Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 21
℃Day&Night(2) Ⓢ
 
                “ไปไหนก่อนกลับบ้านมั้ย”
                “พี่ชวนผมเดทหรอ*o*”
                “ทำหน้าอย่างกับไม่เคยเดทกันงั้นแหละ”
                “ก็เอออะดิ-3-”
                “เดทก็ได้  เสร็จแล้วก็ไปต่อที่ห้อง^^”
                “ไม่ไปละ-///-”
                “ล้อเล่นน่า ฮ่าๆ”
                พี่มันล้อเล่นแต่ผมคิดจริงนะ  ยังไม่หายระบมเลยนะเนี่ย  ให้ตายเหอะปามายันตอนที่ 21 แล้วผมยังไม่เคยไปเดทกับพี่มันเลยงะ-o-  แต่วันนี้จะเป็นวันเดทวันแรกสินะ>///<  เปลี่ยนชื่อตอนได้มั้ยอ่ะ เป็น “เดทแรกอันน่าจดจำกับค่ำคืนอันดื่มด่ำของเซลซัล” เรทไปมั้ย-o-
                “อ่ะ เซล^O^”
                ยัยตัวมาร! มาได้ไงวะเนี่ย  พอคนชื่อเนยเห็นพี่เซลนางก็รีบวิ่งมากอดแขนพี่มันทันที  เห็นมั้ยว่ากูก็ยืนอยู่ด้วยน่ะห๊า>O<!!!
                “เนยมารอตั้งนานแน่ะ  ทำไมเซลลงมาช้าจังเลยละ”
                ยัยนั่นเอานมกระแซะๆแล้วก็ถาม  กระแซะขนาดนั้นเอานมหนีบหน้าพี่มันไปเลยดีกว่ามั้ง!!
                “พี่นัดกับเพื่อนไว้หรอ  คราวหลังบอกก่อนสิ  อ่อ ไม่ต้องไปรับผมหน้าห้องก็ได้...  ถ้าพี่ไม่ว่าง”
                ทำคอตกๆ ก้มหน้าเตรียมรีดน้ำตา  ผมทำตัวน่าถีบพอหรือยังนะ
                “พี่ก็ไม่รู้ว่าเนยจะมาน่ะ”
                พี่มันเอาแขนออกจากกรงเล็บยัยนั่น  พี่มันวางมือบนหัวผมแล้วตบเบาๆ  คงรู้ว่าผมจะเข้าโหมดดราม่า  ขอยิ้มแบบสะใจใส่ยัยนั่นหน่อยได้มะ^O^
                “ก็เนยบอกแล้วไง  แต่เซลตัดสายไปก่อน” 
                “พี่เซลไปตัดสายแบบนี้มันไม่ดีนะครับ  มันเหมือนการไม่สนใจจะฟังเขานะ-3-”
                ขอขยายตรง “ไม่สนใจ” ซักร้อยนึงได้มั้ย  เน้นๆไปเลย!
                “ขอโทษทีนะ แต่วันนี้เราจะไป...”  พี่มันพูด
                “พรุ่งนี้วันเกิดพ่อเนย เซลช่วยไปเลือกของกับเนยหน่อยนะ^^”
                ยัยนั่นพูดแทรกขึ้นมาเฉย  พวกกูจะไปเดทกัน  อย่ามาขวางได้มั้ยวะ!!
                “พอดี ผมกับพี่เซลจะไปเดทกันน่ะ^^”  ผมพูด
                “นะเซลๆ เนยอยากซื้อของขวัญให้พ่อน่ะ”
                “อ่า....ก็ได้”
                เหวอเลย!!  มีกี้พี่มันมองหน้าผมก่อนจะหันไปตอบยัยนั่น  แล้วไงบอกว่าก็ได้ละฟะ  เราจะไปเดทกันไม่ใช่หรอ  เดทน่ะ! มันแค่สองคนเท่านั้นนะเว้ย!!!
                “เซลนี่ใจดีเหมือนเดิมเลยนะ เราไปกันเถอะ^^”
                ยัยนั่นพูดจบก็คล้องแขนไอ้พี่เซลเดินไปลิ่ว  ทิ้งผมไว้เบื้องหลัง  ยัยหน้าโบกปูนหันมายิ้มเยาะอย่างมีชัยให้ผม เหอะ! เรางั้นหรอ!!  คำว่าเรานะ  มันใช่ได้แค่กูกับไอ้เซลเท่านั้นเฟ้ย!!!
 
