Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 14
℃คำถามที่อยากรู้กับคำถามที่ไม่อาจบอก(1)Ⓢ
 
                “ไอ้ซาลลลลลลลลลล>o<!!”
                “มึงจะตะโกนทำมายยยยยย>O<”
                “ถ้ากูไม่แล้วมึงจะได้ยินหรอ>O<!”
                “ห๊ะ! ว่าไรนะ>O<”
                ผมกับไอ้ไอซ์ยืนว้ากคุยกันอยู่กลางคอนเสิร์ตของ “ฟาเรนไฮต์” คนไทยที่ไปเป็นนักร้องอยู่ที่ญี่ปุ่น   ไอ้ไอซ์มันหาบัตรมาให้  แต่มันไกลจากหน้าเวทีโคตรๆเลยอ่ะ  ทำไมฟาเรนต์จังตัวเท่ามดเลยอ๊า!!
                “กูปวดฉี่ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยยยยยยยย>O<”
                “ออกไปแล้วกูจะเข้ามาใหม่ยังงายยยย>O<!!”
                “ไว้ค่อยมาวันอื่นก็ด้ายยย”
                “วันนี้มันรอบสุดท้ายเว้ยยยย  กลั้นไว้ก่อนนนน”
                “ไอ้ซาลลลลลTOT”
                ผมทนมองภาพไอ้ไอซ์ดิ้นไปมาพลางกุมช้างน้อย  เฮ้อ~  ทำตัวน่าเกลียดได้อีกนะมึงเนี่ย   ตอนนี้เป็นช่วงฟาเรนต์เข้าไปพักพอดีเลยมีโชว์อื่นขึ้นมาแทน  ไปก็ไปวะ
                “เดินเร็วๆดิ๊”  ผมบอกมัน
                “ให้กูขี่คอมึงไปดีกว่า  กูจะราดแล้วววว”
                มันพูด  ถ้ากูให้มึงขี่คอแล้วเสื อกปล่อยราดบนคอกู  กูจะทำไงละ  ไอ้เวรนี่-_-**
ผมพามันเดินออกมาเรื่อยๆก็เจอกับ ผู้ชายตัวเล็กๆ  ใบหน้าหวานใส  ผิวขาวอมชมพูในชุดหนังสีดำมันวาว    นั่นมัน!!  ฟาเรนต์จัง*O*  พระเจ้าต้องขอบคุณที่ไอ้ไอซ์เกิดปวดฉี่ขึ้นมา!!
                “นั่น! ฟาเรนต์นี่นาไปขอลายเซ็นต์กัน >//<”
                ไอ้ไอซ์ชี้พลางกระโดดเกาะผม 
“ได้ข่าวว่ามึงปวดฉี่นะ  รีบๆไปเลยเดี๋ยวกูขอแทนให้”
ผมบอกพร้อมโบกมือไล่มัน
“กูจะถ่ายรูปด้วยยย>3<”
“กูจะไปยืนถ่ายแทนมึงเอง  ไปได้แล้วววว”
ผมตะโกนแล้วพลักมันให้เดิน ฟาเรนต์จังหันหน้าควับมองมาทางพวกผมพอดี เขาฉีกยิ้มกว้างให้พวกผมและก้าวเท้าเข้ามาหา อยากจะกรี๊ดจังโว้ยยย>///<!!
“พี่เซลลลลลล^O^”
 
