พนันกัน!ถ้าเธอแพ้จะต้องเป็นของฉันแม่นางจิตสังหาร

                   “…”

                ตื่นเต้นจังเลยแฮะ เกิดมาผมจีบผู้หญิงมาต่อหลายคนแล้ว แต่ทำไมพอมาถึงคิวของยัยจอมโหดประจำห้อง ไม่สิ ประจำรร. (ถึงจะถูก-_- ) กลับตื่นเต้น …นี่ผมไม่ใช่คนขี้อายนะ แต่ทำไมมันตื่นตระหนกอย่างบอกไม่ถูกอ่ะ สงสัยเราคงจะกลัวล่ะมั้ง …เพราะจากคำร่ำลืออันแสนน่าหวาดผวา

                ช่างเถอะ … เอาล่ะ กดปุ่มออดเลยดีกว่า ><

                ติ๊งต่อง… ติ๊งต่อง…

                แอด…

                เสียงเปิดประตูที่ค่อยๆ เคลื่อนอย่างช้าๆ ทำให้ผมอดที่จะนึกไปถึงหนังฯ สยองขวัญไม่ได้เลย แถมบรรยากาศรอบๆ มันก็เงียบอีกต่างหาก …หวังว่าคงไม่มีอะไรนะ T_T

                “มีอะไร ถึงมาหาฉัน”

                นอกจากมันจะดูน่ากลัวแล้ว พอยัยโหดมาเปิดประตูเองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ มันยิ่งคิดไปอีก …ทำไมต้องเป็นเธอด้วย TOT ใบหน้าเรียวได้รูปที่ข๊าวขาวแต่ไม่ซีด ผมยาวสีดำสนิท กับตากลมโตที่เรียวอย่างเหมาะเจาะ ชุดที่เธอใส่เป็นผ้าถุงแบบที่แม่ผมชอบใส่ -_-;; กับเสื้อยืดไม่มีลาย ถึงลักษณะหน้าตาจะสวยก็เถอะ แต่จิตสังหารที่สามารถฆ่าใครได้มันช่างน่ากลัวเสียจริง อย่างนี้ต้องเรียกว่า โหด! สวย!- o – (??)

                “แล้วนั่น ดอกไม้นี่ เอามาทำไมน่ะ” เธอชี้ไปที่ช่อดอกไม้ในมือผม

                “ฉันเอามาให้แกน่ะ อ่ะ ^^;”

                ผมยื่นไปให้อย่างกล้าๆ กลัวๆ …ว้าก! มือไม้สั่นไปหมดแย้ว! รังศรีอาฆาตที่แผ่ปกคลุมแม่คุณมันช่างน่ากลัวอะไรเยี่ยงนี้ TTOTT

                “ขอบคุณ แล้วเอามาให้ฉันทำไม”

                “ฉะ ฉันชอบเธอ… จันทร์”

                แม่คุณที่ผมให้ดอกไม้ชื่อ โทษากร โสภา ชื่อเล่นจันทร์หรือเดือน แต่เพื่อนๆ ทั้งรร. รวมทั้งตัวผมมักจะชอบเรียกเธอว่า จันทร์ เดือนหรือไม่ก็แม่นาง ด้วยนิสัยที่เคร่งครัดและเรียบร้อยแบบผู้หญิงสมัยก่อน จึงเรียกสรรพนามแบบโบราณว่า แม่นาง –ระหว่างที่ผมยื่นให้ผมแทบจะไม่มองเธอ มือไม้สั่นไปหมด จิตอาฆาตแม่นางเนี่ยรุนแรงไม่ใช่เล่น

                “นี่สินะ เหตุผลที่นายเอามาให้ฉัน” เธอรับมันมาไว้

                “ขอบคุณที่ชอบ แต่ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ชอบนายน่ะ” ว่าแล้วเชียวว่าผลมันต้องออกมาเป็นแบบนี้ ให้ตายสิ! ที่ผ่านมาผมให้ของขวัญหรืออะไรก็ตามแต่ที่เป็นการจีบหญิง ยัยพวกนั้นก็จะระริกระรี้อย่างเขินๆ แต่กับยัยนี่ กลับไม่รู้สึกอะไรเลย… และไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกชอบผมแม้แต่น้อย

                เธอเป็นเจ้าหญิงหิมะเรอะ!

