Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 27

℃ เพื่อน

 

                ช่างเป็นวันที่โหดร้ายสำหรับผมจริงเลยนะ   เมื่อวานจัดงานโรงเรียน  ทุกคนก็ทำงานกันอย่างหนักแต่ไหงให้มาเรียนวันศุกร์ต่ออีกละเนี่ย   ให้พักกันบ้างดิวะ!

                “อ้ายยยย  ซาลลลลล~”

 

                หมับ!

 

                มือเล็กๆเอื้อมมาคว้ารอบคอผมก่อนที่ไอ้จูออนจะที่ตัวเกาะหลังผม    ตัวมันก็ไม่ใช่เบาๆนะ    แถมผมยังเป็นพวกไม่ค่อยทิ้งน้ำหนักลงเท้าเวลาเดินด้วย  จะเกิดอะไรขึ้นละ  ล้มสิครับ!!

 

                วืด~

 

                ยังโชคดีที่พระเอกสุดหล่อข้างกายผมฉุดตัวผมสองคนไม้ไว้ทัน  เกือบไปๆ  ขอตั้งหลักก่อนด่าไอ้จูออนก่อนนะ  ฮึ่มมม -..-*

                “ไอ้เชี่ยไอซ์มึงจะฆ่ากูหรอ  ห๊ะ>O<!!!”

                “ไอ้...ซะ..ซัล  กูขอเกาะมึงขึ้นห้องหน่อยน้าTOT”

                มันพูดพลางทิ้งตัวเกาะผมอีก   วันนี้หน้ามันซีดๆมากเลยอ่ะ   ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันแยกไม่ออกนะเนี่ยว่าหน้ามันซีดอยู่  เพราะแม่ งขาวมาก    อาบน้ำด้วยโอโม่ขัดหน้าด้วยไฮเตอร์ซินะ-o-;

                “น้องไอซ์ไหวหรือป่าว  พี่ว่ากลับบ้านดีกว่ามั้ย  ตอนนี้ยังกลับทันอยู่นะ”

                ผมก็ว่างั้นแหละ  มันจะมาทำไมวะเนี่ย

“พี่เซลไปส่งมันหน่อยดิ”  ผมบอก

                “ม่ายยยย   กูอุส่าห์ถ่อสังขารมาสอบชีวะนะเว้ย>O<”

                “มาเพื่อสอบ ตก! สินะ-_-;”

                “พ่อมึงสิ-3-”

                “เคยยืนๆอยู่แล้ววูบมั้ย  แบบว่ารู้สึกตัวอีกทีก็ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว-*-”

                “ง่า~  กูป่วยอยู่นะT-T”

                “ปากดีแบบนี้คงไหวแล้วละมั้ง”

                “ไหวเชี่ยไรละ  ขากูแทบก้าวไม่ออกอ่ะ  อุ้มกูที*o*”

                พูดไม่คิดเลยนะมึง  มึงดูขนาดตัวกูนิดนึงเหอะ  ก้างขนาดนี้จะเอาแรงที่ไหนไปอุ้มมึงวะ-o-!

                “กินข้าวมายังเนี่ย”  ผมถาม

                “กินแล้ว  แต่หิวอีกแล้วอ่า”

                “ไปๆเดี๋ยวพาไปแด กหญ้า-_-”

                “เช้าๆแบบนี้ได้เล็มน้ำค้างปลายยอดหญ้าด้วยเน้อ 2in1^^ …..ไปแด กคนเดียวเหอะ-o-!!”

                “กูหวังดีนะเนี่ย><”

                “โห้ย~  ไอ้เพื่อนรัก  หวังดีกับกูจริงกูจะSingให้มึงฟังซักเพลงละกัน”

                “-_-;”

                “บัวลอยยยย  เจ้าเพื่อนยากทำไมจากข้าเร็วเกินไป  บัวลอยไปอยู่ที่หน้ายยย  เคยรู้บ้างไหมโหนกคิดคำนึง  ถึงบัวลอยยยย>O<~”

                “กูไม่ได้ชื่อบัวลอย -_-;”

                “งั้น!  ซัลลอยยยย~”

                “กูชื่อซัลเฟอร์เว้ย-_-:”

                “ชื่อมึงมันไม่ลงเนื้อหว่ะ  ไปตายแล้วเกิดใหม่ไป  ชื่อจะได้ลงเนื้อเพลงกะเขาบ้าง”

                “ไม่ไหวก็กลับบ้านเหอะ  ไม่ก็ไปนอนห้องพยาบาลเดี๋ยวกูพาไป”

                “ไม่อ้าววว  กูกลัวห้องพยาบาลToT”

 เรื่องมากจังวะ-*-

                “เออๆ ขึ้นห้อง”

                “อั๊ยยะ!  พูดอย่างงี้มึงแอบคิดไรกับกูป่ะเนี่ย  แหมพูดต่อหน้าพี่เซลเลยนะ  เค้าเขินนะตะเอง ><~”

 

                ป๊าบ!