 
 
                ผมเดินหน้ามุ่ยตามหลังพวกมันสองตัว  ไอ้เซลมันหันมามาผมเป็นระยะๆแต่ทำยังไงก็สลัดปลิงที่แขนไม่ได้   ก็ปลิงตัวนี้มันหนึบไง   แถมหวงก้างด้วยดิ  พี่มันโดนลากไปทางโน่นทีทางนี้ที  จะว่าไปพี่มันก็น่าสงสารอยู่นะ
                “เดี๋ยวเนยไปลองตัวนี้ก่อนนะ  ถ้าเซลบอกว่าสวยเนยจะได้ซื้อ” เสียงปลิง!
                ยัยนั่นหยิบชุดเดรสสั้นๆโบกไปมา  โชว์ให้พี่มันดู  ไหนมึงบอกว่าจะมาซื้อของขวัญให้พ่อไม่ใช่หรอ
                “ไม่ยักรู้ว่าพ่อพี่เนยจะใส่เดรสด้วยนะครับ^^”
                เงิบมั้ยละ!  ยัยนั่นวางชุดลงแล้วยิ้มเก้อๆ
                “ไหนๆก็มาแล้ว พี่ก็อยากซื้อชุดใส่ด้วยน่ะ  ขอโทษทีนะเซล  ที่เนยทำให้เซลต้องมาเสียเวลาเลือกของขวัญให้พ่อเนย...”
                ยัยนั่นพูดเสียงอ่อน  อย่ามาXXX นะเว้ย!! 
                “ไม่เป็นไรหรอก  แต่รีบๆหน่อยแล้วกัน”
                โห้~ คุณพ่อพระ  พี่จะใจดีเอารางวัลโนเบลหรอ  พี่มันมองหน้าผมเชิงดุๆที่ผมพูดไปเมื่อกี้  ไหงผมกลายเป็นตัวร้ายไปซะงั้นล่ะTT
                “เนยว่า เราไปดูทางอื่นกันดีกว่าเนอะ^^;”
“ผู้ชายเขาไม่ใส่เดรสหรอกนะ  เราไปดูร้านขายนาฬิกาดีกว่า เนอะ!”
                ยัยนั่นทำท่าจะคล้องแขนพี่มันอีก  ผมเลยเดินเข้าไปแทรกตรงนั้นก่อนแล้วคล้องแขนเดินลากพี่มันไปอีกร้าน  พอไปถึงผมก็ชี้ฬิกาเรือนโน่น เรือนนี้ให้พี่มันดู   แต่พี่มันไม่สนครับ  มันดูเรือนอื่นที่แพงกว่า  หัวสูงหว่ะ-*-!
                “เรือนนี้ก็ดีนะเนย”  พี่มันบอก
                “เรือนนี้หรอ อืม...ถ้าเซลชอบ  พ่อเนยก็คงชอบ^^”
                พ่อมึงเกี่ยวไรกับแฟนกูอ่ะ!!  สองคนนั้นทำท่าเลือกโน่นดูนี่กันอย่างกระหนุงกระหนิง  โดยมีผมเป็นแบร็กกราวน์ประกอบฉาก  ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับผมนะ  สนใจผมมากเลยนะ -_-++  ผมเลยเลือกเดินไปซื้อไอติมกินอย่างเงียบๆ
ผมว่าผมเดินออกมาไกลจากร้านนั้นพอสมควรนะ  ไม่รู้ว่าพี่มันจะมาตามผมหรือป่าว  แอบคิดเข้าข้างตัวเองนิดนึงได้มั้ยนะ  ว่าเดี๋ยวพี่มันก็ต้องตามหาผม
                1 นาที.....
                5 นาที….
8 นาที….
                10 นาที...
                ไม่มาแล้วละมั้ง-o-
                ไอ้ตินในมือผมเริ่มหยดย้อยลงมาที่ตัก  ผมซื้อมาสองอันครับ  อันนึงหมดไปตั้งแต่นาทีแรกแล้ว  แต่อีกอันผมซื้อมาเผื่อพี่มัน  แต่ตอนนี้มันกลายเป็นน้ำไปแล้วละ  ไม่มีเมสเซสใดๆในโทรศัพท์ผม  ไม่มีmiss call แม้แต่สายเดียว  มันน่าน้อยใจจริงๆเลยนะ  เวลาที่พี่มันอยู่กับยัยหน้าปูนซีเมนต์เสริมเหล็กนั่นแล้วลืมผมแบบนี้ผมเสียใจนะ  ไม่ว่าจะตอนไหนยัยนั่นก็ยังสำคัญอยู่  ไม่ว่าเมื่อไหร่   พอคิดแบบนี้แล้ว  น้ำตามันจะไหลออกมาให้ได้เลย...
 
