Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 18
℃เธอลืมไปหรือป่าวⓈ
 
                “มึงกลับมาไมเนี่ยเปลืองตังค์!”
                “กูเป็นห่วงพี่กู กูผิด?”
                “ผิดดิ!”
                “ผิดไร”
                “ผิดที่มึงหน้าเหมือนกูไง!!!”
                “มึงอ่ะคลอดหลังกู  เสือกก๊อบหน้ากูไป-_-”
                “กูเกิดก่อนโว้ย>O<!!”
                “กู!!”
                “ไปทำหน้าใหม่เลยมึงอ่ะ ถ้าไม่อยากหน้าเหมือนกู-*-”
                “หน้ากูดีอยู่แล้วทำไมก็ต้องไปทำใหม่ละ-.^”
                “หล่อตายมึงอ่ะ ไอ้ปลาดุกเอ้ย!!”
                “ได้ข่าวว่ามึงเป็นแฝดแท้กับกูนะ ไอ้ปลาดุก^^”
                “มึงมาต่อยกะกูเลยมา!!!”
                ผมยืนเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยแง้มไว้  กำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปห้ามคนตีกันหรือจะรอให้ตีกันให้เสร็จก่อนแล้วค่อยเข้าไป-o-;
                “เอ่อ...ผมมาเปลี่ยนเวรน่ะ”
                ชายสองคนหยุดเอาหมอนฟาดกันแล้วหันมามองผมเป็นตาเดียว  หนึ่งในสองคนนั้นเดินเข้ามาหาผมแล้วก็...
 
                ฟอด!
 
                “ซัลมาช้าจังเลยนะ คิดถึ๊ง..คิดถึง^^”
                มัน...ก้มลงมาฉกแก้มผม-o-!! แล้วมันก็ยิ้มกริ่ม  มันชื่อเคลวินครับเป็นน้องของพี่เซล เพราะพี่มันสลบมาหลายวันแล้วและน้องมันก็คอยมาเปลี่ยนเวรเฝ้าพี่มันกับผมแล้วก็พี่ต้าด้วย  เลยมีโอกาสเจอกัน แต่ไม่ยักรู้ว่าเคลวินมีฝาแฝดด้วย-.-
                “ไอ้แว่นตรงนั้นชื่อโรเมอร์ เรียกโรมก็ได้”
                เคลวินแนะนำพลางเอามือมากอดเอวผมไว้  พี่มึงยังไม่ตื่นมึงคิดจะปฏิวัติยึดอำนาจและทรัพย์สินพี่มึงแล้วหรอ-o-;;
                “แฟนพี่ซินะ”
                นายแว่นที่ชื่อโรเมอร์เดินมามองผมใกล้ๆแล้วยื่นหน้ามาจนจมูกเกือบชนกับผม  ถ้ามองไม่เห็นก็ไปตัดแว่นใหม่เหอะ>///<
                “ใกล้ไปละไอ้แว่น เด๊ะเลนส์แตก!!”
                เคลวินว่า  มันดึงผมเข้าไปซุกกับแผงอกกว้างๆของมัน  ขาก็ถีบโรเมอร์ให้เขยิบออกไป  โห้!!  ดูแลผมดีจังเลยนะ  ขนาดพี่เซลมันยังไม่ถึงขนาดนี้เลยอ่ะ  แค่กระทืบผู้ชายที่เข้ามายุ่งแล้วก็ทำโทษผม  โดยการจับกด-o-;  อันไหนอันหนักกว่ากันหว่า?
                “เธอชื่ออะไรอ่ะ”
                โรเมอร์ถาม  ผมดันตัวออกจากการจับกุมของเคลวิน  ไอ้บ้านี่กอดซะผมแทบจะตายคาอกมันเลย-*-
                “ซัลเฟอร์  เรียกซัลก็ได้” 
ผมบอก  แทนที่นายแว่นจะมองหน้าผมแต่กลับมองลงต่ำมาที่กางเกงของผม  ผมลืมรูดซิปหรอ-o-
 
หมับ!
 
