ปริศนาพฤษา13 โรงเรียนหลอน

เฮือกกกก ! 

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องพยาบาลของโรงเรียน รอบๆกายฉันไม่มีใครคาดว่าพวกเพื่อนสี่ตัวคงจะไปเรียนกันหมด ฉันลุกขึ้นจากที่นอน แล้วผับผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป ใครหามฉันมาที่ตึก อนุกูลได้เนี่ย คงต้องใช้ความอดทนสูงแน่ๆ 

ระหว่างทางที่ฉันเดินกลับห้องตัวเองนั้นหางตาฉันเหลือบไปเห็นห้องๆหนึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องของ ผอ. ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ ฉันเดินเข้าไปเอาหน้าแนบกับห้องของผอ. ฉันมองทะลุกระจกเข้าไปข้างไหนเห็น ผอ.นาวากำลังตรวจดูเอกสารมากมาย นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องมองว่าฉันบ้าแน่ๆมายืนเอาหน้าแนบกระจกแถมยังแอบมอง ผอ.ตัวเอง 

แต่ดูเหมือนผอ.จะรู้น่ะว่ามีคนกำลังแอบมอง ท่านจึงละสายตาจากเอกสารที่อยู่ในมือมามองนักเรีนรบ้าๆคนหนึ่งที่กำลังมองท่านด้วยสายตาแปลกๆ 

เมื่อฉันเห็นว่าการกระทำที่ฉันทำอยู่นี้เป็นการเสียมารยาทอย่างสูงฉันจึงผละออกจากประตูก่อนจะไหว้ผอ.แล้วยิ้มแหยๆไปให้ ผอ.นาวาลุกขึ้นจากที่ทำงานของตนก่อนจะเดินมาหาฉัน

ฉันทำอะไรไม่ถูกจึกได้แต่หลบสายตาแล้วยิ้มแหยๆ 

"เธอมาทำอะไรตรงนี้" เสียงทุ้มเอ่ยถามฉัน 

"เอ่อ พอดีหนูมาจากห้องพยาบาลน่ะค่ะ" 

ผอ.นาวาพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยคำถามต่อมา

"ไม่เรียนรึไง" 

"กำลังจะไปค่ะ" 

ผอ.นาวาพยักหน้ารับอีกรอบก่อนจะทำท่าเดินเข้าห้องไป

"ผอ.ค่ะ!!" ฉันตะโกนเรียกผอ.ไว้ทันก่อนที่ท่านกำลังจะเดินเข้าห้อง ฉันตัดสินใจที่จะถามผอ.เรื่องที่ไม่ทำลายตึกพฤษา 13 ถึงแม้ว่ามันอาจจะดูละลาบละล้วงเกินไปก็เถอะฉันนเก็บที่ต่อไไม่ไหวแล้วไหนจะเรื่องที่อาจารย์คนนั้นที่ห้องพยาบาลกุญแจดอกแรกคืออะไรฉันไม่รู้แต่ถ้ามันเป็นสิ่งแรกที่จะช่วยไขความลับของตึกพฤษา13 ได้บ้างฉันก็จะทำ

"เอ่อ...คือหนูสงสัยว่าทำไมผอ.รุ่นก่อนๆ ถึงไม่ทำลายตึกพฤษาทิ้งค่ะ ทำไมต้องปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้ด้วย" 

คำถามที่ฉันถามผอ.ดูเหมือนท่านจะนิ่งไปชั่วอึดใจสายตาของผอ.มองฉันอย่างทึ่งๆ

"ไม่มีนักเรียนหรืออาจารย์คนไหนถามคำถามนี้กับฉันเลยน่ะ" น้ำเสียงเย็นชาของผอ.พูดขึ้นสายตามองฉันอย่างดุดันทำไรู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบตัวมันอึดอัดยังไงไม่รู้

"ผอ.ตอบมาได้มั้ยค่ะ" ฉันถามอีกรอบแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือการที่ผอ.นาวามองฉันด้วยสายตาดุดันเหมือนไม่ใช่ผอ. ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมามีเพียงสายตาที่เกลียดชังและดุดันมองฉัน ก่อนที่ผอ.จะเดินเข้าห้องไป...