                แหมะ!
 
                ไอศกรีมไหลไปตาท่อนแขนผมเลอะเทอะไปหมด  ผมรอพี่อยู่นะ   โคนไอศกรีมเปียกชุ่มไปหมดแล้วด้วย พี่จะมากินมันทันหรือป่าวพี่จะมาหรือป่าว 
 
                ตึกๆ
 
                ผมมองปลายเท้าที่หยุดอยู่ตรงหน้าผม  แล้วไล่สายตามองไปยังใบหน้าหล่อที่ที่หยาดเหงื่อเกาะอยู่  พี่มันหายใจหอบแรงๆก่อนจะใช้นิ้วดีดหน้าผากผม
                “ตามหาซะทั่วมานั่งร้องไห้อยู่นี่เองหรอ”
                ผมมันบอก  ผมไม่ตอบเพียงแต่ยื่นไอศกรีมในมือให้มัน  พี่มันมองหน้าผมอย่างงงๆ  มือหนายื่นเข้ามารับไอศรีมจากผม  แต่ผมกลับบีบมันให้เละคามือ  น้ำเหนียวเหนอะตกลงสู้เบื้องล่างพร้อมๆกับน้ำตาผมที่ไหลออกมาเป็นสาย 
                “พี่มาไม่ทัน...”
                ผมเปรยเบาๆ   นัยน์ตาสีดำฉายแววสำนึกผิด  มันย่อตัวลงนั่งมองหน้าผมที่เรียบนิ่งราวกับหุ่น 
                “พี่ขอโทษ”
                “ขอโทษ...ขอโทษ....ขอโทษ...”  ผมเอ่ย
                “พี่ไม่รู้ว่าซัลอยู่ไหน  เลยตามหาทั่วห้างเลย”
                “โทรศัพท์มีไว้ซักผ้า?”
                “ตังค์หมดน่ะ”
                เป็นข้ออ้างที่ดีมากเลยนะ  ไม่ได้ใช้รายเดือนหรอวะ!  แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ  มันช้าไปแล้วนะ  พี่มันอาจจะคิดว่าไม่กี่นาที  แต่สำหรับผมถือว่านานมาก
พี่มันยื่นมือมาจับมือผมไว้แล้วดึงให้ลุกขึ้น
                “กลับกันเถอะ”
                ผมก้มหน้าต่ำลงเหมือนเดิม  สรุปสุดท้ายก็ไม่ได้เดทสินะ  ผมพยายามดึงมือออกแต่พี่มันสอดนิ้วเข้ามาบีบมือผมไว้แน่น
                “มือผมเลอะ ปล่อยเถอะ”  ผมบอก
                “เลอะแค่นี้มันเลอะแค่นี้มันยังไม่สาสมที่พี่ทำให้หน้าซัลเลอะน้ำตาหรอกนะ”
                มืออุ่นยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาบนใบหน้าผม  เมื่อไม่ทันตั้งตัวมือหน้าก็กดหัวผมลงให้ซบบนไหล่กว้าง
                “ทำไมขี้แยแบบนี้นะ”  พี่มันบ่น
                “พี่ทำให้ผมเป็นแบบนี้เองนี่”
                “คราวหลังอย่าออกมาเงียบๆอย่างนี้นะ”
                “..สนใจผมด้วยหรอ..”
                “สนสิ”
                “แล้วทำไมต้องไปเดินกับยะ...เนยอะไรนั่นด้วย”
                “รีบๆเลือกจะได้รีบๆกลับไง”
                “แต่ผมไม่ชอบ..-3-”
                “ถ้าไม่ชอบ แล้วทำไมไม่แสดงความเป็นเจ้าของพี่ให้มากกว่านี้ละ”
                ผมเงยหน้ามองพี่มันที่กำลังยิ้มกริ่ม  แต่หน้าผมสิแดงเถือกไปทั้งหน้าแล้ว
จะยั่วให้ผมหึง  องค์ลงวีนยัยนั่นหรอ
                “มีอะไรก็พูดออกมาสิ  ไม่ใช่หนีมาแบบนี้  พี่อยากให้ซัลพูดความรู้สึกของซัลออกมา”
                “ไม่อยากพูดนี่”
                “ไหนลองพูดซิ  ว่าพี่เป็นแฟนซัล^^”
                บ้าน่า  คิดได้อย่างเดียวแต่จะให้พูดน่ะมันเขินนะเว้ย-///-
                “ถ้าไม่แสดงความเป็นเจ้าของออกมาบ้างละก็  จะโดนเนยรังควานไม่เลิกนะ”
                ก็รู้นี่ว่ายัยนั่นมันจ้องจะงาบอยู่  แต่ก็เอาตัวไปยุ่งด้วยเพื่อจะยั่วให้ผมตบะแตกแค่นี้อ่ะนะ  สมใจมั้ยละ  บ่อน้ำตาแตกขนาดนี้อ่ะ!!
                “พูดสิ”
                “มะเอา..-///-”
               