มือหนาจับลงมาที่กล่องดวงใจของผม  เล่นซะสติผมกระเจิงเลย  ไอ้เชี่ยแว่น!!  ไอ้โรคจิตTOT
“มึงทำไรของมึงไอ้โรม>O<!!”
เคลวินแหกปากพร้อมดึงผมที่กำลังยืนตาเหลือกเหมือนจิ้งจกโดนรถทับไปลูบหัวปลอบ  ทำไมคนบ้านนี่ถึงน่ะ...น่ากลัวแบบนี้TOT
“ผู้ชายเรอะ-o-”
ยังจะมีหน้ามาถามนะเว้ย!!  จับไปเต็มๆแบบนั้นแล้วอ่ะ>O<!!
“มึงทำให้ซัลของกูหวาดกลัวมาก  ไปตายซะ!!”
เคลวินหันไปจิกตาใส่ไอ้แว่นแล้วลูบหัวผมต่อ 
“โทษทีๆ งั้นจะจับของผมคืนก็ได้นะ”
ไอ้แว่นพูดเป็นเด็กอนุบาล  มึงจะบ้าหราาา>O< มันก้าวเท้าเข้ามาใกล้ผม  เคลวินมันก็ดึงผมหลบหลัง
“มะ...ไม่ได้โรจิตเหมือนนายนะ--”
 ผมชะโงกหัวลอดช่องแคบระหว่างแขนเคลวินแล้วบอก
“ไม่ต้องเกรงใจน่า  จะได้เท่าเทียมกันไง” 
มันพูดต่อ  หน้ากูบ่งบอกว่าเกรงใจมึงหรอ-o-; 
“อย่ามาลามกแถวนี้นะเว้ย-*-”  เคลวินพูด
“อย่างน้อยกูก็ไม่เนียนแต๊ะอั๋งแฟนพี่แบบมึง”
เอ่อใช่  ไอ้แว่นมันไม่ได้เนียน  แต่ทำแบบโต้งๆและโจ่งแจ้งมากๆเลย  ผมคงไม่กล้าเข้าใกล้มันแล้วละ
“พวกนายกลับไปพักผ่อนได้แล้วละ เดี๋ยวเฝ้าผมพี่เซลเอง”
ไล่นะครับ  แต่ผมไล่ไอ้แฝดลามกแบบสุภาพเท่านั้นเอง  ใจจริงก็อยากจะตะโกนว่า “ไสหัวกันไปได้แล้ว  ไอ้แฝดนรก!!”
“ยัง-_-//ยัง^^”
ไอ้แฝดพูดพร้อมกัน  ผมยกมือนวดขมับหน่อยๆ  นี่ผมลงไปหายาเบื่อกรอกปากตัวเองหน่อยดีกว่ามั้งเนี่ย  ปวดหัว-_-;
“แปลกใจจังที่พี่ไปคบกับผู้ชาย”  นายแว่นพูด
“เอ่อ....นายคงไม่ชอบพวก..เกย์สินะ”  ผมถาม
“ป่าวหรอก เมือกนอกมีเยอะแยะไป  แต่ไม่คิดว่าพี่จะหันมาชอบผู้ชายน่ะ”
มันก็พูดวนอยู่ดีน่ะแหละผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงผู้ป่วย  ทอดสายตามองไปยังใบหน้าหล่อที่นิ่งสนิท  เรียบเฉยไม่แสดงอาการอะไร  ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมาชอบพี่เซลได้  ผมชอบหลายๆอย่างในตัวพี่มันเพราะพี่มันใจดีและก็ตามใจผมไปซะทุกอย่างจนผมยิ่งเหลิงเอาแต่ใจไปซะทุกอย่างเลย  แล้วพี่มันละชอบผมเพราะอะไร
“ซัล  คิอะไรอยู่หรอ  ไอ้แว่นมันพูดไรไม่เข้าหูใช่มั้ย” เคลวินถาม
“ป่าวหรอก ไม่มีอะไร”
“ใครจะมองยังไง  แต่ถ้าพี่เป็นคนเลือกคบด้วยละก็คนๆนั้นต้องเป็นคนดีและน่ารักมากแน่ๆ  เพราะงั้นเราก็ยอมรับได้หมดละ^^”
