Phantom School

     ในเย็นวันหนึ่งในปราสาทแห่งอาราจักรสีเทาหรือที่รู้จักกันในนามอาณาจักรแห่งความเป็นกลาง  เราไม่มีขาวไม่มีดำ  ไม่มีชั่วหรือดี  ทุกคนสามารถอยู่ร่วมกันที่อาณาจักรนี้ได้หมด  มันเป็นอาณาจักรในฝันของหลากหลายเผ่าพันธุ์และทุกชีวิตที่อยากกลับใจ...  

     ดูเหมือนจะวุ่นวาย...  แต่ไม่เลยมันกลับปกติดีและสงบสุขอย่างยิ่งเพราะทุกชีวิตล้วนถูกเลือกเข้ามาอยู่อย่างเต็มใจไม่ได้เลือกมาอยู่เองตามความพอใจ

     ข้ารู้สึกว่าทุกอย่างล้วนเป็นไปตามที่ข้าวางเอาไว้ทั้งหมดถึงแมเศัตรูของข้าจะยังคงตื้นรังควานไม่เลิกราก็ตามแต่  แต่อย่างน้อยลูกและภรรยาสุดที่รักก็ยังอยุ่เมืองภายในปกครองก็สงบสุขดี  น่าประหลาดที่คนเหลวเป๋ว  เละเทะ  เกเร  เจ้าเลห์และหล่อเหลาบาดใจอย่างข้าผู้นี้จะเป้นคนสร้างมันทั้งหมด   ก็แหงกษัตริย์ส่วนใหญ่มีแต่ให้แก่หัวล้านหรือไม่ก้แก่หงำเงอะเคี้ยวสเต็กเนื้องู(?)ไม่เข้า

     ในขณะที่ข้ากำลังนั่งมองเอกสารคำร้องอันน่าเบื่อหน่ายของพวกผู้ร้ายข้ามแดนอยู่นั้น  ข้าก้อธิฐานให้ภรรยาสุดรักสุดหวงสุดแสนจะสวยเลิศและน่ารักที่สุดในสามภพ(?)ของข้าอุ้มลูกสาวแสนน่ารักไม่แพ้กันมาหาป๊ะป๋าผู้ตรากตรำ(?)ทำงานอย่างข้าบ้าง

     ก๊อกๆๆ  เสียงเคาะประตูติดต่อกัน3ครั้งดังขึ้น  ข้าได้ยินแล้วแต่ข้ากลัวว่าจะเป็นพวกเสนาที่จะเอากองภูเขากระดาษมาถมห้องข้า(ป.ล. อะที่จริงมันคือเอกสารที่ข้าต้องจักการนั่นแหละ)

     หลังจากเสียงเคาะเงียบไปได้3วิเศษๆประตูไม้อันแสนน่าสงสารของข้าก็หัก2ท่อนแล้วปลิวไปติดผนังด้านหลังห้อง  ซึ่งมันเฉียดหัวข้าไปแค่1เซ็นเท่านั้น...  ฮือๆ  สงสัยข้าจะต้องเบิกเงินภาษีล่วงหน้ามาซื้อประตูเหล็กเสียแล้วไม่งั้นเพราะภรรยาสุดที่รักของข้า  ข้าคงจะต้องเปลี่ยนประตูทุกครั้งที่นางมาหา...

     "เซเรฟ!  ทำไมเจ้าไม่เปิดประตูหา!  ชอบให้ข้าใช้กำลังนักหรือไร!" หญิงสาวผมดำสลวยยาวถึงกลางหลังในชุดกระโปรงเีรียบสีฟ้าเดินตรงเข้ามาทุบโต๊ะทำงานของข้าจนยุบลงไปนิดหน่อย  ในอ้อมแขนขวาของเธอมีเด็กผู้หญิงตัวน้อยสุดแสนน่ารักที่หน้าตาเหมือนแม่ไม่มีผิดเพี้ยนจนข้าหละเซ็งนิดๆที่ลุกสาวข้าคนนี้ไม่เหมือนข้าเลยซักนิด

     อ้อ!  ลูกสาวข้าอายุ3ขวบแล้วนะ  น่ารักมาด้วย  เรียกป๊ะป๋่าเป็นแล้วด้วยนะ  อ่านออกเขียนได้  อะไรลุกสาวข้าจะน่ารักขนาดนี้โอ้~~~  ต่อให้เอาเจ้าหญิงจาก52แคว้นมาแลกข้าก็ไม่ให้ใครทั้งสิ้น (จากนักเขียนถึงเซเรฟ-แล้วใครมันจะแลกกับท่านมิทราบเจ้าคะ)

     (จากเซเรฟถึงนักเขียนที่ยียวนกวนวัยรุ่น-มีหน้าที่เขียนก็เขียนไปสิฟ่ะ!)