                ติ๊ดๆ
 
                “ฮัลโหล”
                (เซลอยู่ไหนน่ะ)
                “อยู่กับซัลน่ะ”
                (เซลๆๆ มาหาเนยหน่อยสิ  เนยอยู่ร้านนาฬิกาที่เดิมอ่ะ  เนยไม่กล้ากลับบ้านคนเดียว)
                มือใหญ่ลดมือถือลงแล้วเอานิ้วปิดช่องรับเสียง  พี่มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้มาก  จนผมต้องถอยเท้าหนี  จะจูบกันกลางห้างหรือไง-////-
                “พูดสิ”  พี่มันบอก
                “อะไร”
                ผมเบือนหน้าผมใบหน้าหล่อที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ
                “ถ้าไม่พูด...จะไปหาเนยนะ”
                บังคับกันชัดๆ  พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น  ใครจะยอมให้ไปกันละ  กว่าผมจะได้พี่กลับมาต้องคอยสิบนาทีเลยนะ  ผมดึงเนกไทโน้มคอร่างสูงลงมาให้ฟังใกล้ๆ  จะได้ไม่ต้องใช้มุกไม่ได้ยินแล้วหลอกให้ผมพูดอีก-////-
                “พี่...พี่เป็นของผมนะ”
                ยังไงผมก็พูดเสียงเบาอยู่ดีน่ะแหละ   ก็มันเขินนี่นา>/////<
                “อืม พี่เป็นของซัลคนเดียว”
                สิ้นเสียง  ริมฝีปากของคนตรงหน้าก็ทาบแตะริมฝีปากผมเบาๆ  ก่อนจะละออกไป  พี่มันยืนยิ้มอย่างพอใจ  ผิดกับผมที่หน้าแดงจนจะระเบิดอยู่แล้ว  ตอนนี้เราอยู่ที่ห้างนะ  กลางห้างเลยนะ!!  จูบมาได้ยังไง  คนมองเต็มเลย มีคนถ่ายรูปด้วยนะเมื่อกี้อ่ะ-o-////
                “ไปเดทกันมั้ยซัล?”
 