“เนยก็เป็นคนดีสินะ...”
บรรยากาศในห้องเงียบสงัดลง  โรมกับเคลวินที่นั่งบนโซฟาต่างก็ไม่ปริปาก  ผมหยิบมือของคนตรงหน้าขึ้นมากุมไว้  จริงๆแล้วที่ผ่านมาผมก็แอบกังวลเรื่องเนยมาตลอด  เธอคนนั้นเป็นคนยังไงกันแน่  เป็นคนแบบไหนที่ทำให้พี่มันเคยรัก
“ช่วยเล่าเรื่องตอนที่พี่เซลคบกับเนยให้ฟังหน่อยได้มั้ย”
ผมหันหลังไปมอง  พวกนั้นทำหน้าเหมือนลำบากใจคงจะเกรงใจผมที่ตอนนี้เป็นแฟนพี่มันอยู่  เลยไม่เล่า
“ถ้าอยากรู้จะเล่าให้ฟังก็ได้  พี่น่ะเป็นคนรักแฟนมากและก็ซื่อสัตย์ต่อแฟนตัวเองสุดๆไม่ต่างกับหมาเลยละ”
นั่นคือสิ่งเปรียบเทียบความเป็นพี่บังเกิดเกล้าของนายสินะโรมเมอร์-_-
“ตอนคบกันก็ดูพี่มีความสุขดีอยู่หรอก  ผมมีโอกาสได้เจอพี่เนยแค่ไม่กี่ครั้งเอง  พี่เซลกับพี่เนยคบกันมาตั้งแต่ม.1แล้วก็เลิกกันตอนจบม.3  แล้วพี่เนยย้ายไปเรียนโรงเรียนอื่น  พี่เซลเสียใจมากเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาเป็นอาทิตย์ๆเลยล่ะ”
“มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะสำหรับคนที่รักกันมาก็นานพอควรแถมยังเป็นแฟนคนแรกอีกแล้วยังโดนบอกเลิกด้วยวิธีง่ายๆแค่ว่า “ก็เซลใจดีกับคนอื่นเกินไป เนยทนไม่ได้” พี่เซลใจดีกับชาวบ้านมาแต่ไหนแต่ไรแล้วละ  ถ้าทนไม่ได้จะมาคบด้วยทำไมก็ไม่รู้  และอีกอย่างคนที่เลิกกันไปแล้วยังมาคอยแวะเวียนอยู่รอบๆเป็นหมาหวงก้างแบบเนี๊ยะ  เป็นเราๆเขี่ยทิ้งไปนานแล้วละ”
พูดอีกก็ถูกอีก  ผมนอนผลุบหน้าลงข้างๆท่อนแขนใหญ่อย่างอ่อนแรงพลางมือของพี่มันให้แน่นขึ้น  ข้างในอกผมมันจุกแน่นจนหายใจไม่ออกไม่รู้เพราะอะไร   ตอนนี้พี่มันจะยังรักคนชื่อเนยอยู่อีกมั้ยนะ  ก็เขาเป็นแฟนคนแรกนี่นา  ถึงพี่มันจะบอกรักให้ผมฟังแต่ผมก็ยังกังวลอยู่ดี  ช่วยตื่นขึ้นมาพูดให้ผมฟังอีกครั้งเร็วๆได้มั้ย  ว่าพี่รักผมคนเดียว!!
“บรรยากาศตึงเครียดมากเลยบีหนึ่ง-o-;”
“เราถอยทัพกันก่อนเถอะบีสอง @-@”
“เป็นครั้งแรกที่กูสนับสนุนความเห็นมึงวันนี้มากๆเลยบีหนึ่ง”
“พวกเรากลับก่อนนะซัล”
เคลวินพูดสลับกันไปมากับโรมเมอร์  พวกนั้นโบกมือให้ผมแล้วก็รีบออกจากห้องไป  ทิ้งให้ผมอยู่กับคนที่ยังนอนไม่ได้สติและผีซึ่งอาจจะมีอยู่ใต้เตียงหรือตามช่องแอร์-_-
 
