Sulfur Love (RE-Write)

 
+++++ ชี้แจง +++++
ตอนที่ขึ้นต้นด้วยFic Service
ไม่มีส่วนเีกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องเพียงแต่ใช้ตัวละครภายในเรื่อง Sulfur Love
ตอนอยู่บอร์ดเด็กดี-นิยาย ได้เปิดให้มีรีเควสเลือกคู่ที่อยากอ่านและอธิบาย
โครงเรื่องที่ต้องการ  เป็นการคืนกำไรให้คนอ่าน555+
(เกริ่นมาซะดี  รั่วท้ายอีกล่ะ>///<)

 
 
 Fic service 
แวมไพร์น้อยน่ารักขอกั๊กหัวใจนายสุดหล่อ
 
[Sulfur]
                “วันนี้ไม่มีช็อคโกแลตกินเลยแหะT^T”
                ไอ้ไอซ์บ่นไปกุมท้องตัวเองไป  ซักพักมันก็ลงไปนอนกลิ้งเช็ดพื้นอยู่ข้างๆผม
                “แค่ขาดช็อคโกแลตไม่ตายหรอกน่า^^”
                ซอสบอกพลางโยนมาชเมโล่เข้าปากอย่างสบายอารมณ์   พวกเราไม่ตายหรอก  ก็เราผ่านจุดๆนั้นมาแล้วนี่นา.....ความตายน่ะ
                “เมื่อไรมึงจะรีบๆแด กไอ้แว่นนั่นสักทีวะ-_-”  ผมถาม
                “.....ไม่เอาหรอก  ไม่น่ากินซักนิด-3-” ไอ้ไอซ์ตอบ
                “ไม่ใช่ว่ารักเลยไม่กล้ากินหรอกหรอ^^” ซอสเสริม
                ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่มองหาไอ้ไอซ์อย่างเอือมๆ
                “ความรักระหว่างนักล่ากับเหยื่อน่ะ  มันเป็นไปไม่ได้หรอก   ถ้าวันนึงไอ้แว่นนั่นรู้ว่ามึงเป็นแวม  มันอาจจะเอาไม่มาตอกอกมึงก็ได้..”
                ผมพูดเปรยๆ  รักระหว่างคนกับแวมว่ายากแล้วนะ  ไอ้ไอซ์นี่ยากกว่าเพราะไอ้แว่นนั่นมันไม่ธรรมดา  เป็นถึงลูกนักบวชเจ้าของโบสถ์หลังโรงเรียน  เล่นของสูงจริงๆ-*-
                “นั่นสินะ..”
                ไอ้ไอซ์ก้มหน้าเหมือนระลึกชาติอยู่   สีหน้ามันดูหงอยเป็นหมาเฝ้าบ้านเลย   ช่วยไม่ได้  ถ้าไม่กินมันก็ต้องหาอย่างอื่นมากินอยู่ดีละนะ
                “เป้าหมายต่อไปของมึงเป็นใครวะไอ้ซอส-o-”
                ผมถามแวมไพร์รูปงามที่นั่งชันเข่ารับลมอยู่   มันหันมายักคิ้วให้ผมก่อนจะชี้ไปที่ห้องดนตรีตึกตรงข้าม
                “เปลี่ยนมากินผู้ชายแล้วหรอ-_^”
                แต่ก่อนพวกเราไม่ได้กินเลือดพวกผู้ชายหรอกนะ   แต่สมัยนี้พวกผู้หญิงมันร่างกายผอมบางซะเหลือเกินเดินทียังเอียงเลย   พวกผมก็เลยหันมากินเลือดพวกผู้ชายแทนเพราะมันเยอะกว่า   แต่มีไอ้ซอสคนเดียวที่ไม่กิน   แต่ไหนเปลี่ยนแนวการกินใหม่ละเนี่ย
                “กูกินเฉพาะคนสวยเท่านั้นแหละ”
                พูดจบมันก็ตวัดเลียริมฝีปากตัวเองอย่างกระหาย   ผมมองกลับไปยังชายหนุ่มหน้าสวยที่นั่งเล่นเปียโนอยู่อีกครั้ง   จะว่าไปก็สวยจริงๆน่ะแหละ   ใบหน้าเรียวสวยได้รูปรับกับเรือนผมสีทองที่ส่องประกายตอนกระทบแสงเป็นภาพที่น่าดูมากเลย
                “แล้วมึงละ  เลือกเหยื่อรายใหม่ได้หรือยัง”
                ผมยิ้มเล็กน้อยกับคำถามของซอส
                “เหยื่อของกูน่ะหรอ...หึ”
                ผมกระตุกยิ้มมุมปากพลางทอดสายตาไปยังชายหนุ่มในชุดบาสที่กำลังเล่นกีฬาอยู่กลางสนาม   ใบหน้าหล่อสะบัดไล่เหงื่อที่หยดลงมาบนใบหน้าแล้วยิ้มสดใสให้กับผู้เล่นในสนาม
                ....นี่แหละเหยื่อรายใหม่ของผม....
 
 
 
                วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษเพื่อจะมาโรงเรียนให้ทันเข้าพร้อมกับเหยื่อของผมให้ได้   ก็แค่ทำตามแผนเชื่อมความสัมพันธ์เหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่นก็เท่านั้นแหละ   แต่ผมว่าในแผนของผมที่ตั้งเอาไว้ไม่ได้มีมันนะ.... ไอ้..
                “รอกูด้วยยย>O<”
                ได้ไอซ์วิ่งซอยเท้าเข้ามาหาผม   ผมยกมือปาดครีมกันแดดเล็กน้อย   ไม่รู้จะตามมาทำไม  ถึงอยู่บ้านเดียวกันแต่มากันคนละเวลาก็ได้>O<!!
                “มึง..-o-”
                “ตื่นไวชิบ  ไม่คอยกูเลย-*-”  ไอ้ไอซ์บ่น
                “กูกำลังจะต้อนเหยื่อมึงมาทำไม-*-”
                “โห้ยยย  แต่เช้าเลยหรอ  คนไหนวะ*o*”
                ไอ้ไอซ์ทำตาลุกวาวเหมือนหมาเห็นกระดูก   แต่ดูเหมือนรุ่นพี่เขาจะยังไม่มานะ   แต่แฟนคลับไอ้ไอซ์มาแล้วละ   อ่า...  ในโรงเรียนนี้พวกเราก็ป๊อบพวกสมควรละนะ   ถ้าไม่ขายหน้าตาก็ไม่ได้อะไรกินหรอก-.-
                “โย่ว! ไอซ์^O^”
หนุ่มหน้าใสเอ่ยทักไอ้เตี้ยข้างผม  เออ  ไม่เห็นหัวกูเลยโน๊ะ-*-
“ดีจ้า^^”  ไอ้ไอซ์เปิดยิ้มให้บริการต้อนรับทันที
“เห็นไอซ์บ่นๆว่าอยากกินช็อคโกแลต   เค้าก็เลยฝากพี่ซื้อมาให้   มาจากเบลเยี่ยมเลยนะ^^”
“ให้ผมหรอ><”
พูดจาไพเราะเสนาะหูขึ้นมาทันทีเลย  ไอ้ไอซ์ยิ้มหวานพลางกระดิกหางไปมา      เพื่อนผมเห็นแก่แด กมากเลยอ่ะ-o-;
“ขอบใจนะ^^”
ไอ้ไอซ์ยื่นมือไปรับกล่องช็อตโกแลตสุดหรูข้างหน้า
 
หมับ!
 
แต่มือใครอีกคน(ที่โผล่มาจากหลุมไหนก็ไม่รู้)กลับยื่นตัดหน้าไปคว้ากล่องนั่นมา     ไอ้ไอซ์หันคอบิดเอี๊ยดอ๊าดๆไปมองคนข้างหลังตัวเอง   ดวงตาดำสนิทใต้เลนส์แว่นแผ่รังสีสังหารออกมาปกคลุมพื้นที่โดยรอบ
“รวยมากนักใช่มั้ยเที่ยวซื้อของแจกคนอื่นน่ะ..-_-+” ไอ้จอมมารพูด
“ป่าวครับๆๆๆ  ผม...OoO;; ……ผมไปละคร้าบบบบ><~”
แล้วเจ้าชายก็พ่ายแก่อสูรร้าย   เฮ้อ~  อนาถแท้
“นี่ก็เหมือนกัน  อยากกินมากนักใช่มันช็อคโกแลตน่ะ^^+”
รอยยิ้มอาบยาพิษชัดๆ-o-;;   ไอ้ไอซ์ส่ายหน้าไปมาคอแทบหมุน   ไอ้แว่นมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย-o-
“ไม่เอาแล้ว  กูไม่เอาT^T”  ไอ้ไอซ์บอก
“มานี่-_-”
พูดจบไอ้แว่นก็ลากไอ้ไอซ์ไปทันที  
“ไปไหน  ไม่ปายยยยTOT”
ไอ้ไอซ์รั้งสุดตัวแต่ก็โดนลากไปอยู่ดี   มันหันหลังมาขอความช่วยเหลือจากผม   ผมก็เลย..
“อย่าหักโหมนะ^^”
“พ่อ มึงเหอะไอ้ซาลลลลล>O<!!”
ยังมีด่ากูอีกนะไอ้เพื่อนเวร-*-  ผมโบกมือส่งมันให้ไปพ้นๆโดยเร็ว    ผมจ้องมองที่หน้าประตูโรงเรียนอีกรอบก่อนจะคลายยิ้มเล็กน้อย    ในที่สุดเขาก็มาซะทีรุ่นพี่คนนั้น      รีบก้าวเท้าไวๆเพื่อให้ทันเข้าโรงเรียนพร้อมกัน   แต่พี่เขาขี่จักรยานมาส่วนผมเดิน   ....มันผิดแผนแรกพบที่ผมคิดไว้มากเลยอ่ะ   ต้องเปลี่ยนแผน-.-
“คิดออกแล้ว”
ผมก้มลงดึงเชือกผู้รองเท้าออกแล้ววิ่งไปเรียบๆเคียงๆจักรยานคันงามของรุ่นพี่    ผมกะจะให้เชือกมันเข้าไปพันในล้อ   พอจักรยานมันล้มพี่เขาจะได้เข้ามาดูผมไง   ลอกการ์ตูนญี่ปุ่นมาเลยนะเนี่ย><   แต่ผมวิ่งมานานละจักรยานมันไม่ล้มซักที-*-
 
โครม!
 
