[ํYaoi]อย่าเล่นตัวนัก..ไม่งั้นจะเจ็บ...(ตัว)

 
 
1
 
            “อ่ายชิบบบบบบบ”ผมแต่งตัวแล้วลงมาหน้าหน้าหอพักไอ้ภัชที่ยืนพิงรถของมันอยู่ก็เรียกชื่อผม มันจะลากยาวทำเพื่อไรมันวะ(เติม ‘หาย’ นี่ใช่เลย)
            “ลากเสียงเพื่อ?”ผมย้อนมันกลับ
            “โหย! เอาน่าหยอกเล่น”ไอ้ภัชว่า
            มันชื่อภัชมันเป็นเพื่อนผมมานานครับ มันรู้เรื่องผมทุกเรื่องครับ บ้านมันโครตรวยอ่ะ หน้าตามันก็น่ารักตัวเล็กๆ(แต่มันยังสูงกว่าผมอีกอ่ะ)ผิวมันขาวเว่อร์ ส่วนผมน่ะเหรอก็ขาวนะแต่ช่วงนี้ผมทำงานหนักก็เลยดูจะคล้ำๆขึ้นแต่ก็ยังถือว่าขาวมากอยู่ดีอะนะ(งงกันมั้ย นักเขียนเองก็งง)
            “แล้วคิดไงมารับ”ผมถามมันกลับไป
            “ก็คิดว่ามึงคงจะต้องเดินไปโรงเรียนแน่ กูเลยมารับไง เป็นไงกูเป็นเพื่อนที่ดีใช่ป่ะ”มันว่าแต่ตอนหลังนี่ผมเอือมอย่างบอกไม่ถูกอ่ะ
            “เพื่อนดี๊ดี”ผมทำเสียงสูง มันก็ยักคิ้วให้ผมข้างหนึ่ง มันแกล้งไม่รู้ใช่มั้ยว่าผมประชด -*-
            “ป่ะๆขึ้นรถๆเพื่อนแสนดีคนนี้จะเป็นสารถีขับรถไปส่งให้เอง”มันยิ้มหน้าบานก่อนจะดันผมให้ขึ้นรถส่วนมันก็อ้อมไปฝั่งคนขับก่อนจะเข้ามาในรถสตาร์ทรถแล้วขับออกจากบริเวณหอพักที่ผมอยู่ทันที
            “เฮ้!มากันแล้วเหรอวะ”พอเข้ามาในโรงเรียนก็เจอไอ้พวกเพื่อนๆของผมที่ย้ายมาจากที่เดียวกันทักขึ้น
            “เออ”ไอ้ภัชตอบ เอ…ผมเคยมาโรงเรียนนี้ตอนมาสอบชิงทุนนะ แต่เหมือนที่นี่จะอลังการกว่าตอนผมมาสอบเยอะเลย(ตอนนั้นก็ว่าอลังการแล้วนะ) แค่ไม่กี่เดือนพัฒนาได้เร็วมาก แต่ก็นะมีแต่คนรวยๆเรียนทั้งนั้นนี่เนอะ โชคดีนะที่ผมสอบชิงทุนได้
            “ทำไมหน้ามึงซีดๆวะ”ไอ้กัปปะ เอ้ย!กัปตันถามผม หือหน้าผมซีดเหรอ
            “จริงดิ คงไม่ค่อยได้นอนมั้งทำงานเสร็จก็ไปจะสี่ทุ่ม ไหนยังต้องตื่นมาตอนพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นอีก”ผมตอบ ก็ผมทำงานหลายอย่างนี่นา ถ้าไม่ทำงานหลายอย่างแค่ค่ากินแต่ละวันผมคงไม่มีเลยล่ะเพราะต้องเอาไปจ่ายค่าเช้าห้องอีก(แอบเมาท์เห็นผมสนิทกับลุงสมานขนาดนั้นแต่ถ้าจ่ายเงินช้าแค่วันสองวันแกอาจจะไล่ผมก็ได้นะเออ)
            “มึงตัดสินใจเองนี่หว่า”ไอ้ซูกัสว่า