อะเระ!  รู้ชื่อแฟนผมได้ไงเนี่ย  ผมกับไอ้ไอซ์มองตามฟาเรนต์ที่เดินผ่านเราไปราวกับธาตุอากาศ   เขาเดินตรงเข้าไปกอด  ไอ้พี่เซลOoO!!!
“พี่หายใจไม่ออก ฟา-_-;”
พี่มันดันฟาเรนต์ออกจากเอว  ฟาเรนต์ทำแก้มป่องๆอย่างไม่สบอารมณ์  รู้จักกันได้ยังไงหะเนี่ย   แล้วทำไมฟาเรนต์ต้องเข้าไปกอดด้วยล่ะ>.<!
“ก็ผมคิดถึงพี่นี่นา  มาจูบทีสิ>3<”
ปลายเท้าเล็กๆเขย่งสูงขึ้นพร้อมกับใบหน้าหวานสวยที่ลอยเข้าไปใกล้จนริมฝีปากจะประทับกัน   ไอ้ฟาเรนต์!! นั่นมันแฟนกูนะเว้ยยย!  ไอ้บ้าเซลมึงก็ไม่หลบเขานะ!!
“เลิกเล่นได้แล้วน่า   มีคนอยู่แถวนี้ไม่เห็นหรอ”
                พี่มันพูดก่อนที่พี่มันจะหันมาเจอพวกผม  ผมก็ลากไอ้ไอซ์มาเก็บหลังกำแพงแล้ว   รู้จักกันไม่พอ  กอดกันด้วย  แถมจะจูบกันด้วย  นี่มึงยังเป็นแฟนกูอยู่หรือป่าววววว
“ไหนอ่ะดอกไม้O.o” ฟาเรนต์ถาม
“เปลืองตังค์ช่วงนี้ชอต-_-” พี่มันตอบ
“พี่เซลอ่ะ-3-”
                ฟาเรนต์พูดพลางเข้าไปกอดแขนแล้วเอาหน้าถูๆไถๆกับแขนไอ้พี่เซล   จะมากไปแล้วนะ   เดี๋ยวองค์ลงแล้วจะวงแตก!!
“ไอซ์  กูไม่ดูคอนต่อแล้วนะ” ผมพูด
“ตามใจมึงเหอะ  ว่าแต่แฟนมึงไปรู้จักกับคนดังระดับเอเชียแบบนั้นได้ไงว้า>//<” มันพูด
“กูจะไปรู้หรอ  กิ๊กหมายเลขหนึ่งมั้ง-*-”
“กูว่ามึงอ่ะกิ๊ก  ใครจะบ้าเอาคนดังมาทำกิ๊กวะ!”
“ไปตายในห้องน้ำเลยไป-_-++”
ผมพูดแล้วเดินลงบันไดหนีไฟไป ไม่อยากยืนดูฉากสวีทชวนคลื่นไส้   แต่ผมได้ยินเสียงลงส้นเท้าหนักๆวิ่งไล่หลังผมมา  ไอ้ไอซ์หรอ-o-?
“ซัลจริงๆด้วย^^”
มือแกร่งกระตุกคอเสื้อผมจากด้านหลังจนผมเซเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนพี่มัน  มาหากูทำไมกูมันก็แค่กิ๊กไม่ใช่หรอ>O<!!
“อะไร-_-+”
ผมถามมันแล้วพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขน
“เป็นไรเนี่ยดูอารมณ์ไม่ดี  เดี๋ยวมันจะไม่ดีต่อลูกเรานะ^^”
มันพูดพลางเอามือลูบๆท้องผม  มึงบ้าปะเนี่ย  ลูกแบบนั้นกูไม่มีหรอก>O<! 
“ลูกตรงนั้นไม่มีหรอก  มีแต่ตรงนี้อ่ะ-o-”
ผมพูดแล้วชี้ลงไปที่ลูกชายตัวเอง   พี่มันเลื่อนมือลงไปเรื่อยๆเพื่อจะสัมผัสหยอกล้อกับลูกชายผม    ผมก็อาจจะไม่ว่ามันถ้าจะอะไรๆแบบนี้ในห้อง-///-  แต่นี่ที่จัดงานคอนเสิร์ตของกิ๊กมัน!!
 
เพี๊ยะ!
 
ผมปัดมือมันอย่างแรง  มันทำหน้าเหวอไปนิดนึงที่เห็นผมเป็นแบบนี้   แต่คนผิดอ่ะก็มึงอ่ะแหละ!
“เป็นไร?”
มันถามผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ไม่มีไร” ผมบอก
“หรือว่าเห็นพี่ยืนกอดกับฟา  แล้วเกิดหึงO.o”
ฟา!  เรียกชื่อกันแบบสนิทสนมกันด้วย>O<!!   แล้วยังมีหน้ามาถามอีกนะ  นี่ไม่เห็นจริงๆหรอว่ากูยืนอยู่ตรงนั้นอ่ะ  อย่าทำเหมือนโลกนี้มีพวกมึงแค่สองตัวนะ!!
“กลับไปหาฟาอะไรนั่นของพี่เถอะ  ผมจะกลับบ้านแล้ว-_-!”
“ฟาก็ไปโชว์ต่อแล้วอ่ะ  พี่มาเป็นกำลังใจให้เฉยๆ”
เหอะ!   ให้กำลังใจ  ถ้าจูบๆกันไปซะกำลังใจคงเต็มเปี่ยมเลยซินะ  -_-**
“พี่กับฟาน่ะเป็น...”
“ไม่ต้องพูด!!”
“ฟังก่อนดิ”
“เข้าใจแล้ว  เงียบไปเลย-_-”
“เข้าใจแล้วจริงอ่ะ”
“อย่าเซ้าซี้มากได้ป่ะ-_-+”
“ครับๆ-o-;”
ผมสะบัดหน้าหนีแล้วจ้ำอ้าวออกไปจากจุดๆนั้นอย่างรวดเร็ว   แต่ไอ้เสาไฟฟ้าเคลื่อนที่มันก็เดินตามผมมาอยู่ดี   กลับไปหาน้องฟามึงโน่นนนนนนน>O<
“ไปกินสุกี้กันป่ะ  จะได้ใจเย็นๆ”
จะให้กูใจเย็นแต่ชวนกูไปแด กของร้อนเนี่ยนะ  ใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ยไอ้บ้านี่!!
“เลี้ยงด้วยละกัน -3-”
 