แอด~
 
“คือว่าเนย...ขอเยี่ยมเซลหน่อยได้มั้ย”
หญิงสวยในชุดกระโปรงพลิ้วสวยเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆเตียง  เดินเข้ามาขนาดนี้แล้วยังจะถามอีกหรอ  ช้าไปหรือป่าว  ผมก็คงไม่ใจร้ายถึงขั้นไม่ให้แฟนเก่าของพี่มันมาเยี่ยมหรอกนะ  แค่แอบจิกกัดอยู่ในใจเท่านั้นเอง
“ตามสบาย”
ผมลุกจากเก้าอี้ย้ายไปนั่งที่โซฟา  พอดูดีๆแล้วคนชื่อเนยก็สวยจริงๆแหละ  ผิวขาวเหมือนลูกคนจีน  นัยน์ตากลมโตเหมือนลูกแกะ  แถมตัวเล็กบอบบางน่าทะนุถนอม  ตัวก็คงนิ่มมากเวลากอด  ตัวผมน่ะกอดไปก็คงเจอแต่กระดูกแน่ๆเลย
“เซล เนยมาเยี่ยมเซลแล้วนะ  ตื่นขึ้นมาคุยกับเนยหน่อยสิ”
มือบางถือวิสาสะจับมืออุ่นของคนบนเตียงขึ้นมากุม  ผมเมินหน้าหลบพลางหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านไล่ความหงุดหงิด
                “เซล....”
                เสียงใสอ้อนวอน  มันจะได้ผลจริงๆหรอทำแบบนั้น  ผมก็เคยลองทำมาหลายวันแล้วแท้ๆ
 
                กึก!
 
                เธอลุกขึ้นยืนพรวดจากเก้าอี้  ใบหน้าสวยฉายแววดีใจอย่างที่สุด  เธอยิ้มออกมาพลางมองมาที่ผม
                “เมื่อกี้เซลขยับมือแล้วละ!!”
                ขยับตัวแล้วหรอ!!  ผมวิ่งไปดูที่เตียงเปลือกตาเคลือบนัยน์ตาสีดำสนิทเริ่มเคลื่อนออก   ผมยิ้มออกมาก่อนที่สมองจะสั่งการเสียอีก  สายตาคมเข้มมองหน้าผมไปมาสลับกับมองหน้าเนย 
                “ผมไปตามหมอก่อนนะ”
                ผมรีบวิ่งออกไปทันที  ในที่สุดก็ฟื้นซักที!!  ระหว่างวิ่งผมก็หยิบมือถือออกมารีบโทรหาพี่ต้าให้รีบมาโดยด่วย 
                “มาเร็วๆนะพี่”
                (อือๆจะไปเดี๋ยวนี้แหละ  ดีใจด้วยนะซัล)
ผมเคาะเคาเตอร์หินอ่อนแรงๆเพื่อเรียกพยาบาลที่กำลังแทะน่องไก่อยู่
                “คนไข้ห้อง 303 ฟื้นแล้วครับ  รีบตามหมอให้ทีนะครับ!!”
                “รอซักครู่นะคะ”
 
 
 
                “คุณองศานะครับ”  คุณหมอพูด
                “ครับ”  พี่มันตอบ
                “ขอหมอตรวจอะไรหน่อยนะ ลืมตากว้างๆนะ”
                “...............”
                “อื้ม แล้วรู้สึกหนักหัวหรือปวดหัวมั้ย”
                “ครับ นิดหน่อย”
                พี่มันทอดสายตามองมาที่ผมแล้วก็สลับไปมองเนยที่ยืนอยู่ไม่ไกล  ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มอ่อนโยนให้เธอ
                “ขอบคุณเธอ เพื่อนเนยหรอ ฮ่าๆและก็ขอบคุณที่เนยมาเฝ้าไข้เซลนะ”
 
                อึก!
 
