วิมานบ้านสวน
-
เขียนโดย Panicha
วันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.23 น.
4 ตอน
0 วิจารณ์
7,580 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2556 18.57 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) ม่านเนตร
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ 'ม่านเนตร' สาวน้อยร่างบาง ที่เพิ่งเป็นนักศึกษาปีที่2ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ด้วยความฉลาดแต่เด็กบวกกับความรู้ทำให้เธอสอบได้และได้ทุนจากรัฐบาลอีกด้วย ความสุขกลับมาสู่ครอบครัวของม่านเนตรเมื่อ10ปีที่แล้ว เมื่อ 'ทศพงษ์'พ่อของเธอกลับมาบริหารบริษัท และ 'วิลาวัลย์' ผู้เป็นแม่เปิดร้านอาหารและกิจการก็ไปได้ดี ม่านเนตรเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั่วทั้งมหาลัยด้วยหน้าตาสะสวยและเพียบพร้อม"ยัยเนตร!" เสียงเจี๊ยวจ๊าวของกลุ่มสาวๆสามสี่คนร้องเรียกม่านเนตรพร้อมกับเดินมาใกล้ๆเธอ"อ้าว! เตาผิง ดวงดาว ข้าวเจ้า อนันต์" ม่านเนตรไล่ชื่อเพื่อนของเธอแต่ละคน ตั้งแต่ หญิงแว่นหนาเตอะท่าทางเด็กเรียน สาวไฮโซสวมเครื่องประดับทองทั้งตัว สาวลูกครึ่งญี่ปุ่นท่าทางแอ๊บแบ๊ว และ สาวประเภทสองร่างสูงโปร่งทาหน้าขาว"ฉันชื่ออุ๋งอิ๋งย่ะ!ไม่ใช่อนันต์" สาวประเภทสองปากแดงจัดบอกม่านเนตรอย่างอารมณ์เสีย"จ้ะๆ""เอาล่ะ พวกแก วันนี้จะไปติวหนังสือร้านไหนกันดี?" สาวไฮโซ ถามเพื่อนๆ "อืมม์...ฉันว่าร้าน ไวท์ไลท์ คาเฟ่ ดีมั้ย?" สาวญี่ปุ่นออกความเห็น แล้วทุกคนก็ตกลงตามความเห็นของ ข้าวเจ้า
@ white light 'cafe "อร้ายยยยย! พวกแกๆดูสิ พอร์ชโพสรูปลงเฟสบุ๊คอ่ะ หล่อสุดๆ" อนันต์กรี๊ดกร๊าดพลางชี้รูปของเดือนมหาลัยให้เพื่อนๆดูก่อนที่จะถูกดวงดาวเอาชิ้นเค้กอุดปากเอาไว้ "นี่! นังอุ๋งอิ๋ง เรามาติวกันนะ ไม่ได้มาเมาท์!" เตาผิงสะกิดอนันต์ที่ทำท่ากระฟัดกระเฟียดอย่างหงุดหงิด หลังจากนั้นก็เข้าสู่ความสงบและเสียงกระซิบปรึกษากันในกลุ่มม่านเนตรซึ่งนั่งติดกับกระจกในร้าน เหม่อมองออกไปภายนอก แล้วก็ต้องสะดุดตากับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคาย จมูกโด่งสันกับรูปร่างสูงสง่าราวกับเทพบุตร เขาคือ 'พิพัฒน์'หรือ'พอร์ช'เดือนของมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ"เนตร..เนตร.." เสียงเรียกของข้าวเจ้าทำให้ม่านเนตรสะดุ้งตื่นจากภวังค์ จนเพื่อนๆทั้งกลุ่มมองเธอเป็นตาเดียว"ทะ...ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?" ม่านเนตรกระอึกกระอักถามเพื่อนๆเพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้เพื่อนๆจับได้ว่าเธอกำลังมองใครบางคนอยู่ "กรี๊ดดดดดดดดด!" อนันต์ร้องเสียงหลง"อะไรอีกยะยัยอิ๋ง?" ดวงดาวถาม ด้วยความอดสูกับสาวประเภทสองจอมเรื่องเยอะผู้นี้"นะ...นั่น..พอร์ชชชชชช!!!!!" อนันต์ร้องก่อนจะวิ่งออกไปพร้อมไอแพดของหล่อน เพื่อนๆพากันมองตามอนันต์ผ่านกระจกติดกับม่านเนตร "ดูมัน!