Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 30
℃แผนร้าย  พ่ายรัก Ⓢ
สนามบิน
 
                ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในลานกว้างกลางตึก   มือใหญ่ถอดแว่นสีชาออกเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปสลักที่ซ่อนอยู่ซึ่งเรียกให้คนรอบข้างหันมามองเขาเป็นจุดเดียว
                “เตรียมรถพร้อมแล้วครับคุณหนู” 
ชายสูทดำบอกพลางก้มหัวให้เขาเล็กน้อย
                “งั้นขอซื้อกาแฟแปปนึงนะ”
                ร่างสูงคลายยิ้มบอก  ชายชุดสูทพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปรอที่รถ   ร่างสูงเดินตรงไปที่ร้านกาแฟเคาเตอร์เล็กๆที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะสั่งกาแฟสักแก้วมาดื่ม   วันนี้เขารีบมากทั้งที่ควรจะกลับพรุ่งนี้แท้ๆเขาจะได้มีเวลาพักผ่อน  แต่ถ้าไม่กลับมาวันนี้เขาอาจจะต้องผิดสัญญาณกับคนขี้น้อยใจบางคน  ซึ่งมันคงไม่ดีแน่ๆ
 
                ตึกๆ
 
                เสียงสนเท้าแหลมกระทบกับพื้นสีขาวเป็นจังหวะก่อนที่ร่างบางสวยจะเดินเข้ามาหาเขา    ใบหน้าสวยที่คุ้นเคยฉายยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เขาก่อนเอ่ยปากทักทาย
                “ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเซลที่นี่^^”
                “ไม่คิดเหมือนกัน” 
ร่างสูงตอบเสียงเรียบเฉยดูห่างเหิน    ร่างบางหัวเราะเบาๆก่อนจะพูดหยอกล้อเหมือนอย่างเคย
“พูดเหมือนไม่อยากเจอเนยเลยนะ  เนยน้อยใจจังเลย”
“ไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
“ฮ่าๆ ช่างเถอะเซลมาทำอะไรที่นี่หรอ”
“มาซื้อกาแฟ”
“จริงอ่ะ?”
“อืม  แล้วเนยละมาทำอะไร”
“เนยก็มาซื้อกาแฟ^^”
“-_-”
“ซื้อเสร็จหรือยัง  สั่งให้เนยด้วยสิ><”
“เสร็จแล้ว  จะไปแล้วด้วย”
“ใจร้ายจังเลยนะเซลเนี่ย-3-”
“ป่าวนี่”
“งั้นเนยกินกับเซลก็ได้”
ร่างบางคว้าข้อมือใหญ่ไว้ก่อนจะก้มลงไปดูดน้ำชมๆในแก้ว   เสร็จแล้วเธอก็ยิ้มกริ่มให้เขาที่ยืนขมวดคิ้วพลางส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย
“เอาไปเลยก็ได้นะ”  ร่างสูงบอก
“กินนิดหน่อยไม่ได้หรอ-3-”
“เฮ้อ~”
“เนยขอโทษ  งั้นเนยซื้อให้ใหม่ก็ได้..”
“ไม่เป็นไร  ช่างมันเถอะ”
“เซลโกรธเนยหรอ”
“ป่าว”
“โกรธอยู่แน่ๆเลย”
“บอกว่าป่าว”
“ถ้าไม่โกรธเซลต้องเดินไปส่งเนยที่รถนะ^^”
ไม่ทันที่ร่างสูงจะปริปากตอบแขนเล็กๆก็คล้องลากเขาให้เดินตามไปด้วยแล้ว    ร่างบางเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านรถตู้คันงานก่อนจะหันมาคุยกับชายหนุ่มอีกรอบ
“ขอบคุณนะเซล^^”
“อืม  กลับดีๆละ”
ก่อนที่ร่างสูงจะหันกลับไปลำแขนท่อนใหญ่ของชายฉกรรจ์ก็ฟาดลงที่ท้ายทอยของเขา   ทำให้เขาสลบลงไปนอนกับพื้น
“กลับไปกับเนยนะเซล^^”
 
 
 
