Phantom School

     หลังจากการเกลี่ยกล่อมให้เด็กสาวผู้ถูกเพ่งเล็งอยู่เฉยๆไม่เข้าร่วมการต่อสู้อันไร้ความหวังนี้ได้พวกเขาก็ต้องเปลี่ยนมาวางแผนในการหาทางที่จะลี้ภัยไปยังโลกอื่น  โดยที่จะร่ายเวทย์ถ่วงเวลาเอาไวในขณะที่เปิดประตูมิติ  ซึ่งนี่เป็นความคิดของมือสังหารผู้เชี่ยวชาญ  เธอบอกว่าสามารถผสานประตูมิติ2บานเพื่อการให้บังเกิดผลสำเร็จได้  และนั่นเธอจะเป็นคนทำเอง
     เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังกึกก้องไปทั่วแต่พร้อมกับมารและปีศาจน่าเกียจน่ากลัวที่พยายามจะทะลวงอาณาเขตหลากสีที่สร้างขึ้นด้วยพลังมังกรและพลังศักดิ์สิทธิ์  พวกมันสีลักษณะเหมือนซากศพของสัตว์ร้ายที่มีขนสัดำปกคลุมทั้งตัว  ดวงตาสีแดงวาวโรยดุร้ายอละไร้เหตุผล  คำสั่งเดียวที่มันต้องทำตามคือ 'ฆ่า' เท่านั้น
     เซวีและอเล็กซิสทรุดเข่าข้างหนึ่งลงบนขอบของวงข่ายเวทย์แล้วเริ่มถ่ายพลังเวทย์ลงไปเรื่อยๆ  ถึงแม้เซวีจะเป็นมนุษย์แต่ทว่าเธอก็ยังคงมีพลังเวทย์ของมังกรอยู่บ้าง  ส่วนพลังเวทย์จากมังกรแท้ๆอย่างอเล็กซิสนั้นคงไม่ต้องบอกว่ายิ่งใหญ่ขนาดไหน
     เซเรฟและซีโร่เริ่มทำการเขียนวงเวทย์ใหม่ที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกันขึ้น2วง  ทั้ง2วงนั้นเชื่อมต่อกันและทั้งมีปลายทางเดียวกัน
     "เฮ้ยๆๆๆ  จีมันบางตัวสามารถยื่นแขนยื่นขาเข้ามาได้ด้วยนะ!" แจ๊คร้องเตือนเพื่อนที่ยืนสังเกตการอยู่ข้างๆ  ที่ศอกของเขามีกระดูกงอกออกมาเป็นวงมีดคมกริบ  เขาฟันศอกใส่มือเน่าเฟะ2ข้างที่ยื่นเข้ามาได้จนขาดวิ่นน้ำเหลืองไหลเยิ้ม
     ทันทีที่มือทั้งสองหล่นลงพื้นมันก็กลางเป็นฝุ่นผงสีเทา
     จีเคขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วชี้นิ้วไปทางกลุ่มฝุ่นผงที่ค่อยๆลอยตัวขึ้น  สายฟ้าแล่นผ่านจากปลายนิ้วส่งเสียงดัง 'เปรี๊ยะ' ก่อนที่จะมีไฟเผาไหม้จนฝุนผงนั้นสลายหายไปจนหมด
     "มันเป็นพิษ...  รุ่นพี่มาช่วยข้าจัดการกับไอฝุ่นนี่ทีถ้าจำเป็น"
     "ไม่ฟันไม่ได้หรือไง/ไม่ฟันแล้วได้ไหม?" ไซด์และแจ๊คถามขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
     "มันก็ปล่อยมลพิษออกมาใส่เราอยู่ดี"
     แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกฟ่ะ  แจ๊คและไซด์พร้อมใจกันกำหมัดขึ้นช้าๆแล้วมองแม่คุณหญิงหัวดำที่อยู่ใกล้พวกเขามากที่สุด  แต่จะให้พวกเขาเขกหรือ?  ไม่ได้หละไม่ดี  ใครจะไปอยากตายก่อนวัยอันควรกันหละ