วิ่งตามผู้ชายออกไปละ" ดวงดาวบ่นอุบ ขณะมองอนันต์ถ่ายรูปคู่กับพิพัฒน์อยู่นอกร้าน เตาผิงจับผิดเพื่อนสาวได้ จึงเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย"อย่าบอกนะยัยเนตร ว่าที่แกเหม่อเพราะแกแอบมองพอร์ชอยู่น่ะ?" เพื่อนทั้งกลุ่มหันกลับมาจ้องม่านเนตรเป็นตาเดียวจนทำให้สาวเจ้ารู้สึกอึดอัดจนพูดติดๆขัดๆแก้ตัวไปต่างๆ"โอ้ย!พวกแกก็...ฉันแค่มองดูวิวนอกร้านเฉยๆ สวยดีน่ะ""ไม่เชื่อ!อย่ามาปากแข็งหน่อยเลยนะยัยเนตร""แหมม...แอบชอบพอร์ชก็ไม่บอก!" เพื่อนๆพากันแซวม่านเนตรยกใหญ่ ก่อนที่อนันต์จะวิ่งเข้ามาตัดบทเสียก่อน ม่านเนตรถอนหายใจเฮือกใหญ่ รอดตัวไป... เธอคิดในใจแต่ก็นะ...เธอเองก็ยังไม่เคยมีคนรักไม่ว่าใครก็ตามที่มาจีบเธอ ก็ปฏิเสธไปหมด แต่ทำไมเขาคนนั้นถึงมีอิทธิพลจนทำให้เธอเพ้อถึงเพียงนี้กัน"กลับบ้านก่อนนะเพื่อนๆ" ม่านเนตรกล่าวลาผองเพื่อนของเธอ แล้วเดินออกจากร้านไป ขณะนั้นเอง..."กึก!" รองเท้าส้นสูงของม่านเนตรสะดุดกับก้อนหินข้างทาง"ว้าย!" ม่านเนตรเอนตัวไปเหมือนจะล้มลงแต่แล้ว ...ก็มีมือแข็งแกร่งของใครบางคนเหนี่ยวรั้งหลังของเธอเอาไว้แล้วร่างบางของหญิงสาวก็หมุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของใครบางคน ม่านเนตรค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ คนๆนั้นก็คือ พิพัฒน์ หนุ่มฮอตมากๆในขณะนี้ผู้ที่ทำให้หัวใจของม่านเนตรเต้นผิดจังหวะไปแล้ว..."ขะ...ขอโทษค่ะ" ม่านเนตรกล่าวขอโทษขอโพยพิพัฒน์พลางลนลานเก็บสัมภาระของเธออย่างรีบเร่งเพราะความขวยเขินอีกฝ่าย "ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าก็เดินระวังๆนะครับ""ค่ะ""คุณก็อยู่มหาลัยเดียวกับผมนี่ " พิพัฒน์มองเห็นสัญญลักษณ์ที่เสื้อของม่านเนตร "ใช่ค่ะ""คณะอะไรครับ?""บริหารธุรกิจค่ะ""ผมอยู่นิเทศนะครับ...แล้วคุณชื่ออะไรครับ?""ม่านเนตรค่ะ""ผมพิพัฒน์นะครับ แล้วคุณเนตรกำลังจะไปไหนครับ?""กลับบ้านค่ะ""ผมไปส่งนะครับ""อย่าดีกว่าค่ะ ....เกรงใจ""นะครับๆ ""ก็ได้ค่ะ" พิพัฒน์เปิดประตูรถให้ม่านเนตรก่อนจะอ้อมมาขับรถอีกทาง ม่านเนตรใจเต้นแรงทุกทีที่ได้ใกล้ชิดกับพิพัฒน์
ณ บ้านสวนชิโนรส
"บ้านคุณดูร่มรื่นดีนะครับ""ขอบคุณนะคะที่มาส่ง""เล็กน้อยครับ งั้น...พรุ่งนี้ให้ผมมารับนะครับ""อย่าดีกว่าค่ะ ฉันไปเองได้""ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับ""ค่ะ ขอบคุณค่ะ" ม่านเนตรรีบเดินเข้าบ้าน แต่ไม่รอดพ้นสายตา วิลาวัลย์ได้ "กลับมาแล้วหรอเนตร?""ค่ะแม่""ใครมาส่งน่ะ?อย่าบอกนะว่ามีคนมาจีบลูกแม่อีกแล้ว""แม่ก็...." "ไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวล่ะ""ค่ะ เอ่อ...แม่คะ?พรุ่งนี้คุณป้าจะมาบ้านเราหรอคะ?""ใช่จ้ะ!ทำไมหรอ?""เปล่าคะ เห็นแม่จัดข้าวของซะเรียบร้อยเลย..." "ป้าเรามาทั้งที่นี่นา" ป้าของม่านเนตรคือพี่สาวของพ่อของเธอ ป้าของเธออยู่อเมริกากับสามีและพี่สาวฝาแฝดทีไม่ถูกชะตากับเธอเลย....