 

                ผมสับผ่ามือลงกล้าหัวมัน  ป่วยจริงหรอวะ  ปากมากได้ขนาดนี้ -*-

                “ซัลเพื่อนไม่สบายอยู่นะ”  พี่เซลมันดุผม 

                “โอ้ย~  ปวดหัวจะเป็นลมมมมม”

                ไอ้ไอซ์พูดพลางเดินเซๆไปเกาะแขนพี่เซล  งะ!  ซะงั้นน่ะ>O<

                “งั้นพี่พาไปส่งแล้วกันนะ^^”

                “ครับ><~”

                แล้วพี่เซลก็ปล่อยให้ไอ้ไอซ์เดินเกาะแขนเดินไปที่ห้อง  แง~  ทิ้งเค้าเลยนะT-T  มารับหน่อยสิเค้าก็จะเป็นลมนะ  เฮ้อ~  ไม่มาหรอ  กูเดินตามไปเองก็ได้วะ-3-

 

 

 

                อยากจะเอาหัวโขกโต๊ะให้ตายคาข้อสอบจริงๆ   ไอ้นักวิทยาศาสตร์บ้าพวกนี้แม่ ง ก็ขยันเกิ๊น    ศึกษายันออแกเนลล์ไม่พอยังเอามาส่องหาว่ามันผลิตอะไร  รูปร่างยังไง  แถมยังรู้สมการปฏิกิริยาโน่นนี่อีก   ว่างมากใช่มั้ยเนี่ยๆ-*-

อาจารย์แกก็ออกขอสอบไรมาวะ  ทำไมกูทำไม่ได้-o-!!   เอาตรงตรงกรอบที่อยู่ติด(แทบจะกลืน)กับสันหนังสือมาออก  ถามว่าใครมันจะไปแงะตรงนั้นอ่านวะ>O<!!

                “ไอ้วิวๆ  ข้อ14ๆ”  ขอซักข้อสองข้อวะ  คิดไม่ออก

                “กูไม่ได้อ่านหนังสือมา-_-”

                “อย่ามาแหลนะเว้ย  แล้วมึงเขียนเชี่ยไรเต็มหน้ากระดาษเลยวะ>o<”

                “กูเขียนว่า ออกข้อสอบแบบนี้เก็บไปให้ลูกครูทำเหอะ-o-”

                ไอ้เวรนี่พึ่งไรไม่ได้เลย  -o-;;   ผมถีบเก้าอี้คนข้างหน้าเพื่อหาคำตอบแทน 

                “ข้อ14ๆ”  ผม

                “แปป  ลอกโพยอยู่-o-”  ไอ้ซอส

                “เร็วๆ>O<”

                “เดินมาลอกเลยมา-_-;”

                “มึงหือกับกูหรอ  เดี๋ยวกูจะฟ้องพี่ต้า!”

                “ที่ไอ้ไอซ์มีอีกแผ่น”

                ผมหันกลับมามองทางขวามือ  แม่ งซุ่มเงียบไม่มีบอกกูซักข้อ-o-  เดี๋ยวกูก็ร้องบัวลอยกรอกหูซะหรอก ver.หลอนประสาทด้วย><~

                “ไอซ์!  ไอ้ไอซ์!”

                มันหูตึงสินะ -_-   ถ้าเพิ่ม volum เสียงขึ้นอีกสงสัยจะได้ยินยันโต๊ะหน้าแน่ๆ

               

                ตึง!

 

                มันลุกขึ้นวางกระดาษแผ่นเล็กๆบนโต๊ะผมแล้วก็เดินไปส่งข้อสอบ

 

                กึก!

 

                ร่างมันเซไปชนกับขอบโต๊ะคนข้างๆ   บอกแล้วว่าให้ไปนอนห้องพยาบาล  มันไหวป่ะวะเนี่ย

                “นี่เธอ  อย่ามาเนียนบอกคำตอบในห้องนะ”

                อาจารย์ว่า   เนียนบ้านจารย์ดิครับ  หน้าแม่ ง ซีดขนาดนั้นแล้ว 

                “จารย์ครับ  มันไม่สบายตั้งแต่เช้าแล้วนะครับ”  ผมแย้ง

                “ใครอนุญาตให้เธอพูดในเวลาสอบ”

                “งั้นผมขอพามันไปห้องพยาบาลนะครับ”

                “ไม่ต้อง!  เดี๋ยวเธอก็ไปบอกคำตอบกัน   ป่วยอะไรกัน  ไม่เห็นจะเป็นอะไรตรงไหนเลย  เธอน่ะทำข้อสอบไปได้แล้ว    ถ้าไม่ทำตามที่ฉันสั่ง!  ฉันจะให้ศูนย์!”

                ช่างเป็นครูที่ไร้จรรยาบรรณสิ้นดี    ผมลุกขึ้นเดินไปส่งข้อสอบที่ยังไม่ห้เสร็จให้แก     ครูสาววัยกลางคนเหยียดปากพลางมองหน้าผมแบบหยามเหยียด  เกลียดที่สุดเลยไอ้แบบนี้    สอนก็ไม่สอนแล้วมาออกข้อสอบแบบกวนตีนเนี่ย   

มือเหี่ยวย่นที่ฉาบเล็บมือด้วยสีแดงเถือกยื่นมารับข้อสอบ  แต่ก่อนที่ผมจะให้เธอผมก็จัดการบ้างอย่างกันไอ้กระดาษนั่นซะก่อน

 

                แคว่ก!  แคว่ก!  แคว่ก!

