คู่แค้นแสนรัก

          บ้าน อธิพัฒน์ธนากร  ขณะที่หญิงสาวกำลังเก็บเสื้ผ้าในห้องนอนของตัวเอง ก๊อง ก๊อง ก๊อง  หญิงสาวเดินไปเปิดประตู
   
      "พี่ชาย เข้ามาก่อนสิค่ะ" ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้าไปในห้องของน้องสาว ใบหน้าของคนทั้งสองดูเศร้าหมองนัก
      "เธอต้องระวังตัวให้ดีนะอิณ อย่าไว้ใจใครเด็ดขาดไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ห้ามของจากบ้านคนเดียวเด็ดขาด เข้าใจมั้ย" ภาคินพูดกับน้องสาว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวลใจ ความห่วงใย เพราะอิณทินีเป็นผู้หญิงอ่อนแอเกินไป 
    
     " อิณดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วงอิณนะค่ะ พี่ชาย" หญิงสาวโผล่เข้ากอดร่างพี่ชาย และร้องไห้ออกมา เข้าทั้งคู่ไม่เคยจากกันไปไหนเลยแม้แต่ครั้งเดียว 
 
    " โทรหาพี่ทุกวันนะ แล้วก็อย่านอนห้องเดียวกับไอโอ พี่จะให้ไอกล้า ไปเช่าบ้านใกล้ๆกับที่อิณอยู่ มีอะไรก็โทรไปหาไอกล้าได้นะ " ภาคินพูดจบ ก้ก้มลงจูบหน้าผากน้องสาวอย่างอ่อนโยน แล้วเดินออกจากห้องไป ก่อนที่หญิงสาวจะเห็นคราบน้ำตาของลูกผู้ชาย
 
                      รุ่งสาง โอนุชิตขับรถไปถึงไร่ส้มอธิพัฒน์ธนากร เขาขับรถออกจากบ้านมาตั้งแต่ ตีสาม เพื่อไม่ให้นันทณาน้องสาวตัวป่วนของเขารู้ตัว เขามา ณ ที่นี้ เพื่อมารับภรรยาตามกฎหมายของเขาไปอยู่ด้วยกัน 
 
    " สวัสดีค่ะ"  อิณทินีออกมายืนหน้าบ้านพร้อมกับภาคิน
    "คับผม" โอนุชิตรับคำ ก่อนจะหันหน้าไปมองภาคินอย่างกวนประสาท แววตาของเขาเชิงบ่งบอกกับภาคินว่า น้องสาวแกอยู่ในกำมือชั้ลแล้ว
    "ไปกันเลยมั้ยค่ะ" อิณทินีที่พอเดาสถานการณ์ออก รีบตัดบทก่อนที่จะมีเรื่องเกิดขึ้น
    "คับ" โอนุชิตพูดยี้ยวนภาคิน แล้วเดินไปเปิดประตูให้กับอิณทินี  
  
  ภาคินกระชากคอเสื้อโอนุชิต แล้วชากไปคุยอีกมุมหนึ่งของบ้าน  โอนุชิตสะบัดมือภาคินออกจากตน ทั้งคู่อยู่ในอารมณ์ร้อนระอุ ดังน้ำต้มที่เดือดถึงขีดทุก
 
 "มึงมีอะไร" 
 "มึงคิดจะทำอะไร น้องสาวกู" 
 "แล้วมึงว่ากูจะทำอะไรดีหละ ในเมื่อน้องสาวมึงเป็นเมียกู"
 
   พลั๊วะ พลั๊วะ พลั๊วะ พลั๊วะ ทั้งคู่แลกหมัดกันไปมา ก่อนที่อิณทินีจะเข้ามาห้ามไว้ทัน  
 
 "หยุดๆ  !!!  ชั้ลบอกให้หยุด !!!  ไปกันได้แล้วค่ะคุณโอ"  อิณทินีลากโอนุชิตขึ้นรถไปในทันที โดยไม่รู้ว่าภาคินกำลังขับรถตามไป
 
      บ้านรัตนาพิพ้ฒน์  นันทณา น้องสาวคนเล็กของบ้าน กำลังยืนรอการกลับมาของใครบางคนอยู่หน้าบ้านด้วยอารมณ์โกรธหนัก  เธอเอะอะโวยวาย อาละวาด จนนมแจ่มต้องเดินออกมาห้าม และในขณะนั้น รถหรูสีดำคันโปรดของโอนุชิตก็เข้ามาจอด ณ ทางเข้าของตัวบ้าน หญิงสาวจ้องมองไปยังที่นั่งข้างคนขับ ชั้ลไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย !!  โอนุชิต ลงมาเปิดประตูรถให้อิณทินี  นันทณายื่นร้องไห้หนัก กับการกลับมาของพี่ชาย
 
