remember.....สัมผัสรักแห่งหัวใจ

                              บทที่13 ความจริง

                    [ ชิน ]

          " ฮันโหล ไอ้ชินเพื่อนรักเป็นยังไงบางวะ " เสียงของไอ้โชลดังขึ้น น้ำเสียงของไอ้โชลดูมีความสูขมากเพราะมันรู้ว่ามันกำลังจะชนะเกมนี้

          " ยังไม่ตายวะ " ผมตอบโชลอย่างเหลืออดเต็มทีกับนิสัยของมันที่เห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นเกมสนุกของมัน. ผมรู้ว่ามันไม่ถามสะระทุกข์สูขดิบของผม แต่มันถามถึงเกมของมันต่างหาก

          " เปล่า กูไม่ถามมึงเรื่องนั้น กูถามว่าเกมของเราคืบหน้าถึงประเทศไหนแล้ว หรือกำลังคืบคลานเหมือนหอยทากวะ ไอ้เบย์บอยตัวพ่อ " ไอ้โชลพูด ผมว่าแล้วว่ามันต้องถามคำถามนี้ ชึ่งผมไม่อยากจะตอบมันเลย มันเหมือนมีอะไรในใจสั่งไม่ให้ทำ แต่สมองมันกับขัดแย้งต่อความรู้สึก เป็นอาการของอะไรกันแน่ ผมไม่เข้าใจจริง ถ้านี้คือความรักละ ผมพยายามพิมพ์หานิยามของความรักใจในกูเกิลหรือหาในพจนุกรม แต่คำตอบที่ได้มันไม่ใช่ ความรู้สึกของผมมันบอกอย่างนั้น แต่สมองของผมกลับตอบว่าใช่.

          " เหมือน......จะดีวะ " ผมตอบไอ้โชลด้วยเสียงแผ่วเบา

          " เออดีเหมือนกัน กูเริ่มจะเบื่อแล้วเหมือนกัน ก็เล่นแม่งไม่ตามง้อขอเป็นแฟน หรือตามจีบให้กูตื่นเต้นหน่อยก็ไม่ได้ กูละเดาใจมึงถูกจริงๆ เลยไอ้ชิน แล้วคืนมึงจะชักหน่อยไหม ". ไอ้โชลตอบผม ด้วยน้ำเสียงขี้เล่นของมันตามเคย. ตอนนี้ผมคงกำลังเอาความรู้สึกของตัวเองมาเป็นเกมแน่นอน

          " ไม่วะ เออแค่นี้นะมึง " ผมพูดจบก็ตัดสายทิ้งไปเลย.

          หลักจากที่ผมคุยกับไอ้โชลเสร็จผมก็เดินมาที่ติว ทำไมไอ้โชลมันไม่มาโรงเรียนนะหรอ มันบอกว่าเบื่อหน้าครูที่โรงเรียน มันเลยโดนเรียนตั้งแต่เช้ายันเย็น ผมเดินมาที่โต๊ะนั่งติวผมเห็นน้ำ มาย รีน คาเมล และไอ้ปาล์ม นั่งรออยู่แล้วและเหมือนพวกเขาคงติวไปเกือบครึ่งละผมมาสายแน่นอน

                    [ คาเมล ]

          ฉันนั่งมามาเกือบครึ่งแล้ว พี่ชินก็ยังไม่มาสักที ฉันเริ่มเป็นห่วงพี่ชินนิดๆแล้วนะเนีย ............... ที่ฉันโกรธพี่ชินเพราะพี่ชินหลอกฉัน พี่ชินปิดปังตัวตนที่แท้จริงของตน ไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ตอนี้ฉันก็ไม่โกรธแล้วเพราะนี้ก็หลายสัปดาห์แล้วที่ฉันไม่เห็นหน้าพี่ชิน พี่ชินคงรู้สึกผิดๆจริงๆ เพราะตั้งแต่วันนั้นวันที่ฉันกับพี่คุยกันที่ต้นไม้หลังโรงเรียน พี่ชินก็เอาแต่หลบหน้าฉัน เวลาเจอกันพี่ชินก็เดินหลบหน้าฉัน มันทำให้ฉันใจจะขาดอยู่แล้วที่ไม่ได้เจอหน้าพี่ชิน ถึงยัยมายจอมข้าเมาร์จะพูดเรื่องพี่ชินให้ฉันฟังเกือบทุกวัน แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้หายคิดถึงได้เลยแม้แต่น้อย

          ตอนนี้พี่ชินกำลังเดินเข้ามาใกล้พวกฉันเต็มทีแล้ว ใกล้ขึ้นเรื่อยๆหัวใจของฉันก็พองโตขึ้นเรื่อยๆ พี่ชินเดินมานั่งข้างๆฉัน มันยิ่งทำให้หัวใจของฉันเต้นแทบระเบิด เป็นฝุ่นละอองทุลี ฉันยิ้มให้พี่ชิน

          " พี่ชิน ทำไมมาช้าจังค่ะ " ฉันพูดกับพี่ชิน ทำให้พี่ชินสดุงเล็กน้อย ถึงกับทำปากาหล่นพื้นเลย และหันมามองฉันนิดๆน้ำเสียงที่ฉันถามพี่ชินเป็นเสียงที่สดใส ตาเป็นประกายวิ๊งๆ

          " พี่คุยกับไอ้โชลอยู่นะ " พี่ชินตอบฉันพร้อมกับยิ้มที่มุมปากนิดๆ อ๊าก! หล่อมาก ฉันจะละลายอยู่แล้ว

