ปริศนาพฤษา13 โรงเรียนหลอน

     
ติงงงงงงงงง ต่องงงงงงงงง
     เสียงนาฬิกาจากหอนาฬิกาโรงเรียนดังขึ้นบ่งบอกว่าตอนนี้เวลาเที่ยงคืนตรง สร้างความหลอนให้ทวีมากยิ่งขึ้นฝนเริ่มจะหยุดตกไปบ้างแล้วแต่อากาศในนี้ยังหนาวเหมือนเดิม ตอนนี้พวกเราทั้งห้าอยู่ในห้องนาฎศิลป์แล้วเรียบร้อยแล้วยืนเรียงรายหน้ากระจกบานใหญ่ ในห้องนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากระจก ที่ร้อมลอบทุกทิศทางไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็จะเห็นเงาสะท้อนของตัวเองและตอนนี้ ยัยวิ้งก็กำลังทำพิธีอะไรของมันก็ไม่รู้ ในมือมันถือเทียนเล่มนึงปากก็พึมพัมภาษาต่างดาวออกมา ส่วนยัยเชอร์ลินก็ถือแอปเปิ้ลเตรียมจะปอกเปลือก 
     "หลอนชิบ"
     ชาหอมหันมากระซิบกับฉัน ความรู้สึกของฉันตอนนี้ขนลุกไปหมด
     ในห้องนี้มีเพียงแค่แสงไฟจากเทียนในมือของยัยวิ้งเท่านั้น แสงไฟสีส้มสะท้อนในเงากระจกตรงหน้าฉันเห็นเพียงใบหน้าวิ้งและเชอร์ลินส่วนขนมปังยังพอเห็นบางรางๆ เทียนเพียงแค่เล่มเดียวให้แสงสว่างไม่พอสำหรับห้องกว้างๆนี่
     และดูเหมือนว่ายัยเชอร์ลินจะเริ่มลงมือปอกแอปเปิ้ลในขณะที่ยัยวิ้งก็พูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันรู้สึกได้ถึงลมที่พัดเข้ามาในห้องนี้ แต่...มันจะมีลมได้ไงในเมื่อห้องนี้ไม่มีหน้าต่างลมไม่มีทางเข้ามาได้หรอก
     ฉันมองเงาตัวเองในกระจก แต่แล้ว...ฉันก็เห็นว่า...เงาของยัยเชอร์ลินไม่ใช่เงาของมัน!! ภาพสะท้อนมันกลับเป็นผู้หญิงอีกคนที่ยืนแสยะยิ้ม ฉันได้แต่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ฉันมองกลับมาที่ร่างของยัยเชอร์ลินก็เห็นมันปอกแอปเปิ้ลอยู่ ฉันหันกลับไปมองกระจกอีกครั้งก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว มันชักจะไม่ดีแล้ว...!!! 
     "ฉันว่าเราหยุดเถอะ"
     ฉันพูดออกไป ทำให้ยัยชาหอมที่มีสติอยู่คนเดียวหันมามองฉัน
     "พวกนี้มันคงไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วล่ะมั้ง สติคงหลุดลอยหายไปกับแสงเทียนและเปลือกแอปเปิ้ล"
     ถึงแม้ว่ามันจะแบบตลกๆแต่ฉันกลับไม่ตลกด้วย คำว่า สติหลุดลอยออกไปทำให้ฉันหันไปมองที่กระจกก็พบว่าเงาของยัยเชอร์ลินหายไป ไม่มีเงามันสะท้อนอยู่ในกระจก! ทำไมถึงไม่มีเงามันสะท้อน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันสติแตกสุดๆก็คือ! ในกระจกเงาของยัยวิ้งมีมือปริศนากำลังจะปิดตามันมือเหี่ยวย่นราวกับมือคยแก่เล็บยาวสีดำราวกับเล็บปีศาจ ตาของยัยวิ้งถูกปิดด้วยมือปริศานานั่น ตอนนี้ใจฉันเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ!
     "หยุดเถอะวิ้ง!!"
     ฉันตะโกนออกไปแต่กลับไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครหันมานอกจายัยชาหอม
     "พูดไปก็เหมือนพูดกับรูปสลักยัยวิ้ง"
     "นี่มันไม่ปกติแล้วน่ะแกไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ!!!?"
     "ไม่...มันไม่ปกติยังไงแกช่วยอธิบายมาซิ?!"
     "ฉันไม่มีเวลามาอธิบาย...!!"
     เปรี๊ยะ!! 
     กระจก...กระจกกำลังจะแตก
     กระจกแตกเป็นรอยร้าว กระจกทุกบานกำลังจะแตก ไม่ได้การล่ะฉันต้องพาพวกเราออกจากห้องบ้าๆนี้แล้วก็ตึกบ้าๆนี่ด้วย 
    "หอม! กระจกมันกำลังจะแตก!!เราต้องออกจากห้องนี้"
    "กระจกแตก?"
     ยัยชาหอมมองหน้าฉันอย่าง งงๆ ราวกับว่าสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้มันกระตือรือร้นได้เลย 
     "ใช่!!แกบอกให้ยัยวิ้งหยุดทำพิธีบ้าๆนี่ได้แล้ว!"
     "อะไรของแกฉันไม่เข้าใจจริงๆน่ะเนี่ย"
     เปรี๊ยะ!!...เปรี๊ยะ!! เพล้งงง!!!! 
     กระจกรอบห้องทุกบานแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มีแต่ฉันคนเดียวที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกทิ่มแทงด้วยกระจกพวกนี้ทุกคนยังคงนิ่งเฉย เศษเสี้ยวกระจกกำลังจะทิ่มแทงเข้ามาในตัวฉัน ราวกับภาพสโลโมชั่น ฉันได้แต่หลับเอามือป้องเศากระจกที่กระเด็นมาถูกตัว ความรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงโสตประสาท แต่แล้ว...ภาพทุกอย่างก็เป็นสีขาวสว่างแสบตา มโนภาพทุกอย่างเปลี่ยนไปราวกับหลุดมาอีกโลก 
     "รักแท้ของฉันคือใคร..."
     ฉันได้ยินเสียงผู้หญิง เสียงใสๆดังขึ้น เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้า หากแต่ว่ารอบตัวของฉันยังคงเป็นสีขาวสติที่กำลังจะหลุดลอยของฉัน ฉันพยายามฝืนเปลือกตาไม่ให้ปิดลงเพื่อจะได้รับรู้ในเสียงนั้นต่อไป
     "บอกฉันด้วย...รักแท้ของฉันคือใคร..." 
     เสียงนั้นอ้อนวอนเหมือนใจจะขาด น้ำเสียงบ่งบอกว่าคน คนนั้น กำลังจะร้องไห้...
     "พระเจ้า...ล้างคำสาป...ให้..."
     เสียงนั้นค่อยๆหายไป และหายไปในที่สุดเหลือเพียงเสียงที่เงียบเชียบ เปลือกตาที่ฝืนมานานของฉันปิดลงพร้อมกับสติที่ดับวูบลงไปด้วย.......
                                

ปิดท้ายด้วยรูป ชาหอม กับ ฟาง ชาหอมผมสีบลอนด์ ฟางผมสีน้ำตาลแดง จ้าาา ><