  "โอ โอ ไม่พามันมาทำไม  ซันถามว่าโอไปพามันว่าที่นี้ทำไม" หญิงสาววิ่งเข้าไปกระชากแขนของพี่ชาย 
  "เค้าเป็นเมียพี่ เค้าก็ต้องอยู่กับพี่" โอนุชิตพูดเสียงอ่อนเมื่อเห็นน้ำตาของน้องสาว เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำ มันทำร้ายจิตใจของนันทณาแค่ไหน
  " ก็แค่จดทะเบียน แยกกันอยู่ก็ได้นิ ทำไมต้องอยู่ด้วยกัน ฮืออ  โอทำแบบนี้ ไม่รักซันแล้วใช่มั้ย  ฮืออออ"  หญิงสาวยังร้องไห้โวยวายกับพี่ชายของตน ในขณะที่อิณทินียื่นนิ่งทำอะไรไม่ถูก
 
     นันทณาหันมามองหน้าอิณทินี  เธอย่างสามขุมเข้ามาหาอิณินี หมายจะตบเธอ นันทณาง้างมือกำลังจะตบอิณทินี แต่เหมือนมีมือของใครมาฉุดรั้งไว้และกระชากร่างของเขาไปอย่างรุนแรง
 
   "โอ้ยยย  นี้ชั้ลเจ็บนะ  ปล่อยสิ ปล่อย บอกให้ปล่อย !!" หญิงสาวถูกกระชาก จำต้องเดินตามไปตามแรงกระชาก มืออีกข้างก็พยายามแกะมือผู้ชายคนนั้นออกจากข้อมือของเขา 
   "โอ้ยยยย  ไอบ้า " ร่างหญิงสาวถูกผลักล้มลงกับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นมาหมายจะเอาเรื่องคนที่ทำรุนแรงกับเธอ
   "ไอ้ภาคิน ไอ้ป่าเถื่อน  นายเข้ามาได้ยังไง ออกไป แล้วก็พาน้องสาวขอยตัวของนายกับไปด้วย" หญิงสาวพูดด้วยท่าทีโอหัง ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกร่างสูงกระชากมาอยู่ในอ้อมกอด
 
   "ปากเก่งนักนะ ชั้ลบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำอะไรอิณทินี " คนร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นแต่เต็มไปด้วยความน่ากลัว ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ มือของเขากำลังบีบแขนหญิงสาวอย่างแรง
 
   "ปล่อยชั้ลก่อน ชั้ลเจ็บ ปล่อยสิ  ชั้ลเจ็บนะ !!" หญิงสาวน้ำตาคลอ ด้วยความเจ็บและกลัว
   " ไอภาคิน มึงปล่อยน้องกู  "  โอนุชิตที่วิ่งเเข้ามากระชากภาคินออกจากน้องสาวของเขา
 พลั้วะ พลั๊วะ พลั๊วะ ทั้งคู่เข้าแลกหมัดกัน
 
   "หยุดค่ะ หยุด หยุดค่ะ หยุดได้แล้ว หยุดเถอะค่ะ  หยุดดดด" นมแจ่มที่วิ่งหน้าตาตื่นออกมา ร้องห้ามชายหนุ่มทั้งสอง ทั้งคู่ผละ ออกจากกัน
 
   " ออกไปจากบ้านชั้ลได้แล้ว  ออกไป แล้วก็พาน้องสาวนายออกไปด้วย" นันทณาขับไล่ ภาคินและอิณทินีที่กำลังดูแผลที่ปากของภาคินให้ออกไปจากบ้านของตน
 
   " คุณหนู นมขอเถอะนะค่ะ คุณหนูให้คุณอิณอยู่ที่นี้เถอะ ยังไงคุณอิณก็เป็นภรรยาตามกฎหมายของคุณโอนะค่ะ " นมแจ่มผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่นันทณาขัดไม่ได้สักครั้งเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าแววตาอ้อนวอน  จนทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกจำต้องยอมทำตามคำขอของหญิงสาวร่างท้วม
  
   "อยู่ได้ก็อยู่ไป แต่อย่าหวังว่าจะอยู่อย่างเป็นสุข" นันทณาพูดจบก็เดินไปที่รถและขับรถออกไปอย่างเร็วในทันที ทำให้สถานการณ์ตึงเครียดไปอีก อิณทินีที่ตอนนี้ยืนร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของภาคินทำอะไรไปถูก โอนุชิตก็ด้วยเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาการหัวดื้อของน้องสาวคน นี้ได้อย่างไร