 
                “ซัลจังไปแกะอาหารใส่จานหน่อยลูก” 
                “คร้าบบบ”
                ผมหงกหัวรับแล้วเดินไปแกะไก่ออกจากถุง   ทำไมกลิ่นมันหอมฉุยแบบนี้นะ  ซู้ด~-..- 
                “กินห๊อม...หอม>..<”
                ไอ้ไอซ์เดินมาสูดกลิ่นไก่อบแบบใกล้ชิด(มาก)จมูกมันจะทิ่มทะลุไก่ผมอยู่แล้ว-_-*  ผมเลยต้องประเคนฝ่ามือฟาดหัวมันไปที  ไม่งั้นไก่ผมมีมลทินแน่ๆ
                “เจ็บนะเว้ย>O<!”  ไอ้ไอซ์โว้ยวาย
                “ดมซะใกล้เลยนะ  ไก่กูเปื่อยหมด-*-”
                “เปื่อยๆสิดี><”
                “อยากเปื่อยมั้ยละ^^+”
                “ทำหน้าขนลุกจังเลยนะมึง  กูไปแด กเฟรนช์ฟรายด์ดีกว่า^O^”
                “เฮ้ย!!  เดี๋ยวดิ>O<”
                “แม่คับ  ซัลไม่ให้ผมกินเฟรนช์ฟรายด์>O<”
                แม่กูไม่ใช่หรอ  แล้วมึงมาสมัครเป็นลูกแม่กูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย  ห๊ะ>O<!!
                “กินตามสบายเลยนะจ๊ะลูกไอซ์^^”  แม่บอก
                “คร้าบบ^O^”
                ตามใจกันเข้าไป  สงสัยมันได้กินหมดก่อนแหงๆ  ยังไม่ทันเริ่มงานเลยแท้ๆวุ้นผมก็หมดไปแล้วถาดนึง  เพราะไอ้เชี่ยไอซ์คนเดียวเนี่ย>O<!!   ผมยืนไว้อาลัยกับเฟรนช์ฟรายด์ที่ค่อยๆร่อยหลอลงไปต่อหน้าต่อตา  ถ้ามึงจะเขมือบได้เร็วขนาดนี้.....ไปแข่งกินฟรีเหอะ-o-;;
                “งั้นหรอ  อาทิตย์หน้าฉันจะไปติวพิเศษที่ม.Cน่ะ  ถ้าสนใจก็ตามไปนะ”
                “ครับ  ผมอยากไปฟังบรรยาเกี่ยวกับเทคโนโลยีชีวภาพกับนิวเคลียร์มากกว่าน่ะครับ”
                “นิวเคลียร์หรอ  จริงๆแล้วฉันอยากให้เธอเห็นกับตาเธอเองมากกว่ามาฟังบรรยายนะ  มันน่าสนุกกว่าเยอะ”
                “น่าสนใจดีนะครับ  เรามาคุยเรื่องวิจัยไวรัสกันดีกว่า  ผมเพิ่งอ่านเจอมา”
                “จริงๆเพื่อนฉันก็กำลังวิจัยเรื่องไวรัสในไข้หวัดอยู่เหมือนกัน”
                ผมมองแว่นสองคนที่กำลังคุยกันอย่างออกรส   พ่อผมกับไอ้เทมส์  นี้มึงจะมาสมัครเป็นลูกพ่อกูอีกคนหรือป่าวเนี่ย   ไอ้บทสนธนาที่ดูฉลาดๆนี่มันคืออะไร
-o-    ผมขอไม่เข้าไปร่วมวงด้วยละกัน  ลำพังตัวผมเองสอบเคมียังเกือบตกเลย  ทั้งที่พ่อเป็นพวกบ้าเคมีแท้ๆ  ความฉลาดมันไม่ซึมเข้ากระแสเลือดบ้างเลยหรือไง-o-;
                “ยกไหวมั้ย  เดี๋ยวพี่ยกให้ดีกว่า^^”
                พี่ซีเดินมาบอกพลางยกถาดใส่ไก่ตัวโตออกไปให้ผม    จริงๆผมก็ยอกไหวนะ  แต่ไม่รับประกันว่ามันจะไปสะดุดอะไรหกหรือป่าว-_-;
                “ขอบคุณนะ^^”  ผมบอก
                “เปลี่ยนจากขอบคุณมาซับเหงื่อให้พี่ดีกว่านะ^^”
                “ใช้แรงงานนิดหน่อยเอง  เหงื่อแตกซะแล้ว-o-”
                “พี่ไม่ใช่กรรมกรนะ><”
                “ฮ่าๆ  เสร็จงานเดี๋ยวเซอร์วิสให้เต็มที่เลย^^”
                “จริง?”
                “จริงดิ  ยกได้แล้วเหลืออีกตั้งเยอะ>O<”
                ผมพูดจบก็ดันหลังพี่ซีให้เดินออกไปที่สวน     ผมเหลือบมองไปที่เปลใกล้ก็เห็นคนกำลังนอนหลับตาพริ้มได้น่าถีบมาก(มันจะทำอะไรผมก็อยากถีบมันอ่ะ)  โทษฐานที่มันชอบตบหัวผม  ด่าผมอยู่บ่อยๆ  สวรรค์ได้ประทานโอกาสงามๆมาให้ผมชำระแค้นแล้ว  ผมมองขึ้นไปบนกิ่งไม่เหนือหัวมันก็เห็นใบไม้ที่ประสานกันเป็นรักมดเล็กๆ  เหล่ามดน้อยกำลังเดินไปมากันให้พรึ่บ  
                ..หึๆ  เสร็จกูแน่จะเอามาทำต้มยำ  ว้าก!  ไม่ใช่><…
                ผมกระดึบเป็นหนอนขึ้นไปนอนราบบนกิ่งไม้  ก่อนจะหักกิ่งไม้มาสะกิดรังมดแดงให้มดมันตกลงไปที่ไอ้คนบนเปล  แต่เหมือนจะสะกิดแรงไปนิดเลยตกลงไปทั้งรังเลย><
               
                พรุ่บ!
 
                “ไอ้เชี่ย!!”
                ไอ้วิวสปริงตัวขึ้นจากเปลแล้วรีบปัดมดแดงออกจากตัว  
                “คันหูไม่รู้เป็นอะรายยย  เอามดแดงไปแหย่ก็ไม่หาย  ก๊ากกก>.<~”
                ผมร้องเพลงแหย่มัน    ไอ้วิวเงยหน้ามองผมอย่างอาฆาตแค้น   ส่วนผมก็หัวเราะสะใจมัน  ฮ่าๆ^O^
 
                หมับ!
 