 
 
                ผมยอมนั่งร่วมโต๊ะให้มันเลี้ยงสุกี้ที่ MJ ชั้นล่างของฮอลล์  แต่ผมสงสัยว่ามันจะเลี้ยงผักผมอย่างเดียวหรือป่าว  เพราะผมหย่อนหมูลงไปมันก็ฉกไปกินหมดเลย  ผมงี้ได้กินแต่ผักจนตัวจะเขียวเป็นผักบุ้งอยู่ละ-*-
“พี่สนิทกับฟาเรนไฮต์หรอ  เห็นเรียกฟา-.-”
                ผมลองเปิดประเด็นถาม  จริงๆอยากจะตะโกนถามเลยว่า  พวกมึงเป็นอะไรกันนนน>O<
                “เคยอยู่บ้านเดียวกันก็ต้องสนิทดิ^^”
 
                                ตึง!
 
                ผมทุบโต๊ะอย่างแรงจนน้ำจิ้มสุกี้แทบกระจาย   เคย! อยู่บ้านเดียวกันหรอ-o-!
“เป็นอะไรหรอซัลO.o”
                มันถาม  ผมสายหน้าเบาๆแล้วหยิบเยือกน้ำมารินใส่แก้วน้ำข้างกายที่ว่างเปล่า  ตอนนี้สมองผมขาวโพลนไปหมด  คิดอะไรไม่ออกเลย  เหมือนมีใครเอาหินมาทุ่มใส่หัวเลย=o=
 
                อึกๆ
 
                “ซะ...ซัล  นั่นมันน้ำซุปนะ-o-;”
                พี่มันบอก  อ่อ มิน่าละรสชาติมันเค็มๆแปลกๆ-_-;;
                “อร่อยดี” ผมบอก
                “บอกไว้เลยว่าพี่กับฟาไม่ได้เป็นอย่างที่ซัลคิดนะ^^”
                “ซัลคิดอะไรหรอ  ป่าวนี่-.-”
                “ซึน!”
                “ป่าวซะหน่อย-o-!”
                “หึ! อย่ามานั่งร้องไห้ที่หลังแล้วกัน^^”
                “ผมไม่ร้องหรอก  ผมไม่ได้คิดว่าฟาเรนต์จะเป็นเด็กในฮาเร็มพี่ซะหน่อย”
                “จะถามเรื่องนี้สินะ^^”
                “ไม่ได้ถามซะหน่อย>O<”
                “โอเคครับๆ พี่กับฟาไม่ได้กิ๊กกัน^^”
                “แล้วทำไมต้องกอดกันอ่ะ  จะจูบกันด้วย-*-”
                “หึงหรออออออ^O^”
                “จะกินหมู-////-”
                                ผมมองตะเกียบผมที่คีบเนื้อหมูไว้เศษ 1 ส่วน 4 อีก 3 ส่วนที่เหลือไอ้คนตรงข้ามผมมันคีบไว้   ปล่อยๆให้กูเขมือบบ้างดิ  มึงแด กไปหลายจานแล้วนะ ชิ้นสุดท้ายแล้วนะเฟ้ย-_-*
                “คนท้องผูกต้องกินผักเยอะๆสิ” มันบอก 
                “ใครท้องผูก-o-!”
                “ซัลไง  ทำหน้าเหมือนคนปวด..”
                “อย่ามาพูดXXXตอนกำลังกินข้าวนะเว้ย>O<!”
                ผมยกตะเกียบชี้หน้าว่ามัน   ถ้าหลุดคำนั้นออกผมคงกินไม่ลง  ภาพมันจะลอยไปลอยมาอยู่ในจานอาหาร  ไอ้ข้าวโพดอ่อนที่อยู่ในชามผมนี่มันยิ่งสีใกล้เคียงอยู่ด้วย
                “เสร็จ!”
                สิ้นเสียงพี่มันชิ้นเนื้อชิ้นสุดท้ายในหม้อก็ลอยละลิ่วลงลำคอไป   แถมมันยักคิ้วให้ผมหนึ่งทีอีกต่างหาก   ผมพลาดซะแล้ว.... เวรกรรม-O-!!
                “รู้ไว้ซะว่าไอ้ชิ้นเมื่อกี้คือเนื้อหมูชิ้นสุดท้ายที่พี่จะได้กินในชาตินี้-__-++”
                ผมเอ่ยเสียงเรียบ  มันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยอย่างงงๆ
                “คือ?”
                “บังอาจมาแย่งกิน  ตายซะเถออออออออะ>O<!!”
                ผมลูกขึ้นบีบคอโยกหัวให้มันคายชิ้นเนื้อออกมา  ในเมื่อผมไม่ได้กินมันก็ต้องไม่ได้กินซิ  แบบนี้ถึงจะเรียกว่าเท่าเทียมมมม>O<!!
                “แค่กๆ แค่ก”
                “อย่ามาสำออยคายออกมาซะ!!”
                เศษชิ้นเนื้อค่อยๆกระเด็นออกจากปากมัน  ทำไมชิ้นมันเล็กจังวะ  อย่าบอกนะว่ามึงให้กระเพาะย่อยไปแล้ว  กร๊าซซซซซ !!  กินถึงขั้น Digestion!!  ไอ้เลววววววว>O<~
                “เหวอ!  คุณลูกค้าครับใจเย็นๆก่อนครับOoO!”
 
