[ํYaoi]อย่าเล่นตัวนัก..ไม่งั้นจะเจ็บ...(ตัว)
praewa11
2) พี่ปริ้นซ์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
2
[Prince’talk]
“ไอ้ปริ้นซ์แมร่งเฟคจัดว่ะ”พอพิธีจบผมก็เดินออกมารวมตัวกับพวกเพื่อนผมทันที คำทักทายช่างกินใจเสียเหลือเกิน
“วอนหาตีนแต่เช้าเลยนะมึงอ่ะ ไอ้เวฟ”ผมสวนกลับ
“หยอกเล่นขำๆน่า”มันว่า
“กูว่าไปเหอะอยากหลับละ”ไอ้อ้นออกปากชวน ที่มันบอกไปเหอะนั่นไม่ได้ว่าไปเข้าห้องเรียนนะ มันจะชวนไปนอนที่ห้องทำงานผมนั่นน่ะสิ
“ไอ้สัส! มึงนี่เอาแต่นอนอย่างเดียวเลยนะ”ไอ้กายว่าไอ้อ้น
โอ๊ะ! ผมลืมแนะนำตัวเหรอเนี่ย ผมปริ้นซ์ครับ ประธานนักเรียนสุดหล่อ สุดฮอต ใครเห็นต้องหลง บ้านโค-ตะ-ระ รวยครับ ไม่ได้อวดนะมีคนบอกมางี้(แหลลลลลล) เมื่อกี้ผมออกไปตอนแล้วนะครับที่ขึ้นไปบนเวทีนั้นไง จำได้กันป่าว(ไม่จำว้อย!)ใครจำไม่ได้กลับขึ้นไปอ่านด่วนๆ(อย่าเยอะได้มะเปลืองหน้ากระดาษ)ผมว่ากลับเข้ามาในเรื่องดีกว่าครับ(ดีมาก!)
ตอนนี้ผมกำลังจะเดินไปห้องทำงานผมครับ เป็นประธานก็ต้องมีห้องทำงานส่วนตัวสิถูกมั้ยล่ะ เนอะถูกต้องที่สวด(เอิ่ม…พระเอกเราคิดเองเออเองนะคะไม่ต้องสน ถ้ารำคาญบอกได้เดี๋ยวเปลี่ยนตัว โฮะๆ ไรท์ล้อเล่นนะเออ)
“เห้ย!มึงดูนั่นดิ ผู้ชายไรวะแมร่งสวยชิบ(ไม่ใช่ชื่อนายเอกเรานะคะ)หาย”ไอ้เวฟว่าแล้วชี้ไปที่ไอ้เด็กตัวเล็กๆที่เดินอยู่รั้งท้ายกลุ่ม อืม…นั่นผู้ชายจริงๆเหรอวะนั่น
“ทำไมโงนเงนเหมือนจะล้มอย่างนั้นวะ”ไอ้กายออกความคิดเห็น เออจริงด้วยว่ะ เพื่อนมันก็ไม่สนใจเดินไปคุยไปไม่หันกลับมาสนใจเพื่อนมันเล้ย อ้าวๆและวินาทีนั้นเองไอ้ตัวเล็กนั้นก็ล้มตัวลง…
ตุ้บ!
“เฮ้ย!เป็นไรวะ”ไวเท่าความคิดผมพุ่งตัวเข้ามารับไอ้เด็กนี่ไว้ทัน ทำไมหน้ามันซีดแบบนี้วะ มันอ้าปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแล้วก็เงียบไป เชี่ย!
“ชิฟฟฟฟฟฟฟ!”ใครวะมาชิบพ่องชิบแมร่แถวนี้ ผมหันไปมองพวกเพื่อนมันที่ทำหน้าตาตื่น
“กูว่าแล้วไง”เพื่อนมันคนหนึ่งกุมขมับตัวเอง
“กูว่าพาน้องเค้าไปโรงพยาบาลเถอะว่ะ”เพื่อนผมที่รีบเดินเข้ามาสมทบแสดงความคิดเห็น
“ไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาดพามันไปห้องพยาบาลก็ได้”เพื่อนมันอีกคนโพล่งขึ้นทันที
“ทำไมวะ ทำไมไปโรงพยาบาลไม่ได้วะ”ไอ้เวฟเพื่อนผมถาม
“กะ…ก็…เถอะน่าเอามันมาเดี๋ยวผมพาไปห้องพยาบาลเอง เพื่อนพวกผม”เพื่อนไอ้ตัวเล็กมันย้ำ
“อย่างพวกมึงเนี่ยนะเตี้ยๆกันทั้งนั้น”ผมว่า ก็จริงๆนะพวกเพื่อนไอ้ตัวเล็กนี่มีแต่เตี้ยๆ จะมีสูงก็แค่ไอ้ผิวสีแทนนี่คนเดียวแต่ยังไงก็เตี้ยกว่าผมอยู่ดี
“ผมไม่เตี้ยนะครับ ผมจะพาเพื่อนผมไปเอง”ไอ้ผิวสีแทนว่า
“แล้วพวกมึงรู้จักทาง?”ผมถาม
“เอ่อ…นั่นดิ”ไอ้เด็กอีกคนทำหน้าเหมือนพึ่งคิดได้
“งั้นกูพาไปเอง พวกมึงตามมาเป็นพอ”ผมบอกพวกมัน
“แต่…”
“น้องพี่ว่าน้องตกลงเถอะเพื่อนน้องจะตายห่าอยู่ละ”ไอ้อ้นประชด โห!ไอ้นี่ทุกครั้งมันจะเงียบๆหน้ามึนๆนะแต่คราวนี้กลับพูดแฮะ
“ก็ได้ครับ”เพื่อนมันยอมตกลง ผมเลยรีบจ้ำอ้าวไปทางห้องพยาบาลที่อยู่ไม่ไกล ไอ้นี่มันผู้ชายจริงๆเปล่าวะทำไมตัวเบาหวิวงี้วะเนี่ย ผมคิด แต่ก็น่ารักดี เฮ้ย!ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย
ผมเดินเข้ามาในห้องพยาบาลแล้วตรงไปที่เตียงก่อนจะวางไอ้เด็กนี่อย่างเบามือ อาจารย์ห้องพยาบาลไปไหนนะ
“เอ่อ…ขอบคุณนะครับพี่ปริ้นซ์เดี๋ยวพวกผมจัดการกันต่อเองพี่ไปเถอะครับ ผมเกรงใจน่ะ”เพื่อนไอ้ตัวเล็กว่า
“อืม”ผมตอบรับแล้วหันไปมองไอ้ตัวเล็กที่หลับตาพริ้มไม่รู้สึกตัว ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพยาบาลโดยมีพวกเพื่อนผมตามหลังมา
“ใจดีผิดปกติว่ะ”พอพ้นห้องพยาบาลมาหน่อยปากเสียๆของไอ้เวฟก็ทำงาน
“นั่นดิ สนใจล่ะสิ”ไอ้กายแซว ผมได้แต่ตีหน้านิ่ง
“สนใจไรพวกมึง กูแค่เห็นว่าเป็นเด็กใหม่ไม่รู้จักทางเลยพามาส่ง”ผมตอบพวกมันไป แต่พวกมันทำหน้าประมาณว่า ‘อ้อเหรอ’
“หึ”ไอ้อ้นแค่นหัวเราะ ได้ทีล่ะรุมกันใหญ่อย่าให้ถึงคราวกูแล้วกัน
แต่ไอ้เด็กนั่นน่ารักจริงๆนะ…ลองหาข้อมูลดูดีกว่า หึหึ (หัวเราะได้น่าตบ(จูบ)มาก)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