               

                “ทีนี้ก็ศูนย์แล้ว  ผมพาเพื่อนไปห้องพยาบาลได้หรือยัง”

                ผมปล่อยเศษกระดาษชิ้นน้อยลอยลงสู่พื้น   เธอชะงักก่อนเปลี่ยนเป็นเง้อสูงขึ้นหมายจะตบหน้าผม

“คนมีการศึกษาเขาจะรู้จักแยกแยะว่าเรื่องใดควรเรื่องใดไม่ควร  สถานการณ์แบบไหน  ควรจะทำอะไร  ถ้าครูคิดว่าเพื่อนผมแล้งเดินเซล้มเพื่อบอกคำตอบคนอื่น   ครูจะสั่งเพื่อผมให้นั่งสอบต่อโดยไม่ต้องสนใจคนป่วยมันก็เป็นสิทธิของครู     แต่สำหรับผมแล้วผมผิดหวังในตัวครูมากที่ครูแยกแยะอะไรไม่ได้เลย”

ไอ้เทมส์ร่ายยาวยืดเล่นซะครูหน้าเหวอไปเลยทีเดียว   ผมแอบสะใจอยู่เบาๆในใจ  ถึงจะฟังไม่ค่อยเข้าใจแต่ถ้าจะแรงใช่เล่น

“ธีรัตม์!  นี่เธอกล้าเทศน์สอนฉันหรอ!”  น้ำเสียงกราดเกี้ยวตวาดดังลั่น

 

พรุ่บ!

 

ร่างเล็กๆที่เกาะอยู่ริมประตูล่วงลงไปนอนผลุบอยู่บนพื้นสร้างความตื่นตกใจให้กับคนในห้องเป็นอย่างมาก  อิแบบนี้จะเรียกว่าบอกคำตอบเพื่อนอีกมั้ยละ  ลงไปนอนบนพื้นแบบนี้  คงให้กากข้อพ.พานละมั้ง

“ไม่ทำแม่ งละข้อสอบสนตีนเนี่ย  ขอพาเพื่อนไปบอกคำตอบที่ห้องพยาบาลหน่อยนะครับ -_-”

ไอ้วิวว่าพลางเดินมาช่วยไอ้เทมส์แบกไอ้ไอซ์

“ทิ้งกูไว้คนเดียวเลยนะ  กูไปด้วยละกัน”

แล้วไอ้ซอสก็ลุกตามมา 

“นี่พวกเธอ  กลับไปทำข้อสอบเดี๋ยวนี้  เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง!!”

ครูโวยวายอีกรอบ  บอกตรงๆว่าไม่เชื่อใจครูเลยนะเนี่ย  เดี๋ยวพาไอ้ไอซ์ไปโรงเชีอดหมูขึ้นมาทำไงละ

“พวกผมยอมศูนย์แล้วไง   ขออนุญาตพาเพื่อนไปห้องพยาบาลนะครับ”

                ความพูดประกาศิตของไอ้ซอสถือเป็นคำเด็ดขาดที่ทำให้ครูนั่งอึ้งตาค้างไม่กล้าตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น   ไม่ใช่ว่าครูทุกคนจะไม่ดีหรอกนะ   แต่บ้างคนก็เกินไป 

นี่เป็นประวัติศาสตร์ที่ห้องA สอบเทสต์ย่อยตกถึง 4 คน  แถมหนึ่งในนั้นยังเป็นนักเรียนท็อบสายชั้นสี่ปีซ้อนอีกด้วย  ว่าแล้วก็โทรตามกินเนตบุ๊คมา…-.-

 

 

 

                “ครูคงต้องส่งเพื่อนเธอไปโรงพยาบาลละนะ”

                ร่างสูงโปร่งของครูห้องพยาบาลก้าวออกมาจากหลังผ้าม่านกั้นเตียง

                “เพื่อผมเป็นอะไรมากหรอครับ”

                ดูท่าทางมันเหมือนใกล้จะตายเลยวันนี้  แอบหวั่นใจเล็กๆกลัวมาจะตามมาหลอกมาหลอนผมถึงบ้าน-o-;;

                “จะว่ามากมั้ย  สำหรับครูในเด็กวัยแค่นี้ถือว่าหนักมากเลยนะ  เฮ้อ~  นี่เพื่อนเธอไปมีแฟนเป็นไอ้โรคจิตที่ไหนหรือป่าวเนี่ย  ทำได้รุนแรงขนาดนี้  คงต้องโทรแจ้งผู้ปกครองแล้วละ”

                เรื่องอะไรกันแน่  เรื่องที่ทำให้คนบ๊องๆที่ขนาดกินยาเบื่อหนูแล้วยังไม่ตายต้องมานอนซมแบบนี้น่ะ

                “กรุณาบอกพวกผมเถอะครับ  ผมเป็นห่วงเพื่อน”  ซอสบอก

                “เผื่อครูบอกไปแล้วเธอจะรังเกรียจเพื่อนเธอแทนน่ะสิ”

                “บอกเถอะครับ   ตอนนี้ผมกำลังยั๊วะๆอยู่ถ้าครูไม่บอกผมเลือดอาจจะกระเด็นออกจากปากครูแทนก็ได้นะ”

                มึงก็โหดปายยยย-o-~

                “แน่ใจนะว่ารับได้”  ครูถามย้ำอีกรอบ

                “ผมให้ครูพูดอีกประโยคนึง  ถ้าไม่เข้าเรื่องผมสอยครูจริงๆแน่ -_-”

                “นี่เพื่อนเธอไปกินยาบ้าที่ไหนมาเนี่ย-o-;”

                “บอกแล้วนะครับว่าไม่เข้าเรื่องผมจะ...”

                “ใจเย็นๆก่อเนเซ่>O<”

                ผมวิ่งไปหยิบน้ำในตู้เย็นมารินใส่แก้วให้ไอ้ซอสโดยด่วน  ไอ้วิวก็ช่วยนวดไหล่ให้ด้วย   มึงจะขึ้นชกหรือไงฟะ>O<

                “ตอนที่พวกเธอพาเพื่อนมาน่ะครูก็เห็นว่ามันมีเลือดซึมๆเปอะกางเกงเพื่อนเธออยู่”

                “เพื่อมผมเมนส์แตกหรอครับ-o-!!”  ผมถาม

                “ไอ้ซัล  เงียบ!”  ไอ้ซอสหันมาบอกผม  อย่าดุกูดิ  กูกลัวT-T

                “ครูก็เลย...-_-;;   ลองถอดกางเกงเพื่อนเธอดูเผื่อมีแผลเปิดอยู่อะไรอย่างเนี่ย     แล้วครูก็เห็นว่าเลือดมานออกมาทางทวารหนัก  จากที่ครูตรวจดูแล้วคิดว่าน่าจะมาจากการร่วมเพศอย่างรุนแรง  เพราะน้ำอสุจิมันยังค้างอยู่    ที่ข้อมือก็มีรอยช้ำอยู่ด้วย  เกรงว่ามันจะเป็นการข่มขืนเลยต้องโทรแจ้งผู้ปกครอง  แล้วที่เพื่อนเธอสลบเหมือดไปแบบนี้คงเพราะเสียเลือดไปมากน่ะ”

 

                หมับ!

 

                ไอ้วิวพุ่งไปกระชากคอเสื้อไอ้เทมส์ก่อนจะกระแทกตัวเทมส์เข้ากลับผนังอย่างแรก  เฮ้ย!  อะไรวะอย่าตีกันดิ

                “ไอ้เชี่ยวิว  มึงทำไรเนี่ย”

 ผมถาม  แต่มันไม่ฟังกลับต่อยหมัดเข้าท้องไอ้เทมส์จนเทมส์มันทรุด    ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปประคองมันก่อน

                “ไอ้เทมส์มึงทำแบบนี้กับไอ้ไอซ์ได้ยังไง!!!”

                เสียงกระโชกของวิวทำให้ผมสะดุ้งเฮือก  เทมส์เป็นคนทำหรอ  ที่ไอ้ไอซ์เป็นแบบนี้เพราะเทมส์งั้นหรอ

                “มันนอกใจกู!!”

                เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินคำหยาบยุดพ่อขุนหลุดออกมาจากปากไอ้คุณชายนี่   ใบหน้าที่เคยฉีกยิ้มให้เพื่อนๆเวลาคุยกันตอนนี้มันกลับดูแข็งกร้าวจนน่ากลัว 

                “มันนอกใจมึงตอนไหน!!  กูเห็นมันก็ตามใจมึงทุกอย่าง  ยอมให้มึงโขกมึงสับ   แต่ถึงมันจะนอกใจก็สมควรก็มึงเสือ ก ไปทารุณมันนักนี่!!”  ไอ้ซอสโต้

                “เมื่อวานนี้กูเห็นกับตา!!  ถ้าเป็นมึงเจอแบบกูมึง  มึงก็คงทำแบบเดียวกับกู!!”

                หวังว่าคงไม่ใช่เพราะว่าไอ้ไอซ์ไปออกหน้าต้อนรับไอ้พี่เซลมันใช่มั้ย-o-;;

                “อ่า ค่อยๆพูดนะ  พวกมึงจะตะโกนทำไมอาจารย์เขากลัวนะเว้ย-o-;”

                ผมบอกแต่ดูพวกมันสามตัวจ้องจะกัดกันให้ได้  ครูห้องพยาบาลเลยรีบดึงตัวผมให้ออกห่างๆพวกมัน

                “มึงเห็นอะไร”  วิวถาม

                “มันจูบกับกร  คนที่ทำครัวอยู่ด้วยกัน...” เทมส์พยายามข่มเสียงลง

                “กูว่ามึงเข้าใจผิดแล้วละ  ไอซ์มันไม่ทำแบบนั้นหรอก!!”

                เขาพูดเบาๆกันไอ้ซอสมึงจะว้ากหาพ่อมึงหรอ  ตัวจุดฉนวน -*-

                “คนสองคนเอาปากประกบกันเขาเรียกว่าอะไรวะ!!  ถ้ามึงเจอพี่ต้าเอาปากประกบกับคนอื่นอยู่มึงจะมีหน้าเถียงมั้ยว่าเข้าใจผิด!!”

                “กูไม่เถียงเว้ย!!  แต่กูจะลากไอ้ชายชู้นั่นไปฆ่าทิ้งซะแล้วค่อยมาชำระความพี่มันให้ตายคาเตียงไปเลย!!”

