พนันกัน!ถ้าเธอแพ้จะต้องเป็นของฉันแม่นางจิตสังหาร

                     เย็น

                ณ ตอนนี้กระผมได้มาอยู่ที่โรงยิมตามที่นัดเอาไว้ –ซึ่งเวลานี้ก็หกโมงแล้ว แต่ยัยโหดมันยังไม่มาเลยอ่ะ เอิ่ม เดี๋ยวนี้ยัยโหดทำตัวไม่ค่อยเหมือนเดิมเลยแฮะ ปกติเธอเป็นคนที่ตรงต่อเวลามากๆ นี่นาแล้วทำไมถึงยังไม่มาล่ะ ร่ะๆ หรือว่าเธอถูกรถชนน่ะ กระถางตกใส่หัว ถูกข่มขืน ตกบันได –O—ß(สโนว์ฯ : แต่ละอย่างคิดได้นะ)

                “มาช้า”

                เสียงเรียบพูดมาจากด้านหลังผม เมื่อผมหันไปมองว่าใคร ร่างกายผมก็แข็งทื่อ ข่ะ ขาแขนขยับไม่ได้เลยอ่ะ T_T

                “ขอๆ …ขอโทษนะ” ทำไมเสียงสั่นจังเลยเรา

                “ไม่เป็นไร งั้นฉันพูดเลยละกัน ตั้งใจฟังด้วย”

                เรื่องอะไรล่ะ หรือว่าเดือนเปลี่ยนใจมาชอบฉันแล้ว ^_^/

                “แม่นายบอกว่าจะให้ฉันสอนทำขนมไทยให้นาย” อ๋อ สอนแนทำขนมไทย---

                เอ๊ะ!

                สอน-ฉัน

                งั้นเรอะ!!

                “เฮ้ย! แล้วทำไมฉันถึงต้องเรียนด้วยล่ะ น่าเบื่อจะตาย เรียนทำขนมแบบที่พวกฝรั่งเขากินกัน อย่าง ทาร์ต คัพเค้ก อะไรงี้ยังจะดีซะกว่า ของไทยมันยังไงไม่รู”

                “แต่นายต้องเรียน! ขนมไทยเป็นของชาติเรานะ!!” ---แม่นางจะแปลงเป็นยักษ์พระอภัยมณีแล้วอ่ะ TOT

                “อ่ะ เอ่อ ฉันไม่ได้หมายความว่าของไทยไม่ดีซะหน่อย เนอะๆ ขนมไทยอร๊อยอร่อย น่าเรียนจะตาย ^_^;;;” ต้องพูดเอาใจหน่อยเดียวตัวผมจะถูกจับกินตับ T^T (น่ากลัว)

                “ดี! นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป นายต้องมาที่บ้านฉัน เอาใบไป”

                เธอยื่นใบเล็กๆ ที่ดูแล้วน่าจะเป็นแผนที่ …เดี๋ยวก่อนนะ บ้านเธอ… มีอีกหลังเหรอ ---ผมมองพลางขมวดคิ้ว อุ๊ยตาย ไม่ได้ๆ เดี๋ยวหน้าย่น -_- (เวลาขมวดคิ้วหน้าผากจะเกิดรอยย่น ผมกลัวว่าถ้าทำบ่อยๆ หน้าจะแก่ก่อนวัยอันควร ((?)) )

                “ไม่ต้องสงสัยหรอก บ้านฉันมีอีกหลัง เวลาไปขี่จักรยานไปนะ หรือไม่ก็พวกพาหนะอะไรนี้ ฉันไปล่ะ” พูดจบแม่นางก็เดินจากไป ปล่อยให้เด็กตาดำๆ ยืนคนเดียว (?)

                เมื่อไม่มีธุระอะไรกับที่นี่อีก ผมก็เดินกลับบ้าน พลางคิดอย่างงุนงงว่าแม่ให้ผมเรียนทำไม แม่ไม่เคยบังคับผมเรียนเลย …กลับถึงบ้านเมื่อไหร่ถามแม่ดีกว่า

                บ้านเทรนเนอร์ (ผมมาถึงแล้วล่ะครับ)

                “แม่ครับ แม่ให้ผมเรียนทำขนมเหรอ”

                “ใช่จ้ะ ทำไมเหรอ”

                “ทำไมแม่ไม่ถามผมก่อนล่ะว่าสมัครใจจะเรียนมั้ย”

                “แหม ก็ลูกมัวแต่เล่นเกมนี่นา เอาเวลาเล่นไปทำอะไรที่มีสาระบ้าง ไม่ใช่หมกมุ่นแต่ในห้อง” เง้อ! อะไรของแม่เขาเนี่ย ทำร้ายจิตใจเด็กตัวจ้อยๆ Y_Y

                “ก็ได้ครับ”

                ฮ่วย! เซ็ง ทำไมแม่ทำอะไรไม่ปรึกษาเราเลยนะ นึกอยากจะให้ผมเรียนก็ให้เรียน ฮึ! มีเหรอที่ผมจะเรียน ปากก็บอกตกลงไปงั้นแหละ เดี๋ยวเจอช่องโหว่เมื่อไหรแอบหนีดีกว่า ฮ่าๆๆๆ ^O^

                สมองแล่นความคิดอันชั่วร้ายในระหว่างที่ผมกำลังขึ้นบันได เมื่อมาถึงที่ห้อง ความวินาศก็บังเกิดขึ้น

                “เงี๊ยว!!”

                 โครม!!

                 “เฮ้ย!”

                จู่ๆ มีแมวสีขาวกระโดดมาบนตู้หนังสือจากทางหน้าต่าง มันวิ่งตะกุยจนของที่วางข้างบนตกลงมา แรงดันจากเท้าส่งผลให้ตู้โอนเอียงถล่มลงมา (แมวบ้าอะไรแรงเยอะจัง)ม่ะ มันทำห้องผมรกเลยอ่ะ หนังสือกระจัดกระจายไปหมด  ---ตามด้วยแมวสีดำอีกตัววิ่งเข้ามาอีก พวกมันวิ่งไล่กันในห้องโดยมีแมวสีดำไล่จะกัดแมวสีขาว ด้วยความที่ผมมีจิตใจอันดีงาม (หลงตัวเอง -_-) ผมจึงถลาตัวไปคว้าร่างของเจ้าเหมียวดำมาอุ้มไว้ พออุ้มได้ไม่ทันไรมันใช้เล็บข่วนหน้าผม T_T มันเจ็บนะเฟ้ย!

                สงครามระหว่างแมวดำ-แมวขาว ยังคงดำเนิน ฝ่ายเสียเปรียบคือแมวขาว พวกมันฟัดเล็กใส่แลกกันอย่างดุเดือด โอโห! เหมือนดูหนังฯ บู๊ (สัตว์) เลยแฮะ

                ผมมองอย่างเพลินๆ ไม่คิดจะเข้าไปห้าม ผมค่อยๆ เดินเข้าไปเก็บหนังสือมากองตั้งไว้ก่อนจะพยุงตู้กลับมาตั้งใหม่ ---สู้เสร็จเมื่อไหร่น้าพวกแก ฉันจะจับต้มกินซะให้หมด บังอาจมาทำห้องฉันรก -*-

                แล้วทำไมความวุนวายมันต้องมาเกิดกับผมด้วยเนี่ย เจ้าแมวบ้า TOT