ่อน" ภาคินเอ่ยขึ้น ทำท่าสะอิดสะเอียน ก่อนจะเดินไปที่รถและขับกลับบ้านไป
โอนุชิตอุ้มนันทณาลงจากรถ
"ขอบใจมากนะไอหมอ ขับรถดีๆวะ "
"เออๆ ชั้ลกลับก่อนหละ" รถหมอวิวัฒน์ค่อยๆแล่นออกจากคฤหาสน์หลังโต
"คุณ คืนนี้ผมจะนอนกับซันนะ คุยนอนได้เลยนะ เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้ผมจะไปเล่นจ้ำจี้ด้วย ^^" โอนุชิตที่ตอนนี้อุ้มนันทณาอยู่ พูดเริงร่า ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
" ทะลึ่ง ! แหมพอได้ตัวน้องสาวกลับมาก็ยิ้มแป้นเลยนะ 555" อิณทินีแอบแซวเล่น ก่อนจะเดินเขาห้องไป
เช้าตรู่ แสงสีส้มอ่อนๆของตะวัน ยามเช้าเล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้อง หญิงสาวร่างบางที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายทั้งคืน ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ
" พี่โอ " หญิงสาวร่างเล็กหันมามองพี่ชายอันเป็นที่รักก่อนจะเอ่ยเรียกเบาๆเพื่อปลุกเข้าในตื่นขึ้นมา ร่างเล็กสวมกอดที่ชายอย่างทะนุถนอม น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโต อย่างน้อยพี่ชายก็ยังเป็นห่วงเขาและไม่ทิ้งเขาไปไหน
" ตื่นแล้วหรอแม่ตัวดี เมื่อวานไปไหนมาฮะ พี่จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย โทรศัพท์ก็เป็นเครื่องติดต่อไม่ได้เลย" โอนุชิตที่ยังงั่วเงียอยู่ บ่น น้องสาวอย่างอดไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
" พาผู้หญิงคนนั้นออกไป แล้วซันะไม่ทำแบบนี้อีก" นันทณาผละออกจากอ้อมกอดของพี่ชาย พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปในทันที ก่อนที่โอนุชิต จะเดินไปยังห้องตัวเองด้วยอารมณ์หงุดหงิดกับความดื้อ เอาแต่ใจของน้องสาวตน
ภายในห้องรับประทานอาหาร นมแจ่ม เตรียมสำรับวางบนโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงสมาชิกในบ้านลงมารับประมานอาหารอย่างพร้อมหน้า โดยมีอิณทนีสมาชิกใหม่มาเป็นลูกมือให้กับนมแจ่ม ไม่นานนัก นันทณาก็เดินมายังโต๊ะอาหาร
"นมแจ่ม นมแจ่มคนสวย อยู่ไหนเอ่ย" หญิงสาวเอ่ยเรียกสาวร่างท้วม
"นมอยู่ในครัวค่ะคุณหนู" สิ้นเสียงนมแจ่ม หญิงสาวเดินตามเสียงเข้าไปในครัว ก่อนจะเข้าสวมกอดและหอมแก้มหญิงร่างท้วมอย่างที่เคยเป็นประจำ จนไม่ได้สักเกตุอีกคนหนึ่งที่อยู่บริเวณนั้นด้วย
"แก้มนม ห๊อมหอม หอมมากเลยยย"หญิงสาวพูดจบก่อนจะพบกับใครบางคน สีหน้าร่าเริงของเธอกับเต็มไม่ด้วยความโกรธ โมโห " เธอเข้มามาในนี้ทำไม ออกไป แล้วก็เก็บข้าวของของเธอออกไปด้วย ไป !!!" หญิงสาวพูดพร้อมกับผลักร่างของอิณทินีนั่งลง อิณทินีหน้าเสีย พูดอะไรไม่ออก
"คุณหนู คุณหนูค่ะ คุณอิณเธอแค่มาช่วยนมจัดอาหารนะค่ะ ไม่มีอะไรนะค่ะ" นมแจ่มที่อยู่ในอาการตกใจกอดฉุดรั้งร่างของหญิงสาวอารมณ์ร้ายเอาไว้เพื่อไม่ให้ทำร้ายใคร