@ white light 'cafe "อร้ายยยยย! พวกแกๆดูสิ พอร์ชโพสรูปลงเฟสบุ๊คอ่ะ หล่อสุดๆ" อนันต์กรี๊ดกร๊าดพลางชี้รูปของเดือนมหาลัยให้เพื่อนๆดูก่อนที่จะถูกดวงดาวเอาชิ้นเค้กอุดปากเอาไว้ "นี่! นังอุ๋งอิ๋ง เรามาติวกันนะ ไม่ได้มาเมาท์!" เตาผิงสะกิดอนันต์ที่ทำท่ากระฟัดกระเฟียดอย่างหงุดหงิด หลังจากนั้นก็เข้าสู่ความสงบและเสียงกระซิบปรึกษากันในกลุ่มม่านเนตรซึ่งนั่งติดกับกระจกในร้าน เหม่อมองออกไปภายนอก แล้วก็ต้องสะดุดตากับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคาย จมูกโด่งสันกับรูปร่างสูงสง่าราวกับเทพบุตร เขาคือ 'พิพัฒน์'หรือ'พอร์ช'เดือนของมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ"เนตร..เนตร.." เสียงเรียกของข้าวเจ้าทำให้ม่านเนตรสะดุ้งตื่นจากภวังค์ จนเพื่อนๆทั้งกลุ่มมองเธอเป็นตาเดียว"ทะ...ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?" ม่านเนตรกระอึกกระอักถามเพื่อนๆเพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้เพื่อนๆจับได้ว่าเธอกำลังมองใครบางคนอยู่ "กรี๊ดดดดดดดดด!" อนันต์ร้องเสียงหลง"อะไรอีกยะยัยอิ๋ง?" ดวงดาวถาม ด้วยความอดสูกับสาวประเภทสองจอมเรื่องเยอะผู้นี้"นะ...นั่น..พอร์ชชชชชช!!!!!" อนันต์ร้องก่อนจะวิ่งออกไปพร้อมไอแพดของหล่อน เพื่อนๆพากันมองตามอนันต์ผ่านกระจกติดกับม่านเนตร "ดูมัน!วิ่งตามผู้ชายออกไปละ" ดวงดาวบ่นอุบ ขณะมองอนันต์ถ่ายรูปคู่กับพิพัฒน์อยู่นอกร้าน เตาผิงจับผิดเพื่อนสาวได้ จึงเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย"อย่าบอกนะยัยเนตร ว่าที่แกเหม่อเพราะแกแอบมองพอร์ชอยู่น่ะ?" เพื่อนทั้งกลุ่มหันกลับมาจ้องม่านเนตรเป็นตาเดียวจนทำให้สาวเจ้ารู้สึกอึดอัดจนพูดติดๆขัดๆแก้ตัวไปต่างๆ"โอ้ย!พวกแกก็...ฉันแค่มองดูวิวนอกร้านเฉยๆ สวยดีน่ะ""ไม่เชื่อ!อย่ามาปากแข็งหน่อยเลยนะยัยเนตร""แหมม...แอบชอบพอร์ชก็ไม่บอก!" เพื่อนๆพากันแซวม่านเนตรยกใหญ่ ก่อนที่อนันต์จะวิ่งเข้ามาตัดบทเสียก่อน ม่านเนตรถอนหายใจเฮือกใหญ่ รอดตัวไป... เธอคิดในใจแต่ก็นะ...