                มันเอื้อมมือมาดึงข้อเท้าผมพลางกระตุกผมลงไป  เวรแล้วไงไม่น่าอยู่กิ่งเตี้ยๆเลยแม่ งจับได้TOT
                “ไอ้เชี่ยวิว!  เดี๋ยวกูหล่น>O<” 
                “เหอะๆ  ก็กูจะให้มึงหล่นไง  ลงมา!!”
                “ว้ากกกก!  อย่า>O<!!”
                ผมนั่งแกว่งขาตัวเองแรงๆให้หลุดจากมือไอ้วิว   แต่มันเหมือนปลิงเลยอ่ะเกาะไม่ปล่อยเลย  ปล่อยกู>O<!   ผมเอาเท้าอีกข้างยันหัวมันแรงๆ(เรียกว่าถีบดีกว่า)จนมันหงายหลังลงไปนั่งกุมก้นตัวเองอยู่กับพื้น
                “สมน้ำหน้า>U<”
                “ไอ้ซัล!!”
                ผมกระโดดลงจากต้นไม้แล้ววิ่งเกียร์หมาเข้าบ้าน   เขาบอกว่าบ้านคือที่ๆปลอดภัยที่สุด    แต่ที่ๆผมอยู่ด้วยแล้วมีความสุขรองจากที่บ้านก็คือข้างๆพี่เซล  เพราะงั้นรีบๆมาได้แล้วนะครับ  ซัลรออยู่นะ>///<
                “จะทุ่มนึงแล้ว  กินไก่ได้ยังวะ-o-!” 
ไอ้บ่น  ผมวิ่งเข้ามาเบรกเอี๊ยดในบ้านพอดี  ไอ้วิวไม่กล้าเข้ามาเอาคนผม  มันเห็นผมมีพ่อกัแม่คุ้มกะลาหัวอยู่   พ่อแม่นี่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ><
“เมื่อไหร่จะได้กินวะ  มึงรอผู้ว่ามาตัดริบบิ้นหรอ>O<” ไอ้ไอซ์ว้าก
“มึงแด กไปขนาดนั้นยังไม่อิ่มอีกหรอ-_-*”  ผมบอก
“กูอิ่มแล้ว  แต่ลูกๆในลำไส้กูยังไม่อิ่ม^^”
“เทมส์!  จัดการมันดิ๊-o-!”
ไอ้เทมส์ลุกขึ้นมาเอาผ้าเช็ดหน้ายัดปากไอ้ไอซ์  ผมว่ามันเขมือบเยอะเกินไปละเดี๋ยวของมันจะไม่เหลือถึงคนอื่น   ไอ้ซอส  ไอ้แฝดก็ยังไม่มาด้วย  เดี๋ยวของหมดซะก่อน
 
กริ่ง!  กริ่ง!
 
ผมวิ่งออกไปดูหน้าบ้านก็เจอบุคคลตายยากสองคนที่ผมเพิ่งเอ่ยถึงเมื่อกี้
“โย่วซัล!  เอาสายสิญจ์ออกทีสิไอ้โรมมันเข้าไม่ได้”  เคลวินบอก
“กูไม่ใช่ผี-o-!  พี่ต้าต่างหากกลัวสายสิญจ์”  โรเมอร์แย้ง
“นินทาอะไรพี่ห๊ะ-o-!”
พี่ต้าลงมามอเตอร์ไซค์มาแล้วยืนเท้าเอวบ่นไอ้แฝดสองตัวนี่    ส่วนไอ้ซอสก็เอารถไปจอดข้างใน
“พี่ต้า!  ไม่เจอตั้งนานสวยขึ้นนะครับ>.<”
เคลวินพูดพลางดึงพี่ต้าเข้ามากอดแถมก้มลงไปหอมแก้มด้วย  มึงรู้มั้ยว่าแฟนเขาอยู่แถวนี้
 
เคร้ง!
 
ไอ้ซอสเตะขาตั้งรถเสียงดังลั่นเล่นเอาพี่ตาสะดุ้งพลักไอ้จอมฉวยโอกาสนั่นออกแทบไม่ทัน
“สวยอะไร  พี่ออกจะหล่อ^^”  พี่ต้าบอก
“หล่อขนาดนี้มาเป็นแม่ของลูกผมดีกว่า><”เคลวินเอ่ย
 
ปึง!
 