ไม่ต้องรอสวรรค์จัดให้   ผมจัดเท้าถีบรถจักรยานพี่เซลทันที   มันเลยล้มไปอีกด้าน....ไม่สมจริงเท่าไหร่  แต่พี่เขาคงไม่สังเกตหรอกมั้ง-o-
“โอ้ย!”
ผมร้องเสียงดังพลางเอาเท้าแหย่เข้าไปในซี่ล้อจักรยานเสริมสกิลความสำออยด้วยการบีบน้ำตาๆคลอเบ้าเล็กน้อย   พี่เซลทำหน้าตื่นรีบเข้ามาดูผมทันที   มือใหญ่จับข้อเท้าผมเบาๆแล้วถามอาการผม
“เป็นอะไรมากมั้ย”
“เจ็บ...ข้อเท้าครับ”
พี่เซลทำหน้าซีดหนักรีบเอาขาผมออกจาล้อแถมผู้กเชือกรองเท้าให้ผมเสร็จสรรพ
“เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาลนะ”
พี่เซลบอกแล้วพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นยืน   ผมแกล้งเซเล็กน้อยแล้วขยุมคอเสื้อพี่เซลไว้     ไม่ได้อยากให้พยุงอ่ะ  อุ้มสิกูขี้เกรียจเดิน-o-!!
 
ฮวบ!
 
ผมแกล้งทรุดตัวลไปนั่งถอนหญ้า    พี่ประคองเอวผมให้ลุกขึ้นยืนอีกรอบ   ใบหน้าหล่อฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะถามอาการผมอีกรอบ
“น้องไหวมั้ยเนี่ย”
“ไหวครับ...ผมไปเองได้^^”
ผมดันตัวออกจากคนตรงหน้าแล้วก้าวเดินเหมือนคนโดนรถเหยียบ   พี่เซลขมวดคิ้วขุ่นคิดก่อนจะเดินมาจับไหล่ผมไว้
“ขอโทษนะ  แต่พี่พาไปดีกว่า”
ผมทำหน้าประมาณว่าพูดอะไรหนูไม่รู้เรื่อง   พี่เซลย่อตัวลงแล้วช้อนตัวผมลอยจากพื้น   ผมทำหน้าตกใจประหนึ่งเป็นสาวน้อยไม่เคยถูกผู้ชายแตะต้องตัว  
“พี่ครับ...คือว่า..-////-”
ตอนแรกกูว่าไม่เขินนะ  ทำไมพอคนมองเยอะๆแล้วเขินจริงซะงั้นละ>///<
“ช่างเขาเถอะ  อย่าดิ้นละ”
พี่เซลบอกแล้วอุ้มผมเดินไป  
...ร่างกายพี่เขาอบอุ่นจังเลย...
ผมเอนหัวซบแผงอกกว้างแล้วหลับตาลง   ความอบอุ่นจากคนมีชีวิตนี่มันดีจริงๆ   ผมว่าผมคงหลับสนิทแน่ถ้าอยู่ในอ้อมกอดของคนๆนี้   ผมจะไม่ต้องฝันร้ายเพราะภาพน่ากลัวที่ผมได้กระทำไว้มันไหลเวียนเข้ามา   ผมไม่ได้อยากฆ่าใครแต่มันจำเป็นจริงๆ    ผมปล่อยให้ความอบอุ่นแทรกซึมเข้ามาในตัวผม   ความอบอุ่นที่ผมไม่ได้สัมผัสมาเป็นร้อยๆปี     ...มันทำให้ผมรู้สึกหลับสบายดีจัง...
“หลับซะงั้น..”
 
 
 
 
                น่าอายที่สุด   นี่ผมหลับคาอกพี่เซลแบบนั้นได้ยังไงกัน  อ๊ากกก  ไม่รู้ตัวเลยว่าหลับ   ปกติผมไม่หลับนะ   แต่ตอนนั้นมันก็เคลิ้มๆอยู่-o-
                “วันนี้กูกลับกับไอ้เทมส์นะ-3-”  ไอ้ไอซ์บอก
                “เออ  ไปเหอะๆ รีบไปเลย-o-”  ผมบอก
                “รั้งกูหน่อยจิ-3-”
                “-*-”
                “รั้งกูไว้หน่อยเหอะT^T”
                “เทมส์!  ไอซ์บอกอยากกลับบ้านเร็วๆ-o-”
                “ไอ้แอนิมอล!  ทำไมมึงทำงี้ไปเรียกมันทำไมTOT”
                “กลัวมันมากก็รีบกินมันซะสิ^^”
                “แค่นี้มันก็อยู่เหนือกูละ  ให้optionเสริมมันไปอีก  กูก็ตายดิ-o-”
                ส่วนใหญ่คนที่เปลี่ยนมาเป็นแวมจะได้optionพิเศษเพิ่มเติมเข้าไป   นอกจากจะวิ่งเร็ว   กระโดดข้ามตึกได้  พละกำลังเยอะ  ก็จะมีความสามารถเฉพาะคนอีก   อย่างผมจะอ่านความทรงจำได้  ไอ้ไอซ์ลบความทรงจำได้  ส่วนไอ้ซอสมองอนาคตได้
                “จริงๆมึงก็อยู่เหนือมันนะไอซ์^^”  ไอ้ซอสบอก
                “เหนือมันตอนไหน-o-”  ไอ้ไอซ์ถาม
                “ตอน on top ไง^^”
                “เชี่ยยยยย-*-”
                ไอ้ไอซ์ด่าพลางปาสมุดใส่ไอ้ซอส
                “เดี๋ยวหน้าเสียโฉม  วันนี้ต้องใช้ด้วย-_-”  ซอสบ่น
                อ่า  สงสัยจะดำเนินการสานความสัมพันธ์กับพี่ชายหน้าสวยคนนั้นสินะ   แต่รู้สึกพี่ที่ไอ้ซอสตามจีบอยู่จะเป็นเพื่อนพี่เซล-.-
                “วันนี้กูกลับเย็นนะ  ฝากบอกพี่ซีด้วย-o-”  ผมบอก
                “อืม  ระวังตัวด้วยละ  พวกหมาจรจัดมันเยอะ^^”
                ผมยักไหล่ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของซอส   ก็แค่หมา!  เตะเปรี้ยงเดี๋ยวก็ร้องเอ๋งๆแล้วละ     ผมเดินผ่านผู้ชายสายตาเย็นชาที่ยืนจ้องผมอยู่หน้าประตู   หมามันอยู่ใกล้กว่าที่เราคิด   ก็มันเรียนห้องเดียวกับเรานี่
                “ยืนเฝ้าห้องอีกแล้วนะ  ไว้ฉันจะจ้างไปเฝ้าบ้านแล้วกัน^^”
                ผมพูดพลางยิ้มเยาะไอ้หมาป่าในห้อง    มันขมวดคิ้วจ้องหน้าผมอย่างไม่สบอารมณ์
                “ถ้าฉันเห็นแกหาเหยื่อละก็....ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”  วิวพูดเสียงเรียบ
                “ฮ่าๆ  เคยจับฉันได้สักรอบมั้ยละ^^”
                ผมหัวเราะเบาๆแล้วเดินออกมา   ถึงจะมีพวกหมาคอยระวังไม่ให้พวกผมหาเหยื่อในเขตพื้นที่นี้   แต่ผมก็หาได้อยู่ดี   ก็มนุษย์หลงใน รูป รส กลิ่น เสียง  พวกมันก็เลยตกเป็นเหยื่อของพวกผมง่ายๆ  ถึงพวกหมาป่าจะเฝ้าระวังดีแค่ไหนเหยื่อก็หลุดรอดมาเข้าปากพวกผมอยู่ดี
                “เซ็งหว่ะชมรมเราเลิกทุ่มนึงอ่ะ”
                “ทำไมเลิกช้าจังวะ”
                ผู้ชายในชมรมบาสบ่นกับผู้ชายชุดนักเรียน   ชมรมบาสเลิกทุ่มนึง   ก็ใช่น่ะสิ   ผมถามไอ้ซอสมาเรียบร้อยแล้ว   ผมเข้าไปนั่งแถวๆตึกใกล้ที่เปลี่ยนชุดนักกีฬาพลางทอดสายตามองผู้ชายหน้าตาดีที่กำลังเล่นบาสอยู่ในสนาม    พอพี่เซลชู้ตลงห่วงพวกสาวๆริมสนามก็กรี๊ดกันลั่น
 
                แชะ!
 
                เสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้น   ผมหรีหางตามองประตูกระจกที่สะท้อนให้เห็นเด็กช่างภาพที่แอบถ่ายรูปผม   มันตกใจรีบกดปิดเสียงกล้องใหญ่เลย    ผมนั่งขยับยิ้มนิ่งๆให้มันถ่ายรูปผมไปเรื่อยๆ   ก็ไม่ได้เสียหายอะไร
                ...มันช่วยให้ผมมีข้ออ้างด้วยแหละ....
                ผมนั่งทำการบ้านในกระเป๋ารอพี่เซล   พอพี่เซลเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดผมก็รีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินตามไป   ถ้าเดินตามอยู่แบบนี้เขาคงไม่เห็นผม   สงสัยต้องไปดักข้างหน้า-.-
 
                ฟิ้ว~
 
                ผมวิ่งด้วยความเร็วแสงไปยืนอยู่ตรงทางโค้งข้างหน้าที่พี่เซลกำลังเดินมา   ผมหยิบใบไม้โปรยหัวตัวเองแล้วขยับเสื้อให้ดูยับๆเหมือนหนีอะไรมาอย่างหัวซุกหัวซุน
 
                ตึก!
 
                ผมหันหน้าไปอีกทางแล้ววิ่งพุ่งชนพี่เซล   พี่เซลเซเล็กน้อยก่อนจะยันตัวตรงประคองผมไว้
                “เป็นไรหรือป่าว....อ่ะ  น้องคนเมื่อเช้านี่O.o” 
                พี่เซลบอก   ผมทำหน้าตื่นๆเหมือนคนหนีเจ้าหนี้แล้วหลบข้างหลังพี่เซล   ผมกำแขนเสื้อพี่เขาไว้แน่นพลางซบหน้าหน้ากับแผ่นหลังพี่เซล
                “..ใครไม่รู้  มันตามผมมา..”  ผมพูดเสียงสั่นๆ
                พี่เซลดึงตัวผมมาไว้ข้างหน้าแล้วบีบไหล่ผม   ดวงตาคมเข้มส่ายไปมาหาสิ่งผิดปกติ
                “ไม่ต้องกลัวนะ”  พี่เซลบอกพลางลูบหัวผม
                “...ครับ..”  ผมก้มหน้าตอบกลับไป
                “งั้นเดินกลับด้วยกัน  เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
                คนอะไรใจดีสุดๆ   หวังว่าคงไม่พาไปลงเอยที่ห้องนอนแล้วถูกผมกินอีกนะ     บอกไว้ก่อนเลยถ้าพาผมไปทำมิดีไม่ร้ายละก็ผมจะกินพี่ซะ!!
                “จะดีหรอครับ...แฟนพี่ไม่ว่าเอาหรอ><”
                “แฟนหรอ  ไม่มีหรอก^^”
                “แล้วแฟนคลับพี่ละครับO.o”
                “แฟนคลับอะไรไม่มีหรอก  พี่ไม่ได้ฮอตขนาดนั้น”
                ถ่อมตัวสุดๆ  พวกเดือนรร.เก่าก่อนหน้าโน่นที่ผมเคยจีบนะ   ไม่มีถ่อมเลยซักนิด    เป็นคนที่แปลกดีจังนะพี่คนนี้  หรือจะเป็นพวกแอบแหลแบบผม-o-   ระหว่างเดินทางมันแสนเงียบงัน  นี่พี่เขาไม่คิดจะถามชื่อผมเลยหรอ  เอ๊ะ!  หรือรู้แล้ว    ผมก็รู้แล้วละแต่ต้องถามไปก่อน
                “พี่ชื่อไรหรอครับ”
                “พี่ชื่อเซลเซียส  เรียกเซลพอ^^”
                “อ่อ  ชื่อแปลกดีนะครับ^^”
                “ทำไมเด็กชมรมหนังสือพิมพ์ถึงมาเดินตามน้องละ”
                -o-!!  ผมสตั้น3วิ   หนังสือพิมพ์โรงเรียนก็มีหน้าผมแปะอยู่ตลอดแหละ   บางคนก็แอบถ่ายรูปผมแล้วเอาไปขายก็มี
                ....อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักผม-o-….
                ผมแทบจะทรุดตัวแล้วเอาสปอตไลท์มาฉายตัวเอง   ในโรงเรียนนี้มีคนไม่รู้จักผมอยู่ด้วยหรอออ  พี่ขึ้นมาจากท่อน้ำฝั่งไหนครับเนี่ยยย-o-!!
                “เออ..คือ  ผมนึกว่าโรคจิตซะอีก^^;”  ไม่รู้พูดไร  กูไปไม่ถูก
                “ชมรมนี้ชอบแอบถ่ายคนดังในโรงเรียน   น้องคงป๊อบน่าดูพวกนั้นเลยตามมาเก็บรูป^^”
                ป๊อบสิฟะ!!  ไม่ป๊อบไม่ได้เป็นเจ้าหญิงม.4หรอกเฟ้ยยย!!
                “ไม่รู้สิครับ^^”
                ผมบอกพลางหัวเราะเบาๆ   แล้วบรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบอีกรอบ  ใจคอจะไม่ถามชื่อกูจริงดิ-*-   ไม่เป็นไรกูบอกให้กูได้
                “พี่เซลช่วยดูให้หน่อยได้มั้ยครับ  ว่าเขาเลิกตามซัลมายัง><”
                “อ่อ  ไม่แล้วละ^^”
                ผมรู้แล้วละว่าไอ้ช่างภาพนั่นเลิกตามมาแล้ว  มันออกนอกเขตโรงเรียนไม่ได้หรอกมันมียันต์แปะไว้-o-   แต่กลิ่นแถวนี้มันฉุนๆชอบกลนะ...   ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีดวงจันทร์สีเหลืองอร่ามฉายแสงอยู่   ผมลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยมองพระจันทร์เต็มดวงที่ส่องสว่าง   วันนี้ผมลืมดูปฏิทินมา  ซวยจริงๆ
                “น้องครับ..”
                “ผมกลับก่อนนะครับ  ขอบคุณที่เดินมาเป็นเพื่อนนะครับ^^”
                ผมบอกแล้วรีบจ้ำเท้าออกจากพี่เขาให้ห่างที่สุด    ผมเริ่มวิ่งแทนเดินเร็วเมื่อเห็นพุ่มไม้ด้านข้างในสวนสาธารณะเริ่มเคลื่อนไหวไล่ตามหลังผมมาเร็วขึ้น   ถ้าให้พี่เขาเห็นว่าผมเป็นแวมตอนนี้คงหนีกระเจิงแน่   ไอ้พวกหมาขี้เรื้อนนี่ก็ชอบมาขัดจังหวะนัก!!
 
                พรุ่บ!!
 
                ร่างหมาปาขนสีสนิมเหล็กกระโจนออกมาขวางหน้าผม   ชิ!  ไม่ใช่ไอ้หน้านิ่วนั่นหรอกหรอ   ว่าจะซัดให้หมอบซะหน่อย
                “น้องครับน้องทำของตก!!”
                ผมหันหลังไปมองพี่เซลที่ยืนหอบแฮ่กๆอยู่   ให้มันได้อย่างนี้สิ-*-
                “ขอบคุณนะครับพี่เซล^^”
                พี่เซลยืนทำหน้าเหวอเมื่อเห็นหมาตัวใหญ่เท่าคน(ไม่สิใหญ่กว่า)ยืนกางเล็บเตรียมขย้ำผม
                “กลับบ้านดีๆนะครับ^^”  ผมบอกเชิงไล่
               
                แงงงงงงง!!!!
 
                ไอ้หมาตัวใหญ่แยกเขี้ยวขู่ผม  ตัวมันสั่นเกรงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเตรียมสู้กับผม   แต่ถ้าไอ้พี่เซลนี่ยังไม่ไปผมก็เลยด้วยไม่ได้หรอกนะ   ผมไม่อยากให้เหยื่อของผมตื่นตะหนก
                “มานี่  เดี๋ยวหมากัด” 
พี่เซลดึงตัวผมให้เข้าไปใกล้ๆ 
 
งับ!!
 
ร่างหมาตัวใหญ่ทะยานงับแขนผมแล้วลากตัวผมไปตามพื้น   
“น้อง!!”
ผมได้ยินพี่เซลตะโกนเสียงดังแล้ววิ่งตามผมมา    เขี้ยวแหลมคมฝังเข้าไปในเนื้อยันถึงกระดูกผม   มันคาบแขนผมลากไปในดงไม้รกร้าง   ผมกัดฟันกรอดๆระบายความเจ็บที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง
 
ตุ้บ!!
 
หมาป่าเหวี่ยงตัวผมลงพื้นก่อนจะกระโจนขึ้นคร่อมหมายจะฟัดหน้าผม   แต่ผมไม่ยอมหรอก  นี่มันเครื่องมือทำมาหากินเชียวนะ^^
 
หมับ!!
 
ผมกางเล็บจิกฝังเข้าไปในคอมัน   ไอ้หมายักษ์ร้องโหยหวนพลางดิ้นไปมาตอนแรกก็กะจะแค่สั่งสอน  แต่ถ้ากัดฝังเขี้ยวกันขนาดนี้ปล่อยให้รอดไป   พิษมันจะทำลายร่างกายผม    เพื่อหยุดพิษพวกนี้ผมจำเป็นต้องฆ่าต้นตอคนปล่อย
“อ่อนหัด...”
ผมขยับยิ้มอย่างมีชัยแล้วกระโดดขึ้นหลังมัน   มันสะบัดตัวให้ผมหลุดออกจากหลัง   เมื่อไม่สำเร็จมันก็เอาตัวพุ่งชนต้นไม้ใหญ่   แต่ทำแบบนั้นคนเจ็บมันไม่ใช่ผมหรอกนะ  
“ขี้เกรียจเล่นละ  ลาละ”
พูดจบผมก็จับคอมันบิด
 
กร๊อบ!
 
