remember.....สัมผัสรักแห่งหัวใจ

8.4

เขียนโดย รักแรก

วันที่ 2 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 09.45 น.

  13 chapter
  63 วิจารณ์
  21.88K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2556 16.05 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

12) ขอโทษ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

               
          พระอาทิตย์สีแดงส้มลอยขึ้นฟากฟ้าทีละนิดทีละน้อยจนเห็นเด่นสง่าเป็นวงกลมวงโตสีส้มแดงอยู่บนท้องฟ้า สีฟ้าคราม. ตึกราบ้านช่องสูงเด่นสง่ามากมายกายกอง รถราวิ่งแข่งกันยามเช้าเสียงดังสนั้นไหวหวั่ว ต่างคนต่างรีบไปทำงาน ไม่มีเวลาให้กันและกัน

 

 

 


          หลังจากวันนั้นวันที่เกิดเหตุกับฉันพี่ม่อนก็ไม่ปล่อยให้ฉันได้อยู่คนเดียวหรือมีเวลาว่างเป็นส่วนตัวเลยสักนิดพี่ม่อนไปรับไปส่งฉันทุกเช้าเย็น แม้แต่วันที่ฉันไปเรียนพิเศษทุกเสาร์อาทิตย์พี่ม่อนก็ไปนั่งเฝ้าฉันตั้งแต่เช้ายันเย็น แต่วันนี้พี่ม่อนไม่อยู่เนื่องจากพี่ม่อนต้องไปแข่งขันทางวิชาการวิทยาศาสตร์กับโรงเรียนที่ต่างประเทศ ฉันเลยมีเวลาว่างบาง หลังจากหลายวันที่ผ่านมาฉันได้คิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องพี่ชินฉันคิดไตร่ตรองตลอดหลายวันที่ผ่านมา ฉันคิดแล้วคิดอีก แต่ข้อสรุปที่ได้มันคือ ความว่างเปล่า ความผิดหวัง แต่การกระทำของพี่ชินถึงจะขี้เล่น แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นพี่ชินทำพฤติกรรมแบบว่าเจ้าชู้ หรือมั่วผู้หญิง

 

 


          " ยืนมองอะไรยะ คาเมล " มายพูดขึ้นด้วยสีหน้าแจ่มใส ต่างจากฉันที่หน้าตา. ~~~ เศร้า ~~~.

 


          " เปล่า หรอก!! " ฉันพูดเสียงอย่างเบื่อหน่าย. ปนเศร้าสร้อย แต่พวกมายก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง จึงไม่พูดอะไรต่อ พวกเราเดินข้ามถนนมาเข้าโรงเรียน และเดินขึ้นเรียนแสนน่าเบื่อหน่อย และครูหน้าเก่าๆ ฉันนั่งลงที่เกาอี้ไม่ถึงวินาที เสียงอ๊อดเข้าแถวก็ดังขึ้น ฉันเลยต้องเดินลงมาเข้าแถวที่มีคุณผอ.พูดยาวเยียดเหมือนไม่เคยพูดมาเป็นสิบๆชาติ. แล้วไหนจะแดดเมืองไทยไม่ว่าฤดูไหน มันก็ร้อนอยู่ดี จะฤดูหนาว ฤดูฝน แดดก็ออกยังไม่เคยหมดพลังงาน. ฉันยืนเข้าแถวหลังมาย รีน. แล้วก็น้ำอยู่ข้างหลังฉัน.

 

 

 

          ". คาเมล เป็นอะไรหรอ ทำไมสีหน้าบอกบุญไม่รับเลย ". เสียงใสๆของน้ำดังขึ้นข้างหลังฉันขณะทุกคนสวดมนต์ไหว้พระ ฉันไม่ตอบน้ำ เพราะฉันไม่อยากให้น้ำรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันแล้วก็พี่ชิน มาย รีน น้ำ แล้วก็ทุกคนยกเว้นพี่ชิน พี่ม่อน ยังไม่รู้เรื่องนั้น ทุกคนเลยอารมณ์ดีจิตแจ่มใสต่างจากฉัน หน้าบอกบุญไม่รับเหมือนที่น้ำพูดนั้นแหละ

 


          " คาเมล. เป็นไรมากปะเนีย ". เสียงนกแก้วสูงปรี๊ดเเสบแก้วหูของยัยมาย. พูดกับฉัน พร้อมกับเอามือมาว่างบนไหล่ของฉัน. อย่างเป็นการปลอบใจ

