Phantom School

     ณ  วิหาร...  หรืออีกชื่อที่นักเรียนส่วนใหญ่เรียกกันก็คือคอกเก็บสัตว์พาหนะ(โรงเก็บสัตว์พาหนะ)  ซึ่งตอนนี้ถูกล้อมไว้ด้วยอาณาเขตแห่งปฐพี  ซึ่งเป็นฝีมือของภูตดินที่มีอายุราวๆ200+  ทำให้รอบๆเกิดเป็นหลุมเป็นบ่อ  หรือกระทั่งมีภูเขากับเนินผุดขึ้นมา

     เด็กหนุ่มสาว4คนต่างก็อยู่ในสภาพเลอะเทอะเปรอะดินโคลนอยู่ภายในเขตอาคมสีฟ้าใสของเด็กหนุ่มผมเงิน

     ส่วนภูตดินตนที่ว่านั้นมีรูปร่างเหมือนมนุษย์  มีผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังและดวงตาสีดำสนิทไร้ซึ่งตาขาว  ในมือขวามีดาบที่สร้างจากแม่เหล็กในดิน  ส่วนมือซ้ายเป็นกรงเล็บใสดั่งคริสตัล  มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วบังคับให้ดินควบตัวเป็นลิ่มแหลมพุ่งใส่บาเรียธาตุน้ำ

     "สารเลว...  บังอาจนัก" คิลล์ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอย่างหงุดหงิด  ตอนนี้เธอทำหน้าเหมือนอยากขย้ำภูตตรงหน้ามาฉีกกินแล้วควักไส้ควักพุงอย่างไรอย่างนั้น  เธอสะบัดมือเบาๆ  ในมือซ้ายและขวาที่ว่างเปล่าพลันมีเข็มนับพันเล่มปรากกขึ้น "หลอกข้ารึ!  จงกินเข็มพันเล่มซะ!"  

     เธอขว้างเข็มทั้งหมดใส่ภูตดินอย่างเกรี้ยวกราด  หลอกข้า...  บังอาจนัก  หลอกข้าได้นะ  ไอ้คนทรยศ  ไหนบอกว่าเป้นเพืิ่อนข้ากันเล่า  ไอ้คนทรยศ!  เธอคิดในใจอย่างเคียดแค้น

     "คิลล์..." ภูตตนนั้นหันไปเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงเบาหวิวจากนั้นก็สร้างโล่หินผาขึ้น  แต่จนแล้วจนรอดก็ยังมีเข็มบางเล่มผ่านไปได้อยู่ดี "ขอโทษ..." เขาพึมพำอีกครั้งเป็นภาษาภูตเพราะหวังว่าเธอจะเข้าใจ

     "ขอโทษเหรอ!  ถ้าสำนึกก็พอสิ  หยุด!  เพื่อนข้าก็เพื่อนเจ้านะ!  ไอ้งี่เง่าอเล็กซ์" คิลล์ร่ายเวทย์สลายใส่โล่หินผานั้นโดยไม่ผ่านสื่อกลาง  ซึ่งนั่นทำให้เพื่อนอีก4คนของเธอตกตะลึงไม่น้อย  เพราะการใช้เวทย์สลายพลังของผู้อื่นโดยไม่ผ่านสื่อกลางนั้นบังคับได้ยากเพราะมันเป็นมนต์ดำอย่างหนึ่งซึ่งจัดว่าเป็นเวทย์ต้องห้าม

     "สาวน้อย  หมอนั่นมันไม่รู้จังคำว่าซื่อตรงต่อเพื่อนฝูงหรอก"อเล็กซิสพูดพรางหันไปมองเพื่อนเก่าตัวเองด้วยสายตาอันอ่านยาก "เพราะตอนที่เราเป้นเพื่อนกันเจ้ายังหลอกข้ามาผนึกได้เลย" เขาถลึงตาใส่เพื่อนเก่าแล้วแอบเหล่มองเจ้านายของคนที่ใช้เวทย์มนต์ด้านมืดได้อย่างสบายๆ  เด็กคนนี้มันอะไรกัน...