ผมกระโดดออกจากร่างหมาสีน้ำตาลที่นอนนิ่งสนิท   ผมมองแขนตัวเองที่เป็นจ้ำดำๆ   ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้หนอนคงขึ้นตัวผมแน่ๆ    ผมขูดเนื้อที่ผมสภาพของตัวเองทิ้งลงพื้นแล้วหันไปเตะซากศพระบายความแค้น   ไหนๆก็ไม่มีอะไรกินแล้ววันนี้  ผมขอกินเลือดมันไปก่อนแล้วกัน   เอาไว้ซ่อมแซมแขนตัวเองน่ะ   แต่เลือดหมาพวกนี้คาวชะมัด!
 
 
 
 
 
“ตื่นได้แล้ววันนี้ทัศนศึกษาไม่ใช่หรอ”
พี่ซีดึงผ้าห่มออกจากตัวผมแล้วโยนทิ้งบนพื้น   เมื่อคืนเพลียสุดๆเลย-o-  ร่างสูงโปร่งเดินไปจัดสำภาระใส่กระเป๋าเป้ใบเล็กต่อ    บ้านเรามีอยู่4คนครับ   ผม ไอ้ไอซ์  ไอ้ซอสแล้วก็พี่ซี   พี่ซีเป็นผู้อวุโสสุดในบ้านเป็นพ่อของพวกเราเลยก็ว่าได้   เพราะเขาเป็นคนให้ชีวิตใหม่แก่พวกเรา   เราอยู่กันเป็นครอบครัวเล็กๆ  ใช้ชีวิตแบบคนปกติน่ะแหละ   เพียงแต่บ้านเราปิดผ้าม่านเปิดไฟสีส้มอ่อนๆ
“ไอซ์เลิกกินเค้กได้แล้ว  ไปแปรงฟัน”  พี่ซีบอก
“ไม่เอา!  ผมไม่ได้กินมาเกือบอาทิตย์แล้วนะ  จะลงแดงตายแล้วT^T”
“พี่เห็นไอซ์กินมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ  พอได้แล้ว”
“พี่ซีอ่ะT^T”
ไอ้ไอซ์ทำท่าสะบัดฟึดฟัดๆยกถาดเค้กไปใส่ตู้เย็น
“ซอสออกมาได้แล้ว  หลับในห้องน้ำหรือไง”
พี่ซีเคาะประตูห้องน้ำเสียงดังเรียกไอ้ซอส  แล้วไอ้ซอสก็โผล่หัวออกมาจากห้องน้ำด้วยมาดหล่อใสกิ้ง
“ซัลไปอาบน้ำให้สะอาดนะ”  พี่ซีหันมาบอกผม
“ครับ-o-”  ขานรับ
“เหม็นกลิ่นหมาเน่าหว่ะ>.<”
ไอ้ไอซ์บอกพลางทำท่าปิดจมูก
“กูจะไปอาบน้ำแล้วน่า-*-”  ผมบอก
“หมาตายยกฟาร์มเลยนะ  โล่งเลยดิไม่มีหมาเพ่นพ่านในปาก^^”ไอ้ไอซ์
“เดี๋ยวกูจะสอยหมาในปากมึงด้วยส้อม-*-”
“เชดดด  โหดหรอๆ><”
เอาแม่ งไปเก็บทีเหอะ  รำคาญมันจังเลย-*- 
 
 
 