     เอาหละเรามาว่ากันต่อ  อะแฮ่มๆ...  หลังจากที่นางวางลูกสาวของข้าลงให้นางไปเดินเล่นรอบๆห้องแล้วนางก็เริ่มการเทศนามารธอน  ซึ่งทำเอาข้าแยกแยะภาษาไปออกไปเป็นอาทิตย์  เพราะนางขุดสารพันภาษาเท่าที่จะหาได้มาด่าข้าตั้งแต่ภาษาของก็อบลินที่อยุ่ใต้ดินไปจนถึงภาษาภูตสวรรค์ที่อยู่บนฟ้า...  แล้วทำไมข้าถึงต้องฟังรู้เรื่องทุกภาษาที่นางพูดด้วยหละ  ฮือๆ  ข้าอยากจะเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตหูหนวกจริงๆ

     ในคืนหนึ่งขณะที่ข้ากำลังหลับอยู่นั้น  ข้าก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายังออกมาจากนอกห้อง  ซึ่งห้องของข้ามีผนังหนามากพอที่จะตัดเสียงทุกอย่าง  น่าแปลกที่ข้ายังได้ยินเสียงเอะอะโวยวายพวกนี้อยู่...  อืม  เสียงเหมือนฝูงยุงบินผ่าน...

     ข้าฟังไม่รู้เรื่องเฟ้ย!   และแล้วข้าก็ทำการระเบิดประตูห้องนอนตัวเองทิ้งโดยลืมไปสนิทว่าข้าสามารถเปิดมันออกไปอย่างนุ่มนวลได้

     ทางเดินด้านนอกเหลือแต่ศพทหารผู้ภักดีของข้าตายเกลื่อนกลานในสภาพที่ดูไม่ได้มากที่สุดและน่าสยดสยองมากที่สุด  ผนังหินสีเทาของข้าบัดนี้ถูกย้อมด้วยสีแดงฉานของเลือดและแสงสีส้มของเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาปราสาทหลังงามและลบอาณาจักรของข้าออกจากแผนที่ให้เหลือจารึกไว้เพียงประวัติศาสตร์

     ข้ารู้สึกเหมือนวิญญาณลอยออกจากปาก  ทุกอย่างที่ข้าทุ่มเทมากว่าร้อยปีกำลังจะเหลือเพียงเถ้าถ่าน  แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่า...

     ลูกสาวและคนรัก   ด้วยความเป็นห่วงและลนลานทำอะไรไม่ถูกข้าจึงใช้เวทย์มนตืพาตัวเองให้มาถึงห้องนอนของหญิงอันเป็นที่รัก

     ภายในห้องที่ควรจะมืดมิดกลับถูกอาบไปด้วยแสงสีส้มจากเปลวเพลิง  หญิงสาวผมสีดำสนิทกอดเด็กสาวที่มีหน้าตาพิมพ์เดียวกันเอาไว้ในอ้อมแขน  ร่างบอบบางเต็มไปด้วยรอยแผล  ยางสู้จนไม่เหลืออะไรจะให้ใช้ปกป้องเด็กน้อยอีกแล้วนอกจากร่างกายอันอ่อนแอของตนเอง

     ถึงกระนั้นข้าก็ทำได้เพียงแต่ยืนเฝ้ามอง...  ทำไมข้าขยับไม่ได้  เข้าไปช่วยนางเอาไว้ไม่ได้  ปกป้องเอาไว้ไม่ได้เลย

     ชายในชุดผ้าคลุมสีดำแทงดาบลงที่กลางอกของนาง  เลือดสดๆไหลรินและเปรอะเปื้อนตัวของเด็กน้อยและฆาตรกร

     ลูกสาวของข้ากอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่เอาไว้แน่น   ใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ใดๆดูน่าหวาดหวั่นเสียยิ่งกว่าฆาตรกรหรือการจากไปของหญิงอันเป็นที่รักต่อหน้าต่อตา   เด็กน้อยตวัดดวงตาสีดำวาวมองร่างในผ้าคลุมนั้น

     วินาทีถัดมา  ศีรษะของเธอก็แยกออกจากร่างและตกลงข้างๆร่างไร้ชีวิตของหญิงผู้เป็นมารดา  ส่วนฆาตรกรนั้นถูกเปิดเผยตัวตนพร้อมกับอัขระที่ถูกสลักฝังลงในผิวหนังว่า 'เลือดต้องล้างด้วยเลือด'

     ข้าจดจำใบหน้าของผู้ที่สังหารลูกเมียของข้าได้ไม่เคยลืม...  อนุชาของข้า  ทำไมถึงทำกับพี่ได้ลงคอ...

     "ท่านพ่อ!" เสียงหวานดังแว่วขึ้นในโสตประสาทอันพร่าเลือนพร้อมกับฝันร้ายที่จบลง  ข้าลืมตาตื่นขึ้น  ใบหน้าที่เห้นนั้นทำเอาข้าแทบจะรักษามาดเอาไว้ไม่อยู่...  ดีจริงๆที่ลูกสาวของข้าได้คืนชีพมาหาข้าอีกครั้ง

     "คิลล์เองเหรอ?  หม่าม้าไปไหนซะหละ" ข้าถามนางด้วยน้ำเสียงเฉยชา

     "เซเรฟ!  บังอาจมากอู้งานต่อหน้าลูก!" และแล้วนางก็โผล่ออกมาข้างๆข้าด้วยร่างโปร่งแสงพร้อมกับเทศนาข้าต่อหน้าลูกด้วยภาษาเอลฟ์  ข้าจะดีใจดีไหมที่ภรรยาเก่งหลากภาษาใช้เวทย์และถอนเวทยืได้เกือบทุกชนิด

     "จ้าๆ  เนียร์ที่รัก  มาให้หอมแก้มหน่อยสิ"

     "ขนาดผีเจ้ายังไม่เว้น!"