 


          " เปล่า หรอก ". ฉันพูดบอกทุกคน แล้วยิ้มอย่างสดใสให้พวกมาย ถึงภายนอกฉันจะยิ้มแต่ภายในใจของฉันกลับเศร้า อยากหายไปจากโลกใบนี้

 


          " พูดอย่างอื่นไม่เป็นแล้วหรอ คาเมล " ดูดู่คุณเพื่อนรักฉันพูดสิ รีนนะรีน พูดมาได้ ก็คนมันกำลังอกหักทำไงได้

 

 

 


          " ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ " ฉันพูดพร้อมเดินออกจากกลุ่มมายอย่างรวดเร็ว แต่ก้าวเดินของฉันเดินมาเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันเดินไปทางไหน ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ. จนถึงสวนหลังโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านมาเท่าไหร่ ฉันหยุดเดินและฟังเสียงนกร้องเสียงแจ่วจ้าว และสูดดมกลิ่มอากาศบริสุทธิ์ให้ชุมชื่นปอดสักหน่อย ฉันนอนลงบนพื้นหญ้าแห่งนี้ แล้วหลับตาลงช้าๆ ช้าๆ

 

 

 

          ฉันไม่รู้ว่าฉันหลับนานเท่าไหร่ จนฉันตื่นขึ้นมาเหมือนมีคนมาเล่นผมเปียของฉันม้วนไปม้วนมา แล้วยังเอาผมของฉันไปดมอีกต่างหาก อ๊าย!! คนยิ่งไม่ได้สระผมอยู่ตั้งเมื่อวาน เหม็นแย่ อายโว๊ย!! ทำไมฉันถึงรู้นะหรอ ก็ไอ้คนที่มันเล่มฉันมันเป่าลมหายใจใส่หน้าผากฉัน ฉันจึงไม่กล้ากระดุกกระดิกใดใดทั้งสิ้น จนฉันได้ยินเสียง

 

 

 


          " หลับสบายไหม " เสียงพี่ชินแน่ๆ ฉันจำเสียงนี้ได้ ฉันรีบเปิดเปลือกตาอันหนักนวงขึ้น เป็นพี่ชินจริงด้วย ตอนนี้พี่ชินนอนเอามือกายหน้าผากข้างๆตัวของฉัน แล้วพี่ชินมาตอนไหนทำไมฉันไม่รู้เลยละ ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันที ก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่พี่ชินจับข้อมือฉันไว้

 

 


          " พี่ขอโทษนะ สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ". พี่ชินพูดพร้อมมองหน้าฉันด้วยสายตาที่ฉันมองยังไงก็ไม่เข้าใจความรู้นั้นได้ ฉันได้แต่อึ้งปนตกใจนิดๆ

 

 


          " ไม่เป็นไรค่ะ. คาเมลลืมเรื่องนั้นแล้ว " ฉันพูดกับพี่ชินพร้อมยิ้มให้พี่ชิน เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นฉันลืมไปแล้วจริงๆ แล้วฉันก็รีบวิ่งออกจากสวนหลังโรงเรียนทันที ฉันไม่รู้ว่าพี่ชินมีสีหน้ายังไง ฉันรู้เพียงว่าต้องออกจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด. ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นห้องเรียนเพราะนี้มันก็คาบ 3 แล้ว แสดงว่าวันนี้ฉันโดดเรียน 2 คาบ

 

 

          หลังจากยืนดูอยู่หน้าประตูห้องเรียนนานนับนาที ดูจนแน่ใจว่าครูไม่ได้อยู่ในห้อง. ฉันเดินเข้าห้องอย่างสง่างาม เพื่อนๆในห้องมองฉันด้วยสายตาประมาณว่า นังนี้ไปทำอะไรมา ทำไมมาสายขนาดนี้ แต่คาเมลชะอย่าง ไม่อายอยู่แล้ว. ดีนะวันนี้ครูสุดสวยลาคลอด ไม่งั้นฉันได้นั่งฟังพระเทศยาวเยียดเป็นแน่แท้ ถึงชื่อคุณครูแกจะชื่อ สุดสวย แต่คุณครูแกสวยสู้ฉันไม่ได้หรอก ฉันเดินไปนั่งแล้วเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะ. คือฉันไม่อยากตอบคำถามของพวกมาย ฉันเลยตัดปัญหาโดยนอนหลับนี้แหละ

 

 

**

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา