Sulfur Love (RE-Write)

                รู้สึกเกลียดวันอาทิตย์ที่สุดในรอบปีเลย  โดยเฉพาะของสัปดาห์นี้เนี่ย  นอกจากจะต้องมาซ้อมบาสแล้ว  ยังต้องมาบอกเลิกใครบางคนอีก  เครียดจังเลยเว้ย  ปวดท้องหน่อยๆแล้วแหะTT
                “เอาจริงหรอต้า”  พี่บีกินถามพลางนั่งลงข้างๆผม
                “ครับ  คนดีๆอย่างมันไม่ควรมาจมปลักอยู่กับผู้ชายที่ใจร้ายแบบผมหรอก”  ผมตอบ
                “ต้าเป็นคนบอกให้เซลกับซัลรู้ตัวว่าชอบกัน  เลยทำให้สองคนนั้นคบกันได้แล้วทำไมต้าถึง  ไม่ยอมรับเรื่องที่เป็นแฟนกับผู้ชายละ”
                “มันไม่เหมือนกันนี่ครับ  อย่างน้อยน้องซัลเขาก็ยังดูน่ารักเหมือนผู้หญิง  เดินควงไปไหนมาไหนได้สบายๆ  แต่มาควงผมนี่สิมันไม่ดูสยองๆไปหน่อยหรอครับ”
                “จำเป็นด้วยหรอว่าคบกันแล้ว  คนนึงต้องตัวเล็กๆ  อีกคนต้องตัวใหญ่ๆ”
                “ก็มันเป็นคอนเซ็ปของวายนี่ครับ-o-”
                “เรื่องความรักมันจำกัดเรื่องหน้าตา  ความสูง  เพศด้วยหรือไง”
                “กล่อมผมไปก็เท่านั้น  บอกแล้วไงว่ามันน่ะเหมาะสมกับผู้หญิงมากกว่าผม”
                “แล้วถ้าเด็กนั่นเกิดไปชอบผู้หญิงคนอื่นขึ้นมาต้าจะทำยังไง”
                ก็ดีแล้วไม่ใช่  หมอนั่นน่ะไปคบกับผู้หญิงได้ก็ดีแล้ว!!
                “พี่ก็ไม่ได้จะบังคับให้ต้าคบกับน้องนั่นหรอกนะ  แต่พี่แค่สงสารมันน่ะ  ตอนแรกพี่ก็เข้าใจว่าต้าน่าจะยอมรับเรื่องชายๆได้  แต่สงสัยพี่จะคิดผิดจริงๆ
แต่สำหรับพี่แล้วไม่ว่าคนที่พี่รักเขาจะเป็นใคร  เป็นอะไรพี่ก็รับได้หมด  ยิ่งเขาคนนั้นรักพี่ด้วยละก็พี่ก็เดินหน้าจีบทันทีแหละ  ถึงแม้เขาคนนั้นจะเป็นประธานชมรมข้างเคียงก็เถอะ^^”
                -o-!!  พูดให้งงแล้วก็จากไป  ขอเวลาแปลผลซักสองสามนาทีก่อนนะ  ประธานชมรมข้างเคียง   ข้างชมรมบาส-.-  ชมรมบอลหรอ?  เฮ้ย!!!  พี่บีกินก็เป็นเกย์หรอเนี่ย-o-!!!  ไปหมดแล้วชมรมกู  ขนาดประธานยังเป็น  กรรมการก็แด กกันเอง  แถมไอ้เหรัญญิกก็ไปกินเด็กคหกรรม  ชมรมกูเหลือใครบ้างเนี่ยTOT
                “พี่ต้าครับ  เป็นอะไรหรือป่าวเห็นยืนหน้าเหวอๆ  เจอผีหรอ^^”
                ไอ้เด็กหัวแดงเดินยิ้มแฉ่งมาแต่ไกลเลย  ผมงี้หน้าเหวอหนักเข้าไปอีก  มันมาแล้วๆๆ  เอาไงดีวะ  ฮึ่ย!  ยังไงก็ต้องพูด  ต้องพูดวันนี้แหละ  เพราะวันนี้มันครบหนึ่งอาทิตย์แล้ว  โบกมือลาครับว่าแฟนไปซะไอ้ต้า  ปล่อยน้องเขาไปเจอผู้หญิงดีๆเถอะ  เก็บน้องแกไว้ก็ใช้ทำอะไรไม่ได้หรอก
                “มีเรื่องคุยด้วย”
                ผมเดินนำมันไปที่ข้างตึกคหกรรม  วันนี้วันหยุดตึกนี้แหละปลอดโปร่งที่สุดแล้วละ  ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนหันหลังไปเผชิญหน้ากับมัน   มันยืนมองผมอยู่แบบไม่วางตาซะด้วย   ไม่กล้ามองหน้ามันเลยแหะ
                “วันนี้ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วนี่เนอะ^^”
                ทั้งที่นายก็รู้ว่าฉันจะมาบอกเลิกนายแท้ๆ ทำไมยังฝืนยิ้มให้ฉันอีกละ
                “อืม”  ผมขานรับ
                “เรื่องที่พี่จะพูด...”
                “นายเองก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ!!”
                ทำไมผมต้องไปเสียงดังกับมันด้วยนะ  บ้าจริง!!
                “ครับ....เรื่องนั้น  ผมรู้อยู่แล้ว  แต่ผมก็แอบคิดว่ามันอาจไม่ใช่  พี่อาจจะคบกับผมต่อก็ได้”
                “เรื่องที่นายคิดตอนแรก....นายคิดถูกแล้ว”
                ดวงตาคมเริ่มส่ายไปมา  มันมองหน้าผมอย่างผิดหวัง  ขอโทษนะ  แต่ฉันอยากให้นายไปเจอคนที่ดีกว่าฉันน่ะ  ช่วยเข้าใจฉันทีนะ!!
                “เลิกกันเถอะ”
                เจ็บ!  ทำไมมันรู้สึกว่าหัวใจถูกบีบรัดแบบนี้  หายใจไม่ออกเหมือนจะตายให้ได้เลย  ทำไมกันละ  แค่ฉันบอกเลิกนายทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บไปด้วย  แล้วนายละ  นายเองจะรู้สึกเจ็บแค่ไหนกันนะที่ได้ยินคำพูดนี้หลุดออกมาจากปากฉัน...
                “ครับ  ที่ผ่านมาผมมีความสุขมาเลยเวลาได้อยู่ใกล้ๆพี่  ได้เห็นรอยยิ้มของพี่  ถึงจะเป็นรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มให้ผมก็เถอะ....  จะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะขอกอดพี่เป็นครั้งสุดท้าย  ในฐานะแฟน...”
                ผมเม้มปากพยายามข่มน้ำตาที่อาจจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อก่อนกางแขนกว้างรับคนตัวใหญ่เข้ามาไว้ในอ้อมแขน   วงแขนแกร่งโอบกอดตัวผมไว้แน่น  แน่นมากจนผมคิดว่าถ้าขืนให้มันกอดนานๆละก็ตัวผมต้องแหลกคามือมันแน่ๆ  มันซบใบหน้าลงบนไหล่ของผมพลางกอดรัดผมเข้าไปอีก  ร่างที่โอบกอดผมค่อยๆสั่นเทาจะร้องไห้ใช่มั้ย  ถึงแม้จะไม่มีน้ำตาไหลอาบไหล่ผมแต่ผมรู้ได้ว่า  มันต้องกำลังอดทนอยู่แน่ๆ  เหมือนกับผมที่ไม่อยากมันเห็น...ตอนนี้ที่กำลังอ่อนแอ...
                “ผะ...ผม..รักพี่นะ”
                มันผละร่างออกจากผมแล้วรีบวิ่งหนีไป   วิ่งเร็วจังเลยนะแค่ไม่กี่ก้าวภาพแผ่นหลังของนายก็ไกลออกไปเรื่อยๆเลย  ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรแล้ว  เพราะหยาดน้ำตามันบดบังภาพตรงหน้าจนหมด
                ...นี่ผมกำลังร้องไห้อยู่หรอ...
                ร้องไห้กับการกระทำที่โหดร้ายของตัวเอง  อย่ามารักฉันเลย  ฉันไม่คู่ควรกับนายเลยซักนิด  หลายวันมานี้นายสอนให้ฉันรู้จักอะไรหลายๆอย่าง  แม้กระทั่งความรักที่คนอย่างฉันไม่สมควรได้รู้จักมันด้วยซ้ำ  ความรักที่มาพร้อมความเจ็บปวดนี่ฉันอยากรับไว้คนเดียว   ขอโทษนะที่ฉันไม่อาจตอบรับความรักของนายได้  แต่ว่าจริงๆแล้ว....ฉันก็รักนายนะ....
 
 
 
                หลังจากวันนั้นผมก็ไม่กล้าลงไปซ้อมบาสหรือเช็คชื่อน้องๆเลย  ทำไมน่ะหรอ    ถ้าผมก้าวเท้าลงไปจากตึกนี้ละก็ต้องเจอมันแน่ๆเลย  ยิ่งตอนนี้ได้ข่าวว่ามีสาวมานั่งเฝ้าถึงขอบสนามผมยิ่งไม่อยากลงไปเลย   
                “ใครแปะยันต์ไว้หน้าตึกวะ  เพื่อนกูออกไปไม่ได้>O<!!”
                ไอ้เซลเดินมากดน้ำพลางตะโกนลั่น 
                “กูไม่ใช่ผี-*-”  ผมบอก
                “เป็นเชี่ยไรละเนี่ย  กูเห็นมึงไม่ลงไปซ้อมหลายวันละนะ  กลัวแดดหรือไงไอ้ผีดิบ”
                “เดี๋ยวกูก็งับหูให้  ผีดิบเชี่ยไรมึง-*-”
                “ด่ากูจังวะ  เล่นด้วยไม่ได้ไง  เป็นไรเนี่ย  มีอะไรทำไมไม่เคยบอกกูวะ”
                แล้วมึงเคยอยู่ให้กูบอกป่ะละ  เช้ามาก็น้องซัล  เย็นก็น้องซัล  วันหยุด
แม่ งก็ไม่มาซ้อม  โทรศัพท์สายก็ไม่เคยว่าง  บ้านแม่ งก็ไม่อยู่  แล้วจะให้กูไปเล่าให้มึงฟังตอนไหนฟะ-*-!!
                “เงียบแบบนี้แอบด่ากูอยู่ในใจแน่ๆเลย-.-”
                “ช่างเหอะ  ไม่มีอะไร-_-”  ผมบอก
                “เอาแต่เงียบแบบนี้  ไม่มีใครรู้หรอกนะว่ามึงคิดอะไร  ถ้ามึงไม่พูดออกมาก็ไม่มีใครบ้าอ่านใจมึงได้หรอกนะ-o-”
                “มีสิ  คนที่อ่านใจกูได้น่ะ”
                “ไอ้เชี่ยนั่นแม่ งเทพมาก  ใครวะพากูไปกราบที-o-”
                “กูเบื่อมึงจังเลยหว่ะ  พูดมาก-*-”
                “อ้าว~  เออได้กูไปก็ได้   อ่อ  อีกเรื่อง  มึงไม่ลงไปคุมเด็กๆแม่ งโดดกันไปหลายคนละ  เจอพี่บีกินด่าแน่”
                มันบอกพลางตบหัวผมเบาๆแล้วเดินออกไป   ใครโดดฟะ!!  กล้ามากเลยนะมึงเดี๋ยวเจอดีๆ  สุดท้ายผมก็ต้องลงไปจริงๆสินะ  ทำไมผอ.ต้องเอาสนามบาสมาอยู่ติดกับสนามบอลด้วยวะ  ย้ายไปซ้อมในโรงยิมได้มั้ยTT
                “จะไปไหนพวกมึง!!”
                ผมตะโกนเรียกรุ่นน้องที่จะกลุ่มเหมือนจะเดินไปไหน
                “อาเจ้มาแล้วอ่ะ-o-”
                “ใครเป็นเจ้ไม่ทราบ-*-!!”  ไอ้เด็กเวรนี่
                “อาเจ้นะเอเจ้   ไม่ยอมมาซ้อม  สามีอาเจ้หนีไปมีกิ๊กใหม่แล้วโน่น”
                มันชี้ไปริมสนามที่มีชายหัวแดงนั่งเคียงคู่กับเด็กสาวชุดนักเรียนเรา  ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องหาผู้หญิงได้เป็นร้อยๆ  จบจากผมไปปุ๊บก็มีใหม่ปั๊บเลย   บอกแล้วว่าเลิกๆกันไปก็ลืมไปเอง  ลืมๆไปซะไอ้ที่นายเคยบอกรักฉันน่ะ
                “อาเจ้...”
                ดูเหมาะสมกันดีจริงๆ  ผู้ชายน่ะมันต้องเกิดมาคู่กับผู้หญิงสิ  ผู้ชายหล่อๆอย่างนายก็เหมาะสมกับผู้หญิงสาวๆที่นั่งอยู่ข้างๆนาย    รอยยิ้มสดใสปรากฎอยู่บนริมฝีปากคู่นั้นที่ผมเคยสัมผัส   มันฉีกยิ้มกว้างให้สาวคนข้างกาย  ซึ่งเธอคนนั้นก็ยิ้มตอบมันเช่นกัน   ฉันนึกว่ารอยยิ้มแบบนั้นนายจะมีให้ฉันคนเดียวซะอีก  ฉันนี่หลงตัวเองจริงๆ
                “เฮ้ย!  มึงอ่ะ  ทำกับอาเจ้ของพวกกูได้ยังไง!!”
                ไอ้เด็กเวรนั่นตะโกนเสียงดังพลางเดินไปชี้หน้าไอ้เด็กหัวแดง  กรรม  มึงมาเดือดร้อนอะไรกับกูเนี่ย
                “ขอโทษด้วยนะ   ไอ้นี่มันชอบหาเรื่องชาวบ้านไปทั่วน่ะ”
                ผมบอกแล้วก็ไปลากตัวมันออกมา   ไอ้เด็กหัวแดงหุบยิ้มเมื่อกี้ลง  กูคงมากวนเวลาสวีทวี้ดวิ้วของมึงสินะ  จะรีบปลีกตัวหลบฉากเดี๋ยวนี้แหละ
                “อาเจ้อย่าร้องไห้นะ  เดี๋ยวผมจะไปต่อยมันให้>O<” 
ไอ้เด็กเวร 2 พูด  ไม่อยากไปเจอมันระยะสามเมตรแท้ๆ  แต่เพราะพวก
แม่ งเนี่ยทำให้ผมต้องไปเจอหน้าไอ้หัวแดงมัน  คิดแล้วเจ็บใจผมเลยไล่ทุบหัวไอ้เด็กพวกมือซะเลย
                “เอาเลยครับเจ้  ถ้าเจ้ทุบหัวพวกผมแล้วมันจะแก้เครียดให้เจ้ได้”
                ไอ้เด็กสามคนนั่นนั่งคุกเข่าก้มหัวให้ผม  ฮ่าๆ  พวกแกนี่มัน.....
                “ฮึก...ฮือ  ขอบใจ..มากนะ อึก”
                ตั้งใจจะพูดธรรมดาแท้ๆ  แต่ไหงเสียงสะอื้นมันกลับปนออกมาละ
                “อาเจ้...TOT”
                มันลุกขึ้นยืนกอดผมพลางร้องไห้ตาม   เรื่องของผมเองแท้ๆแต่พวกมันกลับมาเสียใจแทนผมซะนี่  ผมจะหัวเราะกับความบ๊องแบบซื่อๆของพวกมันหรือจะร้องไห้ก่อนดีละเนี่ย  
                “พี่ต้า...”
                ไอ้หัวแดงเดินเข้ามาใกล้ผม  ผมยังไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้  แถมตอนนี้น้ำตาเต็มหน้าเลยด้วย  ผมดึงไอ้ลูกกรอกสามตนออกแล้วก้าวเท้าวิ่งหนีทันที   แล้วไอ้หัวแดงก็รีบวิ่งตามผมมาซะด้วย   เวรกรรม!!  ผมเหลือบมองหน้าต่างกระจกบานใสที่สะท้อนภาพคนตัวสูงที่วิ่งห่างจากผมไม่เท่าไหร่  ถ้าลดสปีดละก็โดนจับตัวได้แน่ๆ    แต่ว่าไม่มาซ้อมไม่กี่วันทำไมรู้สึกวิ่งช้าลงแบบนี้วะ-o-;;
 
