Phantom School

     ในขณะที่สถานการณ์กำลังแย่ลงเรื่อยๆแต่ราบิสกลับค่อยๆฟื้นตัวขึ้นเรื่อยๆ  เขาเดินผ่านอเล็กซิสไปง่ายๆเพื่อไปยืนตรงหน้าไม้กางเขนแล้วมองร่างนั้นอย่างโศกเศร้าปากก็พึมพำบางอย่างที่คนฟังแทบจะไม่สนใจมันเลยด้วยซ้ำแถมยังกระตุ้นความโกรธอีกต่างหาก  
     "อเล็กซิส  นี่ไม่ใช่คำขอร้องหรือคำสั่งเสียทุกท้ายใดๆ  จงรับฟัง" เสียงอันเย่อหยิ่งเย็นชาและทรงอำนาจดังขึ้นจากปากของมือสังหารสาวที่สภาพอนาถกว่าใครเพื่อน  ถ้าอเล็กซ์...ไม่สิ  ราบิสทำสำเร็จพวกเราตายกันหมดแน่  อย่างน้อยๆ... "จงไปช่วยเพื่อนของข้าออกไปจากที่นี่ซะ!  ไม่งั้นคงไม่เหลืออะไรเลย" เะอพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเป้นการออกคำสั่ง
     อเล็กซิสที่ทรุดอยู่กับพื้นอย่างอ่อนล้าเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเด็กสาวที่ยังคงไร้ซึ่งแววหวาดหวั่นหรือสิ่งใด  เขาเอ่ยอ้อนวอนอย่างไม่หวงศักดิ์ศรีเลย "นี่ไม่ใช่คำสั่งใช่ไหมคิลล์...  นายของข้าได้โปรดเถอะนี่ไม่ใช่คำสั่ง" เขาเผยสีหน้าอันท้อและหวาดกลัวต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหน้า "ให้ข้าฆ่าราบิสยังง่าย..."
     "ถ้าเจ้าฆ่าเขา  เราตาย..."  เธอพูดตัดบทอย่างเย็นชาแล้วก้มลงมองใบหน้าของภูตมังกรที่ไม่เหลือความน่าเกรงขามอีกต่อไป  เธอเข้าใจ  ถึงแม้ว่าเธอจะเพิ่งเจอเขาแต่ด้วยพันธสัญญาเลือดการที่เจ้านายตายนั้นถือเป็นการสูญเสียเกียรติยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด "เซวีเป็นลูกของเจ้ากับลีน่านะ...  และข้าขอย้ำนี่คือคำสั่งพาลูกเจ้าและเพื่อนของข้าออกไปซะ" คิลล์เน้นย้ำคำสั่งอีกครั้งแล้ว  เธอพอจะรู้ได้จากประสบการณ์หฤโหดในสมัยเด็กที่เธอต้องอยู่ในถ้ำมังกร  เซวีมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนมนุษย์ปกติ  ถึงแม้ระยะเวลาอาจจะเป็นไปไม่ได้แต่ถ้าหากว่าลีน่าเคยผูกพันธเลือดกับมังกรมันก็อีกเรื่อง
     อเล็กซิสเม้มปากแน่นก่อนจะลุกขึ้นน้อมตัว "น้อมรับคำบัญชา...  นายของข้า"  เขาเดินไปยืนใกล้ๆไม้กางเขนแล้วกระซิบบอกเด็กสาวว่า "ขอบใจจริงๆ...  ข้าขอบคุณจริงๆที่บอกให้ข้ารู้ว่าอย่างน้อยลูกของข้าก็ยังปลอดภัยดี  ขอบคุณจริงๆ  เจ้าต้องอยุ่รอให้ข้าใช้บุญคุณนะนายของข้า"
     "ไม่เป็นไร"คิลล์ตอบเสียงเบาแหบพร่า
 
     อเล็กซิสคลายเขตอาคมสะท้อนตนออกอย่างง่ายดายทำให้โกเล็มทั้งหมดกลายเป็นกองหินธรรมดา  เขาเดินเข้าไปอธิบายให้ทุกคนรับรู้และเลี่ยงที่จะบอกเซวีว่าตนเป้นพ่อของเธอ
     "ไม่ได้!  ข้ามั่นใจว่านั่นคือคิลล์  ข้าต้องพานางกลับไปด้วย  นางเป็นเพื่อนของพวกเรานะ!"แจ๊คเถียงเสียงแข็งในขณะที่เพื่อนอีกสองคนก็ขมวดคิ้วและพยักหน้าตาม  จีเคนั้นตั้งท่าจะชักดาบออกมาแล้วส่วนเซวีนั้นเธอเริ่มรวบรวมพลังเวทย์แล้ว  บอกให้รุ้ว่าถ้าอเล็กซิสไม่ยอมพวกเขาพร้อมจะสู้ด้วยแล้วค่อยไปช่วยเพื่อน  โดยไม่รู้เลยว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์
     "ต้องขอโทษด้วย"อเล็กซิสสับสันมือใส่เด็กหนุ่มสาวทั้งสามทันทีด้วยความชำนาญส่วนเด็กหนุ่มอีกหนึ่งนั้นยังสลบไสลไม่ได้สติ  เขาแปลงร่างรับร่างทั้ง3ไว้ด้วยแขนทั้ง2ข้างแล้วแปลงร่างเป็นมังกรด้วยยักษ์อีกครั้ง  จากนั้นก็หันไปมองทางซีโร่คิดจะใช้เล็บเกี่ยวเด็กหนุ่มตัวจ้อยขึ้นไว้บนมือ
     "ข้าไม่ไป  พวกเจ้าไปก่อนเลย"ซีโร่บอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป้นมาก่อน
     "แต่..."