 
                จะ....จับมือกัน-o-/////
                เดทก็ต้องเดินจับมือกันสินะ  เรื่องแค่นี้เองโฮะๆ  เรื่องเล็กน้อยแค่นี้แต่มันทำให้หัวใจผมเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะอยู่ตลอดเวลา  ผมไม่กล้าเงยหน้าสบดวงตาสีนิลที่ทอดมองผมได้เลย   มืออุ่นกระชับมือผมให้แน่นขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะโน้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ
                “นี่มันกลางห้างนะพี่-o-////”
                ผมโว้ยลั่น  ทำอะไรประเจิดประเจ้อจริงๆ  ผมอายนะคนเดินผ่านไปผ่านมาก็ไม่ใช่น้อยๆ>////<
                “ก็เอาแต่ก้มหน้านี่”  พี่มันบอก
                “กะ..ก็..-o-”
                “ไม่กล้ามองหน้าพี่หรือไง^^”
                ใบหน้าคมคายยื่นเข้ามาใกล้ผมมาก  จนต้องเบี่ยงหน้าหลบ  ผมต้านทานความหล่อมันไม่ไหวครับ  ใครก็ได้ช่วยผมด้วย>///<
                “ชุดซัลเลอะมากเลยนะ  ไปซื้อใส่ใหม่เถอะ”
                พูดง่ายนะครับพี่  วันนี้ผมมีตังค์ติดกระเป๋าแค่สองร้อยใช้สอยยันพุร่งนี้เชียวนะ-o-
                “ทำหน้าเหมือนไม่มีตังค์?”
                “เออสิครับ”
                “พูดจาไม่น่ารักเลยนะ”
                “ก็ไม่น่ารักนี่ครับ-3-”
                “น่ากดมากกว่า ฮ่าๆ”
                ปิดปากชั่วคราว  จะมากงมากดกันกลางห้างไม่ได้นะครับ  แค่โดนจูบก็มากพอแล้วละ  พี่มันจูงผมเข้าไปที่ร้านขายเสื้อผ้าผมงี้แทบจะเบรกเท้าไม่ทัน  แค่เห็นราคาเสื้อเชิ้ตที่หุ่นใส่ผมก็จะเงิบละ  สาบานว่าลด30%  ราคายังเกือบห้าพันเลยนะ  ซื้อโทรศัพท์ให้ผมแทนเหอะ-o-
                “ไม่เข้า  ไม่เอาร้านนี้”  ผมบอก
                “มันถูกไปหรอ”
                “สำหรับพี่อาจจะถูก  แต่สำหรับผมมันแพงเลือดสาดมากเลยนะ><”
                “ฮ่าๆ พี่จ่ายให้น่าไม่ต้องห่วง”
                “ผมไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณพี่อ่ะ-o-”
                “จะได้ชดใช้ไปตลอดชีวิตไง  ไม่ดีหรอ”
                ไม่ดี  ไม่ดีซักนิดเลย... แค่การที่ผมรักพี่มากขนาดนี้  มันก็ทำให้ผมถอนตัวจากพี่ไม่ได้แล้วละ
                “หน้าแดงอีกแล้วนะ^^”  พี่มันล้อ
                “ป่าวซะหน่อย>///<”
                “ลากกลับบ้านดีกว่ามั้งเนี่ย”
                “เงียบไปเลย-////-”
                ไอ้บ้านี่โรคหื่นกำเริบหรือไง  พี่มันเดินไปก็ยิ้มทักทายคนในร้านราวกับรู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อน  พนักงานก็ส่งยิ้มให้ผม  ผมก็เลยยิ้มกลับไป  บางคนก็ถ่ายรูป  ผู้ชายเดินจับมือกันมันเป็น 7 สิ่งมหัศจรรย์ของโลกหรือไงนะ  ปล่อยได้แล้วมั้งมือเนี่ย  ผมดึงๆมือออกแต่พี่มันยิ่งจับแน่นเข้าไปอีก  รู้มั้ยกูเขินนะเว้ย>////<
                “สวัสดีครับคุณน้า^^” 
พี่เซลทักทายผู้หญิงชุดแดงที่ยืนจัดแต่งตุ๊กตาโชว์ชุดอยู่  เธอหันมาแล้วสวมกอดพี่เซลอย่างรักใคร่
“ตายจริงเซลหรอเนี่ย  ไม่เจอตั้งนานเกือบจำไม่ได้แน่ะ^^”
“ไม่เจอกันตั้งนานยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ^^”
ผมยกมือไหว้น้าพี่เซล  เธอรับไหว้ผมพลางส่งยิ้มให้
“หนุ่มน้อยคนนี้ใครเนี่ย  เพื่อนที่โรงเรียนหรอ”  คุณน้าถาม
พี่มันมองหน้าผมนิดนึง  จะตอบไรก็ตอบไปเหอะ  จะบอกว่าเพื่อนหรือรุ่นน้องก็ไม่ว่าหรอก  ดีกว่าทำให้คุณน้าช็อกเสียเปล่าๆ
“แฟนผมเอง”
ชัดมาก!  ผมละอยากจะแทรกแผ่นดินหนี  ทั้งอายทั้งเขินเลยละ  ไม่คิดว่าพี่มันจะกล้าพูดจริงๆ-///-  คุณน้าทำหน้าอึ้งๆก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติ  ผมได้แต่ยืนเกากากที่คอไปพลางๆแล้วก็เบือนหน้าหลบเล็กน้อย
“แหม แฟนเซลนี่น่ารักจังเลยนะ ฮ่าๆ”  น้าพี่เซลพูด
“ครับ น่ารักสุดๆเลย”
พี่มันพูดแล้วหันมามองผม  เวลาพูดหันไปทางอื่นก็ได้นะ -///-
“ผมขอไปเลือกชุดใหม่ให้แฟนหน่อยนะครับ  พอดีมันกินไอติมเลอะชุดหมดเลย  เดี๋ยวมดขึ้นซะก่อน”
พูดจบพี่มันก็ลากผมไปที่ราวเสื้อผ้าผู้หญิง!!  ผมเป็นผู้ชายนะ-o-
“ตัวนี้น่ารักดี  เอาไปลองๆ”
พี่มันหยิบเสื้อแขนยาวสีขาวมีฮู้ดกับกางเกงสามส่วนให้ผม(ยัดใส่มือซะมากกว่า--*) แล้วมันก็ผลักผมเข้าไปในห้องลองเสื้อ
“พี่นี่มันชุดผู้หญิงนะ>O<!!”
 