                หมับ
 
                ตึง!!
 
                มือใหญ่คว้าตัวผมเหวี่ยงเข้ากระแทกกำแพงก่อนจะก้างแขนกั้นระหว่างตัวผมไว้ไม่ให้หนี  ไม่หนีก็ได้งั้นกูหลบหน้า(_ _)
                “อย่ามาหลบหน้าผมนะ!!”
                หนีก็ไม่ได้  หลบก็ไม่ได้ มึงจะเอาไงกับกูเนี่ย-*-
                “วิ่ง..ฮึก..ตามฉันมาทำไม..”  ผมถาม
                “แล้วพี่วิ่งหนีผมทำไม”
                “ก็เพราะนาย..ฮึก..วิ่งตามฉันไง”
                บ้าจริง!!  ทำไมต้องมีเสียงฮึกๆเหมือนคนสะอึกแบบนี้ด้วยวะ  น่ารำคาญจริง!!
                “พี่ร้องไห้ทำไม”
                กูก็ไม่รู้เหมือนกันโว้ย!!!
                “ป่าว”
                “เห็นอยู่ชัดๆว่าร้องไห้น่ะ!!”
                มือจับหน้าผมให้เงยขึ้น  สายตาคมเข้มสำรวจไปตามใบหน้าผม  ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยหยดน้ำใสๆออกจากแก้มผม  มากไปแล้ว  ไม่ต้องมายุ่งกับฉันมาก  เดี๋ยวผู้หญิงคนนั้นก็เข้าใจผิดหรอก!!
               
                เพี๊ยะ
 
                ผมปัดมือใหญ่ออกพลางเดินหนีแต่แม่ งก็ยังจับผมไว้อีก
                “พี่เกลียดผมขนาดนั้นเลยหรอ”
                ไม่ได้เกลียด  แต่ฉันไม่อยากพบนายในสภาพแบบนี้
 