                พวกมึงสองตัวนี่เข้ากันได้นะ   สงสารพี่ต้าขึ้นมาเลยนะเนี่ย-o-;;  สุดท้ายแม่ งก็คิดเหมือนกันแล้วจะมายืนด่ากันทำไมกูไม่เข้าใจ-*-

                “ถึงยังไงมึงก็ทำเกินกว่าเหตุ  ถ้าไอซ์มันเกิดตายขึ้นมามึงจะทำยังไง  ถึงมันจะเป็นผู้ชายแต่มันก็เปราะบางกว่ามึงนะ  ต่อให้รักกันซักเท่าร้ายแต่สุดท้ายกลับทำร้ายกันแบบนี้   เป็นกูๆหนีไปนานแล้ว”

 ผมบอก  เทมส์ก้มหน้านิ่งไม่ปริปากตอบอะไร   เพิ่งมาคิดได้ตอนนี้หรอ  อาจจะยังไม่สายไปหรอกนะ  แต่จิตใจไอซ์มันจะเป็นยังไงผมก็ไม่รู้หรอก  หวังว่าคงยังไม่แหลกละเอียดเพราะความหึงไม่เข้าท่าของเทมส์มันหรอกนะ

                “ถ้ามึงไม่รู้จักควบคุมตัวเองให้มากกว่านี้   คนที่เจ็บมันคือไอ้ไอซ์   ถ้ามึงอยู่ข้างไอซ์แล้วมึงจะต้องทำมันเจ็บอีก  กูว่า.....อยู่ห่างจากมันก่อนดีกว่า...”

                “วิว... มึงหมายความว่าให้มันเลิกกันหรอ”  ผมถาม

                “อ่า  กูก็พูดไม่ค่อยถูกหรอกนะ  กูแค่จะบอกว่า  ให้อยู่ห่างๆไอซ์มันก่อน  รอให้เรื่องนี้มันเคลียร์เรียบร้อย  รอให้เทมส์มันใจเย็นกว่านี้ก่อน  ไม่ได้ให้เลิกกัน”

                “อ่อ  เทมส์!  มันบอกให้มึงอยู่ห่างๆกับไอซ์ก่อน   ถ้ามึงใจเย็นพอที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้ทำไอ้ไอซ์เจ็บได้แล้วค่อยมาฟิวชั่นกัน-o-”

                “กูไม่ได้พูดถึงเรื่องฟิวชั่น -_-;”

                “เหอะน่าๆ  เรื่องกรจูบกับไอซ์กูไม่เชื่อหรอกนะ  แต่กูจะไปถามเรื่องนี้กับกรเอง ”

                เทมส์พยักหน้ารับก่อนเดินไปนั่งข้างเตียงที่ไอ้ไอซ์หลับอยู่  ไอ้วิวทำท่าจะเข้าไปกระชากเทมส์ออกมาแต่ซอสยกมือกันไว้ก่อน

                “ฉันจะอยู่ห่างๆมัน....แบบนี้คงดีสำหรับมัน”

                ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าคนหลับออกเบาๆ   พวกมันเป็นแฟนกันจริงๆสินะ  ทำไมผมเพิ่งมารู้เอาป่านนี้นะ  ผมนี่เป็นเพื่อนที่ใช้ไม่ได้จริงๆ  ทั้งที่พวกมันก็แสดงความรักออกมาโจ่งแจ้งแบบนี้    มันดูกลมกลืนเกินไปอาจทำให้ใครๆเข้าใจผิดว่ามันเป็นเพื่อนสนิทกันเฉยๆเทมส์โน้มใบหน้าลงประทับริมฝีปากกับริมฝีปากเล็กๆของไอซ์เบาๆ   ผมรู้ว่ามันก็ต้องเจ็บปวด   ยิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ทำให้คนที่เรารักเจ็บตัวแถมตอนนี้ยังต้องอยู่ห่างๆเพื่อให้คนรักปลอดภัยจากน้ำมือตัวเองอีก   ถ้าให้ผมห่างกับพี่เซลซักระยะล่ะก็  ผมต้องร้องไห้แหงๆเลย  แล้วไอ้ไอซ์ล่ะ  ถ้ามันตื่นมาโดยไม่เจอเทมส์มันจะเป็นยังไง...

               

 

 

 

               

                ผมเดินมุ่งตรงเข้าห้องไปเพื่อจะคุยกับใครบางคน   คนที่มีส่วนร่วมทำให้เพื่อนผมเกือบตกเลือดตาย

                “ซัล.. ไอซ์เป็นอะไรมากมั้ย”  กรถามผม

                “ก็แค่ต้องนอนโรงพยาบาลน่ะ”  ผมตอบ

                “เมื่อวานยังดีๆอยู่เลยแท้ๆ  สงสัยเมื่อวานจะโหมงานหนักไป”

                ใช่งานหนัก  หนักจนเลือดซิบเลยละ  เพราะมึงไง-*-

                “นายน่ะ  จูบกับไอซ์หรอ”

                ถามตรงไปไหมหว่า  แต่กลัวอ้อมๆแล้วจะไม่รู้เรื่องน่ะ  ภาษาการสื่อสารของผมยิ่งด้อยๆอยู่

                “เห็นหรอOoO”  ป่าวหรอก เหอะๆ

                “แฟนไอซ์มันเอามาบอกน่ะ  แล้วมันก็โกรธมากด้วย-*-”

                “ไอซ์มีแฟนแล้วหรอOoO”

                “ไม่รู้เลยหรือไง  อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ”(Writter: มึงอยู่กลุ่มเดียวกันแท้ๆยังมารู้เอาวันนี้เลยซัล-__-;)

                “อ่ะ ขอโทษด้วย..”