ปึงๆ!
 
ผมทั้งทุบทั้งถีบประตูให้มันเปิด  ให้ผมใส่ชุดผู้หญิงเนี่ยนะ  บ้าไปแล้วหรือไงวะ
“เปลี่ยนซะ  ไม่งั้นก็ไม่ต้องออกมา”  เสียงพี่มันครับ
“ไม่เอาชุดนี้  เปิดๆๆ”
“หรือจะใส่ซีทรู”
กูใส่ชุดนี้ก็ได้วะ  ทำไมต้องมากลั่นแกล้งกันแบบนี้ด้วยอ่ะ  โหดร้ายTOT
ผมจำใจต้องทำตามคำสั่งไอ้คุณชายบ้านหมีนั่นโดยการใส่ชุดพวก-o-;;
                “เสร็จแล้วเปิดสิ”
                ผมพูดพลางเตะประตูไปหมุนลูกปิดไป  พอเปิดได้แล้วเท้าผมก็เลยเตะโดนขาพี่มันพอดี  มันมองผมอย่างไม่พอใจพลางหายใจแรงๆ  เสือ ก มายืนหน้าประตูเองอ่ะ  กูก็ไม่พอใจนะให้กูใส่ชุดผู้หญิงเนี่ย-*-
                “ขอโทษเป็นมั้ย”  พี่มันถาม
                “ยืนขวางเองหนิ”
               
                โป๊ก!
 