ผมสะดุ้งหันไปมองไอ้ซอสอีกรอบ  เมื่อกี้มันปิดฝาถังน้ำมันรถครับ  ปิดเบาๆดิสาด  ถ้ามันระเบิดใส่บ้านกูนะ-o-…..กูนอนใต้สะพานลอยเลยนะเฟ้ย>O<!
“ไอ้ซอส!  เบาๆเดี๋ยวรถพัง-o-”  ผมบอก
“พังก็ซื้อใหม่”  มันย้อนๆ-*-
ไอ้ซอสก้าวฉับๆมายืนประจันหน้ากับเคลวิน    ศึกชิงชายหรือไงเนี่ย 
เคลวินมันก็เล่นไปทั่วเลยนะเดี๋ยวตายไม่รู้ตัว
                “สีผมเสี่ยวมาก!”  เคลวินบอก
                พูดแบบนั้นออกมได้ยังไง  มึงไม่เคยตายสินะ  อยากเห็นสวรรค์แล้วใช่มั้ย-o-!!
                “ขอบใจ!”  ไอ้ซอสตอบ
                “ใครละเนี่ย  เพื่อนซัลหรอ^^”
                “อืม  ฉันชื่อซอส”
                “ไม่ได้ถาม^^”
                “พูดจาแบบนี้จะบวกสินะ-_-+”
                “คูณได้ป่ะ  ฝั่งฉันมีสอง^^”
                “กูไม่เกี่ยว -_-**”  โรเมอร์บอก
                อะไรกันพวกมึง  ใจเย็นๆกันหน่อยสิ  ผมหันไปหาคนหน้าสวยที่อยู่กึ่งกลางระหว่างสองคนนั้น  พี่ต้าทำอะไรซักอย่างสิครับ T^T
                “อ่า..ซอส  นี่เคลวินกับโรเมอร์น้องเซลนะ”
                พี่ต้าแนะนำพลางผายมือออก  แต่ไอ้ซอสมันฟังพี่เขาที่ไหนละ  จ้องหน้าจะทำลูกกันอยู่แล้ว><
                “ไปหลังบ้านหันเหอะ  เตรียมของไว้แล้ว^^”  ผมบอก
                “ไม่อยากดูมวยสดหรอซัล^^”  เคลวินถาม
                “ซักยกแล้วค่อยไปก็ได้  ไม่เกิน 5 นาทีหรอก^^”  ซอสบอก
                “ไปกันเต๊อะ>O<”
                “ทำท่าเหมือนหมาหวงก้างเลยนะ  เป็นอะไรกับพี่ต้าไม่ทราบ”
                “เป็นสามี..ชัดมั้ย^^”
                “-o-!!”
                “ให้มันได้อย่างนี้!!  ยอมรับเต็มปากเต็มคำ   ฉันเคลวินนะเรียกเคลก็ได้นะครับคุณสามีเพื่อนพี่   ไปๆเราไปชนกันซักแก้วดีกว่า  ฮ่าๆ^^”
                แล้วเคลวินก็กอดคอลากซอสไปในบ้าน  ไอ้ซอสก็ไม่ว่าไรที่เคลวินกอดคอแบบนั้น   เข้ากันง่ายดีนะเมื่อกี้ยังจะต่อยกันอยู่เลย   ผมเหลือบไปมองพี่ต้า  พี่เขาเอามือปิดหน้าซ่อนใบหน้าแดงกร่ำอยู่    ความลับมันไม่มีในโลก  ยิ่งเป็นไอ้ซอสนะประกาศไปทั่วละครับว่าพี่เป็นแฟนมัน    และดูมันจะภูมิใจมากด้วยที่ได้พี่ต้ามาเป็นแฟน
                “เข้าไปข้างในกันๆ^^” 
ผมบอกแล้วเดินไปควงแขนพี่ต้ากับโรเมอร์เดินทะลุผ่านไปหลัง    หลอดไฟสีสันสดใสที่โยงรยางค์ไปทั่ว  เสียงเพลงสนุกๆที่เปิดคลอเรื่อยๆ   ผมว่าวันเกิดปีนี้เป็นปีที่คึกครื้นที่สุดแล้วละ  และก็เป็นวันเกิดปีแรกที่มีเพื่อนที่โรงเรียนมา  น่าดีใจกว่านั้นตรงที่แฟนผมก็จะมาด้วย>///<
“สุขสันต์วันเกิด^^//สุขสันต์วันเกิด -_-”
เคลวินพูดพร้อมกับโรเมอร์แล้วสองคนนั้นก็ยื่นตุ๊กตาหมีมาให้ผม  นี่มันหมีฟีกับหมีลอว์เรนซ์    หมีตัวที่ผมว่าจะสั่งจอง(แต่สุดท้ายก็ไม่ทันอยู่ดีTT)  มันมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว  อา~  น่ารักจัง>.<
“ขอบใจนะ^^”  ผมบอก
“อันนั้นของพี่เซล  ไม่ใช่ของเค้า^^”
เคลวินบอกแล้วชี้ไปที่หมีลอว์เรนซ์ขนปุยที่กางร่มอยู่     ของพี่เซลหรอ  รู้ใจจริงๆเลย>///<
“ส่วนอันนั้นมันจะออกเดือนหน้า”  โรเมอร์ชี้ไปที่น้องหมีฟี
“แปลว่าผมได้คนแรกน่ะสิ*o*”
“อืม  มันเป็นตัวแบบน่ะ  ไปจิ๊กมาจากโต๊ะพ่อ-o-”
“อ่านะ-o-”  ลงทุนจังเลย
“เอานั้นสูจิบัตรหมีหมายเลย 0000  ให้พ่อเซ็นสดให้เลยนะเนี่ย”
“ตัวแรกเลยสินะ0000 เนี่ย*o* ”
“อืมงั้นมั้ง -_-”
ได้ของแพงสองตัวเลย  วันเกิดปีนี้มันแจ่มจะแด่มแจ่ม..ว้าววววจริงๆ^O^
 
                ตุ๊บ!
 
                พี่เดินชนผมก่อนที่มือถือพี่เขาจะตกพื้น  ย้ากกก  ไอโฟน
                “ซัลเป็นอะไรหรือป่าว  พี่ขอโทษนะ”
                “ป่าวๆ^^”
                แค่น้องหมีลงไปนอนเป็นเพื่อนมือถือพี่เอง   พี่ซีก้มลงเก็บหมีให้ผม  ผมก็เลยก้มลงเก็บมือถือให้พี่เขา  แสงสะท้อนบนหน้าจอทำให้ผมเห็นภาพที่พี่ซีเปิดค้างไว้ก่อนที่จะทำมันหล่น  มันเป็นภาพผู้ชายที่ยืนถือแก้วน้ำอยู่แล้วก็มีผู้หญิงก้มลงไปดูดน้ำที่แก้ว  มันดูเหมือนภาพสวีทของคู่รักในนิตยาสารที่แม่ชอบอ่านเลย  แต่ผมคงไม่สะดุดใจเท่าไหร่   ถ้ามันไม่ใช่รูปของ....พี่เซลกับเนย..
 
                หมับ
 
                พี่ซีคว้ามือถือแล้วเดินหนีผมเข้าไปในบ้าน   ผมวางน้องหมีไว้บนโต๊ะแล้วรีบเดินตามพี่ซีไปทันที  พี่ซีไปเอารูปนี้มาจากไหน!
                “พี่ซี!!” 
ผมเรียก  แต่พี่เขาก็ยังจ้ำเท้าเดินหนีผม  ผมเลยต้องรีบวิ่งไปกระชากแขนพี่แกไว้
“พี่ซีไปเอารูปนั้นมาจากไหน!”  ผมถาม
“รูป...รูปอะไร”  พี่ซีตอบพลางหันหน้าหลบตาผม
“รูปพี่เซลนั่นน่ะ”
“พี่ไม่มีรูปแฟนซัลซะหน่อย”
“อย่ามาโกหก!!”
พี่ซียืนนิ่ง  ผมไม่น่าไปตวาดพี่เขาเลย  บ้าจริงเพราะรูปบ้านั่นทำให้ผมเกิดฉุนกึกขึ้นมาเท่านั้นเอง
“ผมขอโทษนะ..ขอโทษที่เสียงดังใส่”  ผมบอก
“ไม่เป็นไรพี่เข้าใจ”  พี่ซีบอกแล้วลูบหัวผมเบาๆ
                “ผมขอดูรูปนั้นอีกทีได้มั้ย”
                “......ซัล”
                “นะครับ”
                มือแกะมือหนาออกจากมือถือแล้วนำมือถือนั่นขึ้นมาดู    มันเป็นรูปของพี่เซลกับเนยจริงๆสินะ   พี่เซล..ที่พี่มาช้าเพราะอยู่กับคนชื่อเนยหรอกหรอ    แล้วพี่จะมาหาซัลมั้ย  ผมควักมือถือตัวเองกดหารายชื่อพี่เซลแล้วโทรออก
                .....รับสายซัลหน่อยนะครับ  พี่เซล....
 