                ผมยกมือขึ้นมาขยุมเสื้อตัวเองไว้ “เธอ” หมายถึงผมน่ะหรอ  ไม่ตลกเลยนะมาเรียกกันแบบนี้น่ะ  แล้วอีกอย่างคนที่เฝ้าพี่น่ะคือผมด้วย!!
                “หมอเคยบอกกับญาติคนไข้ไว้แล้วนะว่าอาจจะความจำเสื่อมได้”
                หมอเอ่ยเสียงเรียบ  มองผมที่กำลังหน้าซีดไร้วิญญาณ  บอกญาติแต่ไม่ได้บอกผมนี่นา
                “คุณองศาครับตอนนี้พ.ศ.อะไรครับ”
                “25XX”
                “ตอบเป็นXX แบบนั้นทั้งหมอและคนอ่านก็ไม่รู้เรื่องหรอกนะครับ  ถามใหม่ตอนนี้คุณองศาเรียนอยู่ใช่มั้ยครับ  อยู่ม.อะไรแล้วครับ”
                “ม.2”
                ม.2หรอ  นี่ความจำเสื่อมจริงหรือแกล้งเสื่อมเพื่อแอ๊บเด็กกันแน่  ตลกมากใช่มั้ย  รู้ทั้งรู้ว่านิยาย 10 เรื่อง   5 ใน 10 ต้องมีตอนพระเอกความจำเสื่อมแท้ๆยังกล้าเล่นอีกนะ!!
                “พี่จำซัลได้มั้ย!?! ผมซัลไง ซัลแฟนพี่ไง!!”
                ผมเขย่าแขนพี่มัน  พี่มันมองหน้าผมด้วยสายตาเรียบเฉยแต่ดุดัน  มือแกร่งดึงมือผมออก  หัวใจผมเหมือนถูกบีบรัดให้แน่นขึ้น  สายตาที่มองมามันไม่ต่างกับตอนนั้นเลย  วันนั้นในร้านไอศกรีมหน้าโรงเรียน
                “ฉันมีแฟนคนเดียว และเธอคนนั้นชื่อเนย”
                น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่กรีดแทงลงไปในใจผมอย่างมาก  ในหัวพี่ตอนนี้มันไม่มีผมอยู่เลยหรอ  แค่เศษเสี้ยวความทรงจำเล็กน้อยก็ไม่มีหรอ  แค่.....นิดเดียวก็ยังดี
                “ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะคะ”
                “ไม่เป็นไรครับ”
                หมอออกไป  เธอคนนั้นก็เข้ามายึดพื้นที่ใกล้เตียง  ที่ๆที่ผมนั่งเฝ้านอนเฝ้าพี่มันอยู่ประจำ  มือเล็กตบไหล่พี่มันเบาๆ
                “เซลอย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิ” 
เธอพูดพี่มันอย่างร่าเริง  แล้วหันมายิ้มเยาะใส่ผมก่อนจะพูดว่า
                “นายก็เหมือนกัน  อย่าป้อนความทรงจำมั่วๆให้เซลได้มั้ย  เซลน่ะเป็นแฟนพี่นะ”
                “ความทรงจำมั่วๆงั้นหรอ  เรื่องจริงต่างหากล่ะ!!  เธอน่ะแหละอย่ามาฉวยโอกาสตอนที่พี่เซลความจำเสื่อมได้มั้ย!!”
                ผมตะโกนลั่น  ใบหน้าผมร้อนผ่าวโดยเฉพาะขอบตาที่มีน้ำเอ่อขึ้นมาบดบังทำให้ผมมองอะไรก็เบลอไปหมด  แค่พี่มันจำผมไม่ได้ก็มากพอแล้ว  ยังจะมาฉวยโอกาสแย่งพี่มันไปอีก  เลวที่สุด!! 
                “หน้าด้าน!!”  ผมว่า
                “นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าแฟนชั้นห๊ะ!!!” 
พี่มันดีดตัวขึ้นมาจากเตียงแล้วตะโกน  ผมสะดุ้งถอยหลัง  หยาดน้ำตาหล่นกระจายเต็มเสื้อ  สายตาที่นั่นกำลังทำให้ผมกลัว
“ผมเป็นแฟนพี่!”
“ชั้นไม่มีทางคบกับผู้ชาย เลิกพูดได้แล้ว!”
“ไม่!! ก็ผมมีสิทธิ์พูดนี่  ผมมีปาก!!”
 พี่มันท่าทางโมโหมากมือหนากำหมัดแน่นเขาอาจชกหน้าผมได้ทุกเมื่อถ้าผมพูดออกไป  แล้วยังไงในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง....ผมน่ะมีสิทธิ์สิ
“และสิทธิ์ที่ผมเป็นแฟนพี่ไง!!”
 