                “มาโขกหัวผมทำไมอ่ะ-o-**”
                “ทำตัวน่าหมั่นไส้เองหนิ”
                ย้อนหรอๆ  มันน่าจับฆ่าหมกส้วมจริงๆเลยนะ  พี่มันเอาซากชุดนักเรียนผมส่งให้พนักงานเอาใส่ถุง  แล้วเดินจูงมือผมออกไป
                “จ่ายตังค์แล้วหรอ”  ผมถาม
                “จ่ายแล้วดิ นี่ไง”
                พี่มันชูป้ายราคาให้ผมดู   ราคาเฉียดหมื่นเลยอ่ะ  แค่กางเกงกับเสื้อเนี่ย  ผมถอนหายใจแรงๆ  ความรู้สึกของคนเป็นหนี้มันเป็นอย่างนี้เองหรอ  รู้สึกหายใจไม่สะดวกเลยแหะเวลาเดินกับเจ้าหนี้เนี่ย-o-
                “เดินดีๆ  ไม่ต้องเกร็ง”
                ไม่เกร็งได้ไงละ  พูดมาได้เนอะ  พี่มันจูงมือผมเดินฝ่ากลุ่มคนออกไปนอกห้างแล้วก็เดินลัดเลาะไปตามถนน  ไม่อายหรือไงนะ  พี่ต้องมาเดินจูงมือผมแบบนี้  ไม่กลัวคนอื่นเขามองว่าไม่เหมาะสมบ้างหรือไง  แต่ผมดีใจนะที่พี่มันเปิดเผยแบบนี้ขอกรี๊ดแบบแต๋วแตกได้มั้ยอ่ะ ฮ่าๆ
                “ซัล!”
                เอ๋?  ใครเรียกหว่า  ผมหันซ้ายแลขวาก็เห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาผม  หนึ่งในนั้นเป็นผู้หญิงที่ผมรู้จัก  เธอเป็นเพื่อนผมเอง  แต่ไม่รู้ว่าเธอยังเห็นผมเป็นเพื่อนอยู่หรือป่าวนะ
                “ส้ม...”
                ผู้หญิงผมซอยสั้นระต้นคอยิ้มให้กับผม  เธอโบกมือลาจากกลุ่มเพื่อนแล้วหันมาหาผมอีกรอบ  สายตาเธอมองลงไปที่มือผมซึ่งกุมอยู่กับมือพี่เซล 
                “ว่าแล้วเชียว  ว่านายต้องเป็น....”  เธอพูดเบาๆพลางหรี่ตามอง
                “ไม่เจอกันนานเลยนะ  ไปกินอะไรกันมั้ย  ฉันเลี้ยงเอง”
                เธอพูด  เธอต้องคิดว่าผมเป็นตุ๊ดอีกแน่ๆเลย  ยิ่งเห็นผมจับมือกับพี่มันอีก  ผมดึงมือออก  พี่มันก็ยอมคลายมือออกแต่โดยดี
                “ว่าไง^^”  เธอถามอีก
                “ก็ได้”  ผมตอบเธอไปสั้นๆ
                เธอเดินนำผมเข้าร้านอาหารเล็กๆริมทาง  ผมเหลือบตามองหน้าพี่เซล  สีหน้ามันเรียบเฉย ผมก็เดาไม่ออกว่ามันจะโกรธมั้ย  ที่ผมไม่เดินจับมือมัน
                “เอา นี่ๆ นี่ด้วย  ซัลเอาอะไรเพิ่มมั้ย”
                ผมไม่ตอบเพียงแต่ส่ายหน้า  เมื่อคนรับออเดอร์เดินออกไปเธอก็เริ่มเป็นการสนธนา
                “นี่ๆ คนนี้แฟนซัลหรอ”  เธอถาม
                “อืม”  ผมตอบไป
                “ว่าแล้วเชียว  อย่างซัลน่ะต้องมีแฟนเป็นผู้ชายอยู่แล้วละ”
                “...............”
                “ก็ตอนม.ต้น  กรเขายังบอกฉันว่าชอบนายเลย”
                “อย่าขุดเรื่องเก่าๆขึ้นมาได้มั้ย”
                ผมแค่ไม่อยากให้พี่มันรู้เรื่องแบบนี้   พี่มันไม่จำเป็นต้องมารับฟังเรื่องแบบนี้  ผมกระดกน้ำเข้าปากเพื่อดับอารมณ์  แต่ดูเหมือนส้มจะยิ่งสะใจที่เห็นผมมีท่าทีไม่สบอารมณ์
                “ก็เรื่องนี้มันค้างคาใจฉันมากเลยน่ะสิ  ถ้านายไม่ไปอ่อยกร  แล้วทำไมเขาถึงไม่คบกับฉันละ”
                “ไม่รู้สิ”
                “อย่างว่าละนะ  ตุ๊ดเดี๋ยวนี้เห็นผู้ชายไม่ได้  จะต้องกระโดดเข้าใส่”
                “หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!!”
                “ทำไมละ  ก็มีแฟนเป็นผู้ชายแล้วไม่ใช่หรอ  ก็ยอมรับซะทีสิว่านายเป็นตุ๊ด!!”
                “ไม่ได้เป็นซะหน่อย!!”
                “เป็นสิ  ยอมรับซะ!!”
                ผมลุกพรวดจากเก้าอี้  ส้มก็ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อผม  แววตาเธอดูโกรธเคืองผมมาก  ผมก็โกรธ  ผมไม่ชอบให้ใครมาว่าผมแบบนี้
                “ถ้าจะมาตีกัน ชั้นก็ขอตัวพาซัลกลับละ”
                พี่เซลพูดแล้วดึงมือของส้มออกจากผม   ผมรีบเดินออกจากร้านอาหาร  ไม่กินมันละ  ทำไมวันนี้มันซวยแบบนี้วะ!!   ผมเดินข้ามถนนแบบไม่ดูสัญญาณไฟ  ผมเดือดมากแล้วจริงๆ  อยู่นานกว่านี้ผมอาจจะปรอทแตกได้   เจ็บใจจริงๆ ที่ผมพูดอะไรไม่ได้  เถียงไปก็ไม่สำเร็จ
                “ซัลระวังรถด้วย!”
                ผมได้ยินเสียงพี่เซลตะโกน  แต่ผมไม่ได้สนใจฟัง 
 
                เอี๊ยด!
 
                ปัง!
 