                วืด~
 
                ร่างสูงกระชากตัวผมเข้าไปกอดขณะที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว   มันฝังใบหน้าลงบนไหล่ผมพร้อมพูดอะไรบางอย่างซึ่งผมก็ไม่ค่อยได้ยิน  เพราะเสียงมันขาดห้วงมากจนฟังไม่ได้ศัพท์
                “เกลียดผม..จริงๆหรอ”
                “ฉันเกลียดนาย”
                ได้ยินแล้วก็รีบๆไปซะ   เลิกยุ่งกับฉันซะที!!  ไปหาคนอื่นโน่น!!
                “มองหน้าผม  แล้วพูดสิ...”
                มือที่สั่นไหวประคองใบหน้าผมขึ้นมาสบตา  ดวงตาผมที่สันระริกพาเอาใจผมกระตุกวูบ   ทำไมชอบทำให้คนอื่นรู้สึกอดอัดแบบนี้  จะให้ฉันมองหน้านายแล้วพูดแบบนั้นออกไปงั้นหรอ...ฉันทำไม่ได้
                “พูดสิ”  มันบอกย้ำ
                “ฉะ...ฉัน..เกลียด..นาย”
                สายน้ำอุ่นๆไหลรินลงข้างแก้มผม   คำพูดกับความรู้สึกของผมมันขัดแย้งกัน   ผมรู้อยู่แล้วว่าผมคงตีหน้าตายแล้วเอ่ยคำนั้นออกไปไม่ได้เพราะฉันรักนาย!
                “ผมรักพี่นะ  รักมาตลอด....  เลิกฝืนตัวเองได้แล้ว  ช่วยรับรักผมซะทีเถอะ”
                น้ำเสียงแหบแห้งพยายามเค้นคำพูดบอกกล่าวผม   นายทำให้ฉันรู้สึกอยากร้องไห้โฮอีกแล้วนะ  ทั้งที่ฉันบอกเลิกนายไปคราวนั้น  นายก็น่าจะเจ็บฝังใจจนไม่กล้ามาเจอฉันอีก  แต่ทำไม...ยิ่งไล่ยิ่งไม่ไปนะ
                “ทะ..ทำไม ยังรัก..ฉันอยู่ได้  บ้าหรือป่าว!!”
                “ผมรักพี่...”
                “ฮึกๆ..อย่ามาพูดบ้าๆนะ!!”
                “ผมรักพี่..”
                “พอได้แล้ว!!”
                “...ผมรักพี่นะครับ...”
                “ฮึก! นาย..มันบ้าจริงๆ..”
                “ครับ ผมมันบ้าที่โดนพี่หักอกแล้วก็ยังรักพี่อยู่อีก...”
            “เอาแต่เงียบแบบนี้  ไม่มีใครรู้หรอกนะว่ามึงคิดอะไร  ถ้ามึงไม่พูดออกมาก็ไม่มีใครบ้าอ่านใจมึงได้หรอกนะ-o-”  ถึงฉันไม่บอกนายก็น่าจะอ่านใจฉันออก  ถ้าไม่ยอมรับความหวังดีของฉัน   อยากทำใจตามใจตัวเองละก็  ฉันก็จะทำตามใจตัวเองบ้างละนะ    ถึงไล่แล้วไม่ยอมไปฉันก็จะรั้งนายไว้ก็ได้  เพราะฉันน่ะ....
                “..ฉะ..ฉันก็รักนาย..”
                “ผมดีใจที่สุดเลยครับ ”
                มันกอดตัวผมไว้พลางพร่ำไปมาหลายๆรอบ   ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ  ฉันก็ดีใจเหมือนกัน  พอพูดออกไปแล้วรู้สึกโล่งมากเลย  สมองก็เบาขึ้นด้วย  ถ้ารู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะหายจุกในอกละก็  ผมก็ควรจะทำไปนานแล้ว  ต้องขอบคุณทุกคนที่ทำให้ผมได้รู้ว่า  ผมควรทำตามใจตัวเองซะบ้าง
                “จากนี้ไปเรามาพยายามไปด้วยกันนะครับ^^”
                “อะ..อืม”
                “เกี่ยวก้อยสัญญานะครับ^^”
                ปัญญาอ่อนสิ้นดี  เกี่ยวก้อยอะไรกัน
                “ผมรักพี่นะ  ..รักที่สุด..”
                ฉันก็รักนายเหมือนกัน  เพราะฉะนั้นต่อให้ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปอีกกี่รอบฉันก็ไม่กังวลอีกแล้ว  เพราะฉันมีนายอยู่เคียงข้างแล้วไง....ไอ้หัวแดง^^
 
 
 
 
+++++Talk+++++
ลงโหดมากเลยรอบนี้  ก่อนเปิดเทอมนะ55
ขอบคุณที่แวะเวียนมาอ่านนะคะ
ใครอยากคอมเมนต์ติชม เมนต์ในนี้ได้เลย
หรือไปที่บล็อกก็ได้นะคะ (เคยให้บล็อกยังหว่า-o-)
ตั้งแต่ลบเรื่องออกจากเด็กดีก็ค่อนข้างโล่ง
บล็อกนี้เอาไว้เก็บNCอ่ะค่ะ555
http://falconenzang.blogspot.com/