                (หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)
 
                ผมก้มหน้าปล่อยมือถือตัวเองร่วงลงพื้น   อยู่ด้วยกันจริงๆสินะ  ปิดมือถือแบบนี้  วันเกิดซัลแท้ๆนะ  ไหนว่าจะมาไง!!  แต่พี่เซลสัญญากับซัลแล้วว่าพี่จะมา  ยังไงพี่เขาก็ต้องมา  บางทียัยนั่นอาจจะแค่เข้าไปเกาะแกะพี่เซลเฉยๆก็ได้  คิดในแง่ดีไว้  พี่เซลไม่มีทางทำให้ผมร้องไห้หรอก  ถึงแม้ผมจะร้องไห้อยู่บ่อยๆก็เถอะ
                “..ซัล..”  พี่ซีเรียกผมเบาๆ
                “รูปนี้...มาจากไหนหรอครับ”  ผมถาม
                “เพื่อนพี่มันส่งมาให้น่ะ”
                “เพื่อนที่ว่าเนี่ยรู้จักพี่เซลด้วยหรอ”
                “อ่ะ..อืม!  แฟนซัลน่ะดังจะตาย”
                “ครับ  ช่างเถอะก็แค่รูป  เดี๋ยวพี่เซลก็มา  ขอบคุณที่ให้ผมดูนะครับ”
                พี่เซลต้องมาอยู่แล้ว  ผมเชื่อพี่เซล!  ก็ยัยเนยอะไรนั่นชอบทำให้ผมแตกคอกับพี่เซลอยู่แล้ว   แต่นี่มันทำลับหลังผม....หรือว่าจะไปหากันจริงๆ    ไม่ๆๆผมต้องเชื่อใจพี่เซลสิ
                “ซัล...พี่ไม่อยากให้ซัลเจ็บปวดนะ”
                มือใหญ่วางลงบนไหล่ผมก่อนที่พี่ซีจะดึงตัวผมเข้าไปกอด
                “ผะ..ผมไม่เป็นไร”  ผมตอบ
                “แฟนซัลเขาอาจจะไม่มาแล้วก็ได้”
                “พี่เซลต้องมา..ต้องมาแน่ๆ”
                “มา...หลังจากที่สวีทกับผู้หญิงคนนั้นเสร็จแล้วงั้นหรอ”
                อึก!   ทำไมถึงรู้สึกว่าผมยังเป็นรองจากยัยนั่นอยู่ดีละ    พี่คิดถึงซัลเป็นอันดับสองรองจากยัยนั่นหรอ   ทำไมพี่ต้องไปอยู่กับยัยนั่นก่อนซัลละ  พี่น่าจะรีบกลับมาหาซัลไม่ใช่หรอ  พอคิดแบบนั้นแล้วน้ำตาผมจะไหลให้ได้เลย  ไอ้เชื่อใจผมก็เชื่อนะ  แต่ภาพนั้นมันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าพี่ยังไปเจอกับยัยนั่นอยู่  ทำไมถึงทิ้งผมไว้คนเดียว...
                “พี่ว่า...ซัลเลิกกับผู้ชายคนนั้นเถอะนะ  ผู้ชายที่มีแต่ทำให้ซัลต้องร้องไห้แบบนี้  ซัลจะทนคบไปทำไม”
                “..ผะ..ผมก็ไม่รู้   แต่..”
                “ถ้ายังหวังว่าหมอนั่นจะมา  พี่ว่าซัลคิดผิดแล้วละ  รูปนี้เพื่อนพี่ส่งมาให้เมื่อห้านาทีที่แล้วนะ  ป่านนี้ก็คง...”
                “ไม่!  พี่เซลต้องมา..ต้องมาอยู่แล้ว!!”
                “แล้วถ้าไอ้เซลอะไรนั่นมาไม่ทันซัลเป่าเค้กละ”
                “พี่เซลต้องมาทันแน่นอน!”
                “แล้วถ้ามาไม่ทัน   ซัลกล้าเลิกกับมันมั้ยละ”
                “ไม่  ผมไม่เลิกทำไมต้องเลิกด้วย!!”
                “ไม่มั่นใจในแฟนตัวเองเลยหรือไง..หือ?”
                “พี่เซลเขาต้องมา...”
                “ถ้าไม่มาซัลจะยอมเป็นของพี่มั้ยละ”
                ....อะไรกัน.....
                นี่มันเรื่องตลกใช่มั้ย  พี่เขาแค่ล้อเล่นขำๆสินะ  ช่วยขำออกหน่อยสิ   ทำไมต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้น   พี่ซีคิดแบบนี้จริงๆหรอ...   ดวงตาสีเข้มมองไล่ไปทั่วร่างกายผมจนผมรู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว    ผมเสียใจนะ  ที่พี่คิดจะทำแบบนี้กับผม   พี่เป็นพี่ชายที่แสนดีของผมนะ!!
                “พี่บ้าไปแล้วหรอ!!” ผมถาม
                “พี่ชอบซัล  พี่ต้องการซัล  พี่บ้างั้นหรอ!!”
                “เราเป็นพี่น้องกัน..”
                “ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันซะหน่อยนี่”
                “แต่ผมไม่เคยคิดแบบนั้น  พี่ซี...พี่ซีเป็นพี่ผมนะ   สำหรับผมแล้วพี่ซีเป็นพี่ชายที่แสนดีของผม    บอกผมทีว่าพี่กำลังล้อเล่นอยู่ใช่มั้ย”
                พี่ซียืนยิ่งอยู่ครู่นึง    ได้สติซักทีเถอะครับ  ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ชอบผมจริงๆหรอก  อย่าให้รูปลักษณ์ของผมมันหลอกตาพี่สิครับ  ผมเป็นผู้ชายนะ!!
                “กล้าพนันมั้ยละ”
                รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนบหน้าหล่อ  สายตาที่ดูเอาจริงเอาจังนั่นทำให้ผมขนลุกจนต้องถอยหลังหนี  พี่ซีที่ใจดีของผมหายไปไหนแล้ว...
                “ทำไมซัลต้องทำตามพี่ด้วยละ”  ผมถาม
                “ไม่กล้า?”
                “............”
                “ก็บอกแล้วว่าแฟนซัลไม่มาหรอก”
                “มา!!”
                “งั้นกล้าพนันมั้ยละ!!!”
                .....ผมเชื่อในตัวพี่เซล  แต่ผมกลัวรถติด....  ถ้าพี่มันมาไม่ทันขึ้นมาละ   อ่า  แต่ยังไงก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอก  วันนี้คนอยู่เต็มบ้านเลย  แล้วหลังจากวันนี้ผมค่อยหนีไปนอนบ้านไอ้ไอซ์ก็ได้นี่นา
                “ถ้าผมชนะ!  พี่ต้องกลับมาเป็นคนเดิมนะ...เป็นพี่ชายที่ใจดีของผม”
                พี่ซีคลายยิ้มอ่อนโยนเหมือนเคยให้ผม   มือใหญ่ค่อยๆลูบหัวผมเบาๆก่อนที่จะเปลี่ยนมาบีบคางผมให้เชิดหน้าสบตา!!
                “ถ้าไม่กลายเป็นสามีไปซะก่อนละนะ^^”
                พี่ซีเดินผ่านผมไปทิ้งให้ผมยืนอยู่ในมุมมืดนั้น  ผมทรุดตัวลงไปนั่งกลับพื้น  ท่าทางพี่แกจะกู่ไม่กลับซะแล้ว   ตอนนี้พี่เขาน่ากลัวมาก  ผมชักไม่อยากเข้าใกล้แล้วสิ   อยู่ๆก็มาบอกว่าชอบผมทั้งที่ไม่เคยมีท่าทีว่าจะชอบผมมาก่อนเลยเนี่ยนะ  แถมยังมาพนันให้ไปนอนด้วยแบบนี้  ไปเก็บกดมาจากไหนหรือไง  หรือว่าพอมาอยู่บ้านนี้พี่แกไม่มีเวลาไปปลดปล่อยบ้าง  เลยมาลงกับผมซะงั้น  บ้าที่สุด!!  ถึงผมจะหน้าเหมือนผู้หญิงแต่ผมทำหน้าที่แทนผู้หญิงไม่ได้หรอกนะ!!
 