" แต่หนูไม่ชอบ นมเข้าใจไม่ค่ะว่าซันไม่ชอบ ซันไม่อยากให้มันมาอยู่ที่นี้ !!!" หญิงสาวพูดพร้อมกับพยายามแกะมือของหญิงร่างท้วมออก
"คุณอิณออกไปก่อนค่ะ ออกไปก่อน คุณหนูค่ะ แต่คุณเข้าเป็นภรรยาของคุณโอพี่ชายคุณหนูนะค่ะ" หญิงร่างท้วมพยายามฉุดรั้งหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็พยายามที่จะแกะมือของผู้ที่มารั้งเธอไว้
"นม ปล่อยซันนะ ปล่อย ซันจะไปตบมัน ถ้านมไม่เข้าใจซัน ซันจะไม่คุยกับนมอีก นมปล่อยสิปล่อย" นันทณาผละตัวออกจากการฉุดรั้งของนมแจ่มได้สำเร็จ แล้วรีบวิ่งไปหาอิณทินีอย่างเร็วโดยมีนมแจ่มที่รีบจ้ำฝีเท้าตามนันทณาให้ทัน
เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ ร่างหญิงสาวผู้บอบบางล้มลงกับพื้นตามแรงตบของนันทณา
" ออกไปจากบ้านของชั้ล ออกไป ชั้ลบอกให้ออกไป เพลี๊ยะ" นันทณาที่ตอนนี้อยู่ในอารมณ์ร้ายสุดขีด เข้าตบตีอิณทินี โดยมีนมแจ่มมาห้ามไว้ แต่แรงคนแก่หรือจะสู้แรงหญิงสาวได้
" หยุด !!!!! นันทณา !!หยุดเดี๋ยวนี้ " โอนุชิตที่วิ่งมาคว้าแขนน้องสาวของตนไว้ ก่อนทีจะเข้าไปผยุงร่างภรรยาที่นั่งร้องไห้ขึ้นมา
" ซันทำเกินไปแล้วนะ ทำไมทำแบบนี้ "
" ถ้าไม่อยากเจอแบบนี้ ก็พามันออกไปสิ "
" ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่อง พี่จะไม่พูดด้วย แล้วก็พอสักทีเถอะกับความเอาแต่ใจตัวเอง" โอนุชิตพูดจบก็พยุงร่างอิณทินีเข้าไปทำแผลในบ้าน พรอมกับนมแจ่มที่เดินตามมา
"มีเมียแล้วนิ ไม่รักชั้ลแล้วสินะ ฮืออ ฮืออ ฮืออ" หญิงสาวร้องไห้กับความน้อยใจพี่ชาย นมแจ่มก็ไม่เข้าใจเธอ แถมยังมาโดนพี่ชายดุอีก หญิงสาวเดินไปยังสวนหลังบ้านในที่ที่เธอมาหลบอยู่บ่อยๆเวลาทะเลาะกับสมาชิกในบ้าน บ้านสวน บ้านที่เธอให้เพื่อนชายสนิทมาสร้างไว้ เพื่ออยู่อาศัยในเวลาที่เธอไม่ต้องการใคร หญิงสาวนอนร้องไห้อยู่บนเตียงนุ่มในบ้านสวนของเธอ
ก๊อง ก๊อง ก๊อง ก๊อง ก๊อง ก๊อง " ใครมาเคาะประตูเนี่ย หยุดได้แล้ว !!! ชั้ลกำลังจะไปเปิด" หญิงสาวที่กำลังเคลิ้มหลับ เมื่อได้ยินเสียงประตูที่มีคนเคาะอยากแรง ก็สะดุงตื่นขึ้นมาและต้องรีบออกไปเปิดประตู
"นายภาคิน O-O" หญิงสาวตกใจเมื่อเปิดประตูมาเจอกับชายร่างสูง ทำให้เธอหน้าซีดเผือดเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอเเพิ่งกระทำกับน้องสาวอันเป็นที่รักของเขาเมื่อครู่นี้ และเธอกับกำลังปิดประตูเพื่อหลีกหนีไม่ประทะคารมกับเขา แต่แรงหญิงหรือจะสู้แรงชายได้
ภาคินผลักประตูห้องเดินออก และรีบปิดประตูห้องข้างเร็วพร้อมกับล็อคกลอนห้องอย่างเร็ว เขาเดินย่างสามขุมมายังร่างของหญิงสาวที่ตอนนี้หน้าซีด กลัว และยืนติดกับฝาผนังห้อง เขากระฉากร่างของเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