 
ทัศนศึกษาเที่ยวชมเต่าทะเล   แล้วก็ไปตากแดดร้อนๆที่ริมชายหาด   ฆ่ากูเถอะแบบนั้น-o-!!   ผมพกครีมกันแดดFPF100มาด้วย   เป็นสูตรเฉพาะที่มีขายในเว็บแวมไพร์ครับ   เพราะเราโดดแดดไม่ได้  เดี๋ยวผิวเสีย><  ไม่ใช่ละ  มันจะไหม้เอาน่ะสิ  
“ตรงนี้มีใครนั่งมั้ยครับ^^”
ไอ้ซอสถามพี่ผู้ชายผมทองที่นั่งอยู่ริมหน้าตา  ใบหน้าหวานหันมาทำหน้าเหรอหราๆพยายามจะปฏิเสธ   สงสัยจะจ้องที่ไว้ให้พี่เซลแหงเลยพี่เขาเป็นเพื่อนกันนี่   วันนี้ม.ปลายไปทัศนศึกษาด้วยกันน่ะ   เลยได้นั่งด้วยกัน
“คือว่า...” พี่หน้าสวยอ้าปากจะตอบ
“คนขึ้นมาเยอะแล้ว  ผมไม่อยากขวางทางเดินขอนั่งนะครับ^^”
พูดจบไอ้ซอสก็นั่งข้างพี่หน้าสวยทันที   แถนะมึงอ่ะตรงทางเดินมีแค่มึงกับกูเองไม่ใช่หรอ-o-
“จริงๆแล้วพี่จองไว้ให้เพื่อนน่ะ”  พี่หน้าสวยบอก
“..งั้นหรอครับ  ถ้าพี่ไม่อยากนั่งกับผม...ผมไปนั่งที่อื่นก็ได้”
ชิ!  อย่าเอานิสัยกูไปใช้ดิ><
“นั่งไปเถอะ  ไอ้ต้ากูนั่งเบาะนี้นะ”
พี่เซลสุดหล่อบอก  ผมหันไปข้างหลังมองหน้าพี่เขา   พี่เขายิ้มให้ผมเล็กน้อย  ผมก็ยิ้มตอบแกไป
“เจอกันอีกแล้ว^^”
“พูดอย่างกับว่าไม่อยากเจอซัลงั้นแหละ-3-”  ผมพูดงอนๆ
“ป่าวๆ  นั่งไหนละ”
“มันเหลือเบาะเดียวนี่ให้ซัลนั่งไหนละ-o-”
“หลังคา^^”
“บ้า><”
“นั่งริมหน้าต่างมั้ย”
“ไม่ครับ  ซัลริมนอกดีกว่า^^”
ผมพูดยิ้มๆ  พี่เซลพยักหน้าแล้วเข้าไปนั่งริมหน้าต่าง   ผมหันไปมองไอ้ซอสที่ยัคิ้วให้ผม  ต้องขอบใจมันนะเนี่ย ><  
“พี่ครับเอาม่านลงหน่อยได้มั้ย  แดดมันเข้าตา>-O”
ไอ้ซอสบอกแล้วโน้มตัวไปดึงผ้าม่านใกล้ๆพี่ชายคนสวย   โน้มแบบกอดเลยแหละ     ใกล้ชิดกันมากกก  จมูกมันนี่แทบจะซุกซอกคอพี่เขาเลย   สาดดด!!  หลอกกอดเขาเห็นๆเลยไม่ใช่หรอ   ผมหันหน้าเมินไอ้จอมฉวยโอกาสนั่นมามองทางเหยื่อของผม
“ซัลมีขนมด้วยกินมั้ยครับ^^”  ผมถามพี่เซล
“เพิ่งออกรถก็กินแล้วหรอเนี่ย^^”
หลอกด่ากูอยู่ป่ะเนี่ย-*-
“ไม่กินงั้นซัลกินเองก็ได้-3-”
ผมสะบัดหน้าแล้วยัดแท่งมันฝรั่งเข้าปาก   รสชาติไม่เค็มเท่าไหร่เลย  หยิบเลือดขึ้นมาราดหน่อยได้มั้ยอ่ะ-o-
“ชื่อซัลใช่มั้ย”
โห้!  ผ่านมาหนึ่งคืนพึ่งนึกได้สินะ-*-
“ฮะ^^”
“ซัลเป็นตุ๊ดหรอO.o”
-*-  ผมถีบมันได้มั้ย   เอาหัวมันโขกหน้าต่างให้แตกเลยได้ป่าว
“โทษทีๆ  เห็นซัลหน้าเหมือนผู้หญิง  แถมผิวพรรณยังดีอีก^^;”
“-*-”  เหมือนผู้หญิง
“โกรธหรอ  ขอโทษนะ^^;”
“โกรธ  ถ้าไม่ทำตามใจซัลจะโกรธมากๆเลยด้วย-3-”
“ทำไรอ่ะ”
“กินขนมกัน^^”
พี่เซลทำหน้างงๆก่อนจะหยิบขนมในมือผมไปกิน   ผมยิ้มแก้มกว้างให้คนหล่อข้างๆ   หึๆ  ตุ๊ดงั้นหรอ  ไม่ตายดีแน่!!  ผมจะแล่เนื้อเอาเกลือโรยแล้วราดทับด้วยแอลกอฮอล์ซะ  ฮึ่มมมม-*-   พวกผมนั่งรถไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ   โรงอนุบาลเต่าทะเล  และที่สุดท้ายที่ผมกำลังจะก้าวเท้าลงไปก็คือ  ทะเล~
“วู้~ ทะเลลลลลล~”
ไอ้ไอซ์กระโดดกระดี๊กะด๊าอยู่ริมชายหาดใต้ต้นไม้ติดขอบถนน   ผมก็อยากจะร้องดังๆแบบนั้นบ้างนะ   มาทะเลทั้งทีแต่ลงทะเลไม่ได้เดี๋ยวครีมหลุด   งือ!  เป็นทริปที่โหดร้ายที่สุดT^T
“จะลงทะเลก็ไปเปลี่ยนชุด”  ไอ้แว่นบอกไอ้ไอซ์
“กูก็อยากลงนะT^T”  ไอ้ไอซ์บอก 
“ก็ลงดิใครห้าม”
“ไม่มีใครเล่นเป็นเพื่อนกูเลยอ่ะ-o-”
บ่นจบมันก็หันมามองพวกผมสองตัว   บอกไว้ก่อนว่ากูไม่ได้เอากันแดดชนิดลงน้ำแล้วไม่ลอกมานะเฟ้ย   แดดแถวทะเลนี่มันร้อนบรรลัยสุดๆเลยด้วย  ครีมลอกไม่เกินวิเดียวได้เป็นเถ้าแน่-o-;;
“ไอ้เซลไปปั่นจักรยานกัน  กูไม่อยากเปียหว่ะ-o-”
พี่หน้าสวยบอก   พี่เซลพยักหน้าหงึกๆแล้วเดินตามพี่คนสวยไปเช่าจักรยาน   ผมหันไปมองหนไอ้ซอสอย่างรู้ๆกัน   จะยืนบื้อยู่ทำไมตามไปสิครับ
                “ผมปั่นให้เอามั้ย^^”
                ไอ้ซอสเสนอหน้าเข้าไปหาพี่หน้าสวย   พี่หน้าสวยปั้นหน้าไม่ถูก  คงบ่นในใจว่า “ไอ้เชี่ยนี่มาอีกแล้ว”
                “น้องจะเช่าคันนี้หรอ  งั้นเอาไปเลย-o-”  พี่หน้าสวยบอก
                “ผมก็อยากเช่านะ  แต่พี่มาก่อนนี่ครับ   ทำไงดีนะคนจะเช่ามีตั้ง4คนแต่จักรยานเหลือ2คันเอง-.-”  ไอ้ซอสลูบคางพลางขบคิด
                “ซัลจะขี่ด้วยหรอ”  พี่เซลหันมาถามผม
                “อ่า..ครับ  แต่ไม่เป็นไร  ไอ้ซอสเราไปเช่าที่อื่นเถอะ”
                ผมพูดพลางก้มหน้าแสดงความผิดหวังเล็กน้อย  แล้วหันไปฉุดกระชากลากไอ้หัวแดงออกมา   พวกผมเดินออกมาสามก้าวก็คอยเงี่ยหูฟัง   เรียกสิครับๆ
พี่จะปล่อยให้รุ่นน้องสองคนเดินจากไปง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ
                “งั้นผลัดกันขี่แล้วกัน  น้องหัวแดงไปกับเพื่อนพี่  ส่วนซัลไปกับพี่”
                พี่เซลบอก  ผมกับไอ้ซอสแบบแทคมือกันเบาๆหลังไมค์ก่อนจะหันไปตีหน้าแมวน้อยหน้าสงสารกัน
                “ไม่เป็นไรหรอกครับ...พี่ต้าเขาคงไม่อยากไปกับผมเท่าไหร่^^”
                ไอ้ซอสบอกพลางยิ้มแห้งๆ   กูบอกอย่าเอานิสัยกูไปใช้ไง><
                “นายขี่แล้วกัน  ฉันจะถ่ายรูป”
                พี่หน้าสวยบอกพลางสะบัดหน้าเชิดๆ  อ่อ....เป็นพวกซึนสินะ-o-   ท่าทางแบบนี้มันเหมือนนางเอกซึนๆในการ์ตูนเลยอ่ะ
                “ครับ^^”
                ซอสรีบขึ้นคร่อมจักรยานแล้วปัดเบาะรอรับเจ้าหญิงคนสวยลงไปนั่ง   พี่ชายผมทองเม้มปากเขินๆเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงบนเบาะแต่โดยดี   ซอสเอื้อมมือมาจับมือสวยเอาไปโอวรอบเอวตัวเอง   พี่หน้าสวยทำตาโตพลางดึงมือออก
                “อะไรเนี่ยOoO”
                “ถ้าไม่เกาะระวังตกนะครับ”
                ไอ้ซอสบอกพน้านิ่ง   พี่หน้าสวยทำท่าจำยอมกอดเอวไอ้ซอสไว้   อย่างนี้ไอ้ซอสต้องได้เขมือบเหยื่อก่อนผมแน่เลย   ร้ายนักน้า-*-
                “ขึ้นสิซัล”
                พี่เซลเรียก  ผมขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายพี่เซลแล้วดึงเสื้อพี่เขาไว้   ถ้ากอดเดี๋ยวจะดูเป็นการอ่อยเหยื่อเกินไปน่ะ   ผมเสยผมมองทะเลสีฟ้าสดใส    พี่เซลขี่จักรยานขึ้นมาตามถนนลาดชัน    ลมข้างบนนี่เย็นมากเลย  รู้สึกสบายจนอยากจะหอนเลย
                “พี่เซลจอดตรงนี้ได้มั้ย”  ผมถาม
                พี่เซลเบรกรถลง  ผมกระโดดลงไปเกาะรั้วริมถนน   ผมหลับตาพลางสูดหายใจเอากลิ่นอายความสดชื่นของทะเลเข้าเต็มปอด   ผมเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย   บรรยากาศที่นี่ดีมากลมพัดเย็นฉิว   ทะเลสีฟ้าอ่อนไล่ระดับสีเข้มลงมายังทะเล
                “ขอถ่ายรูปได้มั้ย”  พี่เซลพูด
                “รูป?”  รูปทะเลหรอ
                “ยืนมองไปที่ทะเลน่ะแหละ ”
                ผมทำตามที่พี่เซลบอกโดยการมองไปที่ทะเลกว้างไกล   คนข้างกายถ่ายรูปผมทีละมุม   ผมหันหน้าไปมองกล้องแล้วจ้องดวงตาพี่เขาผ่านเลนส์   พี่เซลลดมือถือลงมองหน้าผมด้วยแววตาสงสัย
                “พี่เซล...”
                บรรยากาศกำลังเป็นใจ   ผมควรคว้าโอกาสตอนที่เขากำลังสนใจผมอยู่ดำเนินแผนการของผมต่อซะ
                “ซัลชอบพี่นะครับ”
                พี่เซลเบิกตาขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เชื่อหู   ผมจ้องลึกเข้าไปในแววตาสีดำสนิท     เวลาผมหลอกบอกรักใครผมก็จะมองพวกนั้นนิ่งๆ    แต่กับคนตรงหน้าผม...เขาทำให้ผมรู้สึกประหม่า   มือขอผมมันสั่นเทาขึ้นมาอยากไม่รู้สาเหตุ   ในอกมันปั่นปวนรู้สึกถึงแรงบีบอัดบางอย่างที่อกด้านซ้าย
                “...ขอบใจนะ..”
                ผมก้มหน้านิ่งไม่อยากยอมรับกับสถานการณ์นี้   ผมกำลังจะถูกหักอกสินะ    ไม่น่ารีบร้อนเลย
                “ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะครับ.....ซัล...ซัลแค่อยากบอกไว้  ขอโทษครับ”
                ผมบอกพลางหันหน้าหนี
                ...นี่มันอะไร...
                ผมลูบน้ำที่อาบเปียกใบหน้าผม....ผมร้องไห้หรอ  น่าอายจริงๆคงเป็นเพราะผมไม่เคยถูกหักอกเจอแบบนี้เลยช็อคจนน้ำตาไหลละมั้ง    ผมรีบจ้ำเท้าเดินออกจากที่ๆพี่เซลอยู่ให้เร็วที่สุด
 
                หมับ!
 
                ผมหยุดตามแรงฉุดรั้งของคนข้างหลัง 
                ....อะไรอีกละ  ผมไม่ว่างแล้วนะ  จะไปหาเหยื่อใหม่...
                “ไม่ได้ลำบากใจอะไรหรอก....แต่พี่ไม่เคยถูกผู้ชายบอกรักน่ะ”
                “ครับ...ผมเข้าใจ  ช่างมันเถอะ”
                “ช่างมันหรอ  ซัลตั้งใจบอกรักพี่จริงๆหรือป่าว...”
                ผมก็ไม่รู้...   ผมคงไม่ตั้งใจหรอก  ผมก็แค่พูดคำว่ารักให้พวกเหยื่อใจอ่อนก็แค่นั้น    ...ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น...
                “ลองดูกันก่อนซักพักแล้วกันนะ  ไม่ต้องร้องนะ”
                พี่เซลประคองหน้าผมแล้วปาดน้ำตาผมเบาๆ   เหมือนความหนักอึ้งในหัวผมถูกยกออกไป    แรงบีบอัดก็สลายหายไปหมด
                “ขอบใจที่ชอบพี่นะ^^”
                มืออุ่นลูบหัวผมเบาๆ  ผมสูดขี้มูกเข้าจมูกแล้วคลายยิ้มให้พี่เซล   โอเคผมไม่รีบก็ได้   แต่ถือว่าเราก้าวเข้าไปใกล้พี่เขาก้าวนึงแล้วละนะ
 
 
               
 
 
                “ชิบหายแล้ว!!”
                ไอ้ไอซ์ร้องลั่นบ้าน   มันลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะพลางมองหน้าคอมอย่างอึ้งๆ   มันมีอะไรหรอ   หรือเจอคลิปโป๊ในเครื่องพี่ซี  หุๆ-.,-
                “อะไรหาย”  พี่ซีถาม
                “เว็บแวมไพร์หยุดขายเลือดชั่วคราวอ่ะพี่T^T”  ไอ้ไอซ์ตอบ
                “คงเพราะข่าวเลือดที่บริจาคหายออกไปจากโรงพยาบาลจำนวนมากละมั้ง    ซอสเช็คในตู้เย็นซิมีเลือดเหลือกี่ถุง”
                พี่ซีบอกแล้วหันไปชงกาแฟต่อ     นอกจากจะล่าเหยื่อเองเราก็ต้องซื้อเลือดสำรองมากินด้วย   ก็มันเป็นอาหารที่ต้องกินทุกวันอ่ะ   เลือดที่ขายในเว็บก็เป็นพวกแวมในโรงบาลเอาออกมาขาย   พอมีข่าวเลือดบริจาคหายขึ้นมาพวกผมเลยพลอยอดกินไปเลย  
                “4ครับ”  ไอ้ซอสตะโกนบอก
                “คนละถุง  กินกันให้ถึงวันพุธแล้วกัน  ข่าวมันคงจะเริ่มเงียบแล้วละ” พี่ซีบอก
                ฆ่ากันเถอะ!  วันนี้วันอาทิตย์นะครับพี่น้อง   ใครมันจะไปกินแบ่งได้ยันวันพุธ    สงสัยต้องออกไปล่าเหยื่อรายอื่นมากินแก้ขัดไปก่อน
               