ผอ.รู้คำตอบแต่ท่านไม่อยากบอก ทำไมันนะทำไมต้องเก็บเป็นความลับจะต้องมีเด็ก ม.6 อย่างพวกเราสังเวยการตายให้ตึกบ้านั่นสักกี่คน เดี๋ยวน่ะ สังเวย ? เหรอ ? หรือว่าการที่มีเด็ก ม.6 ตายกันในทุกๆปีอาจจะเป็นการสังเวยแก่ตึกบ้านั่น บ้าน่าไม่จริงหรอก

 ฉันเดินมาถึหน้าห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เจอกับเพื่อนๆที่กำลังนั่งจับกลุ่มเมาท์มอยกันตามประสาวัยรุ่นฉันเดินไปที่โต๊ะซึ่งมีพวกเพื่อนทั้งสี่ตัวของฉันที่กำลังเม้าท์กันไม่หยุด พอพวกมันเห็นฉันต่างก็ทำหน้าตกใจที่เห็นฉันเดินมา

ยัยชาหอมเป็นคนแรกที่ทักฉัน

"หายดีแล้วหรอว่ะ" 

"อืม" ฉันตอบก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง

"จู่ๆแกก็สลบไปพวกฉันตกใจทำไมอะไรไม่ถูกเลยน่ะเนี่ย" ยัยวิ้งพูดพลางปิดหนังสือในมือ ฉันมองหนังสือในมือยัยวิ้งก็พบว่ามันเป็นหนังสือประวัติโรงเรียนฉันแย่งมันมาก่อนจะรีบเปิดอ่าน

"อะไรของแกว่ะแย่งไปทำไมเนี่ยกำลังอ่านเลย" ยัยวิ้งพูดพลางทำหน้าเบ้

"แกเอามากจาไหน" ฉันถามพลางชูหนังสือ

"แกอยากรู้จริงๆเหรอ"วิ้งถาม 

"ใช่" 

"มันไปขโมยจากห้องวิชาการมา" เชอร์ลินตอบให้ สายตามันบ่งบอกถึงอาการปลงกับเพื่อนคนนี้

"ขอบคุณที่ตอบให้น่ะจ้ะ" ยัวิ้งพูดพลางขยับแว่น ยัยเชอร์ลินเอาไม้บรรทัดที่อยู่ใกล้มือเคาะหัวยัวิ้งทีหนึ่งก่อนจะวางลง

"โอ๊ย เจ็บน่ะเฟ้ย" ยัยวิ้งร้องเสียงหลงพลางลูกหัวตัวเอง

"ก็เคาะให้เจ็บนะสิ" เชอร์ลินพูด

"ฮ่ะๆๆ แกนี่บ้าระห่ำจริงๆยัยวิ้ง" 

ฉันพูดพลางเปิดหนังสือไปพลาง แต่แล้วฉันก็พึ่งนึกได้ว่าฉันแอบเก็บกระดาสเอกสารรายชื่อไว้ในกระเป๋ากระโปรงฉันล้วงเข้าไไปหยิบก่อนจะเอาเอกสารมาวางไว้บนโต๊ะ ยัยขนมปังที่เห็นจึงอดถามไม่ได้

"กระดาษอะไรอ่ะ" เสียงใสใสถาม

"นั่นสินี่แกก็แอบขโมยมาเหมือนกันใช่ป่ะ" ยัยชาหอมถามฉันพลางมองด้วยสายตาจับผิด

"จะบ้าหรอ ฉันไม่ทำนิสัยยัยวิ้งหรอก"

"อ้าวอีนี่" ยัยวิ้งอดไม่ได้ที่จะหันมาแขวะฉัน

"ก็ตอนที่พวกเราไปห้องนาฎศิลป์ไง ฉันไปเจตูเอกสารแล้วเห็นเอกสารายชื่อนี่ก็เลยเก็บใส่กระเป๋ากระโปรงเพื่อจะช่วยเราได้ อ้อแล้วแผ่นซีดีบายศรีสู่ขวัญล่ะได้ดูกันรึยัง" 

พอฉันถามถึงเรื่องนี้สีหน้าเพื่อนๆที่เคยสดใสร่าเริงกลับทำหน้าสีหน้ากระอักกระอวนก่อนจะมองหน้ากัน 

"มีอะไรเหรอ ?" 

"พวกเราดูแล้ว นั่นเป็นการแสดงครั้งสุดท้ายของพวกรุ่นพี่ ม.6 เมื่อห้าปีที่แล้ว"เชอณืลินพูด

"และดูเหมือนในการซ้อมพวกเราเห็นอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นผู้คอบคุมการซ้อมครั้งนั้น"วิ้งเสริม

"อาจารย์ ? " ฉันพูดก่อนจะคลี่กระดาษบนโต๊ะแล้วไล่ดูชื่ออาจารย์พรณภาอีกรอบใช่จริงๆด้วยวันนั้นเป็นการซ้อมใหญ่ของการแสดงบายศรีสู่ขวัญอาจารยพรณาเองก็เป็นควบคุมการซ้อมและนั่นเป็นการซ้อมครั้งสุดท้านก่อนที่จะเกิดเหตุขึ้นกับพวกรุ่นพี่

"ฉันขอแผ่นซีดีไปดูที่บ้านน่ะ" 

"ได้สิ" ยัยวิ้งพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปที่โต๊ะตัวเองเพื่อหยิบแผ่นซีดีมาให้ฉัน 

ฉันต้องรู้เกี่ยวกับกุญแจดอกแรกให้ได้ !