"เธอทำอะไรน้องสาวชั้ล เธอทำแบบนั้น เธอต้องการอะไร" ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่เต็มไปด้วยความหน้ากลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธอย่างสุดขีด มือของเขากำลังถ่ายทอดอารมณ์โกรธผ่านแขนเล็กของนันทณาที่ยื่นร้องไห้อยู่ในตอนนี้
"ชั้ลถามว่าเธอทำแบบนั้นทำไม !!!! ทำไมไม่ตอบ ยื่นเงียบอยู่ทำไม !!!!" ภาคินตะคอกใส่หน้านันทณาที่ตอนนี้ยืนร้องไห้หนักขึ้นเพราะความกลัว
" ไม่พูด ไม่ใช่ ดี เดี๋ยวชั้ลจะหาคำตอบเอง "
"O-O อื้อ อื้อ " เขารวมตัวตัวเธอเขามาและจูบเธออย่างป่าเถื่อนให้สมกับความร้ายกาจที่เธอให้ทำไว้กับน้องสาวข้องเขา และในขณะที่เธอ ทั้งเกลียดทั้งกลัวกับสิ่งที่เธอกำลังถูกเขากระทำ เธอพยายามต่อสู้ ขัดขืน แต่มือเล็กๆของเธอไม่อาจทำให้เขาสะทกสะท้านได้ ภาคินถอนจูบออก ใบหน้าหญิงสาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ไม่อาจทำให้เขาเห็นใจได้เลย
" ร้องไห้ ! 5555 อย่าทำเหมือนไม่เคยหน่อยเลย แสดงเก่งดีนิ แต่ชั้ลไม่เชื่อ ผู้หญิงอย่างเธอคงจะผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วนแล้ว อย่ามาทำตวเหมือนนางเอกในละครหน่อยเลย"
" ถ้าชั้ลเป็นแบบนั้น ก็คงไม่ต่างจากนังอิณ สักเท่าไหร่หรอก ชั้ลไม่อยู่แบบนี้ คงจะได้ขายตัวให้พี่ชายชั้ลเต็มทีหน่อย แต่ค่าตัว ชั้ลว่าแพงไปนะ อย่างน้องสาวนาย ให้ฟรียังไม่มี อื๊บบ "
เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ได้รับบทลงโทษดังเคยอย่างสาสม เขาจูบเธออย่างป่าเถื่อน และรุงแรงกว่าที่ผ่านมา เขาพยายามจะสอดแทรกลิ้นหน้าเข้าไปในโพร่งปากหวานของเธอ แต่เธอกับกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ส่วนของเขาเขามายังส่วนของเธอได้ หญิงสาวร้องไห้หนักขึ้น เมื่อถูกมือของภาคินบีบปากอย่างแรงเพื่อให้ลิ้นหนาของเขาได้สัมผัสกับโพร่งปากหวานของเธอ หญิงสาวพยายามดิ้นรน เพื่อให้หลุดออกจากความปรารถนาของเขา แต่ไร้ประโยชน์ แรงเธอสู้แรงเขาไม่ได้ ภาคินกระทำอย่างสาสมกับความปากร้อยของหญิงสาว เขาจูบเธออย่างดูดดื่มและป่าเถื่อนที่สุด และจำต้องหยุดการกระทำของเขาเมื่อร่างกายของหญิงสาวอ่อนลงอย่างไร้สติ
" เฮ้ยยย นี้เธอ เธอ นันทณา เป็นบ้าอะไรเนี่ย" ภาคินเขย่าตัวหญิงสาว เมื่อไม่มีการตอบสนองกลับมาเธอจึงอุ้มร่างของหญิงสาวไปวางไว้บนเตียง
" เป็นลม โดนจูบแล้วเป็นลม ทำยังกับไม่เคยโดนมาก่อน ช่วยไม่ได้นะสาวน้อย ชั้ลจะต้องลงโทษกับความผิดของเธอ ชั้ลต้องทำเพื่อปกป้องน้องสาวของชั้ล" ภาคินพูดพร้อมกับยิ้มผ้าห่มมาห่มร่างของหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