                ตื๊ดดดดด~
 
                เสียงออดดังขึ้นในบ้าน   ผมกะว่าจะเดินไปเปิด    แต่กลิ่นสาบคุ้นเคยมันลอยเข้ามาเต๊ะจมูกผมซะก่อน   ไอ้ไอซ์นั่งมองไปทางประตูแล้วยักไหล่ไม่สนใจ   ส่วนไอ้ซอสไม่อยู่มันหายหัวเข้าไปในห้องนอนแล้ว
 
                ตื๊ดๆๆๆๆๆๆ~
 
                ถ้ามันจะขยันกดออดแบบนี้-*-   ผมเอาหมอนที่โซฟามายัดหูตัวเองไว้  
                “มาแล้วครับ”
                พี่ซีเดินออกไปเปิดประตูพลางฉีกยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรผิดกับไอ้คนที่ยืนทำหน้าปวดนิ่วอยู่หน้าบ้านลิบลับ    ไอ้วิวพยักหน้ากวนสนหน่อยๆก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน
                “พี่ซีปล่อยหมาเข้าบ้านมาทำไมอ่า-o-” 
ผมบ่นแล้วเหลือบตามองไอ้วิวที่ส่งไอสังหารมาให้ผม   กูไม่กลัวมึงหรอก^^
“นั่นดิ  มันไม่เชื่องนะพี่เอาปอกคอมาใส่มันก่อนดีกว่า><”
ไอ้ไอซ์เสริม   ผมเงยหัวขึ้นแทคมือกับมัน   โห้ยยย  คำพูดมึงช่างเจ็บแสบมากเลยนะเนี่ย  ฮ่าๆ
“ฉีดยากันพิษสุนัขบ้ามายังก็ไม่รู้-3-”  ผมบอก
“ก้าวเข้ามาในบ้านพวกเรานี่บอกที่บ้านเตรียมขุดหลุมไว้แล้วสินะ><”
“มึงอย่าโหดกับมันนักดิ   สงสารน้องหมาหน่อย  ฮ่าๆ”
“มาไมเนี่ย  บ้านนี้ไม่มีอาหารหมานะ-o-”
ไอ้วิวยิ่งขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก   พี่ซียิ้มแห้งๆให้ไอ้วิวก่อนจะหันมาส่งสายตาห้ามปรามพวกผม  
“มาทำรายงาน-*-”  มันบอกพลางชูโน้ตบุ๊ค
“มึงก็ทำไปดิ  พวกกูไม่ว่าง-o-” ไอ้ไอซ์บอกแล้วเข้าเกมเล่นทันที
“ต้องทำมาหากินเข้าใจป่ะ  ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรกินจะกินเพ็ดดีกรีแทนได้นะเว้ย-o-”  ผมบอก  ช่วงนี้ไม่มีเลือดขายต้องหากินเองซะแล้ว
“โคตรเห็นแก่ตัวเลย-*-”
“ไม่ได้เห็นแก่ตัวนะ  เห็นแก่กินเฉยๆ><”
“กลับไปทำได้แล้ว  เดี๋ยวไม่เสร็จหรอก-o-!”
ไม่ใช่ว่าพวกผมขี้เกรียจทำรายงานหรอกนะ  เพียงแต่อยากใช้มันอ่ะ   หมั่นไส้เข้าใจป่ะ>O<!!
 
                แกร๊ก!
 
                “โทษทีเข้ามาช้าไปหน่อย  พอดีผู้เชือกรองเท้าอยู่หน้าบ้านน่ะ^^”
                หนุ่มหล่อใสหน้าตี๋ใส่แว่นเปิดประตูพรวดเข้ามา  เล่นเอาไอ้ไอซ์เหวอเลย   กูไม่รู้นะว่าสุดที่รักของมึงเห็นสันดานดิบที่มึงทำกับเพื่อนมันหรือป่าว-o-
                “มาได้ไงอ่ะOoO!!”   ไอ้ไอซ์ถาม
                “มาทำรายงายไง  ซอสชวนมาน่ะ”  ไอ้เทมส์ตอบ
                “ไอ้ซอสหรอ-o-”
                “อืม  แล้วแก.....ไม่ทำสินะ   กินแรงเพื่อนนิสัยไม่ดีเลยนะ^^+”
                “ป่าวๆ  กูทำๆกูปิดคอมก่อนนะ><”
                ไอ้หา(+l)มันเป็น่ะอมึงหรือไงเนี่ย   ไปกลัวมันทำไม-*-
                “ขึ้นไปทำที่ห้องใต้หลังคาแล้วกันนะ  เดี๋ยวพี่ยกขนมไปให้^^”
                พี่ซีบอก   ไอ้สองตัวนั้นก็เลยเริ่มอพยพตามหลังไอ้ไอซ์ขึ้นไปข้างบน
                “แล้วน้องหมารับเป็นเพ็ดดีกรีรสเนื้อดีมั้ยครับ^^”  พี่ซีถาม
                “เก็บไว้กินเองเหอะ-*-”
                ไอ้วิวบอกแล้วกระแทกสนเดินขึ้นบันไดไป   ถ้าบ้านกูถล่มขึ้นมาทำไงเนี่ยห๊ะ-o-!   ผมเดินไปหยิบโน้ตบุ๊คเดินตามไปข้างบนด้วย   ปกติเราไม่ค่อยชอบขึ้นมาห้องนี้เท่าไหร่   เพราะแสงห้องนี้มันเยอะมากกก
 
                ติ๊ง!
 
                ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูข้อความไลน์ที่เข้ามา 
                /ตื่นเร็วจัง/
....ส่งมาแต่เช้าเลยนะ...
ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
/พี่เซลตื่นสายมากต่างหาก/
/ปกติน่า  ไม่สายๆ></
/วันนี้ซ้อมบาสมั้ยครับ/
/ไม่อ่ะ  จะชวนเดทหรอ55+/
/ชวนซัลดิๆ^O^/
/ไม่เอาอ่ะเปลืองตังค์/
/งอน-3-/
/ไปอาบน้ำก่อนนะ/
/ตามไปดูได้ป่ะ*o*/
/อยากดูเดี๋ยวเปิดให้ดูเลย^^/
/พี่เซลลามก></
/ฮ่าๆ  ใครกันแน่/
ไม่กี่สัปดาห์หลังจากทัศนศึกษาเราก็คบกันครับ   เรียกว่ามัดมือชกก็ได้นะ    พี่เซลเวลายุ่งๆจะตอบ “อืม”  อย่างเดียวจนผมรำคาญ   ผมเลยพิมพ์สวนกลับไปว่า “คบกันนะ”  พี่มันก็ตอบกลับมา “อืม”  ตามที่คาดหมาย   เสร็จแล้วผมก็แคปลงเพจโรงเรียนเลย   เป็นไงละ  ฮ่าๆ>O<
“กลิ่นน้องแรงจังเลยนะครับ-.-”  พี่วิวบ่นไปดมหัวไอ้หมาวิวไป
“อาบน้ำมาแล้ว-*-”  ไอ้วิวบอก
“คงอาบไม่สะอาดมั้งครับ  กลิ่นน้องหมายังติดอยู่เลย”
อาบให้ตายกลิ่นมันก็ไม่หายหรอกครับ  ก็มันเป็นหมาอ่ะ  
“แนะนำให้อาบด้วยฟอร์มาลีน^^”  ผมบอก
“เก็บไว้ดองตัวเองเหอะ-*-”  ปากหมาดีนี่-*-
“มานี่มาเดี๋ยวพี่อาบให้นะ^^” 
พี่ซีบอกแล้วดึงตัวไอ้วิวให้ลุกขึ้น
“อย่ามายุ่ง!  รำคาญ-*-”
พี่ซีหน้าเหวอ   ร่างสูงเดินหันหลังคอตกออกไปจากห้องทันควัน   สงสารพี่ซีจังเลย
“มึงว่าพี่กูหรอ-*-”  ไอ้ไอซ์
“ก็มันน่ารำคาญนี่-*-”  ไอ้วิวตอบ
“ไปง้อเดี๋ยวนี้เลย   เดี๋ยวพี่ซีงอนไม่ซื้อช็อคโกแลตให้กูกิน-*-”
แรกๆก็เหมือนจะดูรักพี่อ่ะนะ   พอหลังๆนี่มันเห็นแก่แด กชัดๆเลยไม่ใช่หรอ
“เหอะ-*-”
ไอ้วิวแค่นเสียงก่อนจะเดินออกประตูไปง้อพี่ซี   แล้วสรุกรายงานวันนี้จะทำเสร็จมั้ยวะเนี่ย   ไอ้วิวไปแล้ว   ไอ้ซอสยังไม่ขึ้นมา  ไอ้ไอซ์สวีทกับไอ้แว่น   ไม่มีใครคิดจะเริ่มทำเลย-o-……งั้นผมเล่นมือถือรอแล้วกัน(ซะงั้น)
 