            เออลืมแนะนำเพื่อนอีกสองคน มันมีชื่อว่ากัปตัน และก็ซูกัส กัปตันพ่อมันเป็นนักบิน แม่มันเป็นแอร์ ส่วนกิจการของต้นตระกูลคือสายการบินครับ มันเลยได้ชื่อว่ากัปตันไง บ้านไอ้เนี่ยโครตรวยเช่นกันคบกับผมนานพอๆกับไอ้ภัช ไอ้กัปตันมันหล่อครับหล่อแบบคมเข้มนะ มันเป็นคนผิวสีออกแทนๆ ส่วนไอ้ซูกัสมันสูงครับแต่ผอมหน้าตาก็ไม่ได้จัดว่าหล่อ ไม่จัดว่าสวยหรือน่ารัก แต่มันก็ดูดี มีเสน่ห์นะ(เอ๊ะ ยังไง)มันเป็นลูกของเจ้าของบริษัทผลิตของหวานเช่น ลูกอมเอย อมยิ้ม ช็อกโกแลตอะไรเทือกๆนี้แหละครับ ไอ้นี่ผมคบได้ไม่นานครับก็ตั้งแต่ที่มันคบกับไอ้กัปตันตอนม.1นั่นแหละครับ
            และทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกไอ้กัปตันเป็นแฟนกับไอ้ซูกัส ตอนแรกผมรู้แทบช็อกแต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจนะมันเป็นเพื่อนผมแถมไอ้ซูกัสยังคุยถูกคอกับผมอีกด้วย ตอนแรกๆที่คบกัน เมื่อก่อนผมอยู่โรงเรียนชายล้วนพวกผู้ชายที่รู้ถึงขั้นแอบดักฉุดไอ้ซูกัส ทุกคนก็รู้ใช่มั้ยล่ะครับว่าชายล้วนน่ะมันกินกันเอง ถ้ามันรู้ว่าใครเป็นมันก็เอาหมดแหละครับ แต่ไม่ใช่แค่ไอ้ซูกัสนะที่เคยโดนผมกับไอ้ภัชก็โดนแต่ผมเป็นพวกตัวเล็กพริกขี้หนูครับ หมัดหนักเลยไม่มีใครกล้ามายุ่งกับพวกผม จริงๆโรงเรียนเก่าผมมันมีจนถึงม.ปลายนะแต่ผมไม่อยากอยู่ที่นั่นเลยสอบชิงทุนเข้ามาในโรงเรียนนี้
            “เออนี่มัวแต่นั่งคุยกัน รู้กันมั้ยวะว่าปฐมนิเทศกี่โมง”ไอ้ซูกัสถามขึ้น นั่นดิผมไม่ได้ดูกำหนดการด้วย
            “อืม…เดี๋ยวนะ”ว่าเสร็จไอ้ภัชก็หยิบแพดขึ้นมาก่อนจะกดไรยุกยิกไม่นานมันก็เอ่ยปากตอบ”7.50 อ่ะ”ไอ้ภัชว่า
            “แล้วนี่กี่โมงวะใครมีนาฬิกาบ้าง”มองหน้าแต่ละคน ไม่พกสักคน(ทำไมพวกมึงไม่ดูในแพดที่ควักออกมาวะ)
            “7.45 แล้ว”ไอ้ตันหยิบโฟนขึ้นมาดูเวลา เชี่ยยยยย! อีก10นาที แต่แม่มสถานที่ที่จัดมีไหนกันยังไม่รู้เลย
            “ซวยชิบ งั้นรีบไปเหอะ”ไอ้กัสบอก พวกเราทั้งหมดลุกขึ้น แต่ผมคงลุกเร็วไปหน่อยเลยรู้สึกโหวงเหมือนตัวเอนๆยังไงไม่รู้
            “เฮ้ย!ไอ้ชิฟเป็นไรวะ”ไอ้ตันที่อยู่ใกล้ผมจับไหล่ผมไว้
            “ไม่รู้ว่ะ ช่างเถอะไม่เป็นไรแล้ว”ผมว่าแล้วส่ายหัวน้อยๆ
            “แน่ใจนะมึง”ไอ้พวกนั้นถามย้ำ
            “อืม”ผมครางตอบก่อนที่พวกราจะรีบหาสถานที่ที่จัดพิธี จนในที่สุดก็หาเจอ เกือบไม่ทันแล้วมั้ยล่ะ ผมเดินตามไอ้พวกนั้นเข้าห้องโถงที่เป็นสถานที่จัดงานพิธี
            “มึงตรงไหนว่างบ้างวะ”พวกผมหันไปมองรอบๆเพราะเก้าอี้ว่างแทบไม่มี
            “เจอละๆนู่นไงๆ แต่มันแค่สองที่อ่ะ”ไอ้ภัชว่า
            “กูว่าคงต้องแยกอ่ะ”ผมแสดงความเห็น