                พนักงานผ้าเขียววิ่งมาลากผมออกจากเจ้าสัตว์กินเนื้อ(เอามาจากท่านฮิบาริ-o-)  ผมดันตัวออกจากพนักงานอย่ามาเกาะแกะแถวเอวกูได้มั้ยกูยิ่งบ้าจี้อยู่ด้วย-o-!
                “แค่กๆ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเช็คบิลเลยดีกว่า^^;;”
                ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงเถือกเพราะอาการสำลัก  เหอะๆ  ไม่สงสารหรอกนะจะบอกให้   ผมยืนกอดอกรอมันอยู่หน้าร้าน  สายตาคมกริบปราดมองมาทางผมอย่างไม่สบอารมณ์  
                “ซัลไม่ผิดนะ  พี่สำลักเองอ่ะ-3-”
                “ถ้าไม่มีปลวกที่ไหนมาบีบคอ  พี่ก็คงไม่สำลักหรอก-_-+”
                “ปลวกที่เก้าอี้มั้ง?”
                “อืม  เตี้ยๆ  สั้นๆ  ป้อมๆเหมือนไส้เดือนอ่ะ”
                “-_-++”
                “เป็นไรทำหน้า....แค่กๆ”
                “เสียดายหมูไม่เข้าหลอดลม”
                “เหอะ! ถ้าพี่ตายนะจะมาหลอกซัลคนแรกเลย^^”
                “งั้นจงมีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ-o-;;”
                ผมยิ่งกลัวๆอยู่ด้วยดิ(Writer:ไม่อยากพูดถึงเลยแต่งนิยายตอนดึกๆซะด้วย-o-;;) ขนาดเวลาอาบน้ำตอนดึกๆผมยังตั้งเปิดประตูห้องน้ำทิ้งไว้เลย (นายเอกเราเปิดโอกาสให้พวกโรคจิตสอดส่องเต็มที่^^;)
                                 
                ฮวบ!
 
                อยู่ๆร่างสูงก็ทรุดฮวบลงไปนั่งชันเข่าอยู่กับพื้น   มีกี้ยังทำหน้ากวนteenอยู่เลยแท้ๆ   ผมรีบย่อตัวนั่งข้างๆมันเพื่อถามอาการ
 
