Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 11
℃ เผชิญหน้ากันⓈ
 
                ผมรีบตื่นเช้าแหกขี้ตาเพื่อตื่นไปรับแฟนสุดน่ารักของผม   หวังว่าคราวนี้คงไม่หนีไปโรงเรียนก่อนอีกนะ--;   เรื่องเมื่อวานผมยังไม่ได้สะสางเลยกะว่าจะสะสางวันนี้ให้เรียบร้อย  เพราะเมื่อวานโทรไปถามเพื่อนที่โรงเรียนนั้น    มันบอกว่าเธอคนนั้นกลับบ้านไปแล้ว   สงสัยญาติจะเสียกะทันหันผมก็เลยปล่อยไปก่อนหนึ่งวัน^^+   ผมขับรถมาเรื่อยๆเสียได้ไม่ได้ถอยเฟอร์ฯจากบ้านมารับ   พอดีไอ้น้องรักเคลมันดันขับไปเที่ยวตั้งแต่เมื่อวาน  เช้ามามันก็ยังไม่กลับ   เอารถสามกิ่งมารับมันดูไม่เท่เลยแหะ-_-;
ผมเคยเล่าเรื่องครอบครัวผมหรือยังนะ  น่าจะยัง  ก็คนเขียนเล่นส่งบทให้ซัลมันคนเดียวนี่นา-_-;   ผมเป็นพี่ใหญ่สุดของบ้าน  มีน้องอีก 3 คนครับ  คนรองเคลวินกับโรเมอร์  มันเป็นแฝดกัน   ผมก็ไม่รู้ว่าใครมันออกมาก่อนกันขนาดพยาบาลยังไม่รู้เลย--;   พวกมันเลยชอบเถียงกันเรื่องใครเกิดก่อน  เคลเป็นพวกใจร้อนวอนตาย  ส่วนโรมเป็นพวกเด็กเรียนครับ  ตอนนี้เรียนอยู่ที่นิวซีแลนด์(ไปเรียนรีดนมวัว  มันบอก-o-;)ส่วนน้องคนสุดท้องชื่อฟาเรนไฮต์   ตอนนี้เดบิวอยู่ที่ญี่ปุ่น   ผมก็ไปๆมาๆระหว่างบ้านกับคอนโดอ่ะนะ  ไม่ค่อยอยากอยู่บ้าน  พ่อแต่งงานใหม่   คุณแม่ใหม่ก็ชอบมองพวกผมแบบแปลกๆ(ถ้าแด กได้คงเรียบร้อยไปแล้ว-*-)   ผมก็กลัวน้องๆ(และตัวเอง)จะถูกเขมือบ  เลยส่งพวกน้องๆไปอยู่ที่อื่นซะ  ส่วนไอ้เคลมันเอาตัวรอดได้เลยหมดห่วงไป
“ซาลลลลลล!!”
ผมตะโกนเรียกมันอยู่หน้าบ้าน  เพราะผมหาออดบ้านมันไม่เจอ  ไม่นานก็ปรากฏร่างสาวสวยในชุดผ้ากันเปื้อนโผล่มาต้อนรับผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม    
                “สวัสดีครับคุณแม่(เมีย)^^”
                ผมพูดพลางยกมือไหว้
                “มารับซัลจังหรอ  ซัลยังไม่ตื่นเลย  เดี๋ยวแม่ไปปลุกให้นะ^^”
                “เอ่อ..... ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวผมมาใหม่^^”
                “เข้าไปกินข้าวเช้าในบ้านก่อนสิจ๊ะ^^”
                “ผมไม่ชอบกินข้าวเช้าน่ะครับ”
                “ตายแล้ว! ไม่ได้นะจ๊ะ  ต้องกิน มาๆเร็ว”
                มือเล็กๆดึงข้อมือผมให้เดินตามไป  บานประตูเลื่อนถูกเปิดออก   ชายใบหน้าเรียวในกรอบแว่นขยับหนังสือพิมพ์ลงเล็กน้อยก่อนหรี่ตามองผมอย่างไม่ค่อยเป็นมิตร   ผมส่งยิ้มให้หน่อยๆพร้อมยกมือไหว้คุณพ่อตา^^
                “ทำไมแม่ให้คนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านง่ายๆแบบนี้-_-+”
                คุณพ่อตาเอ่ย 
                “แปลกที่ไหนกันพ่อ  นี่เซลเซียสเพื่อนซัลจ้า^^”
                คุณแม่ยายเอ่ยแล้วหันมาขยิบตาใส่ผม  อยากบอกนะว่าคุณแม่ยายรู้OoO!!
                “เซลนั่งนี่นะ  เดี๋ยวแม่ไปเตรียมอาหารอีกชุดก่อน”
                คุณแม่ยายกดไหล่ผมให้นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับคุณพ่อตา  ช่างเลือกที่ได้ดีจริงๆเลยนะครับ^^;  
                “รีบๆกินซะซิ”
                เสียงห้าวๆ เอ่ยบอกผม  ผมมองจานเบคอนหน่อยๆ  ไอ้ตรงนี้คงเป็นที่ไอ้ตัวเล็กมันสินะ   ผมค่อยๆเอามีดกรีดๆแผ่นเบคอนก่อนจิ้มเข้าปาก   ผมเงยหน้าสบตาคุณพ่อตา
                “เอ่อ.... หน้าผมมีอะไรแปลกหรอครับ-o-;” ผมถาม
                “มองไม่ได้หรือไง-_-+” เขาตอบ
                “ป่าวคับ^^”
                แค่รู้สึกกระเดือกอาหารไม่ค่อยได้น่ะ  เล่นจ้องซะขนาดนี้มันทำให้ผมรู้สึกเกร็งยิ่งกว่าคนอยู่ในบ้าน AF ซะอีก  งับๆ)-o-(
                “ท่ากินสุภาพจังนะ  ไม่ยักรู้ว่าซัลมีเพื่อนอยู่ม.ปลายปี2ด้วย”
                “อ่อ  ที่บ้านผมหัดมาแบบนี้น่ะครับ”
                “ท่าทางที่บ้านจะรวยไม่เบานี่”
                “ไม่รวยหรอกครับ  แค่มีรถขับเฉยๆ”
                “ฉันรู้นะว่าแกมาในฐานะอะไร-_-+”
                “เก่งจังเลยนะครับ  ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องอธิบายมาก^^”
                “ไม่คิดว่าหล่อๆอย่างแกจะมีรสนิยมชอบผู้ชายด้วยกัน-_-+”
                “อ่า  ผมก็คิดมาก่อนเหมือนกัน-.-”
                “อย่ามาย้อนฉันนะ!!”
                “ป่าวครับคุณพ่อตาO.o”
                “ใครให้แกเรียกฉันว่าพ่อตาห๊ะ-o-!!”
                “งั้น Father in law ล่ะกัน^^”
                “ฉันไม่ได้โง่อังกฤษนะเว้ย>O<!!”
                “ผมไม่ได้พูดว่าคุณพ่อโง่เลยซักคำนะครับ^^”
                “แก๊!!!
                “ใจเย็นๆสิครับ  หยาบคายจังเลยนะครับ^^”
                “ลูกฉันจะต้องเป็นชายชาตรีเท่านั้นโว้ยยย>O<!!”
                เหอะๆ  สายไปแล้วละครับ  ให้กลับมามาดแมนสมใจคุณพ่อคงไม่ทันแล้วล่ะ  เพราะผมยัดเยียดเพศแม่ให้มันไปเรียบร้อยแล้ว ^^
                “ซัลจังมาแล้วจ้า  ไปนั่งโน่นๆ^^”
                ผมหันไปมองหนุ่มน้อยหน้าหวานในชุดนักเรียน  วันนี้ติดกิ๊บด้วยน่ารักชะมัดเลย>.<    ผมมองหน้าผมแล้วส่งยิ้มให้   มันเอามือไขว่หลังแล้วยืนบิดๆไปมา  โฮกกกก!!  น่ารักเกินไปแล้ว  ถ้าไม่ติดว่าพ่อกับแม่มันอยู่ตรงนี้ผมจะจับมันกดกลางโต๊ะซะเลย-.,-
                “ซัล!  วันนี้นึกยังไงติดกิ๊บห๊ะ -_-? ” พ่อมันถาม
                “ก็.... ผมหน้ามันยาวจิ้มตาน่ะฮะ  เลยติดไว้o.o”
                มันทำหน้าบ๊องแบ๊วพลางเอามือแตะๆกิ๊ฟบนหัว  อยากกินมันแทนข้าวจังเว้ย>O<!!
                “ถ้าผมมันเกะกะนักก็ไปโกนออกซะไป-_-”
                “เอ่อ...”
                หน้ามันเจื่อนลงเล็กน้อย  อะไรกันครับคุณพ่อ  ลูกชายคุณพ่อออกจะน่ารัก(น่ากลืนกิน)ขนาดนี้  ดันไล่ให้ไปโกนหัวเนี่ยนะ-o-!
                “พ่อก็! ซัลจังทำทรงนี้ก็น่ารักดีออก>3<”
                คุณแม่ยายบอก
“น่ารัก?  มันใช้กับผู้หญิง!!”
                พ่อตาเถียง  เหอะ!  ก็ตอนทำไม่ปรึกษากันให้ดีๆละว่าจะให้ออกมาเป็นผู้ชายหล่อ-*-   แล้วน่ารักมันผิดตรงไหนคร้าบบบบ!!
                “ทำไงได้ละก็ลูกเราหน้าน่ารักเหมือนผู้หญิงนี่!!”
                “ผมให้คุณเลี้ยงลูกให้เป็นผู้ชายนะ  ไม่ใช่ให้เป็นตุ๊ด!!”
โอ้ยๆ  อย่าจุดชนวนเพลิงกันกลางบ้านสิครับ~  ผมมองดวงตากลมโตของมันที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมาแล้ว  กูจะทำยังไงดี OoO!?!
“นี่คุณ! มันจะมากไปแล้วนะ”
“หึ! หวังว่าตอนเด็กๆคุณคงไม่เอาตุ๊กตาบาร์บี้มาให้ลูกเล่นหรอกนะ”
 
ตึง!
 
“ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ!”
ซัลลุกขึ้นแล้วเดินออกไป  ผมดึงข้อมือเล็กๆนั่นไว้ก่อน  มันก้มหน้าลงไม่สบตาใครผมเหลือบมองหน้าแม่มันและพ่อมันที่ดูตกใจกับอาการของมัน
“กินข้าวก่อนนะ  แม่ซัลอุส่าห์ทำให้^^”
ผมยิ้มให้มัน  มันค่อยๆย่อตัวลงนั่งที่เดิม  ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมากางออกแล้ววางทาบหน้ามัน
“ง่วงนอนมากหรือไง  เช็ดหน้าซะ^^”
ผมพูดพลางเอามือออก  แต่มือเล็กๆกลับวางทับมือผมไว้  ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ซึมผ่านผ้าเช็ดหน้าผืนบางนั่น   ถ้าผมจะดึงตัวมันเข้ามากอดตอนนี้  จะเป็นไรมั้ยนะ?
“ไหนๆก็มารับแล้ว  ฝากไปส่งซัลที่โรงเรียนด้วยแล้วกัน”
ร่างสูงถอนหายใจยาวแล้วพูดก่อนเดินลับหายไป  ผมพยักหน้ารับหน่อยๆ  แม่ซัลนั่งลงตรงข้ามซัล   ใบหน้าเธอดูเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก  พ่อแม่ที่ทำลูกร้องไห้เขาเป็นแบบนี้กันทุกคนสินะ  ลูกร้องไห้พ่อแม่ก็อยากร้องตาม  ช่างเป็นครอบครัวที่น่ารักดีจัง  อนาคตผมก็อยากจะมาอยู่ด้วยนะ
“ทานข้าวนะซัล  แม่ขอโทษแทนพ่อด้วยนะที่พูดคำนั้น...กับลูก”
มือสวยเลื่อนมากุมมือเล็กๆไว้อย่างอ่อนโยน  เจ้าตัวเล็กเปิดผ้าเช็ดหน้าออกแล้วยิ้มให้แม่มันคลายสีหน้าโศกเศร้าลง  สรุปว่าเรื่องนี้ผมเป็นคนผิดสินะ  ไม่น่ามาเลย-o-;; ซัลตักข้าวผัดเข้าปากไปพลางมองผมกับแม่มันสลับกัน   ไม่นานมันก็กินหมดผมเดินออกมารอมันนอกบ้านเตรียมสตาร์ทรถคันสวยทันที
“นี่ๆ ปั่นจักรยานไปได้มั้ย*o*”
                เสียงใสๆเอ่ยถามผม  เอ่อ....น้องครับ  พี่ขับรถสี่ล้อมารับแต่น้องกลับอยากไปรถสองล้อเนี่ยนะ  ขับมามันเปลืองน้ำมันนะเว้ย!
                “ก็ได้”
                ใครจะกล้าปฏิเสธมันละ   ทำไมผมยอมมันง่ายๆอย่างนี้เนี่ย~  ผมขออนุญาติแม่มันฝากรถไว้ที่บ้านก่อนแล้วตอนเย็นผมจะมาเอา   ผมเดินไปขึ้นจักรยานคันเตี้ยๆสำหรับคนเตี้ยๆขี่   ถ้าให้ผมขี่ผมคงปวดขาน่าดูเลยละ--;
                “ซัลขี่!”
                ผมบอกมันพลางถอยตัวลงมานั่งเบาะหลัง  มันมองหน้าผมอย่าเหวอๆ  คิดจะซ้อนผมละซิ  ฮ่าๆ
                “อะไรกัน  ให้ผมขี่พาหมีควายไปโรงเรียนเนี่ยนะ-o-!”
                มันพูด  เรียกหมีเฉยๆไม่ว่า  แต่ไม่เอาควายได้มั้ย--*  มันยอมขึ้นมานั่งปั่น   ผมเอามือดึงเสื้อมันไว้  กลัวหล่นครับ  มันเล่นปั่นส่ายไปส่ายมา   แล่นเข้าหารถชาวบ้านไปทั่ว    นี่มันจะพาผมไปโรงเรียนหรือไปโรงพยาบาลกันแน่ -_-;;
 
                “ถึงแล้วๆ ลงมาๆ”
                มันกระโดดลงจากจักรยานเฉย   แล้วทิ้งผมไว้บนรถจักรยานที่แกว่งไปมา  มึงจะฆ่ากูหรอออ!!
                “เร็วๆสิเดี๋ยวก็ไม่ทันดูพอดี”
                มันหันมากวักมือเรียกผม   ผมวิ่งตามมันไป  มันปีนขึ้นไปบนต้นไม้ต้นใหญ่ที่ริมรั้วกั้นจุดชมวิว  จะดูวิวหรอ  แต่ผมว่าจุดชมวิวใกล้ๆรั้วที่เขากั้นเขตไว้ให้มันก็น่าจะมองเห็นแล้วไม่ใช่หรอ  จะถ่อขึ้นไปทำซาก-o-!
                “ไหนๆดูไร ”
ผมถามมันหลังจากตะเกียดตะกายขึ้นมานั่งบนกิ่งเดียวกับมันได้สำเร็จ  มันปีนต้นไม่เก่งมาก   เป็นหง้อคงกลับชาติมาเกิดแหงมๆ  ผมมองบรรยากาศรอบที่เงียบสงบ  มีคนวิ่งไปมาอยู่ในสวนอยู่นิดหน่อย  มองไปไกลๆก็เห็นตึกสูงกับถนนที่คับคั่งไปด้วยรถยนต์   อย่าบอกนะว่าให้ขึ้นมานั่งปลงสังขารบนนี้
“เห็นยังๆ*o*” มันถาม
“ไม่ได้ตาบอด” ผมตอบ
“ถ่ายรูปไว้ดิ”
“ถ่ายไรอ่ะ ตึกๆๆๆ เพื่อ?”
“โง่จริงๆด้วย-_-”
มันบ่น  ผมกำหมัดทุบหัวมันไปทีนึงข้อหามาว่าผมโง่  มันทำแก้มป่องๆพลางลูบหัวตัวเอง   มันล้วงมือเข้ามาในกระเป๋ากางเกงผม  เฮ้ย!  มาทำแบบนั้นกันบนนี้ไม่ได้นะ>///<
“โฮ้~ ใช้ไอโฟนด้วยหรอ *o*”
อะไรกันแค่หยิบโทรศัพท์หรอกหรอ  -.-;
“นี่ไงๆ ดูสิ”
มันยื่นมือถือมาให้ผมดู  รูปพระอาทิตย์ที่ขึ้นระหว่างตึกทรงกระบอกสองตึกธรรมดาๆไม่ใช่หรอ   ผมเงยหน้ามองเงาสีส้มอ่อนๆที่สะท้อนบนหน้าต่างกระจกของตึกสองตึกนั่น    มันเป็นรูปหัวใจ!!   ผมหันมองใบหน้าหวานที่อมยิ้มหน่อยๆ  มึงน่ารักไปแล้วนะรู้ตัวม้ายยยย>O<!!
“ถ่ายรูปกัน”
ผมลุกขึ้นยืนบนกิ่งไม้แล้วยื่นมือให้มันลุกตามผม   ถ้าตกจะได้ตกลงไปพร้อมกันไง  เอ้ย!  ไม่ใช่  แค่อยากเล่นบทเอ็ดเวิร์ดกับเบลล่าเอง^^ (Writer:จริงๆแล้วเค้าชอบอลิซมากกว่า)
                “ทำมือรูปหัวใจด้วยดิ”
                มันพูด  แล้วจะทำยังไงละนั่น  มือนึงถือกล้อง(มือถือ)เตรียมถ่าย อีกมือจับกิ่งไม้ข้างบนไว้--;
                “เขยิบไปหน่อยดิ  ตัวพี่บังเงารูปหัวใจหมดแล้ว”
พี่เขยิบจนจะสุดปลายไม้แล้วน้อง  อีกก้าวนึงพี่ได้ดิ่งลงไปเยี่ยมท่านยมแน่ๆ
“เอ้า เร็วๆนะจะถ่ายแล้ว”
ผมปล่อยมือออกจากกิ่งแล้วเอาไปประกบกับมือมันให้เป็นรูปหัวใจครอบเงาสีส้มๆบนตึก แล้วกดถ่ายทันที 
 
แชะ!
 
ผมรีบนั่งลงบนกิ่งไม้ไม่อยากยืนรับลมนาน  เดี๋ยววิญญาณผมจะลอยตามลมไปซะก่อน
“หัวใจเบี้ยวไปข้างนึงอ่ะ”
มันชี้ไปที่จอมือถือ  ก็ไซส์มือมันกันผมต่างกันมากนี่หว่า  มันเลยกลายเป็นหัวใจโตข้างนึง  อีกข้างเล็กนิดเดียว  อยากถ่ายอีกรูปจัง
“โอ๊ย! อะไรเข้าตาวะ”
ผมร้อง  เจ้าตัวเล็กรีบชะโงกหน้าเข้ามาด้วยผมทันที  มือเล็กๆจับหน้าผมให้มองตากันชัดๆ  ใบหน้าหวานอยู่ห่างจากผมเพียงไม่ถึงสิบเซนฯ ผมอดไม่ได้ที่จะลอบมองริมฝีปากสีลูกกวาดนั่นและอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปลิ้มรสหวานที่คุ้นเคยนั่น
 
แชะ!
 
สิ้นเสียงกิ่งไม้ก็สั่นแรงจนผมตกใจต้องรีบคว้าคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขน   ถ้ามึงจะสะดุ้งแรงขนาดพังบ้านได้แบบนี้   แนะนำว่าอย่ามาอยู่ใกล้กู  เกือบตายคู่แล้วมั้ยละ-o-;;
“พี่อ่ะ ถ่ายทำไม>///<”
มันว่าพลางประทุษร้ายผม  ผมแกล้งเอียงตัวเขย่ากิ่งไม้มันรีบกอดตัวผมไว้แน่น   รักผมมาจนอยากให้ตายตามกันไปสินะ  ผมมองรูป 4 ชอตในมือแล้วยิ้มอย่างพอใจ  ไม่ไปเรียนแล้วจะกลับไปไปไรท์รูปเก็บไว้ซักร้อยแผ่นกันหาย^///^
“เหมือนซัลรุกพี่ก่อนเลยอ่ะ ฮ่าๆ”
มันทำหน้างอนๆก่อนผลักผม  มึงจะฆ่ากูหรอออ  เดี๋ยวก็เป็นหม้ายหรอก
-o-!ผมมองร่างเล็กๆที่กระดึบลงไปจากต้นไม้แล้วผมก็รีบตามมันลงไป
“รอบนี้พี่ขี่เลย” มันบอก
“แล้วไม่อยากขี่แล้วหรอ”
ผมบอกมัน  อยู่ๆมันก็หน้าแดงแป๊ดขึ้นมา  คิดอะไรลามกๆละสิ  ว่าแต่ผมมันอ่ะคิดเยอะกว่าผมอีก  ผมกระโดดขึ้นรถแล้วมันก็ขึ้นซ้อนผม
“จับดิ  อยากลงไปวัดพื้นหรือไง” ผมบอก
“ปั่นๆไปเหอะน่า-///-”
                ผมเลิกคิ้วมองมันก่อนถีบที่ปั่นแรงๆให้รถทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว   จนคนข้างหลังร้องเสียงหลงเลยทีเดียว   วงแขนเล็กๆโอบเอวผมไว้แน่นพลางซุกใบหน้าลงบนแผ่นหลังของผม
“พี่เซล” เสียงหวานๆเอ่ยเรียกผม
“อะไร”
                ผมถามกลับไป  วงแขนน้อยโอบรัดผมมายิ่งขึ้น  ลมหายใจร้อนๆเป่าผ่านเสื้อบางๆของผม   ผมเลื่อนมือข้างนึงไปกุมมือมันไว้  บรรยากาศรอบข้างล้วนเป็นใจ  ดอกไม้ริมทางพลางยิ้มแย้มเบิกบานต้อนรับพวกเรา   ผมสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อรอฟังสิ่งที่มันอยากจะบอกผม   
“พี่เซล...”
“หือ?”
“ผมลืมกระเป๋า -o-;”
 
 
 
                “ไอ้ต้าเย็นนี้กูไม่ซ้อมบาสนะ”
                ผมบอกไอ้หัวทองที่กำลังยืนโบกมือไล่พวกเด็กชมรมฟุตบอล
                “ตามใจมึงเหอะ” มันหันมาตอบผม
                “ไปเซนต์แมทเทอร์เป็นเพื่อนกูหน่อย”
                “ไปหาเนยหรอ”
                “เออ”
                “ซัลรู้มั้ย”
                “ไม่”
                “มึงเลวมาก-_-!”
                “ด่ากูซะงั้น-o-;”
                “มึงจะไปหาแฟนเก่า  แล้วจะให้กูชมมึงอ่อ”
                “กูจะไปสะสางเรื่องบางอย่าง”
                “เรื่องอะไร”
                “เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังระหว่างทาง ไปเร็วเดี๋ยวกูกลับมารับซัลไม่ทัน”
                ผมพูดพลางดันหลังไอ้ต้าให้ไปเปลี่ยนชุด  ขอโดดซ้อมวันนึงเถอะ   ไอ้นี่ก็เดินช้าจริง  ผมเลยถีบกลางหลังมันไปที  มันหันมาแผ่รังสีใส่ผม  แล้วก็เดินเชิดหนีไป
                “หายใจเข้าก็ซัล หายใจออกก็ซัล ฟันกันไปกี่รอบแล้วพี่”
                ผมตวัดสายตาอันคมกริบไปมองหน้า  ไอ้เด็กปากเสียในชมรม   หน้าแม่ งก็ห่างไกลกับคำว่าหล่ออยู่แล้ว  สงสัยอยากให้ผมศัลยกรรมหน้าให้ใหม่สินะ-_-++
                “หน้ามึงเหียกมากแต่ไม่ต้องไปยันฮีหรอก  เดี๋ยวกูจะฟันหัวมึงให้ขาดมึงก็ดูดีขึ้นละ-_-++”
                มันทำหน้าเหวอๆก่อนเมื่อได้รับรังสีจิตสังหารจากผม  ผมเดินไปรอไอ้ต้าที่หน้าโรงเรียน   ไม่นานมันก็เดินขยี้หัวออกพร้อมทำหน้าเซ็งๆ
                “รถมึงอ่ะ” มันถามผม
                “กูจอดไว้บ้านซัล” ผมตอบ
                “แล้วจะไปยังไง-_-?”
                “เดินไง”
                “งั้นมึงเดินไปคนเดียวเหอะ-o-!”
                “มึงเพื่อนกูไม่ใช่หรอ><”
                “ใครเพื่อนมึง  มั่วล่ะ”
                “เดินๆ ทำตัวให้มันฟิตสมเป็นนักกีฬาหน่อยดิ”
 
                มันทำหน้าประมาณว่า “โลกจะแตกมึงให้กูไปแบกกระสอบทรายวิ่งข้ามซาฮาร่าดีกว่า”   --;  ถึงจะยังไงก็ช่างเหอะ  ผมต้องลากมันไปกับผมให้ได้!!
 
 
 
                                ไม่เกิน 30 ก้าว (เว่อร์จริงๆ)พวกผมก็มายืนรออยู่ที่หน้าโรงเรียนเซนต์แมทเทอร์  เด็กโรงเรียนนี้เลิกช้ากว่าโรงเรียนผม  หวังว่าวันนี้คงจะได้เจอเธอนะ เนย!!
                “อ้าว เซลมาทำไรที่นี่น่ะ^^”
                ใบหน้าหวานใสส่งยิ้มพลางเดินเข้ามาใกล้ผม
                “มาหาเธอไง” ผมตอบ
                “ใช้คำว่าเธอ ฟังดูห่างเหินกันจังเลยนะ-3-”
                “หรอ ขอโทษละกัน”
                “เซลมีอะไรกับเนยหรือป่าว ทำไมมาดักรอเนยแบบนี้ละ”
                ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ ผมคงไม่ลากขามาเหยียบที่นี่หรอก  ผมมองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง  ไอ้ต้าผลุบหน้ากับกำแพง  มันคงไม่อยากเข้ามาสอดเรื่องนี้เท่าไหร่  ถึงผมจะเล่าให้มันฟังแล้วก็เถอะ
                “เธอส่งข้อความนี่มาให้ฉันใช่มั้ย”
                ผมพูดพลางยื่นมือถือไปตรงหน้าเธอ
                “เซลก็มีเบอร์เนยไม่ใช่หรอ  นี่มันใช่เบอร์เนยที่ไหนล่ะ”
                “ใช่โทรศัพท์เพื่อนส่งมาใช่มั้ย”
                “ป่าวนี่  ทำไมเนยต้องส่งข้อความแบบนั้นไปด้วยล่ะ”
                “ก็เพราะเธอรู้ว่าฉันคบกับซัลแล้วไง”
                “คิกๆ อะไรกัน นี่เซลคบกับเด็กนั่นแล้วหรอ  เซลเปลี่ยนสถานะไปเป็นกิ๊กชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย^^”
                “เป็นแฟน!”
                ผมย้ำเธออีกรอบ 
                “แสดงว่าเด็กนั่นคบซ้อนทีเดียวสองคนน่ะสิ!!”
                เสียงหวานตะโกนดังลั่นบริเวณโดยรอบ  ใบหน้าเธอเปลี่ยนจากสีขาวซีดเป็นแดงจัด   มือเล็กๆเกร็งจิกฝ่ามือตัวเองแน่น
                “ป่าว  กับคนที่ชื่อพีค มันเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
                “จะบอกว่าพี่พีคหลอกเนยหรอ”
                “ถ้าฉลาดพอก็น่าจะเข้าใจที่พูด…”
                “แหม.. ปากร้ายจังเลยนะเซล”
                เธอยิ้มอีกครั้ง  ประชดผมอยู่สินะ  แต่จริงๆผมก็ปากไม่ดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ  ไม่เชื่อลองย้อนไปอ่านบทนำได้เลย(ขายของๆ55+)
                “ที่ฉันจะมาพูดวันนี้ก็แค่อยากให้เธอเลิกยุ่งกับซัล!!”