            “อืม…งั้นมึงสองตัวไปนั่งที่ว่างตรงนั้นแล้วกัน เดี๋ยวกูกับไอ้ชิฟจะหาที่นั่งกันเอง”ไอ้ภัชว่า ไอ้สองตัวนั้นก็พยักหน้าเข้าใจแล้วก็เกาะแขนกันไป
            “กูเห็นละอยู่นั่นไงหกที่ แมร่งเอ้ย!”ผมสบถ เมื่อกี้หากันแทบตายไม่เจอพอแยกกันล่ะหาเจอ
            “นั่น! งั้นเดี๋ยวกูไปตาม…”
            “ไม่ทันละมึงมีคนเดินขึ้นเวทีละ”ผมว่าเสร็จก็จ้ำอ้าวเดินไปที่เก้าอี้ที่ว่างตรงนั้น ไอ้ภัชก็รีบเดินตามผมมา
            “หูย!โครตหล่ออ่ะ”ผมมองหน้าไอ้เชี่ยภัช มึงชมผู้ชาย? ผมถามมันในใจ(มันคงจะตอบ)
            “อะไรวะ”ผมหันไปมองบนเวทีก็เห็นใบหน้าขาวใสเปล่าประกายอยู่หน้าเวทีข้างๆมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักยืนคู่กัน ทำไมเหมาะสมกันจังวะ
            “ถ้ากูเปลี่ยนมาชอบผู้ชายทันเปล่าวะ”ไอ้ภัชทำหน้าเคลิ้ม เหยด!ไอ้นี่มันแดกยาไม่เขย่าขวดเรอะ
            “ไอ้บ้าภัชมึงเป็นไรมากป่ะเนี่ย”ผมเขย่าไอ้ภัช
            “เงียบๆกันหน่อยนะครับ”เสียงทุ้มเข้มๆดังมาจากลำโพงขยายเสียงที่อยู่รอบๆ”สวัสดีนะครับน้องๆ พี่เป็นประธานนักเรียนชื่อปริ้นซ์นะครับ”พี่ปริ้นซ์อะไรนั่นแนะนำตัว
            “ส่วนพี่ชื่ออิ้งนะคะ เป็นรองประธานนักเรียน”พี่อิ้งแนะนำตัวต่อ
            “พี่ขอต้อนรับน้องๆทุกคนนะครับที่ได้เข้ามาอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ ต่อไปขอเรียนเชิญผู้อำนวยการโรงเรียนขึ้นมากล่าว…”แล้วงานก็ดำเนินต่อไปจนจบ หลังจากจบแล้วทุกคนก็ทยอยกันเดินออกจากห้องโถงตรงไปยังห้องเรียนของตัวเองที่ต้องกลับไปเรียนต่อ ผมก็ยืนรออีกสองคนมาสมทบ
            “ฮ้าว!ถ้าเป็นพี่ปริ้นซ์พูดกูจะไม่หลับเลย แต่นี่ดันให้ ผอ.มาร่าย กูล่ะเบื่อ”ไอ้ภัชบ่น นี่มันหลงพี่นั่นจริงๆเหรอเนี่ย
            “อะไรมึงไอ้ภัช หาวซะน่าเกลียดเลย”ไอ้ตันที่เดินเข้ามาสมทบว่าไอ้ภัช
            “ไอ้กัปปะ!”ไอ้ภัชด่าไอ้ตัน
            “จะเข้าเรียนต่อป่ะ”ไอ้กัสตัดบทเพียงแค่นั้นพวกผมก็พากันเดินออกมาจากห้องโถงนั้นเป็นกลุ่มสุดท้าย
            ระหว่างที่เดินไปผมก็รู้สึกโหวงๆเหมือนตอนนั้น มันอธิบายเป็นตัวอักษรไม่ถูก แต่บอกได้อย่างเดียวว่าตอนนี้ผมร่วงแล้ว โอ้ย!เดินรั้งท้ายอีก ต้องหัวกระแทกพื้นต้องเจ็บแน่ๆ
ตุ้บ!
            “เฮ้ย!เป็นไรวะ”เสียงหนึ่งดังขึ้น แต่ตอนนี้ผมลืมตาไม่ขึ้นอ่ะ โอ้ย!ทำไมมันวูบไหวอย่างนี้ แล้วผมก็เหมือนจะไม่รับรู้อะไรอีกต่อจากนั้น…