                “เป็นไรน่ะ”
                “อ่า  สงสัยจะกินของที่แพ้เข้าไปแน่ๆเลย”
                “แพ้ไรอ่ะ”
                “แพ้ความน่ารักของซัล^^”
                “ไปตายซะ-o-!”
                ผมสปิงตัวขึ้นทันทีเล่นมุกไม่ดูเวล่ำเวลาเล๊ยยยย    น่าส่งไปเกิดใหม่ซะ  ผมมองไอ้คนที่เก๊กชันเข่าไม่เลิก  ตะคริวกินหรือไง  ลุกไม่ได้เนี่ย-_-*
                “ลุกขึ้นมาได้ละๆ”  ผมบอก
                “....................”
                “ไปแล้วนะเว้ย!”
                “จะ....จะ..อ้วก”
                ผมรีบกระชากตัวมันขึ้นมาทันทีแล้วลากมันวิ่งไปหาห้องน้ำอย่างด่วนๆ   เสือกแด กหมูไปเยอะไง  แย่งของผมไปด้วยกรรมตามสนองเลย(ใช่เวลามาสมน้ำหน้ามั้ยเนี่ย)
 
 
 
                ร่างสูงนั่งนิ่งสนิทอยู่บนม้านั่งตัวยาว  ผมนั่งลงข้างๆมัน   หน้าพี่แกซีดมากอ่ะ  ก็เลยปล่อยออกมาซะหมดไส้หมดพุงเลยนี่นา   พี่มันยกมือขึ้นบีบขมับตัวเองเบาๆ   ผมเลยเอามือมันออกแล้วนวดด้วยมือผมแทน
                “ปวดหัวหรอ”        ผมถาม
                “นิดหน่อย”
                “กลับบ้านเลยมั้ย”
                “ขับรถไม่ไหวอ่ะ”
                “แท็กซี่ไง”
                “พี่เอารถมาอ่ะ ใครจะขับกลับอ่ะ-o-”
                “ไว้ใจซัลปะละ  เดี๋ยวซัลขับไปส่งเอง”
                “ส่งบ้านหรอ”
                “เหอะ! วัด^^”
                “-o-;;”
“อ่า  งั้นซัลไปซื้อยามาให้นะ รอแปป”
ผมรีบวิ่งไปร้านยาป้ายเขียวๆที่อยู่ชั้นใต้ดินใกล้ลานจอดรถของฮอลล์   เหนื่อยไม่กลัวแล้วตอนนี้   มันมีคนกำลังจะตายรอยาอยู่>O<
                “แฮ่กๆ เออ ขอยาแก้ปวดหัวหน่อยครับ”
ป้าแก่ๆที่หลังเคาเตอร์ขยับหนังสือพิมพ์ลงแล้วหรี่ตามองผม   เห็นแบบนี้ก็มีปัญญาจ่ายค่ายานะครับรับรอง  ชูแปดนิ้วเลยเอ้า!
“ลื้อจาเอายาอารายละ”
เธอลุกจากเก้าอี้แล้วเกาะเคาเตอร์ถามผม
                “พาราก็ได้ครับๆ”
                “ห๊ะ!  ลื้อว่าไรนะจะพาคนป่วยไปศาลาหรอ  วัดอยู่ทางโน่นแน่ะ”
                “ไม่ช่ายยยย  ผมไม่ได้พาไปศาลาครับ  ผมจะเอาพารา>O<”
                “คาระโอเกะหรอ  มันอยู่ชั้นสอง-o-”
                “พาราครับยายยยยย>O<”
                “ลื้อไปใครห๊ะ  กล้ามาเรียกอั้วว่ายาย  อั้วไปเป็นญาติลื้อตอนไหน-o-!”
                พอเรียกยายหน่อยดันหูดีขึ้นมาเชียว  เมื่อไหร่กูจะได้พาราวะเนี่ยยย   กล้าจะไปถึงอีกไอ้พี่เซลมันคงได้สมองแตกตายกันพอดี  ได้ไปศาลาจริงๆแน่-o-!
 
                “ยายครับพาราคับ-_-*”
                “ลื้อ!”
                “ครับ!  รื้อออกมาซะทีเหอะรอนานแล้วแค่พาราแผงนึงเนี่ย-o-!!”
                “บอกว่าจะเอาพาราก็จบไปนานเลี้ยว โฮ่ๆ”
                ยายแกเดินส่ายก้นไปหยิบพารามาให้ผมแผงนึง   แล้วไอ้ที่เริ่มๆร่ายมานี่ผมบอกยายแกว่าผมจะเอาพาราไม่ใช่หรอ!
                “สาบสิบ ค่าเสียเวลาอั้ว!”
                ใครมันเป็นคนเสียกันแน่ฟะ-*-
                “อะไรนะ สามบาทหรอO.o” ผมบอก
                “สามสิบ สามสิบ-o-!”
                “สามบาทๆ อ่ะ นี่ครับ^^”
                ผมยิ้มให้แกแล้วก็ควักเหรียญบาทสามเหรียญวางที่เคาเตอร์แล้วก็เดินออกมาจากร้าน
                “กลับมาเดี๋ยวนี่นะ  ไอ้โจงงงงง  แกยังจ่ายอั้วไม่ครบเลย>O<”
                เสียงแกตะโกนลั่นไล่หลังผมมา   สงสัยผมจะติดเชื้อหูหนวกมาซะแล้วล่ะ   ยายแกพูดอะไรไม่ได้ยินเล๊ยยยยยยยย^O^
                “อะไรนะครับให้ฟรีหรอ  ขอคุณนะครับ  สามบาทถือเป็นค่าเสียเวลาของยายแล้วกันนะ^^”
                “ไอ้เด็กเลวววววววววววว”
                “พ่อแม่ผมสอนมาดีครับๆ^^”
                “กลับมาเดี๋ยวนี้นะ  ไอ้เด็กเลวววว”
                “ว่าผมเป็นเด็กเลวอ่ะ  งอนแล้วไม่จ่ายที่เหลือด้วย-3-”
                “จ่ายอีกเจ็ดบาทก็ยังดีน่อTT”
“ฮะๆ ติดไว้ก่อนไว้ชาติหน้าผมจะมาจ่ายยายนะ ไปละ บายๆ^^”
                ผมเห็นรองเท้านันยงยวนลอยข้ามหัวผมไปสองข้าง  ปาแม่นเหลือเกิ๊น  ขนาดยืนเป็นเป้าให้แล้วยังปาไม่โดนผมอีก  ช่างเหอะ!  ผมว่าผมรีบๆไปดีกว่า  เดี๋ยวคนรอยามันจะเดี้ยงไปซะก่อน
 
                หมับ!
 
                ผมเซล้มไปนั่งกองอยู่บนพื้นจากแรงดึงทางด้านหลัง  ผมเงยหน้าขึ้นมองบุรุษแปลกหน้า   ใครน่ะ  หรือว่ายากูซ่าร้านยา-o-!
                “นายชื่อซัลเฟอร์ใช่มั้ย”
                ไอ้คนใส่แว่นกันแดดถามผม  พวกมันมีกันสามถึงสี่คน  แถมสวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังซะด้วย  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามึงเป็นผู้ร้ายแน่นอน  เรื่องอะไรกูต้องบอกว่านั่นชื่อกูอ่ะ-o-
                “ไม่ตอบ...”
                คนผมเกรียนๆพูด  แล้วมันก็เอามือมาบีบคางผมให้อ้าปากตอบมัน  ผมปัดมือมันออกแล้วลุกเดินหนี
 
                หมับ!
 
                “จะไปไหนคุยกันก่อนซิ”
 
                ไอ้หัวทองเหลืองดึงเอวผมไปกอดไว้  มากไปแล้วนะมึง!!
 
                ตึ๊บ!
                ผมกระแทกส้นเท้าลงไปบนเท้ามัน  มันตกใจปล่อยตัวผมออก  ผมพยายามวิ่งหนีอีกแต่โดนพวกมันที่เหลือดักหน้าไว้
                “จะคุยอะไรว่ามา!”
                ผมตะคอก
                “ไม่เชิงคุยหรอก  แค่เล่นกันนิดๆหน่อยๆเอง”
                ไอ้แว่นดำพูด
                “ไม่ว่าง  กลับไปเล่นกับพ่อมึงโน่น!”
                “ปากดีจริงๆนะ  จัดการแม่ งเลย!”
                “จะทำไรอ่ะ!?!”
                ชายสองคนเข้ามาล็อกลากตัวผมไปยังมุมมืดในลานจอดรถ   ผมออกแรงยกเท้าถีบมันเป็นเหตุให้ผมโดนซัดหมัดเข้าท้องเต็มๆ  เล่นซะผมลงไปนอนตัวนอนเป็นกุ้งในหม้อสุกี้เลย  บ้าจริงจุกชะมัดเลย
                “เฮ้ยมึงตั้งกล้อง  มึงรีบๆถอดเสื้อผ้ามัน”
                ไอ้แว่นดำสั่งการลูกน้อง  แล้วไอ้หัวท้องกับคนใส่เสื้อลายเสือก็จับผมถอดเสื้อผ้า  ผมใช้มือปัดป้องร่างกายจากมือสกปรกนั่น 
 
                                เพี๊ยะ!
 
                “มึงกล้าตบกูหรอ!!!”
                ไอ้หัวทองตะโกน  มันบีบคางผมแรงๆแล้วสะบัดทิ้ง  ผมหันไปถมน้ำลายใส่ใส่หน้าเหียกๆของมันแล้วยิ้มอย่างสะใจ    แล้วมันเงื้อมือสูงเตรียมตบหน้าผมทันที  เอาสิกูไม่กลัวมึงหรอก!!  แอ่นหน้าให้ตบด้วยเอ้า!!
                “ตบสิ  กูกลัวมึงตายหา(+l)อ่ะ!!”
                ผมกระแทกเสียงใส่
                “อย่า!  เดี๋ยวหน้าตาน่ารักๆจะเสียโฉมเอา”
                ไอ้คนเสื้อลายเสือที่ล็อกตัวผมพูดขึ้น  มันลูบไล้ไปบนผิวบริเวณหน้าอกผมที่โผล่พ้นเสื้อออกมา   ผมควรขอบใจมันดีมั้ยที่ไม่ได้แก้ผ้าผมจนหมด  แค่ถอดเสื้อกับปลดซิปกางเกง!
                “ไอ้สัส!!  มึงไปตะ...อุ๊บ!”
                ผมตะโกนด่ามันแต่ถูกปิดปากไว้   เวรกรรม!  ผมพยายามกัดมือมันแต่มันปิดปากผมซะแน่นเลย   ผมรู้สึกถึงรสเค็มๆในช่องปากไม่รู้ว่ารสของเลือดผมหรือมือโสโครกนี่กันแน่   บ้าแม่ งคงจนถึงขั้นไม่มีสบู่ล้างมือเลยสินะ!!
                “มึงตั้งกล้อง  มึงถ่าย”
                ไอ้แว่นดำสั่งการลูกน้องเสร็จก็หันมายิ้มกริมใส่ผม  ก่อนจะเอื้อมมือล้วงเข้ามาในเขตความเป็นชายของผม   ผมทำหน้าตื่นตกใจ  ร้องเสียงอู้อี้ด่าทอมัน  ดิ้นรนขยับตัวหนีออกให้ได้   แต่ผมก็โดนพวกมันซัดเข้ากลางท้องอีก
                “ไม่ต้องกลัวก็แค่ถ่ายรูปเล่นเฉยๆ  อ่อ  แล้วคนจ้างฉันเขาก็ฝากมาบอกแกว่า..”
                ไอ้แว่นดำเว้นวรรคครู่หนึ่งก่อนพูดต่อว่า
                “เลิกยุ่งกับคนชื่อเซลซะ  ถ้าไม่เลิกจะโดนหนักกว่านี้”
                ผมร้องถามมันว่าเจ้านายมันคือใครแต่เสียงที่ลอดออกไปกลับฟังไม่ได้ศัพท์เลย  เลิกปิดปากกูทีเหอะ สัส!!  มือหยาบกร้านที่รุกล้ำเข้ามาเริ่มขยับส่วนสำคัญของผมไปมา  ก่อนเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ   พร้อมกับแสงชัตเตอร์ที่สว่างวาบ   แล้วน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกบีบให้ออกมา   พวกมันหัวเราะอย่างพอใจ    ผมสะกดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยต้องปล่อยให้มันไหลออกมา   ผมนี่มันเลวจริงๆ  ทั้งที่เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่เซลมาทำกับผมแบบนี้แต่ผมกลับถึงจุดที่ปล่อยน้ำโสมมนี่ออกมาได้   ผมรู้สึกขยะแขยงร่างกายตัวเองจัง  แค่ถูกเร้านิดหน่อยก็ถึง...ที่สุดซะแล้ว   ผมมันเลวที่สุด!!  เลวมากๆเลย!!!
                “ไม่ต้องร้องไห้หรอกน่า  แค่เล่นด้วยนิดหน่อยเองนะ^^”
                สัส!  ยิ้มหาพ่อมึงหรอ!!  ผมจ้องหน้าพวกมันแบบอาฆาตแค้น   อยากจะลุกเอาพวกแม่ งไปเผานั่งยางจริงๆ   มือสกปรกของไอ้หัวทองจิกหัวผมให้เงยหน้ามองเลนต์กล้องที่จับจ้องใบหน้าผมอยู่
                “เฮ้ย!!  ตรงนั้นทำอะไรกันอยู่น่ะ!!!”
                ผู้ชายในเครื่องแบบสีฟ้าตะโกนลั่นลานจอดรถ   เขาวิ่งถือไม่กระบองคู่ใจเข้ามาหาพวกมัน   พวกมันเลยแตกกระเจิงรีบวิ่งหนี  
                “เฮ้ย! หนีเร็ว!!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!”
รปภ.วิ่งเข้ามาสำรวจผมที่อยู่ในสภาพไม่ต่างอะไรกันขอทานข้างถนน   ทรงผมยุ่งเหยิงเหมือนคนบ้า   เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดีเลย   สภาพแบบนี้ไม่อยากให้ใครเห็นเลย!
“นายๆ เป็นอะไรมากหรือป่าว  ไปโรงพักมั้ยเดี๋ยวฉันพาไป”
เขาถามผม  ผมส่ายหน้าหน่อยๆ  ไปโรงพักแจ้งความว่าผมโดนกลุ่มผู้ชายรุมทำอนาจารหรอ   ถ้าไปแจ้งละก็พี่มันต้องรู้แน่ๆเลย  ผมไม่อยากให้พี่มันรู้เลย   ไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ด้วย   ทั้งที่ผมเป็นผู้ชายแท้ๆแต่กำลังจะโดนข่มขืนนี่มันเรื่องบ้าชัดๆ  ใครจะกล้าบากหน้าไปแจ้งความกันเล่า!
“ไปพักในห้องรปภ.ก่อนมั้ย”
เขาถามผมอีก  ผมส่ายหัวพลางแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อย   ผมหยิบแผงยาแก้ปวดหัวในกระเป๋ากางเกงที่ยับยู่ยี่ออกมาดู  แล้วยื่นไปให้รปภ.ข้างหน้าผม 
“ฝากเอาไปให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามร้านโดนัทชั้น 2 หน่อยนะครับ”
เขารับไปแล้วก้มลงมองผมเหมือนอยากจะถามว่าผมเป็นอะไรมากมั้ยอีกรอบนึง  ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้เขาหน่อยๆ
 