                บอกได้มั้ยว่าไม่ทันแล้ว-*-

                “ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าไอซ์มีแฟน   เมื่อวานฉันตั้งใจจะสารภาพรักกับไอซ์อยู่เหมือนกัน  แล้วจังหวะที่กำลังสอนไอซ์ทำพาร์เฟ่ต์อยู่ฉันก็เผลอจูบไอซ์น่ะ  ขอโทษนะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

                “เที่ยวไปจูบแฟนคนอื่นเขาแบบนี้ระวังตายไม่รู้ตัวนะ”

                “น่ะ...นั่นสินะ  ฉันควรไปขอโทษแฟนไอซ์เขาสินะ”

                กรเกาะเห็บบนหัวแก้เก้อเล็กน้อย   ไม่ต้องไปขอโทษไกลหรอกมันยืนอยู่ข้างๆผมนี่เองแฟนไอ้ไอซ์เนี่ย  ได้ยินหมดแล้วมั้ง  ไอ้เทมส์ตีหน้านิ่งแล้วเดินไปนั่งที่เดิม  เขาขอโทษแล้วมึงจะอะไรอีกวะ  ผมเลยต้องถ่อเดินตามมันมาที่โต๊ะอีก

                “มันขอโทษแล้วไง”  ผมบอก

                “อืม  รู้แล้ว”

                น้ำเสียงเย็นๆตอบกลับแบบเรียบๆ   ผมว่าผมปล่อยให้มันสงบสติตัวเองด้วยการอยู่คนเดียวซักพักคงจะดีกว่า

 

 

 

 

               

                ผมได้เบอร์ห้องพักของไอ้ไอซ์มาเลยขอให้พี่เซลขับรถพาไปเยี่ยมไอซ์มันหน่อย    ผมเปิดประตูเข้าไปสีครีมเข้าไปก็พบร่างเล็กๆที่นอนหลับพริ้มไม่รู้สึกตัว

ข้างๆก็มีไอ้วิวกับซอสที่ช่วยกันปลอกผลไม้ให้  ถึงแม้จะเละไปหน่อยก็เถอะ

ผมนั่งเก้าอี้ข้างเตียงมองดูสายท่อเรียยาวที่โยงระยางรอบแขนไอซ์   ใบหน้าขาวซีดเปิดเปลือกตาขึ้นมองหน้าผม  มันกระพริบตาถี่ๆก่อนคลี่ยิ้มให้ผม

                “ไงบัวลอย^^”

                “ตื่นมาแล้วพูดมากมึงหลับต่อไปเลยไป-_-” ผมบอก

                “มึงพูดยาวกว่ากูอีก-3-”

                มันพูดพลางสะบัดหน้าหันไปอีกฝั่ง  ผมเห็นมันแอบหัวเราะกับท่าปลอกแอปเปิ้ลของวิวกับซอสที่ดูเก้งๆกังๆเอาซะมากๆ

                “ขำไรมึง  เดี๋ยวกูก็เอามีดเสียบให้-*-”  ไอ้วิวขู่

                “ฮ่าๆ  ตอนนี้เลือดกูยังไม่มีเลยมึงอย่าเพิ่งเสียบๆ”  ไอ้ไอซ์บอก

                “กินได้มั้ยเนี่ย  มันแข็งไปหรือป่าว”  ซอสพูดพลางหยิบชิ้นแอปปเปิ้ลขึ้นมาพิจารณา

                “กูแด กได้หมดอ่ะ  แต่กูไม่อยากแด กขี้มือพวกมึง>o<”

                “ไอ้วิวเอาไปทิ้ง-_-”  ซอสบอก

                “ไรวะ  พูดเล่นนิดเดียวพวกมึงนี่ก็-o-!!”

                มันหัวเราะพลางกวาดสายตามองหาใครบางคน    พอไม่เจอมันก็หุบยิ้มลงแล้วหันหน้ามาถามผม

                “ไอ้เทมส์ละ..”

                “ติดธุระละมั้ง  เห็นบอกต้องจัดแล็ปให้น้องม.ต้น”  ขอโทษที กูโกหก

                “..หรอ..”