     "ขะ... ข้า" ชี้ดาบใส่เธอด้วยมือสั่นระริก  นัยน์ตาเข้มแข็งอันเป็นเอกลักษณ์ของภูตดิน  บัดนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่จะลงมือ "มันเป็นหน้าที่  ข้าไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้" ถึงแม้จะบอกว่าไม่ต้องการให้เป็นเช่นนี้แต่ทว่าร่างกายกลับขยับเข้าฟาดฟันกับเด็กสาว  น้ำตาไหลนองหน้าอย่างน่าเวทนา

     "งั้นก็..." เธออาศัยจุดอ่อนของภูติดินซึ่งก็คือความเร็ว  เธอพุ่งเฉียดไปด้านข้างของอีกฝ่ายแทงมีดซัดอาบพลังเวทย์สีขาวดำเข้าที่ท้องของอีกฝ่ายแล้วเตะซ้ำอย่างเต็มแรงให้มีดซัดแทงจนมิดคม "ตายในหน้าที่เป็นไงเพื่อนรัก" ใบหน้าที่เคยเฉยชาบัดนี้พลัดเปลี่ยนเป็นเย็นชาไร้อารมณืความรุ้สึกโดยสิ้นเชิง "แต่ก่อนนั้นให้อเล็กซิสจัดการให้สาใจก่อน" เธอหันไปยิ้มอย่างใจกว้างให้มังกรในร่างมนุษย์

     "น้อมรับคำสั่ง" เด็กหนุ่มผมดำโค้งตัวน้อยๆแล้วพุ่งเข้าใส่อเล็กซ์ทันที

     ตรงตำแหน่งที่โดนเด็กสาวแทงใส่นั้นมีเลือดไหลออกมาทีละนิดทีละน้อยเนื่องจากไม่ได้ดึงมีดออก  แถมรอบปากแผลก็มีคำสาปคลุมอยู่จนหนา  เขาคายเลือดออกมาคำใหญ่แล้วยกมือขึ้นป้องกันหมัดของเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด

     "ไม่เจอกันนานนะ  ราบิส  ยังเลวได้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ" อเล็กซิสพูดกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเปรมปรีดาแล้วปัดมือที่ไร้ฝุ่น "ขนาดลูกหลานของคนที่แกหลงรักแกยังไม่เว้น  เลวได้อีกนะ" เขาพูดแล้วชี้ไปทางเซวี  ถึงเขาจะไม่รู้จักเธอแต่ว่าด้วยหน้าตาที่เหมือนกับหนึ่งในคนรู้จักอันน้อยนิดของเขาทำให้สามารถเดาได้ทันที

     "ลีน่าตายไปแล้ว!  เพราะใครกันเล่า" ราบิสคำรามใส่แล้วมองแขนที่บิดเบี้ยวผิดรูปของตัวเอง "ก็เป็นแกไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอตาย"

     อีกด้านเด็ก4คนกำลังนั่งดูผู้ใหญ่ทะเลาะกันอย่างออกรสและเก้บความสงสัยในพลังเวทย์ด้านมืดของเด็กสาวผมดำลอนไว้ในใจ

     "พวกเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เสียงราบเรียบของเด็กสาวที่เพิ่งเดินมาดังขึ้น

     "ไม่หรอก  แจ๊คถอนพิษและรักษาให้แล้วหนะ" ซีโร่หันไปตอบแล้วพยายามมองให้ทะลุถึงความรู้สึกของเด็กสาว "ไม่เป็นไรใช่ไหม?" 

     "ไม่"

     "ด้านจิตใจหนะ  ไม่ใช่ร่างกาย"

     เด็กหนุ่มเอ่ยถามใหม่้อีกครั้งซึ่งครั้งนี้ทำเอาเด้กสาวต้องขมวดคิ้วหยุดคิ้ว  ใบหน้าเย็นชาหายวับไปทันทีเหลือไว่เพียงสีหน้าราบเรียบที่ยังคงอ่านอารมณ์ยากอยู่ดี "ไม่มากหรอก" คิลล์ถอนหายใจแล้วนั่งลงข้าง  "มนุษย์ว่าเข้าใจยากแล้ว...  ข้าชักไม่แน่ใจว่าสามารถทำความรุ้จักกับภูตทุกตนได้จริงๆ" เธอพึมพำเสียงเบาหวิวแล้วหายกลืนไปในร่มไม้

     "ข้าหละไม่อยากทำจริงๆ..." เธอออกมาพร้อมกับหน้ากากแฟนซีขนนกสีขาวและชุดที่เป็นเครื่องแบบของหอผู้ลอยสังหาร  "ถ้าเป็นไปได้ข้าไม่อยากฆ่าภุตจริงๆ..." เธอพึมพำซ้ำด้วยน้ำเสียงหวาดที่กลืนไปกับความเย็นชา  ทำทรมานจิตจริงๆ...  ให้ตายเถอะ  ไม่อยากทำยังไงก้ไม่อยากทำต่อให้เจ้านั้นเลวก็เถอะ...