         " แล้ววันนี้พี่โชลไม่มาหรอค่ะ หรือพี่โชลไม่สบายค่ะ " ฉันถามพี่ชินอีกครั้ง พี่ชินหันมามองฉันนิดหนึ่งแล้วยกมือมาทาบบนหัวฉัน ทำเหมือนฉันเป็นเด็กขี้แยร่ไปได้

          " ไอ้โชลมันบอกว่า มันเบื่อหน้าครูที่โรงเรียน มันเลยไม่มาโรงเรียน " พี่ชินตอบคำถามฉัน

          ทำให้พี่ปาล์มหันมามองพี่ชิน ส่วนยังมายก็นั่งเล่นโทรศัพท์พี่ชินจนไม่สนใจคนล้อบข้าง ส่วนรีนก็นั่งทำการบ้านที่ครูแจกให้ แล้วก็ถามพี่ปาล์มว่าทำยังไง จะได้คำตอบยัง ส่วนน้ำนะหรอ ยั่งเงียบไม่พูดไม่จากับใครอยู่หัวมุมโต๊ะนูน. คาบนี้พี่ปาล์มบอกว่าตามสบาย. ใครมีอะไรไม่เข้าใจก็ถาม

          " พี่โชลเด็กไม่ดีเลย " ฉันพูดขึ้นลอยๆ

          " ทุกคน น้ำขอตัวกลับบ้านก่อนนะค่ะ พอดีว่ามีธุระนะค่ะ " น้ำพูดจบก็เดินออกไปเลย ทำให้ในกลุ่มตอนนี้เหลือแค่ฉันกับมาย รีน พี่ปาล์ม และพี่ชินนั่งอยู่

          " งั้นพี่ไปนะ พี่ต้องรีบไปรับยัยพายแอพที่โรงเรียน " พี่ปาล์มพูดพร้อมลากยัยรีนเพื่อนรักฉันไปด้วย ยัยรีนมองหน้าพี่ปาล์มแปปหนึ่งก่อนเหมือนในใจถามว่า ' อะไรของพี่เนีย รีนยังไม่อยากกลับเลย กินยาเขย่าขวดเปล่าวะเนีย' แล้วยัยรีนก็มองตาพี่ปาล์มเป็นอันรู้ใจกัน ยัยรีบเก็บของใส่กระเป๋าอย่างพะลุ่งพะลัง แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ฉันอยู่กันแค่ 3คนคือฉันพี่ชิน แล้วก็มาย

          " คาเมล วันนี้พี่ชายสุดหล่อแกไม่มารับหรือไง. ". ยัยมายเปิดประเด็นถามทันทีเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันมาคุ

          " พี่ม่อนนะหรอก พี่ม่อนบอกว่าเย็นๆคงมารับนะ แล้วมายกับพี่ชินจะกลับเลยไหม " ฉันถามมายกลับ พร้อมมองหน้าพี่ชิน  ทำไมหน้าพี่ชินถึงขึ้นเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าเต็มตา เหมือนพี่ชินคล้องใจเรื่องความสัมพันฉันกับพี่ม่อนหรอ คงไม่มั้ง

          " พี่ชินเป็นไรหรือเปล่าค่ะ หรือมีคำถามอะไรหรือเปล่าค่ะ " ฉันถามพี่ชินไปความสงสัย

          " คนที่ชื่อม่อนนี้เนียเป็น.....อะ..อะไรกับคาเมล " พี่ชินถามฉัน. "~~ ฮ่าๆๆ~~~" ทำให้ฉันกับมายหลุด หัวเราะออกมา แต่ดูหน้าพี่ชินตอนนี้สิ ตลกสุดๆหน้าแดงๆนิดๆเหมือนอายอะไรสักอย่าง

          " พี่ม่อนเป็นพี่ชายสุดที่รักของคาเมลเองค่ะ เป็นพี่ชายที่คลานตามกันมาติดๆกันเลยนะค่ะ " ฉันพูดพร้อมกับเอามือจับท้องตัวเองก็มันหัวเราะจนเจ็บท้องหมดแล้ว

          " จริง!! " พี่ชินถามฉันเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง

           " เออ!! จริงสิวะ คาเมลน้องสาวกูเอง และเป็นน้องที่กูหวงด้วย เม็มเมอรี่ใส่หัวสมองมึงไว้ด้วย " พี่ม่อนพูด ชึ่งพี่ม่อนมาตอนไหนไม่มีใครรู้.

          ฉันไม่รู้ว่าพี่ม่อนจงเกลียดจงอะไรหนักหนากับพี่ชิน ถึงได้เจอกันทีไรพี่ม่อนต้องหาดรื่องด่าพี่ชินตลอด แต่ที่ฉันรู้ตอนนี้คือ หัวใจของฉันกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งแล้ว

  หลังจากรักแรกหายหน้าหายตาไปนานพอสมควรรักแรกก็เอาตอนที่13 มาฝากเพื่อนๆตอนนี้พี่ชินรู้ความจริงแล้ว     โปรดติดตามตอนต่อไปในไม่ช้านี้ค่ะ   รักแรกต้องกรอบขออภัยอย่างยิ่งนะค่ะที่ไม่มาลงตอนเพิ่มเลย  เหตุเพราะคิดอะไรไม่ออก  แล้วอีกอย่างก็ต้องอ่าหนังสือเตรียมสอบ   ด้วยค่ะ   ปล.อ่านแล้วเม้นให้กำลังใจรักแรกด้วยนะค่ะ   และอย่าลืมติเตือนแสดงความคิดเห็นต่อนิยายรักแรกด้วยนะค่ะ