                มันนอนตะแคงข้างแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวตัวเองไว้    ไม่รู้ว่าแอบร้องไห้หรือป่าวนะ  ถึงไม่มีเสียงอะไรแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าไหล่บอบบางนั่นกำลังสั่นไหวอยู่   ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งลูบแผ่นหลังมันเบาๆเพื่อปลอบประโลมมันเท่านั้น   บางครั้งในช่วงที่อ่อนแอที่สุดเราก็ต้องการคนที่เรารักมาดูแลนะ

                “กูโทรบอกพี่อิงแล้วนะ  ว่ามึงอยู่โรง’บาล”  วิวพูด

                “อืม  พี่อิงเขายังกลับมาไม่ได้หรอก  กว่าจะเคลียร์งานเสร็จคงเดือนหน้า”

ไอ้ไอซ์ตอบเบาๆ   ครอบครัวมันมีพี่สาวมันแค่คนเดียว  พ่อแม่ที่หนีตามกันมาก็ตายหมดแล้ว  ถึงทางญาติผู้ใหญ่จะติดต่อขอรับไปเลี้ยงแต่พี่สาวมันก็ไม่ไป  ยอมทำงานไปเรียนไปจนประสบความสำเร็จเป็นวิศวกรที่ต่างประเทศ

“เดี๋ยวคืนนี้กูนอนเฝ้ามึงเอง”  ผมบอก

“เดี๋ยวฉันอยู่เอง  ซัลไม่ต้องหรอก”  ซอสบอก

“อืม  ขอบใจๆ  ไม่ต้องแย่งกันเจอผีหรอก ฮ่าๆ” ไอซ์

“พี่อิงบอกว่าจะเคลียร์งานแล้วกลับมาอาทิตย์นี้”  วิว

“บอกว่ากูสบายดี  พรุ่งนี้ก็ออกจากโรง’บาลได้แล้ว” 

“อืมๆ  เปลืองตังค์กูอีก-_-;”

ผมนั่งเล่นมือถือพี่เซลสลับกับไอ้ไอซ์แกล้งเซ็งไปพลางๆ  รอพี่เซลมารับ  พี่มันไปซื้อของให้พ่อนิดหน่อย

“ซ้ายๆ  ลอดดิๆ”  ผมพูด

“หยุดเลยมึง  เดี๋ยวกูเขว  นั่นไง! ตายเลย-o-;”

“กาก^O^”

ผมพยายามยิ้ม  หัวเราะให้มันคลายความเศร้าที่ปรากฏอยู่บนใบหน้ามันลงบ้าง  รออีกซักพักนะไอซ์เดี๋ยวเทมส์ก็มาหามึง   ถึงตัวมันไม่มาแต่กูเชื่อว่ามันต้องเป็นห่วงมึงมากแน่ๆ  มากกูพวกกูซะอีก

 

 

 

 

“วันนี้ดูเครียดๆนะ  ไม่สบายหรอ”

พี่เซลเอ่ยพลางถือกระเป๋าเข้าไปส่งผมในบ้าน   เครียดนะ   ใกล้วันเกิดผมแล้วแท้ๆก็อยากให้เพื่อนมากันพร้อมหน้าพร้อมตา  และก็อยากให้สนุกกันไม่ใช่มานั่งเศร้า

“ไม่ตอบ-o-” 

“เอ่อ  ก็เครียดๆเรื่องไอซ์กับเทมส์น่ะ-_-”  ผมบอก

“อืม  ถ้าจะไม่ถามมากหรอกนะ  เดี๋ยวซัลจะพลอยปวดหัวนอนโรงพยาบาลไปอีกคน”

ไม่เซ้าซี้มากแบบนี้ก็ดี  ผมขี้เกรียจตอบ

“คุณน้าครับ  ซัลกลับมาแล้ว”

พี่ซีโผล่หน้าออกมาต้อนรับผมแต่ก็ต้องชะงักตัวเองไว้เมื่อเห็นหน้าพี่เซล  ตอนนี้พี่เซลมันก็หน้าเหวอไปเหมือนกัน   พี่มันยังไม่รู้นี่นาว่าพี่ซีมาอยู่บ้านผมน่ะ มารับมาส่งคลาดกันตลอดแถมวันนี้พี่ซีก็ไม่สบายนอนอยู่บ้านเลยไม่ได้ไปโรงเรียนพร้อมกัน

“นี่พี่ซี  ญาติซัลเอง”  ผมแนะนำให้พี่เซลรู้

“ญาติกันสินะ”

“อืม  ก็ลูกพี่ลูกน้องกันน่ะ”

จะถามทวนคำพูดทำไมเนี่ย  จู่ๆพี่เซลก็คลายยิ้มเหมือนแทงบอลชนะออกมาเล่นซะผมงงเลยแหะ-_-

“ซังจัง อ้าวเซลทำไมวันนี้กลับมาดึกจังเลยละ^^”

แม่ก็พูดอย่างกับว่าพี่มันเป็นคนในครอบครัวผมงั้นละ

“พาซัลไปเยี่ยมน้องไอซ์ที่โรงพยาบาลมาน่ะครับ^^”

ไอ้นี่ก็ตอบเหมือนเป็นแม่ลูกกันมาแต่ชาติปางก่อน  แม่เค้านะๆ-3-

“มาๆ  มากินข้าวกันเร็ว  แม่ทำกับข้าวไว้เพียบเลย^^”

พูดจบแม่ก็ดึงแขนพี่มันเดินเข้าบ้านไปเลย  เดี๋ยวก่อนจิ-o-!  ลูกแม่น่ะอยู่นี่ไม่ใช่หรอครับ  ทำไมทำแบบนี้อ่า><~  บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเหมือนมีหมอกควันตลบอบอวลอยู่ทั่ว   ใครมันมาปล่อยกระแสทำลายล้างแถวนี้กันนะ  พี่เซลกับพี่ซีนั่งมองหน้ากันอย่างไม่วางตาจนผมแอบหวั่นๆกลัวมันจะกิ๊กกันเองจังเลย-o-;

“แม่!  พ่อกลับมายังหรอ”  ผมถาม

“หลับอยู่ข้างบนน่ะ  เพิ่งลงเครื่องมาคงเหนื่อย  เดี๋ยวแม่ยกกับข้าวไปให้พ่อก่อนนะ”

เหลือกันอยู่สามคน  แต่ผมยังรู้สึกเป็นคนนอก  จะจ้องตากันอีกนานมั้ยครับเนี่ย  ลูกเต็มบ้านไปหมดแล้วนะ-o-!