 
 
 
                เช้าวันจันทร์อันแสนสดใส   เป็นวันแรกที่ผมจะได้เปิดตัวให้พวกผู้หญิงได้ร้องกรี๊ดกัน     บอกตรงๆว่าสะใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นพวกแฟนคลับพี่เซลยืนกัดผ้าเช็ดหน้ามองผมด้วยสายตาอิจฉา
                “นี่ๆพี่เซล  ซัลเจ็บตาอ่ะ  มีอะไรเข้าตาซัลหรือป่าวดูให้หน่อยจิ>-O”
                พี่เซลเลื่อนมือมาประคองใบหน้าผมแล้วโน้มหน้าลงมาดูตาผมใกล้ๆ
                “กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
                ไอ้ที่กรี๊ดนี่ไม่รู้ว่าอิจฉาหรือชอบกันแน่นะ   ผมมองไปทางยัยสามสาวที่ชอบมาเกาะแกะพี่เซลที่สนามบ่อยๆก่อนจะกระตุกยิ้มเยาะเย้ยพวกเธอ     ยัยคนกลางที่ดูเป็นคนหนูสงบเรียบร้อยยืนกำมือแน่นจ้องผมตาเขม็ง    ดิ้นกว่านี้อีกไม่ได้หรอห๊ะ!
                “พี่เซลก้มหัวลงมาหน่อยครับ  มีอะไรติดผมพี่อ่ะO.o” ผมบอก
                “อะไรหรอ”
                พี่เซลย่อตัวลงมาเล็กน้อย   ผมยิ้มบางๆก่อนจะเอาจมูกชนแก้มพี่เขาเบาๆ   พี่เซลลืมตาโพรงเล็กน้อย
                “ระ...เรื่องแบบนี้เอาไว้ทำกันลับๆสองคนสิ-///-”
                ลับๆด้วยนะ -.-
                “อ่ะ  ขอโทษครับ...มันเผลอไปชน><”
                “อ้าวหรอ  แล้วไป^^”
                พี่เซลลูบหัวผมเบาๆพลางส่งยิ้มให้   ผมจับแขนเสื้อพี่เซลแล้วเดินไปด้วยกัน   ผมหันหน้ากลับไปมองแฟนคลับพี่มันข้างกลังอีกรอบ   ผมชี้นิ้วไปที่พี่เซลแล้วชี้กลับมาที่ตัวผม   เป็นการบอกกลายๆว่า “ของกู”  แล้วก็ยิ้มสะใจอีกรอบ  ฮ่าๆ  เวลาเห็นพวกนั้นดิ้นแล้วมันสนุกดี  ฮ่าๆ  กรีดร้องอีกสิ!!  (เริ่มSละ-o-!!)
 
 
 
 
                ทุกๆเย็นผมต้องมารอกลับบ้านพร้อมพี่เซลที่สนามบาส   แต่ก่อนจะไปผมก็ต้องแวะไปที่สวนดอกไม้หลังโรงเรียนก่อนทุกครั้ง    ช่วงนี้นอกจากพี่เซลผมก็ไม่ได้หาเหยื่อที่ไหน   เลือดในตู้เย็นที่บ้านก็หมดแล้ว   สีเดียวที่จะดับความกระหายของผมได้ก็คือ “ดอกกุหลาบสีแดง”
 
                เป๊าะ!
 
                ผมเด็ดกุหลาบดอกสวยออกจากต้น   ผมมองกุหลาบสีแดงในมืออย่างเวทนา   มันควรจะแย้มบานต่อในวันพรุ่งนี้แต่ผมกลับเด็ดมันมาเพื่อดับความกระหายเลือดของตนเอง     ดอกไม้พวกนี้ก็ไม่ต่างกับมนุษย์ที่ผมกินเพื่อดับความหิวของตนเอง......กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว  ที่ผมทำแบบนั้น....
                “ขอโทษนะ...”
                ผมสูดกลิ่นไอของดอกไม้สีแดงเข้าจมูก   ดอกไม้ที่เคยเป็นสีขาวบริสุทธิ์   แต่มันถูกยอมด้วยเลือดของเจ้าหญิงกุหลาบ....มันจึงกลายเป็นสีแดง   มันเป็นที่มาที่เล่าสืบต่อกันมา   เมื่อพวกเราไม่ดื่มเลือดของมนุษย์   เราจึงต้องดื่มเลือดของเจ้าหญิงแทน  
 กลีบดอกไม้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล   ความนุ่มลื่นของมันเริ่มเปลี่ยนเป็นกรอบกระด้างและเมื่อถูกสายลมพัดเพียงแผ่วเบามันก็ลอยหายไปจากมือของผม
ผมมองมือตัวเองที่เหลือเพียงความว่างเปล่า   อีกไม่นานข้างกายผมก็คงว่างเปล่าเช่นกัน   ดอกไม้กับมนุษย์ไม่ต่างกันเลย....
 
 
 
 
                “อ้าวซัลO.o”
                พี่เซลเอ่ยทักผมที่เพิ่งเดินมาถึง    ร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดนักเรียนมือก็ถือไม้กวาด   พี่เซลวางไม้กวาดทางมะพร้าวพิงข้างตึกไว้
                “ทำไรอยู่หรอครับ^^”  ผมถาม
                “ทำเวรนอกสถานที่อ่ะ  ครูใช้มา-*-”
                “ฮ่าๆ  เสร็จแล้วหรอ”
                “อืม  วันนี้ไม่ซ้อมบาสละกลับดีกว่า”
                “ซะงั้นน่ะ><”
                พี่เซลควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อที่เกาะอยู่บนหน้าตัวเอง     ผมมองที่ใบหน้าพี่เซลแล้วก็ต้องขมวดคิ้วอย่างงุนงงกับรอยช้ำม่วงๆที่มุมปากของพี่เซล
                “ไปโดนอะไรมา”  ผมถาม
                “อะไร”
                “ที่มุมปากมันเป็นรอย”
                ผมบอกแล้วยื่นมือเข้าไปแตะ   พี่เซลดึงมือผมออกแล้วยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นบังปากของตัวเองไว้
                “ไม่มีอะไรหรอก^^”
                ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมสงสัย
                “พี่เซล...”  ผมเค้นเสียงถาม
                “ไม่มีอะไรๆ  กลับบ้านกันเถอะ”
                พี่เซลตัดบทแล้วหมุนตัวหนี   ผมวิ่งไปดันคนตัวหญ่ไม่ให้หนีผม   ถึงพี่ไม่บอกผมแต่ผมต้องรู้ให้ได้แหละ   ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีนิล   ภาพเหตุการ์ต่างๆที่ดวงตาคู่นั้นได้ทอดมองเข้ามาอยู่ในหัวผม   ผมมองเห็นกลุ่มผู้ชายหลายคนเดินเข้ามารุมทำร้ายพี่เซล  และหัวโจกของมันก็คือแฟนคลับผมเอง!!
                “ซัล”
                ผมกระพริบตาถี่ๆมองพี่เซลอีกรอบ   ผมกำหมัดแน่นวันนี้คงได้เหยื่อไปกินแทนพี่เซลแล้วละ   กล้ามากที่มาทำร้ายเหยื่อของผมแบบนี้......ไม่ให้อภัยเด็ดขาด!!
                “กลับกันเถอะนะ”  พี่เซลพูดอีกรอบ
                ผมทำเป็นพยักหน้าเหมือนรับปาก
                “เซล  จะกลับแล้วหรอ”
                ยัยคุณหนูคนเมื่อเช้าเดินมาหาพี่เซล    เธอปราดมองผมครู่นึงแล้วเมินไปคุยกับพี่เซลต่อ
                “จะกลับแล้วละเนยมีอะไรหรอ”
                “ว่าจะชวนไปทานเค้กด้วยกัน..”
                “พี่เซลครับซัลอยากกลับบ้าน><”
                ผมพูดแทรกแล้วกอดแขนพี่เซลไว้แน่น   ยัยเนยนั่นถอนหายใจเบาๆแล้วส่งสายตามาจิกผม
                “เด็กนี่ใครหรอ”  ยัยนั่นถาม
                “อ่า...แฟนน่ะ^^”
                ไอ้พี่เซลบ้า!  ทำหน้าอย่างกับไม่อยากบอกงั้นแหละ!
                “หรอ  ดูไม่ออกเลย^^”
                ยัยนี่-*-
 
                ซู่!!
 
                ถังน้ำใบนึงสาดใส่หน้าผม   ผมปาดน้ำบนใบหน้าออกแล้วมองคนที่สาดน้ำใส่ผม
                “โทษทีนะจ๊ะมันหลุดมือ  คิกๆ”
                ยัยสมุนสองคนของยัยเนยเน่าประโคมสาดน้ำใส่ผม   ผมรู้สึกตัวเหนียวหนึบไปหมดเพราะครีมกันแดดของผมมันไหลย้อยไปพร้อมกับน้ำแล้ว
 
                เฮือก!
 