     "ประตูเปิดแล้วเลิกเถียงกันสักทีแล้วมาตรงนี้!" คิลล์ระเบิดอารมณืใส่ทั้ง3คนที่ยืนเล่น(?)ไม่เลิกกันอยู่  ที่แรกอเล้กซิสและเซวีก็คัดค้านคำสั่งดังกล่าวแต่เจ้าตัวบอกว่าไม่เป็นไรจึงหยุดถ่ายพลังเวทยืแล้วเดินไปอยู่หน้าหลุมดำกลางอากาศขนาดใหญ่เท่า2คนผ่าน  ด้านในนั้นเปลี่ยนสีไปเรื่อยๆทั้วหมด9สี  ซึ่งแต่ละสีก็เป็นสีของเวทย์แต่ละธาตุ
     "ท่านพ่อพาท่านแม่ไปก่อนเลยลูกจะตามไปทีหลัง" เด็กสาวผมดำเป็นลอนหันไปบอกผู้เป็นพ่อที่พยายามจะดันลูกตัวเองลงให้ลงไปในหลุมดำก่อนด้วยเกรงว่าเมื่อมีคนลงไปจนหมดแล้วเหลือลูกตัวเองคนเดียว "นี่เป็น 'คำสั่งค่ะพ่อ' เชื่อข้าเถิดหนา" ดวงตาของเธอวาวโรยและแฝงไปด้วยมนต์สะกด
     เซเรฟเบิกตากว้างก่อนที่จะพาวิญญาณหญิงสาวเดินเข้าไปในประตูมิติอย่างไม่ขัดขืนแม้แต่นิดน้อย  ได้ไง  ลูกสั่งพ่อ  ฮือๆ  ทำไมข้าช่างไร้อำนาจเช่นนี้หนอ  
     เขาไม่ได้ตั้งใจเดินเข้าไปด้วยตัวเองแต่โดนมนต์ดำสั่งให้เดินเข้าไปมากกว่า  นี่คือสิ่งที่อยุ่ในสมองของทุกคน  แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังคงเดินเข้าไปในประตูมิติต่อไปโดยที่ส่งสายตาทำนองว่า 'ข้าไปแล้วเจ้าตั้งตามมานะ' ให้มือสังหรสาวเป็นพักๆ  จนมาถึงคนสุดท้ายที่ดึงดันจะผ่านประตุไปพร้อมกับเธอ...
     "ทำไมไม่ยอมไปพร้อมข้า!" ซีโร่กระชากเสียงอย่างหัวเสีย  ถึงข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไรแต่นั่นต้องไม่ดีเป็นแน่แท้
     "ประตูไม่มั่นคงพอ..." คิลล์ตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าจนฟังแทบไม่เป็นศัพท์ "อีกอย่างข้าเป็นคนปิดประตูนะเจ้าโง่  ข้าจะตามไปจริงๆ  ข้าสาบาน.." ว่าครั้งนี้ข้าจะโกหกเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ  เธอยิ้มอ่อนโยนที่มุมปาก
     "จริงๆนะ..."
     โฮกกกก!!!   เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปรี๊ยะดังขึ้นบอกให้รู้ว่าอาณาเขตบางๆถูกทำลายจนสิ้นไม่เหลือซาก  เหล่าปีศาจที่มีร่างกายอันเนาเฟะกรูกันเข้าใส่ชีวิต2ชีวิตที่อยุ่ท่ามกลางวงล้อมอันหนาแน่นจนแทบไม่มีที่ให้ยืน
     "จริงสิเด็กโง่" คิลล์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานให้เด็กหนุ่มฟังเป็นครั้งแรก  ถึงแม้เธอจะไม่อยากให้นี่เป็นเพียงครั้งแรกและครั้งสุดท้ายแต่มันคงจะทำได้ยากจริงๆ  เธอยิ้มเศร้าๆแล้วเตะปีศาจตัวหนึ่งกระเด็นในขณะที่ใช้มือซ้ายพลันเด็กหนุ่มเข้าไปในประตูที่ปิดลง
 
     
     "ข้าจะอยู่ในใจเจ้าตราบเท่าที่เจ้าจะรักข้าด้วยใจที่เจ้ามี"
 
     เด็กหนุ่มผมเงินมองดูช่องว่างที่ค่อยๆน้อยลงจนปิดสนิทในขณะที่มือเขาไม่สามารถที่จะเอื้อมไปจับมือที่ผลักเขาลงมาได้  เด็กหนุ่มรู้สึกใจหายเมื่อเขาได้รู้ว่าตัวเองกลับมาสู่พื้นดินแล้ว...  พื้นดินเขาไม่สามารถอยู่อย่างมีความสุขได้แสียแล้ว...