 
 
               
 
                “ซัลจะเป่าเทียนยังลูก”
                พ่อถามผมพลางแกะเทียนปักลงบนเค้ก  อ๊ากกก  ใจเย็นครับๆ
                “ยังๆ  ซัลยังไม่อยากเป่าเลย  ฮ่าๆ^^;”
                “แล้วเพื่อนเขาจะได้กลับบ้านกันเมื่อไหร่ละเนี่ย”  พ่อบ่น
                ไม่ต้องกลับหรอก!!  ค้างไปเลยกูเปิดห้องให้  กูสละเตียงให้ด้วยนอนเป็นเพื่อนกูทีTOT
                “นอนค้างนี่ก็ได้ครับ  อยากเล่นเกมๆ><”
                ไอ้ไอซ์บอก  โอ้~  ไอซ์กูจะน้ำตาไหลพราก  มึงช่างเป็นเพื่อนที่ประเสริฐเสียนี่กระไร  ไว้กูจะร้องคาราบาวกล่อมมึงนะT^T
                “กูมีเกมใหม่ด้วยๆ  มึงนอนกับกูนะ><”  ผมบอก
                “ไอซ์  วันนี้พี่อิงบอกให้ไปนอนเฝ้าบ้านไม่ใช่หรอ”
                ไอ้เชี่ยเทมส์!!  ไอ้สนตีน  ไอ้หนอนไชทำไมมึงทำแบบนี้ห๊ะ>O<
                “พี่อิงเขาไม่ว่ากูหรอก”  ไอ้ไอซ์บอก
                “ฉันไม่ให้แกนอน  แกต้องนอนกับฉันเท่านั้น”  ไอ้เทมส์
                “หลับสาด  คิดมาก-o-!”
                “เดี๋ยวแกไปถีบซัลมันตกเตียงคอหักขึ้นมาทำไงละ-_-;”
                “งือ  อดนอนเล่นเกมเลย><”
                แง้~  ไม่นอนกับกูหรอT-T   ผมหันไปมองจิกไอ้เทมส์ยังอาฆาต  หมอดไหม้ไปซะ>O<
                “ถ้าอยากมีเพื่อนนอน  งั้นให้ซีไปนอนเป็นเพื่อนมั้ย” 
แม่บอก  แม่ครับมันแหละตัวดีเลย   มันจะเอาผมไปสังเวยตัณหาตัวเองนะ  แม่ยังจะส่งมันมาหาผมอีกหรอTOT
“ไม่เอาๆๆๆ” ผมบอกรัว
“เมื่อไหร่จะเป่าเค้ก  กูง่วงละ”  ไอ้วิวพูด
“ง่วงหรอ  ไปนอนห้องกูไป><”
“ไม่เอา  กูจะกลับบ้าน-o-”
“นอนกับกูเหอะTOT”
“เป่าซักทีดิวะ!”
อยากจะบ้าตาย!  ทำไมอีพี่เซลมันไม่มาซักที  ไปติดรถไฟใต้ดินอยู่ที่ไหนเนี่ย    ผมเหลือบมองคนตัวสูงที่ยืนหัวเราะผมอยู่ไม่ไกล  คิดว่าจะได้แอ้มผมหรอ  ถึงเพื่อนไม่อยู่แต่พ่อกับแม่ยังอยู่เว้ย!!  คืนนี้กูรอดตาย~
“พ่อก็ง่วงแล้วนะซัล  มาเป่าเทียนได้แล้ว”
สามทุ่มเองแท้ๆ  พ่อจะรีบไปไหนนะ    ผมจำใจเดินไปหยุดอยู่หน้าเค้กที่มีเทียนส่องสลัวๆ   ขอให้เทียนไม่ดับเถอะๆ  ผมจะเป่าเบาๆแล้วกันนะ
“Happy birthday to you Happy birthday to you”
ผมละอยากให้พวกเขาร้องแบบสวดมนต์จังเลย  ทำไมร้องแร็ปกันแบบนี้  ง่วงนอนขนาดนั้นเลยหรอ
“Happy ….birthday …to ….you…..  เป่าเลย  วู้!”
ผมก้มลงเป่าเทียนเบาๆ  อย่าดับเลยๆ
 