     "ปล่อยเขาอเล็กซิส  ถ้าเขาโง่ขนาดที่ไม่รุ้อะไรก้ปล่อยเขาไว้เถอะ"
     ในขณะที่อเล็กซิสกำลังจะค้านก็โดนคิลล์ห้ามไว้ด้วยน้ำเสียงเย็นชาอันแสนจะประชดประชันหงุดหงิด
     มังกรดำตัวยักษ์ค่อยๆบินออกห่างจากเกาะลอยฟ้าอันเละเทะไปเรื่อยๆ
     ซีโร่ค่อยๆยืนขึ้นช้าๆแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ  เขาพยายามอ่านวงเวทย์ที่อยู่ที่ฐานของไม้กางเขนและวงเวทย์บนพื้น  นี่มันอะไรกัน...  เวทย์ที่ซับซ้อนและมากมายขนาดนี้นี่มันอะไรกัน  ภูตสามารถเขียนของแบบนี้ได้ด้วยหรือนี่  ยิ่งอ่านม่ากเท่าไหร่เขาก็รู้สึกว่าสายตาเริ่มพร่าเลือนไปเรื่อยๆและโซเซไปมา  โดนเข้าแล้วไง...  เขาร่ายอาณาเขตหิมะแล้วเรียกดาบเหมันต์นิรันดร์ออกมาหมายจะปลิดชีพผู้ร่ายเวทย์เพราะนั่นเป็นวิธีที่สามารถสลายเวทย์ได้ทุกชนิด
     "แน่ใจหรือ  ถ้าฆ่าข้า  คิลล์ตายแน่"  ราบิสพูดด้วยท่าทางมั่นใจไร้ซึ่งความหวาดหวั่น  เขาพูดจริง  เขาร่ายเวทย์ผสานวิญญาณใส่คิลล์เรียบร้อยแล้ว  ถ้าเขาตายเธอก็ตายแต่ถ้าเธอตายเขาสามารถยกเลิกเวทย์ได้
     เด็กหนุ่มผมเงินเม้มปากแล้วปัดดาบลงบนพื้นและเริ่มบริกรรมคาถาบางอย่าง  ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถรับผลที่ตามมาทั้งหมดได้แต่อย่างน้อยขอแค่ต่อลมหายใจเธอได้เขาก็พอใจแล้วต่อให้เธอจะไม่สามารถจำเขาได้หรือเกลียดเขาไปเลยก็ตาม
     ราบิสมองเด้กหนุ่มอย่างไม่สนใจแล้วเริ่มบริกรรมคาถาของตนเองบ้างเพราะเขาเองก็เริ่มจะไม่สามารถซ่อนที่นี่ได้อีกแล้วจึงต้องรีบจบเรื่องนี้
     คิลล์หลับตาลงและใช้ความคิดในการถอดอัขระใต้เท้า  เธอจะต้องรอดและต้องให้อีกคนรอดด้วย  และเธอจะฆ่าคนที่ทำลายความไว้ใจของเธอ
     นัยน์ตาสีฟ้าครามของเด้กหนุ่มส่องประกายแห่งอำนาจเวทย์แห่งภูต  ใบหูยาวแหลมตามแบบฉบับของภูต  ผิวซีดเผือกรายหิมะ  บนแก้มขาวปรากฏลวดลายรุปผนึกหิมะสีฟ้าอ่อนขึ้น  
     เขากลายสภาพตัวเองให้เป็นภูต  เด็กหนุ่มดึงดาบคริสตัลขึ้นมาอีกครั้งและพุ่งเข้าแทงภูตดินอย่างไม่ลังเลหรือกลัวผลที่ตามมา  
     ราบิสเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง  เลือดสดๆไหลทะลักออกมาและหยดลงบนผืนหิมะสีขาวย้อมให้มันกลายเป็นสีแดงฉาน  เลือดสดๆที่กระเซ็นออกมาเปื้อนตามร่างสีขาวสะอาดประดุจเทวดาผู้ลงดาบลงทัณฑ์
     กล้ามาก...  ราบิสปิดตาลง  เขารู้สึกได้ว่าเด็กสาวถอนเวทย์ผสานวิญญารออกแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะมีเขาตายคนเดียว  เพราะ 'พวกนั้น' ได้ใส่เวทย์เพิ่มเข้ามาให้เขาใช้  มันเป็นอันตรายมาก  ขอเพียงเหยื่อบนไม้กางเขนหนีออกจากเขตอาคมหรือก็คือลงจากไม่กางเขน  คนที่ถูกเชื่อมวิญญารกับเครื่องสังเวยก็จะตายและแตกดับไปพร้อมกันในที่สุด  ส่วนผู้ใช้คาถาก็จะได้รับความทรมานแสนสาหัสจนถึงแก่นวิญญาณ
     "คิลล์ข้าจะเอาเจ้าลงมาเดี๋ยวนี้แหละ"
     "ไม่ต้อง  ไปซะ" คิลล์ตอบทันทีอย่างไร้อารมณ์ 
     "ทำไม!" ซีโร่ถามอย่างสงสัยและร้อนใจกับท่าทางสงบเหมือนจะบอกให้เขาทำใจนั้น