วืด~
 
หมับ!
 
                “ไอ้เซล!!”
                หมัดหนักแน่นถูกหยุดไว้ในมือพี่ต้าก่อนพี่ต้าจะสวนหมัดชกเข้าไปที่ใบหน้าของพี่เซล  พี่มันหันมาจ้องพี่ต้าอย่างโมโหจัดพลางปาดเลือดที่มุมปาก
                “มึงต่อยกูทำไม!”
                “แล้วมึงจะต่อยซัลทำไม” พี่ต้าพูดสวนกลับทันที
                “มันบอกว่ามันเป็นแฟนกู”
                “ก็น้องเขาเป็นแฟนมึงไง”
                “กูไม่เชื่อ  แฟนกูคือเนย!”
                “แฟนมึงคือซัล ไม่ใช่เนย!!”
                “กูไม่สน แล้วก็ไปให้พ้นหน้าด้วยยืนอยู่ทำไม!!”
                พี่มันหันมาตะคอกใส่ผม  ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด  เนยยืนมองผมพลางยิ้มอย่างคนมีชัยชนะ  เธอชนะ แต่แค่ตอนนี้!! เพราะผมจะต้องทำให้พี่มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้   ผมรีบวิ่งออกไป  อะไรๆก็เนย  ตื่นมาก็เนย  กูเป็นคนที่ดูแลมึงแท้ๆแต่ก็ไปขอบคุณมัน  แล้วยังมาไล่กูแบบนี้อีก  กูเป็นแฟนมึงนะ  ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ละ!!  ผมพยายามคิดว่าที่พี่มันพูดแรงๆทำตัวแบบนี้กับผมคงเป็นเพราะความจำเสื่อม  แต่ผมก็อดรู้สึกน้อยใจและก็มันไม่ได้  หัวใจของผมตอนนี้มันสั่นคลอนเสียแล้ว  อย่าทำห้มันร้าวและแตกสลายไปมากกว่านี้เลยนะ  รีบๆจำผมให้ได้เร็วๆทีเถอะ
 
 
 
 
[Celsius]
               
                “พอนึกอะไรออกบ้างมั้ย” ไอ้ต้าถามผม
                “นึกไรอ่ะ”  ผมพูดพลางกระดกน้ำเข้าปาก
                “เฮ้อ~ น่าเอาบาสทุ่มหัวจริงๆ”
                “หัวกู?”
                “ป่าวหัวกู เผื่อจะความจำเสื่อม  คนความจำเสื่อมนี่แม่ ง ดีไปหมดเลยนะ  กินข้าวฟรี  กินน้ำฟรี  มีคนให้ลอกการบ้านแถมยังเลื่อนสอบได้ด้วย”
                “สอบไปแล้วหรอ”
                “เออดิ  กูเกือบตกวิชาโลกและวิญญาณ  ครูแกสอนทีกูจะนิพพาน-_-”
“ฮ่าๆ ครูบุญอ่ะนะ  ยังไม่ตายอีกหรอแก่มากแล้วนะ”
“ปากมึงนี่นรกแด กจริงๆ-o-”
“ฮ่าๆ”
“อ่ะ! น้องซัล”
ผมมองตามสายตาไอ้ต้าไปยังมุมตึกใกล้ๆโรงยิมใกล้สนามบาสกลางแจ้ง
ผมว่าผมเห็นอะไรแว้บๆ  ผมลุกเดินไปที่ข้างตึกทันคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งหนีผมอยู่  ขามันสั้นหรือขาผมยาวเกินเลยเดินตามมันทัน
 
                หมับ!
 