                “อืม ไม่เป็นไร” ผมยิ้มบางๆ ให้หน้ามันดูเศร้าๆ มันต้องได้สิ ถ้าเกิดสวมบทพระเอกอกหัก (?) เข้าไปยังไงมันต้องมีสักเสี้ยวนึงที่ใจเธอจะสั่นคลอน…

                …แต่เปล่าเลยครับคุณผู้อ่าน แม่นางกลับพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย …เรียบเฉยมาก…

                “งั้นฉันไปล่ะนะ ต้องไปหั่นผักต่อน่ะ”

                เธอพูดจบก็เข้าไปข้างใน ปล่อยให้ผมอยู่ตัวคนเดียวหน้าบ้าน

                “…”

                เฮ้ย! ไหงมันจบแบบไม่มีอะไรเลยล่ะ ไม่มีบทโศก ไม่มีบทสนทนาที่มีชีวิตชีวา อย่างน้อยมันน่าจะมีการพูดคุยที่ลึกซึ้งแบบเอ็มวีเพลงอกหัก แต่นี่ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนะ -_-

                ในระหว่างที่จะเดินกลับบ้านด้วยสมองที่งุนงง เส้นหยักเรียบเกือบไม่มีรอยหยัก ความคิดไม่แล่นอยู่นั่น ผมก็หวนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เป็นสาเหตุทำให้ผมต้องมา

                …

                ย้อนกลับไปเมื่อ ๒ วันก่อน กีตาร์ เพื่อนในกลุ่มผม มันพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ในระหว่างที่ผมกับเพื่อนๆ ที่เหลือกำลังกินขนมกันอยู่บนเก้าอี้หินอ่อน

                “นี่พวกเรา มาพนันกันป่ะ”

                “พนันอะไร”

                ผมถามก่อนจะดูดน้ำ นับวันพันปีหมอนี่ไม่เคยเสนออะไรเลยนี่หว่า วันนี้มาแปลก แฮะ

                “ก็… ถ้าเกิดใครคนใดคนนึงในกลุ่มเราน่ะ จีบแม่นางได้จะได้สิทธิ์ที่จะขออะไรก็ได้ข้อนึงจากคนในกลุ่มที่จีบไม่ติด”

                “ฉันขอสละสิทธิ์! สู้เอาชีวิตเข้าเสี่ยงไปจีบยัยจันทร์เอาไปทำบุญที่วัดดีกว่าว่ะ นายก็รู้นี่ว่ายัยนั่นน่ากลัวขนาดไหน!!”

                “ฉันด้วย!”

                ประโยคขอสละสิทธิ์ในการเสี่ยงชีวิตจีบแม่นางเซ็งแซ่กันในกลุ่ม …ถ้าเกิดนับๆ เพื่อนผมในกลุ่มมีประมาณ ๒๐ คนขึ้นไป แต่ละคนพูดถึงกิตติศัพท์อันน่าสะพรึงกลัวของแม่นาง ไอกีตาร์มันยิ้มมุมปากเหมือนคิดอะไรสนุกๆ ได้ ส่วนผมก็ยังคงมัวเมากับกองขนมตรงหน้า ไม่คิดจะเสนอความคิดเห็นหรืออะไรก็ตามแต่จนกระทั่งกีตาร์มันหันมาถามผม

                “แล้วนายล่ะ เทรนเนอร์ สนใจจะร่วมพนันไหม”

                “…พนัน ไม่ล่ะ”

                “กลัวจะถูกแม่นางกระทืบก่อนจะจีบติดได้รึไง?”

                “เฮอะ! คนอย่างฉันจีบหญิงไม่ติดก็ไม่ใช่ฉันละ โอเค ฉันพนัน”

                “อย่าให้คนทั้งรร. หัวเราะเยาะล่ะ ถ้าไม่อยากขายหน้า ทำให้ได้ล่ะ o_<”

                “ได้อยู่แล้ว”

                ผมรู้สึกว่ารอบตัวผม เพื่อนๆ จะเงียบกันหมด มีแต่ผมกับกีตาร์เท่านั้นที่ยังคงดำเนินสนทนาอยู่ เหอๆ ผมจะจีบแม่นางติดไหมเนี่ย เผลอๆ อาจจะโดนกระทืบก่อนอย่างที่มันบอกก็ได้ ใครจะไปรู้ -*-

                “เฮ้ย! ไอ้เทรนฯ นายเอาจริงเรอะ ไม่กลัวตายรึไง!!”

                “ไม่ล่ะ ฉันว่าถ้าเกิดไม่แต๊ะอั๋งแม่นาง ก็คงไม่โดนหรอก”

                “เออๆ มีชีวิตรอดกลับมาให้ได้ละกันเพื่อน”

                “^_^;;;”

                เหงื่อเริ่มไหลออกมา ---ผมยิ้มให้เพื่อนที่อวยพรให้ หวังว่าจะมีชีวิตจนกว่าจะถึงวันต่อๆ ไปนะ T_T

                …

                และนี่แหละคือสาเหตุที่ผมมา เฮ้อ!... ดีจังที่รอดกลับมาได้

                เอาล่ะ ถึงบ้านแล้ว ไปทำการบ้านดีกว่า

                ผมทักทายสวัสดีตอนเย็นหม่ามี้ (แม่) ก่อนจะรีบวิ่งจู๊ดขึ้นไปบนห้องด้วยสปีดแห่งความกลัวที่หวาดหวั่นว่าถ้าเกิดไม่รีบทำ ทันส่ง จะโดนวิ่งรอบสนามในวันพรุ่งนี้