“แค่เกือบโดนปล้ำมันไม่เป็นไรหรอกครับ  แต่คนที่รอยาจากผมอาจจะเป็นอะไรไปก็ได้  ถ้าคุณไม่รีบเอายาไปให้เขา”
“นายไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ  กลับบ้านมั้ย  ฉันจะเรียกแท็กซี่ให้”
“ขอบคุณครับ  เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“เอ่อ....”
“ฝากด้วยนะครับ^^”
ผมยิ้มให้เขาอีก   เขาทำหน้าเป็นห่วงผมมาก   ซึ้งในน้ำใจของเขาจริงๆ  แล้วเขาก็รีบวิ่งเอายาไปส่งให้พี่เซล    ผมถอยหลังนั่งพิงกำแพงแล้วปล่อยให้หยาดน้ำตาหล่นล่วงลงมาอีกครั้ง   การที่ผมคบกับพี่เซลมันทำให้ชีวิตผมวุ่นวายขนาดมีคนจ้องทำร้ายเลยหรอ   ทำไมล่ะ?  เขาเป็นใครกัน?  แล้วผมไปทำอะไรให้เขาหรอ?  เขาถึงต้องมาทำร้ายผมแบบนี้!  ตอนนี้ผมทั้งรู้สึกผิดที่ร่างกายดันมีปฏิกิริยาไปตามการกระทำทรามๆของพวกมัน   ทั้งที่มันควรจะซื่อสัตย์กับคนที่ผมรักแค่คนเดียวแท้ๆ   ผมรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาหน่อยๆแล้วละกับการคบกันโดยมีคนคอยปองร้าย   ผมควรจะยอมแพ้แล้วเลิกยุ่งกับพี่มันดีมั้ย   แต่ผมรักพี่มัน!  รักมากที่สุด!!   ผมชันเข่าขึ้นมากอดไว้  เล็กคมๆก็จิกต้นแขนตัวเองให้มีกำลังใจเข้มแข็งขึ้น  เพื่อยืนสู้ต่อเพื่อความรักของผม   ผมตัดสิ้นใจแล้วว่าจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!!!  ไม่ว่าไอ้คนๆนั้นมันจะเป็นใคร  อยากจะกลั่นแกล้งผมยังไงก็เชิญ   จะทำหนักกว่านี้ก็ได้   ผมจะแบกรับไว้โดยไม่ปริปากบอกให้พี่มันไม่สบายใจเด็ดขาด  ถนนทุกเส้นไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ   แต่ถูกโรยไว้ด้วยอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันไป   และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้  ผมจะฝ่ามันไปให้ได้!!!