ปริศนาพฤษา13 โรงเรียนหลอน

     ครืน!! 

     เปรี้ยง!!! ซ่าาาาา ซ่าาาา! เปรี้ยง!! 

     ฝนตก. ฉันเกลียดฝนที่สุด ฝนทำให้ทุกอย่างดูหนาวๆชื้นๆ ฉันนั่งมองหยาดฝนที่เทกระหน่ำตกลงมาไม่ขาดสาย ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในห้องนอนตัวเองแน่นอนว่าฉันกำลังนั่งฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์ ฉันเคาะนิ้วกับโต๊ะตามจังหวะเพลง แอร์ในห้องเย็นมาก แต่ขอโทษสำหรับคนอื่นมันอาจจะเย็นแต่สำหรับฉันปกติ ฉันมองออกไปข้างนอกหน้าต่างห้องอย่างเพลินๆ 

     "เฮ้ย!!"

     แต่มันจะไม่เพลินก็ตอนเนี๊ย! 

     ฉันขยี้ตาตัวเองอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตาทำไมฉันเห็นไอ้เพื่อนตัวแสบทั้งสี่คนกำลังยืนกางร่มอยู่หน้าประตูรั้วบ้านฉัน ดูเหมือนว่าพวกมันจะเกี่ยงกันอยู่น่ะเนี่ย แต่ก็ดูเหมือนว่าจะตัดสินใจเข้าไปเคาะประตูบ้านฉัน มีลางสังหอนแบบแปลกๆ 

     ตึก ตึก ตึก 

     ฉันเดินลงบันไดไปหาเพื่อนตัวแสบทั้งสี่ตัวที่กำลังยืนชะเง้อมองหาฉัน แม่ของฉันเอาน้ำส้มมาให้ทุกคนก่อนจะบอกให้นั่งลง 

     "พวกแกมาทำอะไรบ้านฉันเนี่ย"

     ฉันเดินออกไปเผชิญกับพวกมัน ยัยเชอร์ลินที่เห็นฉัน ก็วางแก้วน้ำส้มก่อนจะพุ่งถลามาหาฉันแล้วดึงตัวให้ไปนั่งด้วยกันกับพวกมัน 

     "พวกแกมีอะไร?"

     "พวกเรามีแผน"

     ยัยวิ้งพูดขึ้นก่อนจะขยับแว่นตาสีดำของมัน พร้อมกับก้มหยิบอะไรซักอย่างในกระเป๋าแล้วเอาออกมาโชว์ให้ฉันดู 

     "ดูซ่ะวันนี้วันที่เท่าไร?" 

     ที่แท้ก็ปฎิทินมันเป็นปฎิทินเดือนตุลาคม ฉันมองไปที่วันที่ ศุกร์13 ที่ถูกวงกลมด้วยปากกาสีแดง 

     "ศุกร์ ...13"

     "ถูกต้องงงงงและพวกเรามีแผน"

     "และแผนพวกแกคือ..."

     "พิสูจน์หารักแท้!"

     ยัยขนมปังพูดด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น 

     รักแท้อะไร....??

     "รักแท้อะไรของพวกแก"

     "รักแท้แพ้ใกล้ชิด...อุ๊บ!"

     ยัยชาหอมพูดขึ้นมาด้วยสีหน้ากวนตีน ก่อนจะถูกเชอร์ลินเอามือปิดปากไว้ ยัยชาหอมเป็นผู้หญิงที่สวยมากอันนี้ฉันขอยอมรับและเป็นผู้หญิงที่ ไม่มีความเป็นผู้หญิง เอาซ่ะเลย

     "เราจะกลับไปโรงเรียน ในวันนี้ตอนเที่ยงคืนพร้อมกับแอปเปิ้ลสีแดงหนึ่งทำการหาเนื้อคู่ของเรา" เชอร์ลินพูด พร้อมกับโชว์แอปเปิ้ลผลสีแดงสุกน่ากิน 

     "และสถานที่ที่เราจะไปก็คือ...ตึกพฤษาชั้น13"

     "แกว่าไงน่ะ"

     ตึกพฤษาเป็นตึกเก่าที่สุดของโรงเรียนเป็นอาคารเรียนของรุ่นพี่ ม.6 มีถึง13ชึ้นเพราะแยกห้องต่างๆไว้เยอะมากมายและชั้นที่13ก็เคยมีนักเรียนหญิงฆ่าตัวตายที่ห้องนาฎศิลป์เก่าและไฮไลต์ของห้องนี้คือมีกระจกร้อมลอบทุกทิศทางเคยมีนักเรียนไปลองของแบบพวกสี่ตัวนี้หลายครั้ง บางคนก็บอกว่าเห็นเงาสะท้อนของตัวเองเป็นนักเรียนหญิงที่ฆ่าตัวตาย บ้างก็บอกว่าจู่ๆกระจกก็แตกเป็เสี่ยงๆแต่พอส่งยามขึ้นไปดูก็ไม่เห็นมีอะไร ฉันตัวฉันไม่ชอบเรื่องแบบนี้เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันกลัวผีน่ะเซ้! 

     "บ้าไปแล้วเหรอฉันไม่ไปกับพวกแกหรอกอยากจะทำอะไรก์ทำฉันขอบาย"

     "ไม่ได้ถ้าไม่มีแกมันก็ไม่คบห้าสาวผจญภัยรอบโรงเรียนสิ"

     ยัยวิ้งพูดขึ้นแต่สายตามัน บังคับกันชัดไ 

     "ไม่คบก็ไม่เป็นไรพวกแกไปพิสูจน์กันเองแล้วกัน"

     "ทำไมฟางปฎิเสธอ่ะ ขนมปังเสียใจน่ะ"

     ดราม่าตลอด!...

     "ไปเหอะ!เรื่องมันจะได้จบๆ"

     ชาหอมพูดขึ้น 

     "ถึงแกไม่ไปก็ต้องไปยัยฟาง!"

     ฉันกำลังถูกดขี่จากพวกเพื่อนเหล่านี้ เฮ้อ...เอาก็เอาว่ะ

     "ก็ได้จะทำอะไรก็ทำ"

     "ดีมาก!"

     เชอร์ลินพูดพร้อมกับส่งแอปเปิ้ลมาให้ฉัน

     "แกต้องถือแอปเปิ้ลไว้ไม่อยากใส่กระเป๋าเดี๋ยวมันช้ำ"

     "เออๆ"

     " go!! "

     เปรี้ยงง!!!