พรึ่บ!
 
ลมจากไหนไม่รู้แต่ที่รู้ๆเทียนมันดับหมดเลย   บร๊ะเจ้า!   กูนั่งร้อนมาตั้งนานลมแม่ งเสือกมาพัดเอาตอนกูเป่าเทียน  ไอ้!@#$%^&*
“ทำไมพี่เซลมาช้าจังวะ”  เคลวินบ่น
“กูโทรไปตามละ   ปิดเครื่อง”  โรเมอร์ว่า
“ขอบใจที่มานะ”  ผมบอก
“เดี๋ยวพี่เซลคงมาอ่ะ”
“อาจจะมาช่วยเก็บโต๊ะ”
“ฮ่าๆ  นั่นสิ  อาหารยังไม่หมดเลย  ช่วยกินหน่อยสิ”
“ได้เลย^^”
ถ้าให้พวกนี้อยู่ต่อผมก็สบายใจขึ้นเยอะ 
“คุณน้าครับ  ผมมีบัตรพักโรงแรมฟรีมาให้น่ะครับ”
พี่ซีเดินไปยื่นกระดาษสองใบให้พ่อกับแม่   บัตรพักโรงแรมหรอ?
“แต่วันนี้วันเกิดซัล  เอาไปให้ซัลดีกว่านะ^^”  แม่บอก
“มันเป็นบัตรที่ต้องเช็คอินวันนี้น่ะครับ  ผมลืมให้คุณน้าก่อนล่วงหน้า  อีกอย่างมันเป็นห้องสวีทซะด้วย  ก็เลยเอามาให้คุณน้า^^” 
“เช็คอินวันนี้หรอ  ตายแล้ว  นี่พ่อไปเก็บของด่วนเลย><”
“ไม่ต้องเอาของไปหรอกครับ  ที่นั่นมีบริการครบทุกอย่างเลยครับ   ก็มูลค่าตั้งเกือบแสนนี่นา”
“ขอบใจมานะซี  ฝากดูแลซัลด้วยนะ><”
“ครับ...จะดูแลอย่างดีเลยคืนนี้  เพราะงั้นคุณน้าไปพักผ่อนให้สบายนะครับ^^”
“งั้นน้าไปเลยแล้วกัน  กลัวไปถึงช้าเสียดายบัตร>.<~”
เห้อ~  เล่นอย่างนี้เลยหรอ  เอาของฟรีมาล่อแม่บ้านแบบนี้  แม่ผมก็ไปน่ะซิครับ  บ้าที่สุดเลย-o-!!  พี่ซีหันมากระตุกยิ้มให้ผมเล็กน้อย  ผมก็สะบัดหน้าเดินไปหาพวกเพื่อนๆ   พ่อกับแม่ไม่อยู่ใครจะคุ้มกะลาหัวผมละเนี่ย
“เป็นไรวะไอ้ซัล  งอนพี่เซลหรือไง”ไอ้ไอซ์ถาม
“ถ้ามันมานะกูจะกระทืบให้จม!!”  เคืองโว้ยๆๆ
“ใจเย็นๆนะซัล  เดี๋ยวเซลมันก็มา^^;”  พี่ต้าบอก
เย็นไม่ไหวแล้วครับ 
“คืนนี้ใครก็ได้นอนเป็นเพื่อนกูหน่อยเหอะ  กูไหว้ละ>.<”  ผมบอก
“เป็นอะไร  เจอผีมาหรอไม่กล้านอนคนเดียว”  ซอสถาม
“แค่ผีเห็นแม่ งผีก็เผ่นละ-_-”  ไอ้วิว
“กูว่ามึงมากกว่านะ  มานอนเป็นยันต์กันผีให้กูหน่อยเหอะ>.<”
“ฮ่าๆ  ไอ้วิวโดนไปหนึ่งดอก^^”
“ให้ผีหลอกให้ตายไปเลย  ไอ้เตี้ย!”
กูจริงจังนะเนี่ย>O<  ช่วยกูหน่อยไม่ได้หรือไง  เพื่อนปะวะ   ฮือๆ  สวรรค์ทำไมต้องกลั่นแกล้งผมแบบนี้ด้วย  ผมไปทำอะไรผิดงั้นหรอ
“พวกเรานอนเป็นเพื่อนก็ได้”  เทมส์บอก
“พวกเรา?  นับกูด้วยหรอ-o-”  ไอ้วิวถาม
“มึงเพื่อนกูป่าเนี่ย>O<”  ผมถาม
แต่สุดท้ายพวกมันก็ยอมนอนเป็นเพื่อนผม  ปฏิเสธได้หรอ!
“พี่ต้องนอนด้วยมั้ย^^”  พี่ต้าถาม
“พี่ต้ามานอนกับผมนี่ๆ><”  เคลวินบอก
“เคยน็อคคาแก้วป่ะ”  ไอ้ซอส
“อย่าตีกันซิ^^;”
พี่ต้ายกมือห้ามเคลวินที่จะเอาไม้เสียบลูกชิ้นแทงไอ้ซอส  บ๊องๆจริงๆ
“ถ้ามีผีจริง  จะนอนด้วยก็ได้  อยากเห็น-_-” โรเมอร์บอก
“ดีเลย  นอนกันหลายๆคนอบอุ่นดีนะ>O<”
ดีจัง  นอนเยอะๆแบบนี้  พี่มันคงไม่กล้าย่องเข้ามาแน่ๆ   ผมมองนาฬิกาในบ้านที่เปลี่ยนเลขไปอีกตัวนึง  พี่เซลเมื่อไหร่จะมาครับ  เมื่อไหร่จะมา...