                เมื่อทำเสร็จ ผมก็มานั่งคิดวิธีในการจีบยัยจันทร์ทันที …ผู้หญิง โหด เย็นชา เข้มงวด เจ้าระเบียบอย่างเธอจะจีบธรรมดาก็คงไม่ติดแหงๆ เพราะเหตุฉะนี้ ลูกแกะเช่นผมจะต้องวางแผนล้มหมาป่าแม่นางให้จงได้ ย่าห์!>O<

                เอ้าๆ คิดเข้าไปคิดเข้าไป -_-

                และแล้ว เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ความง่วงมันก็มาเยือน …ผมซบหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะหลับไป

                zzZ

                เช้า

                ติ๊ดๆ… ติ๊ดๆ…

                เสียงอะไรอ่ะ น่ารำคาญ

                ติ๊ดๆ!… ติ๊ดๆ!…

                ช่างมันเถอะ หลับต่อดีกว่า =_=

                ติ๊ดๆ!!... ติ๊ดๆ!!...

                “จะร้องอะไรนักหนาวะ!”

                ในที่สุดความรำคาญมันส่งผลให้ผมใช้มือหยิบนาฬิกาที่นึกได้ว่าเสียงเมื่อกี้เป็นเสียงของมัน ตาเบลอๆ เพราะยังไม่ชิน ผมจึงปรับโหมดให้ชัด (ล้อเล่น ผมเป็นคนนะ ไม่ใช่อุปกรณ์ถ่ายรูป >_< )

                สายตาเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรู้ว่า…-

                “แว้ก! สายแล้ว!!O - O”

                ผมวิ่งตึงตังเข้าห้องน้ำ โธ่! เพราะเมื่อคืนมัวแต่คิดจนเผลอหลับไปแท้ๆ แถมเวลาที่ผมจะหลับมันดันจะใกล้เที่ยงคืนอีกต่างหาก จะว่าไป ผมไม่ได้มัวแต่คิดอยู่อย่างเดียวนะ ดูการ์ตูนเรื่องโปรดเป็นบางครั้งด้วยน่ะ >_<

                เหวอ! คนแน่นดีแฮะ (?) ณ จุดนี้ที่ผมยืนอยู่คือรถเมล์ที่มีผู้โดยสารเยอะแถมรถติด…แบบนี้จะทันไหมเนี่ย ผมเปลี่ยนใจไม่ขึ้น ลงจากรถก่อนจะติดจรวดวิ่งไป ขืนรอต่อไปมีหวังไม่ทันแน่ สู้วิ่งไปน่าจะเร็วกว่าด้วยซ้ำ

                และก็เป็นอย่างที่คิด ผมมาทันก่อนเคารพธรงชาติ ๑ นาที ---นาทีเฉียดตาย T_T

                ผมเดินอย่างอิดโรย เพราะระยะทางจากรถกับรร. ไม่ใช่ใกล้ๆ  --ก้าวผ่านโต๊ะสองสามตัวก่อนจะผ่านโต๊ะของแม่นาง เธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ วิชาภาษาไทย …อ่าน-หนัง-สือ-ภา-ษา-ไทย

                จริงด้วย! เมื่อคืนลืมอ่านหนังสือวิชานี้ไปเลย ตายแน่เรา!!

                “นี่… เทรนฯ” ผมหยุดเดิน ร่างกายแทบไม่ขยับเมื่อเสียงเรียบๆ พูดกับผม …แม่นาง

                “ม่ะ… มีอะไรเหรอ” ผมค่อยๆ หันไปทางเดือน เผลอสบสายตากับเธอ …สายตาแม่คุณช่างน่ากลัวยิ่งนัก ยังกะงูมีพิษที่เตรียมจะฉกผมจากพงหญ้าเลยอ่ะ TOT

                “วันนี้หลังเลิกเรียนมาพบฉันที่โรงยิมนะ”

                “…”

                เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย จากปากคำที่เคยได้ยินมา แม่นางไม่เคยชวนผู้ชายคนไหนไปกับเธอสองต่อสองเลยนะ ร่ะ หรือว่าจริงๆ แล้วเธอก็เป็นพวกชอบหวั่นไหวเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ น่ะ แต่เพียงแค่ทำตัวให้น่ากลัวและเย็นชาเพื่อที่จะไม่ให้ใครรู้ ---นี่สินะ นิสัยจริงๆ ของเธอ …หึๆ พอคิดแบบนี้มาได้ค่อยหายกลัวหน่อย แถมรู้สึกว่าแม่คุณน่ารักขึ้นกว่าเดิม >//<

                แต่หวังว่าพอไปตามที่นัด แม่นางจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ...