ปริศนาพฤษา13 โรงเรียนหลอน

ตึก ตึก ตึก ! 
โป๊ก ! 
"โอ๊ย ยัยวิ้งอย่าเดินเบียดจะได้มั้ย" ยัยวิ้งโวยวายใส่เบอร์ลินที่เดินเบียดตน 
"แกนั่นแหละอย่าเบียดตัวฉันจะเป็นแซนด์วิชอยู่แล้ว"
เบอร์ลินตอกกลับ
"ยัยหอมแกอย่าเอาศอกแกมาโดนนมฉันเส้" ขนมปังโวยลั่น
"บ้าไม่ใช่ศอกฉัน" ชาหอมพูด
"อ้าวแล้วศอกใคร "
"ไม่รู้โว้ย" เบอร์ลินพูดปัดๆ 
"ศอกยัยวิ้ง" ชาหอมพูดพลางบุ้ยปากไปที่ยัยวิ้ง
"อ้าวอี่นี่" 
คือขอบอกว่าวุ่นวายมาก เพราะว่าพวกเพื่อนบ้านี่มันมาที่บ้านฉันกันแล้วบัดไนบ้านฉันมันก็สร้างมาโอเคน่ะ แต่ไอ้พวกนี้น่ะสิ ดันเดินกันแบบเรียงแถวหน้ากระดานที่มันก็ไม่พอน่ะสิ ส่วนฉันที่เดินนำหน้าพวกมันยังรับรู้ได้ถึงแรงเบียดที่กระแทกมาโดนหลัง 
อยากจะถามพวกมันเหลือเกินว่าทำไมไม่เดินแบบแถวตอนทำไมถึงต้องมาเดินเรียงแถวกันแบบนี้ที่มันคงพอสำหรับร่างยักษ์ๆของพวกแกหรอกย่ะ 
"เฮ้ยเหม็นกลิ่นเต่าใครว่ะ" ยัยวิ้งเอ่ยพูดพลางทำจมูกฟุดฟิด 
"เออว่ะใครว่ะ กลิ่นอย่างนี้สารส้มยังเอาไม่อยู่" เบอร์ลินสมทบ
"ของใครว่ะเนี่ย" ชาหอมพูดพลางมองหาต้นตอ 
"ของแกนั่นแหละ" ยัยวิ้งโบ้ยมาให้ชาหอมแต่ยัยนั่นก็ปฏิเสธลูกใหญ่
"จะบ้าหรอ ฉันทาโรออนมาทุกวันย่ะ" 
เถียงกันอยู่ได้เห็นแล้วรำคาญเว้ยยยยยยยย
"ของฉันเองแหละ" 
ฉันเอี้ยวตัวไปพูดด้วยสีหน้าปลงๆก่อนจะหันกลับมา
แล้วพวกมันก็ประสานเสียงกันใส่ฉัน 
"แหวะ !!" 
ที่นี้อย่างนี้ละสามัคคีกันกลมเกลียว 
ทำไงได้ก็ลืมทาโรออนตอนเช้าอ่ะ แถมวันนี้ก็มีเรียนพละตอนกลับจากห้องพยาบาลพอดีด้วย 
ฉันเดินมาถึงหน้าห้องนอนตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
ตามมาด้วยพวกเพื่อนๆปัญญาอ่อน 
ฉันเปิดไฟก่อนจะเปิดแอร์อุณภูมิพอเหมาะ ก่อนจะเดินไปเปิดคอมพ์แต่ระหว่างที่รอคอมพ์ฉันก็หันหลังไปมองพวกเพื่อนๆที่กำลังหาที่นั่งนอนกลิ้งของตัวเอง แล้วพวกมันก็ได้มุมกันคนละมุม 
"ทำไมพวกแกต้องมาที่บ้านฉันด้วย" 
ฉันเอ่ยถาม พลางมองพวกเพื่อนๆที่เปลี่ยนโหมดกันโครตเร็ว 
"ไม่รู้ดิ รู้แต่ว่ากว่าพวกฉันจะผ่านบันไดอันแสนมหาแคบของบ้านแกมาได้บอกเลยว่าโครตทรมานไหนจะกลิ่นเต่าแกอีก"
ยัยวิ้งพูดในขณะที่มันกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือฉัน
"ก็ใครใช้ให้พวกแกเดินเรียงแถวหน้ากระดานกันล่ะ" ฉันพูดด้วยสีหน้าโมโหนิดหน่อย
"เออว่ะ ทำไมพวกเราต้องเบียดกันขึ้นบันไดด้วยว่ะ" 
ยัยเบอร์ลินที่นอนกลิ้งอยู่บนที่นอนฉันลุกขึ้นมาพูดพลางกอดตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์ของฉัน 
"นั่นดิ เราเบียดกันทำไม พวกแกรู้ป่ะ" ยัยวิ้งหันไปทำถามยัยชาหอมกับขนมปังที่นั่งอยู่บนพื้นตรงส่วนนั่งเล่น 
"จะไปรู้เหรอ เห็นพวกแกเดินฉันก็เดินด้วย" ขนมปังตอบปัดๆ 
"เออว่ะ หาข้อสรุปไม่ได้ช่างมัน" 
นี่...พวกมันพยายามจะเล่นมุขใช่มั้ย บอกฉันทีว่าพวกเพื่อนของฉันมันจงใจเล่นมุขไม่ได้โง่ตามๆกัน นี่พวกมันจะช่วยกันไขปริศนาได้หรอว่ะเนี่ยยย 
ฉันส่ายหน้าด้วยความไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันไปที่คอมพ์ที่เปิดเสร็จแล้วก่อนจะกดเปิดปุ่มซีดี แล้วใ่ส่ซีดีเก่าๆ ลงไปพร้อมกับกดปิด แล้วเลื่อนเม้าท์ไปที่เครื่องเล่นก่อนจะคลิกแล้วรอมันโหลด 
พวกเพื่อนๆ ที่นอนกลิ้งเล่นๆกันอยู่ก็ลุกขึ้นมาล้อมฉันทันที 
การซ้อมการแสดงบายศรีถูกเปิดขึ้นต่อหน้าพวกฉัน 
ภาพที่เห็นคือ การเตรียตัวซ้อมรำบายศรี ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนพูดง่ายๆก็คือเป็นนักเรียนหญิงเกือบทั้งหมด แต่ฉันเห็นภาพไม่ค่อยชัดหรอกน่ะ เพราะภาพดูเก่า แถมบางทีแผ่นก็ติด ก็น่ะแผ่นมันเก่ามาก 
"นี่คือการซ้อมการรำบายศรีครั้งสุดท้ายของพวกรุ่นพี่หรอ" ฉันเอ่ยถาม
"ฉันคิดว่าน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ" วิ้งตอบพลางขยับแว่น เพ่งดูวิดีโอดีๆอีกครั้ง 
ฉันจ้องมองหน้าจอคอมพ์จนแทบจะสิงมันอยู่แล้ว แผ่นซีดีนี้อาจจะบอกบางอย่างกับพวกเราก็ได้ แต่เป้าหมายของฉันอีกอย่างหนึ่งก็คือาจารย์พรณภาทำไมฉันยังไม่เห็นอาจารย์แถมความยาวของวิดิโอ ก็นานหลายชั่วโมงเพราะดูท่าจะบันทึกเกือบทั้งวันการซ้อม 
"ไม่เห็นมีอะไรเลย" ฉันพูด 
มันก็จริง ไม่มีอะไรเลยนอกจากการซ้อมการเล่นของพวกรุ่นพี่ก่อนซ้อม ซึ่งมันก็น่าเบื่อ  
"พวกแกดูกันถึงไหน" ฉันถามออกมา 
"พวกเราดูได้สามวิก็ปิดแล้วล่ะ" ขนมปังพูด 
"ทำไม" 
"แกก็ดูสภาพห้องคอมพ์สิ โครตอยากอยู่นานๆเลย" 
เออว่ะ ก็จริง ฉันลืมไป ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ที่นอนตัวเอง 
พวกเพื่อนๆเองก็เลิกล้อมคอมพ์ยกเว้นยัยขนมปังที่เปลี่ยนจากยืนเป็นไปนั่งที่หน้าคอมพ์แทน และดูวิดิโอนั้นต่อ 
ยัยเบอร์ลินกระโดดลงที่นอนฉันจนฉันที่นั่งอยู่ปลายเตียงต้องสะเทือนไปกับการกระโดดของมัน 
"นี่พวกแก" ฉันเรียกเพื่อนๆ 
พวกมันหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียวเป็นเชิงถามว่าเรียกพวกมันทำไม 
"คือ...ตอนที่ฉันเป็นลมแล้วพวกแกพาฉันไปห้องพยาบาลฉันฝัน"
"ฝันอะไร" เบอร์ลินถามพร้อมกับเด้งตัวมานั่งใกล้ๆฉัน 
"ฉันฝันถึงอาจารย์พรณภาในใบรายชื่อผู้ดูแลห้องนาฏศิลป์ ตอนนั้นฉันอยู่ที่ห้องพยาบาลฉันตื่นขึ้นมา ฉันถามว่าอาจารย์เป็นใครแต่อาจารย์ไม่ตอบ อาจารย์บอกแค่ว่าให้ฉันหากุญแจดอกแรกให้เจอ อาจารย์บอกว่ากุญแจดอกแรกคือไม่มีที่สิ้นสุด ฉันไม่เข้าใจว่าไม่มีที่สิ้นสุดคืออะไร" 
ฉันมองหน้าพวกเพื่อนๆที่ฟังฉัน พวกมันมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ฉันเลยพูดต่อ 
"แต่มันเป็นแค่ฝัน ฝันที่ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเอามาจริงจัง แต่ฉันคิดว่าในฝันเราเชื่อมันได้ " ฉันพูดพร้อมกับมองสีหน้าเพื่อนแต่ละคน 
"กุญแจดอกแรกเหรอว่ะ" วิ้งพูดขึ้นพลางทำสีหน้าครุ่นคิด 
"อ้อ อีกอย่างตอนฉันเดินกลับจากห้องพยาบาล ฉันมีความรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรพยายามดึงดูดฉันให้ไปที่ห้อง ผอ.นาวา ฉันเลยเดิน ฉันได้คุยกับผอ. ฉันเลยถือโอกาสถามเรื่องตึกพฤษา13แต่แกรู้ป่ะพอฉันถาม สีหน้าผอ.เปลี่ยนไปเลย จากที่ดูเอ็นดูนักเรียน เปลี่ยนเป็นคนละคน ฉันว่าผอ.ต้องปกปิดอะไรเราแน่ๆ" 
"ฉันก็คิดแบบแก" ชาหอมพูด 
"แต่ก่อนอื่นเราต้องหาได้ก่อนว่ากุญแจดอกแรกที่อาจารย์พรณภาพยายามบอกพวกเราคืออะไร" วิ้งพูด ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย 
"เฮ้ยๆพวกแก" 
ยัยขนมปังที่นั่งอยู่หน้าคอมพ์พูดขึ้นพลางกดสต๊อปอย่างรวดเร็วก่อนจะหันมาเรียกพวกฉันด้วยท่าทีตกใจ 
"อะไร" ฉันตอบพลางมองหน้ามันอย่างสงสัยว่าจะตะโกนตื่นเต้นกันทำไม 
"มีนักเรียนหญิงตบกันอ่ะ" ขนมปังพูด 
นั่นทำให้พวกแทบจะรีบเด้งตัวลุกขึ้นวิ่งกรูกันไปที่คอมพ์ 
ก่อนจะมุงล้อมกันอย่างเดิม 
ยัยขนมปังที่เห็นว่าเพื่อนๆ มากันพร้อมจึงกดเล่นต่อ 
และภาพที่ฉันเห็นคือนักเรียนหญิงสองคนกำลังตบกัน โดยมีเพื่อนบางคนที่ห้ามบางคนก็ยืนมุงดู เกิดเสียงดังขึ้น และก็มีอาจารย์คนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตกใจ อาจารย์คนนี้คุ้นๆ ฉันเพ่งมองอาจารย์คนนั้น ก่อนจะพบว่านั่นคืออาจารย์พรณภา !!!