“พี่กลับก่อนนะ”

“กลับดีๆนะครับ  ระวังจะกลับไปแบบไม่มีหัว”  พี่ซีพูด

“ทำไมละครับ”  พี่เซลถามต่อ

“ถ้าทำอะไรประเจิดประเจ้อมากๆอาจจะโดนลูกกระสุนฝังเข้าหัวก็ได้นะ  พ่อซัลน่ะเป็นนักแม่นปืนระดับเยาวชนมาก่อนนะ^^”

พี่ซีพูดจบก็เดินหนีทิ้งให้พี่เซลนั่งหน้าซีดอยู่กับผม  แม่นปืนอะไรกานนน  นั่นมันแค่สมัยก่อนเอง  ตอนนี้คงไม่แม่นแล้วละ(มั้ง-o-;)

“ซัลเดินไปส่งนะ^^”

ผมบอกพลางดึงแขนพาพี่เซลออกมานอกบ้าน  พ่อหลับอยู่ทางสะดวกจ้า^^  พี่มันหยุดอยู่หน้ารั้วแล้วก็ยืนลูบหัวผมเบาๆ  ไม่ใช่หมานะ(แต่ก็ชอบ>///<)

“ฝันดีนะ^^”  พี่มันบอก

“พี่ก็กลับบ้านดีๆนะ^^” 

“บาย”

พูดจบมันก็เดินไป  เอ้ย!  เดี๋ยวลืมอะไรไปหรือป่าว>///<

“พี่เซล>///<”

“หือ  อะไร^^”

พี่มันหันกลับมายิ้มให้ผม   แค่บอกฝันดีอย่างเดียวเองหรอ  ธรรมดาไปมั้งๆ>///<

“พี่เซล>////<”

“อะไร^^”

ซื่อบื้ออีก  เบิกทางให้นิดก็ได้ๆ

“มีอะไรติดปาดซัลอยู่มั้ยอ่ะ>3<”

“นิดนึง”

นิ้วเรียวยาวปาดริมฝีปากผมไปมาเบาๆ  ใบหน้าหล่อเคลื่อนเข้าใกล้ผมช้าๆ  ผมเลยหลับตาลงอย่างรู้งานทันที>///<

“บายๆ ไปละ^^”

“ทึ่มที่สุด-*-!”  ผมบ่น

“จะให้ทำไรเล่า”

“โห้ยย  ใบ้ให้ขนาดนี้แล้วนะ-3-”

“ถ้าพ่อซัลตื่นมายิงหัวพี่จะทำไงเล่า-o-”

“เดี๋ยวซัลตั้งสวดให้เจ็ดคืนเลย>O<”

“คืนแรกกระเพาะปลาเลยละกัน^^”

“ไม่เอาๆ  ซัลอยากกินเกี๊ยว><~”

“จะบ้าหรอ-o-!”

พี่มันดีดหน้าผากผมไปทีนึง  เจ็บนะเว้ยๆ-*- 

“แค่นี้คงไม่ถึงขั้นโดยยิงหรอกมั้ง-///-”

“ห๊ะ!”

ไม่ทันที่ผมจะเอ่ยพูดต่อพี่มันก็ประทับจุมพิตลงบนหน้าผากมนของผมแล้ว   พี่มันยิ้มอ่อนโยนให้ผมก่อนจะโบกมือลากลับบ้าน   จุ๊บหน้าผากเองหรอ-3-//

แต่ว่ารู้สึกเขินกว่าตอนจุ๊บปากอีกแหะ>////<

                “ซัล~”

                เสียงเข้มที่แฝงความเยือกเย็นลอยมาประทบโสตประสาทผม   ผมค่อยๆเอี้ยวสะโพกเคล็ดๆที่บิดเอี๊ยดอ๊าดๆหันไปหาชายหน้าหล่อภายใต้กรอบแว่นที่นั่งยิ้มให้ผมอยู่ริมหน้าต่าง

                “ฮะพ่อ^^;”  ผมขานรับ

                “ขึ้นมาฟังธรรมะก่อนนอนหน่อยมั้ยลูก^^”

                “มะ..ไม่เป็นไรฮะ   ถ้าได้ยินเสียงเทศน์ละก็ซัลต้องลงไปนอนดิ้นตายแน่ๆเลย^^;;”

                “ขึ้นมาหาพ่อเดี๋ยวนี้-*-!!”

                “คร้าบบบT-T”

                สงสัยโดนสวดเรื่องอ่อยพี่เซลหน้าบ้านแน่ๆเลย   ซักวันผมจะเอายานอนหลับกรอกให้พ่อกิน  เลวไปมั้ยหว่า-o-;;