     "เข้ามาใกล้ๆนี่"  เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  เธอรู้แล้วว่าตัวเองดดนเวทย์ต้องห้ามตัวไหนเข้าไป  และมันก็ร้ายแรงเกินกว่ากำลังเธอจะแก้ไข  ดังนั้นถ้าเธอตายอยุ๋ที่นี่คนเดียวก็ยังดีกว่าให้คนสำคัญต้องมาตายด้วย 
     เด็กหนุ่มเดินมาอยู่ใกล้จนถึงใบหน้าขาวเนียนนั้น  ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ้อนวอนและห่วงใย 
     เด็กสาวประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายโดยไม่คิดจะถอนหน้ากากออก  น้ำหน้าไหลอาบแก้มขาวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน  มันไหลลงอาบแก้มเธอและเละเทะแก้มของเด้กหนุ่มด้วย  มันเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกอยากจะหลั่งน้ำตาในการจากลา "ข้ารักเจ้า  รักมากกว่าอื่นใด  ขอร้องเถอะนะ  ไปจากที่นี่ซะ  ถ้าข้าไปด้วยเจ้าหรืออาจจะมีคนอื่นๆด้วยที่ต้องตายไปกับข้า  แต่สัญญาว่านี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เจ้าจะได้เห็นข้า"  ถึงแม้มันจะเป็นเพียงคำโกหกครั้งที่2ของวันก้ตามทีเถอะนะ
      ซีโร่กอดร่างบางบนไม้กางเขนแน่นราวกับเด็กน้อยที่กำลังสูญเสียมารดา  เขาร้องไห้สะอื้นอย่างน่าเวทนาสงสาร  เขาสามารถช่วยเธอได้  แต่วิธีนั้นเธอจะลืมสิ้นทุกสิ่งอย่างเหลือเพียงความทรงจำที่ดีงามและความสามารถของตนเท่านั้น  ซึ่งมันเป็นความสามารถธาตุแสงของภุตหิมะ  คาถาชำระล้าง  ไม่เพียงแต่ความทรงจำแต่ยังจะล้างทุกเวทย์ทุกคำสาป
     "สัญญาได้ไหมว่าจะเก็บข้าไว้ในส่วนหนึ่งของใจ"เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความเศร้าและปนสะอื้นเล็กๆ  ถึงแม้จะรู้ว่าสัญญาไปก็ไม่มีประโยชน์แต่เขาก้อยากจะให้สัญญา 
     "สัญญาสิเจ้าโง่" เธอพูดปลอบโยนและหลับตาลง "ขอข้าอยู่อย่างสงบเถอะนะ  อย่าให้ใครมาถอนมนต์ดำนี้เพราะมันจะฆ่าคนที่ถอนและคนที่ถูกผูกวิญญาณ"
     เขาสวมกอดเธออีกครั้ง  แสงสีฟ้าสว่างวูบครอบตัวพวกเขาเอาไว้  ฟ้ามืดครึ้มและมีหิมะขาวสะอาดโรยตัวลงมาจากเบื้องบน  ครู่ต่อมาแสงก็จางหายไปพร้อมกับไม้กางเขนและโซ่ตรวนเหลือเพียงร่างบางที่สลบไสลอยู่ในอ้อมแขนของเด้กหนุ่มผมเงิน
     ซีโร่กระชับกอดร่างนั้นแล้วเริ่มสะอื้นพร้อมกับกระซิบบอกเด็กสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า "ข้ารักเจ้านะ" ถึงแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายจะจำเขาและคนอื่นๆไม่ได้ก็ตามแต่  ถึงกระนั้นเขาก็จะขอรักเธอต่อไป  ถึงแม้มนุษย์จะไม่ให้ความสำคัญกับการรักเดียวใจเดียวแต่ภูตและปีศาจนั้นให้ความสำคัญกับมันมาก  
     เขารักไปแล้ว...  เขาไม่สามารถเลิกมันได้ต่อให้เธอจะฆ่าเขา  เขาก็พร้อมจะเอาดาบแทงตัวเองเพื่อไม่ให้เธอต้องฆ่าเขาเอง   เขาเกลียดตัวเองจริงๆที่เป้นแบบนี้ถึง2ครั้ง  ทำอย่างนี้ก็ไม่ต่างจากเขาฆ่าเด็กสาวที่ชื่อว่าคิลล์ไปแล้วหรอก...
     
     ยังคงมีคำว่าพรุ่งนี้สำหรับเราอยู่หรือเปล่า...