เธอเองก็ยังไม่เคยมีคนรักไม่ว่าใครก็ตามที่มาจีบเธอ ก็ปฏิเสธไปหมด แต่ทำไมเขาคนนั้นถึงมีอิทธิพลจนทำให้เธอเพ้อถึงเพียงนี้กัน"กลับบ้านก่อนนะเพื่อนๆ" ม่านเนตรกล่าวลาผองเพื่อนของเธอ แล้วเดินออกจากร้านไป ขณะนั้นเอง..."กึก!" รองเท้าส้นสูงของม่านเนตรสะดุดกับก้อนหินข้างทาง"ว้าย!" ม่านเนตรเอนตัวไปเหมือนจะล้มลงแต่แล้ว ...ก็มีมือแข็งแกร่งของใครบางคนเหนี่ยวรั้งหลังของเธอเอาไว้แล้วร่างบางของหญิงสาวก็หมุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของใครบางคน ม่านเนตรค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ คนๆนั้นก็คือ พิพัฒน์ หนุ่มฮอตมากๆในขณะนี้ผู้ที่ทำให้หัวใจของม่านเนตรเต้นผิดจังหวะไปแล้ว..."ขะ...ขอโทษค่ะ" ม่านเนตรกล่าวขอโทษขอโพยพิพัฒน์พลางลนลานเก็บสัมภาระของเธออย่างรีบเร่งเพราะความขวยเขินอีกฝ่าย "ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าก็เดินระวังๆนะครับ""ค่ะ""คุณก็อยู่มหาลัยเดียวกับผมนี่ " พิพัฒน์มองเห็นสัญญลักษณ์ที่เสื้อของม่านเนตร "ใช่ค่ะ""คณะอะไรครับ?""บริหารธุรกิจค่ะ""ผมอยู่นิเทศนะครับ...แล้วคุณชื่ออะไรครับ?""ม่านเนตรค่ะ""ผมพิพัฒน์นะครับ แล้วคุณเนตรกำลังจะไปไหนครับ?""กลับบ้านค่ะ""ผมไปส่งนะครับ""อย่าดีกว่าค่ะ ....เกรงใจ""นะครับๆ ""ก็ได้ค่ะ" พิพัฒน์เปิดประตูรถให้ม่านเนตรก่อนจะอ้อมมาขับรถอีกทาง ม่านเนตรใจเต้นแรงทุกทีที่ได้ใกล้ชิดกับพิพัฒน์
ณ บ้านสวนชิโนรส
"บ้านคุณดูร่มรื่นดีนะครับ""ขอบคุณนะคะที่มาส่ง""เล็กน้อยครับ งั้น...พรุ่งนี้ให้ผมมารับนะครับ""อย่าดีกว่าค่ะ ฉันไปเองได้""ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับ""ค่ะ ขอบคุณค่ะ" ม่านเนตรรีบเดินเข้าบ้าน แต่ไม่รอดพ้นสายตา วิลาวัลย์ได้ "กลับมาแล้วหรอเนตร?""ค่ะแม่""ใครมาส่งน่ะ?อย่าบอกนะว่ามีคนมาจีบลูกแม่อีกแล้ว""แม่ก็...." "ไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวล่ะ""ค่ะ เอ่อ...แม่คะ?พรุ่งนี้คุณป้าจะมาบ้านเราหรอคะ?""ใช่จ้ะ!ทำไมหรอ?""เปล่าคะ เห็นแม่จัดข้าวของซะเรียบร้อยเลย..." "ป้าเรามาทั้งที่นี่นา" ป้าของม่านเนตรคือพี่สาวของพ่อของเธอ ป้าของเธออยู่อเมริกากับสามีและพี่สาวฝาแฝดทีไม่ถูกชะตากับเธอเลย....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