                ผมดึงคอเสื้อมันไว้  ตัวมันที่กำลังวิ่งไปข้างหน้าสุดแรงพอโดนผมกระชากเบาๆก็เซล้มลงไปนั่งท่าตัวMอยู่ที่พื้น  มันเงยหน้ามองก่อนจะรีบลุกพรวดจะวิ่งหนีอีกผมเลยใช้แขนล็อกคอมันซะเลย
                “จะรีบไปไหน” 
ผมถาม  มันก้มหน้าไม่ตอบแต่พยายามแกะแขนผมที่ล็อกคอเล็กๆของมันอยู่  ผมเลยล็อกมันให้แน่นขึ้นอีก  ส่วนแขนอีกข้างก็ล็อกตัวมันให้แผ่นหลังมันแนบชิดติดกับตัวผม  มันก็ยังแกะไม่เลิก  เอาดิยิ่งแงะกูยิ่งล็อก  เอาให้เกยตื้นตายเลยคอยดู
“ถามว่าจะรีบไปไหน”
“แค่กๆ...หายใจไม่ออก!”
“ก็ตอบมาสิ”
“ล็อกแบบนี้ใครมันจะ..จะตอบได้วะ!!”
 
โป๊ก!
 
ผมโขกกระบาลมันไปหนึ่งที  ไอ้เด็กนี่ตอบดีๆไม่เป็นหรือไง  นี่ผมไปเก็บเด็กแบบนี้มาทำแฟนจริงๆหรอ  ไอ้ต้ามันกรอกหูผมทุกวันเลยว่าผมเป็นแฟนมันแต่มันไม่เห็นเคยโทรมาหาหรือมาเยี่ยมผมที่บ้านเลยซักครั้ง  แฟนกันเขาทำกันแบบนี้หรอ-*-
“ตอบดีๆ อย่าหลบหน้าด้วย”
มันก้มอีกแล้ว  เออเจริญสั่งอย่างทำอย่าง  เด็กไรเนี่ยดื้อชะมัดเลย
“รีบกลับบ้าน”  มันตอบ
“บ้านไฟไหม้หรอ?”
มันเงยหน้ามองผมทันที  ผมเลิกคิ้วขึ้นหน่อยๆอย่างกวนๆ  มันกัดปากแล้วก็สะบัดหน้าหนี
“พี่ไม่อยากเจอหน้าผม  ผมก็เลยรีบกลับไง”
มันบ่นอุบอิบกำท่อนแขนผม  ผมรู้สึกหัวใจหวิวไปตามน้ำเสียงของมัน  รู้สึกอยากกอดมันให้แน่นขึ้น  ผมเผลอยกมือลูบหัวมันพอรู้ตัวผมก็ขยี้หัวมันแล้วก็ปล่อยมันออก
“กลับดีๆแล้วกัน”
มันพยักหน้ารับแล้วหันหลังไป  มันหยุดเท้าตัวลงแล้วหันมาหาผมอีก  จะให้กูไปส่งหรอ  บ้านกูเองยังกลับไม่ถูกเลย  วันนี้ถ้าคนขับรถไม่มาส่งก็มาไม่ถึงโรงเรียนเหมือนกัน-o-;;
“บายๆครับ”
มันโบกมือให้ผมแล้วก็เดินไป  ผมยิ้มให้มันก่อนหยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความ “คืนนี้โทรหานะ^^   ...เนย...” อ่า แฟนผมอีกคน  ในความทรงจำตอนนี้อ่ะนะ  แต่แฟนตัวจริงก็คงเป็นไอ้เด็กนั่นแหละ  ถึงจะยอมรับไม่ได้ว่ามีแฟนเป็นผู้ชายก็เถอะแต่ทำไงได้ในเมื่อเป็นไปแล้วคงทำใจและต้องรีบๆจำทุกอย่างให้ได้เร็วๆละนะ  เด็กนั่นก็ไปได้หน้าตาน่าเกลียดเกินกว่าผมจะรับได้  ออกจะน่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงด้วย  นั่นเป็นเหตุผลที่ผมยอมเป็นเกย์หรือป่าวนะ-_-;;
“แฮ่กๆ คุณหนูอยู่นี่เองตามหาซะทั่วเลย  คุณท่านกำลังรออยู่ที่บ้านรีบกลับกันเถอะครับ^^”
พ่อบ้านในชุดเต็มยศยิ่งกว่าคอสเพลย์ยืนโค้งให้ผม  อายชะมัดเลย  เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากให้พวกพ่อบ้านมารับมาส่ง  ไม่อยากกลับบ้านด้วย-_-*
 