                ผมชะงักฝีเท้าก่อนจะหันไปมองข้างหลัง  ร่างสูงนอนแน่นิ่งอยู่ริมทางเท้า  ที่ศีรษะมีเลือดไหลอาบเป็นทางยาว   ผู้คนรอบๆวิ่งเข้ามาช่วยเหลือ  ผิดกลับผมที่ยืนนิ่งแข้งขาอ่อนแรง  ไม่สามารถขยับตัวได้
                “พะ...พี่เซล...”
                พอได้สติผมก็รีบวิ่งไปประคองพี่มันทันที 
                “ฟื้นสิ!  อย่าเป็นอะไรไปนะ!!”
                เป็นรอบที่สองของวันที่ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกระลอก  ทำไมพี่มันต้องวิ่งตามผมมาด้วยละ  บ้าที่สุดเลย  บ้าที่สุด!!
 
 
 
 
                “แค่ศีรษะแตก ที่เหลือไม่มีอะไรน่ากังวลครับ  ให้นอนพักฟื้นซักคืนสองคืนก็น่าจะหายเป็นปกติแล้วครับ”
                หมอชุดขาวเดินมาบอก  ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่พี่มันไม่เป็นอะไรมาก  นึกว่าจะตายแล้วรอบนี้TT
                “เชื่อดิโดนชนรอบนี้ความจำกลับมาเลยอ่ะ”  เคลวินพูด
                “คงงั้น เพราะคนอ่านเริ่มเซ็งๆแล้ว ถ้าไม่รีบเรียกความจำพระเอกกลับมาละก็  คนอ่านได้หนีหายไปหมดแน่”  โรมเมอร์บอก
                “นั่นสิๆ แต่ว่าโดนชนทั้งทีต้องให้ประกันเรียกค่าเสียหายให้ได้มากที่สุดละนะ”  พ่อพี่เซล
                ผมเดินไปหาคนที่ทำหน้าสะลึมสะลืออยู่บนเตียงผู้ป่วย  พี่มันมองหน้าผมมที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก่อนจะถอนหายใจดังๆ
                “ยังไม่ตายซักหน่อย จะร้องไห้ทำไม”  พี่มันบอก
                “ก็นึกว่าจะไม่รอดแล้วอ่ะTOT”  ผมตอบ
                “ถึงตายพี่ก็จะมาหาซัล”
                “ไม่ต้องมาครับ-o-;;”
                “ทำไมละ ฮ่าๆ กลัวหรอ”
                “แหงสิครับ  ถ้าตายแล้วก็ปล่อยผมไปหาคนใหม่เถอะครับ”
                “รักพี่เหลือเกินนะ-.-”
                “ผมขอโทษนะ  ที่จู่ๆก็วิ่งออกมา”
                “ไม่เป็นไรหรอก  ก็ซัลไม่ชอบให้ใครมาล้อว่าตุ๊ดนี่”
                เอ๊ะ!  รู้ด้วยหรอ  อย่าบอกนะว่า*o*
                “กูว่าแล้ว//กูว่าแล้ว”
                เคลวินกับโรมพูดพร้อมกัน 
                “พี่จำได้แล้วใช่มั้ย><!!”
                ผมเขย่าตัวพี่มันแรงๆ  ดีใจนะเนี่ย  ดีใจมากๆเลย  ยิ่งกว่าได้ไอโฟนฟรีอีก
                “ใครจะไปลืมได้เล่า” พี่มันพูด
                “ดีใจจัง”
                ผมบอกพลางนอนซบไหล่พี่มัน  มือหญ่ลูบหัวผมเบาๆ  ในที่สุดก็ได้กลับมาแล้ว  พี่เซลคนเดิมของผม
                “กูจะอิจฉาหว่ะ”  เสียงเคลวิน
                “เหอะๆ พี่ไม่ตายมึงก็อดแอ้มซัลแล้วละ”  โรมเมอร์
                “ฆ่าให้ตายไปเลยมั้ย  จะได้เอาเงินประกัน^^”  พ่อพี่เซล
                “ขอโทษทีนะ สุดท้ายเดทของเราก็พังไม่เป็นท่าเลย”
                พี่มันพูดพลางกระชับวงแขนแกร่งกอดผม  ไม่พังหรอกครับ  จริงๆแล้ววันนี้ผมสนุกมากๆเลย  ถึงแม้จะเพียงเวลาสั้นๆ  และก็บางครั้งก็เสียน้ำตาไปบ้าง
แค่ผมได้อยู่กับพี่  ผมก็พอใจแล้ว  ไว้ไปเดทกันอีกนะครับ^^