     ดวงตาสีฟ้าครามเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง  ใบหน้าฉายแววตระหนกระคนเศร้าสร้อย  มือของเขายังคงยื่นค้างไปในอากาศธาตุอ้างว้างเบื้องหน้า  หยาดน้ำใสๆเริ่มไหลรวยรินลงอาบแก้มขาวเนียนอย่างแช่มช้า
     นางจำข้าได้แล้ว...  แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเราไม่สามารถพบกันได้อีก  ทำไมต้องเป้นแบบนี้  เจ้าคนชอบเอาเปรียบ  ทำแบบนี้กับข้าได้ยังไง  ให้ข้ารัก...  และปล่อยให้รักต่อไปในสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะได้กลับคืนมาไหม?...
     เขาทรุดเข่าลงแล้วกัดริมฝีปากแน่น  นำ้เสียงอ่อนหวานอันแผ่วเบาจนแทบจะฟังไม่รุ้เรื่องดังขึ้นในโสตประสาทของเขาว่า 'ข้าจะอยู่ในใจเจ้าตราบเท่าที่เจ้าจะรักข้าด้วยใจที่เจ้ามี'
     "ข้ามันไม่ได้เข้มแข็งแบบที่เจ้าบอกสักนิดเลยจริงๆ..."
 
     อีกด้านหนึ่ง  สงคราม...  ไม่สิควรเรียกว่าการรุมสะกำมหาโหดที่หาที่ไหนดูไม่ได้อีกแล้ว...  อสูรน่าขยะแขยงเป้นร้อยๆสู้กับสิ่งมีชีวิตรูปแบบมนุษย์1คน(หรือตน)
     "ฮ่าฮ่าฮ่า  หลานสาวข้าช่างโง่เง่า  เหมือนพ่อเจ้าจริงๆเลย!  ตายได้เพื่อรัก  ยอมแลกชีวิตอันมีค่าของตัวเองเพื่อคนอื่น!"เสียงทุ้มนุ่มลึกอันเปี่ยมล้นด้วยความบ้าคลั่งดังขึ้นในเวลาเดียวกันนั้นสัตว์อสูรน่าขยะแขยงก็ล้มลงเหมือนตุ๊กตาหุ่นกระบอกที่ถูกตัดเชือกในขณะที่กำลังแสดงอยู่
     ร่างหนึ่งในชุดขาวสะอาดเดินออกมาจากด้านหลัง  เขาเหยียบย่ำลงบนกองซากของสัตว์อสูรจนเลือดแดงฉานอาบชายผ้าและเท้าเปลือยเปล่าจนกลายเป้นสีแดงสด  เส้นผมสีทองอร่ามยาวสยายดั่งหญิงสาว  ดวงตาสีแดงฉานอันเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้มขุ่นเคืองต่างจากนัยน์ตาของผู้ที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกันที่ใสสะอาดดั่งทับทิบน้ำดี
     เขาแสยะยิ้มเหี้ยมแล้วพูดว่า "ต่างกันตรงทีแกจะตายวันนี้ก็เท่านั้นเอง  หลังจากที่ข้าได้พลังที่ควรเป็นของข้ามาแล้ว!" 
     เขาพูดอะไรหละ...  เด็กสาวผมดำรู้สึกเหมือนทุกอย่างพร่าเลือนและโยกไปโยกมาแปลกๆ  จนในที่สุดเธอก็มองเห็นเพียงความมืดมิดไร้พรหมแดน  เธอรู้สึกเหมือนถูกยกขึ้นและหลังจากนั้นก็สลบไปไม่ได้รับรู้สถานการณ์อะไรอีก