 
 
 
“คุณหมีFee มาทางนี้หน่อย”
“เย้ๆ คุณหมี^O^”
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเหลือบมองไปยังลานทรายกว้างใกล้โรงเรียนอนุบาล  แขนเล็กๆของเหล่านักเรียนตัวน้อยดึงทึ้งหมีสีขาวตัวใหญ่ที่ถือลูกโปร่งสีสันสดใสไว้ในมือ
“มาสคอสหรอ เหมือนของจริงเลย*o*”
รถจักรยานสีน้ำเงินถูกจอดพิงต้นไม้ไว้ไม่ไกล  เขาก้าวเท้าเข้าไปมือก็กดโทรศัพท์มือถือเพื่อเปิดกล้อง
“คุณหมีของชั้น!!”
“ของเค้านะ>O<”
“ไม่ใช่ของเราต่างหาก  คุณหมีมานี่><”
แขนปุกปุยถูกเด็กๆรุมยื้อแย่งไปมา  หมีตัวใหญ่เริ่มเอียงไปเอียงมาตามแรงดึง  ร่างบางปาดเหงื่อก่อนจะตัดสินใจเข้าไปช่วยคุณมีที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มเด็กๆ
“นี่ๆ ดึงแบบนั้นคุณหมีก็เจ็บหมดสิครับ^^”
เด็กๆหยุดการกระทำแล้วหันมามองบุรุษใบหน้าสวยที่ย่อตัวเอามือเท้าเข่าตัวเองคุยกับพวกเขาอยู่
“ถึงพี่สาวจะน่ารักแต่ผมไม่ให้หมีกับพี่สาวหรอกนะ-///-”
เด็กน้อยบ่น  ใบหน้าหวานยิ้มแห้งๆ  ทำไมใครๆชอบคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงนะ
“แต่ถ้าไปดึงคุณหมีแรงๆคุณหมีจะโกรธแล้วกลายร่างเป็นปีศาจนะ!”
เสียงหวานใสพูดหลอกล่อให้เหล่าเด็กน้อยปล่อยมือออกจากคุณหมีผู้น่าสงสาร
“พี่ดูการ์ตูนมากไปหรือป่าว-o-”
“พี่เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย-_-”
“หมีจะกลายเป็นปีศาจได้ไง-*-”
“ไปบ้านไปกินยาเหอะพี่-o-”
รอยยิ้มเขินๆผุดขึ้นอีกครั้ง  แหมเด็กสมัยนี้กินเลิกกินหญ้าแล้วหรอ  ฉลาดกันจริงๆเลย  ร่างบางคิด
“ไปกันเถอะเจ้าหญิง!”
หมีขาวคว้าข้อมือบางแล้วรีบพาหนีออกไปจากวงล้อมของเด็กๆ  เท้าเล็กๆวิ่งตามหมีขาวกันเป็นขบวน
“หยุดเดี๋ยวนี้น้า>O<”
“กลับมานะคุณหมี!!”
ทั้งสองยังคงวิ่งต่อไปอย่างไม่สนใจอะไร  ร่างบางพยุงตัวเองให้วิ่งตามหมีตัวยักษ์ให้ทัน  ถ้าวิ่งไม่ทันหน้าสวยๆของเขาต้องลงไปแนบบนพื้นถนนแน่ๆ
“อะ...แฮ่กๆ..จะไปไหน...หยุดได้แล้ว”
เสียงหอบปนเสียงพูด  ใบหน้าใสขึ้นสีแดงจากอาการหอบอย่างรุนแรง  หมีตัวยักษ์ชะลอฝีเท้าลงก่อนคุกเข่าต่อหน้าหนุ่มหน้าหวาน  ในตากลมโตฉายแววมึนงง  นี่มันเป็นรายการเรียลลิตี้อะไรหรือป่าว
“ทำอะไรน่ะ ...แฮ่กๆ”
ร่างบางย่อตัวลงเท้ามือกลับเข่าตัวเองแล้วหายใจสูดเอาอากาศเข้าไป  มือขาวปุกปุยยื่นมาจับมือเล็กๆไว้
“ไปทานน้ำชากันนะครับ  เจ้าหญิง”