     ตุบ  เสียงของบางอย่างล้มลงดังขึ้นข้างกายทำให้มือสังหารสาวต้องรียหันไปมองและนั่นก็ทำเอาเธอตัดสินใจได้ทันที...

     ซีโร่ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับผลึกแร่สีใสที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยพลังมนต์ที่โผล่ขึ้นมาพันธการเข้าเอาไว้  และมันไม่ใช่แต่นั้น...  พลังเวทย์สีฟ้าเย็นกำลังถูกถ่ายออกไปยังพื้นดิน

     "บังอาจ..."  เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเหี้ยมจนทำเอาเพื่อนอีก3คนสะดุ้งสุดตัวแลัรู้ทันทีว่ามีอะไรแปลกๆเกินขึ้น  แต่กระนั้นมือสังหารสาวก้ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด  เธอสะบัดมือไปทางผลึกแร่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันเดือดดาลจนแหบพร่าว่า "คำสาปย้อนมนตรา!"

     เมื่อสิ้นเสียงผลึกใสที่ขึ้นเกาะกุมร่างของเด็กหนุ่มผมเงินก็พลันกลายเป็นสีดำทมิฬดั่งห้วงมิติที่ถูกทำลายล้างจนสิ้นไป  มันละลายกลายเป็นหมอกสีดำเทาและหายไปอย่างไร้ร้องรอยแสดงให้เห็นถึงอำนาจมนต์ที่เหนือกว่าคำสาปที่มือสังหารสาวร่ายออกไป

     "ข้าไม่ได้ฆ่าลีน่า" อเล็กซิสตอบเพื่อนเก่าด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเย็นชา  เขาวาดมือซ้ายไปทางราบิส  พลันปรากฏสายฟ้าสีทองอร่ามพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายจนล้ม  ถึงแม้ว่าสายฟ้าออกจะเสียเปรียบอย่างมากเมื่อสู้กับภูตดินแต่ที่เขาทำไปก็เพราะไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าให้ตายในตอนนี้  เขาจะต้องคุยกับเพื่อนเก่าคนนี้ให้รุ้เรื่องเสียก่อน "นางไม่ได้ตาย"

     "ไม่ใช่  เจ้าฆ่านาง!  ถ้าตอนนั้นเจ้ากางเขตอาคมดีๆนางคงไม่...  อึก!" ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้โต้เถียงอย่างเดือดดาลภุตมังหรในร่างเด็กหนุ่มก็พุ่งตรงเข้าบีบต้นคอเขาอย่างแรง  แต่ก้ยังจะจงใจไม่ให้ตายคามืออยู่ดี

     "ข้ารักนาง!   เจ้าได้ยินชัดไหม!  ข้ารักนางมาก  ข้าแต่งงานกับนาง  เจ้าเข้าใจความจริงเรื่องนี้ไหม!?  ข้าจะฆ่านางทำไมเจ้าเคยคิดบ้างไหม?  นางไปแล้ว  กลับไปยังโลกของนางแล้วไอ้งั่งเอ้ย!" อเล็กซิสคะตอกใส่เขาอย่างเดือดดาลแล้วกระชับต้นคอนั้นแน่นขึ้นจนเกิดรอยร้าวบนคอขาวซีดดั่งกระเบื้องแตก  เขารู้ว่าเพื่อนเขาคนนี้รู้แล้วว่าเขากับเะอคนนั้นแต่งงานกัน  และราบิสก็เป็น1ในคนที่เห้นด้วยเกี่ยวกับการแต่งงานนี้  แล้วเรื่องอะไรเขาถึงจะยอมให้คนที่เขารักตายกันหละ

     "เจ้าโกหก!  ถ้างั้นก็แสดงให้ข้าดูสิว่าเจ้านายเจ้าจะรอดจากข้าหรือเปล่า!" ราบิสเค้นคอพูดแล้วร่ายเวทย์พันธนาการใส่ซีดร่ซึ่งมันก็ไม่ได้พันธนาการเฉยๆเพราะมันกำลังดูดพลังชีวิตออกไปด้วย

     "ไม่ใช่หมอนั่น"อเล็กซิสหันไปมองแล้วบีบคอของราบิสจนเกิดรอบร้าวเพิ่มขึ้น  เขาไม่แน่ใจว่าภูตดินตนนี้คิดจะทำอะไรแต่ที่เขารู้คือถ้านี่ไม่ใช่การพลาดนายของเขาอาจจะอยู่ในอันตรายได้

     "ข้ารู้  แต่ก็เป็นผลไปถึง..."