“ขอยืมตัวซัลหน่อยนะ^^”
พี่ซีวางถาดน้ำลง  เขามาจับไหล่ผมแล้วดึงให้ผมลุกขึ้น  ไม่!
“คืนนี้  ผมจะนอนกับเพื่อน”
ผมบอกพลางปัดมือพี่เขาออก
“ไปคุยกันก่อนสิ ”
พี่ซีเอ่ยเสียงเรียบแล้วดึงข้อมือผมให้ลุกตามไป
“ไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”
วิวพูดแล้วลุกเดินไปในบ้าน  ถ้าวิวอยู่คงไม่เป็นไรมั้ง  ผมสะบัดข้อมือออกแล้วเดินตามหลังวิวเข้าไปในบ้าน   พอมันเข้าห้องน้ำผมก็ยืนรอมันอยู่หน้าห้องน้ำน่ะแหละ
“ตามมา”
มือใหญ่ลากผมขึ้นไปบนชั้นสองก่อนจะผลักผมเข้าไปในห้อง    เพื่อนผมก็ยังอยู่แท้ๆ  กล้าทำแบบนี้หรอ 
“เพื่อนผมยังอยู่เลยนะ” 
ผมบอกพลางถอยเท้าหนีไปจนชิดหน้าต่างอีกมุมนึงของห้อง  ร่างสูงก้าวเท้าตามผมมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ใกล้ตัวผม  
“อยู่...แต่คงหลับกันหมดแล้วละ^^”
สายตาคมมองออกไปนอกหน้าต่าง    ผมมองตามสายตานั่นไปเบื้องล่างก็พบว่าพี่ต้า  ไอ้แฝดแล้วก็เพื่อนผมพากันหลับคาเก้าอี้อยู่
“พี่ทำอะไรเพื่อนผมน่ะ!!”  ผมตะคอกเสียงดัง
“ทำอะไรหรอ  ก็แค่ใส่ยานอนหลับให้กินเอง  แต่ไม่คิดว่าจะออกฤทธิ์เร็วขนดนี้”
“พี่ซี  ผมขอร้อง  อย่าทำแบบนี้เลย..”
ผมยกมือไหว้พี่แกที่พี่เข้ารวบมือผมเอาไว้   แขนแกร่งถือวิสาสะโอบรอบเอวผมก่อนจะดึงเข้าไปชิดลำตัว   จมูกโด่งไล้ไปมาอยู่ข้างแก้มผมแล้วสูดดมความหอมของแป้งอ่อนๆที่ติดอยู่
“อยะ..อย่า..พี่ซี”
ต้องมาโดนคนที่ตัวเองเคารพเหมือนพี่ชายแท้ๆทำแบบนี้  ผมอยากจะร้องไห้ให้ได้เลย   มันเหมือนผมกำลังถูกหักหลัง  ถูกหักหลังโดนคนที่ผมไว้ใจและเชื่อใจ    ที่พี่ซีและก็พี่เซล   สุดท้ายแล้วมีใครรักผมจริงๆบ้างมั้ย  ต้องการแค่ร่างกายผมแค่นั้นหรอ  พอได้แล้วเมื่อเบื่อก็ไปสินะ
“ฮึก..ฮือๆ อย่า”
มือใหญ่ดันตัวผมให้นอนราบลงไปกับเตียง     ผมดันคนตัวใหญ่ทีขึ้นคร่อมผมออกแต่ไม่ขยับซักนิด
“ซัล....ซัลแพ้แล้วนะ”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหูผมอย่าแผ่วเบา  ใช่ผมแพ้!  สุดท้ายพี่เซลก็ไม่มา  ไม่รู้ว่าผมจะรอไปเพื่ออะไร   นั่งรอคนที่เขาไปไหนกับแฟนเก่า  นั่งรอเพราะคำว่าเชื่อใจ  แล้วยัง....ทำไมความเชื่อใจของผมมันลงเอยแบบนี้ละ    ริมฝีปากเรียวประกบลงมาลิ้มรสริมฝีปากผม    มืออุ่นๆลูบไล้ไปใต้เสื้อผ้าผมก่อนที่จะหยอกล้อกับยอดอกเม็ดเล็กๆของผม 
.....เคยสัญญากันไว้ไม่ใช่หรอว่าคราวหน้าจะมาช่วยซัลให้ทัน....
ซัลไม่รู้ว่าพี่จะยังจำสัญญานั่นได้มั้ย   ถึงซัลจะโดนหักหลังยังไงซัลก็ยังรักพี่และเชื่อใจพี่อยู่ดี   ซัลเป็นคนที่โง่มากเลยใช่มั้ย....โง่ที่เชื่อคำสัญญาบ้าๆพวกนี้   ผมปล่อยร่างกายตัวเองให้อยู่นิ่งไม่โต้ตอบใดๆกับร่างสูงที่พยายามเล้าโลมผม   ถ้าพี่ยังจำสัญญาทุกอย่างของเราได้  ก็มาช่วยซัลให้ทันแล้วกัน....ซัลเชื่อใจพี่นะ