                ผมมองแขนตัวเองอย่างตกใจ     แสงแดดที่ส่องมาบนแขนตัวเอง   แขนผมมันเริ่มมีรอยไหม้เป็นวงๆพร้อมกับควันสีขาวที่ลอยขึ้นมาจากผิว   ผมก้มหน้ารีบวิ่งเข้าไปในตึก   ไม่ว่าตรงไหนก็มีแสง  มีแต่แสงเต็มไปหมด!!    ผมวิ่งหลบแสงแดดที่ลอดเข้ามาตามระเบียงเข้าไปในห้องเก็บของที่มืดมิด   ผมรีบวิ่งเข้าไปนั่งกอดตัวเองอยู่ที่มุมห้อง
                ....เจ็บ...
                ผมนั่งสั่นเป็นเจ้าเข้า    เป็นครั้งแรกที่ผมโดนแดดเต็มๆแบบนี้   มันเจ็บปวดทรมาณสิ้นดี   เนื้อของผมมันปริแยกออกจนเห็นเนื้อสีขาวชั้นใน   ผมกัดปากกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเอง   ผมเปิดเสื้อมองสภาพตัวเองที่สะท้อนในดวงตาผม   ผิวของผมไหม้เป็นวงๆสีดำรอบแขนหลายจุด  
                “ซัล...”
ผมสะดุ้งขดตัวเองหลบแสงเข้าไปในซอกตู้แคบๆ    ผมยกมือปิดหน้าตัวเองที่ตอนนี้คงพังจนน่ากลัว   ผมไม่อยากให้พี่เซลมาเห็นผมสภาพนี้
“ออกไป!!!” 
ผมตะโกนไล่เสียงคับปาก   เวลาผมเจ็บปวดมากๆผมไม่สามารถคืนร่างเดิมได้   ตอนนี้เขี้ยวผมมันงอกออกมาตามสัญชาตญาณการป้องกันตัวเวลาผมอ่อนแอ    เสียงฝีเท้าหนักยังคงก้าวเข้ามาใกล้ๆผมเรื่อยๆ
“ซัล...”
มืออุ่นยื่นมาจับตัวผมที่นั่งเกร็งเป็นหุ่น    พี่เซลดึงตัวผมออกมาจากซอกตู้แต่ผมขืนตัวกางกงเล็บจิกตู้ไว้แน่น
“ฮึก..ออก..ไป ”
ผมไม่รู้ว่าพี่เซลทำหน้ายังไง   ผมได้ยินแต่เสียงเดินที่ไกลออกไปจากตัวผมเท่านั้น   ผมก้มหน้าซบลงบนเข่าตัวเอง   ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ต้องหนีผมไปทั้งนั้น   ผมปล่อยตัวเองร้องไห้โฮอยู่ในห้องมืดมน    พี่เซลคงไปจากผมแล้ว...  ไม่กลับมาอีกแล้ว
“ฮือๆ...”
 
แกร๊ก!
 
ผมถดเท้าตัวเองเข้าไปในมุมมืดของห้อง  
“ซัล   ยื่นแขนมาสิ”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยสั่งผม   พี่เซลนั่งอยู่ตรงหน้าผมมือใหญ่แบผายออกมารอรับมือผม   ข้างๆตัวเขามีกล่องปฐมพยาบาลและครีมกันแดดขวดเล็กๆตั้งอยู่ใกล้ๆ
“พี่....รู้สินะ”
ผมบอก   พอผมโดนแดดผมก็รีบวิ่งหนีตายเข้ามาในห้องมืดๆแบบนี้   พี่เขาคงรู้แล้วใช่มั้ยว่าผมเป็นอะไร 
“รู้อะไรหรอ”
มือใหญ่ดึงแขนผมไปเช็ดน้ำสีฟ้าเย็นๆเบาๆ   ใบหน้าหล่อตีใบหน้านิ่งเฉยไม่ตกใจหรือกลัวใดๆ
“พี่ไม่รู้จริงๆหรอ....  โดนแดดแล้วผิวไหม้เกรียมแบบนี้”
“จะบอกว่าตัวเองเป็นแวมไพร์หรอ”
“ถ้าบอกว่าใช่ละ..”
พี่เซลชะงักมือเล็กน้อยก่อนเหลือบตามองดวงตาแดงกร่ำน่ากลัวของผม
“...แล้วยังไง”
แล้วยังไงหรอ  พูดถึงขนาดนี้ยังไม่ไปอีกหรอ!!   ผมคลานออกจากซอกตู้ไปหาคนตัวสูง    ผมไล่มือลูบต้นขาแน่นขึ้นไปบนบนแผงอกกว้าง    คนตรงหน้าผมเอนตัวไปข้างหลังปล่อยให้ผมคลืบคลานขึ้นไปบนตัวอย่างง่ายดาย     ผมหายใจรดต้นคอหอมกรุ่นที่ส่งกลิ่นเลือดหอมหวานออกมา    แผงอกกว้างสั่นไหวกระเพื่อมแรงขึ้น    พี่เซลก็คงกลัวผมอยู่ไม่น้อย 
“ถ้าไม่ไปซัลจะกินพี่....”
ผมกระซิบบอกข้างหู
“ก็กินซะสิ”
 
พลั่ก!
 
“บ้าที่สุด!!  ออกไปให้พ้นนะ!!  ไป!!”
ผมผลักตัวออกแล้วตะโกนไล่     ผมตะโกนคำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา   ยิ่งผมตะโกนมากเท่าไหร่น้ำตาผมก็ยิ่งไหลพรูออกมามากเท่านั้น      ความเงียบและความว่างเปล่าเป็นสิ่งที่คู่ควรกับผม   ผมไม่ต้องการให้ใครเข้ามาในห้องปิดตายของผมอีกแล้ว    ผมทำไม่ได้!!  ผมฆ่าเขาไม่ได้...เพราะอะไรกัน...
 
ซวบ!
 
ร่างอบอุ่นสวมกอดผม   แขนแกร่งโอบรอบตัวผมแล้วบีบรัดมันไว้ไม่ยอมปล่อย    มือใหญ่ลูบเรือนผมของผมเบาๆ
“...พี่รักซัลนะ  พี่ไม่อยากให้ซัลต้องทรมาณ...เพราะงั้น”
พี่เซลประคองใบหน้าผมไว้ให้สบดวงตาคมที่ดูมุ่งมั่น
“กินเลือดพี่เถอะ”
“พี่เซล...”
ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมไอซ์ถึงทำไมได้   กะอีแค่ฝังเขี้ยวดูดเลือดจากคอไอ้แว่นนั่น   ที่ทำไม่ได้ก็เพราะ....ไม่อยากให้เขาตาย   ไม่อยากให้เขาต้องมาทรมาณกับชีวิตแบบพวกเรา    ชีวิตที่ต้องอยู่กับความมืดมิดเปล่าเปลี่ยว   ผมไม่อยากรักใครโดยเฉพาะพวกมนุษย์ที่อ่อนแอ   ผมกลัวว่าวันนึงเขาต้องจากผมไป   ผมรู้ว่าพวกเขาหนีความตายไม่ได้แต่ผมอยากจะยื้อชีวิตเขาไว้...แค่นิดนึงก็ยังดี
 
ฉึบ!
 
มือใหญ่หยิบกุญแจในกระเป๋าขึ้นมากรีดผ่ามือตัวเอง   น้ำเลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากผ่ามืออ่อนโยนคู่นั้น
“กินซะสิ  อย่าให้มันเสียเปล่า”
ใบหน้าหล่อขยับยิ้มบางๆที่มุมปาก   พี่ก้มลงแลบลิ้นเลียผ่ามืออบอุ่นของคนตรงหน้า
“ไม่ต้องร้องนะ”
ผมห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้   ทำไมพี่ถึงใจดีกับผมนักนะ   แค่คำว่ารักแค่นั้นหรอครับ   พี่เซล...พี่มันบ้าๆๆๆ  บ้าที่สุด!!
“...ซัล...”
ที่ผมกินเขาไม่ได้ก็เพราะ
“ซัลรักพี่..”
ผมละปากออกจากผ่ามือแล้วสวมกอดคนตัวใหญ่  
“อืม”
ต่อไปนี้ผมจะหยุด   หยุดที่คนๆนี้เท่านั้น   ผมไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว   มืออุ่นสอดเข้ามือกุมมือเล็กๆของผมไว้    เพียงเขาคนเดียวที่ทำให้ผมได้รู้จักคำว่ารักแค่พี่เซลเท่านั้น
“...ซัลรักพี่เซล”
 
 
 
 
“มีศพถูกกัดที่คอออกข่าวอีกแล้ว”
ใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาเปรยพลางขมวดคิ้ว
“มาเกิดแถวเขตเราแสดงว่ามีพวกต่างถิ่นเข้ามาหากินใช่ป่ะ”
คนตัวเล็กอีกคนเสริมแล้วตักขนมหวานเข้าปาก    ร่างสูงโปร่งผู้เป็นหัวหลักของบ้านนั่งพิงขอบหน้าตาพลางทอดสายตาออกไปข้างนอก
“กินไม่เก็บแบบนี้พวกเราจะซวยไปด้วยมั้ยครับเนี่ย”  ชายหนุ่มผมแดงถาม
“ก็คงงั้น   อีกไม่นานพวกหมาป่าคงตามมาฆ่าเรา..”
พี่คนโตเอ่ยตอบพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เราไม่ผิดนะ  เดี๋ยวผมไปคุยกับไอ้เชี่ยวิวเอง”
ซัลเฟอร์ลุกขึ้นพรวด   ร่างสูงลุกมาจากขอบหน้าต่างแล้วกดตัวคนใจร้อนให้นั่งอยู่กับที่
“พูดไปพวกนั้นก็ไม่ฟังหรอก   เรื่องนี้เราคงต้องจัดการกันเอง”
ทุกคนในบ้านก้มหน้านิ่ง   มันก็จริงที่พวกเขาควรจะจัดการกันเองก่อนที่พวกหมาป่าจะรู้แล้วยกโขยงมาก่อความวุ่นวายให้พวกเขา   พวกเขาต้องชิงลงมือจัดการแขกต่างถิ่นพวกนั้นซะก่อน