     "บังอาจนัก!"เสียงเย็นชาอันเต้มไปด้วยอำนาจดังขึ้นพร้อมกับร่างสัดำทมิฬที่มีเพียงหน้ากากเท่านั้นที่เป้นสีขาวที่กระโดดออกจากเขตอาคมและพุ่งเข้าใส่ราบิสซึ่งตอนนี้บนใบหน้าเขามีเพียงความโศกเศร้าและความสำนึกผิด

     เขาพึมพำร่างเวทย์สุดท้ายที่สามารถใช้ได้ในตอนนี้ออกไป  โซ่สีเงินโผล่พุ่งขึ้นมาจากพื้นดินและพันธนาการร่างบางนั้นเอาไว้  มันเลื่อยพันแขนขาขาวผ่องและรัดแน่นขึ้นจนปรากฏรอยบาดและรอยช้ำทุกครั้งที่เธอดิ้นรนให้หลุดพ้น

     ซวยแล้วไง  จีเค แจ็คและเซวีลุกขึ้นคิดจะวิ่งเข้าไปช่วยแต่ก้ไม่สามารถทำได้อีกต่อไปเมื่อมีโกเล็มหินขนาดย่อส่วน3ตัวปรากฏขึ้นขวางพวกเขาเอาไว้  พวกมันถืออาวุธที่รูปร่างคล้ายอาวุธที่พวกเขาเคยใช้ทำให้สามารถเดาได้ว่าราบิสได้สร้างเขตอาคมไว้ที่นี่แล้ว...  แถมยังเป็นเขตอาคมยุ่งยากที่เรียกว่า 'เขตอาคมสะท้อนตน' ที่มีความสามารถที่จะสร้างตัวจำลองของผุ้ที่บรรลุเงื่อนไขเขตอาคมออกมาสู้กันได้

     "ชิ!" มือสังหารสาวส่งเสียงอย่างไม่พอใจแล้วเลิกดิ้นรนเพื่อเก็บแรงเอาไว้  ข้าไว้ใจผิดคนจริงๆ...  เจ้าหมอนี่ไม่เหลือความดีงามของภูตเหลืออยู่เลย  โกรธแค้นเพียงเพราะเรื่องเช่นนี้...  ทั้งๆที่ตนมีอายุยืนนานจนแทบเป็นอมตะแท้ๆ

     เมื่อเธอหยุดดิ้นด้านหลังของเธอก็มีไม้กางเขนปรากฏขึ้นพร้อมกับโซ่ที่ติดอยู่ซึ่งมันโย่งไปยังตัวเธอ  โซ่นั้นค่อยๆดึงตัวเธอให้ติดกับไม้กางเขนและรัดแน่นกว่าเดิมจนเนื้อแทบแตก  

     นายของข้า...  อเล็กซิสรู้สึกเหมือนตัวเองไร้เรี่ยวแรงจนมือเลื่อนหลุดจากคออันปริแตกจนแทบจะหลุดออกมาเป้นชิ้นๆของราบิสอย่างลืมตัว  

     เขาจ้องมองใบหน้าไร้ความรุ้สึกภายใต้หน้ากากสีขาวอันนั้น  เขาไม่สามารถรุ้ได้ว่าเธอแสดงแววตาเช่นไร  ซึ่งนั้นก็เหมือนเหลือเกิดในคราที่เขาเกือบจะรักษาชีวิตของลีน่าไว้ไม่ได้  เธอก็โดนตรึงกับกางเขนเช่นกัน  เขาจำมันได้  ตอนนั้นเธอโดนปิดตาเอาไว้ซึ่งมันก้ต่างจากสภาพของมือสังหารสาวในยามนี้นัก  เขารุ้สึกไร้ทางต่อต้านจริงๆ...  เขาใช้พลังในการเปิดประตูมิติเป้นครั้งที่2ไม่ได้อีกแล้วและถ้าฝืนทำก็จะถูกผนึกอีกครั้งและก็ใช่ว่าจะสำเร็จ

      ข้าควรทำเช่นไร...  บอกข้าทีเถอะลีน่า...  และนายของข้า  ตอนข้าทีเถอะว่าพวกเจ้ามีความต้องการเช่นไรกันแน่