                ผมประกาศก้าวให้เธอได้ยินเต็มสองรูหู   ใบหน้าสวยฉายแววขบขันแต่ผมไม่ตลกด้วยหรอกนะ  จริงจังอยู่นะเนี่ย!
                “เนยยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเซล”
                “แล้วที่เธอส่งคนมะ...”
                “เนยบอกว่าไม่ได้ยุ่งอะไรกับเด็กนั่น  ทำไมเซลไม่ลองโทรไปหาคนที่ส่งข้อความมาล่ะ”
                ผมนิ่ง  หน้าเธอดูจริงจังมาก  เหมือนว่าที่ผมพูดไปนั้นเป็นการใส่ร้ายเธอ   นั่นสิ  ทำไมผมไม่ลองโทรไปนะ
                “ไอ้เซล กูว่ากลับเหอะ”
 
                ไอ้ต้าเรียกผมทันที  เมื่อมันเห็นว่าเนยทำหน้าจะร้องไห้แล้ว   ทำไมกูต้องเป็นคนทำชาวบ้านร้องไห้อยู่เรื่อย-o-;
                “ขอโทษที่เข้าใจเธอผิดนะ” ผมพูด
                “อืม  ถ้าเซลมีเรื่องไรก็บอกเนยได้  ยังไงเนยก็เป็นเพื่อนเซลนะ  และเนยก็จะไม่กีดกันซัลกับเซลด้วย”
                “...................”
                “ความสุขของเซลก็คือความสุขของเนยเหมือนกัน”
                ผมหันหลังลากคอไอ้เพื่อนประกอบฉากกลับโรงเรียน  ความสุขของผมก็เหมือนความสุขของเนยงั้นหรอ  ทำไมชอบพูดให้ความหวังคนอื่นอยู่เรื่อยเลยนะเนยเนี่ย   ผมก็ดีใจที่เนยพอจะเข้าใจซัลบ้างแล้ว  ส่วนปัญหาเรื่องแฟนปลอมๆคงต้องให้คนชื่อพีคมาเคลียร์กับเนยเองแล้วละ      
                “สุดท้ายกูก็มีบทพูดแค่ท่อนเดียว-*-”
                ไอ้ต้าบ่น
                “ดีล่ะ ไม่เปลืองน้ำลาย กูคอแห้งละ ไปหาน้ำแดกกัน”
                ผมพูด
                “มึงเชื่อจริงๆหรอว่าเนยไม่ได้ทำ”
                “ตอนนี้กูยังเชื่อใจเนยอยู่”
                “เหอะ  แล้วซัลล่ะ”
                “กูก็เชื่อใจ  มึงถามไรมึงเนี่ย”
                “ป่าว  แต่น้ำมันราดไฟ ไฟมันจะลุกง่ายนะ-_-”
                “มึงหมายถึงถ่านไฟเก่าหรือป่าว-_-?”
                “เออๆ กูจำผิด”
                “สำนวนวิบัติหมดมึงนี่-*-”
                “ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว  เดี๋ยวเสือกไปชอบกันอีก  มึงก็จะทิ้งซัล!”
                “บอกไว้เลย ยังไงซัลก็คือคนเดียวที่กูรัก”
                “..............”
                “ตอนนี้กูรักใครไม่ได้แล้ว”
                “..............”
                “....เพราะหมดหัวใจกู  ให้มันคนเดียว...”
                ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่ดูสดใสคล้ายกับร้อยยิ้มของเจ้าตัวเล็ก  ผมรักใครไม่ได้แล้วจริงๆ  ตอนนี้ห้องหัวใจผมมันเต็มตื้นจนแทบจะเอ่อล้นออกมาอยู่แล้ว
                “ไอ้เซล”
                “ไรมึง”
                “เลี่ยนสาดดดดด”       (**สาด ประมาณว่าสุดๆน่ะ ไม่ใช่คำหยาบนะ><)